ความคิดเห็นที่ 1 ปี 2004 มีการเลือกตั้งครั้งใหญ่ หลังการเลือกตั้งคือการประท้วงเขียวน้ำเงิน ผมจ้องมองหน้าจอทีวีอย่างประหลาดใจ เพราะฉากเดินขบวนประท้วงครั้งใหญ่ในนิยายเรื่อง “หัวใจกบฏ” กำลังกลายเป็นความจริงบนท้องถนนของไต้หวัน อยู่ๆ ผมก็รู้สึกว่า เมื่ออุดมการณ์ความชอบธรรมทั้งหมดที่ผมเคยเชื่อมั่นศรัทธากลายเป็นแบบนี้ ต่อให้ผมจะปลอบใจตัวเองแค่ไหน สรรหาคำอธิบายอย่างไรก็ไร้ประโยชน์ ผมเริ่มสงสัยว่า ถ้าหากบรรดาความเชื่อที่เคยสร้างศรัทธาให้ผมมากมายล้วนเชื่อไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ผมจะยังสามารถเขียนอะไรออกมาขับกล่อมใจคนได้อีกเล่า ผมถึงกับมีความคิดอยากจะแขวนปากกา รู้สึกเพียงว่ายิ่งพูดมากเท่าไหร่ รังแต่จะยิ่งเพิ่มพูนความสับสนอลหม่านให้มากขึ้นเท่านั้น อารมณ์ของผมเหมือนกับนางเอกของภาพยนตร์เรื่อง Persona ของ Ingmar Bergman นักแสดงละครเวทีคนหนึ่ง ที่อยู่ๆ วันหนึ่งก็ไม่อยากจะพูดจาอะไรอีกต่อไป สมัยเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยผมเคยดูเรื่อง Persona ครั้งหนึ่ง ตอนนั้นผมไม่สามารถเข้าถึงอารมณ์เช่นนั้น ในปี 2003 ผมทำให้อาเจี๋ยใน “หัวใจกบฏ” ท้ายที่สุดไม่พูดไม่จา พอถึงปี 2004 ผมพบว่านั่นกลายเป็นความรู้สึกจริงๆ และความปรารถนาอย่างยิ่งยวดของผมไปเสียแล้ว ผมเริ่มเดินทางท่องเที่ยวทั่วเกาะไต้หวันในฤดูร้อนปี 2004 ด้วยอารมณ์และความรู้สึกประมาณนี้ นั่นแทบจะเป็นปีเดียวในรอบหลายปี ที่ผมไม่ได้เดินทางไปต่างประเทศ ผมกับหย่าลี่ (ภรรยา) ขับรถออกไป ใช้วิธีการเดินทางแบบไม่รู้แน่ชัดว่าจะวิ่งถนนเส้นไหน ไม่รู้แน่ชัดว่าจะหยุดจอดที่ไหน ไม่รู้แน่ชัดว่าจะสิ้นสุดการเดินทางวันไหน เราสองคนเริ่มออกเดินทาง ท่องเที่ยวรอบเกาะกันอย่างนั้น ขณะนั้นอุโมงลอดภูเขาเสว่ซันยังสร้างไม่เสร็จ เราใช้เส้นทางตะวันออกเลียบชายหาดตงเป่ยเจี่ยว ตลอดเฃทาง นอกจากหย่าลี่เพียงคนเดียว ในเลนส์กล้องของผมไม่มีบุคคลอื่นอีกเลยแม้แต่คนเดียว ผมพกกล้องซิงเกิลเลนส์ดิจิตอลธรรมดาๆ ตัวหนึ่ง ตระเวนถ่ายรูปมากมาย ครั้งนั้น ผมถ่ายมาทั้งหมดเกือบหนึ่งพันใบ เป็นรูปของท้องฟ้า ปุยเมฆ ท้องถนน เงาต้นไม้ ชายทะเล เรือตังเก เกลียวคลื่น เสาไฟฟ้า... แสงแดดสดใส ภาพที่ถ่ายออกมาก็มีสีสันงดงาม ที่ประหลาดก็คือ ขณะนั้นผมมีอารมณ์ที่แสนจะแปลกประหลาด มันโปร่งใสและเย็นเยือก แตกต่างเป็นคนละขั้วกับบรรยากาศในภาพถ่าย ขณะนั้นผมไม่ทันได้สนใจมันมาก กลับกลายเป็นว่าหลังจากนั้นอีกนาน ผมจึงพบว่าในการเดินทางของผมทริปนั้น