22 ปีผ่านไปกับชีวิต ไม่มีคำว่าเสียใจ ดีใจ พอใจ หรืออะไรทั้งสิ้น มันเป็นความรู้สึกเฉยๆ แค่รู้ว่าเวลากำลังจะผ่านไป อีกไมนานทุกอย่างจะเสร็จสิ้นกระบวนการ หวังไว้เช่นนั้น เพื่ออะไรซักอย่าง ที่ไม่ใช่เพื่อตัวเอง ... คล้ายๆว่าจะสวยงาม แต่ทว่าทุกอย่างดูจางๆ ความรู้สึกล้มเหลวค่อยๆซึมๆเข้ามาทีละน้อย บ่อทรายอาจกำลังพังทลายลง ที่ก้นบ่อระดับคืบคลายขึ้นมาทีละนิดๆ ความรู้สึกชาๆยังคงกลบสิ้นทุกความรู้สึก ความกลัว ความเหงา ความผิดหวัง ความท้อแท้ ความโหรด ความเกลียด ความชื่นชม หรืออะไรทุกอย่าง ไม่ค่อยดีเลย เรื่องแบบนี้ ช่างเป็นปัจจัยด้านลบที่จำเป็นต้องนำออกไป หากว่าชีวิตนี้จะต้องดำรงค์ต่อไป ทว่า ไอเย็นๆ กลิ่นเฝือนๆชาๆนั้น อบสิ้นทุกส่วนของความรู้สึก ยากเกินกว่าจะแยกออกจากกัน และชะล้างให้หมดไป ... หากว่าเวลาเช้านั้นคือการโผล่พ้นของดวงตะวัน เวลาย่ำเย็นคือแสงส้มสางที่ค่อยๆลาลับ เวลากลางวันคือความสวยงามของการได้พบเห็นสรรพสิ่งที่ถูกสรรค์สราง และเวลาค่ำยามคือการได้พักผ่อนและหยุดนิ่งเพื่อครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านพ้นไป เมื่อความสำเร็จคือความรู้สึกเบิกบานและความชื่นชม ความสิ้นหวังคือความหมองหม่นและโดดเดี่ยว ทว่าช่างดีเหลือเกินที่ทุกๆอย่างมีตัวตน มีอัตลักษณ์ เราได้รับรู้ว่านั่นคือสิ่งนั้น พรุ่งนี้ดวงตะวันจะปีนป่ายขอบฟ้ามายิ้มระเริง แล้วลับลาลงจากไปอย่างเหงาหงอย ความเศร้ารุนแรงอาจแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มสวยงาม ช่างดีเหลือเกินที่ทุกอย่างมีการเคลื่อนไหว ... และดีเหลือเกินที่ทุกๆการเคลื่อนไหวผู้คนได้รับรู้ ... ถ้าเลือกได้แม่น้ำไนล์คงอาจจะเลือกที่จะเป็นแม้น้ำธรรมดาๆ หากรู้ว่าต้องเป็นแม้น้ำที่ค้นหาจุดเริ่มต้นไม่เจอ อเมซอนก็เช่นกันที่ไม่อาจบอกขอบเขตตัวตนได้ ต่างคงเลือกที่จะเป็นแม้น้ำเล็กๆ ลำธารน้อยๆที่ผุดพ้นจากตาน้ำกระจ่อยร่อยที่ไหนซักแห่ง ไหลลงลาดไปจนเจอะเจอลำธารไกลเอื่อยกลางทุ่งหญ้าป่าเขาที่ไหนซักแห่ง อาจจะดูไม่สำคัญ แต่ทว่ามันคือชีวิตที่ได้รับรู้ถึงตัวตน