“สวัสดีค่ะ เจ้าของมือถือรับสายค่ะ”

น้ำเสียงกล่าวสวัสดีอย่างเป็นทางการ เมื่อเห็นรหัสโทรศัพท์ทางไกลของจังหวัดชายฝั่งแถบตะวันออกโชว์หราอยู่บนหน้าจอมือถือรุ่นเก่าสามารถปาหัวหมาแตกได้

ขนคิ้วไม่ค่อยเป็นระเบียบนักเพราะไม่เคยกันเริ่มขมวดมุ่น พลางนึกก่อนรับ... ‘เบอร์ใครที่ไหนหว่า ไม่รู้จักแฮะ’

‘เธอ ตอนนี้ฉันอยู่ที่ระยองนะ’ เสียงจากระยองพูดสวนกลับมาทันควัน แบบไม่ต้องแนะนำตัวว่าเป็นใคร

“เอ่อ...อืม” แค่น้ำเสียงที่ดังลอดออกมานั้น ไม่จำเป็นที่เจ้าของมือถือจะต้องถามว่าเป็นใคร มีเพียงคำถามเดียวที่ถามด้วยน้ำเสียงรื่นหู

“มาเที่ยวเหรอตัวเอง”

‘เปล่า เบื่อ ๆ เซ็ง ๆ ก็เลยขับรถเข้าไปจอดที่สถานีขนส่งจังหวัด แล้วนั่งรถเล่นมาที่ระยองน่ะ’ เจ้าของเสียงปลายสายเล่าถึงการนั่งรถทัวร์เล่นแบบข้ามภาค ข้ามจังหวัดด้วยเสียงเนิบ ๆ สบาย ๆ แต่คำตอบนี้กลับทำให้คนฟังเกิดมีอาการอึ้ง ตะลึง

…อย่างนี้เรียกว่า หนีออกจากบ้านชัด ๆ แล้วยังจะมาทำเป็นพูดดีว่าเบื่อ ว่าเซ็งอีก มันน่านัก…

“แล้วนี่บอกคุณแม่หรือใครที่บ้านหรือยังว่าไปไหน”

‘ไม่ได้บอกใครเลย และไม่ได้พกอะไรมาด้วย มาแต่ตัวกับกระเป๋าตังค์’

“หา ว่าไงนะ” เจ้าของเครื่องร้องเสียงหลง พร้อมกับดีดตัวลุกจากเก้าอี้ซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน แล้วก้าวพรวดเข้าหามุมส่วนตัวคือ ซอกระหว่างตู้เก็บเอกสารสองตู้ที่ตั้งอยู่หลังโต๊ะทำงาน...แล้วพึมพำกับตนเองในใจ

...หนีออกจากบ้านชัวร์ ต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ ๆ ถึงทำแบบนี้ แล้วทำไมไม่นั่งรถเล่นตรงมาหาเค้าเลยนะ ทำไมต้องไประยองด้วยล่ะ...

“เอ่อ ถ้างั้นอยากแก้เซ็งด้วยการเที่ยวทะเลต่อ หรืออยากนั่งรถเล่นมาหาเค้าที่กรุงเทพฯ ต่อดีล่ะตัวเอง” เจ้าของมือถือทำใจกล้าเอ่ยถาม ใจหนึ่งอยากถามอย่างที่คิด ครั้นจะถามโต่ง ๆ ออกมา อาจไม่ได้คำตอบ สู้ถามแบบนี้ดีกว่า ถ้าคนปลายสายนึกอยากนั่งรถทัวร์ต่อเพื่อมาหา ค่อยถามในสิ่งที่ใจอยากรู้ ทว่ากลับตาลปัตรไม่เหมือนที่แพลนเอาไว้ เมื่อ...

‘หึ ๆ ตอนแรกกะนั่งรถเล่นเพื่อแวะมาหาพี่ชายที่นี่ก่อน แต่คิดไปคิดมาไม่ไปแหละ พี่ชายน่ะเมื่อไหร่ไปหาก็ได้...แต่เจ้าของเบอร์โทรคนนี้สิ ได้ยินแต่เสียง บ่อยจนเบื่อละ เลยอยากเปลี่ยนเป็นเจอหน้าบ้าง คิดได้แล้วก็เลยว่าจะนั่งรถเล่นต่อไปหาคนที่เป็นเจ้าของเบอร์โทรเบอร์นี้น่ะ’

ขณะพูด คนพูดก็ทำตาเชื่อมตาหวานไปด้วย ทว่าพอมองเห็นจำนวนเงินที่เหลือโชว์อยู่บนหน้าจอโทรศัพท์สาธารณะแล้วถึงกับอ้าปากค้าง เปลี่ยนจากตาเชื่อมตาหวานเป็นตาลีตาเหลือกแทน

‘เหรียญจะหมดแหละ บอกฉันทีสิว่า ถ้าไปถึงกรุงเทพฯ แล้ว ควรทำไงต่อ’

เสียงถามดังระรัว ขณะที่เจ้าของเบอร์โทรยืนบิดตัวไปมาด้วยรู้สึกเขินกับคำพูดที่ได้ยิน...แต่เมื่อได้ยินคำถามว่าควรทำไงต่อ อาการบิดอายม้วนก็เปลี่ยนเป็นยืดอก เชิดหน้า และยิ้มกว้าง

