" เขา "

…..
ฉันออกจะมึนงงหน่อยๆตอนที่ “ เขา ” เดินเข้ามาขอนั่งร่วมโต๊ะ
จะไม่งงได้ยังไง จู่ๆชายหนุ่มหน้าตาดี มาดดี ยิ้มสวย รูปหน้าคมเข้ม โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น
เข้มจัดแต่สวย โดยภาพรวมแล้วเขาดูดีมากๆ เดินมาขอนั่งด้วย
ทั้งๆที่ร้านกาแฟในช่วงบ่ายๆอย่างนี้ค่อนข้างจะว่าง
เขายิ้มให้ฉันนิดๆ “ ขอนั่งด้วยคนนะครับ ” เสียงทุ้มนุ่มนั่นอีก
ฉันวางแก้วกาแฟลง เลิกสนใจกับหนังสือที่กำลังอ่าน
วางที่คั่นหนังสือคั่นหน้าที่อ่านค้าง ถอดแว่นตาวางไว้บนหนังสือ
คิดว่าคงตาค้างมองความน่าดูบนใบหน้าของเขาอยู่สามวินาที
ก่อนมองไปรอบๆร้าน และมองไปยังโต๊ะข้างกันที่ยังว่าง
เพียงอยากสื่อให้เขารู้ว่าโต๊ะนั้นก็ว่าง เขามองตามก่อนหันมามองหน้าฉัน
“ผมอยากนั่งคุยกับคุณ “ เขาบอกอีกและยิ้ม
ฉันยักไหล่ “ เชิญค่ะ ”

“ เรา…เคยรู้จักกันมาก่อนมั้ยคะ ” ฉันเริ่มเปิดประเด็น ไม่ชอบอะไรที่มันค้างๆคาๆในใจ
เขาหัวเราะเบาก่อนบอกว่า “ เป็นอย่างนี้ทุกทีสิน่า คุณไม่เคยคิดจะเก็บความสงสัยไว้สักนาทีเลยรึไง ”
“ ทำไมล่ะ ก็ฉันอยากรู้ โต๊ะว่างสองสามโต๊ะทำไมคุณไม่นั่ง เลือกมานั่งกับฉัน
คนไม่เคยพบไม่เคยรู้จักไม่น่าจะอยากนั่งด้วยนะ ” ฉันเป็นอย่างนี้แหละ
“ คุณไม่เชื่อมั่นในเสน่ห์ของตัวเองหรือไง ” ฟังเขาตอบสินั่น
อย่าบอกนะว่ามันหมายความว่าฉันน่าสนใจ

ลาเต้ร้อนสวยๆของเขาถูกวางลงตรงหน้า ลาเต้อาร์ตสวยมาก
ฉันเผลอมองนานจนเขากระแอมไอ โธ่!แค่มองไม่คิดจะแย่งสักหน่อย
“ ความจริงเราเคยเจอกัน แต่คุณอาจไม่เคยสนใจ ทั้งๆที่มันคือความจงใจของคุณ ” เขาว่ายิ้มๆ
นั่นไม่ช่วยให้ฉันกระจ่างในใจเลย นั่งคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน
“ ลองคิดดูสิ คุณน่าจะพอจำได้ ” เขายังพยายามปลุกความทรงจำของฉัน
ฉันจ้องหน้าเขาอย่างเสียมารยาท ใบหน้าอย่างนี้ หล่อเข้ม ตาคม ยิ้มสวย อ้อ..มือก็เรียวสวย
คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก ในช่วงชีวิตที่ผ่านมาไม่มีหรอกผู้ชายมาดดี หน้าตาดีอย่างนี้จะผ่านเข้ามาที่เจอๆอย่างมากก็แค่พอดูได้ ใจดี มีมารยาท แต่หล่อสะดุดอย่างนี้ไม่เคยเจอ
“ สาบานให้ฟ้าผ่าต้นตาลเมืองเพชรสิเอ้า ไม่เคยเจอ เราไม่เคยเจอกัน ”
“ มันน่าน้อยใจจัง ” เขาว่า แต่ใบหน้ายิ้มๆนั้นไม่ได้บอกเลยว่าเป็นอย่างที่เขาบอก
“ ฉันเบื่อจะคิดแล้ว ” เลิกคิดซะงั้น คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก
เอาเถอะ เดี๋ยวเขาก็คงบอกเองว่าเขาเป็นใคร

