เมื่อฉันลืมตาตื่น ในเช้าวันใหม่
โลกก็เปลี่ยนไปจากเดิม
ฉันรับรู้เพียงแวดล้อมการดำรงอยู่
ที่ตัวเองสามารถโคจรถึง

นอกเหนือจากนั้น
โลกบอกฉัน
ด้วยเสียงของเธอ

ฉันอาจเป็นคนไม่ค่อยฉลาดนัก
แต่ฉันก็รู้ว่า โค้กกับแป๊บซี่ ต่างกันอย่างไร
เรื่องราวบางอย่าง ไม่ได้ตัดสินที่ ความโง่หรือความฉลาด
แต่วัดกันที่ ขนาดของหัวใจ

หากเธอมีหัวใจดวงเล็กๆ จงรักษามันไว้ให้ดี
บางที มันอาจบอบช้ำ จากการไม่ได้ตั้งใจ ของใครบางคน
แต่ถ้าหัวใจเธอกว้างใหญ่ จงแบ่งปันผู้อื่น
ด้วยความงาม ที่ซุกซ่อนอยู่ในหลืบเร้น อันลึกลับนั้น
บางที เธออาจเข้าใจความหมายของคำถาม ที่ยังไม่มีใครเคยตอบ


เมื่อประสบการณ์อันเลวร้าย ทุบตีฉันด้วยความทรงจำ
ฉันค่อยๆบรรจงเขียนมัน ลงบนหาดทราย
จากนั้น ก็นั่งมองการสาดซัดอันนุ่มนวล ของน้ำทะเล

เรามีประตูหลายบาน อยู่ในบ้านของความครุ่นคิดคำนึง
ฉันปิดบานหนึ่ง เพื่อเปิดอีกบานหนึ่ง ไปสู่อีกความรู้สึกหนึ่ง
นานครั้ง ก็เปิดหน้าต่าง รับสายลมเย็นอันแสนสบาย
ที่พัดมาจากดินแดนที่ไม่มีวันไปถึง ราวกับมีอยู่จริง

วันที่ท้องฟ้ามืดครึ้ม พายุตั้งเค้า ฉันปิดประตูหน้าต่าง
จมจ่อมอยู่กับความเงียบงัน ที่ไร้ความรู้สึก

มีแต่ช่วงเวลาที่ไร้ความรู้สึกเท่านั้น ที่ทำให้เราไม่เจ็บปวด

ชีวิตเหมือนดนตรีแจ๊ซที่เล่นไม่จบ
ช่วงที่ฟังไม่รู้เรื่อง บางครั้งก็ไพเราะยากอธิบาย


ฉันเป็นเพียงนักเดินทาง
ที่พลัดหลงมาจาก ดินแดนอันแสนไกล
ผู้คนแปลกหน้า ใช่ว่าจะดีงาม
แต่ดวงตาของฉัน กลับมืดบอดต่อความอัปลักษณ์

โลกเปลี่ยนไปจากเมื่อวานอีกแล้ว
อากาศร้อนขึ้น จนน้ำแข็งในหัวใจละลาย

ฉันเคยคิด ถ้าหากโลกร้อนมากๆ
ฉันจะกลายเป็นไอน้ำ ล่องลอยไปหาก้อนเมฆ
แล้วชักชวนให้มันละลายตัวเอง เป็นเม็ดฝน
ตกลงมา ยามที่เธอร้องให้
เพื่อที่ฉันจะได้กลายเป็นส่วนหนึ่ง ของน้ำตาแห่งความเสียใจ เวลาที่เธอเจ็บระทม


ช่วงเวลาที่ดี มักจะมอบของขวัญให้กับคนที่สมควรได้รับเสมอ
ความจริง ต่างก็ผ่านไปแล้ว ยังมีอีกมากมายที่ยังมาไม่ถึง


ไป เราไปกินข้าวกัน วันนี้ฉันเลี้ยงเอง ..