PANTIP.COM : W6538322 **มือใหม่**สาวติสท์แตกกับหนุ่มไฮเปอร์ ตอน 2 กล้องดิจิตอลกับกระดาษปอนด์ [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 2

สาวติสต์แตกกับหนุ่มไฮเปอร์ ตอน2: กล้องดิจิตอลกับกระดาษปอนด์

แล้วค่ำคืนอันแสนปวดร้าว(กระดูกไขสันหลัง) ก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ฉันเพิ่งคลิกส่งเมล์งานบทความพร้อมภาพประกอบส่งให้บก.สุดรักไปเมื่อห้านาทีที่แล้ว ตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงตรงฉันจะต้องรีบลุกขึ้นล้างขี้ตาและสีฟันลากสังขารโทรมๆ ไปสนามบินดอนเมืองเพื่อจับเครื่องไปลงที่อุดรก่อนจับรถต่อไปออกฝั่งลาวตรงหนองคายเนื่องจากบ้านของลำเพยอยู่ลาวตอนใต้ตามพระบัญชาของเพื่อนตัวดีที่เตรียมตั๋วไว้ให้เสร็จสรรพ

แท็กซี่สีเขียวเหลืองทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพเมื่อแอบฟังฉันคุยโทรศัพท์กับอวิกาว่าเครื่องจะออกในเวลาไม่ถึงชั่วโมงข้างหน้านี้ พี่โชเฟอร์ก็ถอดตีนคนเปลี่ยนมาใส่ตีนผีห้อตะบึงมาแบบลืมตำรวจเพื่อการบริการลูกค้าตามกฎข้อหนึ่งประจำใจว่า ฉับไวตรงเวลา

"ต๊าย...โทรมเชียวนะยะนังชุบ" นังชุบ หมายถึง คุณลูกชุบอันเป็นชื่อเล่นอย่างเป็นทางการที่ยายฉันตั้งให้เพราะตอนแม่ฉันท้องแกร้องหาแต่ขนมลูกชุบ(ดีนะไม่ร้องอยากกินขนมหม้อแกง) และฉันก็ไม่เคยผิดหวังกับคำทักทายที่น่ารักของเพื่อน ไอ้ครั้นจะหวังให้มันทักว่า 'ว้าย...สดใสน่ารักจังนะหล่อน' มันก็ดูจะเกินจริงไปหลายขุม ดีไม่ดีฉันคงแอบด่ามันในใจอีกว่านัง-ตอ-แ-ล

"แล้วนั่นเอาตู้เย็น ไมโครเวฟ เครื่องซักผ้ามาด้วยหรือไง" มันประชดฉันก้มมองย่ามใบโตที่ฉันห้อยติดไหล่มาด้วย

"สมุดวาดภาพ ยางลบ ดินสอ สีฝุ่น สีน้ำ พู่กัน ยันเรือรบ"

"จบเป็นสำนวนเชียวแก เอามาทำยางอะไร ไม่ได้มารับจ๊อบนอกสถานที่นะ"

"เอามาบันทึกภาพ เผื่อเจอภาพถูกใจ"

"โบราณไปเปล่ายะ รู้จักไหม กล้องดิจิตอลน่ะ" พูดไม่พูดเปล่ายังควักเอาโซนี่ ไซเบอร์ชอตตัวใหม่ล่าสุดขึ้นมาโชว์หรา ทั้งๆ ที่ฉันจำได้ว่ามันเพิ่งเปิดตัวไปเมื่อวานนี้เองนี่หว่า จำได้รางๆ ตอนข่าวเปิดตัวมันออกในทีวีเมื่อคืนตอนปั้นหม้อ

ฉันได้แต่มองหน้าคนไร้อารมณ์ศิลป์แบบปลงๆ เอาเถอะ อธิบายไปมันคงไม่อิน คนหยาบกระด้างที่เอาดีทางวัตถุอย่างมัน ปล่อยไปเถอะ
..............................................