นอกจากหย่่าลี่เพียงคนเดียว ในเลนส์กล้องของผมแทบไม่ติดภาพของคนคนไหนอีกเลยแม้แต่คนเดียว บรรดาท้องฟ้าที่ไม่พูดจา ปุยเมฆที่ไม่พูดจา ท้องถนนที่ไม่พูดจา เงาต้นไม้ที่ไม่พูดจา ชายทะเลที่ไม่พูดจา เรือตังเกที่ไม่พูดจา เกลียวคลื่นที่ไม่พูดจา... อันที่จริงกำลังสนทนาอยู่กับความลึกซึ้งบางอย่างข้างในหัวใจของตัวผมเอง จากคุณ : beer87 - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 23:23:07 ]

ความคิดเห็นที่ 2 รถของเราวิ่งไปพลางจอดไปพลางอยู่อย่างนั้น ครั้งแรกที่ผมสังเกตเห็นรวงข้าวเหล่านั้น เป็นตอนที่ขับอยู่บนถนนซึ่งมุ่งหน้าจากฮัวเหลียนไปไถตง ความปรารถนาอันแรงกล้าอย่างหนึ่งผลักดันให้ผมต้องจอดรถ แล้วเริ่มถ่ายรูป นับจากนั้นติดต่อกันอีกหลายวัน ผมแทบจะตกใจไปกับความกระตือรือร้นของตนเอง ตลอดเส้นทางผมแทบจะหักห้ามความปรารถนาอันแรงกล้านี้ของตนเองไม่ได้เลย เมื่อเห็นรวงข้าวก็อยากจะจอดรถถ่ายรูป ผมถ่ายรูปทุ่งนา สายน้ำลำธารที่ราดรด ต้นกล้าที่กำลังเติบโต ภูเขาที่อยู่ห่างไกล ก้อนเมฆที่อิงแอบอยู่ใกล้ๆ กับยอดเขา เงาสะท้อนของเมฆบนท้องนา... ผมถ่ายแบบไม่หยุดมือ ถึงกับคล้ายว่าตนเองเหมือนจะได้ยินเสียงกำลังเติบโตของรวงข้าวเหล่านั้นอย่างกับคนบ้า ผมไม่เข้าใจว่าความปรารถนาอันแรงกล้านั้นคืออะไร หรือการประกบถ่ายรูปเช่นนี้จะพาผมเดินไปถึงที่ไหน ผมเป็นเหมือนกับนักอ่านนิยายที่กำลังตื่นเต้น อารมณ์ของการกดชัตเตอร์เหมือนกับการพลิกหน้ากระดาษ คล้ายกับว่าระหว่างทุ่งนากับทุ่งนาที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันเลยเหล่านั้น มันมีเนื้อหาที่น่าปลาบปลื้มประทับใจรออยู่ก็ไม่ปาน ขอแค่จงอย่าหยุดพลิกมัน ก็จะได้เห็นฉากจบที่ซาบซึ้งกินใจ จากคุณ : beer87 - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 23:23:53 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ผมถ่ายรูปตลอดทางเช่นนี้จนกระทั่งมาถึงฉือซั่ง หมู่บ้านแห่งรวงข้่าว บนท้องถนนเรียงเต็มไปด้วยร้านอาหารที่ขายข้าวกล่อง ที่ให้นักท่องเที่ยวลิ้มชิมข้าวสวยของฉือซั่ง ผมเดินเข้าไปในร้านขายข้าวกล่องร้านหนึ่ง ที่หน้าร้านมีแผ่นป้ายโปสเตอร์ขนาดใหญ่เขียนข้อความโฆษณาและประชาสัมพันธ์ บนข้อความเขียนถึงคำพูดของอม่าที่เป้นผู้บุกเบิกร้านพูดเอาไว้ประมาณนี้ (เท่าที่ผมจำความได้) เมืองต้าชีอาศัยแค่เต้าหู้ก้อนเพียงอย่างเดียว ตั้งใจทำเต้าหู้ก้อนให้ดี ก็เลี้ยงคนทั้งเมืองได้แล้ว ดังนั้น จงอย่าดูถูกว่าเราขายแต่ข้าวกล่องเท่านั้น เพราะนอกจากข้าวสวยแล้ว เรายังมีเนื้อพะโล้ แผ่นขิง แตงกวาดอง ผักใบเขียว... ขอให้ตั้งใจปรุงกับข้าวทุกอย่างให้ดี เราก็จะมีโอกาสมากกว่าคนอื่น... นั่นเป็นข้าวกล่องที่เริ่มขายตั้งแต่ไต้หวันประกาศอิสรภาพจนถึงปัจจุบัน ผมกับหย่าลี่ซื้อข้าวกล่องสองกล่อง นั่งลงรับประทานร่วมกับนักท่องเที่ยวที่ไม่รู้จักกันจำนวนมาก ผู้ใหญ่ เด็กๆ เสียงอึกทึกครึกโครม ความรู้สึกวุ่นวายไม่เป็นระเบียบ ทั้งหมดของทั้งหมด ล้วนอยู่ในการใช้ชีวิตประจำวันทุกวี่วันของไต้หวัน เป็นเสียงที่แสนจะธรรมดา ยิ่งกว่าธรรมดา ผมไม่รู้ว่าเป็นเพราะอารมณ์ของผมเอง หรือเป็นเพราะมองเห็นการสูญเสียความเป็นไต้หวันมากมายเหลือเกินจากหน้าจอทีวี หรือเป็นเพราะตลอดเส้นทางผมเอาแต่ถ่ายรูปรวงข้าวมากมายขนาดนั้นเป็นเหตุ... ท่ามกลางความธรรมดานั้นเอง มันกลับมีบรรยากาศที่แสนจะไม่ธรรมดา บรรยากาศแบบนั้น ทำให้ผมรู้สึกถึงความหอมของข้าวสวย--แบบที่เคยกินอยู่ทุกวัน กลิ่นที่หอมหวนอยู่อย่างนั้นมาโดยตลอด ทานข้าวเสร็จ ผมหยิบกล้องถ่ายรูปขึ้นมา กดชัตเตอร์สองสามทีตามใจชอบ ผมไม่แม้แต่จะมองหามุมกล้อง คำนึงแสงสว่าง ไม่แม้แต่จะหลบหลีกความรกเลอะบนโต๊ะอาหารเหล่านั้น เอาแต่กดชัตเตอร์อย่างไม่ลังเล ท่ามกลางรูปภาพที่เมื่อมองจากมาตรฐานมากมายต่างก็ไม่ตรงกับหลักการสุนทรียศาสตร์หรือความศิลปะความงามใดๆ เลยเหล่านั้น มันกลับรักษาอะไรลางอย่างที่มองไม่เห็น แต่เป็นความรู้สึกที่ผมแคร์มันมากๆ เอาไว้ มันเป็นความรู้สึกที่พูดออกมาไม่ได้ ความรู้สึกนั้นทำให้ตัวผม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ตราบใดที่ยังมีผู้คนอีกมากมายขนาดนี้ ใช้วิธีการที่แสนธรรมดา ยังเพาะปลูก ยังทุ่มเท ยังรับประทานกันอย่างตั้งอกตั้งใจ ขอเพียงความตั้งใจนั้นยังอยู่ ถ้าเช่นนั้น ความรกรุงรังวุ่นวายวอแวทั้งหมดทั้งปวงที่เห็นอยู่นี้ ก็ไม่มีทางทำให้เราต้องสูญเสียอะไรไปจริงๆ จากคุณ : beer87 - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 23:24:41 ]

ความคิดเห็นที่ 4 การเดินทางท่องเที่ยวรอบเกาะไต้หวันเมื่อฤดูร้อนปี 2004 อันที่จริงยังเดินทางไปอีกหลายที่ รูปถ่ายที่ทานข้าวสองสามใบนั้น ช่วยใส่จุดฟุลสต๊อปให้กับการถ่ายภาพรวงข้าวอย่างบ้าคลั่งของผม--หรือควรจะบอกว่า ช่วยเปิดย่อหน้าใหม่ให้กับผมต่างหาก ผมสังเกตเห็นว่า หลังจากรูปถ่ายสองสามใบดังกล่าว รูปถ่ายของผมก็เริ่มมีคนขึ้นมาแล้ว มีชาวนาแก่ๆ ที่ปลูกข้าวมาชั่วชีวิต จนท้ายที่สุดก็ปลูก “ข้าวแชมเปี้ยน” สำเร็จ มีชาวนาบ้านนอก ที่กลับมาจากไทเป อยู่กับบ้านเกิด แม้จะขาดทุนหลายปี