ความคิดเห็นที่ 1 ดึกแล้ว อีกไม่กี่นาทีจะเที่ยงคืน แต่ความเหน็ดเหนื่อยเมื่อล้ามันช่างเล็กน้อยเสียเหลือเกินหากเทียบกับความสุข อิ่มเอมของการได้มีใครสักคนอยู่ใกล้ ๆ มองเราแบบที่ทำให้หน้าร้อนทุกครั้งที่หันไปประสานสายตา "เสร็จรึยัง" เขาถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงออดอ้อนทอดยาวจนลมหายใจฉันติดขัด "ใกล้แล้ว อีกแว้บนึง" ไม่กล้าสบตาเขาเลยจริงๆ กลัว..กลัวใจตัวเองจะเต้นแรงหลุดออกมาจากอกหากหันไปสบสายตาหวานเชื่อมของเขาในตอนนี้ "อืม..." เขาครางเสียงนุ่มในลำคอ เบือนสายตาที่จ้องใบหน้าฉันอย่างมีความหมายมาตลอดตั้งแต่ตอนเย็นจนเกือบล่วงเลยข้ามวันไปมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ฉันพยายามจะมุ่งความสนใจทั้งหมดไว้ที่มัน ทั้งๆ ที่ยากเย็นนัก ฉันแทบสะดุ้งสุดตัว เมื่อคนที่นั่งสงบเสงี่ยมมาตลอดหลายชั่วโมงที่ทำงานล่วงเวลาด้วยกันเพียงสองต่อสองก้มใบหน้าลงมาที่แขนของฉัน เคราสากๆ ถูไถหยอกล้ออยู่กับผิวเนื้ออ่อนที่ข้อพับข้างหนึ่ง ไม่รู้บ้างเลยหรืออย่าไรว่ามันทำให้ใครบางคนตรงนี้หวั่นไหวจนแทบบ้า! สุดท้าย งานของฉันก็ต้องรีบจบลงเพราะไม่สามารถทำใจให้แข็งแกร่งป้องกันการรุกล้ำทางใจที่แสนอ่อนหวานแบบนั้นได้ ฉันต้องรีบเก็บกระเป๋า รวบเอกสารบนโต๊ะทั้งหมดไปรวมกันที่มุมโต๊ะข้างหนึ่งอย่างลวกๆ พร้อมทั้งชวนคนทำไขว้เขวกลับบ้าน คืนนั้น เราแยกย้ายกันที่พักของตัวเองโดยที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเดินเข้ามาในห้องได้อย่างไร เหมือนกับว่าสองขามันพาร่างกายมาอย่างล่องลอย อืม...นี่คงเรียกว่ารักใช่ไหม เรารักเขาไปแล้วใช่ไหม ............................................... ชีวิตมันดีขนาดนี้เลยเหรอ เมื่อได้รู้ตัวว่า 'รัก' ใครสักคน แล้วมันจะดีขนาดไหนนะหากรู้ว่าเขาก็คิดเหมือนเรา แต่ละวันที่ผ่านไปอาจไม่มีอะไรแปลกใหม่ ทุกๆ วันฉันก็แค่ตื่นนอนตอนเช้า เข้ามาทำงานให้ตรงเวลา ทุกอย่างเหมือนเดิม แต่ในเนื้ออุ่นๆ ที่เต้นตุบๆ อยู่ในอกนี่ต่างหาก ที่รู้ว่ามันมีอะไรบางอย่าง อะไรบางอย่ากำลังเติบโตขึ้นอย่างอ่อนหวาน อ่อนโยน กว่าจะรู้สึกตัว สายตาฉันก็คอยที่จะวนเวียนอยู่ที่เขา ไม่ว่าฉันจะทำอะไรอยู่ ทำงาน กินข้าว ประชุมร่วมกัน เรื่องหลายๆ อย่างที่ผ่านมาในชีวิต มันไม่มีอะไรที่ทำให้ฉันจดจำมันได้มากไปกว่าภาพของเขา ภาพในทุกอิริยาบถ ภาพของผู้ชายอ่อนโยนที่โทรหาฉันในทุกๆ คืนก่อนนอนเพื่อที่จะบอกเรื่องง่ายๆ ด้วยน้ำเสียงทอดนุ่มอย่างห่วงใย 'ห่มผ้าหนาๆ นะครับ คืนนี้อากาศเย็น' 'พรุ่งนี้อย่าลืมตื่นแต่เช้าไปกินข้าวด้วยกันนะครับ' ................................................ จนกระทั่งวันหนึ่ง วันที่ความรู้สึกอัดแน่นของมนุษย์ปุถุชนสองคนจะไม่สามารถเก็บไว้ได้อีกต่อไป ฉันไม่รู้ว่ามันถูกต้องหรือผิดพลาด ฉันไม่ได้คิดถึงอนาคตในวันข้างหน้า รู้เพียงแต่ว่าตอนนี้มีเพียงเราสอง "เห็นรถนั่นไหม?"เขาชี้ไปยังรถทัวร์สีน้ำเงินขาว เขียนด้วยตัวอักษรโตๆ บอกจุดตั้งต้นที่กรุงเทพ และปลายทางที่บางแสน "อืม..." ฉันยังคงเคลิบเคลิ้มอยู่กับความรู้สึกอ่อนหวานที่เราสองคนสร้างขึ้นท่ามกลางคนมากมาย ไม่มีอะไรมากไปกว่าการรับคำเขาทุกๆ อย่างในลำคอ รอบๆ กายยังมีกลุ่มคนมากหน้าหลายตารายล้อม โต๊ะกลมและเก้าอี้ที่มีคนนั่งแน่นขนัดกว่าร้อยตัวมีคนจับจองอยู่ก่อนแล้ว นักร้องวัยรุ่นยังคงเปล่งเสียงร้องเพลงอยู่บนเวทีกลางแจ้งอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยท่ามกลางแสงไฟจากสปอร์ตไลท์ในคืนเดือนแรม ซุ้มเบียร์สดที่จัดตั้งขึ้นมาเพียงชั่วเวลาสองเดือนในหน้าหนาวยังคงมีสาวน้อยหน้าใสบริการอยู่อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ทุกอย่างสวยงามดูดีไปเสียหมด ทั้งที่ลมหนาวโบกพัดนำเอาไอเย็นแห่งฤดูกาลเข้ามากระทบผิวเนื้อ แต่ฉันช่างอบอุ่นเหลือเกินในเมื่อมีมือใหญ่ของใครบางคนกุมมือฉันไว้ตลอดเวลา และฉันก็ไม่อยากให้มันห่างหายอีกต่อไปแล้ว "ไปกันนะ..." สายตาหวานเชื่อมที่มองตรงมามันบอกความหมายมากกว่าคำพูดเพียงสองสามคำที่ออกมาจากปากเขาเสียอีก "ไปบางแสนกันนะ..." ฉันรู้ดีว่าคำตอบของฉันมันจะเปลี่ยนทุกสิ่งไปตลอดกาล ความลังเล ความไม่แน่ใจ ความเห็นแก่ตัว ทุกอย่างมันประเดประดังเข้ามาในหัว ความถูกต้องหรือการทำตามความต้องการอย่างยิ่งยวดของหัวใจ? คำตอบเพียงหนึ่งเดียวกำลังบีบคั้นออกมาจากลำคอเหนียวๆ ของฉัน "อือ..." ............................................ เสียงนกกระจิบร้องยามเช้ามันช่างไพเราะเสียเหลือเกิน  อากาศในตอนเช้าเดือนธันวาคมอย่างนี้มันควรจะเย็นเยียบยิ่งนัก หากแต่ร่างกายฉันมันช่างแสนอบอุ่น ผิวเนื้ออุ่นๆ ใต้ผ้าห่มหนาโอบอุ้มร่างเปลือยเปล่าของฉันไว้อย่างทะนุถนอม "อรุณสวัสดิ์ครับ" รอยยิ้มอบอุ่นใกล้ชิดที่ได้รับมันทำให้ใบหน้าเปื้อนยิ้มเอียงอายของฉันไม่สามารถหนีไปไหนได้ แก้มอุ่นซ่านจากลมหายใจใกล้ชิดและจมูกที่กดลงมาอย่างแผ่วเบาเหมือนกลัวฉันจะเจ็บ "เมื่อคืนเจ็บไหม" คำถามอย่างห่วงใยทำให้ฉันร้อนไปทั้งหน้า รีบส่ายหน้าเร็วๆ หลบสายตาที่อาจหลอมละลายฉันไปได้ตรงนั้น "อืม...