เราเดินลงจากเครื่องบินที่สนามบินอุดรธานีอย่างทุลักทุเล ก็ตอนขาลงย่ามสะพายฉันมันดันไปเกี่ยวกระเป๋าใครไม่รู้และฉันก็ฉลาดน้อยเกินกว่าจะมาละเมียดละไมแกะออก สิ่งที่ทำคือกระชากแรงๆ ผลลัพธ์คือย่ามที่ขาดอย่างไม่เป็นท่า

อวิกาบ่นกระปอดกระแปดตลอดเวลาขณะที่ช่วยเก็บอุปกรณ์ทั้งหลายที่ตกระเรี่ยพื้นเครื่องบิน ป้าคนนึงก็ดีใจหาย ค้นกระเป๋าสะพายแว้บเดียวได้ถุงพลาสติกสีเขียวใบเบ้อเริ่มมีโลโก้ห้างดังที่ใช้อักษรตัวที่สามของภาษาอังกฤษมาเป็นชื่อส่งให้ฉันใช้บรรจุสมบัติบ้าชั่วคราว

"คราวหน้าไม่ต้องเอามาเลยนะ ไอ้ย่ามโกโรโกโสของแกเนี่ย"

"โลกมันร้อน เขาใช้ถุงผ้ากันทั่วบ้านทั่วเมือง" ฉันเถียงเบื่อๆ นี่ถ้าไม่ใช่เพราะมันเป็นพวกปากร้ายใจดีและรักเพื่อนจริงฉันคงไม่เก็บมันไว้ให้จิกตีอยู่อย่างนี้หรอก

"แหม...กี่คนกันเชียว ฉันเห็นวัยรุ่นบางคนทำหิ้วถุงผ้า แล้วไง เจอมิจฉาชีพกรีดเอากระเป๋าตังค์ โทรศัพท์หายจ้อย คุ้มกันไหมล่ะ"

"แถมพวกที่มาทำเป็นพูดรณรงค์ออกทีวีกันปาวๆ น่ะ ลูกสาวคุณหญิง...เพื่อนแม่ฉันน่ะ เคยหิ้วที่ไหนถุงผ้า ถือแต่กระเป๋าหลุยส์หนังนำเข้าเปลี่ยนใหม่ทุกเดือน ฉันยังแอบไปสืบราคาอยู่บ่อยๆ เลยแก๊"

"แน่จริงออกกฎให้ซูเปอร์ทั่วประเทศใช้ถุงผ้าบรรจุของสิ เริ่มจากในกรุงเทพก่อนก็ได้ แล้วฉันถึงจะศรัทธา"

บลา ๆๆๆ อื่นๆ อีกมากมายที่มันย้อนกลับมาให้สะอึก ทาสวัตถุนิยมอย่างมันคงเข้าถึงเรื่องพวกนี้ยาก แต่จะให้พูดเต็มปากก็ตะขิดตะขวงใจเพราะไอ้ที่มันพ่นๆ ออกมาก็ใช่ว่าจะไม่จริงเสียเมื่อไหร่

เฮ้อ...เข้าใจความลำบากของโลกละ

เรามาถึงที่พักในวังเวียงกันในเวลาไม่นานนัก ลำเพยยุ่งกับการเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวเกินกว่าจะมารับพวกเราได้ด้วยตัวเองจึงส่งน้องชายวัยกระเตาะหน้าตาบ่งบอกเชื้อชาติชื่ออภัยมณี (ตอนได้ยินทีแรกเพชรมันขำกิ๊ก แอบกระซิบกับฉันว่าไม่ยักพกปี่) มารับและพาไปส่งที่พักที่ลำเพยติดต่อไว้ให้พร้อมทั้งอาสาพาเที่ยววังเวียงตลอดบ่ายควบมื้อเย็น

เหมือนชะตาฉันต้องเจอะเจอแต่เรื่องแบบนี้เสมอ ถุงพลาสติกสีเขียวที่ฉันหิ้วมามีอันต้องขาดวิ่นข้าวของตกเรี่ยราดอีกครั้งเมื่อมันไปแถเกี่ยวเข้ากับวัตถุขนาด ยาว ใหญ่ แหลมของชายคนหนึ่งที่เดินเฉียดใกล้มาขณะที่ฉันกำลังจะออกไปขึ้นรถกระบะของอภัยมณีที่มียัยเพชรไปนั่งรออยู่ก่อนแล้ว

"โอ๊ะ ขอโทษครับ ของผมมันยื่นไปหน่อย"

"เอ่อ...ช่างมันเถอะค่ะ ฉันซวยเอง"

"ไม่ได้สิ ของผมมันล่วงล้ำคุณมากไปต่างหาก" พยายามรับผิดแถมกุลีกุจอช่วยก้มลงเก็บโดยไม่ได้ระวังวัตถุของเขาจะมาทิ่มตาฉันอยู่แล้ว

"ง่า...เอาของคุณวางลงก่อนดีไหมคะ"

"แหม...ขอโทษอีกทีครับ แย่จริง ของรักของหวงผมน่ะ"

