ฉันเหลือบไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนฝาผนังด้านข้าง พลางเร่งมือลงทะเบียนผู้ที่เข้ามารับบริการตั้งแต่ช่วงบ่าย เนื่องจากใกล้เวลาส่งต่อเวรให้กับพยาบาลเวรดึก ซึ่งจะรับช่วงจากสี่ทุ่มตรงจนถึงหกโมงเช้าวันพรุ่งนี้
"คุณพยาบาลครับ"
เสียงเรียกจากผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่วัยสามสิบต้นๆที่ยืนตรงหน้าเคาท์เตอร์พยาบาล ทำให้ฉันต้องละสายตาจากบันทึกรายงานประจำวันลงในเครื่องคอมพิวเตอร์
"มีอะไรให้ช่วยคะ" ฉันถามนักโทษที่มาพร้อมกับเจ้าหน้าที่ควบคุมอีกหนึ่งคน
"ช่วยทำแผลให้หน่อยครับ " เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"โดนอะไรมาคะ" ฉันถามขณะเปิดหาไฟล์รายชื่อนักโทษ
"คัตเตอร์" ชายคนเดิมตอบสั้นๆ
"ขอลงบันทึกหน่อยนะคะ ชื่ออะไรคะ" ฉันถาม
"เดเนียล ฟอร์ด ....จะถามอะไรอีกมั้ย..." เขาย้อนถามฉันอย่างรำคาญ
เจ้าหน้าที่ที่ยืนอยู่ด้านหลังขยับเข้ามาใกล้นักโทษเดเนียลและบอกให้เขารักษามารยาทให้มากกว่านี้
"เชิญที่ห้องหัตถการเลยนะคะ" ฉันบอกเขาพร้อมกับเดินนำเข้าไปด้านใน
"ขอโทษนะครับ ที่อารมณ์เสียใส่คุณ....คุณคงเป็นพยาบาลใหม่ละซิ" เขากล่าวขอโทษขณะขึ้นไปนอนบนเตียงผู้ป่วยตามที่ฉันบอก
ฉันเดินเลี่ยงไปปรับแสงสว่างจากดวงไฟที่ฝาผนัง โดยไม่ได้ตอบคำถามของเขา
"ขอดูแผลก่อนนะคะ" ฉันพูดพร้อมกับยกเซ็ตทำแผลมาวางใกล้ๆเขา
"แผลค่อนข้างลึกนะคะ เดี๋ยวดิฉันจะเย็บแผลให้ค่ะ"
ฉันเดินผละจากเตียง เตรียมอุปกรณ์ที่ต้องใช้เพิ่มเติมมาจัดวางไว้ในเซ็ตทำแผล โดยมีสายตาของเขาเฝ้ามองอยู่ไม่ห่างนัก
"คุณยังไม่ตอบผมเลยว่าเพิ่งเข้ามาใหม่หรือเปล่า" นักโทษเดเนียลถามซ้ำ
"อ๋อ...ค่ะ วันนี้เป็นวันแรกค่ะ" ฉันตอบไปโดยไม่ได้คิดอะไรมากนัก
"........" เขาเงียบไป...ขณะที่ฉันเริ่มลงมือทำความสะอาดบาดแผลจากแขนด้านซ้าย ที่เกรอะกรังไปด้วยเลือดของเขา ฉันนึกในใจว่าแผลลึก แฉลบยาวขนาดนี้ น่าจะมาจากการต่อสู้กับพวกนักโทษด้วยกันเสียมากกว่าอุบัติเหตุธรรมดา อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมพวกนักโทษถึงมีอาวุธแหลมคมอยู่ในครอบครองได้ ทั้งๆที่เจ้าหน้าที่คอยเข้มงวดกวดขันอยู่ตลอด
"ทำไมถึงคิดมาทำงานที่นี่ล่ะ" เขาถามขึ้นหลังจากที่ฉันตั้งอกตั้งใจทำแผลให้เขาโดยไม่ได้ซักถามอะไร
"ฉันไม่ได้ทำประจำหรอกค่ะ แค่เป็น Bank Nurse น่ะค่ะ มาทำเฉพาะช่วงที่ทางนี้ขาดเจ้าหน้าที่จริงๆ ทำประจำอยู่ที่โรงพยาบาลค่ะ" ฉันกล่าวกับเขาพร้อมทั้งเตรียมฉีดยาชาก่อนที่จะเริ่มเย็บแผล
"ปกติพยาบาลที่นี่หน้าตาดุๆตัวสูงๆทั้งนั้น... รูปร่างเล็กๆวัยละอ่อนอย่างคุณเนี่ย คงขู่นักโทษยากหน่อยนะ" เขาพูด ด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเป็นมิตรขึ้นบ้างเล็กน้อย
"ฉันจะฉีดยาชาให้นะคะ เวลาเย็บแผลจะได้ไม่เจ็บมาก" ฉันเงยหน้าจากบาดแผลตรงหน้าบอกเขา
