ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 21 สาวรุ่นผู้มีนามกรว่าวิไลวรรณเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง ภาพเบื้องหน้าเป็นภาพที่น่าสยดสยองและไม่เคยคิดฝันว่าจะได้พบเจอในชีวิตนี้ ปิศาจในชุดสีขาวตรงหน้าได้ยืดคอออกไปทางหน้าต่างของห้องโถง โดยมีจุดประสงค์ที่จะวนอ้อมด้านนอกของตัวบ้านและวกส่วนศีรษะกลับเข้าทางหน้าต่างของห้องรับแขก ที่มันทำเช่นนี้ก็เพื่อดักหน้าดักหลังเหยื่อมนุษย์ วิไลวรรณยังคงตกตะลึงกับภาพน่าขยะแขยงอยู่ตรงหน้า เด็กสาวไม่ทันรู้ตัวว่าหัวของอมนุษย์ที่ยืดคอนั้น บัดนี้กำลังตรงดิ่งเข้าใกล้ร่างเธอจากทางด้านหลังโดยเป้าหมายของปิศาจร้ายอยู่ที่ลำคอเรียวเล็กของเด็กสาว อาจเพราะชะตายังไม่ถึงฆาต เฟอร์นิเจอร์ที่รันแหวกทางเพื่อที่จะเปิดบานประตูนั้น มันทับซ้อนกันอย่างไม่เป็นระเบียบเนื่องจากการความรีบเร่งของเด็กสาว และด้วยการเรียงซ้อนกันอย่างไม่เป็นระเบียบนั้นเอง เก้าอี้ไม้ตัวหนึ่งที่ได้วางอยู่ตรงขอบโต๊ะอย่างหมิ่นเหม่ มันพร้อมที่จะหล่นได้ทุกเมื่อ โครม ! และแล้วเก้าอี้ที่ว่าก็หล่นโครมลงบนพื้นอย่างแรง วิไลวรรณสะดุ้งจากภวังค์ เด็กสาวละสายตาจากภาพอันน่าสะพรึงกลัว เด็กสาวหันกลับไปมองทางเสียงที่อยู่ในทิศทางด้านหลัง และเมื่อหันกลับไป คลองจักษุจึงรับรู้ได้ว่ามีอะไรบางอย่างกำลังพุ่งเข้ามาใกล้ ไม่ใช่อย่างอื่น ... หัวของผีนรกที่ลอดผ่านช่องเหล็กดัด ! “ คุณหนูรันนนนนเจ้าขาาาา .... ยอมมมมมเถอะค่าาาาา  ....” เป็นเสียงสั่นประสาทจากผีคอยาว ไวเท่าความคิด รันบวกลบคำนวณในใจด้วยปฏิกิริยาตอบสนอง เธอรีบพุ่งตัวไปทางร่างของปิศาจชุดขาวตรงหน้า เด็กสาวเลือกเผชิญหน้ากับส่วนที่เป็นร่างของปิศาจ ดีกว่าที่จะต้องถอยกลับไปเจอหัวที่มีฟันอันแหลมคม สาวน้อยนักกรีฑาผู้มีชะตากรรมต้องเผชิญหน้ากับวิญญาณร้ายตัดสินใจวิ่งฝ่าเข้าไปตรงๆ ทางเดินในบ้านก็ไม่แคบอะไรนักถึงมันจะยืนขวางตรงกลางแต่น่าจะเบียดออกได้ทั้งทางซ้ายและทางขวา รันวิ่งเบียดร่างของผีร้าย ไหล่และสีข้างทางขวาของเธอเข้าปะทะกับร่างขาวซีดที่ขวางทางอยู่ ขณะที่ร่างทั้งสองสัมผัสกันนั้นเด็กสาวรับรู้ได้ว่าร่างผีนรกช่างเย็นชืดราวกับไร้ชีวิตจนไม่น่าที่จะลุกขึ้นมาเดินเหินได้ วิไลวรรณสามารถเบียดผ่านอาคันตุกะยามวิกาลได้อย่างเฉียดฉิว เด็กสาวพยายามนึกหาหนทางที่จะหนีต่อทันทีโดยไม่ให้เสียเวลาแม้สักเสี้ยววินาที แต่ทว่า ... ฉึก !! เสียงบางอย่างปักลงบนเนื้อ ที่สำคัญมันเป็นเนื้อบริเวณแผ่นหลังของวิไลวรรณ ซึ่งตอนนี้เด็กสาวรับรู้ได้จากความเจ็บปวดที่แล่นริ้วๆตรงแผ่นหลัง “ อ ... อั๊ก ...