ความคิดเห็นที่ 1 คืนนั้นนภาขอเข้าไปนอนดูดาวห้องลูก นึกอธิษฐานในใจต่อดวงดาว ขอให้ความทุกข์จงพัดผ่านเธอและลูกไปเถิด ขอแสงดาวนำทางให้เธออย่าทำสิ่งใดผิดพลาดอีกเลยในชีวิตนี้ ขอแสงทางให้ลูกเธอด้วยเถิด “ลูกจ๋า หลับหรือยัง” นภาเอ่ยถามในความมืดที่มีเพียงแสงดาวยิบๆ บนฟ้าฝ้าเพดาน “ครับแม่” ซันเอ่ยตอบ “เราคงต้องขายบ้านนะลูก “ นภาบอกเสียงเรียบอย่างสะกดกลั้น ซันดีดตัวขึ้น มองแม่ในความมืด “ ทำไมละครับแม่” “แม่อยากย้ายไปอยู่ที่อื่น ที่นี่แม่ไม่ชอบแล้ว” นภาเอ่ยเสียงเบา “ซันอย่าบอกใครเรื่องย้ายบ้านนะ บ้านใหม่เราต้องไม่ให้ใครรู้ แม้แต่คุณยาย” นภาสั่งลูก “แม่ให้น้าชัยย้ายไปด้วยไหม” ซันถามน้ำเสียงที่บอกอารมณ์ไม่แน่ชัด “ไม่ เขาจะไม่รู้จักบ้านเรา และเขาจะไม่เจอเราอีกแล้วลูก” นภาตอบอย่างหนักแน่นราวสัญญากับลูก ซันล้มตัวลงนอนเช่นเดิม “ดีแล้วแม่ แม่จะได้ไม่เสียใจ” หนุ่มน้อยบอกแม่เบาๆ “ซันเสียดายบ้าน คิดถึงบ้านไหมลูก” นภาถามหยั่งเชิงลูก “ไม่ พอเรามีบ้านหลังใหม่ มันก็เปลี่ยนใหม่ ทุกอย่างมันต้องเปลี่ยนแม่” ซันตอบเหมือนไม่ใส่ใจ แต่ในความมืดมิด เขานอนมองห้อง มองดวงดาววิบๆ อย่างจะล่ำลา “ซันอยู่ไหนก็ได้ครับแม่” นภาเอื้อมมือมาจับมือลูก สองแม่ลูกกุมมือกันในความมืดเหมือนสัญญาว่า ต่อไปนี้ เราจะไม่ปล่อยมือให้หลุดจากกันอีก ซันแม้จะเสียใจที่ต้องย้ายจากบ้านที่เขารัก นี่เป็นห้องส่วนตัวห้องแรกของซัน ก่อนหน้านี้ แม่พาซันไปอยู่บ้านคุณยาย คุณยายชอบสอบถามแม่เรื่องหย่า และคุณยายยังชอบพูดถึงพ่อของซัน แม่จึงพาซันไปอยู่โรงแรมระหว่างหาบ้านใหม่ คุณยายเรียกแม่กลับไปอยู่ด้วย แม่ก็ทำเฉยเสีย ตอนที่มาดูบ้านหลังนี้ แม่ชอบบ้านหลังนี้มาก และซันเองก็รักบ้าน แต่ถ้าซันและแม่ไม่ต้องมีเรื่องต้องเสียใจและได้อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม ซันพร้อมจะไป จากคุณ : สาริสา - [ 16 เม.ย. 51 19:35:32 A:124.121.244.21 X: TicketID:113562 ]

