ผมไม่อยากเชื่อเลย

บ่ายนี้เอง ผมได้รับโทรศัพท์จากแม่ "น้องไปแล้ว รีบกลับบ้านเลยนะ" ตอนนั้นผมไม่เข้าใจจริง ๆ
ยังจะมีหน้าไปถามแม่อีก "มันไปไหนอะแม่ ก่อเรื่องอีกแล้วล่ะสิ"


น้องชายของผมเพิ่งเสียชีวิตเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมานี้ กะทันหันจริง ๆ
ทุกคนในครอบครัวยังทำใจไม่ได้ ก็มันเป็นอุบัติเหตุ
ไอ้เรื่องทำใจน่ะ มันต้องใช้เวลาอยู่แล้ว
แต่เวลานี้ ผมรู้สึก...กลัว


เมื่อวานเราคุยกันไปเรื่อยเปื่อยตามประสาพี่น้องที่สนิทกันมาก
แล้วเจ้าน้องชายผมก็พูดขึ้นว่า "ตายแล้วไปไหนอะพี่"
"กูไม่รู้ ไม่เคยตาย แต่ถ้ากูจะไปไหนก็ได้อย่างผีในหนังอ่านะ กูจะไปเที่ยวเมืองนอกไกล ๆ เลยว่ะ ตอนยังอยู่ ไม่มีเงินไป"
"เออ งั้นอยากตายจัง"
"เฮ่ยยย..."
"แหม พูดเล่น เออ แต่ถ้าเป็นผม ผมอยากไปหาพี่มากกว่าไปเที่ยวว่ะ แกล้งพี่สะใจดี 555+"

ผมไม่ได้กลัวเพราะแค่คำพูดที่พูดเล่นแค่ั้นั้นของน้องชาย
แต่เป็นเพราะเหตุการณ์แปลก ๆ ที่เกิดขึ้นกับตัวผม...
แวบแรกผมไม่ได้คิดถึงสิ่งที่น้องชายผมพูดเอาไว้หรอก
หากเพียงแต่ว่าตอนนี้...ผมต้องมานอนที่ห้องของน้องชายผม
ด้วยเหตุผลที่ว่ามีญาติมาจากต่างจังหวัด ห้องนอนผมจึงตกเป็นของญาติเหมือนทุก ๆ ที  
แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งอื่น ๆ ที่ผมต้องไปนอนกับน้อง
ครั้งนี้...ผมยังไม่แน่ใจเลยว่าผมต้องไปนอนคนเดียว หรือว่าว่าต้องไปนอนกับน้อง...เหมือนเดิม
ขอให้เป็นอย่างแรกเถอะ
แต่ดูจากรูปการแล้ว ผมว่ามันเป็นอย่างหลังมากกว่า
ก็ทันทีที่ผมล้มตัวลงนอนบน"เตียงของน้อง"
ลมก็พัดมาเลยครับ พัดมาแรง ๆ วูบหนึ่ง ไม่รู้มาจากไหนทั้ง ๆ ที่เปิดแอร์
แล้วอากาศก็หนาวมากขึ้นเรื่อย ๆ อย่างประหลาดจนผมต้องห่มผ้าห่มถึงสองผืน
และรู้สึกได้เลยว่ามือและเท้าแข็ง
ผมรู้สึกไม่ปกติเอามาก ๆ กับสิ่งแวดล้อมรอบตัวในห้องนอนน้องผม
ตู้เสื้อผ้าของน้องชายนั่นดูเหมือนจะมีอะไรโผล่ออกมาได้ทุกเมื่อ
หรือเก้าอี้ที่โต๊ะทำงานที่ผมมองเมื่อไหร่ก็เหมือนจะมีน้องชายนั่งอยู แต่ก็ไม่มีอะไร
และจุดยุทธศาสตร์ ปลายเตียง... เหมือนจะมีอะไรมาดึงผ้าห่มของผมอยู่ตลอดเวลา
ผมจะผ่านคืนนี้ไปได้ยังไงนะ

จะว่าผมปอดแหกก็เถอะ ถึงจะเป็นน้องแต่ก็ไม่ใช่น้องที่เป็นคน
บางอย่างมันชัดเจนเกินไป น้องมาอยู่กับผมจริง ๆ............