อั๊ก ... ” รันร้องด้วยความเจ็บปวด มือทั้งสองพยายามเอื้อมไขว่คว้ามาข้างหลัง เล็บดำแหลมคมทั้งสิบจากปลายนิ้วของปิศาจร้ายฝังลึกลงในกล้ามเนื้อแผ่นหลังของเหยื่อ และที่สำคัญนอกจากฝังลงไปแล้วมันยังค่อยๆลากฝานลงในแนวดิ่งช้าๆ ครืดดดดด... ฉัวะ !! “ อ๊ากกกกกก ... ” สาวน้อยรันแผดร้องด้วยความเจ็บปวด นิ้วทั้งสิบของผีร้ายครูดเนื้อบริเวณแผ่นหลังออกไปส่วนหนึ่ง เลือดจากปากแผลไหลรินออกมาจนเปรอะเปื้อนไปทั่ว แม้ว่าแผลจะไม่ฉกรรจ์เนื่องจากความยาวของเล็บมีไม่มาก แต่ด้วยความที่มีถึงสิบแผลนั้นได้สร้างความเจ็บปวดให้แก่วิไลวรรณเป็นอย่างมาก อนุสติที่เหลือสั่งให้เด็กสาวพุ่งตัวออกมาจากที่ตรงนั้น อย่างไรเสียร่างของมันได้ยืดหัววนออกไปลอดหน้าต่างถึงสองบาน ดังนั้นตอนที่หดกลับก็ต้องเสียเวลาแน่ๆ และนี่แหละคือโอกาสของการหนี ! จากคุณ : Luckard - [ 25 เม.ย. 51 17:30:53 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ความคิดดังกล่าวเป็นตัวสร้างกำลังใจให้แก่รันเป็นอย่างยิ่ง เธอข่มกลั้นสะกดความเจ็บปวดรีบวิ่งออกมาจากจุดนั้น เด็กสาววิ่งผ่านบันไดที่จะนำขึ้นสู่ชั้นบนของตัวบ้าน ไม่มีประโยชน์ที่จะหนีไปชั้นบนอีก วิไลวรรณตัดสินใจเสี่ยงดวงเธอวิ่งตรงไปยังประตูหลัง อดีตนักกรีฑาชั่งใจว่าควรจะหนีออกไปด้านนอกดีหรือไม่ ทั้งนี้เพราะเธอคิดว่าการอยู่ในที่แคบๆนั้นทำให้เสียเปรียบอย่างมากในการหนีผีนรกที่สามารถยืดหดคอได้ และเมื่อคิดคำนวณดีดลูกคิดรางแก้วแล้ว เด็กสาวจึงตัดสินใจที่จะหนีออกไปด้านนอก หนีแบบไปตายเอาดาบหน้าเสียดีกว่าที่จะหนีวนไปมาในบ้าน ... แล้วสุดท้ายก็ไม่รอด รันวิ่งออกทางประตูหลัง สายหมอกขาวนวลและเย็นเยียบแล่นเข้าปะทะกับใบหน้าของเด็กสาว แต่เธอไม่มีเวลาคิดประหลาดใจที่ในเวลานี้กลับมีหมอกที่ลงจัดและมีผู้คนมากมายสลบไสลอยู่ตามรายทาง สาวน้อยวิ่งหน้าตั้งชนิดที่ว่าสมัยฝึกซ้อมกรีฑาเธอยังไม่เคยวิ่งได้เร็วขนาดนี้ นักวิ่งยืนหอบแฮ่กอยู่บริเวณตลาดโต้รุ่ง ซึ่งปกติแล้วต้องคึกคักอยู่เสมอในยามเย็นย่ำ แต่การณ์กลับเป็นเงียบวังเวง ทั้งนี้ไม่ใช่เพราะไม่มีผู้คนมาเดินจับจ่ายซื้อของหรอก หากแต่บรรดาผู้คนที่มาตลาดนั้นกลับนอนนิ่งไม่ได้สติกันถ้วนหน้า แม้แต่รถราบนท้องถนนก็พากันจอดนิ่ง หลายคันชนกันยับ บางรายเกิดอุบัติเหตุซ้อนกันถึงสิบกว่าคัน นับเป็นเหตุอาเพศที่รุนแรงและน่าพรั่นพรึงที่สุดเท่าที่เด็กสาวเคยประสบมา ยังไม่มีวี่แววที่ผีร้ายจะตามมาทัน วิไลวรรณค่อยๆเดินลัดเลาะไปตามทางเท้า เดินไปพลางเขย่าเพื่อปลุกประชาชนที่หมดสติไปพลาง แต่ในที่สุดเด็กสาวก็เลิกที่จะร้องเรียกหรือพยายามที่จะปลุกคนเหล่านั้นเนื่องเพราะไม่มีการตอบสนองใดๆทั้งสิ้น วิไลวรรณเดินตัดถนนผ่านจากตลาดมาถึงสี่แยกใจกลางเมืองเชียงใหม่ ด้านหน้าเป็นคูเมืองที่เปี่ยมไปด้วยน้ำ เด็กสาวยังจำความสนุกของการเล่นน้ำบริเวณคูเมืองในวันสงกรานต์กับเพื่อนๆได้ คิดแล้วรู้สึกเศร้าลึกๆในใจ บางครั้งรันรู้สึกว่าตัวเองอาจไม่สามารถผ่านเงื่อนไขเดิมพันนี้ได้ แต่อีกใจหนึ่งก็อยากให้เพื่อนที่เธอรักและไว้ใจที่สุดคืนกลับมา ถึงแม้จะเป็นการคืนกลับที่ฝืนกฎแห่งธรรมชาติก็เถอะ ! ผู้กล้าสาวนั่งพักที่ม้านั่งริมทางเดิน