สายลมระอุ พัดผ่านใบหน้า และผิวกายของฉัน
อากาศร้อนราวกับมีใครสักคนกำลังเผาโลก ด้วยความมักง่ายของตัวเอง
ฉันสะเปะสะปะ บนถนนสายนั้น อย่างไร้จุดหมาย
พักที่นั่นบ้าง ที่นี่บ้าง ด้วยความพึงพอใจ

สองข้างทาง ยังคงมีเรื่องราวให้ค้นหา
ไม่น้อยไปกว่าความสงสัย อันมีต่อวันที่ยังมาไม่ถึง
โลกนี้มีเพียงชีวิต ที่เจ้าของก็คือ กาลเวลา
แม้จะผ่านไปอย่างรวดเร็ว ก็ยากจะมองเห็นการเติบโตของต้นไม้ ที่กำลังงอกเงย

บนท้องทุ่งแห่งความโดดเดี่ยว
ฉันเพาะปลูกความรักที่ปราศจากความหวัง
และไถหว่านด้วยแรงบันดาลใจ จากใครบางคน
ผู้ไม่รู้จักพอ ย่อมปรารถนาจะได้มาก เมื่อได้รับเพียงเล็กน้อย
ดอกผลอันหอมหวาน จึงถูกความโง่เขลา เก็บเกี่ยวอย่างทุกข์ทรมาน

เมื่อศิลปิน วาดความอัปลักษณ์ของตัวเองออกมา อย่างลึกซึ้ง
เขาจึงแสดงความตื้นเขินอย่างสง่างาม ต่อสายตาของผู้คน
นิวาสถานของเขาย่อมรกรุงรังไร้ระเบียบ ไม่ว่าจะมีคนจัดมันหรือไม่
นั่นคือความเรียบร้อยของจิตวิญญาณ ที่สงบนิ่งอยู่ในความอภิรมย์อันสุนทรีย์

นักเรียนผู้ริษยา อวดอ้างผู้รู้ ดุจดั่งคนโฉดเขลา บูชาเทพเจ้าแห่งปรัชญา ที่ปราศจากสาระของชีวิต
ฉันเพียงเดินผ่านไป มิชำเลืองแม้หางตาของความอยากรู้อยากเห็น
ถ้าหากโลกนี้เต็มไปด้วยผู้รู้ ทำไมเธอจึงไม่เป็นผู้รู้ .. ?


เที่ยงคืน ..

ความพยามที่จะข่มตาของฉัน ไร้ผล
เมื่อแสงแห่งความคิดถึง เจิดจรัสเกินกว่าสามัญสำนึกอันมืดมน จะครอบครอง
บนถนนที่ไม่คุ้นเคย ฉันค่อยๆเอนกายลงข้างทาง
เหม่อมองความมืดมิดยามค่ำคืน ด้วยแรงคิดถึง ประดุจแสงนีออนของหัวใจ

เราต่างไม่รู้ว่า อีกคนหนึ่ง กำลังเดินทางไปยังแห่งหนใด


รู้แต่เพียงหัวใจสองดวง เต้นเป็นเสียงเดียวกัน ..