น้องชายผมอยู่ตรงนั้น ที่ ๆ เค้าชอบไปนั่งเล่น นอนเล่นหรือหลับไปตรงนั้นเลย
โซฟาหนังสีน้ำตาลดำตัวเก่าที่อยู่ข้างเตียง
ผมเพิ่งสังเกตเมื่อสักครู่นี้เองว่าที่โซฟาตัวนั้นมีหนังสือเล่มหนึ่งวางอยู่
หนังสือเล่มโปรดของน้องชาย
ตอนนั้นอะไรไม่รู้ดลบันดาลให้ผมลุกจากเตียงเดินไปที่โซฟา
ผมเปิดหนังสือ....มีกระดาษโน้ตแผ่นหนึ่งร่วงลงมา

"ไปเที่ยวกับผมนะ"

ลายมือน้องชายผมเอง เค้าเขียนไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่
คงหลังจากที่เราคุยกันเมื่อวานนี้
หรือว่า... ไม่หรอก คงไม่ใช่แบบนั้น
ไม่มีกระดาษ ปากกา แล้วจะเขียนได้ยังไง
ไม่มีตัวตนแล้ว แล้วจะเขียนได้ยังไง

ตอนนั้นเอง เหมือนมีอะไรผลักผมลงไปบนโซฟา
ผมนอนหงายอยู่บนโซฟา
น้องผมซึ่งคาดว่าตอนแรกอยู่ที่โซฟา
ตอนนี้เค้ายืนอยู่ที่ข้างเตียงแล้วหน้าซีด สายตาเศร้าโศก ปากซีด
พลางปากนั้นก็ก็ขยับ น้องพูดด้วยเสียงแหบพร่า บางเบาว่า
"ไปเที่ยวกันเถอะ"
ผมเงียบ พูดไม่ออก
"ไปเถอะ พรุ่งนี้นะ"
ผมยังคงเงียบ
"ตกลง พรุ่งนี้"
ตายล่ะหว่า พรุ่งนี้อะไรของมัน ผมจะผ่านคืนนี้ไปได้ยังไงเนี่ย
เสียงน้องชายผมเย็นเฉียบเหลือเกิน เหมือนไม่ใช่คนรู้จักกัน
น้องชายยังคงจ้องผมอยู่อย่างนั้น
ในหัวผมไม่มีอะไรเลย นอกจากประโยคที่ว่า จะผ่านคืนนี้ไปได้ยังไง
สรุปคือผมและน้องจ้องมองกันอย่างนั้นประมาณสิบนาที (หรือมันแค่นาทีเดียวผมก็ไม่แน่ใจ
เพราะในใจอยากให้ผ่านไปเร็ว ๆ) ก็มีเสียงเคาะประตู
เฮ่อออ...เสียงสวรรค์
แล้วแม่ก็เปิดประตูเข้ามา น้องชายผมก็หายไปทันที

แม่เข้ามาเรียกผมไปหาของให้ใช้ให้ญาติ
ผมเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับผมให้แม่ฟัง
ด้วยความที่คิดถึงน้อง แม่ผมถึงกับขอไปนอนห้องน้องแทน หวังว่าจะได้เจอน้องเหมือนผม
ถึงผมจะทัดทานเท่าไหร่แม่ก็จะไปนอนที่ห้องนั้นให้ได้ แล้วไล่ผมไปนอนห้องแม่กับพ่อแทน
สรุปคือ คืนนั้นแม่ก็ไม่เจอน้อง  ผมก็ไม่เจอน้องอีกเหมือนกัน