ความคิดเห็นที่ 2 นภาเข้าไปตบแต่งทาวน์เฮาส์อย่างเงียบๆ ด้วยเงินทุนจำกัดนภาจึงตบแต่งแค่พออยู่ได้ ห้องนอนที่นี่ห้องเล็ก นภาพยายามแต่งห้องลูกให้ดีที่สุดที่เธอทำได้ในงบประมาณที่มี นภาไม่อยากให้ลูกรู้สึกราวเทวดาตกสวรรค์ จากเคยใช้จ่ายอย่างสบาย อยู่บ้างหลังใหญ่ ต้องมาอยู่หลังเล็ก แต่เธอจำต้องประหยัด และใช้เงินที่มีอยู่อย่างคุ้มค่า ดังนั้นนภาไม่เคยบอกลูกเรื่องสถานการณ์ทางการเงินให้ลูกได้รับรู้ เพียงแค่นี้ ชีวิตซันก็แย่พอแล้ว นภาคิด นภาขอเวลาจากคนซื้อบ้านใหม่จากเธอเป็นเวลาสามเดือน ในการย้ายออก ซึ่งคนซื้อก็ยินดี เพราะบ้านสวย ทำเลแบบนี้ หาไม่ได้ง่ายๆ “ตามสบายครับ เอาที่คุณสะดวกที่สุด” เขากล่าวจริงใจ ลูกสาวเขาเห็นห้องนอนแล้วชอบใจมาก จนเขายอมที่จะรอเพื่อลูก ดังนั้นย้ายเข้าช้านิดหน่อยดีกว่าที่เจ้าของเขาเปลี่ยนใจไม่ขาย ที่ยุ่งยากเห็นจะเป็น เรื่องที่นภาขายกิจการได้ลำบากที่สุดเพราะเมื่อคนโทรมา เธอไม่สามารถบอกชื่อร้านได้ ด้วยกลัวข่าวรัวไหลออกไปพนักงานตกใจและที่สำคัญ เธอไม่ต้องการให้วิชัยรู้ นภาจึงอ้อมแอ้มบอก จนคนที่สนใจคิดว่า เธอมีตุกติกบางอย่าง ไม่บอกความจริง เลยไม่สนใจ นภาจึงใช้บริการนายหน้าขายกิจการ เธอกำชับว่า หากพาลูกค้ามาดูร้านต้องห้ามให้ถามเด็กหรือผู้จัดการ เธอจะมารอตอบคำถามทุกครั้งที่มีคนมาดูเพื่อตัดสินใจ คนที่ตกลงมาซื้อ กลับเป็นลูกค้าเก่าที่คุ้นเคยและลูกค้าประจำของร้าน เธอชื่อพี่กุ้ง มารับประทานอาหารที่ร้านนานนับสิบปี จะมาทุกสัปดาห์ เนื่องด้วยติดใจรสชาติและบรรยากาศ ทั้งยังบอกต่อชักชวนคนมาอีกมาก พี่กุ้งเคยทีเล่นทีจริงถามนภาเรื่องหุ้นส่วน แต่เนื่องจากขณะนั้นนภาไม่ชอบมีหุ้นส่วน จึงปฏิเสธแบบสุภาพไป พอรู้ว่าเธอขาย พี่กุ้งรีบติดต่อเธอทันที “คุณนภาขา จะขายทำไมละคะนี่” “ค่ะ พอดีหนูจะย้ายไปอยู่ต่างประเทศน่ะค่ะ เลยอยากขาย” นภาตอบด้วยคำตอบที่เธอเตรียมไว้ “พี่นะ ตกใจเลย ร้านก็ขายดี อยู่ๆมาขายเสียแล้ว แล้วพนักงานละ ยังอยู่ไหมถ้าเปลี่ยนเจ้าของ” เสียงปลายสายสอบถาม “ค่ะ อยู่ครบค่ะพี่ หนูจะบอกว่า พี่เข้ามาเป็นหุ้นส่วนก่อน หนูสอนพี่จนหมด แล้วทำสูตรไว้ให้พี่ หากแม่ครัวออกพี่ไม่ต้องกลัว ใครก็ทำได้ เพราะทุกจานมีสูตรอยู่แล้ว” นภาวางระบบร้านอาหารไว้อย่างดีในการควบคุมคุณภาพอาหาร และบริการ เนื่องด้วยการเปิดสาขาร้านอาหารนั้น สิ่งสำคัญที่สุดคือรสชาติอาหารต้องคงเดิม ไม่ว่าจะเป็นสาขาใด “แหมคุณนภา