ความคิดเห็นที่ 1 เสียงกรีดร้องของเจ้าโทรศัพท์เคลื่อนที่เครื่องเล็ก ที่ถูกวางทิ้งไว้อย่างไร้ความหมายจากผู้เป็นเจ้าของ ที่เอาแต่เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างกระจกบานหนาอย่างไร้จุดหมาย “แพรวทำไมไม่รับโทรศัพท์ล่ะลูก แม่เห็นมันดังตั้งนานแล้ว“ มือเรียวที่บัดนี้เริ่มมีรอยเหี่ยวย่นตามอายุวางลงที่แขนเรียวบางของบุตรสาว “โรคจิตน่ะค่ะแม่ อย่าไปสนใจเลย“ แพรวาตอบพลางคว้าเอวบางเข้ามากอด ซบหน้าลงกับอกอุ่นเหมือนกับจะหาที่พึ่ง มือเรียวลูบผมหนาไปเงียบๆ อย่างเบามือ สองแม่ลูกสามารถถ่ายทอดความรักความอบอุ่นให้แก่กันได้โดยไม่ต้องมีคำพูดใดๆ เอื่อยเอ่ยออกมา แม้จะไม่พูดคุณพรนภาก็รู้อยู่เต็มอกว่าบุตรสาวมีความทุกข์ใจเพียงใด “แพรวรักแม่จังค่ะ“ แพรวาแหงนหน้าขึ้นส่งยิ้มไปให้คนเป็นแม่หากมันคงเป็นยิ้มที่ฝืดเฝื่อนเต็มที ไม่ว่าจะตอนไหนอย่างไรเธอก็ได้รับความรัก ความอบอุ่นจากบุพการีทั้งสองเสมอ “แม่ก็รักแพรวจ๊ะ แต่แม่ว่าแพรวนอนก่อนดีกว่าไหมมันดึกแล้วนะลูก ส่วนโทรศัพท์เนี๊ยะแม่ว่าแพรวลองคุยกับโรคจิตดูไหมเพื่อจะได้ไม่ต้องมานั่งอมทุกข์แบบนี้“ คุณพรนภาแนะนำพลางอมยิ้ม ก็โรคจิตที่ว่าเนี๊ยะจะใครล่ะถ้าไม่ใช้คนที่โทรเข้ามาที่บ้านจนสายจะไหม้ แล้วแม่ลูกสาวตัวดีก็เลี่ยงที่จะรับทุกที เก้าอี้นวมตัวใหญ่เอนลงอย่างแรงตามแรงอารมณ์ของผู้เป็นเจ้าของที่ทิ้งตัวลงมา คิ้วหนาพาดเฉียงเหนือดวงตาคู่คมขมวดเข้าหากัน หน้าตาบูดบึ้งด้วยความขัดใจ มือเรียวหนากอดกันไว้แน่นที่อกกว้าง วันนี้เขาตั้งใจไว้แล้วว่ายังไงก็ต้องคุยกันให้เข้าใจให้ได้ แพรวาโกรธอะไรเขาหนักหนาถึงเอาแต่หลบหน้าหลบตากันแบบนี้ ทั้งยังเรื่องที่เขาคิดกับเธอเกินพี่น้องอีก ไม่ว่าอย่างไรเขาต้องบอกเธอให้ได้ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่มีสมาธิที่จะทำงานได้แน่ และถ้าเขากับเธอหัวใจตรงกันเขาก็พร้อมที่จะเดินไปบอกเรื่องนี้กับคุณลุงคุณป้า ดังนั้นวันนี้เขาจึงออกอุบายว่ามีงานด่วนที่จะต้องให้แพรวาทำต้องมาคุยกันที่ห้อง เธอจึงไม่ได้หอบงานหนีเขาไปทำที่ห้องประธานบริษัทเหมือนทุกวัน แต่นี้อะไรตั้งแต่เข้ามาเธอก็เอาแต่คุยโทรศัพท์ คะคะ – ขาขา แพรวว่าอย่างนั้น – แพรวว่าอย่างนี้ อยากรู้จริงว่าคุยกับใครกันหนักหนาจะร่วมชั่วโมงแล้วนะนี่ “พี่ธีร์มีงานด่วนมากไหมคะ ถ้าไม่ด่วนแพรวขอออกไปข้างนอกสักครู่ได้ไหมค่ะแล้วตอนบ่ายแพรวจะเข้ามา“ ‘ให้มันได้อย่างนี้สิ พอเลิกคุยโทรศัพท์ก็ขอออกไปข้างนอก‘ ธีรวัฒน์ตวัดสายตาคู่คมจ้องหน้าใสโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมา “เอ่อ พอดีรุ่นพี่ที่มหา’ลัยแพรวมีปัญหานิดหน่อยน่ะคะ“ แพรวาบอกเสียงอ่อยด้วยความเกรงใจ “สำคัญกว่างานเลยเหรอแพรว ทั้งที่พี่บอกว่ามีงานด่วน แพรวก็ยังเห็นว่ามันสำคัญกว่า“ ธีรวัฒน์ต่อว่าเสียงเครียดด้วยความน้อยใจ “ถ้าพี่ธีร์ไม่ให้ไปเดี๋ยวแพรวโทรไปยกเลิกก็ได้“ แพรวากระเง้ากระงอด “พี่ไม่ให้ไป พี่มีเรื่องอยากจะคุยกับแพรวจริงๆ นะ“ ธีรวัฒน์พยายามพูดอย่างใจเย็น พลางลุกขึ้นไปยืนพิงขอบโต๊ะของหญิงสาว เพื่อปิดทางออก “แต่แพรวไม่มี แล้วที่บอกว่ามีงานเนี๊ยะก็ไม่จริงใช่ไหมคะ“ แพรวาคาดคั้น เขาพยักหน้ารับ “งั้นแพรวก็ฟังอย่างเดียว เดี๋ยวพี่พูดเอง“ “แพรวไม่อยากฟัง“ แพรวาตวาดพลางผลักอกกว้างเต็มแรง หากไม่เป็นผล นอกจากจะไม่ทำให้เขาเป็นอะไรแล้ว ยังทำให้เอวบางถูกมือหนาตวัดเข้าไปอยู่ในอ้อมกอด ( เข้าทางพอดี ) “ทำไมไม่ยอมฟังดีๆ นะแพรว ต้องให้พี่บังคับอยู่เรื่อย“ เขายิ้มกริ่ม “พี่ธีร์ปล่อยแพรวนะคะ เดี๋ยวใครเข้ามาเจออีก“ แก้มใสเริ่มซับสีแดงระเรื่อ “ไม่มีทางพี่สั่งคนห้ามรบกวนแล้ว“ เขายิ้มอย่างเป็นต่อพร้อมกับยักคิ้วล้อเลียน “งั้นเราไปนั่งคุยกันตรงโน้นดีกว่าไหมคะ“ หญิงสาวบุ้ยใบ้ไปยังโซฟารับแขก “อยู่อย่างนี้แหละพี่ชอบ แล้วแพรวก็จะได้ไม่หนีพี่ไปไหนด้วย“ เขายิ้มกริ่มอีกครั้ง หากยังไม่ทันที่จะพูดอะไรต่อ เสียงอินเตอร์คอมก็ดังขึ้น แพรวาถึงกับกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่ ‘ไหนว่าห้ามใครรบกวนไง’ ธีรวัฒน์ออกอาการเซ้งอย่างเห็นได้ชัด ก่อนกรอกเสียงลงไป “มีอะไรคุณนี“ เขาถามเสียงเข้ม “ขอโทษนะคะคุณธีร์ ท่านประธานต้องการพบคุณแพรวด่วนค่ะ“ เลขาสาวรีบบอกเหมือนกลัวว่าหากช้ากว่านี้คงสักวินาทีจะไม่มีโอกาสได้บอกเป็นแน่ (เพราะระเบิดกำลังจะลง ) “งั้นแพรวไปหาคุณพ่อก่อนนะคะ“ แพรวารีบวิ่งออกไปทันทีที่เลขาของธีรวัฒน์พูดจบเมื่อเห็นว่าสบโอกาสพอดี จากคุณ : ไดนิ - [ 24 เม.