เรียนจบ ม.6 ด้วยความมุ่งมั่น ขยันเป็นช่วง ๆ ก้าวสู่รั้วของวิทยาลัยพยาบาล ความฝันอันยิ่งใหญ่ นี่มันก็ผ่านมาหลายปีดีดักแล้ว เขาว่าคนที่ย้อนคิดถึงความหลังครั้งเก่าก่อนหมายถึง ผู้สูงวัย แต่มันก็เป็นความทรงจำที่ดี ๆ ในส่วนลึกของสมองที่นึกถึงทีไร ยิ้มได้ทุกที ตอนยังเป็นเด็กญาติป่วยต้องนอนรักษาที่โรงพยาบาล เราก็เลยตามแม่ไปเยี่ยมด้วย ตอนที่ไปถึงเราแอบเห็นนางฟ้าน้อยชุดฟ้าขาว กำลังขมักเขม้นดูแล ผู้ป่วยอย่างเต็มที่ นี่ละมั๊ง คงเป็นจุดเริ่มต้นของเรา แอบคิดในใจถ้าเราใส่ชุดนั้นบ้างคงงามมิใช่น้อย..แต่ความจริงมักสวนทางกับความฝันเสมอ..เราทั้งสูง ทั้งผอม เวลาใส่เลยดูตัวลีบพิกล ยังจำเป็ยวันที่ฝึกงานวันแรกได้ เราขึ้นฝึกที่ตึกศัลยกรรมรวม ช่วงขึ้นใหม่ ๆ หน้าที่หลักที่เราต้องทำคือการตรวจวัดสัญญาณชีพ ด้วยความที่เราคิดจำฝังใจ มาจากไหนก็ไม่รู้ เราคิดว่าการวัดปรอท คือสามารถวัดได้ทุกข้อพับของร่างการ อืม..ไปจำมาตอนไหน มียายที่นอนป่วยอยู่ เรากำลังจะเข้าไปวัดไข้ที่รักแร้ ว้า..ยายผอมจังหนีบยังไงก็หนีบไม่อยู่ พอคิดได้ด้วยสมองอันสร้างสรรค์ของเราจึงจับย้ายง้างแขนแล้วหนีบปรอทตรงข้อพับแขนซะเลย แล้วก็เดินไปอย่างสบายใจ อีกไม่กี่อึดใจต่อมา ลุงนอนอยู่ที่เตียงเหมือนกันโอโฮ้..คราวนี้คุณลุงทั้งผอม ทั้งข้อติด วัดทางรักแร้ก็ไม่ได้ หนีบตรงข้อพับแขนก็ไม่ได้ เมื่อเห็นดังนั้น เราจึงหนีบตรงข้อพับขาซะเลย ...จากการกระทำอันฉลาดของเรา จึงได้มีอาจารย์เล็งเห็น ชื่นชม และลงท้ายด้วยการถูก เคกหัว โอ้ย เจ็บจัง อาจารย์ขา..