พี่อะเสียดายนะที่คุณจะไม่อยู่แต่ติว่าราคาสูงไปสักนิด”พี่กุ้งส่งเสียงแหลมสูงมา “ถ้าพี่กุ้งจะซื้อ หนูยินดีมากค่ะ ไว้ราคามาคุยกันอีกที” เวลาไล่หลังเธอมาอย่างที่เธอไม่กล้าเล่นตัว ลำพังราคาทรัพย์สินรวมๆ ก็ถูกกว่าราคาที่บอกขายอยู่แล้ว ยังไม่รวมธุรกิจที่ยังทำเงิน อีกทั้งความรู้ประสบการณ์ที่เธอจะถ่ายทอดให้กับผู้ซื้อ หากนภามีเวลามากพอ เธอเชื่อว่า เธอสามารถขายกิจการในราคาที่สูงกว่านี้มากนัก จากคุณ : สาริสา - [ 16 เม.ย. 51 19:36:21 A:124.121.244.21 X: TicketID:113562 ]

ความคิดเห็นที่ 3 วิชัยโวยวายเรื่องเธอมีหุ้นส่วนใหม่โดยเขาไม่รู้เรื่อง หลังจากที่พี่กุ้งเข้ามาเรียนรู้กิจการ นภาเอาบัญชีกางลงตรงหน้าเขา “ดูซะก่อน ถ้าไม่หาหุ้นส่วน ร้านต้องปิดในอีก 3 เดือนแน่” นภากรีดนิ้วไปตามตัวเลขบัญชีที่แสดงตัวแดง “นี่ไง บริหารร้านมืออาชีพจนเจ๊ง” นภาอดไม่ได้ที่จะแขวะใส่คนตรงหน้าอย่างเหลืออด วิชัยนั่งเงียบเมื่อเห็นตัวเลขในบัญชี เขาไม่คิดว่า มันจะเป็นถึงขนาดนี้ พักหลังๆนภารับเรื่องบัญชีไปดู เขาจึงไม่ได้เห็นมันอีก วิชัยรู้สึกช้อค ระคนผิดหวัง เขาหวังจะฝากผีไข้อยู่ถังข้าวสารนี้ไปตลอด แต่กลับตาลปัตรแล้วนี่เขาจะทำยังไง มีหุ้นส่วนเท่ากับว่า เขาทำอะไรไม่ได้ตามอำเภอใจอีก ไหนจะเรื่องเงินทองใช้จ่าย แต่ยังดีที่มีนภา หล่อนมีอะไร ก็เหมือนเขามีด้วย “ฉันบอกเขาว่า พนักงานยังคงอยู่เหมือนเดิม ส่วนเธอฉันก็บอกว่า เงินเดือนเธอ สามหมื่น คงจะพอมั้ง” นภาถามเรียบๆ “ฉันคงบอกเขาไม่ได้ว่า ผู้จัดการที่นี่ เงินเดือน 6 หมื่น” “ฉันไม่ได้ใช้หกหมื่น เธออย่ามาโมเมว่าฉัน ฉันทำงานให้เธอไม่ได้มีเงินเดือนเลย “ วิชัยหันกลับทวงบุญคุณ “แล้วนี่เขามาเป็นหุ้นส่วนเธอก็ต้องได้เงินมาครึ่งนึงสิ” ซักถามอย่างมีหวัง “ฉันควรจะได้สักครึ่ง เพราะฉันทำงานแบบหุ้นส่วน” วิชัยเอ่ยออกมา “ฉันต้องใช้หนี้แบงค์ก่อน เพราะฉันเห็นว่า ถ้ามัวมาจ่ายดอก หาเท่าไหร่ไม่พอค่าดอกหรอก เท่ากับลดรายจ่ายไป ถ้าเธอจะเอาจริง ฉันก็จะหามาให้” นภาตอบอย่างใจเย็น “ไม่เป็นไร วันหลังก็ได้” วิชัยสวนกลับอย่างใจกว้าง ตอนนี้เขาต้องเอาใจนภา ต่อไปเขาจะทำตัวดีขึ้น นึกก็สงสารนภาที่ต้องมีหนี้ ส่วนหนึ่งวิชัยรู้ดีว่ามาจากเขา นภาเก่ง