เรื่องของความฝัน

ยามที่คุณหลับใหลในเวลาค่ำคืน คุณเคยฝันบ้างไหม ในความฝันแต่ละเรื่องแต่ละค่ำคืนนั้นคุณรู้สึกอย่างไรบ้างกับเรื่องราวเหล่านั้น

...สนุก...ตื่นเต้น...เศร้า...น่ากลัว...หรืออะไร...

ในวันนี้ผมจะขอเล่าเรื่องราวความผูกพันระหว่างตัวของผมเองกับสิ่งที่เรียกว่าความฝันของผมให้ทุกท่านได้รับรู้ว่ามันสนุกเพียงใด

ตั้งแต่เด็กจนเติบใหญ่มาจนทุกวันนี้ ผมเองก็เป็นเหมือนคนอื่นๆ ซึ่งต้องนอนหลับในเวลาค่ำคืนทุกๆ คืน เพื่อเปิดโอกาสให้กระบวนการและกลไกต่างๆ ในร่างกายได้ซ่อมแซมตัวเองและเติมพลังงานในการใช้ชีวิตในวันถัดไป

หากจะมีอะไรที่แตกต่างกันบ้างกับคนส่วนใหญ่ ซึ่งผมก็ไม่แน่ใจว่าคนส่วนใหญ่เป็นแบบนี้หรือไม่ ก็คือเรื่องที่ผมเป็นคนที่เมื่อนอนหลับเมื่อไหร่จะต้องฝัน ถึงแม้จะไม่ทุกครั้งที่หลับแต่ก็เรียกได้ว่าเกือบทุกครั้งเลยทีเดียว

หลายคนบอกว่าหากหลับแล้วฝันจะรู้สึกเหมือนคืนนั้นนอนไม่เต็มอิ่ม ตื่นมาจะรู้สึกงัวเงีย...แต่สำหรับผมแล้ว หากคืนไหนที่นอนแล้วไม่ได้ฝัน ผมจะรู้สึกเหมือนคืนนั้นผมไม่ได้นอนยังไงยังงั้น

...คุณๆ เริ่มเห็นความผูกพันระหว่างผมกับความฝันขึ้นมาบ้างแล้วใช่ไหมล่ะครับ...

แต่...ยังครับ...นี่มันแค่การเริ่มต้นของเรื่องราวเท่านั้น...ความผูกพันของผมกับมันยังมีอะไรที่ลึกซึ้งและสนุกสนานกว่านี้อีกมาก...มากจนมีบางช่วงที่ผมรู้สึกอยากจะนอนเร็วๆ เพื่อที่จะรีบเข้าสู่กระบวนการฝันประมาณนั้นเลยครับ

อย่างที่บอกไปในช่วงแรกแล้วว่าผมเป็นคนที่นอนฝันเกือบทุกคืนตั้งแต่เด็ก และในเมื่อมันเป็นอย่างนั้นก็หมายความว่าตั้งแต่เด็กจนโตผมก็น่าจะเข้าสู่กระบวนการฝันแล้วอย่างน้อยๆ ก็ 7,000 ครั้ง

...อืมมม...เยอะแฮะ...

ถ้าหากคิดว่าความฝันหนึ่งครั้งเหมือนกับผมได้ดูภาพยนตร์หนึ่งเรื่อง นี่ก็หมายความว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาผมได้ดูภาพยนตร์ฟรีๆ ที่ไม่มีใครเคยดูอย่างน้อยก็ 7,000 เรื่อง เข้าไปแล้ว

...ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ก็คงจะดีไม่น้อยทีเดียว...

แต่อย่างที่บอกไปแล้วอีกนั่นล่ะครับ ในเมื่อฝันมากครั้งขนาดนั้น จะมีความฝันกี่เรื่องกันเชียวที่เราจะฉายมันออกมายามที่เราหลับได้

ดังนั้น...ในความฝันคืนแล้วคืนเล่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาผมก็มักจะฝันถึงเรื่องเดิมๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

...อ๊ะๆๆ...คุณกำลังจะบอกว่าถ้างั้นก็น่าเบื่อตายเลยใช่รึเปล่าครับ...

