ความคิดเห็นที่ 1 เสียงเคาะประตูเบาๆ เรียกให้หนึ่งคนตัวโตและอีกหนึ่งคนตัวเล็กละสายตาจากงานที่ทำอยู่เงยหน้ามามองผู้มาเยือน “เซอร์ไพร์สคะธีร์“ เจ้าของร่างสูงโปร่ง ในชุดเดรสสั้นสีดำเข้ารูปเนื้อผ้ามันวาวสุดหรู ทักทายเสียงใสพลางปราดเข้ามาหอมแก้มสากเบาๆ อย่างคนคุ้นเคยกับการทักแบบตะวันตก เล่นเอาสาวไทยถึงกับอึ้ง และด้วยอาการบางอย่างในหัวใจทำให้หญิงสาวต้องแสร้งหันหน้าไปทางอื่น “เกรซนี่คุณกลับมาเมื่อไหร่“ เสียงทุ้มออกอาการเซอร์ไพร์สอย่างที่เจ้าของร่างสูงโปร่งว่า “เมื่อวานนี้เองค่ะ“ หญิงสาวยิ้มพรายในขณะที่มือเรียวยังไม่คลายจากลำคอของชายหนุ่ม และดูท่าเขาเองก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด “ไม่เห็นบอกผมเลยว่าจะกลับมา ผมจะได้ไปรับ“ เขากล่าวยิ้มๆ “ก็เกรซอยากเซอร์ไพร์สคุณนี่คะ“ เสียงกระแอมที่ดังมาจากอีกฝั่งของห้องขัดจังหวะการสนทนาของคนทั้งคู่ และยังส่งผลปานสายไฟฟ้าฟาดเพราะทำให้ทั้งสองผละออกจากกันโดยอัตโนมัติ “โทษค่ะ เกรซไม่ทราบว่าคุณมีแขกอยู่“ หญิงสาวกล่าวพลางส่งยิ้มแหยไปให้หญิงสาวอีกคน ส่วนชายหนุ่มหนึ่งเดียวนะหรือ ก็ยืนทำหน้าปั้นยากตั้งแต่ได้ยินเสียงกระแอมนั้นแล้ว “ไม่เป็นไรค่ะ แพรวไม่ใช้แขกของพี่ธีร์หรอกค่ะ แต่แพรวทำงานอยู่ในห้องนี้“ แพรวาฝืนส่งยิ้มหวานไปให้หญิงสาวผู้มาเยือน หากธีรวัฒน์ก็มองออกว่าดวงตาคู่เรียวไม่ได้ยิ้มไปด้วยเลย ซึ่งมันทำเอาเขาอึดอัดไม่น้อย “เออ แพรวครับนี่เกศรินเพื่อนพี่เอง“ เขาแนะนำผู้มาเยือนอย่างเป็นทางการ โดยเน้นคำว่าเพื่อนอย่างจงใจ ซึ่งตัวหญิงสาวที่ถูกเอ่ยถึงเองก็พอจะฟังออกและเริ่มจับเค้าอะไรได้ลางๆ ‘หรือจะเป็นนี้ที่ธีรวัฒน์เฝ้าคิดถึงตลอดเวลา “เกรซครับนี่แพรวาลูกสาวคุณลุงไพศาลประธานบริษัทครับ“              มือเรียวถูกยกขึ้นมาประนม ไหว้ผู้สูงวัยกว่าอย่างนอบน้อม พร้อมกับเอ่ยทัก “สวัสดีค่ะคุณเกศริน“ มือเรียวอีกคู่ยกรับไหว้โดยอัตโนมัติ ถึงเธอจะเติบโตมาจากเมืองนอกเมืองนาแต่ก็ใช้ว่าจะไม่รู้มารยาทไทยเลย “เรียกพี่เกรซก็ได้ค่ะไม่ต้องเรียกเต็มยศก็ได้“ หน้าสวยยังคงยิ้มพลาย แอบส่งสายตาสำรวจสาวน้อยเบื้องหน้าอย่างประเมินสถานการณ์ “ค่ะ“ แพรวารับคำเสียงเบา ตาคู่เฉี่ยวที่ผ่านการตกแต่งด้วยอายเชโดว์สีสดเหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือเล็กน้อยก่อนกล่าวถึงวัตถุประสงค์ที่มาเยือนโดยมิได้นัดหมาย “นี่ธีร็ใกล้เลิกงานหรือยังคะ เกรซตั้งใจจะมาให้ธีร์เป็นเจ้ามือเลี้ยงข้าวเย็นซักหน่อย“ เกศรินหันมาบอกธีรวัฒน์เสียงใส “เอาสิ ถือว่าเลี้ยงต้อนรับคุณด้วย“ เขาว่าพลางเก็บงานบนโต๊ะ “น้องแพรวด้วยนะคะ เราจะได้ทำความรู้จักกัน“ เกศรินไม่ลืมที่จะหันไปชวนหญิงสาวอีกคนในห้อง “ขอบคุณค่ะพี่เกรซ แต่แพรวขอตัวดีกว่าค่ะพอดีวันนี้แพรวปวดศีรษะนิดหน่อย“ แพรวาพยายามหาเหตุผลมาอ้าง ‘เชอ! ไม่อยากไปขัดคอคน...’ ธีรวัฒน์รีบปราดเข้ามาหาร่างบางโดยฉับพลัน มือหนายกขึ้นแตะหน้าผากมนด้วยความห่วงใย “แพรวเป็นอะไรมากหรือเปล่า เดี๋ยวพี่ไปส่งแพรวที่บ้านก่อนดีกว่าวันนี้คุณลุงไม่อยู่นี่“ เขาถามอย่างร้อนใจ “ไม่เป็นไรค่ะ แพรวแค่ปวดศีรษะนิดหน่อย เดี๋ยวแพรวโทรให้ที่บ้านมารับเองดีกว่าค่ะเชิญพี่ธีร์กับพี่เกรซเถอะค่ะ“ “กว่าลุงชิดจะมาตั้งนาน พี่ไปส่งแพรวเองดีกว่า“ เขากล่าวหน้ามุ่ย “แพรวกลับเองได้จริงๆ ค่ะพี่ธีร์ พี่ธีร์ไปกับพี่เกรซเถอะค่ะ“ แพรวารีบตัดบทโดยการยกโทรศัพท์ต่อสายตรงไปที่บ้านทำเอาคนตัวโตหน้าหงิก “อะไรกันคะธีร์ เกรซเห็นคุณโทรศัพท์มาตั้งแต่เย็นแล้วยังโทรไม่ติดอีกหรือคะ“เกศรินถามขณะที่กำลังรินน้ำจากเยือกในตู้เย็นเพื่อนำมาส่งให้กับคนที่มาส่งถึงคอนโดหลังจากที่ไปกินข้าวเย็นกันมาเมื่อครู่ ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเขาร้อนรนแค่ไหนที่ไม่สามารถติดต่อใครบางคนไม่ได้ “อื้อ ไม่รู้ป่านนี้จะถึงบ้านหรือยัง ทำไมต้องปิดโทรศัพท์ด้วยก็ไม่รู้“ เขาบ่นหน้ามุ่ย “แล้วลองโทรไปที่บ้านหรือยังล่ะคะ“ ไหล่บางไหวเล็กน้อยก่อนออกความเห็น “จริงสิผมก็ลืมไป“ ธีรวัฒน์ยิ้มออก พลางกดหมายเลขปลายทางอีกครั้ง เขารอคนมารับโทรศัพท์อย่างร้อนใจ หากสิ่งที่เขาได้รับรู้กับทำให้เขายิ่งร้อนยิ่งกว่าเดิม “มีอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมทำหน้ายุ่งขนาดนั้น“ เกศรินพลอยร้อนใจไปด้วย “ที่บ้านบอกว่าถึงนานแล้ว“ เขาบอกหน้าเครียด “อ้าวแล้วทำไม“ “กลับมาก็เข้าห้องเลยนะสิอะไรก็ไม่ยอมกิน ยาก็ไม่กิน นี่คุณป้าเรียกจนอ่อนใจแล้ว“ เขารีบขัดขึ้นก่อนที่หญิงสาวจะพูดจบ “คงไม่เป็นไรมากมั่ง น้องเค้าก็โตพอที่จะดูแลตัวเองได้แล้ว พอเดี๋ยวหายปวดหัวก็คงออกมาทานเองแหละ“ หญิงสาวพยายามมองโลกในแง่ดีหวังปลอบใจคนกำลังเครียด “ใครว่าล่ะ“ เขาขัดขึ้นอีกครั้ง “เวลาที่แพรวไม่สบายนะจะงอแงไม่ยอมทานอะไรทั้งนั้น เป็นอย่างนี่มาตั้งแต่เด็กแล้วบังคับได้แต่คุณลุงกับผมเท่านั้นแหละ แล้วนี่คุณลุงก็ไม่อยู่ไปต่างประเทศ“ เขาบอกด้วยน้ำเสียงที่ปิดความห่วงใยไม่มิด “ดูคุณจะเป็นห่วงเด็กคนนี้จังเลยนะคะ“ เกศรินถามหยั่งเชิง “ก็ผมกับแพรวโตมาด้วยกัน“ เขาตอบไม่เต็มเสียงนัก และคนฟังเองก็ไม่เชื่อตามที่เขาบอกด้วย ตาคู่คมจับจ้องไปยังร่างบางที่บัดนี้เอาแต่ทำหน้าบึ้งตึง เจ้าของตาคู่นั้นทำได้เพียงสายศีรษะไปมาพร้อมๆ กับถอนหายใจ “ตาธีร์ขัดใจอะไรหรือเปล่ายัยแพรว“ ในที่สุดคุณไพศาลก็ตัดสินใจถามบุตรสาวออกไป เดิมทีเขาตั้งใจจะไม่เข้าไปยุ่งกับเรื่องของลูกๆ ด้วยเห็นว่าโตๆ กันแล้ว หากแต่เมื่อเห็นลูกสาวมานั่งทำหน้าบอกบุญไม่รับอย่างนี้ก็ทำให้คนเป็นพ่ออดห่วงไม่ได้ “เปล่านี้คะ“ แม้จะปฏิเสธแต่น้ำเสียงกับกระเง้ากระงอด แล้วมีหรือว่าคนเป็นพ่อจะจับไม่ได้ “ตกลงตาธีร์ขัดใจอะไรเรา ถึงได้มาทำหน้ามุ่ยอยู่อย่างนี้“ “ไม่นี่คะ แพรวก็ทำหน้าของแพรวปกติ“ “ไม่จริงมั่ง เห็นแม่บอกว่าเราเกเรไม่ยอมมาทำงานแถมตาธีร็โทรไปหาเราก็ไม่รับแล้วที่สำคัญเราอารมณ์เสียทุกวันเลย แล้วอย่างนี้เราจะบอกว่าไม่มีอะไรเลยเหรอ ถ้าพ่อเชื่อก็ออกลูกเป็นแมวแล้ว“ คิ้วเข้มพาดตรงเหนือดวงตาคู่คมยกขึ้นเป็นเชิงล้อเลียน “เปล่าจริงๆ คะพ่อ  แพรวไม่ได้อารมณ์เสียสักหน่อย แค่แพรวปวดหัวไม่อยากคุยกับใครเฉยๆ แม่ก็ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้“ หญิงสาวแก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ “ตามใจ ไม่อยากบอกก็ตามใจ“ คนเป็นพ่อแกล้งงอน “โธ่พ่อคะ ใครจะกล้ามาขัดใจลูกสาวประธานบริษัทหญ่าย.....” หญิงสาวแกล้งทำเสียงยานคางพลางคล้องแขนเรียวเข้ากับแขนล่ำ “ไม่มีก็ได้ แต่ทำไมเราไม่กลับไปทำงานที่ห้องตัวเองหา“ มือเรียวหนายีผมนุ่มจนยุ่ง ทำไมใครก็ชอบยีผมนักนะ “ก็งานมันยังไม่มี แล้วแพรวก็คิดถึงพ่อมากด้วยไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน“ ศีรษะมนซบลงที่แขนล่ำ “เวอร์แล้วยัยตัวดี ทำยังกับพ่อไม่เคยไปไหนหลายๆ วัน“ คุณไพศาลดักคอบุตรสาวอย่างรู้ทัน “แล้วก็กลับไปทำงานได้แล้วเบี้ยวมาครึ่งวันแล้วนะเรา“ จากคุณ : ไดนิ - [ วันเนา (14) 14:44:17 ]

ความคิดเห็นที่ 2 :D จากคุณ : xyz (xyzjung) - [ 16 เม.ย. 51 14:13:09 ]