เดี๋ยวทุกอย่างจะดีเอง เขาสรุปง่ายๆในใจ “มี เราก็มีด้วยกัน ฉันเอาไปก็เอาไว้ใช้จ่ายด้วยกันนั่นละ” วิชัยพูดพลางมองจ้องในตาเธอ “ก็ดี” นภาตอบพร้อมลุกขึ้น “เรื่องรถที่เธอใช้อยู่ก็รวมอยู่ในรายการหุ้นส่วนด้วยนะ” เธอทิ้งท้ายก่อนที่จะเดินออกไป โดยไม่หันกลับมามองสีหน้าคนฟังว่ารู้สึกเช่นใด นภาถ่ายทอดเรื่องเกี่ยวกับกิจการหลังจากตกลงราคากับพี่กุ้งผู้ซื้อ โดนต่อราคาจนแหลกลาญ เงินที่นภาคาดหวังจะเหลือเก็บสักส่วนไว้ระหว่างรอหาอะไรทำก็ไม่เหลือพอ นภาจำใจตกลงเพราะเวลาที่เธอมีอยู่ไม่มากพอเสียแล้ว ยังไงก็ต้องยอม หลังจากเคลียร์หนี้สิน นภาย้ายบ้านบ่ายนั้นทันที เธอใช้เวลาย้ายวันเดียวเสร็จเนื่องจากเธอเองเตรียมการไว้พอสมควร อีกทั้งของที่ขนย้ายไปเป็นของส่วนตัว รถบรรทุกหกล้อ ขนครั้งเดียวหมด ก่อนนี้สักวันสองวัน นภาให้สาวรับใช้ออกโดยจ่ายเงินล่วงหน้าให้ แม่สาวใช้โทรไปฟ้องวิชัย เมื่อเขามาสอบถามนภาให้เหตุผลง่ายๆว่า “ฉันหึง” วิชัยหัวเราะร่วนปลายสายอย่างชอบใจ เขาชอบที่นภาหึงเขาบ้าง หลังๆดูหล่อนหมางเมินไป อีกอย่างเด็กคนนี้ก็น่าเบื่อแล้วสำหรับเขา ความเป็นเด็กใหม่ที่ไม่เคยต้องมือชาย เริ่มมีประสบการณ์จนน่าเบื่อ โชคดีที่ช่วงนี้ วิชัยมัววุ่นวายสร้างเสน่ห์และความประทับใจให้เจ้าของคนใหม่ เลยไม่ค่อยมายุ่งวุ่นวายกับนภา เธอหมั่นโทรหาเขาตลอดบ่ายเพื่อแน่ใจว่า เขาจะไม่เข้ามาระหว่างเธอย้ายบ้าน นภาบอกวิชัยว่าจะไปค้างบ้านแม่สักสองสามคืน ระหว่างนี้เธอจะปิดบ้านไว้ ถามอย่างใจดีสู้เสือว่า “เธอจะมาไหมละ ไม่งั้นฉันทิ้งกุญแจไว้ให้ แต่ฉันไม่ได้เตรียมอะไรในตู้เย็นนะ” “ไม่ดีกว่า ช่วงนี้ฉันไปไหนไม่ได้ ต้องคอยสอนงานเด็กใหม่” วิชัยปฏิเสธ นภาไม่อยู่สองสามวัน เขาจะได้ดูแลพนักงานแคชเชียร์สาวหน้าใหม่ หน้าตาน่ารักที่พี่กุ้งหามา นภายิ้มขณะตอบรับเสียงเบา “ดี โชคดีนะ” ก่อนที่จะวางสายไป หวังว่าคงจะเป็นครั้งสุดท้ายที่คุยกัน จากคุณ : สาริสา - [ 16 เม.