ใช่ครับ...อาจจะเป็นอย่างนั้นถ้าหากเราดูภาพยนตร์เรื่องเดิมซ้ำๆ มาตั้งแต่เด็กยันโตด้วยความถี่ที่ไม่ธรรมดาแบบที่ผมเป็น

แต่สำหรับผม...ไม่ใช่ครับ...ผมไม่เคยรู้สึกแบบนั้นเลยแม้เพียงครั้งเดียว...ความรู้สึกของผมทั้งในยามฝันและยามตื่นมีแต่ความสนุกเท่านั้น

...หา...อ๋อ...ทำไมน่ะเหรอ...เดี๋ยวสิครับ...ใจเย็นๆ...ผมกำลังจะเล่าให้คุณฟังต่อจากนี้ล่ะครับ...

สมมติว่าผมมีความฝันอยู่ในสต็อก...อืมมม...เอาสัก 30 เรื่องละกัน อันนี้ไม่นับเรื่องที่มาแนวๆ เดียวกันแต่ต่างกันรายละเอียดปลีกย่อยนิดหน่อยนะครับ

ก็เท่ากับว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาผมต้องฝันเรื่องแต่ละเรื่องเป็นจำนวนเรื่องละไม่น้อยกว่า 230 ครั้ง แล้วถ้าหากผมถอยหลังอายุของตัวเองลงไปสัก 2 ใน 3 ก็เท่ากับว่าในช่วงเวลานั้นผมฝันเรื่องซ้ำๆ กันแต่ละเรื่องเป็นจำนวนประมาณ 150 ครั้ง

...โห...เยอะนะเนี่ย...ดูภาพยนตร์เรื่องเดิมๆ เรื่องละ 150 ครั้ง...

ถ้าคุณได้ดูภาพยนตร์ที่ชอบถึง 150 ครั้ง อะไรจะเกิดขึ้นล่ะครับ...ใช่แล้วครับ...คุณจะจดจำเรื่องราวและรายละเอียดของภาพยนตร์เรื่องนั้นได้อย่างละเอียดทีเดียว

...สำหรับกรณีของผมก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นครับ...ผมเองก็เช่นกัน...ผมจดจำความฝันของผมได้ละเอียดเช่นเดียวกับการได้ดูภาพยนตร์ซ้ำๆ กันหลายๆ รอบ...

และสิ่งๆ หนึ่งก็ได้เกิดขึ้นกับผม...อืมมม...มันอาจจะเป็นเพราะพระเจ้าอาจจะเห็นใจผมก็ได้กระมังที่ต้องทนดูเรื่องเดิมๆ ซ้ำๆ กันอยู่เป็นประจำ

ผมไม่ได้จำความฝันเรื่องนั้นๆ ได้เฉพาะในตอนที่ผมยังตื่น...แม้แต่ตอนที่ผมหลับและกำลังฝันอยู่ ตัวผมเองในความฝันก็ยังคงจดจำเรื่องราวในความฝันนั้นได้เช่นกัน

...ความสนุกมันเริ่มจากตรงนี้ล่ะครับ...