“ ทุกทีเป็นคนช่างคิดไม่ใช่เหรอ คิดเล็กคิดน้อย คิดสารพัด คิดจนเป็นเรื่องเป็นราว ” เขายังไม่เลิก
นี่!มันออกจะมากไปแล้วนะ เขาเป็นใครมารู้จักหัวสมองฉันได้ยังไง
“ นี่คุณ ฉันไม่สนแล้วว่าเราเคยรู้จักกันหรือเปล่า คุณอยากจะนั่งที่นี่ก็นั่งไป
ฉันไม่สน ฉันจะอ่านหนังสือต่อ ” แล้วฉันก็หยิบแว่นตาขึ้นมาสวม หยิบหนังสือที่อ่านค้างขึ้นมาอ่านต่อ
แต่ให้ตายเถอะ มันไม่ช่วยให้ความรู้สึกดีขึ้นเลย
แถมยังอ่านไม่รู้เรื่องอีก ต้องโทษผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้านี่แหละ
“ เขา ” วางถ้วยลาเต้ลงหลังจากยกขึ้นดื่มและยกมือกดหนังสือของฉันลง
ดึงแว่นตาของฉันออกวางไว้บนหนังสือ และมองหน้าฉันก่อนพูด
“ คุณไม่สนไม่ได้หรอกนะเพราะคุณทำผมเหนื่อยมาก ”
ฉันมองหน้าเขาไม่พูดอะไร รอให้เขาพูดต่อ และรอไม่นานเลย
“ ผมเหนื่อยที่ต้องเล่นบทหมอหนุ่มใจดี เหนื่อยที่ต้องเล่นบทผู้ชายใจดี
ที่รักผู้หญิงติงต๊องชอบกระบองเพชรกับบรอมมีเลียด ไหนจะเล่นเป็นผู้ชายแสนอบอุ่นที่เฝ้าดูแลผู้หญิงขี้แพ้ ผมอยากเล่นบทเป็นผู้ชายธรรมดาที่รักกับผู้หญิงใจร้าย ปากแข็งใจอ่อนอย่างคุณมากกว่า ” น้ำเสียงจริงจัง ตาที่ว่าคมเข้มตอนนี้ยิ่งเข้มคม

ประโยคยาวๆนั่นทำเอาฉันเอ๋อ ตาค้าง ถ้าอ้าปากนานกว่านี้สงสัยน้ำลายหก แมลงวันบินเข้า
และต้องขอบคุณที่เขายื่นมือมาหาใช้นิ้วชี้แตะที่คางของฉันและดันมันขึ้นให้ฉันหุบปาก

ผู้ชายสามคนที่เขาว่ามา นั่นมันตัวละครในเรื่องสั้นที่ฉันเขียนนี่นา
แล้วยังไงกันเขามาบอกฉันว่าเขาไม่อยากเล่นบทนั้น เขาเหนื่อย
และยังบอกอีกว่าอยากเล่นบทเป็นผู้ชายธรรมดาที่รักกับผู้หญิงใจร้าย
ปากแข็งใจอ่อนอย่างฉันมากกว่า
โอ๊ย! จะบ้าตาย นี่มันวิปริตอะไรกัน

นั่นมันเรื่องแต่ง เรื่องสั้นหัดเขียน มันเป็นเรื่องสั้นที่จบไปแล้ว
โอเค โอเค ถึงมันจะไม่จบแต่ฉันก็ไม่ได้เขียนต่อ
ไม่ได้แต่งตามติดชีวิตตัวละคร แล้วยังไง ผู้ชายมาดดี ( ย้ำจริง ) คนนี้กำลังมาบอกฉันว่า
เขาคือตัวละครที่ฉันสร้างขึ้น กำลังต่อว่าต่อขานฉันงั้นเหรอ โอ๊ย..จะตาย ! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน

“ คุณ… คุณเป็นใครกันแน่ ” หลังจากอึ้งเป็นใบ้ไปชั่วครู่
ฉันเพิ่งหาเสียงตัวเองเจอและมันช่างแผ่วเบา แต่เขาก็ได้ยิน
“ ผมก็คือ..เขา..ที่คุณเขียน และยัดเยียดบทให้เล่นตามเรื่องที่คุณเขียนขึ้น
ผมมาหาคุณเพียงเพื่อจะบอกว่าผมเหนื่อยนะที่ตามใจคุณ อาจเป็นเพราะอยากเอาใจคุณ จึงยอมเป็นในสิ่งที่คุณต้องการให้เป็น ” อุปทานหรือเปล่า ฉันจับกระแสน้อยใจของเขาได้

“ คุณเลิกเอาผมไปเขียนใส่เรื่องสั้นของคุณได้มั้ย ผู้ชายแสนดีและอบอุ่น ผมไม่อยากเป็นผมอยากเป็นผู้ชายธรรมดาที่รู้สึกรักโลภโกรธหลง มีชีวิตจิตใจ และที่สำคัญผมอยากเป็นผู้ชายธรรมดาที่รักผู้หญิงธรรมดาอย่างคุณ อย่าจับผมไปคู่ใคร และถ้าหากจำเป็นเกิดอยากจะเขียนขึ้นมา กรุณาให้ผมได้คู่คุณและที่สำคัญกรุณาตั้งชื่อให้ผมด้วย เลิกใช้เสียที .. เขา..ผู้ไม่มีชื่อ ”

