"เมื่อความตายมาเยือน"
"ฉันจะยิ้มรับอย่างแจ่มใส"
"จนแม้กระทั่งความตามยังต้องยิ้มตอบฉัน"
ฉันนอนมองเพดานว่างเปล่าสีขาว พรางคิดไปว่า...
นี่คงใกล้ถึงเวลาแล้ว ที่ความตายจะมารับตัวฉัน
ฉันไม่กลัวความตายหรอก แต่ลูกหลานของฉันกับกลัว
กลัวที่จะต้องเสียฉันไป พยายามทำทุกทางเพื่อจะรั้งฉันให้อยู่นานที่สุดเท่าที่ทำได้
ฉันเข้าใจความรู้สึกการสูญเสียคนรักนะ แต่เมื่อถึงเวลา.....ก็ต้องมีการจากลา
ห้องสีขาว กลิ่นยาฆ่าเชื้อ กลิ่นเลือดจางๆ และ.....กลิ่นความตาย
มันทำให้ฉันย้อนนึกไปถึง ครั้งแรกที่ฉันได้พบ ความตาย
มันนานมากแล้ว ตั้งแต่ตอนฉันยังวัยรุ่น
ฉันสูญเสียคนที่รัก ฉันถูกทิ้งอย่างไม่ใยดี ความรู้สึกมันช่างทรมารแสนสาหัส
จนฉันทนรับความรู้สึกนั้นไม่ไหวอีกต่อไป ฉันตัดสินใจทานยานอนหลับเกินขนาด
แต่โชคดีที่พ่อแม่ พามาล้างท้องที่โรงพยาบาลได้ทัน
ฉันนอนทรมารอยู่บนเตียง ท่อยางที่สอดเข้าจมูกผ่านลำคอ ทำให้ฉันอยากอาเจียนตลอดเวลา
ความรู้สึกเจ็บปวดทั้งกายทั้งใจ น้ำตาฉันไหลออกมาไม่ยอมหยุด
ทำไม ทำไม ทำไม ไม่ให้ฉันตายให้พ้นทุกข์ พ้นความเจ็บปวดทรมารนี้ไปซะที
ตอนนั้นสายตาที่พร่าเลือนไปด้วยน้ำตาของฉัน ปรากฏร่างของชายชุดดำมายืนอยู่ข้างๆ
เขายกมือขึ้นลูบหัวฉันเบาๆ และก้มตัวลงมากระซิบข้างหูฉัน ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนเหลือเกินว่า
"ไว้เมื่อถึงเวลา เราค่อยมาพบกันนะ"
ความอบอุ่นที่ส่งผ่านมานั้น มันทำให้ความรู้สึกเจ็บปวดของฉันจางหายไป
และได้มอบบางสิ่ง เป็นกำลังใจให้ฉันใช้ชีวิตต่อไป...
แม้ว่าจะต้องผ่านความยากลำบาก แต่ก็ทำให้ฉันรู้จักอีกหลายสิ่งที่สวยงาม
หลานสาวตัวน้อยมักจะแอบถามฉันอย่างไร้เดียงสาเสมอว่า
"คุณย่า กำลังจะตายหรือค่ะ?"
ฉันตอบกลับไป พร้อมโอบกอดหลานตัวน้อย
"ใช่จ๊ะ ย่ากำลังจะตาย ความตายก็เหมือนได้กลับบ้านที่เราจากมาแสนนาน"
"ทุกๆคนต้องจากบ้านที่อบอุ่น มาเดินทางแสวงหาบางอย่าง"
"บางคนอาจพบ แต่บางคนก็อาจไม่เจอ แต่ท้ายสุดแล้ว"
"ทุกคนก็ต้องกลับบ้าน ไปพักผ่อนจนกว่าจะถึงเวลาเดินทางครั้งใหม่"
เด็กน้อยฉีกยิ้มกว้าง พร้อมพูดว่า
"หนูจะต้องหาไอ้เจ้าสิ่งนั้นให้เจอให้ได้ แล้วจะเอาไปอวดคุณย่าที่บ้านนะค่ะ"
ฉันได้แต่ยิ้ม และหวังว่า สักวันหลานสาวตัวน้อยจะเข้าใจที่ฉันพูดไป
ฉันยังคงมองไปที่เพดานสีขาว......
ความรู้สึกบางอย่างทำให้ฉันตื่นเต้น ที่จะได้พบใครคนนั้น และได้เดินทางกลับบ้านสักที
เมื่อตื่นเต้นหัวใจน่าจะเต้นไวขึ้น แต่สำหรับฉันมันกับเต้นช้าลงไปเรื่อยๆ
เสียงสัญญาณจากจอด้านข้างเตียงดังขึ้น ทั้งคุณหมอ และพยาบาลต่างเข้ามาร่ายล้อม
แต่นั้นไม่ใช่สิ่งที่ฉันสนใจอีกแล้ว.....
ชายชุดดำยืนรอฉันอยู่แล้ว พร้อมยืนมือมาให้ฉัน
เรายิ้มให้กันและกัน
ในที่สุดฉันก็ได้กลับบ้านที่จากมานาน สักที....
แก้ไขเมื่อ 13 เม.ย. 51 00:19:51
จากคุณ :
กำเนิดตั้งอยู่ดับไป 
- [
วันมหาสงกรานต์ (13) 00:19:12
]
จนกว่าความตายจะมาเยือน
