บางเวลา ความเหงา
เป็นเพียงความรู้สึกที่เกิดขึ้น
ขณะเห็นใครต่อใคร จูงมือกันผ่านไปมา
ในขณะที่ตัวฉัน นั่งมองความสุขเหล่านั้น ด้วยสายตาอันเดียวดาย
อากาศร้อน จนสารเคมีชนิดหนึ่งของหัวใจ หลั่งออกมาเป็นความคิดถึง

ฉันยิ้มให้กับตัวเอง เมื่อเห็นคนบ้า
เหม่อลอยต่อพลาสติก ที่เขาพิจารณาจากถังขยะ อันน่าแขยง ในความรู้สึกของคนทิ้ง
สิ่งที่มีค่าบางครั้ง มักซ่อนอยู่ในสิ่งไร้ค่า ขึ้นอยู่กับสายตาของคนมอง

ถ้าหากเรากีดกันความโศกเศร้าและความทุกข์ทรมานออกไปจากหัวใจ
เช่นนั้นแล้ว ..
พันธะสัญญาเพียงประการเดียว
ที่ซ่อนเร้นมากับโอกาส ในการเข้าถึงภาวะอันเป็นจริงแห่งธรรมชาติ
คงไม่มีวันมาถึง
เมื่อความไม่รู้จักพอ
ยังยึดติดอยู่ในสุข ที่ปราศจากความยั่งยืน
ฉันอยากเพิกเฉย ต่อความมืดมิด และสว่างไสว
ดุจก้อนหินที่ไร้หัวใจ ต่อเศษดิน และฝุ่นละออง ที่จับต้องตัวตน

แต่หน้ากากของความเฉยเมย
กลับไม่อาจปกปิดความรู้สึก ส่วนลึกของภายใน
อรุณรุ่งสดใส หัวใจยิ่งเงียบเหงา
ยิ่งเห็นดวงดาวงดงามเพียงใด ใจยิ่งเงียบงัน เพียงนั้น
รัตติกาลอันยาวนาน พ้นผ่านอย่างยากเย็น

ในสวนกุหลาบอันไกลโพ้น
ฉันมองเห็นหนาม ตามกิ่งก้านอันเขียวขจี
ฉันค่อยๆลูบลำต้น บรรจงไล้นิ้วมือ ไปยังความแหลมนั้น
ปลายสุดของคมหนาม สะกิดนิ้วฉัน ก่อเกิดความรู้สึกแปลกประหลาด
หยดเลือดสีแดงเล็กๆ แทรกอณูออกมาจากนิ้วมือ คล้ายสีของดอกกุหลาบ
ฉันใช้มือ นิ้วนั้น แตะลิ้นเบาๆ
เลือดที่เคยฝาด กลับมีรสหวานละมุน

ความเจ็บปวด
ทำให้ฉัน ได้พบกับความงามของดอกไม้
ได้ลิ้มรสอันแสนหวาน จากความรู้สึกประหลาดล้ำ

ถ้าหากไม่มีความรัก


โลกนี้คงมีแต่กุหลาบที่ไร้หนาม ..