รัก คือ???
   รัก คือ อะไร ทำไมมันถึงเจ็บปวดแบบนี้ สุดท้ายเค้าก็กำลังจะเดินออกไปจากชีวิตของฉัน อาจเพราะฉันทำให้เค้าเกินทนก็เป็นได้ แต่บางครั้งก็ต้องเข้าใจว่าฉันกำลังอยู่ในช่วงของการปรับตัว ช่วงเปลี่ยนแปลงและเปลี่ยนผ่านตัวตน แต่คุณก็ไม่ได้ยอมให้โอกาสกับฉันเลย ฉันขอเวลากับคุณ  แต่คุณยังจะคอยทำร้ายจิตใจกันอยู่ร่ำไป คุณทำไปได้ยังไง กับคนที่คุณบอกว่ารัก และคุณก็ขอโอกาสในการแก้ตัวกับช่วงเวลาที่ผ่านมา
   ฉันพยายามจะให้โอกาสกับคุณ แต่ความขัดแย้งที่มันมีอยู่ในตัว มันกำลังต่อสู้กัน ทั้งไอ้ตัวเหตุผล และความรู้สึก มันกำลังหาจุดที่จะลงตัว คุณรู้ไหมสิ่งที่อยากที่สุดสำหรับฉันมันกลับไม่ใช่การให้อภัยกับคุณ แต่มันเป็นการให้อภัยตัวเองมากกว่าคือสิ่งที่อยากที่สุด ในตอนนี้ ให้อภัยกับสิ่งที่กระทำและรับมันให้ได้และฉันต้องไม่โทษตัวเองในการแสดงออกหรืออยู่บนความสัมพันธ์นั้นๆ คุณไม่รู้หรอว่ามันทรมานมากแค่ไหน กับการที่ได้อยู่ร่วมกัน โอเคใช่ฉันเผลอตัว เผลอใจไปกับคุณ แต่ทุกครั้งที่ไม่มีคุณอยู่ ฉันก็มานั่งโทษตัวเองอยู่เสมอกับสิ่งที่ได้กระทำลงไป คุณคิดว่าฉันรู้สึกดีนักหรือไงกับการวางตัว กับคำพูดที่มันคอยทิ่มแทงความรู้สึกของคุณ แต่คุณรู้ไหมทุกครั้งที่พูดไปคนที่เจ็บก็คือฉันเอง
   ฉันรู้ว่าเรารู้จักกันน้อยลง เรื่อยๆ อาจจะเพราะระยะทางหรือเวลาความเคยชิน ความไว้ใจที่แก่กัน ที่ทำให้รู้สึกว่ามันอาจเป็นเรื่องปกติ แต่สุดท้ายฉันก็รู้ว่ามันไม่จริง
    สามสี่เดือนแห่งการต่อสู้กับเรื่อง มอนอกระบบ ครอบครัว งาน การเรียน สอบ  และ ความคาดหวัง ที่ถูกทำลาย มันทำให้ความเหงา  ความรู้สึกโดดเดี่ยว และความเย็นเฉียบของความเงียบที่ไร้คำตอบ มันมายืนข้างๆโดยไม่รู้ตัว มันกัดกร่อน และคอยอ้อยอิ่ง วนเวียนอยู่รอบตัวของฉันตลอดเวลา เมฆหมอกของความคลุมเครือลอยปกคลุมอยู่ทั่ว  มันทำเอาฉันสติแตกนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว มาหลายต่อหลายครั้ง ต้องขอบคุณครอบครัวที่ทำให้ฉันมีกำลังใจ และมองโลกในแง่ดีขึ้นมาเสมอ นั้นเป็นความสุขเล็กๆที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาอันแสนเจ็บปวดนั้น
     หลายครั้งที่ฉันพยายามเรียกร้องการดูแลกันและกันในช่วงเวลานั้น ขอแค่นั้นจริงๆ แต่สิ่งที่ได้กลับมามันคือความว่างเปล่า มันไม่เคยมีคุณเลยในที่ยืนอยู่ตรงนั้น ตรงที่ฉันต้องการพักใจ มันมีแต่ความเหงาและความว่างเปล่าเท่านั้นที่ฉันสัมผัสได้    นี้หรือคือสิ่งที่คนรักกัน เค้ามอบให้กันยามนี้ มันเป็นคำถามที่ผุดขึ้นมาในใจที่อ่อนล้า... จวนเจียนจะหมดแรง แต่สิ่งที่ทำให้อยู่ได้คือการมองโลกในแง่ดี คุณอาจจะมีปัญหา อาจไม่มีเงิน ไม่มีเวลา ต้องทำงาน ฉันต้องเข้มแข็งจัดการกับตัวเอง ต้องอดทนและผ่านมันไปให้ได้ รวมทั้งกำลังใจจากครอบครัว มันทำให้ผ่านมาได้จนถึงระดับหนึ่ง
ระดับที่ไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว นั้นทำให้ฉันคงอยู่
