ความคิดเห็นที่ 1 “คุณมี 1 ข้อความ จาก 081.... เวลา .... เมื่อคืน .ฟังข้อความ กด ,.” เสียงสัญญาณตอบรับจากบริการฝากข้อความบนโทรศัพท์มือถือดังขึ้นผ่านบลูทูธที่เสียบอยู่ในหูของหญิงสาวในชุดเสื้อกล้ามสีขาวกางเกงขาสั้น ที่กำลังนอนก่ายหน้าผากบนเตียง นาฬิกาที่แขวนบนผนังบอกเวลาบ่ายโมงกับอีกยี่สิบนาที เสียงการจราจร เสียงก่อสร้าง และความอึกทึกทั้งหลายของสังคมเมืองดังขึ้นผ่านระเบียงห้องพักในอพาร์ทเมนต์สุดหรู เธอตัดสินใจกดฟังข้อความที่ฝากไว้เมื่อคืน แม้จะรู้อยู่กับใจว่าเป็นใครที่โทรมา “ .อีน้ำ นี่ไก่เพื่อนแกนะ ทำไมถึงไม่เสนอหน้ามางานพาร์ทีสักทีล่ะยะนังชะนี หนุ่มหล่อเริ่ดระเบิดเยอะแยะไปหมดเลยนะแก เออนี่ เรื่องที่คุยกันไปตอนนั้น จะให้ชั้นไปอยู่เป็นเพื่อนแกมั้ยยะ ยังไงไหวไม่ไหวก็โทรมาบอกหน่อยละกันนะ โอเค๊? .ตื๊ด ตื๊ด .” ข้อความสิ้นสุดลงเพียงเท่านี้ หญิงสาวหัวเราะกิ๊กไปกับเสียงของไก่ เพื่อนร่วมงานกะเทยสุดซิ่งแต่จริงใจไม่มีแอ๊บที่อุตส่าห์ปลีกตัวจากความสนุกของงานปาร์ตี้ในผับหรูย่านเอกมัยมาโทรถามไถ่สารทุกข์สุขดิบของเธอที่ไม่ได้เสนอหน้าไปร่วมงาน และเชื่ออย่างยิ่งว่าถ้าเธอไม่ไหว เพื่อนไก่คนนี้จะต้องบินตรงดิ่งมาจากอพาร์ทเมนต์ของตัวเองด้วยความเร็วแสง โดยไม่เกี่ยงว่าจะเมาค้างหรือยังสนุกสนานหรรษากับสามีหนุ่มของตัวเองสักเพียงไหน แต่ด้วยเวลาย่ำบ่ายของวันเสาร์อันแสนว่างเช่นนี้ กับเรื่องราวต่างๆ ที่เธอได้ประสบพบเจอในช่วงที่ผ่านมานั้น เธอเลือกที่จะอยู่ด้วยตัวคนเดียว กับเบียร์กระป๋องอีกหนึ่งลังเสียมากกว่า หญิงสาวนอนบิดตัวไปมาด้วยความเกียจคร้านอีกหนึ่งจังหวะ สายตาจับจ้องไปที่กองกระป๋องเบียร์หกเจ็ดกระป๋องที่วางระเกะระกะอยู่ที่พื้นข้างเตียง บอกไปใครจะเชื่อ ว่าน้ำ ชลนรินทร์ อินทรสัย ผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์สาวสวยผู้มากด้วยความสามารถ จะนั่งถองเบียร์อย่างโดดเดี่ยวในห้องพักของตัวเองราวกับจะไปเอาโล่ห์เกียรติคุณในคืนวันศุกร์อันแสนสนุกสนานของใครต่อใครหลายคน แน่นอน มันไม่ใช่วิสัยของเธอเลยแม้สักนิด ถ้าไม่ได้เป็นเพราะงานปาร์ตี้เมื่อคืนนั้น มีนัยแอบแฝงของการเปิดตัวคู่หมั้นคนใหม่ของกรรมการผู้จัดการสุดหล่อ อดีตคู่ควงของเธอ กับเด็กสาวพนักงานใหม่ดีกรีปริญญาโทจากเมืองนอก