แต่ก็ยังตั้งใจช่วยเหลือหมู่บ้าน มีพ่อค้าโรงสี ที่เริ่มค้นพบทางเดินของตัวเองหลังจากก้าวไปสู่ WTO สามารถปลูกข้าวออร์แกนิกที่มีคุณภาพสูง มีชายหนุ่มไฟแรงที่กลับมาจากเมืองใหญ่ ตัดสินใจจะสร้างกิจการโฮมสเตย์ที่มีสไตล์เป็นของตัวเอง มีมารดาผู้ยากไร้ ที่ตะโกนขายผลไม้กับเนื้อย่าง พร่ำบอกกับผมว่าลูกชายของเธอเก่งกาจเรื่องคณิตศาสตร์ ถึงแม้จะมีภาระด้านการเงินมากแค่ไหน แต่ไม่ว่าจะต้องทำอย่างไร เธอจะช่วยเหลือส่งเสริมให้เขาได้เป็นตัวแทนของไต้หวันไปแข่งขันที่อเมริกาให้จงได้... จนกระทั่งถึงตอนนี้ (ฤดูใบไม้ผลิ ปี 2007) ผมยังไม่ชัดเจนว่าการเดินทางท่องเที่ยวเมื่อฤดูร้อนปี 2004 ของผมครั้งนั้น มีอิทธิพลใดๆ กับผมบ้าง หลังจากปี 2005 ผมเริ่มต้นถ่ายทำโทรทัศน์ละครชุด “หัวใจกบฏ” ขณะเดียวกันก็คอยช่วยเหลือการถ่ายทำเกี่ยวกับฉากทางการแพทย์ทั้งหมดในละครโทรทัศน์เรื่อง “เกมชีวิตลิขิตหัวใจ” ปี 2006 ผมเก็บตัวเองอยู่บนโต๊ะหนังสืออีกครั้ง เริ่มลงมือเขียนนิยายเรื่องยาว “อ้อมกอดลวง” งานเหล่านี้ไม่ได้เบาสบายเลยสำหรับผม ทุกครั้งที่ผจญจนกับความเบื่อหน่ายท้อแท้ ผมมักจะอดถามตัวเองไม่ได้ ทำไมหนอในขณะที่ยังมีตัวเลือกอื่นที่ง่ายกว่านี้อย่างเห็นได้ชัด ผมกลับต้องเลือกตัวเลือกที่กินแรงแล้วไม่ได้ดี ไม่มีคนอยากจะทำมาทำอยู่เสมอ เหมือนกับที่ตัวผมเอง ยังไม่เคยมีคำตอบดีๆ ให้กับปัญหาที่ต้องขบคิดมากมายของไต้หวันเสียที คำถามเหล่านี้ก็เป็นเช่นนั้น แต่หลายปีมานี้ ทุกครั้งที่ผมต้องโอดครวญหวีดร้อง หัวร้างข้างแตกแม้กระทั่งท้อแท้สิ้นหวังเพราะงานที่ตนเป็นผู้เลือกเอง ในใจของผมจะผุดภาพที่เคยเห็นเมื่อฤดูร้อนของปี 2004 บรรดารวงข้าวที่รอคอยการเจริญเติบโตอย่างเงียบสงบในทุ่งนา เงาของท้องฟ้าที่ไม่พูดไม่จาที่สะท้อนอยู่บนผิวน้ำ ก้อนเมฆที่แสนจะเกียจคร้าน และบรรดาผู้คนจอแจที่กำลังกินข้าวกล่องกันอย่างครึกครื้นเต็มร้าน ทุกครั้งที่นึกถึงภาพเหล่านี้ ไม่รู้ทำไม ก็จะรู้สึกอุ่นใจ สบายใจอย่างบอกไม่ถูกขึ้นมาเล็กน้อยอย่างน่าประหลาดใจ จากคุณ : beer87 - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 23:25:37 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาอ่านค่ะ .. จากคุณ : scottie - [ วันเนา (14) 20:20:40 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาอ่านด้วยครับ จากคุณ : mun (stupor) - [ 16 เม.ย. 51 08:00:09 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อยากไปเที่ยวแบบนั้นมั่งจังเลย จากคุณ : Canossa - [ 18 เม.ย. 51 18:27:41 ]