หอมจัง" เขาก้มหน้าเข้ามาใกล้เพื่อสูดลมหายใจที่ขมับแรงๆ ก่อนถอยห่างออกไปเล็กน้อยเพื่อจ้องเข้าไปในดวงตาของฉัน "อยากอยู่อย่างนี้ไปนานๆ เลยรู้ไหม... กอดไว้อย่างนี้ทั้งวันทั้งคืน ไม่ลุกไปกินข้าวกินปลาเลย" เขายังยิ้มหยอกเย้าฉันอยู่ แขนแข็งแรงโอบฉันไว้อ่อนโยนแต่แนบแน่น "อื้อ...ลุกดีกว่า หิวแล้วนะ" ฉันยังไม่สามารถมองหน้าเขาตรงๆ ได้อย่างที่ต้องการ ไม่รู้ว่าตอนนี้สายตาเขามองฉันอย่างไร "ไม่เอา กินคนแถวนี้ดีกว่า..." ริมฝีปากเขาค่อยๆ ลดลงมาใกล้ๆ จนค่อยประทับกลีบปากร้อนของฉันแนบแน่บเนิ่นนาน ความต้องการรุนแรงส่วนลึกของมนุษย์ถูกปลดปล่อยออกมาอีกครั้งกับจังหวะการปลุกเร้าที่เริ่มต้นอย่างอ่อนหวาน และจบลงด้วยไฟร้อนแรงแผดเผาคนสองคนหลอมรวมเข้าไว้ด้วยกัน ............................................. การกลับมาทำงานในวันจันทร์ของเราสองคนแสดงออกให้คนรอบข้างเข้าในในความสัมพันธ์ของเราได้อย่างชัดเจน เพียงแค่ไม่กี่นาทีที่ไม่ได้อยู่ใกล้ก็กลับกลายเป็นเวลายาวนานเหมือนชั่วกัปชั่วกัลป์ หลายคนมองเราสองคนด้วยสายตาหยอกล้อ บางคนมองด้วยสายตาแบบที่ฉันอ่านมันไม่ออก ความสุขล้นจนแทบทะลักของฉันมันช่างสั้นเหลือเกินเมื่อมีเบอร์เรียกเข้าที่ไม่คุ้นเคยปรากฏขึ้นในจอโทรศัพท์ "ทำไมถึงต้องมายุ่งกับของของคนอื่น..." ทันทีที่ฉันบอกชื่อตัวเองออกไปก็มีเสียงผู้หญิงเย็นเยียบพูดกลับมา "หาผู้ชายไม่ได้แล้วใช่ไหมถึงต้องมาเอาผัวชาวบ้าน!" เสียงที่แสดงความเกรี้ยวกราดสำทับกลับมาอีกครั้งเมื่อปลายสายไม่โต้กลับ หัวใจที่เต้นเร่งจังหวะกับบทรักอ่อนหวานเมื่อคืนก่อนกลับเต้นรุนแรงกระแทกอกในตอนนี้ ความอบอุ่นจากหัวใจที่พองโตกลายเป็นความอัดแน่นของความรู้สึกปวดร้าวในอก ขนทั่วสรรพางค์กายลุกชันด้วยกระแสเลือดที่หนาวเหน็บเกือบถึงจุดเยือกแข็งในตัว "ฉันรู้นะ ว่าเธอไปทำอะไรมา รู้นะว่าพวกเธอไปอยู่ด้วยกันมาที่ไหน เมื่อไหร่" หัวตาของฉันเริ่มร้อน สายตาที่มองภาพเบื้องหน้าพร่ามัวจนแทบมองไม่เห็นอะไร "พูดออกมาสิ ไปด้วยกันกี่ครั้งแล้ว แกนอนด้วยกันไปกี่ทีแล้ว!" เสียงตวาดดังลั่นผ่านเครื่องโทรศัพท์เปรียบเสมือนน้ำร้อนที่ราดรดลงมาบนตัวฉัน