และที่เธอไม่เสนอหน้าไปร่วมงาน หาใช่ว่ามีความรู้สึกอับอาย หรือเศร้าโศกอันใด เหตุผลก็มีเพียงแค่ว่าเธอไม่พบความจำเป็นอันใดที่จะต้องไปปรากฏตัวเพื่อให้ตัวเองตกเป็นเป้าแห่งการซุบซิบนินทาว่ากล่าว หรือรับการสมเพชเวทนาจากบรรดาสาวๆ ในบริษัท เพราะเธอเองก็ไม่แคร์กับเรื่องราวใดๆ เหล่านี้อยู่เป็นทุน มันก็แค่เหตุการณ์หนึ่งที่ผ่านพ้นไป และเธอก็เผื่อแผ่ส่วนบุญด้วยการกรวดน้ำเมารสข้าวหมักให้กับคู่รักข้าวใหม่ปลามันเจ้าภาพของงานเมื่อคืนไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย “ขอให้เป็นสุขๆ เถอะนะ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นอย่างเลื่อนลอยเมื่อนึกถึงเรื่องราวดังกล่าว สายตาจับจ้องหลอดไฟที่เพดานห้อง ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่ระเบียง พลางคว้าเอาบุหรี่ดาวิดอฟมาจุดสูบ โชคดีที่บุหรี่จากเยอรมันยี่ห้อนี่ไม่ค่อยทิ้งกลิ่นอันไม่พึงประสงค์มากเท่าใดนัก นอกจากความฉุนแบบอ่อนๆ ที่พอจะกล่อมเกลาขับไล่ความง่วงเหงาได้ดี แต่เธอก็ไม่คิดจะให้กลิ่นทั้งหลายมันอยู่ติดกับห้องให้กลายเป็นปัญหาสุขภาพระยะยาว จึงเลือกมาจุดสูบที่ระเบียง ท่ามกลางความอึกทึกของเมืองใหญที่หนาแน่นไม่แพ้กัน หญิงสาวละเลียดควันสีเทาจางเข้าปอดอย่างแช่มช้า หันหน้าไปมองสภาพรอบๆ ตัว ห้องทางซ้ายเป็นน้องนักศึกษาปริญญาตรีสุดสวยรวยฐานะที่กำลังตากเสื้อผ้าและชุดชั้นในอย่างขะมักเขม้น ห้องทางขวา หนุ่มใหญ่หม้ายโสดหน้าตาพอใช้ได้นั่งเอกเขนกบนเก้าอี้ไม้อ่านหนังสือพิมพ์ เขาและเธอสบตากัน พยักหน้าและยิ้มตามมารยาทให้หนึ่งที รอยยิ้มของเขาหาได้มีเจตนาเจ้าเล่ห์หรือไปในเชิงชู้สาว หากแต่เป็นยิ้มที่เต็มไปด้วยความเอ็นดูแบบผู้ใหญ่ที่ผ่านโลกมานักต่อนัก อย่างน้อยๆ กับเพื่อนบ้านข้างห้องที่ทั้งน่ารักและไว้ใจได้ ทำให้บรรยากาศโดยรอบนั้นไม่หม่นหมองหรือโหดร้ายจนเกินไป เมื่อเทียบกับสังคมเมืองใหญ่ ที่ต่างขับเคี่ยวแก่งแย่งชิงดีในสายงาน ชนิดที่ถ้าจับมีดไปยัดใส่มือใครได้ คงได้เห็นฉากการฆ่าสังหารหมู่ระหว่างกันจนเลือดนองกองพื้นอย่างไม่ต้องสงสัย หญิงสาวสลัดความคิดทั้งหลายออกจากหัว ขยี้บุหรี่ลงกับที่เขี่ย แล้วเดินกลับเข้ามาในห้องตรงดิ่งไปยังห้องน้ำ โดยไม่ลืมที่จะเปิดสเตอริโอในบริเวณใกล้ๆ กันนั้นด้วย “สวัสดีครับ กลับมาพบกันอีกครั้งกับช่วงที่สองของรายการ .