ความคิดเห็นที่ 1 Fable of the Lost Soul (นิราศแห่งบุรุษผู้ต้องสาป) นี่คือเรื่องราวของมนุษย์ผู้ถูกสาป... สายลมหนาวและหิมะสีขาวแห่งเทือกเขาสวรรค์พัดกรีดลึกเข้าถึงผิวหนังสากซีดไร้สีสันของข้า เปล่าเลย ไม่ใช่เพราะอาภรณ์ที่มีเพียงแค่เสื้อคลุมผ้าป่านเนื้อหยาบดอก เพราะแม้แต่สายน้ำที่เยือกเย็นที่สุด คมดาบที่แกร่งกล้าที่สุด หรือแม้แต่เพลิงผลาญแห่งภูเขาไฟที่ร้อนแรงที่สุดก็ไม่อาจจะสะกิดผ่านชั้นมนตราที่ห่อหุ้มบนร่างอันแสนบอบบางนี้มาเป็นเวลาห้าสิบปี หากแต่ครั้งนี้ ดูราวกับจะเป็นบททดสอบ...ต่อการท้าทายต่อสวรรค์ ของคนที่มีชนักปักหลังและบาปผิดที่มิอาจจะลบล้างได้เช่นตัวของข้านี้ หนาว...ไม่ได้รู้สึกเช่นนี้มานานเหลือเกิน หนาวจนต้องกัดฟันทนเพื่อกลบความทรมาน หากแต่ฝ่าเท้าที่ห่อหุ้มด้วยรองเท้าผ้าสักหลาดหยาบยังคงก้าวเดินต่อไป นี่เป็นวัน เดือน หรือปีที่เท่าไหร่กันแล้วนะ? การรับรู้ที่มีต่อวันเวลามันสูญสิ้นไปนานเสียแล้ว ดวงตาของข้ามันไร้ซึ่งสีสัน หูที่ไร้ซึ่งสรรพสำเนียงใดๆ แน่นอน เรื่องเหล่านี้มันเล็กน้อยเหลือเกิน เมื่อเทียบกับจิตวิญญาณที่ถูกเคี่ยวกรำให้มองทุกสรรพสิ่งเป็นเพียงวัฏสงสารแห่งการแตกดับว่างเปล่า เวียนว่ายไร้ทางออก ใช่ ไม่เคยเปลี่ยนไปจากนี้เลย... “อาเรมา...ทันดรา” ปากของข้าพร่ำบ่นคำสวดคาถาอย่างแผ่วเบาแข่งกับเสียงสายลมที่กรีดปะทะเข้าใบหน้า ก่อนที่จะส่งสายฟ้ามหาวินาศจากฝ่ามือตรงไปยังเจ้าเยติหิมะชะตาขาดที่อยู่ทางด้านขวามือ แน่นอนว่าข้าไม่ได้เหลียวมองหันกลับไป ใช่ มันก็เป็นเพียงหนึ่งในเหยื่อที่ต้องมาตายใต้เงื้อมมือของข้าคนนี้ ไม่ว่าจะเป็นสัตว์ร้าย หรือกองทัพแห่งอาณาจักร ไม่เคยมีสิ่งใดที่สามารถต่อกรกับข้าได้ ข้า...พ่อมดแห่งความตายอันแสนบาปหนาผู้นี้ สัมผัสแห่งการสั่นสะเทือนที่พื้นกระตุกขึ้นในห้วงสำนึกของข้า ก่อนที่รสอันขมฝาดของดวงวิญญาณของเยติหิมะจะลอยอย่างแผ่วเบาซึมซาบผ่านทุกช่องทวารของร่างกาย ริมฝีปาก ดวงตา จมูก ใบหู นี่เป็นอีกหนึ่งกระบวนการที่ติดตัวมาอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ข้าไม่จำเป็นต้องกิน ไม่จำเป็นต้องดื่ม มีชีวิตอยู่ได้เพียงอาศัยจิตวิญญาณของสิ่งมีชีวิตทุกชนิด มันเป็นรสสัมผัสที่ซ้ำซาก ไร้ความแตกต่าง และชั่วช้าสุดประมาณ แต่ข้าก็ไม่สามารถห้ามมันได้ เช่นเดียวกับการห้ามหัวใจ การหายใจ หรือแม้แต่.... ความคิดคำนึง สองเท้ายังคงก้าวต่อไป พร้อมฝ่ามือที่กำไม้เท้าที่ทำจากรากแมนเดรกโบราณไว้แน่นเป็นมั่นคง มันเคยเป็นศาสตราวุธที่คร่าชีวิตผู้อื่นมานักต่อนัก แต่มาในคราวนี้ มันช่างไร้ค่าไม่ต่างจากไม้เท้าธรรมดาๆด้ามหนึ่ง “ดูท่าแกจะได้ทำหน้าที่ที่สมควรเสียที” ข้าเอ่ยประชดประชันอย่างไร้ความหมาย สายตาจับจ้องตรงไปยังทุ่งราบขาวโพลนที่อยู่สุดลูกหูลูกตา ภาพหลอนอย่างนั้นรึ? เป็นไปไม่ได้ นี่เป็นระยะทางที่สูงขึ้นจากที่ราบมาไกลเหลือเกิน มันไม่มีทาง ไม่มีทาง....ข้าหยุดความคิดของตนเองชั่วขณะ พลางประหวัดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงระยะเวลาอันไม่สิ้นสุดของการเดินทางครั้งนี้ มันชัดเจนและย้อนกลับมาบ่อยขึ้นทุกขณะ ภาพแห่งอดีตอันไกลโพ้น ความสุข ความทรงจำ ชีวิต... “สวรรค์....เจ้าต้องการอะไรจากคนเช่นนี้อีก มีอะไรในชีวิตที่ข้าไม่ได้ให้เจ้าไปอย่างนั้นหรือ ตอบข้ามาเถิด ” ข้าพร่ำรำพันอย่างเงียบงัน สายตาจับจ้องท้องฟ้าสลัวเต็มไปด้วยพายุหิมะ หากแต่มีเพียงเสียงสะท้อนของข้าดังก้องเคว้งคว้างผ่านหุบเขาเท่านั้นที่สนองตอบกลับมา สวรรค์ เจ้าคนขี้ขลาด เจ้าพรากทุกสิ่งไปจากข้า ใช่ ทุกสิ่งทุกอย่าง...นับจากวันนั้น วันแห่งโชคชะตาที่ไม่อาจหวนคืน...... แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 51 05:20:03 จากคุณ : ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) - [ 24 เม.