เขาค่อยๆ ปลดขาตั้งกล้องอันใหญ่โตนั่นลงวางข้างๆ ตัวอย่างเบามือก่อนจะไล่เก็บของบนพื้นฉันอย่างคล่องแคล่ว

"คนไทยนี่ครับ" เขาทักเมื่อเห็นบัตรประชาชนของฉันที่ดีดตัวออกจากกระเป๋าพกผ้าฝ้ายปักลายช้างเชียงใหม่(ที่เจ้าของมันลืมรูดซิปปิด)มานอนแอ้งแม้งบนพื้น

"อ่ะ...ค่ะ"

"ผมก็คนไทยครับ"
ฉันเงยหน้ามองเขา ใช่สิ รูปหล่อ จมูกโด่งสวย หน้าตาคมเข้มยังกะพระเอกหนังไทย บอกว่าลาวใครจะเชื่อ

"นที ไม่มีชื่อเล่นครับ" จู่ๆ เขาก็พูดออกมาทั้งที่ยังจ้องตาคนฟังที่กำลังมึนๆ กับความหล่อระยะใกล้อยู่

"รวิชา ชื่อเล่นว่าลูกชุบ ยายตั้งให้เพราะแม่ชอบกินลูกชุบตอนอุ้มท้องฉันค่ะ" ตอบกลับพร้อมเหตุผลชัดเจน

"เอางี้ดีกว่าครับ" เขาว่าพลางชูถุงผ้าหูรูดใบหนึ่งขึ้นมาให้ดูพร้อมทั้งกวาดข้าวของของฉันลงไปในนั้นเรียบร้อย แถมยังแย่งเอาจากในมือฉันไปยัดรวมอีกอย่างรวดเร็วขณะที่ฉันยังไม่หายเอ๋อ ไปเอามาตอนไหนหว่า

"ถุงนี่ผมได้รับแจกมาตอนซื้อของที่สนามบิน คุณลูกชุบเอาไปใช้แล้วกัน อย่าใช้เลยครับถุงพลาสติก โลกมันร้อน!"

..............................................
แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 51 13:27:44
แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 51 13:26:14

จากคุณ : BestChild - [ 22 เม.ย. 51 13:11:30 ]

ความคิดเห็นที่ 3

ฉันนั่งมองอวิกาอาบตัวด้วยโลชั่นกันแดด SPF50 ชนิดกันน้ำและออกแดดได้ทันทีไม่มีดำจากเมืองนอก ขวดกระต๊อยเดียวราคาเป็นพัน ส่วนฉันแค่โลชั่นกันแดดในซูเปอร์มาเก็ตประเทศไทยราคาร้อยกว่าบาทก็สมกับผิวหนาๆ กร้านแดดกร้านลมของฉันแล้ว

สาเหตุที่อวิกาต้องอาบตัวด้วยโลชั่นขณะที่ฉันป้ายผ่านๆ ผิวส่วนนอกเสื้อผ้าเพราะว่าเรากำลังจะลงพายเรือคายัคที่แม่น้ำแห่งนึง แม่น้ำที่มีน้ำใสและตื้นจนมองเห็นก้อนหินที่พื้นดิน ชาวต่างชาติบางคนโดดลงห่วงยางในสีดำปล่อยตัวไหลไปตามกระแสแล้วเรียบร้อย

"ขอฉันอยู่หลังนะ แดดมันส่องเข้าหน้าเกินไป เธอนั่งบังๆ ไว้แหล่ะ" ว่าแล้วก็ก้าวลงเรือตอนหลังที่มีคนนำพายช่วยจับให้อยู่ แถมโปะหมวกปีกกว้างลงหัวไปอีกใบ ธ่อ...ยัยผีดูดเลือด

เรือลำที่เรากำลังพยายามบังคับให้มันไปด้านหน้าอยู่นี้ดูน่าสมเพชเวทนายิ่งนัก เสียงร้องแนะนำของคนนำพายที่อยู่ที่เรืออีกลำดูจะไม่สามารถแทรกซึมเข้าไปในหัวขี้เลื่อย(ของฉัน)และสมองดื้อด้าน(ของเพชร)แม้แต่น้อย

เรือที่วนไปมาหาทิศทางไม่ได้มันช่างบ่งบอกถึงความสามัคคีของเราทั้งคู่ได้ดีจริงๆ ร้อนถึงคนนำพายต้องพาเอาตัวเองมาดันๆ เราออกจากแนวหินโสโครก (ว่าไปนั่น) ที่เรามาติดอยู่หลังจากหมุนวนพักใหญ่