ถ้ารู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นตอนไหนและตรงไหน เราก็จะจัดการเรื่องราวนั้นๆ ในความฝันได้เป็นอย่างดีเลยทีเดียวโดยที่ไม่ต้องเที่ยวหนีหัวซุกหัวซุนอยู่ในความฝันนั้น (ขึ้นชื่อว่าฝันแล้วเราต้องหนี ไม่ว่าจะหนีไปไหน จะไปซ่อนตัวยังไง สุดท้ายเราก็จะถูกหาพบยังไงล่ะ ถึงรู้สึกว่าถ้าต้องหนีในความฝันจะเหนื่อยมาก)

และตั้งแต่วันนั้นความสนุกในตอนฝันของผมก็ยิ่งทวีเป็นเท่าตัวเลยทีเดียว ประมาณว่าถ้าฝันเรื่องนี้เมื่อไหร่ ตัวของผมในความฝันจะรู้ทันทีว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นที่ไหน เราต้องไปตรงไหนเพื่อให้ไปเจอเรื่องราวตรงนี้ และต้องจัดการยังไงถึงจะชนะได้

เพื่อให้ง่ายแก่การบรรยาย ผมขอเล่าความฝันที่ผมโปรดปรานในวัยเด็กให้ฟังสักเรื่องก็แล้วกันนะครับ

...เรื่องจะเริ่มต้นจากที่ผมและเพื่อนๆ ในซอยเดียวกันไปเดินเที่ยวในเมืองใหญ่ซึ่งมีแต่ตึกรามบ้านช่องเต็มไปหมด...และในกลุ่มเพื่อนๆ ของผมนั้นมีผมอยู่เพียงคนเดียวที่มีคอปเตอร์ไม้ไผ่ปั่น (เป็นของเล่นยอดฮิตในสมัยก่อนที่ต้องใช้มือปั่นแกนแล้วปล่อยให้มันบินขึ้นไปบนท้องฟ้า) ซึ่งในความฝันนั้นมันก็คืออาวุธระดับสุดยอดนั่นเอง...

ทันใดนั้น...ก๊อดซิลล่า (เป็นก๊อดซิลล่าแบบต้นฉบับแบบญี่ปุ่นเดินสองขาตัวตรง อ้วนๆ เพราะในสมัยนั้นยังไม่มีก๊อดซิลล่าฉบับฮอลลิวูด) ก็โผล่มาจากไหนสักที่หนึ่ง (ความฝันไม่ต้องการที่มาและเหตุผลมั้ง) แล้วเริ่มทำลายอาคารบ้านเรือน

เป็นหน้าที่ของผมซึ่งมีอาวุธระดับสุดยอดอยู่ในมือที่ต้องจัดการ ดังนั้นผมจึงงัดคอปเตอร์ไม้ไผ่ปั่นออกมาแล้วปั่นใส่เจ้าก๊อดซิลล่าในทันที

แต่อนิจจา...อาวุธสุดยอดของผมไม่สามารถทำอะไรมันได้...และที่สำคัญ มันเห็นพวกผมเข้าเสียแล้ว ทันใดนั้น มันก็กางปีกจากไหนก็ไม่รู้แล้วบินเข้ามาหาพวกเราซึ่งแตกกระเจิงออกไปคนละทิศละทาง

หากเป็นความฝันในครั้งแรก ตัวผมในความฝันคงต้องวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนไปแอบตามที่ต่างๆ เพื่อที่จะรอให้เจ้าก๊อดซิลล่าหาตัวผมจนพบและก็เริ่มวิ่งหนีหาที่ซ่อนต่อไปเรื่อยๆ จนตื่น

แต่ผมในความฝันเวลานี้รู้อยู่แล้วว่าอะไรจะเกิดขึ้นและจะจัดการมันได้อย่างไร ดังนั้นจึงไม่มีทีท่าว่าจะตกอกตกใจแสดงออกจากสีหน้าของตัวผมในความฝันแม้แต่น้อย ผมวิ่งไปที่ตึกๆ หนึ่งและซ่อนตัวอยู่ที่ริมกำแพงในทันที

...อีกเดี๋ยวมันต้องโผล่มาที่อีกฝั่งกำแพงที่เรากำลังจะเดินไป...ตัวผมในความฝันคิด...