ย. 51 05:19:21 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “พ่อ แม่!” เสียงของข้าดังแข่งกับเสียงตะโกนอันแสนหยาบช้าป่าเถื่อนของผู้รุกรานและเพลิงผลาญที่ทำลายทุกสิ่งที่ข้ารู้จักให้หายสลายไปต่อหน้า ตัวของข้า เด็กหนุ่มรุ่นกระทงอายุอานามเพียงสิบสองขวบ ไม่อาจจะทำอะไรได้นอกจากพยายามหลบไปตามหลืบ และหาร่องรอยของพ่อและแม่ “ปล่อยข้านะ ปล่อย!” เสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังขึ้นในละแวกใกล้เคียง ข้าวิ่งไปตามเสียงนั้นจนถึงที่มา ภาพที่เห็น สาวสวยคนใช้ประจำคฤหาสน์ของเจ้าผู้ครองที่ดินของพวกเรากำลังโดนโจรร้ายสามถึงสี่คนดึงทึ้งไปตามทาง เสียงหัวเราะอย่างหยาบช้า และฝ่ามือที่ตะโบมไล้ไปตามชุดที่เก่าขาด ไม่ต้องพิจารณากันให้มากความก็รู้ได้ว่าชะตากรรมของเธอคงไม่พ้นที่จะต้องกลายเป็นเครื่องเล่นของพวกมันเป็นแน่ แต่ข้าไม่มีทั้งความสามารถและกำลังที่จะช่วยเหลือได้ นอกเสียจากเบือนหน้าและวิ่งไปทางอื่นเพื่อตามหาคนรู้จักของข้า แต่แน่นอน ภาพที่เห็นมันทำให้ข้ารู้สึกกลัว กลัวความปลอดภัยของพ่อแม่ และเหนือสิ่งอื่นใด....เซร่า เด็กสาวในละแวกบ้านใกล้เคียงของข้า ไม่นะ สวรรค์ ขอได้โปรดช่วยคุ้มครองพวกเขาเหล่านั้นด้วยเถิด “ไอ้หนู แกจะไปไหน!” เสียงตะโกนสอันป่าเถื่อนดังขึ้นจากทางด้านหลัง พร้อมเงาร่างของโจรอีกสามสี่คนอาวุธครบมือกำลังไล่มาทางด้านหลังของข้า ไม่ได้การ พวกมันเห็นข้าแล้ว ข้ารวบรวมเรี่ยวแรงและสติวิ่งหนีพวกมันไปให้ไกลที่สุด แต่ด้วยพละกำลังของเด็กอายุสิบสองเช่นข้าจะสามารถทำอะไรได้ ความรู้สึกสุดท้ายของข้าคือร่างที่ถูกซ้อมสะบักสะบอม และถูกรวมเข้ามาอยู่ในบรรดาชาวบ้านทั้งหลายที่ถูกจับตัวมา “นี่เป็นชาวบ้าน และทรัพย์สินของพวกมันทั้งหมด รวบรวมมาได้เพียงเท่านี้เองขอรับ” เสียงของโจรคนหนึ่งกล่าวกับชายหน้าบากเครารุงรังในชุดเกราะ Chain Mail ที่น่าจะเป็นหัวหน้าของพวกมัน มันเดินตรวจตราทั้งคนและสิ่งของอยู่สักพัก ก่อนจะสั่งการด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ทรัพย์สมบัติรวบรวมไว้ในคลัง พวกผู้ชายแบ่งเอาไปขายที่ตลาดทาส พวกผู้หญิง คัดหน้าตาดีๆ ส่งไปเป็นนางบำเรอตามซ่องและวังขุนนาง ส่วนพวกที่แก่ๆ หนังเหี่ยว เชือดมันทิ้งเอาเนื้อไปแบ่งเก็บเข้าเสบียง อย่างน้อย...คงจะพอคุ้มค่าเหนื่อยของพวกเรากันได้บ้าง” คำสั่งประกาศิตถูกประกาศออกมา พร้อมเสียงลงมีดที่กรีดเอาชีวิตและจิตวิญญาณของผู้เฒ่าผู้แก่ที่ข้าคุ้นเคยกันดีให้จากโลกนี้ไปตลอดกาล ความรู้สึกของข้าในตอนนั้นชาด้าน ไม่นะ ข้าสอดส่ายสายตาไปทั่ว พยายามมองหาเพื่อนบ้านคนสำคัญของข้า เซร่า...ข้าจะไม่ยอมปล่อยให้นางต้องตกอยู่ในชะตากรรมเช่นนี้เป็นแน่ แต่แล้ว สิ่งที่ข้าไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น หัวหน้ากองโจรเดินตัดผ่านมายังกลุ่มของชาวบ้านที่กำลังก้มหน้าก้มตา บ้างก็ร้องไห้คร่ำครวญ บ้างก็ก่นด่าประณาม ตรงมายังคนที่ทำให้หัวใจของข้าหยุดเต้น....แม่ “เจ้า” มันเอ่ยขึ้น พลางใช้มือใต้เกราะเหล็กเชิดคางแม่ข้าขึ้นมา “ยังสะสวยไม่ใช่เล่น ข้ารับรองได้ว่าเจ้าจะได้สุขสบายในวังขุนนางแน่ๆ ขอบใจข้าซะสิ” “เจ้ามันคนชั่วช้า สวรรค์ต้องสาปส่งเจ้าอย่างแน่นอน!” แม่ของข้าตะโกนด่าใส่มันพร้อมกับถ่มน้ำลายใส่หน้าอีกทอดหนึ่ง นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่ข้าไม่อยากจะให้แม่ทำในเวลาเช่นนี้ แน่นอน รวมถึงเจ้าหัวหน้าโจรที่ถึงกับตบหน้าแม่ข้าเสียคว่ำ พร้อมกับกดร่างของนางเอาไว้กับพื้น มือฉีกทึ้งเสื้อผ้าออกเป็นชิ้นๆ “แม่!” ข้าตะโกน พยามยามจะลุกขึ้นยืนแม้จะลำบากเพราะมือทั้งสองข้างถูกมัดไขว้เอาไว้ ทันใดนั้น ร่างหนึ่งก็พลันถลันลุกขึ้น พ่อของข้า ช่างไม้ประจำหมู่บ้าน ที่แก้มัดเชือกและคว้าเอาดาบมาปาดคอโจรตายไปหนึ่งคน ตอนนั้นสถานการณ์กำลังโกลาหล แม้ใจจะห่วงพ่อ แต่ข้าต้องหาทางเข้าไปช่วยแม่ให้ได้ก่อน “ปล่อยเมียข้าเดี๋ยวนี้นะ ไอ้พวกสัตว์ร้าย!” พ่อของข้าตะโกน พลางวิ่งถือดาบโง้งปราดเข้ามาหาตัวหัวหน้าโจร ตอนนั้น ภาพทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในคลองสายตาของข้านั้นเชื่องข้ามาก จนข้าจำได้แทบทุกเหตุการณ์ เจ้าหัวหน้าโจรปล่อยมือจากคอของแม่ข้า ควักเอามีดเล่มเขื่องออกจากสายสะพายด้านหลัง และปราดพุ่งเข้าไปปาดคอพ่อ...