ขณะที่ฉันกำลังอายในความง่าวของตัวเองอยู่ตาก็เหลือบไปเห็นเจ้าของขาตั้งกล้องกำลังพยายามยัดอุปกรณ์ถ่ายภาพลงถุงกันน้ำอยู่ริมฝั่ง ทำให้ฉันนึกถึงถุงผ้าสัมภาระที่ฝากไว้กับอภัยมณีแล้วก็รู้สึกฉลาดขึ้นเล็กน้อย นั่นคงคิดลงเรือล่ะสิแล้วยังจะเอากล้องมาเสี่ยงเปียกทำไมหว่า "สงสัยบ้าถ่ายภาพ"

"ยัยโง่ นั่นเขาเป็นช่างภาพอิสระ" อวิกายื่นหน้ามาบอกทันทีที่ฉันพึมพำกับตัวเองจบประโยค "ฉันสัมภาษณ์เขาเรียบร้อยตั้งแต่แกยังไม่เลื้อยลงมาจากห้องพักแล้วย่ะ"

อ้อ...ลืมไป ยัยเพชรมันมีเรดาร์จับความหล่อ ขอให้อยู่ในระยะ 200 เมตรเหอะ แม่เจ้าประคุณหยั่งรู้รวดเร็วยิ่งกว่าเทพธิดาพยากรณ์

ลากเรือคายัคกับคนอู้พายมาถึงจุดหมายปลายทางสำเร็จก็ลงมายืนเป็นหมาหอบแดดอยู่ริมฝั่ง ภาพเด็กเล็กแก้ผ้าเล่นน้ำตื้นแค่เอว(เอวเด็ก) พอช่วยชะลอความเหนื่อยฉันได้บ้าง แต่มันก็ยังไม่พอ

"ก็ถ้าฉันพายด้วย เรือก็หมุน นี่ฉันคิดดีแล้วหรอกเลยปล่อยแกพายคนเดียว ได้ถึงปลายทางเร็วๆ ไง"
ได้ยินคำอธิบายอย่างนี้ก็เถียงไม่ออก นี่มันหวังดีกับฉันใช่ไหมนี่

รถสองแถวเล็กของร้านเช่าเรือคายัคพาเรากลับมายังจุดต้นน้ำที่เราได้พายเรือกันไป(แบบพายเรือในอ่างของแท้) เพื่อที่จะเจออภัยมณียืนยิ้มเผล่รอรับกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนพาออกมากินข้าวมื้อเย็น

ไม่ต่ำกว่าสองชั่วโมงในการผลัดกันเข้าชำระล้างร่างกาย(ของเราสอง)และการประทินผิวเพื่อความงาม(ของอวิกาคนเดียว ฉันขี้เกียจ) เราก็พากันมาขึ้นรถอภัยมณีอีกครั้ง นี่ถ้าจะพาสาวกรุงสองคนไปขายคงไม่ต้องออกแรงเลยทีเดียว

ร้านที่อภัยมณีพามาเป็นร้านริมน้ำที่เราพายเรือผ่านเมื่อบ่าย เรือนยกพื้นเล็กๆ หลายหลังวางตั้งอยู่บนผืนน้ำตื้นๆ แต่ละเรือนทำเป็นตั่งไว้วางสำรับอาหาร มีหมอนอิงสามเหลี่ยมกับเบาะรองนั่งไว้ให้นั่งๆ นอนๆ น่าสบาย อยู่ใต้หลังคาหญ้าแฝกไม่มีผนังทั้งสี่ด้านเพื่อให้รับลมได้เต็มที่

แต่ฉันกำลังยิ้มอิ่มใจกับภาพพระอาทิตย์ที่กำลังอ่อนแสงลง อีกไม่นานเท่าไรฉันจะได้รื้อถุงผ้าหูรูดที่รับบริจาคจากคนหน้าหล่อมาหากระดาษวาดภาพแล้วสินะ
"แชะ"
เสียงกดชัตเตอร์ใกล้ๆ ตัวดังขึ้นหนึ่งทีจนฉันหันไปมอง เขายิ้มระรื่นให้อยู่ก่อนแล้ว

"แชะ แชะ แชะ แชะ แชะ"
รัวปุ่มกดยังกะรัวปืนกล

"สวยดีครับ ผมชอบ ต้องถ่ายไว้หลายๆ ชอต" ลูกอีช่างกดหันมาบอกฉันทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ถาม และฉันก็ไม่ได้ตอบอะไรมากไปกว่ายิ้มให้

"คุณเป็นจิตรกรเหรอครับ" เขาถามโดยไม่มองหน้าแต่มองถุงผ้าที่ฉันหอบไว้

"ไม่เชิงค่ะ เรียกศิลปินรับจ้างฟังดูเท่ห์กว่า"

เรายังคุยกันเรื่องอาชีพเลี้ยงปากเลี้ยงท้องกันอยู่ต่ออีกสองสามประโยคเมื่ออวิกาเดินกลับมาตามฉันที่รากงอกอยู่กับที่ไม่ยอมไปสมทบที่โต๊ะเตี้ยกลางน้ำเสียที

สุดท้ายเราเลยได้เพื่อนกินเพิ่มอีกคนกลายเป็นเราสี่ (ฉัน เพชร อภัยมณี และคุณนทีไม่มีชื่อเล่น) เราสั่งปลาแม่น้ำเนื้อขาวตัวโตมาเป็นจานหลัก และมีเบียร์ลาวรสหวานทานง่ายมาอีกครึ่งโหล ก็มันถูกยิ่งกว่าถูก ไม่มีใครสนใจน้ำเปล่าเลยแม้แต่ไฮโซอย่างอวิกาก็ขอลอง

ยังไม่ทันอิ่ม ฉันก็ค้นเอาสมุดกระดาษปอนด์เล่มใหญ่กับสีฝุ่นออกมา พระอาทิตย์กำลังได้ที่ทีเดียว และนั่นก็ยังมีศิลปินอีกคนยกกล้องพร้อมขาตั้งมาพยายามเซ็ทให้นิ่งพร้อมจับภาพ

"ผมอยากถ่ายไว้ทุกๆ นาทีจนกว่าพระอาทิตย์จะลับขอบฟ้าเลยครับ" หันมาอธิบายอีกทั้งที่ไม่มีใครถามเหมือนเดิม ฉันเริ่มจับทางได้แล้วว่าคุณนทีนี่เป็นคนอัธยาศัยดีอย่างเหลือเชื่อ แถมทำอะไรรวดเร็วว่องไวไม่เคยอยู่นิ่ง แม้แต่เวลาพูดจาก็เถอะ มักตอบก่อนถามเสมอ รู้ได้ไงฟะว่ากำลังจะเอิ้นออกมา

ขณะที่คนอื่นยังละเลียดเบียร์ลาว กล้องของนทียังทำงานต่อเนื่องด้วยตัวมันเอง ฉันกลับนั่งมือไม่ว่างอยู่คนเดียวแต่ความรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจมันมากกว่านั้น ภาพสวยงามของแสงอาทิตย์สีแดงส้มกระทบผิวน้ำเป็นประกายระยิบระยับท่ามกลางอากาศโปร่งโล่งสดชื่น ให้อยู่อย่างนี้อีกสักชั่วโมงก็ยังไหว

"โอ้...สวยนี่ ไว้ผมจะแบ่งภาพถ่ายให้ดูมั่งแล้วกัน" นทียื่นหน้ามาดูรูปวาดที่เกือบเสร็จสมบูรณ์ ก็พอดีพระอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้า เห็นขวดเปล่าๆ กลิ้งอยู่ข้างๆ ตัว นี่คงซัดกันเรียบแล้ว ยัยเพชรกำลังหัวเราะคิกคักกับมุขลาวๆ ที่อภัยมณีเล่า เออ...เมาแล้วขำ ก็ดีแล้วล่ะ ไม่งั้นคงนั่งบ่นอะไรไร้สาระไม่มีความสุนทรีย์กับธรรมชาติตามเคย

"สิ่งที่คุณกำลังทำกับสิ่งที่ผมทำเป็นสิ่งเดียวกัน"

"ยังไงคะ" มาอีกแล้ว คำพูดทะลุกลางปล้อง

"ผมถ่ายภาพเพราะประทับใจและอยากเก็บมันไว้นานๆ คุณวาดรูปก็เพราะประทับใจและสามารถเก็บมันไว้ได้นานๆ"

"แต่บางทีฉันก็ขาย"