ให้ตายเถอะ! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ฉันอุทานอย่างนี้ในใจกี่รอบแล้วนี่
“เขา” กำลังต่อว่าฉัน กำลังบอกรักฉัน แต่ “ เขา ” เป็นตัวละครที่ออกมาจากเรื่องสั้นของฉัน
ก็เขาว่าอย่างนั้น ใครสักคนหรืออะไรสักอย่างคงกำลังเล่นตลกกับฉันแน่

“ แล้ว..จะให้ฉันเรียกคุณว่าอะไรล่ะ คุณชื่ออะไร ”
“ ผมชื่อ… ..”
……
……
……
“ คุณครับคุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ” เสียงใคร…
“ อืมม..” ฉันเงยหน้า ไม่สิจริงๆต้องบอกเงยทั้งตัว เออนะ…ทะ:-)ๆ
เอาเป็นว่าฉันลุกขึ้นนั่งตัวตรงหลังจากนั่งฟุบหน้ากับโต๊ะ มีหนังสือและแว่นตาวางอยู่ข้างๆ
“ ไม่สบายหรือเปล่าคุณ ผมเห็นคุณฟุบหลับนานไม่ขยับเลย คุณไม่สบายหรือเปล่า
ให้ผมตามหมอให้มั้ย ” น้ำเสียงเอื้ออาทรและคุ้นหูเหลือเกิน เหมือนเพิ่งได้ยินเมื่อไม่นาน

โอพระเจ้า! “ เขา ” เสียงของ “ เขา ” ฉันขยี้ตาสองสามครั้งก่อนเพ่งมองที่ใบหน้าของ เขา
ชายหนุ่มหน้าตาดี มาดดี ยิ้มสวย รูปหน้าคมเข้ม โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น
เข้มจัดแต่สวย เขาดูดีมากๆ

ฉันคงตกตะลึง ตาค้าง และอ้าปากค้างโดยไม่มีเสียงหลุดลอดออกมา
ถ้าอ้าปากนานกว่านี้สงสัยน้ำลายหก แมลงวันบินเข้า
และต้องขอบคุณที่เขายื่นมือมาหาใช้นิ้วชี้แตะที่คางของฉันและดันมันขึ้นให้ฉันหุบปาก

“ คุณคงไม่ค่อยสบายจริงๆด้วย ไม่งั้นก็คงยังง่วงค้าง ผมนั่งเป็นเพื่อนจนกว่าคุณจะดีขึ้นดีกว่า "
เขาเลื่อนเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามออกมานั่ง เรียกพนักงานของร้านมาสั่งน้ำเย็นและขอผ้าเย็นให้ฉัน
ส่วนตัวเขาสั่ง “ ลาเ ต้ ” เขาบอกว่าแก้วแรกที่ดื่ม หมดไปแล้วตั้งแต่ตอนนั่งมองฉันหลับ

“ ลาเต้ ” เขาสั่ง ” ลาเ ต้”

โลกคงเล่นตลกกับฉัน หรือไม่ ฉันก็คงไม่สบายจริงอย่างที่ผู้ชายตรงหน้าว่า
ทำไมมันถึงได้เหมือนฉายหนังซ้ำนะ ช่างเถอะ ยังไงตอนนี้ฉันก็ตื่นแล้ว

ฉันยิ้มให้กับความมีน้ำใจของเขา
ฉันคงเผลอหลับไปตอนที่อ่านหนังสือ และที่ผ่านมา “ ฝัน ” ฉันฝัน
ไม่อยากเชื่อเหมือนจริงมากๆ แล้วหลังจากนั้น ผู้ชายคนนี้ก็เข้ามา
เขามาจากเรื่องสั้นที่ฉันเขียน เดินทางมาพบฉันในความฝัน
และเมื่อตื่น กลับมาพบกับเขาอีกในโลกความจริง โอ๊ย! อยากจะบ้า

“ เราเคยรู้จักหรือเคยพบกันมาก่อนมั้ยคะ ” ฉันเอ่ยถามเขา
และเขาก็ยิ้มตอบ “ เคยสิ ผมคิดว่าเคยนะ เพราะคุณคุ้นตาผมเหลือเกิน ” ฟังเขาตอบสินั่น
“ เอ่อ…คุณชื่ออะไรคะ….”
………………………………
......................................................