ทั้งที่ร้อนผิวภายนอก แต่ภายในเหมือนทุกอย่างถูกแช่แข็งไว้ ฉันกำลังจะตายด้วยไฟนรกใช่ไหม? นี่ฉันทำอะไรลงไป ฉันพลาดไปแล้วรึเปล่า ความละอายใจ ผิดหวัง เสียใจ ทุกอย่างจู่โจมรุมเร้าเข้าหาฉันโดยไม่เปิดโอกาสให้แก้ตัวใดๆ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นแล้ว ไม่มีใครสามารถย้อนอดีตกลับไปเพื่อลบล้างความผิดของตัวเอง คนรอบข้างต่างมองฉันด้วยแววตาสมเพชเวทนา บางคนมองเหมือนฉันเป็นตัวหยาบช้าหน้าด้าน 'เรียนมาก็สูง ตำแหน่งก็มี ทำตัวไร้ยางอาย แย่งสามีชาวบ้าน' ถ้อยคำร้ายกาจถูกพูดผ่านหูฉันแทบทุกวันที่ใช้ชีวิตโหดร้ายในที่ทำงาน ผู้หญิงคนนั้น คนที่พร่ำบอกฉันทุกวันทางโทรศัพท์ว่าเขาและเธอรักกันมากเพียงใด คนที่โทรมาเพื่อร้องไห้อ้อนวอนให้ฉันปล่อยคนของเธอกลับไป คนที่โทรมาเพื่อขู่เข็ญและสัญญาว่าทำได้ทุกอย่างแม้แลกด้วยชีวิตเพื่อนำ'เขา' กลับไปอยู่กับเธออีกครั้ง เธอคนนั้นเป็นเพื่อนรุ่นน้องของเสมียนในแผนก พี่เสมียนที่เคยหยอกล้อเล่นหัวกับฉันในช่วงพัก ในตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว ทุกวันที่ผ่านไปมันช่างโหดร้าย การตื่นเช้าเพื่อมาทำงานเหมือนกินยาขม สายตาทุกคู่ที่มองมาเหมือนเข็มเป็นพันๆ เล่มทิ่มแทงให้ฉันได้ลิ้มรสความเจ็บปวดให้สาสมกับความโง่เขลาของตัวเอง ทุกคืนยังมีเสียงของเขาผ่านโทรศัพท์มาด้วยความห่วงใย บอกฉันให้อดทน บอกฉันให้เข้มแข็ง เขาจะทำให้เรื่องนี้จบลงเร็วที่สุด และแล้ววันหนึ่ง ก่อนที่ฉันจะลงไปสู่ขุมนรกอเวจีที่ลึกสุดจะหยั่งถึง เขาก็เป็นคนไปดึงฉันกลับขึ้นมา คืนนั้นฉันไม่ต้องการอดทนอีกต่อไป ฉันยอมละทิ้งในสิ่งที่สูญเสียไปแล้วอย่างไม่มีวันกลับมาได้อีก สิ่งที่ผู้หญิงทุกคนหวงแหนและจะมอบมันให้แก่คนที่รักสุดหัวใจ ฉันไม่รู้แล้วว่า 'รัก' เป็นอย่างไร แต่ถ้ารักแล้วมีชีวิตเหมือนตกนรกอย่างนี้ ฉันยอมสูญเสียมันไปเสียดีกว่า ขอให้ฉันได้รู้สึกว่าตัวเองยังมีคุณค่าและศักดิ์ศรี อย่างน้อย ก็ในสายตาของตัวฉันเอง "พอเสียทีเถอะ..." ฉันพูดผ่านสายโทรศัพท์ตอนเกือบเที่ยงคืน ด้วยน้ำเสียงเบาจนฉันแทบจะไม่ได้ยินเสียงตัวเอง <มีต่อ> จากคุณ : BestChild - [ 24 เม.ย. 51 23:14:26 ]