"เอ่อ...ผมก็ด้วยแหล่ะ" เขารับคำเสียงเบาลง

"แต่ที่ผมจะสื่อก็คือ คุณกับผมอาจดูต่างกัน คุณเชื่องช้า ผมว่องไว คุณใจเย็น ผมใจร้อน คุณชอบจดจ้องและลากเส้น แต่ผมชอบมองผ่านเลนส์และกดชัตเตอร์ แต่รู้มั๊ยในจุดประสงค์ของทั้งหมดมันคือสิ่งเดียวกัน...เข้าใจใช่ไหม"
จริงๆ แล้วฉันไม่เข้าใจ อะไรจะอารมณ์บรรเจิดขนาดนั้นล่ะพ่อ แต่ที่ฉันทำคือค่อยๆ พยักหน้ามึนๆ ตาม

"แต่ฉันไม่ใช้เครื่องมือแพงๆ อย่างคุณฉันก็เก็บภาพได้"

"ถึงผมจะใช้เครื่องมือแพงๆ แต่มันก็ไม่สร้างความเดือดร้อนให้คุณนิ...อย่าเพิ่งคิดว่าผมกวนนะครับ" เขารีบยกมือขึ้นสองข้างแล้วพูดต่อ

"คุณไม่ชอบใจที่ผมใช้เครื่องมือแพงๆ อย่างนั้นเหรอ"

"เปล่า แค่คิดว่าการวาดภาพมันทำให้เราซึมซับอรรถรสและความงามของเบื้องหน้าได้อย่างบริสุทธิ์มากกว่าการแต่งเติมด้วยอุปกรณ์พวกนี้" ฉันชี้ไปที่กระเป๋าสะพายอุปกรณ์ของเขา

"แล้วถ้าหากเป็นกล้องโง่ๆ แบบถ่ายทีเดียวแล้วทิ้งล่ะ ราคาพอๆ กับกระดาษและสีของคุณน่ะแหล่ะ คุณจะว่าไง"
"..."

"ลองดูสิ"

เขาปลดกล้องออกมากดภาพพระอาทิตย์ตกแสงสวยในจอแอลซีดี เทียบกับภาพวาดของฉันที่ออกมาแทบจะเหมือนกันดิก
"มองคนละมุม ผ่านเครื่องมือคนละแบบ แต่สิ่งที่ถ่ายทอดเป็นสิ่งเดียวกัน"

แค่ประโยคเดียว ประโยคเดียวบวกกับรูปภาพที่แสดงความละมุนของแสงออกมาได้อย่างไม่มีผิดเพี้ยน

เข้าใจแล้วว่าทำไมฉันถึงยังคบกับอวิกามาได้ทั้งที่ไม่มีอะไรเหมือนกันสักอย่าง สิ่งที่กระดาษปอนด์กับกล้องถ่ายรูปแสดงออกมาเพื่อสิ่งเดียวกัน

เราไม่จำเป็นต้องทำในสิ่งเดียวกัน เราไม่จำเป็นต้องเหมือนกัน จะกระเป๋าหลุยส์หรือถุงผ้าก็เหมือนกันหากเรารักษ์โลกและมองที่จุดประสงค์ กระเป๋าหนังแพงโค-ตะ-ระของเพชรมันไม่ได้คงสภาพใหม่เสมอ เธอเคยบอกฉันว่าจะใช้จนกว่ามันเก่าและพังจนหมดสภาพ ฉันเคยคิดว่าจิตใจเพชรช่างหยาบกระด้างที่ไม่มองศิลปะในแบบฉัน แต่เธอยิ้มหัวกับมุขเสี่ยวๆ เพื่อเอาใจคนเล่า ลูบหัวเด็กแก้ผ้าเล่นน้ำเมื่อบ่ายอย่างเอ็นดู นั่นยังไม่พออีกหรือ

"เฮ้ย...อะไรยัยลูกชุบ มาพิศวาสอะไรฉัน" อวิการ้องโวยวายเมื่อฉันโผเข้ากอด

"ฉันรักแกว่ะ"

นั่นทำให้ยัยเพชรเพื่อนเลิฟฉันทำหน้างงๆ เห็นมันสบตาคุณนทีเชิงถามแต่ฝ่ายนั้นส่ายหน้า ก่อนที่มันจะยิ้มน้อยๆ ลูบหัวฉันเบาๆ แล้วพูดว่า

"มาบอกอะไรป่านนี้"

...............................
<จบตอน 2>
ชักยาวแฮะเรื่องสั้นอิฉัน แต่คาดว่าหกตอนจบนะ เรื่องครึ่งสั้นครึ่งยาว ฮ่า

จากคุณ : BestChild - [ 22 เม.ย. 51 13:12:27 ]