“นั่งรถเข้ากรุงเทพฯ มาถึงบางนา-ตราดให้ตัวเองลงตรงสี่แยก แล้วให้มองหาร้านสะดวกซื้อที่มีป้ายโฆษณายี่ห้อสุกี้ เป็นป้ายแผ่นใหญ่ ๆ แล้วตัวเองก็รอเค้าอยู่แถวนั้นแหละ เดี๋ยวเค้าจะไปรับ” บอกที่นัดให้เสร็จสรรพและอย่างรวดเร็ว

ตัวเลขห้าบาทที่เหลือสุดท้าย กับคำถามและคำตอบสุดท้ายของคนปลายสายก่อนไปซื้อตั๋วรถก็ดังขึ้นอีกครั้ง

‘เอ้า ถ้าไปถึงกรุงเทพฯ แล้วให้ไปรอเลยเหรอ ไม่ต้องโทรบอกว่าถึงแล้วใช่ไหม’

“ต้องโทรบอกสิ ใช้โทรศัพท์สาธารณะโทรเข้าเบอร์นี้นี่แหละ จำได้ใช่ไหม พ่อหนุ่มน้อยชอบทำตัวมีปัญหา”

แม่คนไม่เคยมีปัญหาเริ่มวางมือข้างหนึ่งเท้าสะเอว เงยหน้า หรี่ตามองท้องฟ้าผ่านกระจกใสของอาคารที่ตนทำงานอยู่ ราวกับกำลังจินตนาการว่า ปุยเมฆที่ลอยอยู่บนนั้น คือใบหน้ายียวนกวนอารมณ์ นัยน์ตาคม ริมฝีปากบางช่างจิกของคนที่อยู่ปลายสาย

ขณะเดียวกันเสียงปลายสายก็รีบตอบกลับทันควัน เร็ว และชัดเจน

‘หึ ๆ มาว่าฉันเป็นเด็กมีปัญหา ใช่ซะที่ไหนเล่า ในเมื่อเบอร์โทรนี้...มีเพียงเธอเท่านั้นที่เป็นเจ้าของ เบอร์โทรนี้จึงถูกเมมโมรี่เอาไว้ในใจของฉันเสมอ เพราะ...’

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด...ๆๆ

เหลือประโยคสุดท้าย แล้วก็มีเสียงตู๊ด ๆๆ เข้ามาแทนที่...เป็นเสียงสัญญาณบอกว่า...เหรียญหมดแล้ว

“ฮึ่ย ! ทำไมไอ้เด็กมีปัญหาไม่หยอดเหรียญเพิ่มนะ เค้าเลยไม่รู้เลยว่าเพราะอะไร แล้วนี่จากระยองกว่าจะมาถึงกรุงเทพฯ ก็ต้องสองชั่วโมงกว่า ๆ ความอยากรู้ทำให้เค้าอกแตกตายพอดี บ้า บ้า บ้า คนบ้า หนีออกจากบ้านทั้งทีไม่รู้จักพกมือถือ ฮึ่ย ๆ !” เสียงกัดฟันกรอด ๆ ใส่โทรศัพท์มือถือดังตามหลังเสียงตู๊ด ๆ และตอนนี้เจ้าของมือถือยังคงส่งค้อนวงโตให้มือถือเก่ารุ่นสามารถปาหัวหมาแตกอยู่

เฮอะ...ก็เพราะมาแบบเบื่อ ๆ เซ็ง ๆ มาแบบไม่บอกใครในบ้านให้รู้แบบนี้แหละ ถึงได้มาแต่ตัว ดีนะที่ยังมีสติพอ พกกระเป๋าเงินมาด้วย…

ขณะที่ความคิดกำลังพ่นบ่นถึงพ่อหนุ่มน้อยชอบทำตัวมีปัญหา เสียงโมโนริงโทนเพลงโดราเอมอนก็ดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมโชว์รหัสโทรศัพท์ทางไกลบ่งบอกว่ามาจากไหน...

โดยไม่รอช้า เสียงกดรับ ยกขึ้นแนบหูก็เป็นไปแบบรวดเร็ว และแล้วอกของคนฟังก็ไม่แตกตายก่อนที่คนพูดจะมาถึง เพราะประโยคสั้น ๆ ที่เกิดจากการหยอดเหรียญสิบบาทสำหรับโทรทางไกลก็ดังขึ้นมาอย่างรวดเร็วและต่อเนื่อง เพื่อให้ทันเวลาก่อนถูกตัดสาย

‘เพราะเจ้าของเบอร์โทรนี้เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ทำให้คนไกลปืนเที่ยงอย่างฉันรู้สึกเบื่อและเซ็ง จนต้องรีบแจ้นขึ้นรถทัวร์ที่เหลือคันสุดท้ายมาระยอง เพื่อมานั่งรถทัวร์ต่อไปกรุงเทพฯ เพื่อไปหาเธอไงล่ะ...ยัยคนชอบทำให้ฉันเป็นเด็กมีปัญหา แล้วเดี๋ยวเจอกันนะ’

เสียงวางโทรศัพท์หยอดเหรียญดังพร้อมเสียงประกาศตามสายของพนักงานเดินรถทัวร์

“เรียนผู้โดยสารโปรดทราบ ท่านใดที่ยังไม่ขึ้นรถทัวร์สายระยอง-กรุงเทพฯ ขอให้ขึ้นรถได้แล้วค่ะ อีกห้านาทีรถสายระยอง-กรุงเทพฯ จะออกแล้ว ขอบคุณค่ะ”

...จบ...