***เนื่องจากผู้แต่งมีปัญหา จึงของดอัพเรื่องนี้ก่อนนะคะ ขออภัยด้วยค่ะ***


เรื่องนี้เป็นแนววรรณกรรมเยาวชน ที่นางเอกของเรื่อง
เกิดจับพลัดจับผลูไปเป็นเพื่อนกับผีสาวแสนสวยค่ะ

อ่านแล้วเป็นยังไง คิดยังไง รู้สึกยังไง เม้นท์ไว้ได้นะคะ ขอบคุณมากๆ ค่ะ

ป.ล.จะอัพเรื่องสัปดาห์ละครั้งค่ะ



บทนำ

จักจั่นนับร้อยตัวที่กำลังร้องระงมทั่วบริเวณพากันหยุดส่งเสียงอย่างพร้อมเพรียง เมื่อรถเก๋งญี่ปุ่นสีขาวตุ่นคันหนึ่งปราดเข้ามาจอดหน้าบ้านหลังสีฟ้าซีดที่อยู่ใกล้อาณาเขตของพวกมัน ก่อนร้องตะเบ็งเซ็งแซ่อีกครั้งราวกับวิพากษ์วิจารณ์ถึงผู้มาเยือนที่นานๆ จะผ่านมาซักครั้ง

เด็กหญิงรูปร่างสมส่วนสมวัย 14 ปีก้าวลงจากรถเพื่อเลื่อนประตูอัลลอยด์สีน้ำเงินเข้มจนสุดรางด้วยอาการงัวเงียเหมือนเพิ่งตื่นนอน ก่อนโบกมือเสมือนตำรวจจราจรให้รถคันที่เธอนั่งมาแล่นเข้าไป เสียงเครื่องยนต์คำรามครางแข่งกับเสียงจักจั่นครู่หนึ่งจึงเงียบลงและประตูฝั่งคนขับก็เปิดออก แล้วผู้หญิงวัยต้นสี่สิบที่ใบหน้าปราศจากการตกแต่งดูแลแต่ยังคงมีเค้าความงามแบบไทยแท้ ไว้ผมยาวรวบหลวมก็ลงจากพาหนะคันเก่า เอื้อมแขนโอบไหล่ลูกสาวที่ยืนหาวปากกว้างหลังปิดประตูรั้วเสร็จ

“ดูหาวเข้า ไม่ปิดปากเลย” คนเป็นแม่ดุอย่างไม่จริงจังนักก่อนลูบปลายผมสั้นตัดตรงของลูกสาว “เป็นไงบ้านใหม่ของเรา”

“ดีแม่” เด็กหญิงตอบไม่ตรงใจ เพราะความจริงเธอคิดว่าบ้านหลังนี้ไม่ได้น่าอยู่ดูดีอย่างที่นึกไว้เท่าไหร่ แถมค่อนข้างเปลี่ยวและไกลอีกต่างหาก แต่เพราะต้องการรักษาน้ำใจมารดาจึงจำใจโกหก ซึ่งคำตอบนั้นทำให้ผู้ที่กอดไหล่เธอยิ้มราวกับหายเหนื่อย

“เอากระเป๋าเก็บบนห้องไป” แม่บอก หากลูกสาวอิดออดขออนุญาตสำรวจภายนอกบ้านก่อน

เด็กหญิงถอดรองเท้าและพับขากางเกงยีนส์สีอ่อนขึ้นสองทบ ย่ำบนหญ้าญี่ปุ่นจนปลายแหลมของยอดหญ้าทิ่มฝ่าเท้าทำให้รู้สึกจั๊กจี้ แล้วเดินถอยหลังชิดชนกับรั้วกำแพงสีขาว แหงนหน้ามองบ้านขนาดกะทัดรัดหลังใหม่ซึ่งเป็นบ้านเดี่ยวสองชั้น ขอบประตูหน้าต่างทาด้วยสีขาวเกือบกลืนเข้ากับสีผนัง คงมีเพียงหลังคากระเบื้องสีน้ำเงินเท่านั้นที่ขับให้บ้านโดดเด่นขึ้นมา รวมถึงต้นหางนกยูงฝรั่งที่ออกดอกสีแดงสดปนส้มสะพรั่งทั่วแทบไม่เห็นใบ
เด็กหญิงแผ่ตัวนอนลงใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ หยิบดอกหางนกยูงที่ร่วงข้างกายขึ้นคลอเคลียตรงดวงตากลมโตซึ่งถอดแบบจากแม่ ไล่เลี่ยสู่แก้มอิ่ม ก่อนไล้สู่ขอบริมฝีปากบางเรียวไปมา พลางมองก้อนเมฆที่เคลื่อนตัวอย่างช้าๆ และนึกถึงบ้านอีกหลังที่เพิ่งจากมา

“ดาว เก็บกระเป๋าได้แล้วลูก” คำสั่งซ้ำของแม่ทำให้เด็กหญิงหลุดจากภวังค์ เธอลุกขึ้นพร้อมดอกหางนกยูงในมือ นึกนำมันไปใส่แก้วน้ำลอยในห้องนอน เพราะหวังว่าอย่างน้อยสีจัดจ้านของดอกไม้คงทำให้ชีวิตและจิตใจที่แสนจืดชืดแห้งแล้งของตนเองสดใสขึ้นบ้าง

แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 51 16:05:48

แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 51 12:19:17

แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 51 12:19:14

แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 51 12:18:15