ฝั่งตรงข้ามของถนนเป็นคูน้ำที่เรียกกันว่าคูเมืองของตัวจังหวัด ซึ่งคูเมืองนี้จะอยู่ต่ำลึกลงไปจากขอบถนนพอสมควร  ด้านซ้ายเป็นห้างสรรพสินค้าที่พวกเธอมักจะมาเดินเที่ยวเป็นครั้งคราว ส่วนด้านหลังติดกับที่นั่งอยู่ในตอนนี้เป็นร้านขายของชำรวมถึงร้านจำหน่ายพวกเครื่องสังฆทานอะไรทำนองนั้น ส่วนทางขวาไม่ไกลนักเป็นมินิมาร์ทที่เปิดบริการ 24 ชั่วโมง แน่นอนว่าคงมีคนอยู่ แต่ก็น่าจะไม่ได้สติเหมือนกับทุกที่ เลือดจากแผลที่แขนและแผ่นหลังหยุดลงแล้วแต่ความเจ็บปวดที่ในตอนแรกมีไม่มากนัก บัดนี้ความปวดร้าวเริ่มทวีขึ้นตามลำดับ เด็กสาวรู้สึกปวดตุบๆและร้าวระบมไปทั่วทั้งสรรพางค์กาย แต่กระนั้นเธอยังพยายามตั้งสติสดับสำเนียงต่างๆที่อาจบ่งบอกถึงการมาของผู้ล่า เวลาผ่านไปไม่รู้ว่านานเท่าไร วิไลวรรณยังคงนั่งพักอยู่ที่เดิม ประสาทสัมผัสทั้งห้าตื่นตัวเต็มที่ทั้งนี้ก็เพื่อการเฝ้าระวังภัย   จ๋อม ! เสียงกระทบผิวน้ำที่คูเมืองตรงข้ามฝั่งถนนปลุกเด็กสาวให้ตื่นจากห้วงภวังค์ ที่จริงเสียงนั้นเบามาก แต่ด้วยสภาพที่ทั้งเมืองปราศจากสิ่งเคลื่อนไหวทำให้เด็กสาวได้ยินเสียงผิดปกตินั้นชัดเจนทีเดียว วิไลวรรณลุกขึ้นยืนเพื่อมองฝั่งตรงข้ามถนน สายตากวาดไปมาซ้ายขวาด้วยไม่แน่ใจว่าต้นเสียงนั้นมาจากตำแหน่งใด จ๋อม ! เสียงประหลาดดังอีกครั้ง คราวนี้เด็กสาวมั่นใจว่าหูไม่ฝาดแน่ อะไรล่ะที่เคลื่อนไหวได้ในมนต์สะกดอันลึกลับของกระจกมายา หนึ่งต่อหนึ่ง ... มีเพียงสองเท่านั้นที่ขยับเคลื่อนตัวได้ นั่นคือเหยื่อและผู้ล่า ! เธอผู้รับบทเป็นเหยื่อยืนอยู่ที่ตรงนี้แล้ว ดังนั้นสิ่งที่ทำให้เกิดเสียงตรงผิวน้ำเบื้องหน้านั่น จะเป็นใครไปเสียไม่ได้ นอกจากผู้ล่า !! จากคุณ : Luckard - [ 25 เม.ย. 51 17:32:11 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 22 เสียงน้ำในคูเมืองที่ดังกระเพื่อมเป็นสิ่งกระตุ้นเตือนประสาทสัมผัสของวิไลวรรณว่าในอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้าเธอจะต้องเผชิญกับผีนรกคอยาวอีกครั้ง ปิศาจร้ายที่มีใบหน้าและชุดสีขาวซีดในแบบฉบับผีญี่ปุ่น อีกทั้งการที่คอของมันสามารถยืดหดได้ยิ่งเพิ่มความยากลำบากในการหลบหนีของมากขึ้น จ๋อม ... ซ่า !! ... บางอย่างกำลังขึ้นมาน้ำ !? สาวน้อยเบิ่งตาเพ่งมองฝ่าสายหมอกขาว เธอตั้งสติเตรียมพร้อมหากแม้นว่าสิ่งที่โผล่ขึ้นมาจากคูเมืองเป็นสิ่งเลวร้ายอย่างที่เธอคิดจริงๆ วัตถุลึกลับค่อยๆโผล่ขึ้นมาเริ่มจากส่วนศีรษะ จากนั้นทั่วทั้งร่างจึงค่อยๆปรากฏขึ้นที่ริมถนนฝั่งตรงข้าม โดยอยู่ในลักษณะหมอบคลาน แน่นอนว่าไม่ใช่ใครอื่นนอกจากปิศาจคอยาว เด็กสาวขยับตัวเมื่อแน่ใจว่าต้นเสียงประหลาดเมื่อครู่มาจากผีนรกผู้ล่า อันที่จริงเธอคิดเตรียมแผนสำหรับรับมือปิศาจตนนี้ไว้แล้ว วิไลวรรณหันหลังกลับ เด็กสาววิ่งเข้าไปยังร้านขายเครื่องสังฆทานที่อยู่ด้านหลัง แน่นอนร้านจำพวกนี้มักจะมีของครบหมดทุกอย่าง เด็กสาวเข้าไปเพียงครู่เดียวก็กลับออกมา