" ไม่ต้องฉีดยาชาหรอกคุณพยาบาล แผลแค่นี้เล็กน้อยจะตายไปสำหรับนักโทษเลวๆอย่างผม" นักโทษเดเนียลตอบอย่างไม่แยแส
"ฉันทำตามจรรยาบรรณของพยาบาลน่ะค่ะ" ฉันบอก
"อะไรที่ช่วยบรรเทาความเจ็บปวดของคนไข้ได้ก็จะพยายามทำให้ค่ะ" ฉันอธิบายให้เขาฟังต่อด้วยความภาคภูมิใจในวิชาชีพพยาบาลของฉัน
"งั้นเหรอ..." เขาหัวเราะในลำคอมองหน้าฉันก่อนที่จะถามต่อว่า
"แล้วถ้าเจ็บแผลที่ใจเนี่ย..คุณพยาบาลจะช่วยได้หรือเปล่าล่ะ" เขาถามพลางจับสายตาเข้มๆคู่นั้นมาที่ฉัน
ฉันหลบสายตาของเขาที่มองมา ทำเป็นไม่ได้ยินคำถามจากเขา พยายามตั้งใจเย็บแผลของเขาให้เสร็จโดยเร็วที่สุด อดที่จะชำเลืองสายตาไปยังเจ้าหน้าที่ควบคุม ที่ยืนพิงขอบประตูหลังเคาท์เตอร์พยาบาลไม่ได้ เพื่อความมั่นใจว่าฉันไม่ได้ถูกทิ้งให้อยู่เพียงลำพังสองต่อสองกับนักโทษรายนี้
"คุณคงเข้ามาไม่นานสิคะ ฉันเห็นรายชื่อคุณจากตึกรับใหม่น่ะค่ะ" ฉันเปลี่ยนหัวข้อสนทนากับเขาพร้อมทั้งลงมือฉีดยาชารอบๆบาดแผล
"สามเดือนวันนี้พอดี..สามเดือนที่นี่คงเหมือนสามปีของคุณล่ะมั้ง..ไม่เห็นเดือน ไม่เห็นตะวัน..อยู่ในโลกมืดทั้งๆที่ตายังไม่บอด" เขาพูดยืดยาว เลื่อนสายตามามองที่สองมือของฉัน ซึ่งกำลังสาละวนอยู่กับการเย็บแผล"
"อีกนานมั้ยคะกว่าจะพ้นโทษ" ฉันถาม
"นานมั้ย...ตลอดชีวิต คุณว่านานหรือเปล่าล่ะ" เขาถามกลับ
"อ้าว..โทษหนักขนาดนั้นเลยหรือคะ" ฉันถามขณะวางเครื่องมือเย็บแผลลง ใช้ก๊อชปิดแผลที่เย็บไว้ ตามด้วย
ก๊อชแบนเดจก์พันไปรอบแขนบริเวณบาดแผล
"ใช่...เป็นอาชญากรฆ่าคนตาย..โทษก็หนักเป็นธรรมดา" เขาพูด สายตามองเหม่อไปข้างหน้าอย่างคนใช้ความคิด
"รักมาก..ก็แค้นมาก" เขากล่าวอย่างลอยๆ
ฉันฟังเขาพูดโดยไม่ได้แสดงความคิดเห็นใดๆ
"ไม่มีใครอยากทำผิดหรอกคุณ แต่บางครั้งสถานการณ์มันบังคับ " เขาพูดต่อหลังจากเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง
"........."
ฉันเดาว่าคงจะเป็นกรณีรักสามเส้า ทรยศหักหลังอะไรประมาณนี้ ทำไมนะคนเราถึงเอาอิสระภาพของตัวเองมาแลกกับเรื่องแบบนี้ ฉันไม่อยากพูดอะไรมากนัก แค่ได้รู้ว่าเป็นนักโทษฆ่าคนตายก็ทำให้ฉันรู้สึกหวั่นๆขึ้นมาในใจ
"เงียบไปเลยนะคุณ.อย่าบอกนะว่าเกิดกลัวผมขึ้นมา"เขาพูดดักคอฉัน
"เปล่านี่คะ...ทำไมต้องกลัวคุณด้วยล่ะ ฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับคุณด้วยนี่นา" ฉันทำใจดีสู้เสือตอบกลับไป
"ไม่รู้สิ ผมเดาเอาน่ะครับ ไม่ค่อยมีใครอยากจะสนทนา
พาทีกับพวกเดนคุกอย่างผมหรอก ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวก็รังเกียจ" เขาพูดและขยับตัวลงจากเตียง หลังจากที่ฉันปิดแผลให้เสร็จเรียบร้อย
"คงไม่มีใครรังเกียจนักโทษหรอกค่ะ คนที่ติดคุกก็ไม่ได้หมายความว่าเป็นคนเลวทุกคนนี่คะ ขึ้นอยู่กับเหตุผลที่ทำลงไป ถ้าทำผิดแล้วยอมรับผิด ปรับปรุงตัวใหม่ ทำตัวให้เป็นคนดี สังคมก็ให้อภัยค่ะ" ฉันพูด อีกทั้งให้กำลังใจเขาต่อว่า