ผมลางานไว้แล้วตั้งแต่เมื่อวาน วันนี้จึงช่วยเตรียมงานศพของน้องทั้งวัน
ในใจก็คิดทบทวนที่น้องพูดไว้
"ไปเที่ยวกันเถอะ"
"ตกลง พรุ่งนี้"
ผมไม่เข้าใจเลย พอตกบ่าย ด้วยความที่วุ่นวายใจเรื่องนี้เหลือเกิน
ก็เลยเข้าไปที่ห้องนอนน้องชาย แล้วเปิดดูหนังสือเล่มนั้นว่ายังมีกระดาษโน้ตอยู่รึเปล่า
เปล่าเลย ไม่มีอะไร แม้แต่หนังสือเล่มนั้น ยังถูกเก็บไว้ที่ชั้นวางหนังสืออย่างเรียบร้อย
ราวกับว่า...ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
ผมสับสนอีกครั้ง  หรือเมื่อคืน มันจะเป็นแค่ความผัน
ทันทีที่ผมปิดหนังสือเล่มนั้นลงไป
ก็เกิดลมพัดวูบหนึ่ง เหมือนเมื่อวานนี้เลย ไม่ได้เปิดหน้าต่าง ไม่ได้เปิดประตู
หรือ...เหตุการณ์เดิมจะเกิดขึ้นอีกครั้ง
คิดได้อย่างนั้น ผมจึงรีบ(เผ่น)ออกจากห้องน้องทันที

ตอนนี้เวลาห้าทุ่มแล้ว ผมครุ่นคิดอยู่
"ตกลง พรุ่งนี้" คืออะไรนะ พรุ่งนี้ที่ว่าก็คือวันนี้ วันนี้กำลังจะผ่านพ้นไปอยู่แล้ว
ระหว่างที่ผมเดินไปเข้าห้องน้ำหลังวัด
น้องผมเดินมาหาผม มาได้ไงไม่รู้
ผมตกใจมาก ตัวแข็ง ก้าวเดินต่อไม่ได้ ไม่รู้จะทำยังไงดี
น้องผมคงรู้เลยชิงพูดก่อน
"ไปกันเถอะพี่ "
ผมก็เงียบเหมือนเดิม แถวนี้ไม่มีคนเลยหรือไงนะ มาช่วยผมที
"ผมรู้พี่กลัวผม เราเป็นพี่น้องกันไม่ใช่หรอ ขนาดแม่ ผมยังไม่กล้าเข้าไปหาเลย กลัวแม่จะตกใจ"
ดูน้องชายผมเศร้าลงไปอย่างเห็นได้ชัด แต่เสียงก็ยังเย็นเฉียบ บรรยากาศรอบตัวก็เย็นเฉียบไม่แพ้เสียงของเขาเลย แล้วน้องก็นั่งคุกเข่าลงอย่างหมดเรี่ยวแรง ตอนนี้ผมสงสารน้องจับใจ ความกลัวก็ยังคงมี แต่นี่เป็นครั้งที่สองแล้ว และเมื่อนึกถึงความผูกพันระหว่างผมกับน้อง
ทำให้ผมซึ่งกลัวผีเป็นที่สุด ลองรวบรวมความกล้า พูดตอบน้องชายกลับไป
"จะพาไปไหน ไม่ไปได้มั้ย" แม้ในคำพูด ผมก็ยังคงแสดงความกลัวออกไป
"ที่ที่อยากไปไง ไปไหนก็ได้ พี่รู้มั้ยว่าเราจะไปได้ทุกที่เลย"
"เอ่อ...รอให้ถึงเวลาก่อนได้มั้ย ตอนนี้ยังไม่อยากไปจริง ๆ ว่ะ"
"ไปพร้อมกันเถอะ ในโลกของผม ถ้าไม่รู้จักใคร จะไปไหนไกล ๆ ก็ทำไม่ได้ "
"ทำไมอะ"
"มันต้องใช้พลังงานเยอะ"
"เอ่อ งั้นก็ไม่ต้องไปหรอกมั้ง ไปที่ ๆ ควรไปเถอะ"  ผมพูดเบา ๆ เพราะกลัวน้องโรธ
"ผมให้พี่คิดอีกที จะเลยวันนี้ไปแล้วนะ" น้องพูดเสียงจริงจังและดูออกจะขู่ ๆ นิดหนึ่ง แต่ก็ยังคงเย็นเฉียบเหมือนเดิม
เฮ่อ...ผมได้แต่ถอนหายใจ










..........................
เดี๋ยวมาต่อค่ะ

แก้ไขเมื่อ 20 เม.ย. 51 14:21:32

แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 51 23:36:44