ในมือข้างหนึ่งมีเทียนไขเล่มใหญ่ ส่วนอีกข้างถือไฟแช็กติดมาด้วย ขณะนี้วัตถุทั้งสองจุดไฟลุกสว่างไสว ปิศาจร้ายชะงักทันทีเมื่อเห็นว่าเด็กสาวถือ  ‘ ไฟ ’ ออกมาด้วย พระเพลิงซึ่งสามารถชำระล้างทุกสรรพสิ่งให้สะอาดบริสุทธิ์โดยไม่เลือกว่าสิ่งที่เผาผลาญนั้นจะดีหรือชั่ว แน่นอน ... แม้แต่วิญญาณร้ายที่เป็นสาวกแห่งกระจกแห่งมายาก็ไม่เว้น สาวน้อยนักวิ่งยิ้มที่มุมปาก ไพ่ในมือตอนนี้เหนือกว่าผีร้ายหลายขุมนัก แน่นอนว่าเทียนไขในร้านสังฆทานยังมีเหลือสำรองอีกมาก ชนิดที่เรียกว่าใช้ทิ้งใช้ขว้างก็ยังเพียงพอต่อการอยู่รอดตลอดทั้งคืน และเมื่อรันเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนตรงผนังในร้านเครื่องสังฆทาน เข็มนาฬิกาบอกให้เธอรับรู้ว่าเวลาในตอนนี้อยู่ที่ราวๆห้าทุ่มครึ่ง ตอนนี้เองที่วิไลวรรณสังเกตเห็นความผิดปกติในการเดินของเข็มเวลา มันเร็วบ้าง ... ช้าบ้าง ?? ทว่ารันก็ไม่อาจที่เสียเวลาคิดหาคำตอบเรื่องการเดินผิดประหลาดของเข็มนาฬิกาได้ เนื่องเพราะเธอจำเป็นต้องตั้งสมาธิจดจ่อกับสิ่งตรงหน้า นั่นคือเธอจะต้องป้องกันตัวเองด้วยพระเพลิงที่ลุกไหม้บนเทียนไขและไฟแช็ก และถ้าหากไปได้สวยล่ะก็เธออาจจะผ่านพ้นคืนนี้ได้โดยไม่ต้องเหนื่อยแรง วิไลวรรณก้าวออกไปที่ริมฟุตบาท ด้านหน้าเป็นถนนเส้นรอบคูเมืองขนาดสองเลนซึ่งบัดนี้รถราที่ธรรมดาวิ่งกันขวักไขว่ต่างหยุดนิ่ง ผู้คนล้วนหลับใหลจากอำนาจกฤติยามนตร์ของกระจกต้องคำสาปบานนั้น เลยจากถนนไปเป็นทางเท้าฝั่งคูเมืองที่มีร่างปิศาจยืนอยู่ สีหน้าและแววตาของผีนรกบ่งบอกให้รู้ว่ามันกำลังรู้สึกประหวั่นพรั่นพรึง ซึ่งสาเหตุจะเป็นอะไรไปเสียไม่ได้เปลวไฟในมือของเด็กสาว อดีตนักกรีฑาประจำโรงเรียนสืบเท้าไปข้างหน้า ถึงตอนนี้เธอค่อนข้างมั่นใจว่าจะสามารถผ่านพ้นเกมนี้ไปได้ เหตุผลก็เพราะความบังเอิญที่ได้ล่วงรู้จุดอ่อนของปิศาจร้าย และที่สำคัญก็คือ จุดอ่อนที่ว่านั้นอยู่ในมือของเธอแล้ว ! รันผู้ถือไพ่เหนือกว่าเดินออกไปยืนกลางถนน ผีร้ายลนลานถอยหนีห่างลงในคูน้ำ สายตาของมันจับจ้องอยู่ที่เปลวไฟซึ่งไหวระริกด้วยสายลมที่โชยเอื่อย “ ต้องขู่ให้เข็ดหลาบ จะได้ไม่มายุ่งกับเราอีก ! ” วิไลวรรณเอ่ยกับตัวเองพร้อมกับเตรียมที่จะเดินเข้าไปหาปิศาจผู้ล่า วินาทีแห่งชัยชนะอยู่อีกเพียงแค่อึดใจ แต่ ! โบร๋ววววววววววว !! เสียงสุนัขหอน ? เสียงของมันดังมาก โดยเฉพาะในขณะที่เมืองทั้งเมืองปราศจากการเคลื่อนไหวของสิ่งมีชีวิต ตุบ ... ตุบ ... ตุบ ... กรรรรรรรรรรร ....... !! เสียงฝีเท้าสัตว์เข้าใกล้เด็กสาวทุกขณะ พร้อมกับเสียงขู่คำรามอันน่าพรั่นพรึง รันหันซ้ายขวาด้วยไม่แน่ใจว่าเสียงนั้นดังมาจากทางทิศใด ระหว่างที่เธอยังตัดสินใจทำอะไรไม่ถูกนั้น พลั่ก !! ร่างดำที่มีขนยาวรุงรังพุ่งทะยานจากทางด้านซ้าย มันชนเข้ากับเด็กสาวอย่างจังและด้วยแรงปะทะนั้นทำให้เธอล้มลงทันที วิไลวรรณรีบลุกขึ้นด้วยอารามตกใจ เด็กสาวรู้สึกปวดมึนที่ศีรษะ อีกทั้งยังรู้สึกชาๆที่บริเวณมือซ้าย แต่กระนั้นเธอก็ไม่มีเวลาสำรวจบาดแผล เด็กสาวรีบหันไปดูสุนัขประหลาดที่เข้าจู่โจมเมื่อครู่ มันเป็นสุนัขสีดำขนาดใหญ่ ขนของมันยาวรุงรังน่าเกลียดน่ากลัว แววตาสีเขียวแกมเหลืองทั้งสองข้างวาววับจับจ้องมาที่ตัวเธอ เด็กสาวรู้สึกเหมือนไม่ใช่แววตาของสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในโลก หากแต่เป็นแววตาของอสูรร้ายที่ควรจะมีแต่ในนิยายปรัมปราเท่านั้น แต่ที่นี่ ! ในตอนนี้ ... เป็นเรื่องจริง ! มิใช่นิยายหรือภาพความฝัน !? เลวร้ายยิ่งกว่า นั่นก็คือในปากที่เต็มไปด้วยเขี้ยวขาวแหลมคมปรากฏมีเทียนไขเล่มใหญ่ที่เมื่อครู่เด็กสาวใช้เป็นอาวุธสำหรับต่อกรผีร้าย ส่วนเบื้องล่างแทบเท้าของอสุรกายในร่างสุนัขนั้นปรากฏมีไฟแช็กที่แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ หมานรกนั่น ... มันแย่งอาวุธไปจากมือเธอ ! รันเริ่มรู้สึกชามากขึ้นที่มือข้างซ้าย เธอจึงก้มลงไปดู เลือดสดๆกำลังหลั่งรินออกจากปากแผล เด็กสาวพิจารณามือซ้ายของตนอย่างงงๆเนื่องเพราะมันดูผิดรูปไป ปากแผลที่มีเลือดไหลนั้น เลือดไหลออกมาจากบริเวณนิ้วโป้ง นิ้วชี้และนิ้วกลาง ไม่สิ ! ต้องบอกว่าไหลออกจากบริเวณที่ ‘ ควรจะเป็น ’ ตำแหน่งของนิ้วทั้งสาม วิไลวรรณหน้าซีด ตัวสั่นเทิ้ม ความกลัว ความเจ็บปวดและความสิ้นหวังกำลังจู่โจมอย่างรวดเร็วและรุนแรง มือซ้าย ... มือซ้ายที่อยู่กับเธอมาตลอดสิบแปดปี บัดนี้เหลือเพียงแค่สองนิ้ว !! จากคุณ : Luckard - [ 25 เม.ย. 51 17:34:06 ]

ความคิดเห็นที่ 4 บทที่ 23 เลือดที่ไหลจากปากแผลฉกรรจ์ของมือซ้ายบางส่วนเริ่มมีก้อนเลือดที่แข็งตัวมาเกาะบ้างจากระบบร่างกายของมนุษย์ที่พยายามหยุดเลือดจากปากแผล แต่ด้วยความสาหัสทำให้เลือดส่วนมากยังคงไหลรินออกจากมือซ้ายของวิไลวรรณ เด็กสาวเริ่มรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ถาโถม ความชาจากบาดแผลค่อยๆหายไปแทนที่ด้วยการมาของความเจ็บปวด เด็กสาวใช้มือข้างขวาที่ยังดีอยู่กุมประคองไว้ แม้อยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ แต่เธอก็ไม่ได้ทำเช่นนั้นด้วยรู้ดีว่าอันตรายที่ยิ่งใหญ่กว่าความทุพพลภาพจากการสูญเสียนิ้วมือนั้นกำลังรออยู่ ... อีกเพียงไม่กี่อึดใจ สุนัขทมิฬที่ไม่ควรจะมีในโลก บัดนี้มันคายเทียนไขที่คาบอยู่ลงกับพื้นเบื้องล่าง วิไลวรรณสังเกตเห็นได้ว่ามีบางอย่างที่มากกว่าเทียนหล่นออกมาด้วย นั่นคือ ... นิ้วทั้งสามของเธอ !! “ กรี๊ดดดดดดดดดด !! ” ในที่สุดวิไลวรรณก็กรีดร้องด้วยความรู้สึกต่างๆที่เทประดังเข้ามา ทั้งเจ็บปวด ความสิ้นหวังและความเจ็บใจ ไม่สิ ! ความหวังยังมีอยู่ ! เด็กสาวเอี้ยวตัวกลับ เธอหวังจะใช้ความเร็วในการออกตัวของนักกรีฑาวิ่งเข้าไปในร้านสังฆทานที่อยู่ห่างออกไปแค่ไม่กี่เมตร ในร้านยังมีเทียนและไฟแช็กอยู่อีกมาก ! พรึ่บ ! ตุบ ! เสียงพุ่งข้ามศีรษะของรันด้วยความรวดเร็ว ตามด้วยเสียงตกกระทบลงบนพื้นเบื้องหน้า จุดที่มันตกกระทบพื้นนั้น ตกลงบริเวณหน้าร้านสังฆทานที่เด็กสาวหวังจะมุ่งไปเป็นที่พึ่งสุดท้าย มันคือทูตแห่งความสิ้นหวัง ! เบื้องหน้าของวิไลวรรณปรากฏร่างสุนัขปิศาจยืนจังก้าดักรออยู่ มันแสยะเขี้ยวประหนึ่งพร้อมที่จะเข้าขย้ำทุกคนที่ย่างกรายใกล้ ปิศาจในร่างสุนัขกระโจนข้ามศีรษะของรัน เพื่อป้องกันไม่ให้เด็กสาวได้เข้าไปหยิบอาวุธที่จะใช้ต่อกรกับผีร้าย “ โบร๋วววววววว ” จากนั้นมันโก่งคอหอนเสียงดัง วิไลวรรณหนาวเยือกด้วยความหวาดหวั่น เสียงเห่าหอนของหมาป่าปิศาจช่างสั่นคลอนจิตใจเด็กสาวยิ่งนัก แต่ในความหวาดหวั่นของเธอยังแฝงไปด้วยความประหลาดใจว่เหตุใดมันจึงไม่เข้ามาจู่โจมเอาชีวิตเสียให้รู้แล้วรู้รอด ซ่า .... เสียงอะไรบางอย่างขึ้นจากน้ำ ? เสียงนั้นดังมาจากคูเมืองที่อยู่อีกฝั่งถนน วิไลวรรณค่อยๆหันกลับไปทางต้นเสียง บัดนี้รันรู้แล้วว่าทำไมสุนัขปิศาจถึงไม่เข้าจู่โจมเอาชีวิต นั่นเป็นเพราะเธอไม่ใช่เหยื่อของมัน แต่เป็นเหยื่อของผู้ล่าอีกรายต่างหาก !! บัดนี้ผู้ล่าที่เตรียมพร้อมสำหรับการไล่ล่า มันยืนจังก้าอยู่บนฟุตบาทอีกฟากถนน มันเป็นผีนรกที่สวมใส่ชุดสีขาว ปากของมันสีแดงสดราวกับทาไว้ด้วยโลหิต และที่สำคัญตอนนี้คอขาวซีดกำลังยืดยาวออกไม่น้อยไปกว่าหนึ่งวา ผีร้ายคอยาว ! บัดนี้มันขึ้นจากน้ำแล้ว !! วิไลวรรณสั่นสะท้านไปทั่วทั้งร่าง ความโดดเดี่ยว ความกลัวและสิ้นหวังได้ครอบงำจิตใจของเด็กสาวเสียสิ้น อาจเป็นเพราะเหยื่อขาแข็งตัวสั่นจนไม่สามารถขยับตัว ปิศาจร้ายจากขุมนรกจึงไม่ได้สืบเท้าเข้ามาหาแต่มันกลับใช้วิธียืดคอลอยข้ามถนน ศีรษะของมันลอยฝ่าสายหมอกขาวเข้าใกล้เด็กสาวทุกที ใบหน้าสีขาวซีดทว่าริมฝีปากฉาบด้วยสีแดงแห่งโลหิตเด่นชัดเมื่อเข้ามาในระยะใกล้ รันยังคงยืนตัวสั่น เธอหมดสิ้นแล้วทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่มีทางสู้ ไม่มีทางหนี เช่นนี้แล้วคงได้แต่รอรับผลสุดท้ายที่กำลังจะเกิดในอีกไม่กี่อึดใจ จากคุณ : Luckard - [ 25 เม.ย. 51 17:35:57 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ศีรษะทูตนรกลอยอยู่เบื้องหน้าของเหยื่อ ลิ้นของมันค่อยๆยืดยาวออกมาทีละน้อยจนกระทั่งเรี่ยพื้นดิน “ คุณหนูขาาาาาา ..... ขอกินนนนนนหน่อยยยยยย .....” ประโยคยานคางจากผีร้าย วิ่ง ! วิ่งสิ ! เด็กสาวพยายามร้องบอกตัวเอง ใบหน้าขาวซีดของปิศาจค่อยๆลดระดับความสูงลง ใบหน้าของมันลอยเข้าใกล้กับบาดแผลที่มือของเหยื่อที่บัดนี้ยังคงมีเลือดไหล วิ่ง ! วิ่งหนีเดี๋ยวนี้ ! อนุสติที่ยังคงมีอยู่ร่ำร้องเตือน ทว่าร่างกายโดยเฉพาะที่ขาทั้งสองดูเหมือนจะไม่ทำตามคำสั่ง !? ปิศาจคอยาวตวัดลิ้นไปมา ต้องหนี ! หนี ! วิ่งสิ ! วิ่ง ! ลิ้นของมันค่อยๆแลบเลียไปยังปากแผลที่มือของรัน เลือดแดงๆที่ไหลรินออกมาถูกมันเลียดูดกินแทบทุกหยาดหยด แจ๊บๆ ... แผลบๆ ... ซู้ด ... !! มันกระหยิ่มยิ้มย่องในรสอันโอชะ และเมื่อแลบเลียจนพอใจแล้ว มันค่อยๆยกหัวลอยขึ้นอีกครั้ง แววตาของเจ้าปิศาจวาววามจ้องจับไปที่คอของผู้เป็นเหยื่อ มันรู้ว่าใต้ผิวที่ลำคอนั้นมีเส้นเลือดที่บรรจุอาหารที่มันชื่นชอบไว้เต็มเปี่ยม ปิศาจร้าย ทาสแห่งกระจกมายาแยกเขี้ยวจนมองเห็นเขี้ยวยาวโง้งแหลมคมที่สองข้างของฟันด้านบน วินาทีสุดท้ายของชีวิต วิไลวรรณยังคงไม่อาจจะทำอะไรได้ เธอไม่สามารถแม้แต่จะคิดถึงผู้เป็นบิดามารดา ไม่อาจจะนึกถึงเหตุการณ์สำคัญในอดีต มันช่างไม่เหมือนกับในภาพยนตร์ที่เคยดู ในภาพยนตร์นั้นผู้ตายมักจะรำลึกถึงภาพในอดีตนี่นา คมเขี้ยวของปิศาจอ้าออกกว้าง มุมปากของมันฉีกกว้างขาดยาวออกไปจนเกือบถึงใบหู ราวกับมันเตรียมที่จะกัดคอของเหยื่อให้ขาดสะบั้นในครั้งเดียว ศีรษะที่อ้าปากกว้างพร้อมจะพุ่งลงมา ... ในระยะที่ห่างไม่เกินสามฟุต ! วิไลวรรณยังยืนนิ่งขาแข็งไม่ขยับ จะด้วยชะตาของเด็กสาวยังไม่ถึงฆาต หรือจะด้วยผลบุญกุศลที่เธอทำไว้ หรือจะความบังเอิญหรือจะเพราะอะไรก็ตามแต่ รถยนต์ที่ชนกันอยู่เป็นแนวนั้น บางคันมีน้ำมันรั่วนองพื้น ขณะที่บางคันมีประกายไฟแปลบปลาบจากแบตเตอรี่รถ รวมถึงสองคันที่ชนกันริมถนนฝั่งตรงข้าม ใกล้ๆกับจุดที่ร่างของปิศาจร้ายกำลังยืนอยู่ บรึม ! ระเบิดกัมปนาทดังหวั่นไหว ร่างปิศาจร้ายถูกเหวี่ยงกระเด็นด้วยแรงอัดในทันที ซึ่งทำให้คอและศีรษะของมันถูกกระชากไปพร้อมกัน วิไลวรรณได้สติและสามารถขยับแขนขาได้ดั่งใจอีกครั้ง เธอไม่รอช้ารีบวิ่งหนีด้วยความเร็วเท่าที่นักกรีฑาจะสามารถทำได้   เด็กสาวหนีออกมาห่างจากจุดระเบิดได้พอควร ยังไม่มีวี่แววของปิศาจนรกคอยาวอีกทั้งไม่มีเงาร่างของสุนัขปิศาจลึกลับ แต่ถึงกระนั้นเด็กสาวก็หวาดกลัวจนถึงขั้วหัวใจ เธออยากจะรีบจบๆเกมนี้เสียที “ พอกันที ... ไม่เอาอีกแล้ว ! ” รันพูดกับตัวเองพร้อมกับน้ำตาที่หลั่งรินอาบแก้ม แต่แม้จะกำลังร้องไห้ เด็กสาวก็ยังพยายามออกเดินเพื่อให้ไกลจากจุดที่ผีร้ายอยู่ให้มากที่สุด เด็กสาวแวะเข้าไปยังร้านขายยาที่อยู่ใกล้ๆ เธอเลือกเอาผ้าก๊อซและผ้ายืดพันแผล จากนั้นจึงใช้ทั้งสองอย่างพันปากแผลที่มือจนแน่น เลือดเริ่มหยุดไหลบ้างแล้ว วิไลวรรณหายปวดแผลเนื่องเพราะความเจ็บปวดได้แปรเปลี่ยนไปเป็นความด้านชาอีกครั้ง แต่ในความด้านชานั้นเธอก็ยังรู้สึกขยะแขยงเมื่อนึกได้ว่าเมื่อสักครู่ผีนรกได้แลบเลียดูดกินโลหิตจากปากแผล อดีตนักกรีฑาสาวพยายามล้วงมือข้างที่ดีเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อหาธนบัตร โดยตั้งใจจะวางเงินค่าผ้าพันแผลไว้ที่เคาน์เตอร์ในร้าน ขณะที่ล้วงมือเพื่อควานหาธนบัตร มือของเธอได้กระทบกับของสิ่งหนึ่งในกระเป๋า โทรศัพท์มือถือ !? วิไลวรรณหยิบออกมาด้วยมือสั่นเทา โทรศัพท์ของเธอเอง ตัวเลขดิจิตอลที่หน้าจอแสดงเวลาเพียงเที่ยงคืนเศษๆเท่านั้น เหลืออีกค่อนคืน ! ต้องหนีอีกกว่าครึ่งค่อนคืน ! เด็กสาวมือสั่นระริก เธอกำลังตัดสินใจขั้นเด็ดขาด กฎของกระจกข้อหนึ่งนั้นคือ ‘ ห้ามติดต่อกัน ’ มิเช่นนั้นเกมจะจบและสิ่งที่ตั้งจิตอธิษฐานไว้จะไม่สัมฤทธิ์ผล น้ำตาของรันไหลลงอาบแก้ม เธอกำลังเลือกระหว่างชีวิตของตัวเองกับเกศนีย์ นั่นเพราะตัวเธอก็ยังไม่แน่ใจว่าถึงแม้เธอและเพื่อนทุกคนจะรอดมาได้ ... เกศนีย์จะฟื้นขึ้นมาจริงหรือไม่ ? มือของเด็กสาวสั่นเทาหนักขึ้น “ เกด ... ขอโทษนะ ... เราไม่ไหวแล้วจริงๆ ” รันพูดพร้อมสะอื้นในลำคอ นิ้วของเด็กสาวกดไล่ไปตามปุ่มบนแผงหน้าของโทรศัพท์ หน้าจอกำลังแสดงชื่อของคนที่เจ้าของจะโทรไปหา ‘ น้ำ – ธารนที ’ เหลืออีกเพียงขั้นตอนเดียว นั่นคือกดปุ่มสีเขียวรูปหูโทรศัพท์เพื่อยืนยันการโทรออก เด็กสาวกลั้นใจอีกครั้ง เหลือบตาดูเสาสัญญาณที่หน้าจอ ... สัญญาณมีอยู่เต็ม “ ฮึก .. ฮึกๆ ... ” วิไลวรรณสะอื้นไห้ เธอตัดสินใจเด็ดขาด ในที่สุดนิ้วก็กดลงไปยังปุ่มโทรออก !! ( โปรดติดตามตอนต่อไป ) จากคุณ : Luckard - [ 25 เม.ย. 51 17:37:52 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ้าว เพิ่งเห็นพี่หมอโพสเสร็จแล้ว อดปาดเลย อ่านแล้วแอบหงุดหงิด รันชอบยืนแข็งตะลึงอยู่กับที่อยู่เรื่อยเลย เป็นมิ้นนะวิ่งป่าราบไปแล้ว แก้ไขเมื่อ 25 เม.ย. 51 17:46:17 จากคุณ : แมวน้อยสีน้ำตาล - [ 25 เม.ย. 51 17:39:42 ]

ความคิดเห็นที่ 7 >_< สวัสดีค่า แวะมาทักทายก่อนค่ะพี่หมอ ไม่ได้เจอกันนานมาก แปะไว้ก่อนนะคะ เดี๋ยวคืนนี้มีบินต้องไปนอนแล้ว พรุ่งนี้ถึงญี่ปุ่นแล้วจะรีบมาอ่านเลยค่า ^^ ดีใจที่เจอพี่หมออีกค่า จากคุณ : ฟองคลื่น คืนจันทร์ พันดาว - [ 25 เม.ย. 51 19:10:16 ]

ความคิดเห็นที่ 8 รันเป็นนักวิ่งแน่เหรอเนี้ย...ชอบยืนแข็งตลอดเวลา เฮ่ออออ นึกว่าพี่หมอจะลืมนักอ่านเสียแล้ว นั่งรอสยองอยู่นาน ฮิๆ จากคุณ : ความรักมีวันหมดอายุ - [ 25 เม.ย. 51 19:35:38 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แย่จัง บาดเจ็บด้วย จากคุณ : scottie - [ 25 เม.ย. 51 23:56:18 ]

ความคิดเห็นที่ 10 รอนานมากเหมือนกันค่ะ ได้อ่านแล้ว ผีพูดเพราะเชียว มีคะ ขา ด้วย จากคุณ : Nobody's waiting for me - [ 26 เม.ย. 51 00:23:25 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เย้ๆ 3 ตอนรวด จากคุณ : KoKo - [ 26 เม.ย. 51 15:25:28 A:161.200.255.162 X: TicketID:117614 ]

ความคิดเห็นที่ 12 >_< งวดหน้ามาลงเมื่อไหร่คะ >_< หนูรันกดโทรออกไปแล้ว คลับคล้ายคลับคลาถึงตอนนี้มาก ๆ ค่ะ แต่ยังนึกไม่ออกว่ามีโผล่ในตอนเก่า ๆ ไหม ปล. ไม่ได้อ่านนานมากค่ะ เดี๋ยวต้องไปไล่ของเก่าด้วย แหะ ๆ จากคุณ : ฟองคลื่น คืนจันทร์ พันดาว - [ 26 เม.ย. 51 20:52:49 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อัพเดตครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6561736/W6561736.html จากคุณ : Luckard - [ 29 เม.ย. 51 21:30:48 ]