ย. 51 13:47:37 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “คุณคะ คุณธีร์มาค่ะ“ เสียงแม่บ้านสาวใหญ่เข้ามารายงานเจ้าของบ้าน หลังจากเดินไปเปิดประให้กับแขกในยามวิกาล มือเรียวหนายกขึ้นทำความเคารพ พลางออกตัว “ขอโทษด้วยนะครับคุณลุง คุณป้า ที่ผมมาดึกอย่างนี้“ “ไม่เป็นไรหรอก“ ผู้อาวุโสสุดตอบรับพลางจ้องลึกลงไม่ตาคู่คมนิ่ง ท่านก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเขาจะมาทำอะไร  “เห็นว่ามีธุระกับยัยแพรวตั้งแต่กลางวันแล้วไม่ใช่เหรอ โทษที่นะพอดีลุงต้องออกไปคุยกับลูกค้าก็เลยต้องเอายัยแพรวไปด้วย น้องจะได้ศึกษางาน ว่าแต่ธีร์มีเรื่องสำคัญกับแพรวมากเหรอถึงรีบมาถึงนี่“ “ไม่เป็นไรครับ อันที่จริงก็สำคัญนะครับ คือผมอยากจะคุยกับแพรวให้รู้เรื่องก่อนนะครับ แต่ไม่ทราบว่าคุณลุงจะอนุญาตหรือเปล่า“ เขารีบออกตัว   “ถ้ามันสำคัญมากก็เอาสิเดี๋ยวลุงให้คนไปตามยัยแพรวให้ ธีร์ไปรอในสวนก่อนไป“ คุณไพศาลจ้องหน้าคมอีกครั้ง ทำไมท่านจะไม่รู้ว่าเขาจะมาพูดเรื่องอะไรกับลูกสาวของตน ( ก็เห็นอยู่ว่างอดแงดกันมาตั้งหลายวันแล้ว ) ซึ่งท่านเองก็ดีใจอยู่ไม่น้อยที่ทั้งคู่จะได้เปิดใจคุยกันให้เป็นเรื่องเป็นราวสักที แต่ท่านก็ช่วยได้แค่นี่ล่ะ ไอ้ครั้นจะให้ออกนอกหน้ามาก็เกรงว่าจะไม่เหมาะนัก “ขอบคุณครับ“ เขาไหว้ผู้อาวุโสอีกครั้ง “อย่าทำให้งอนอีกล่ะคนแก่ขี้เกียจออกโรงบ่อยๆ “ ท่านแกล้งกระเซ้าไล่หลังหลานคนโปรดเล่น ซึ้งธีรวัฒน์เองก็ถึงกับอมยิ้มกับทางสะดวกที่ท่านเปิดให้ ธีรวัฒน์หันไปส่งยิ้มหวานไปเป็นกองทัพหน้าเมื่อเห็นว่าร่างบางเดินมาหยุดยืนอยู่ที่ชิงช้าตัวที่เขากำลังแกว่งไกวอยู่ “พี่ธีร์มีอะไรกับแพรวคะ นี่มันดึกแล้วนะ“ แพรวากล่าวกระเง้ากระงอด หลังจากบ่ายเบี่ยงอยู่นานที่จะไม่ลงมาพบธีรวัฒน์จนโดนคุณพรนภาและคุณไพศาลดุ “ดึกที่ไหนเพิ่มจะสามทุ่มเอง“ เขาค้าน “ช่างมันเถอะค่ะ ว่าแต่พี่ธีร์มีอะไรกับแพรวคะเห็นทำท่าจะพูดตั้งกลางวันแล้ว “ เขาขยับตัวเล็กน้อยเพื่อหลีกทางให้อีกคนได้นั่ง “นั่งสิแพรว“ ร่างบางเลือกที่จะนั่งชิดขอบอีกด้านของชิงช้า โดยพยายามที่จะไม่เข้าไปใกล้คนที่นั่งอยู่ก่อนมากนัก   “แพรวรู้หรือเปล่าว่าพี่รู้สึกอย่างไรกับแพรว“ เขาเริ่มเกริ่นเมื่อเห็นว่าหญิงสาวยังคงนั่งนิ่งไม่พูดไม่จา “ก็ เห็นแพรวเป็นน้องสาวที่คอยแต่วิ่งตามพี่ธีร์จนน่ารำคาญ“ แพรวาพูดด้วยความน้อยใจ “แพรวคิดอย่างนั้นหรือ“ เขาหน้าม่อยลง “ค่ะ แพรวทำให้พี่ธีร์ลำบากใจมากเหรอคะ“ ดวงตากลมโตเริ่มมีน้ำใสไหลรินลงมาข้างแก้ม ธีรวัฒน์เอื้อมมือมาช่วยเช็ดน้ำตาก่อนดึงร่างบางเข้ามากอดไว้แนบอก ยิ่งเห็นหยาดน้ำตายิ่งทำให้เขาเจ็บ “ใครบอกว่าพี่รำคาญแพรว พี่ดีใจที่ทุกครั้งที่พี่หันกลับมาจะมีแพรวมายืนอยู่ใกล้ๆ พี่เสมอ“ เขากดปลายจมูกลงที่แพผมนุ่มของคนในวงแขนก่อนจะพูดต่อ “ แพรวรู้ไหมที่พี่ต้องย้ายที่อยู่ ต้องขาดการติดต่อกับแพรว พอเรียนจบพี่ก็ต้องหนีไปทำงานที่อื่น เป็นเพราะพี่ต้องการจะหนีใจตัวเอง พี่กลัวคุณลุงกับคุณป้าจะโกรธที่พี่คิดอะไรบ้าๆ กับลูกสาวท่าน พี่กลัวว่าแพรวจะคิดกับพี่แค่พี่ชาย พี่กลัวว่าถ้าแพรวรู้ แพรวอาจจะไม่คุยไม่เดินไปกับพี่เหมือนอย่างเคย แล้วนั่นก็เป็นสิ่งที่พี่ทนไม่ได้“ แพรวาแหงนหน้ามองหน้าซีกหน้าคม “แล้วพี่ธีร์ถามแพรวซักคำไหมคะว่าแพรวคิด แพรวรู้สึกยังไง“ เขาส่ายหน้าเบา ๆ “พี่กลัวคำตอบ“ เขาบอกเสียงอ่อย “แล้วพี่ธีร์ไม่ได้ติดต่อกับทุกคน หรือว่าเฉพาะกับแพรวคนเดียวคะ“ “......” การเงียบของคนตัวโตเป็นคำตอบที่ดีที่สุดทำเอาน้ำตาที่เหมือนจะแห้งแล้วกับไหลลงอาบแก้มอีกครั้ง ‘พี่ธร์จงใจที่จะหนีแพรวคนเดียว’ เขากระชับวงแขน “แพรวรู้ไหมพี่คบกับผู้หญิงที่เข้าในชีวิตพี่ทุกคน แต่ไม่มีใครทำให้พี่ลืมสาวน้อยคนนี้ได้เลย จนกระทั่งพี่ได้รู้จักกับเกรซ “ มือเรียวยันอกกว้างให้ออกห่างแต่อ้อมแขนแข็งแรงกลับกระชับไว้มั่น “ ฟังให้จบก่อนสิครับ“ เขาท้วง     ”ตอนแรกพี่ก็คิดที่จะคบกับเกรซ แต่เพราะเค้าเป็นคนดีมากๆ พี่ไม่กล้าที่จะทำร้ายเค้า แล้วเขาก็เป็นคนที่ทำให้พี่คิดได้ว่าไม่ว่าจะมีใครซักกี่คนก็ไม่มีใครสามารถเข้ามาแทนที่แพรวได้ “ “พี่ธีร์กับพี่เกรซไม่ได้เป็นแฟนกันหรอกหรือคะ“ “ก็แค่เกือบ อย่างที่พี่บอกเกรซเป็นคนที่รู้ใจพี่ที่สุดเราเป็นได้แค่เพื่อนที่ดีต่อกัน“ “แต่แพรวเห็นพี่ธีร์กับพี่เกรซออกจะสนิทกันเกินกว่าเพื่อนอีก“ “เกรซเค้าเกิดแล้วก็โตที่โน่น ก็เลยคุ้นเคยกับการทักแบบฝรั่ง“ “ทีแพรวล่ะพี่ได้ยินนะ ค่ะพี่ภัทร แพรวอย่างนั้น แพรวอย่างนี่“ เขาแกล้งทำเสียงเล็ก เสียงน้อยล้อเลียน “พี่ภัทราเป็นพี่รหัสแพรวค่ะ และที่สำคัญพี่เค้าเป็นผู้หญิงค่ะ อย่าบอกนะว่าพี่ธีร์หึง“ แพรวากลั้นยิ้ม อดที่จะดีใจไม่ได้ที่ ‘เขาหึงเธอ’ “แพรวยังไม่บอกพี่เลยนะว่าแพรวรักพี่บ้างหรือเปล่า“ ธีรวัฒน์ถามขึ้นหลังจากที่ทั้งคู่นั่งเงียบกันมาได้สักพัก “ถ้าไม่รักแล้วจะยอมนั่งให้พี่กอดอยู่อย่างนี้หรือคะ” พวงแก้มใสกับมาซับสีเลือดอีกครั้ง “แล้วตกลงที่แพรวหลบหน้าพี่นี่โกรธพี่เรื่องอะไร” ธีรวัฒน์ถามในสิ่งที่ยังคาใจอยู่ “ก็แพรวคิดว่าพี่ธีร์กับพี่เกรซเป็นแฟนกัน แพรวยังทำใจไม่ได้ถ้าจะต้องเห็นพี่สองคนอยู่ด้วยกัน” แพรวาตอบเสียงอ่อย มือหนาจับไหล่บางดันออกมืออีกข้างเชยคางมนให้แหงนหน้าขึ้น ตาคู่คมมองลึกลงไปในตาคู่สวย “แพรวเห็นเงาของใครบางคนในตาพี่ไหม คนนั้นคือคนที่อยู่ในใจของพี่ตลอดเวลาแล้วพี่จะไปมองคนอื่นอีกได้ยังไง” หน้าคมที่โน้มต่ำลงมา ริมฝีปากหยักลึกประทับลงที่ริมฝีปากอิ่มค่อย ๆ มอบความหวานให้แก่กัน คุณไพศาลหันกับมามองที่คู่ชีวิตซึ่งอยู่ด้วยกับมากว่ายี่สิบปี มือหนาโอบไหล่บางไว้เพียงหลวมๆ พร้อมกับหัวเราะเบาๆ ด้วยความถูกใจ “คุณนี่ลูกโดนคนอื่นกอดอยู่นะ คุณยังจะมาหัวเราะอีก”คุณพรนภาต่อว่าไม่จริงจังนัก อันที่จริงท่านเองก็ดีใจไม่น้อยที่บุตรสาวเพียงคนเดียวของท่านจะลงเอยกับลูกของเพื่อนสามี และท่านเองก็ให้ความเอ็นดูในตัวธีรวัฒน์อยู่มาก ด้วยเห็นกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย และชายหนุ่มก็ไม่ใช่คนที่จะมาเหลอแหละกับลูกสาวของท่านเล่นๆ แต่ถึงอย่างไรลูกของท่านก็เป็นผู้หญิงและความหวงลูกสาวก็มีอยู่ไม่น้อย ไม่อยากจะให้ใครมาทำลุ่มล่ามกับเธอ   “น่าคุณ ถ้าเป็นตาธีร์ก็ยอมๆไปเถอะ ผมว่านะเราไปเตรียมตัวหาฤกษ์กันดีกว่า คอยดูไม่เกินพรุ่งนี้หรอกตาธีร์ต้องมาขอยัยแพรวกับเราแน่ๆ ” คุณไพศาลกล่าวกลั้วเสียงหัวเราะพลางพาคู่ชีวิตกลับเข้าไปในบ้านด้วยกลัวว่าจะเห็นฉากที่มากกว่าการกอด แล้วคุณแม่ท่านจะไม่ยอมยกลูกสาวให้กันหลานชายคนโปรดง่ายๆ   จบบริบูรณ์ จากคุณ : ไดนิ - [ 24 เม.ย. 51 13:48:20 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จบห้วนๆ เลย จากคุณ : scottie - [ 24 เม.ย. 51 22:02:27 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ง่า ขอลิงค์ตอนก่อนนี้ด้วยสิคะ จากคุณ : Mneme (Mnemosyne) - [ 25 เม.ย. 51 09:35:05 ]