ในเพียงชั่วพริบตา “เจ้าพูดถูก คนอย่างพวกข้ามันคือสัตว์” หัวหน้าโจรกล่าวอย่างใจเย็น พร้อมจ้วงมีดเข้าที่หน้าอกของพ่อข้าอีกหนึ่งครั้ง “กินอย่างสัตว์ ล่าอย่างสัตว์ เสพกามอย่างสัตว์ เพราะในโลกอันแสดโหดร้ายนี้ มีเพียงสัตว์ร้ายอย่างพวกเราเท่านั้นที่อยู่รอดได้” สิ้นคำพูด ร่างที่ไร้วิญญาณของพ่อข้าก็ล้มลง เลือดไหลเจิ่งนองจากพื้น พร้อมกับเสียงหัวเราะที่แสดงความสะใจของมัน ก่อนที่จะหันไปกระทำสิ่งที่ข้ากลัวที่สุด มันกดคอแม่ข้าลง และย่ำยีนางอย่างป่าเถื่อน “แม่! ปล่อยแม่ข้าเดี๋ยวนี้นะ เจ้าคนชั่ว!” ข้าตะโกนอย่างสุดเสียง แต่ก็ไม่สามารถผ่านโจรสองคนที่รั้งตัวของข้าไว้ได้ ในขณะที่หัวหน้าโจรหันกลับมาแสยะยิ้มพร้อมกับเสียงกรีดร้องอันแสนทรมานของแม่ สายตาของเราประสานกัน มันเป็นสายตาอันแสนชั่วช้าที่ข้าไม่มีวันลืม ก่อนที่ความเจ็บปวดจากหลังกะโหลกของข้าจะวิ่งผ่านเข้ามาและดับทุกสิ่งในคลองสายตาของข้าให้ดับลง.... จากคุณ : ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) - [ 24 เม.ย. 51 05:21:57 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สายลมหนาวยังคงกรีดผิวอันชาด้านของข้า หากแต่ความทรงจำอันแสนเจ็บปวด จุดเริ่มต้นของความทรมานนั้นกลับหนาวลึกยากจะลบล้าง ข้ากัดฟันทนและก้าวเดินต่อไป จากเหตุการณ์ในตอนนั้น ข้าถูกขายให้กับตลาดทาส กลายเป็นเพียงไอ้ใบ้ในสายตาของนาย เปล่าเลย ผลกระทบในครั้งนั้นไม่ได้ทำให้ข้าสูญเสียความสามารถในการสื่อสาร หากแต่ข้าไม่คิดที่จะเปิดเผยเรื่องราวใดๆ ให้กับใครอีกต่อไป มันไม่มีประโยชน์ เพราะไอ้ทาสต่ำชั้นอย่างข้า จะอยู่หรือตายมันก็ไม่มีใครจะมาใส่ใจหรือหนักกะโหลกหัวกันสักกี่มากน้อยนักหรอก ซึ่งนับเป็นข้อดีสำหรับนายทาสเพราะข้าไม่เคยปริปากบ่นเรื่องใดๆ ก็ทำไมจะต้องปริปากบ่นกันด้วยเล่า... ชีวิตข้าเหลือเพียงแค่อยู่ หรือไม่ก็ตายอย่างหมาข้างถนนเท่านั้น “แต่ชีวิตของข้าก็อยู่ในกำมือของเจ้าใช่มั้ย สวรรค์?” ข้าบ่นพึมพำไปกับสายลมหนาว เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เปลี่ยนแปลงชีวิตของข้าไปอีกครั้ง จะนับว่าเป็นข้อดีได้หรือเปล่านะ? มันอาจจะใช่ แต่ถ้าเลือกได้ เหตุการณ์วันนั้น ข้าคงขอตายไปเสียยังจะดีซะกว่า จากคุณ : ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) - [ 24 เม.ย. 51 05:22:27 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “ไอ้ใบ้ ตื่น! แกเอาของขึ้นไปบนเกวียนเดี๋ยวนี้! เดี๋ยวก็ได้ตายอยู่ที่นี่หรอก!” เสียงของนายทาสคนล่าสุดสั่งการอย่างเร่งร้อนขณะที่ข้ายังนอนหลับอยู่บนพื้นทราย ข้าไม่ได้ปริปากบ่นอีกเช่นเคย แต่สภาพแวดล้อมที่อยู่รอบๆ ตัวนั้นปลุกความรู้สึกหวาดกลัวของข้าขึ้นมาอีกครั้ง กองไฟ เสียงกรีดร้อง และศพที่นอนกองระเนระนาด กองคาราวานถูกปล้นอย่างนั้นหรือ? ข้าหันหน้าไปมองนายทาสที่กำลังลุกลี้ลุกลนหากุญแจปลดตรวนที่ข้อเท้าของข้า “อยู่ไหนวะ อยู่ไหนวะ ดอกไหนกัน!!?” นายทาสค้นหากุญแจอย่างลุกลี้ลุกลน ทำให้ข้าพอมีเวลาที่จะสังเกตความเป็นไปที่อยู่รอบตัว ถ้าไม่ใช่เพราะความร้อนแรงของกองไฟที่เผาเกวียนที่อยู่ในละแวกใกล้เคียง ข้าคงคิดว่าตัวเองกำลังหลับฝันไปเป็นแน่ ภาพที่เห็นนั้น