ย. 51 19:37:22 A:124.121.244.21 X: TicketID:113562 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนที่ 10 หลังจากย้ายบ้าน นภาเปลี่ยนหมายเลขโทรศัพท์มือถือทั้งของเธอและของลูก ลูกยังคงมีปัญหาเดิมๆที่โรงเรียนอีก ไม่ว่าจะเรื่องเขียน เรื่องอ่าน และการบ้าน มาโรงเรียนสาย ทั้งที่ซันสามารถอ่านได้แต่จะเป็นแบบตะกุกตะกักและอ่านจากหน้ามาหลัง เพราะเขายังคงเห็นจากข้างหลังมาก่อนเช่นเดิม ก่อนหน้านี้นภาเพียรคุยกับครู หาหนังสือเกี่ยวกับเด็กแอลดีให้ครูอ่าน แต่ไม่รู้ครูได้มีโอกาสอ่านหรือไม่ ครูยังคงยืนยันว่า ซันต้องเขียน ต้องทำเหมือนเด็กอื่นๆ จะมีข้ออ้างพิเศษกว่าเด็กคนอื่นไม่ได้ ช่วงขณะนั้นซันอายุ 15 ย่าง 16 แล้ว นภาอ่อนใจที่จะคุยกับครู เพราะคุยวันนี้ อาทิตย์หน้าก็โทรเรียกเธอไปเซ็นรับอีก จึงไปปรึกษาคุณหมอที่โรงพยาบาลเดิม หมอแสดงความเห็นใจ บอกว่าเด็กแอลดี ถ้าอยู่เมืองนอกจะดี เพราะที่ต่างประเทศเขาให้ความสำคัญขนาดมีสถาบันแอลดีแทบทุกเมือง “งั้นถ้าซันไปเรียนเมืองนอกจะดีกว่า ใช่ไหมคะ” นภาสรุปตามความเข้าใจ หมอพยักหน้า “ครับแต่ค่าใช้จ่ายก็สูงมาก “ นภาลุยค้นคว้าข้อมูลด้านการศึกษาและศูนย์แอลดีในหลายประเทศ เปรียบเทียบค่าใช้จ่าย ลูกเองโตขึ้นทุกวัน เธอจะสอนลูกเองคงลำบาก อีกอย่างเมื่อเรียนระดับชั้นสูงขึ้น ต้องใช้ความรู้เฉพาะทางยิ่งขึ้น โรงเรียนที่นี่ก็ล้วนกดดัน นอกจากนั้นซันติดเกมอย่างหนัก ถึงขั้นที่นภาเครียด ลูกหมกมุ่นจนไม่มีกิจกรรมอื่นใด การแยกลูกออกจากเกมไปต่างประเทศน่าจะเป็นการดี นภาตัดสินใจขายรถเมอร์ซีเดส์ที่เธอใช้ มาเป็นรถญี่ปุ่นคันเล็ก โดยบอกเหตุผลลูกว่า “รถคันใหญ่เปลืองน้ำมัน หาที่จอดก็ยาก แบบนี้เล็กดี คล่องดี” จากคุณ : สาริสา - [ 16 เม.ย. 51 19:39:01 A:124.121.244.21 X: TicketID:113562 ]

ความคิดเห็นที่ 5 นภาเก็บเงินที่เหลือจากขายรถประมาณเกือบ ห้าแสนอีกทั้งเงินที่หมุนเวียนใช้จ่ายอีกนิดหน่อย น่าจะพอสำหรับปีแรก ส่วนปีต่อไปนภาเชื่อว่า ธุรกิจใหม่คงจะพอนำมาส่งเสียลูกได้ เธอติดต่อโรงเรียนให้ลูกที่นิวซีแลนด์ ผ่านทางเวปไซต์ หลังจากเปรียบเทียบค่าใช้จ่าย โรงเรียนตอบรับมาอย่างดี พร้อมทั้งให้เธอดูหลักสูตรการเรียนก่อนสมัคร เพื่อให้แน่ใจว่า ตรงตามความต้องการของผู้ปกครอง ซันต้องเรียนปรับพื้นฐานภาษา ประมาณ 6 เดือน ก่อนที่จะเข้าเกรด 11 ที่นี่สอนเด็กตามอายุ ดังนั้นในชั้นนี้จะมีแต่เด็กที่อายุเท่ากัน เด็กแอลดีจะเรียนร่วมเด็กปกติ แต่จะมีการสอนเสริมพิเศษในแต่ละวิชาที่เด็กไม่ทันเพื่อน โดยจะมีครูจากสถาบันแอลดีมาดูแล หากมีเด็กแอลดีเข้าอยู่ในชั้นเรียน ทางโรงเรียนต้องแจ้งที่ศูนย์ให้ทราบเพื่อติดตามความคืบหน้าของเด็ก เกรดที่ซันไปเรียนเป็นเกรด 11 เป็นไฮสคูลปีสุดท้ายก่อน พรียูนิเวอร์ซิตี้ คือการเตรียมความถนัดก่อนเข้าเรียนระดับมหาวิทยาลัย ก่อนเดินทางไปเรียนต่อ นภาถามลุกเป็นครั้งแรกเรื่องพ่อของเขาว่า “ซันอยากจะไปหาพ่อไหม แม่จะไปส่ง” ซันปฏิเสธทันที พ่อแทบจะเป็นคนแปลกหน้าที่น่าอายสำหรับเขา มีครั้งหนึ่งที่พ่อแวะไปหาที่โรงเรียน ด้วยจู่ๆพ่อเกิดคิดถึงลูกขึ้นมา จากที่ไม่พบหน้ามาหลายปี ซันจินตนาการไม่ออกว่า พ่อบางคนสามารถลืมลูกได้นานขนาดนั้นเชียวหรือ เขานึกถึงพ่อที่ไปหาเขาที่โรงเรียน เด็กชายรีบพาเขาเดินไปคุยไกลๆจากแหล่งผู้คนในโรงเรียน “พ่อมาทำไม” ซันถาม มองดูพ่อที่เปลี่ยนไปมาก ผมหงอกแซมประปราย ใบหน้าซูบอิดโรย ต่างจากภาพความทรงจำสมัยเด็กที่พ่อมักจะแต่งตัวเนี้ยบ เสื้อผ้าเรียบกริบ ที่สำคัญมีกลิ่นโคโลญจ์ประจำตัวทุกครั้ง ช่วงนี้ชีวิตกานต์สับสน คนรักเขาทิ้งไป เขารู้สึกโดดเดี่ยว จึงคิดถึงลูก เพราะญาติพี่น้องเขามีเรื่องราวฟ้องร้องกันขึ้นโรงขึ้นศาลตั้งแต่พ่อตาย เพราะกานต์คิดว่า เขาน่าจะมีส่วนได้ในธุรกิจกงสีที่พี่ชายรับดูแลไป นอกจากส่วนที่พ่อแบ่งไว้ให้ จากนั้นพี่น้องก็ไม่มองหน้าเผาผีกันอีกต่อไป เขาเองก็ไม่ได้คิดติดต่อใครอีก ลูกพี่ลูกน้องเขาบางคนชอบมาขอยืมเงิน มีเรื่องเดือดร้อนไม่จบสิ้น ดังนั้นชีวิตเขาจึงมีเพียงงานและคนรัก แต่สุดท้ายตอนนี้กานต์ไม่เหลือใครที่จะให้รักได้อีก นอกจากลูกชายคนเดียวของเขา หลังจากหย่ากับนภา กานต์เปิดเผยตัวตนที่เป็นต่อสังคมมากขึ้น ด้วยยุคสมัยเปลี่ยนไป ใครอยากจะทำอะไร รักเพศไหนก็ไม่ผิด แต่สิ่งที่ผิดคือ การเป็นพ่อ วันที่เขาแวะไปหาซัน ลักษณะท่าทางสำอางที่คนสังเกตดีๆจะมองออกว่า เป็นเกย์ ทำให้ซันอายเพื่อนมาก เพื่อนล้อซันว่า พ่อเป็นกระเทย ทำให้ซันไม่อยากให้พ่อไปหาอีก เขาฝังพ่อที่เคยมีในหลืบที่ซ่อนเร้นแห่งหัวใจ พ่อตายเสียยังดีกว่ามีพ่อเป็นเกย์ กานต์บอกลูกว่า เขาคิดถึงซันและที่สำคัญเขาเองมีเงินทองมากมาย ก็ต้องให้ซัน ลูกชายคนเดียว