      คุณรู้ไหมว่าฉันรู้สึกดีขนาดไหนกับการที่คุณบอกว่าจะขึ้นมาในช่วงปีใหม่ มันเป็นความหวังเดียวของฉันเลยด้วยซ้ำ ช่วงเวลานั้นประมาณ เดือนกว่าๆ ที่เราไม่ได้เจอกันเลย ฉันวางตัวไว้ว่าจะไม่กลับบ้าน ทั้งที่อยากจะกลับใจจะขาด คุณเป็นความหวังเดียวที่มีอยู่
      แต่สุดท้ายคำตอบที่คุณให้มาทำเอาฉันต้องคิดหนัก ฉันโทรหาคุณในวันที่คุณบอกว่าจะขึ้นมา สัญญาไว้ว่าจะขึ้นมา แต่คำตอบคือ คุณอยู่ที่พัทยาไปเที่ยวมีความสุขกับพี่ที่ทำงาน คุณลืมฉันซะสนิทเลย.......... ฉันคนที่ไม่เคยมีตัวตนอยู่จริงในความทรงจำของคุณ  นั้นทำให้ฉันอึ้ง..... น้อยใจและคิดหนักกับข้อเสนอหรือเงือนไขที่คุณหยิบยื่นให้...  สามสิบเอ็ดธันวาเป็นวันเดียวที่คุณจะขึ้นมา ในขณะที่บอกว่าจะมาตอน ยี่สิบเจ็ดธันวา ช่วงเวลามันแตกต่างกันมากเกินไป ตอนแรกกอาจพูดด้วยอารมณ์น้อยใจ แต่สุดท้ายก็มองเห็นว่าคุณไม่ควรขึ้นมาเพราะฉันเป็นห่วงเรื่องค่าใช้จ่าย ซึ่งมันไม่คุ้มกับเวลาที่จะอยู่แค่คืนเดียว ด้วยตัวฉันเองที่ห่วงคุณทำให้ตัดสินใจไม่ยอมให้คุณขึ้นมา แต่ไม่เคยคิดเลยว่า หลังจากนี้มันจะเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้ฉันเจ็บปวดยิ่งกว่าที่ใครจะคิดถึงซะอีก และเราก็ไม่เคยคุยกันเลยหลังจากวันนั้น ฉันเฝ้าโทรหาคุณครั้งแล้วครั้งเล่า แต่มันไม่ติด มันทำให้คิดไปต่างๆนาๆว่ามันจะเกิดอันตรายกับคุณ ปีใหม่ปีนี้เป็นการกลับบ้านที่ไม่สนุกเลย ฉันคอยพะว้าพะวงกับเรื่องของคุณ อยู่ตลอดเวลา คอยโทรหา และเริ่มคิดมากว่าทำไมคุณถึงไม่โทรมา นึกเปรียบเทียบกับปีที่ก่อนที่ผ่านมาช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน แม้แต่ข้อความ การพยายามจะติดต่อมา มันไม่เคยมีเลยคุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันอยู่ที่ไหน มันแสดงว่าคุณไม่เคยนึกเป็นห่วงฉันเลย มีแต่ความว่างเปล่า และความสับสนที่ฉันไขว่คว้ามาตลอดช่วงเวลานั้น
       มีข้อความที่ไม่ได้ส่งหลายข้อความที่เขียนด้วยอารมณ์และความรู้สึกในขณะนั้น มันมีคำถามมากมายกับสิ่งที่ผ่านมาว่ามันเกิดอะไรขึ้นในความสัมพันธ์ ตอนนี้มันไม่ปกติแล้ว มันเกิดอะไรขึ้น มันเป็นคำถามที่ถูกถามซ้ำแล้ว ซ้ำเล่าในห้วงความคิด  
      ผ่านมา จากวันที่เราิติดต่อกันครั้งสุดท้าย ยี่สิบแปด ธันคม ถึง สามมกราคม เวลาเกือบอาทิตย์ที่ฉันอยู่ในสภาพแบบนั้น กับการสอบที่มีขึ้นในวันที่ สอง สาม และสี่ มกราคม มันกดดันมากๆในความรู้สึก วันนั้นเราคุยกัน ฉันร้องไห้ออกมาด้วยความอึดอัดกับคุณ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นบนความสัมพันธ์นี้แล้วตอนนี้ฉันเป็นอะไร คุณกำลังทำอะไร พยายามจะคุยจะเคลียร์ความรู้สึก แล้วคุณก็บอกว่าไม่มีอะไร คุณไปเที่ยวกับเพื่อนๆ โทรศัพท์คุณเสียและมันจะไม่เกิดขึ้นอีก แต่จากนั้นไม่เกิน สามวัน เหตุการณ์ก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม....... คุณหายไป????