มีเพียงชายหนึ่งคนที่เดินฝ่าตรงเข้ามาพร้อมกับไอหมอกสีดำที่พุ่งตรงเข้าหาทุกๆ สิ่งที่อยู่รอบตัว พื้นทรายที่ข้านั่งอยู่แห้งสากขึ้นอย่างทันควัน ต้นไม้และใบหญ้าแห้งเหี่ยว และ.... “อ๊ากกกกก!!” เสียงของนายทาสกรีดร้องอย่างน่าสะพรึงกลัว เมื่อสายหมอกสีดำเกี่ยวกระหวัดพันร่างของเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า พร้อมกับร่างที่ค่อยๆ แห้งเหี่ยวราวกับถูกสูบน้ำทุกหยดออกจากร่าง มันยิ่งกว่าทุกสิ่งที่ข้าเคยได้รับรู้มา และความหวาดกลัวที่มีอยู่ในห้วงสำนึกแต่เดิมนั้นก็ทบยอดพันทวี ข้าอ้าปากค้าง สายตาเบิกกว้าง มองดูเศษซากแห้งเหี่ยวที่เคยเป็นนายทาสล้มลงกองกับพื้น ข้ารีบเอื้อมมือไปคว้ากุญแจ ด้วยความหวังเพียงริบหรี่ว่าจะสามารถปลดตรวนที่ข้อเท้า และหนีไปจากความสยดสยองเหล่านี้ได้ทัน แต่ก็อย่างที่ได้กล่าวไป มันเป็นเพียงความหวังอันริบหรี่ เพราะเงาร่างของชายลึกลับผู้ทำลายกองคาราวานได้มาปรากฏต่อหน้าของข้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และสิ่งที่เห็นจากระยะไกลๆ นั้นเทียบไม่ได้เลยกับภาพที่ปรากฏแก่สายตา ชายผิวหนังซีดผมยาวขาวจรดหัว ในชุดเสื้อคลุมสีดำหม่น ไม้เท้าที่ทำจากรากไม้บิดเบี้ยวจนผิดรูป แต่เหนือสิ่งอื่นใด ดวงตาของมันนั้นเป็นสีขาวสนิท ไม่มีสีดำเลยแม้สักนิด นี่มันสิ่งมีชีวิตประเภทใดกัน สวรรค์... “ทุกคนในกองคาราวานหลุดพ้นจากห้วงความทรมานแล้ว ” เสียงของชายลึกลับกล่าว “เจ้าเป็นคนสุดท้าย ข้าจะจบความทรมานทั้งหลายให้เอง” สิ้นสรรพสำเนียงทุ้มต่ำกังวานอันแสนดำมืดดังขึ้นในห้วงสำนึกของข้าอย่างกะทันหัน สายหมอกสีดำก็ค่อยๆ เยื้องย่างจากทางด้านหลังอย่างช้าๆ น่าสะพรึงกลัว ข้าได้แต่นั่งตัวแข็งทื่อ หากแต่ในชั่วขณะหนึ่ง กลับรู้สึกสงบอย่างน่าประหลาด แล้วมันจะอย่างไรกันล่ะ ทาสต่ำต้อยอย่างตัวของข้า จะอยู่หรือตายมันสำคัญเสียที่ไหนกัน ในวินาทีนั้นเอง ที่ข้าหลับตา ทิ้งกุญแจลงกับพื้น และค่อยๆ ปล่อยให้สายหมอกสีดำคืนคลานบนผิวหนัง “ขอขอบคุณท่าน ที่ช่วยจบความทุกข์ของข้าลงในครั้งนี้” ข้ากล่าวออกไปอย่างสบายใจ ใช่แล้ว ความทรมานทั้งหลายมันกำลังจะสิ้นสุดลง ไม่มีอะไรจะต้องเป็นกังวลอีก ทุกสิ่งในชีวิตของข้ามันแตกสลายไปหมดสิ้น จะลำบากกันสักกี่มากน้อยถ้าจะต้องน้อมรับความตายเข้ามากันล่ะ? นั่นคือสิ่งที่ข้าคิดในวินาทีนั้น หากแต่ สายหมอกสีดำกลับสลายไปจากสัมผัสและความรู้สึกของข้าในทันที “เจ้า...” ชายลึกลับกล่าว แฝงความประหลาดใจ “ยินยอมรับความตายแต่โดยดี?” “ใช่ ข้าพร้อมแล้ว ฆ่าข้าเถอะ” ข้าพูดออกไป ด้วยความสัตย์จริง แต่สิ่งต่อมาที่ข้ารับรู้คือตรวนที่ล่ามข้อเท้าของข้าถูกปลดออกโดนฉับพลัน “ข้าไม่ปราถนาชีวิตของเจ้า ชีวิตที่ไม่อนาทรต่อความเป็นตายมันไร้ค่าจนเกินไป” ชายลึกลับกล่าวอีกครั้ง มือกำไม้เท้าแน่น “ทางเลือกของเจ้ามีเพียงสองทาง อย่างแรก ไปจากที่นี่ เริ่มต้นชีวิตใหม่ หรือ .ติดตามข้า เรียนรู้วิถีแห่งความทรมาน แบบที่ข้าเป็น” คำพูดของชายลึกลับนั้นสั่นคลอนความคิดของข้าอย่างรุนแรง ทางเลือกอย่างนั้นเหรอ....ข้าละทิ้งมันไปนานแสนนานเหลือเกิน และสิ่งที่ข้าคิดในเวลานั้น ก็มีเพียงสิ่งเดียว ข้าลุกขึ้นยืน ประสานสายตากับดวงตาอันไร้สีสันของชายลึกลับ ไม่จำเป็นต้องพูดให้มากความ ทุกอย่างมันสิ่อออกมาจากการกระทำอยู่แล้ว และในคืนนั้น ชีวิตของข้าก็เปลี่ยนแปลงไป อย่างที่ไม่มีวันหวนกลับ.... จากคุณ : ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) - [ 24 เม.ย. 51 05:24:55 ]

ความคิดเห็นที่ 5 “ฮรู่มมมมม!!!” แรงสั่นสะเทือนของเสียงคำรามก้องของฝูงปิศาจธาตุน้ำแข็ง ที่มีให้เห็นแค่ในนิทานปรัมปราดังขึ้น มันเป็นเสียงของความทรมานจากการถูกสายหมอกสีดำที่ข้าปลดปล่อยออกมาเกี่ยวกระหวัดเพื่อดึงเอาพลังงานชีวิตและจิตวิญญาณของมันมาให้กับตนเองเฉกเช่นทุกสิ่งที่ผ่านเข้ามาในเส้นทางสายนี้ สายหมอกสีดำ....หนึ่งในทักษะที่ข้าได้เรียนรู้จากจอมเวทย์แห่งความตายที่ข้าไม่คิดแม้แต่จะจดจำชื่อ ว่าไปแล้ว จะเรียกว่าเรียนรู้จากเขาก็คงจะไม่ถูกต้องนัก สิ่งที่เขาได้พร่ำสอนข้ามีเพียงคำพูดทีเป็นปรัชญาของการแตกดับสลาย และการเรียกเอาจักระที่อยู่ในตัวออกมาแปรเปลี่ยนให้เป็นพลัง ส่วนที่เหลือนั้น ข้าเรียนรู้ ศึกษา เคี่ยวกรำและประยุกต์มันด้วยตนเอง กายหยาบของข้าค่อยๆ ขาวซีดแห้งเหือด ดวงตาค่อยๆ ไร้สัมผัสทางสีสัน และลิ้นที่ไร้การสัมผัสอันโอชะของอาหาร อีกทั้งชีวิตและจิตวิญญาณทั้งหลายนั้นก็ดำดิ่งลงสู่ห้วงแห่งความดำมืด แตกดับจากภายในทุกอณู มากเสียยิ่งกว่าตอนเป็นเด็กชายตัวเล็กๆ หรือตอนเป็นไอ้ใบ้ทาสผู้ซื่อสัตย์ เวลาผ่านไปนับเดือนนับปี ข้าสูบกินเอาชีวิตของทุกสรรพสิ่งที่อยู่รอบๆ ตัว รวมถึงผู้ที่เป็นอาจารย์ของข้า ปลดปล่อยเขาจากห้วงความทรมานอย่างที่ได้สอนสั่งกันมา และในตอนนั้น สิ่งที่ข้ารอคอยมาเป็นเวลานานแสนนานก็มาถึง.... ....การล้างแค้น แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 51 05:31:04 จากคุณ : ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) - [ 24 เม.ย. 51 05:25:51 ]

ความคิดเห็นที่ 6 “ฆ่ามัน!” เสียงคำรามกึกก้องของกองทัพโจรดังขึ้น พร้อมฝูงลูกธนูที่พุ่งเข้าใส่ตัวข้า....พ่อมดแห่งความตาย ราวกับห่าฝน นั่นช่างไร้ประโยชน์เสียเหลือเกิน ไม่มีสิ่งใดที่จะทะลุทะลวงสายหมอกของข้าเข้ามาได้ และพวกมันทั้งหมดจะต้องตาย....เฉกเช่นเดียวกับทุกสิ่งที่ผ่านทางเข้ามาในชีวิตของข้า เสียงกรีดร้องดังขึ้นระงมไปทั่วสารทิศที่สายหมอกของข้าพาดผ่าน ข้าสัมผัสได้ถึงจิตวิญญาณของพวกมันที่ไหลซึมซาบเข้ามาทางริมฝีปาก พร้อมกับสีผิวของข้าที่ค่อยๆ ขาวซีดมากขึ้นทุกขณะ มีบางคนที่กระโดดฝ่าสายหมอกเข้ามาอย่างไม่เกรงกลัว เพียงเพื่อจะพบว่าคมดาบกล้าที่แข็งแกร่งที่สุดที่พวกมันภาคภูมิใจ ไม่อาจจะสะกิดได้แม้แต่เศษผ้าป่านที่ห่อหุ้มร่างของข้าเลยแม้สักนิด ดูเหมือนพวกมันจะเข้าใจผิดไปประการหนึ่ง นี่ไม่ใช่การต่อสู้ หากแต่เป็นการสังหารหมู่ การกินเลี้ยงมื้อใหญ่ ที่จัดโต๊ะอย่างหรูหราด้วยความคั่งแค้น แซมประดับด้วยวิญญาณของเหล่าสัตว์ร้ายในร่างมนุษย์ที่จะต้องสังเวยให้กับข้าในวันนี้ เวลาผ่านไปเนิ่นนาน จนกระทั่งเหลือมันเป็นคนสุดท้าย... “อย่าเข้ามานะ ถอยออกไป!” หัวหน้าโจรที่ข้าเหลือทิ้งไว้เป็นคนสุดท้ายตะโกนอย่างบ้าคลั่ง พลางกวัดแกว่งอาวุธคู่กายของมัน แน่นอน ทุกการกระทำนั้นไร้ประโยชน์ แต่ข้าก็ไม่คิดที่จะจัดการกับมันในทันที ต้องให้มันลิ้มรสความหวาดกลัวให้มากกว่านี้.... “ข้าตามเจ้าหามานานแล้ว เจ้าสัตว์ร้าย ” ข้าเปล่งคำพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “กินอย่างสัตว์ ล่าอย่างสัตว์ เสพกามอย่างสัตว์....เหล่านี้ล้วนแต่เป็นห้วงแห่งความทรมานทั้งสิ้น เจ้าคงจะเจ็บปวดสินะ ทุกข์ทรมานสินะ’ “แกมันเป็นตัวอะไรกันแน่!!” หัวหน้าโจรตะคอกใส่อย่างสิ้นหวัง ทรุดตัวลงกับพื้น ในขณะที่ข้าค่อยๆ ย่างสามขุม ก่อนจะใช้ฝ่ามือของข้าที่ประทับลงบนหน้าอกของมัน “ข้าคือความตาย และสัตว์ร้ายหน้าไหนก็หลีกหนีไม่พ้น จงยินดีเถอะ เวลาของเจ้ามาถึงแล้ว ” สิ้นคำพูด พลังชีวิตและวิญญาณทั้งหมดในร่างของมันก็ถูกสูบผ่านฝ่ามือของข้าอย่างรุนแรงและต่อเนื่อง จนท้ายที่สุด ทัศนียภาพอันเขียวชอุ่มและเต็มไปด้วยสีสัน ก็เหลือเพียงแต่ความแตกระแหงแห้งแล้งและซากคน ซากม้า เศษซากใบหญ้าและตอไม้ที่แตกสลายเพราะสายหมอก มันช่างว่างเปล่า ไร้ค่า...ชีวิตมันก็เป็นเช่นนี้เอง ไม่ต่างอะไรจากตัวของข้าเลย ไม่ต่างกันสักนิดเดียว จากคุณ : ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) - [ 24 เม.ย. 51 05:28:10 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ความเจ็บปวด...อีกหนึ่งความรู้สึกที่ข้าไม่ได้สัมผัสมานานนับเดือนนับปี วิ่งผ่านเข้ามาในความรู้สึกทางใบหูด้านขวาจากลมหนาวและพายุหิมะอันแสนโหดร้าย ย่างก้าวที่ค่อยๆ ช้าลงไปทุกขณะ สายตาอันไร้สีสันที่เริ่มพร่ามัวต่อหนทางที่อยู่ถัดจากนี้ไป แต่จะเป็นอย่างไรได้ ในทุกช่วงชีวิตของข้า มันเต็มไปด้วยหนทางที่ยากลำบากนานับประการอยู่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ไร้ซึ่งความหมาย ไร้เจตจำนงค์ต่อการมีชีวิตใดๆ ชีวิตมันเป็นเรื่องตลกอันแสนขำขื่น...ข้าบอกกับตนเองเช่นนั้น นั่นเพราะกองโจรที่ข้าได้จัดการไปนั้น แท้ที่จริงเป็นหนึ่งในกองกำลังของขุนนางในแคว้นใกล้เคียง ที่เข้าสู้รบปรบมือ ขยายอาณาเขตแห่งความกลัวไปทุกหย่อมหญ้า และไม่เพียงแค่หนึ่งราย หากแต่ชีวิตของไพร่ฟ้าประชาชนใต้การปกครองในที่ต่างๆ นั้น ต้องตกอยู่ในความระส่ำระสาย เรียกได้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับข้ามันเป็นหยดหมึกเล็กๆ ที่แต่งแต้มในกระดาษหนังหมาอันแสนต่ำช้าของระบบที่ฟอนเฟะไร้หนทางแก้ไข และหนึ่งในพันธะกิจสำคัญหลังจากนั้นของข้า คือการปลดปล่อยพวกมันออกจากห้วงแห่งความทรมาน ข้าล่า ข้าทำลายล้าง ข้าสูบกินเอาจากชีวิตของทุกๆ คนที่ผ่านทางเข้ามา เด็ก ผู้หญิง กองทัพแห่งอาณาจักร อัศวินศักสิทธิ์หรือแม้แต่จอมเวทย์ผู้ทรงฤทธานุภาพก็ไม่อาจจะต้านทานสายหมอกแห่งความทรมานเหล่านี้ ใช่...แต่ให้แกร่งกล้าสักเพียงไหน ก็ไม่เคยมีใครหลีกพ้นกฏแห่งการแตกดับไปได้พ้น นั่นอาจจะหมายรวมถึงตัวของข้าเองด้วย แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 51 05:48:14 จากคุณ : ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) - [ 24 เม.ย. 51 05:30:03 ]

ความคิดเห็นที่ 8 “พ่อมดดำมาแล้ว!!” เสียงของชาวบ้านในเมืองใหญ่และเสียงกระดิ่งเตือนภัยหลังป้อมปราการดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของชาวบ้านคนอื่นๆ ในละแวกใกล้เคียง นี่เป็นเมืองที่เท่าไหร่กันแล้วนะ...นั่นไม่สำคัญนักหรอก เพราะท้ายที่สุด ทุกสิ่งทุกอย่างก็ต้องจบลงด้วยความแห้งแล้งและความตาย นั่นเป็นพันธะกิจสำคัญของข้า ที่ต้องทำลายทุกสิ่งให้กลับคืนสู่ความว่างเปล่า “นีชาม อินเฟอร์นีอัส” เสียงพร่ำบ่นร่ายคาถามหาเวทย์เพลิงผลาญที่ข้าได้เรียนรู้มาจากหนึ่งในพ่อมดที่ต้องสังเวยชีวิตใต้สายหมอกดังขึ้นอย่างเรียบๆ ก่อนจะส่งลูกไฟขนาดยักษ์เข้าทำลายล้างป้อมปราการที่แข็งแกร่งราวกับเหล็กกล้าให้พังทะลายลงมา บ้านเรือนถูกเผาผลาญ เศษซากชีวิตที่ถูกดูดกินแห้งตายซากอยู่ตามท้องถนน ตามมาด้วยเสียงร้องแห่งความทรมานของเหล่าทหารรักษาการณ์ดังขึ้นไม่ขาดสาย ใช่ พวกมันกำลังทรมาน และข้าไม่รอช้าที่จะปล่อยสายหมอกสีดำออกมาเพื่อจบเรื่องราวของพวกมัน จบความทุกข์ของพวกมัน “หนีเร็ว!!” อีกหนึ่งเสียงของชาวบ้านดังขึ้นมาในห้วงของความรู้สึก พร้อมกับภาพอันไร้สีสันของพวกมันทุกคนที่ต่างวิ่งหนีเอาชีวิตรอด และต้องตายลงด้วยสายหมอกสีดำ ข้าไม่เข้าใจ....พวกมันจะหลีกหนีความตายอันน่าอภิรมย์นี้ เพื่อกลับไปสู่ชีวิตที่หาความแน่นอน ความปลอดภัย และความอุ่นใจใดๆ ในโลกอันแสนโหดร้ายนี้ไปทำไมกัน แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ ไม่มีใครที่สามารถหลีกหนีไปได้พ้น สายหมอกสีดำจากร่างของข้าค่อยๆ แผ่ขยายกินอาณาเขตครอบคลุมไปทั้งบริเวณจนเต็มท้องฟ้า ซอกซอนเข้าไปยังทุกส่วน รสสัมผัสอันขมฝาดหลั่งไหลมาอย่างต่อเนื่อง ข้ารับเอาดวงวิญญาณของพวกมันมาอย่างเต็มพิกัด แต่แล้ว ข้าก็ต้องสะดุดชะงัก เพราะดวงวิญญาณดวงหนึ่งที่ผ่านเข้ามา เซร่า... เป็นไปไม่ได้! เวลามันผ่านมานับสิบๆ ปี นางไม่น่าจะมีชีวิตอยู่จากเหตุการณ์ในวันนั้น ทำไมกัน! ข้าหยุดกระบวนการทุกอย่าง และเดินไล่ไปตามสัมผัสที่ได้รับนั้นจนถึงบ้านไม้กลางจัตุรัสเมืองหลังหนึ่งที่ผุพังแตกสลายเพราะสายหมอก ภายในบ้าน ซากร่างของหญิงวัยกลางคนที่นอนกอดลูกน้อยไว้ในอ้อมอกปรากฏขึ้นแก่สายตา เป็นนางไปไม่ผิดแน่ ในวินาทีนั้น ข้ารู้สึกสิ้นหวัง...