ความคิดเห็นที่ 2 "กลับไปคิดทบทวนให้ดีก่อน ว่าคุณต้องการใครกันแน่" ฉันพูดได้เพียงเท่านั้น พูดได้เพียงเท่านั้นก่อนที่จะตัดสายทิ้ง ขว้างหมอนทับโทรศัพท์อีกทีเพื่อที่จะระเบิดความอัดอั้นตันใจด้วยสายน้ำตาท่วมท้น ฉันร้องไห้สะอึกสะอื้น เปล่งเสียงออกมาอย่างต้องการปลดปล่อยให้เต็มที่ จากนี้จะไม่มีอีกแล้ว ความรู้สึกอ่อนหวานซาบซ่านอย่างที่เคยได้รับ ฉันขอทิ้งมันไปให้พ้น ขอฉันใช้เวลาเพื่อรักษาตัวเอง จงไปจากฉันเสีย ฉันร้องไห้ไว้อาลัยตัวเองยาวนานและไม่สนใจเสียงโทรศัพท์ที่กรีดร้องดังอยู่แทบตลอดเวลา และในที่สุด มันก็เงียบไป... เป็นเวลายาวนานเกือบสองชั่วโมง ยังไม่สามารถข่มตาลงได้ ฉันยังนั่งอยู่ที่เดิมในสภาพของคนเลื่อนลอย และต้องสะดุ้งหวาดๆ เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ฉันปล่อยให้มันดังต่อไปเรื่อยๆ และก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ที่มือมันพาตัวเองไปกดรับสาย "อย่าทำอย่างนี้..." เสียงแสดงความเจ็บปวดจากปลายสายเรียกน้ำตาที่แห้งเหือดกลับมาคลอที่หัวตาอีกครั้ง "พอคุณตัดสายผมทิ้งและไม่ยอมคุยกับผมอีก ผมทนไม่ได้ รู้ไหม..." นี่เขาพยายามจะพูดอะไรกัน "ผมเพิ่งวางสายจากเขามา..." ได้ยินเพียงแค่นั้นฉันก็เจ็บปวดเหลือเกินแล้ว ไม่อยากจะฟังประโยคต่อไป มันจะเกิดอะไรขึ้นอีกฉันไม่อยากจะรับรู้ "เขายอมแล้วนะ..." สมองฉันพร่าเลือนไปหมดเมื่อรู้ความ การพูดคุยกันอีกสองสามประโยคระหว่างฉันกับเขาทำให้ได้รู้ว่า เขาทำเพื่อฉันได้ถึงขั้นไหน เขาไม่ต้องการได้ยินเสียงร้องไห้เจ็บปวดของฉันอีกต่อไป เขายังอยากนั่งกินข้าวกับฉันทุกวัน นั่งรถบริษัทและกุมมือกับฉันในทุกเย็น โทรมาคุยเรื่องสัพเพเหระในทุกค่ำคืน เขารู้สึกว่ากำลังจะเสียฉันไป เขายอมไม่ได้ เพียงแค่คำๆ เดียวที่ทำให้เธอคนนั้นยอมปล่อยเขามาให้ฉันแต่โดยดี...นั้นคือคำสุดท้ายที่คนสองคนจะมีให้กันได้ เขาบอกกับเธอคนนั้นว่ารู้สึกอย่างไรกับฉัน เธอจึงปล่อยเขามา... นั่นหมายความว่าเขารักฉันจริงๆ เขาทิ้งคนของเขาเพื่อฉันใช่ไหม... ....................................................... <เดี๋ยวมาต่อครึ่งหลังค่ะ> จากคุณ : BestChild - [ 24 เม.ย. 51 23:15:03 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ไปต่อครึ่งหลัง ตอนจบ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6547059/W6547059.html จากคุณ : BestChild - [ 25 เม.ย. 51 01:49:31 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาปูเสื่อรอค่ะ จากคุณ : teansri - [ 25 เม.ย. 51 01:53:46 ]