ดังนั้นซันต้องดีกับเขา ซันมองหน้าพ่อนิ่ง แววตาที่มองว่างเปล่า และน้ำเสียงว่างเปล่า “ซันไม่อยากได้เงินพ่อ ซันไม่อยากให้พ่อมาโรงเรียนอีก ซันไม่ชอบ” แล้วซันก็หันหลังเดินกลับไป ทิ้งกานต์ให้ยืนมองตามหลังอย่างปวดร้าวลึก ดังนั้นปล่อยเรื่องพ่อไว้อย่างนี้ดีแล้ว ซันบอกกับตัวเอง จากคุณ : สาริสา - [ 16 เม.ย. 51 19:39:45 A:124.121.244.21 X: TicketID:113562 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ประเทศนิวซีแลนด์แม้เป็นประเทศเล็ก มีประชากรเพียง 4 ล้านคนทั้งประเทศ แต่การดูแลและคุ้มครองเด็กจะเต็มไปด้วยความเอาใจใส่ ซันไปพักกับโฮมสเตย์บ้านหลังหนึ่ง เป็นสองสามีภรรยาที่ไม่มีบุตร สองสามีภรรยาดูแลซันอย่างดี สอนขึ้นรถไฟรถเมล์ที่จะไปและกลับจากโรงเรียน รถเมล์รถไฟที่นี่ออกตรงเวลา ถ้ามาสายเกินเวลาเพียง 5 นาที อาจจะต้องรออีกนาน โฮมสเตย์ที่ซันอยู่ด้วยกำหนดเวลากลับบ้าน จากเวลาเลิกเรียน เพียงครึ่งชั่วโมง ดังนั้น อาจจะมีบางวันที่เด็กแม้วอย่างซันจะขึ้นรถไฟผิดสายกลับบ้าน จึงทำให้กลับบ้านช้ากว่าเวลากำหนด เกินชั่วโมง โฮมสเตย์ต้องโทรหาตำรวจให้ช่วยตามหา ซันเล่าว่าตอนลงป้ายรถเมล์หน้าทางเข้าบ้าน มีตำรวจยืนรอที่ป้ายรถเมล์ เพื่อนำซันไปส่งบ้าน ซันเข้ากับคนได้ง่าย ดังนั้นร้านอาหารไทยใกล้โรงเรียนที่เจ้าของเป็นคนเกาหลีจึงชอบซันเป็นพิเศษ เนื่องเพราะซันทำอาหารเป็นจากการที่แม่สอนที่บ้าน จึงช่วยสอนเธอทำอาหารเมื่อเธอลองถามดู เสียดายที่อายุซันไม่ถึงที่จะทำงานพิเศษ เลยได้ไปหยิบๆจับๆช่วยนิดหน่อย เช่นย่างบาร์บิคิว ทำผัดกระเพรา โดยเธอจะให้ซันเข้าครัวทำอาหารที่เขาอยากกินเอง หรือไม่ก็จะซื้อขนมไว้ให้ซันแทนค่าตอบแทน กฎของบ้านโฮมสเตย์นี้คือ ห้ามใช้คอมพิวเตอร์เกิน 45 นาที เป็นข้อที่ซันรับไม่ได้ที่สุด เขาขอต่อรองแต่โฮมสเตย์ไม่ยินยอม ซันจึงโทรมาขอร้องแม่ให้ช่วยพูด โดยซันขอไปใช้คอมพิวเตอร์ที่มอลล์เล็ก ทางผ่านใกล้โรงเรียนอีก 1 ชั่วโมงก่อนกลับบ้าน เขาให้เหตุผลกับแม่ว่า เรื่องจำเป็นจริงๆ นภาเองก็เข้าใจลูก เขาเล่นเกมมานานอยู่ๆจะไม่ให้เล่นเลย เด็กก็กระวนกระวาย นภาต้องโทรไปขออนุญาตให้พ่อแม่ใหม่ทางนั้น ซึ่งทั้งสองก็ยินยอมในที่สุด จากคุณ : สาริสา - [ 16 เม.