ระทดท้อ มือที่ค้ำไม้เท้ารากแมนเดรกอ่อนแรงขึ้นโดยทันควัน ข้าละทิ้งชีวิตของตนเองเป็นฑูตแห่งความตาย พล่าผลาญชีวิตของผู้คนนับสิบนับพันในตลอดระยะเวลานับสิบๆปี เพียงเพื่อมาพบกับสิ่งที่ตัวเองตามหามาทั้งชีวิตในวันที่สายจนเกินไป นางหนีรอดจากเหตุการณ์ในวันนั้นอย่างไรไม่สำคัญ หากแต่เป็นตัวของข้า ที่ทำลายทุกอย่างให้พังพินาศ บรรจบวัฏจักรแห่งการแตกดับที่นางหลีกหนีมาเกือบค่อนชีวิตด้วยตนเอง นี่มันเรื่องอะไรกัน เพราะเหตุใดกัน สวรรค์ บอกข้าที... จากคุณ : ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) - [ 24 เม.ย. 51 05:33:05 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สายลมหนาวกรีดลึกเข้าถึงผิวหนัง รุนแรงหนักหน่วงมากขึ้นเป็นคำรบ สองเท้าของข้าอ่อนแรงลงทุกขณะ ใช่ จากเหตุการณ์ในครั้งนั้น ข้าได้บรรลุถึงสัจธรรมอันแสนโหดร้ายประการหนึ่งนั่นคือ ชีวิตแม้จะยากดีมีจนเพียงใด ก็ไม่อาจจะหลีกหนีสิ่งหนึ่งที่ยิ่งใหญ่ ที่ค้ำหัวของมนุษย์ทุกผู้ไปได้ ชะตาสวรรค์...คือสิ่งที่ได้กล่าวไป เป้าหมายในชีวิตของข้าเปลี่ยนแปลงไปอีกครั้ง ข้าออกท้าทายทุกความเชื่อในดินแดน เทพเจ้าไฟ เทพเจ้าลม หรืออะไรที่ถูกบูชาให้อยู่เหนือสถิตย์สูงสุดจากชีวิตของมนุษย์ทุกผู้ ข้าตามล่า ทำลายล้าง และท้าทายในทุกๆ สิ่ง สายน้ำเย็นยะเยือก ภูเขาไฟร้อนแรง หุบเหวแห่งสายลม ข้าพิชิตมันมาทั้งหมดในระยะเวลานับเดือนนับปี จนมาถึงที่สุดท้าย...หุบเขาสวรรค์ ที่เชื่อกันว่าเป็นที่สถิตย์แห่งเทพสูงสุด เหนือเทพทั้งปวงในสากลจักรวาล สองเท้าของข้ายังคงก้าวต่อไป จนในที่สุด.... “ในที่สุด ข้าก็มาถึง ข้าอยู่ใกล้แกเพียงแค่เอื้อม สวรรค์” ที่หมายของข้าก็ปรากฏให้เห็นแก่สายตา....ชะง่อนผาที่สูงที่สุด เหนือพื้นดินทั้งมวล ที่ๆ ข้าจะเข้ารับการท้าทายครั้งสุดท้าย สองเท้าของข้ายืนปักหลัก มือกำไม้เท้ารากแมนเดรกมั่นคง สายลมหนาวดูจะรุนแรงและดุดันอำมหิตมากกว่าครั้งใดๆ ในการเดินทางที่ผ่านมา มันกำลังต่อสู้กับข้า... “งัดเอามาใช้ให้หมด สวรรค์ แล้วข้าจะตอกกลับ ข้าจะพิชิตเจ้าให้ได้!” สิ้นคำพูด ลมพายุหิมะก็พัดกระหน่ำ พร้อมกับสายฟ้าอัสนีบาตผ่าฟาดลงมายังพื้นที่ใกล้เคียงจนหิมะแตกกระจาย “อาเรมา ซูพรามา ทันดรัม!” ข้าตะโกนเอ่ยบริบทแห่งคาถาสายฟ้าสูงสุด ส่งตรงเข้าไปยังก้อนเมฑสีหม่น ที่ส่งเอาสายฟ้าเข้าปะทะ ร้อน เจ็บปวด นี่คือความรู้สึกที่แกอยากให้ข้าได้สัมผัสสินะ สวรรค์ ดี มีอะไรก็ใช้มันให้หมด ในวันนี้ไม่ข้าก็เจ้าที่ต้องแตกดับ “เจ้าพรากทุกสิ่งไปจากข้า สวรรค์! วันนี้ข้าจะแสดงให้เห็น ว่าการมีอยู่ของเจ้ามันไร้ค่า ข้าจะทำให้เจ้ารู้ ว่าเจ้าไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรเลย!!!” ข้าตะโกนก้องแข่งกับเสียงลมพายุที่โหมกระหน่ำ สองมือส่งสายฟ้าเข้าต่อกรกับอัสนีบาตจากสวรรค์ เสียงปะทะดังกึกก้องกันปนาท ฝูงปิศาจธาตุน้ำแข็งและเยติหิมะต่างล้มตายเพราะแรงสั่นสะเทือนของหุบเขา “เจ้ามันไม่มีค่าอะไร สวรรค์ เจ้าไม่สามารถอยู่เหนือกฏใดๆ ได้ รับรู้ไว้ซะ!!!” เสียงตะโกนครั้งสุดท้ายของข้าดังขึ้น พร้อมกับเสียงเปรี้ยงปร้างครั้งใหญ่ และแสงสว่างที่เจิดจ้าจนแสบตา ส่งร่างของข้าล้มลงกับพื้นหิมะ ก่อนที่ลมพายุทั้งหลายจะค่อยๆ สงบลง หมู่เมฆบนท้องฟ้าค่อยๆ เปิดออก ส่งแสงแดดอันแสนอบอุ่นลงสู่พื้นเบื้องล่าง จากคุณ : ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) - [ 24 เม.ย. 51 05:34:52 ]