และก็เป็นไปตามนั้น...มันโผล่ออกมาจริงๆ (ตอนนี้ก๊อดซิลล่าเหลือแค่ตัวโตกว่าผมหน่อยเดียว) ผมก็ทำท่าวิ่งหนีขึ้นไปอีกชั้นอย่างไม่รีบร้อนเพราะรู้จุดจบของเรื่องนี้ดีอยู่แล้ว

เจ้าก๊อดซิลล่าก็วิ่งขึ้นบันไดตามผมมาอย่างไม่ลดละ และด้วยน้ำหนักตัวที่มากของมันทำให้บันไดหัก และมันตกลงไปตายในที่สุด

...ส่วนผมก็ได้เป็นฮีโร่ในฐานะที่ปราบเจ้าสัตว์ประหลาดที่ทำลายบ้านเมืองได้สำเร็จ...

อืมมม...หรือถ้าคุณๆ ยังไม่เห็นภาพล่ะก็ ขอเล่าอีกสักเรื่องก็แล้วกันนะครับ

มันเป็นความฝันที่ค่อนข้างจะยุ่งเหยิงอยู่สักหน่อย เพราะทั้งเรื่องมีแต่ผมที่พยายามจะวิ่งหนีกอริลร่าจำนวนนับไม่ถ้วนที่หลุดออกมาจากกรงในสวนสัตว์

และก็เป็นดังความฝันทุกครั้งที่เมื่อไหร่เราต้องหนีแล้ว เราก็มักจะหนีไม่พ้น สุดท้ายในความฝันตัวผมเองถูกต้อนจนมุมและดูเหมือนจะหาทางหนีไปไหนไม่ได้อีกแล้ว

...และทันใดนั้นเอง...ตัวของผมในความฝันก็พูดขึ้นมาว่า...

“นี่มันเป็นความฝัน นี่มันแค่ฝัน ตื่นได้แล้ว ตื่นๆๆๆๆ”

แล้วตัวผมก็ตื่นขึ้นมาจริงๆ ตามที่ตัวผมในความฝันตะโกนใส่...และหลังจากนั้นพอผมหลับตานอนอีกครั้ง เหตุการณ์ในความฝันก็ดำเนินต่อจากก่อนที่ผมจะตื่น แต่ต่างกันที่ไม่มีกอริลร่ามาไล่จับผมแล้วนั่นเอง

...นี่เป็นอีกหนึ่งวิธีเอาตัวรอดในความฝันของผม...

สำหรับผม...ความฝันในช่วงนั้นเป็นอะไรที่สนุกเหมือนได้เล่นเกมเพลสเตชั่นแบบระบบสามมิติเสมือนจริงสุดๆ ยังไงยังงั้นเลยล่ะครับ

แต่ทุกวันนี้...ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน...ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่แน่ใจ...จะมีเพียงในบางคืนเท่านั้นที่ตัวของผมเองในความฝันจะยังคงรับรู้ได้อยู่ว่ามันคือความฝัน

ตอนนี้ผมไม่สามารถเล่นกับความฝันเหมือนครั้งที่ผมยังเป็นเด็กได้อีกแล้ว...แต่ก็อย่างที่บอกล่ะครับ...ยังไงซะความฝันกับตัวผมเองก็ยังมีความผูกพันกันอย่างลึกซึ้งเหมือนเมื่อครั้งวัยเยาว์

ถึงแม้จะไม่สามารถทำเหมือนเมื่อก่อนได้...ถึงแม้จะไม่สามารถแก้ไขอะไรเกี่ยวกับการฝันได้...ถ้าอย่างนั้นเราก็หาวิธีที่จะอยู่กับมันได้อย่างสนุกสนานด้วยวิธีอื่นดีกว่า

เช่น...ก่อนนอนก็ลุ้นเสียก่อนว่าคืนนี้จะฝันถึงเรื่องอะไร...เนื้อเรื่องจะออกมาเป็นแนวไหนกันนะ

...เท่านี้ความสนุกที่ได้ฝันก็ยังคงอยู่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงไปจากเมื่อก่อนแล้วล่ะ...