ย. 51 19:41:01 A:124.121.244.21 X: TicketID:113562 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แวะเข้ามาแง๊วววว จากคุณ : ข้าวโพดแมวติสต์แตก - [ 17 เม.ย. 51 05:51:39 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เข้ามาติดตามค่ะ หวังว่านภาคงพ้นนายชัยได้ตลอดนะคะ แล้วก็มาลุ้นน้องซันกับที่เรียนใหม่ ไปไกลจริง ๆ ค่ะ จากคุณ : oldword - [ 17 เม.ย. 51 11:09:09 ]

ความคิดเห็นที่ 9 น้องซันมีเพื่อนใหม่แล้ว จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 17 เม.ย. 51 12:11:13 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ^^ มาเอาใจช่วยต่อครับ จากคุณ : KTH (KTHc) - [ 17 เม.ย. 51 14:41:39 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แล้วตอนที่ 7 หายไปไหนล่ะคะ จากคุณ : รฐา - [ 17 เม.ย. 51 18:40:58 A:221.128.74.103 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 วิชัยเป็นผู้ชายเฮงซวยจริงๆ เลย ฮึ่ม จากคุณ : scottie - [ 17 เม.ย. 51 18:41:58 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตอนที่ 7 ไปอยู่กับตอนที่ 6 ค่ะ คุณ scottie ขา คนเราหลากหลาย เหมือนดอกไม้หลากสีค่ะ จริงๆ ก็มีตอนที่เกี่ยวกับพ่อของซัน เบื้องหลังที่ทำให้เขาเป็นชายรักร่วมเพศ ความจริงน่าจะเอาไว้เตือนใจสำหรับพ่อแม่ที่ลูกเข้าสู่วัยรุ่น แต่เห็นว่า มีแต่เรื่องคนอื่น ไม่ค่อยมีเรื่องน้องซัน เลยตัดออก แอบเล่านิดนึง พ่อเขาเป็นคนหน้าตาดีมากๆค่ะ แต่ถูกน้าชายที่เป็นหมอ กระทำตอนยังเริ่มเข้าสู่วัยรุ่น เพราะพ่อและที่บ้าน วุ่นวายกับค้าขาย เลยไม่ค่อยมีเวลาดูแลลูก ส่วนแม่ก็เสียตั้งแต่เล็ก ทีนี้ จากที่ศึกษามา การถูกกระทำ แม้จิตใจไม่ได้เป็นเช่นนั้นมาตั้งแต่เกิด ก็สามารถเบี่ยงเบนได้ เรื่องนี้อยากจะบอกว่า ทุกคนล้วนมีปมแห่งชีวิตทั้งนั้นค่ะ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะคะ พรุ่งนี้จะลงให้จบค่ะ จากคุณ : สาริสา - [ 17 เม.ย. 51 19:11:50 A:124.121.242.78 X: TicketID:113562 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มาอ่านย้อนหลัง จากคุณ : Canossa - [ 18 เม.ย. 51 18:10:51 ]