"อย่างคุณ ถึงแม้ว่าจะได้รับโทษตลอดชีวิต แต่ถ้าปฏิบัติตัวดีๆ ก็อาจจะได้ลดโทษลงนะคะ ยังมีโอกาสไปใช้ชีวิตที่ดีกับครอบครัวในอนาคตค่ะ"
"นอกจากบริการที่ดีแล้ว คุณยังเป็นพยาบาลที่มีจิตใจ
งดงามอีกนะครับ" เขาพูดมองหน้าฉันด้วยสายตาที่อ่อนโยนขึ้น ซึ่งแตกต่างกับนักโทษเดเนียลคนเดิมที่สีหน้าค่อนข้างเครียด พูดจาท่าทางไม่ค่อยจะเป็นมิตรสักเท่าไหร่
"ฉันก็บริการไปตามหน้าที่น่ะค่ะ ไม่ได้เกี่ยงว่าใครเป็นใคร อย่างที่บอกนั่นแหละค่ะ ถ้าช่วยได้ก็จะช่วยค่ะ" ฉันพูดกับเขาอย่างจริงใจ พลางสั่งกำชับเขาว่า
"ระวังอย่าให้แผลที่เย็บไว้ถูกน้ำนะคะ อีกห้าวันค่อยมาตัดไหมออกค่ะ "
"โอเค..ขอบคุณครับ" เขาพยักหน้ารับคำพร้อมกล่าวขอบคุณฉัน
ฉันเดินไปจัดยาแก้ปวดและยาป้องกันการติดเชื้อจากตู้ที่ตั้งอยู่อีกมุมหนึ่งของห้องหัตถการ พลางนึกในใจว่า
หน้าตาก็ดูดี บุคลิคท่าทางก็ปกติเหมือนคนทั่วๆไป ไม่น่าจะเป็นคนที่มีจิตใจโหดเหี้ยมฆ่าคนตายได้ แต่อย่างว่าแหละนะ คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ ที่สำคัญเราก็ไม่ได้เป็นเขาหรืออยู่ในเหตุการณ์นั้นๆ คงลงความเห็นอะไรไม่ได้
"กินยาแก้อักเสบสามเวลาหลังอาหารจนครบชุดนะคะ ส่วนยาแก้ปวดให้กินเมื่อเวลาที่จำเป็นเท่านั้นค่ะ"
ฉันอธิบายวิธีการกินยาให้เขาฟังขณะยื่นถุงใส่ยาให้
"ขอบคุณอีกครั้งนะครับที่ช่วยเย็บแผลให้ และไม่รังเกียจที่จะพูดคุยกับนักโทษขังลืมอย่างผม" เขาพูดพร้อมทั้งเอื้อมมือมารับยาไปจากฉัน
"คุณทำให้ผมนึกอยากจะเป็นคนดีกับเขาขึ้นมาบ้างแล้วสิครับ " เขาพูดทีเล่นทีจริงพลางหมุนตัวเดินออกไป
ฉันหัวเราะเบาๆกับคำพูดของเขาก่อนที่จะหันกลับมาทำความสะอาดอุปกรณ์ที่ใช้แล้ว
"เอ้อ..ขอโทษนะครับ คุณชื่ออะไรครับ เผื่อเจอกันคราวหน้าผมจะได้เรียกชื่อคุณถูก" คำถามของคนที่เดินกลับมายืนอยู่ใกล้ๆทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อย
" เจนนิตา ค่ะ" ฉันตอบ พร้อมทั้งขยับตัวห่างออกไปโดยไม่น่าเกลียดนัก
"ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณเจนนิตา" เขาพูดมองสบตาฉันนิ่ง ยื่นมือออกมาขอจับมือ ตามธรรมเนียมการทักทายแบบฝรั่ง สองมือของฉันไพล่ไปทางด้านหลัง บอกเขากลับไปว่า
"ฉันยังใส่ถุงมือล้างเครื่องมือพวกนี้อยู่เลยค่ะ สกปรกจะตายไป ไม่อยากเอาเชื้อโรคมาแพร่ให้คุณค่ะ" ฉันพยายามอธิบายให้เขาฟัง พร้อมทั้งขอโทษเขา
"ต้องขอโทษด้วยจริงๆค่ะ หวังว่าคุณคงไม่ถือนะคะ"
นักโทษเดเนียลดึงมือกลับ สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย
"เป็นคำแก้ตัวที่ฟังดูดี จนตำหนิไม่ลงจริงๆครับ" เขาหัวเราะพร้อมกับเดินออกไปสมทบกับเจ้าหน้าที่ด้านนอก
*แก้ไขสะกดคำผิด*
แก้ไขเมื่อ 16 เม.ย. 51 14:46:15
แก้ไขเมื่อ 16 เม.ย. 51 03:04:51
จากคุณ :
teansri 
- [
16 เม.ย. 51 02:55:58
]
ความโชคดี..ที่ควรจดจำ