ความคิดเห็นที่ 10 “หึฮ่าๆๆๆๆๆ!!” ข้าเปล่งเสียงหัวเราะที่ไม่ได้ใช้มันมานานนับเดือนนับปี เพราะสิ่งที่ปรากฏอยู่นี้คือหลักฐานสำคัญ ว่าข้าสามารถพิชิตในทุกๆ สิ่งได้เป็นผลสำเร็จ สวรรค์ไม่อาจจะต้านทานข้าได้ ใช่ ไม่เคยมีสิ่งใดต้านทานได้ เหลือทิ้งไว้แต่เพียงความว่างเปล่า....ว่างเปล่า “ข้าชนะเจ้าได้แล้ว สวรรค์” ข้าพร่ำบ่นอย่างเบาๆ ในขณะที่แสงแดดอันแสนอบอุ่นไล้ไปตามผิวกายอันขาวซีด น้ำตาที่ไม่ได้ไหลออกมาตลอดช่วงชีวิตที่ผ่านมา หลั่งรินออกมาอย่างไม่ขาดสายจากดวงตาอันขาวซีด “เจ้ามันไม่มีค่าอะไร ทุกสิ่งหลงเหลือแค่ความว่างเปล่า ใช่แล้ว ใช่...ข้าก็เช่นกัน เช่นเดียวกับเจ้า เช่นเดียวกับทุกๆ สิ่งนั่นล่ะ” ในวินาทีนั้นเอง ที่ข้าได้รับรู้ถึงความเป็นจริงที่ข้าไม่เคยเข้าใจ จากวันแรกของการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชีวิต นั่นคือท่าทีแฝงความเศร้าของจอมเวทย์แห่งความตาย ตัวของข้าในวันนั้น อาจจะเป็นภาพสะท้อนของสิ่งที่เขาได้เคยเป็นมาในอดีต ชีวิตที่ไม่อนาทรต่อความเป็นตาย มันช่างไร้ซึ่งคุณค่าสิ้นดี ออกไล่ล่าตามหา พิสูจน์และท้าทายกับสิ่งต่างๆ ไม่มีวันสิ้นสุด เพียงเพื่อจะค้นพบกับสัจธรรมความว่างเปล่าที่เป็นสากลที่สุดของทุกสรรพสิ่ง แต่มันจะมีประโยชน์อันใด หากชีวิตไม่มองถึงความสวยงามและความหวังที่อยู่สองข้างทาง และทุกสิ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิตนั้น ไม่ใช่บัญชาสวรรค์ ไม่ใช่ลิขิตแห่งฟ้า แต่เป็นหนทางที่ข้าได้กำหนด และพาตัวเองมาจนถึงจุดนี้ต่างหาก แต่กระนั้นสำหรับคนเช่นข้า พ่อมดดำแห่งความตาย ผู้เข่นฆ่าทุกสรรพสิ่ง สูบกินชีวิตของผู้อื่นที่อยู่รอบๆ ตัว ฑูตแห่งความตายในชั่วระยะเวลาทั้งชีวิตเช่นตัวข้านี้ มันสายเกินไปเสียแล้ว “เข้าใจแล้ว เข้าใจในที่สุด....เข้าใจในวันที่สายจนเกินไป” ข้าพร่ำพรรณนาอย่างแผ่วเบาคลอไปกับเสียงสายลมหวีดหวิวและแสงแดดอบอุ่น เป็นครั้งแรกนับจากห้าสิบปีที่ข้าได้สัมผัสกับความเมตตาแห่งธรรมชาติ และตื่นขึ้นจากฝันร้าย สายตาอันไร้สีสันของข้าเบนไปทางชะง่อนผา ค่อยๆ ประคองตัวเองขึ้นมาอย่างช้าๆ สองเท้าก้าวตรงไปยังพื้นที่ว่างเปล่า ทิ้งร่างตัวเองลงสู่หุบเหวเบื้องล่าง จบสิ้นกันเสียที พอได้แล้ว ชีวิตที่ขอยืมจากทุกสิ่งกำลังจะชดใช้คืนให้กับธรรมชาติอันแสนยิ่งใหญ่ ณ เวลานี้ ร่างของข้าลอยละลิ่วลงสู่พื้นเบื้องล่าง สายลมที่แผ่พุ่งผ่านลำตัวของข้านั้นรุนแรง แต่ไม่โหดร้าย ทั้งยังอบอุ่น ราวกับจะให้อภัยในทุกบาปผิดที่ข้าได้กระทำไปทั้งหมดทั้งสิ้น ดวงวิญญาณที่ถูกสาปผู้นี้กำลังจะกลับบ้าน....... สายตาของข้าไม่สัมผัสกับภาพใดๆ อีกต่อไป หากแต่ทุกสัมผัสภายในจิตใจกลับร่ำร้องด้วยความอบอุ่นของแสงแดด ความอ่อนนุ่มของกองฟาง และสรรพสำเนียงใสของแม่และเซร่าที่ดังขึ้นที่ชานบ้าน ใช่ มันนานแค่ไหนกันแล้วนะ สองคนนั้นเคยเดินตากผ้าและเก็บเนื้ออบ พลางร้องเพลงสั้นๆ ที่น่าคิดถึงยิ่งนัก “แว่วเสียงสำเนียงดอกแคนดิไลออน แดดอ่อนๆ ทอลงมาน่าขับขาน อีกดอกไม้ใบหญ้านั้น ก็ผลิบาน ช่างสำราญบานในจิต ชวนพิศเอย........ Inspired by 'Fable : The Lost Chapter" Video Games from Lionhead Studios แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 51 05:41:14 จากคุณ : ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) - [ 24 เม.ย. 51 05:39:34 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อา...พ่อมดดำที่น่าสงสาร จากคุณ : ปฤษณะ - [ 24 เม.ย. 51 15:25:15 ]

ความคิดเห็นที่ 12 50 ปี เซร่าจะยังมีลูกอยู่อีกหรือคะ หรือว่ามันไม่ต่อเนื่องกัน จากคุณ : scottie - [ 24 เม.ย. 51 21:20:53 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เหตุการณ์ไม่ต่อเนื่องครับคุณ scottie ^ ^ จากคุณ : ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) - [ 24 เม.ย. 51 22:12:42 ]