ณ คลื่น . FM กันอีกแล้วกับผมดีเจ ..” เสียงของโฆษกจากคลื่นวิทยุดังคลอไปทั่วห้องพร้อมกับสายน้ำจากหัวก๊อกที่ไหลรินในขณะที่เธอกำลังใช้แปรงสีฟันทำความสะอาดช่องปากของตัวเอง “นี่มันออกจะสิ้นเปลืองไปนิดนะ ” หญิงสาวปรารภในขณะที่ยาสีฟันเต็มปากจนล้นฟอง เธอแปลกใจอย่างยิ่งยวดว่าทำไมถึงติดการแปรงฟันตอนตื่นนอนได้ถึงเพียงนี้ แม้จะรู้ว่าหลังจากนั้นอีกไม่กี่วินาที เธอจะต้องเดินไปคว้าเบียร์อีกกระป๋องในตู้เย็นขึ้นมากระดกเพื่อดับความกระหาย คงเพราะคุณพ่อที่เป็นทันตแพทย์ของเธอกระมัง ท่านสอนสั่งในระเบียบความสะอาดช่องปากเสียละเอียดยิบ แม้จะจากโลกนี้และตามคุณแม่ไปยังโลกหน้านานแสนนาน มันก็ยังฝังแน่นในห้วงความรู้สึกจนเป็นสัญชาตญาณเฉพาะตัว อันที่จริงเธอเองก็ไม่ได้ว่าหรือรู้สึกแย่อะไรกับมันนักหรอก แค่มันอาจจะก่อให้เกิดความไม่สะดวกเล็กๆ น้อยๆ ในบางกรณีก็เท่านั้น “ตอนนี้เรามีเพลงใหม่ที่วิ่งเข้าชาร์ต Top 5 ของเราในสัปดาห์นี้กันแล้วนะครับ เป็นเพลงจากวงร็อกหน้าเก่าแต่นักร้องนำคนใหม่ลูกครึ่งผู้มากความสามารถ ยังไงก็ไปฟังกันได้เลยนะครับกับ ..” เสียงโฆษกประจำคลื่นยังคงดังเจื้อยแจ้วด้วยความสนุกสนาน หญิงสาวบ้วนปาก วักน้ำล้างหน้า สายตาจับจ้องไปที่เงาในกระจก ผมยาวดัดเป็นลอนสีโค้กรับกับใบหน้าและริมฝีปากอวบอิ่ม ยังไม่นับรวมรูปร่างทรวดทรงที่กำลังพอดี คือสิ่งที่ปรากฏจากให้เห็น หากแต่แววตาคู่นั้น .ดูเหนื่อยล้าเหลือเกิน ..   หญิงสาวหยิบผ้าขนหนูมาซับน้ำบนในหน้า ก่อนจะเดินออกมานอนเล่นเอกเขนกบนเก้าอี้เอน หนังสือ ‘สิบเอ็ดนาที’ นวนิยายของเปาโล คูเอลโญ วางไว้บนโต๊ะเตี้ยใกล้ๆ กัน เธอมองพลางนึกขำอยู่ในใจ ในครั้งแรกที่อ่าน เธอนึกว่านี่เป็นเรื่องราวความรักของหญิงโสเภณีจากละตินอเมริกาที่มีต่อชายหนุ่มจิตรกรชาวยุโรปที่จากลาด้วยความเศร้า แต่ไปๆ มาๆ กลับสมหวังกันในตอนจบ กลายเป็นภาพยนตร์ Pretty Woman ภาคนวนิยายไปเสียได้ หญิงสาวหยิบหนังสือขึ้นมา ใช้นิ้วมือลูบไล้ไปบนปกสีขาว เสียงเพลงร็อกเศร้าๆ จากรายการวิทยุยังคงดังคลอไปทั่วห้อง เนื้อหาเกี่ยวกับความรักที่ปักหัวใจ งมงายไร้ที่สิ้นสุด มันเกิดอะไรขึ้นกับโลกใบนี้กันแน่ หญิงสาวคิดพลางชันเข่าข้างขวา และใช้มือซ้ายเสยผม เราไม่ได้ยืนอยู่บนพื้นแห่งความเป็นจริงอย่างนั้นหรือ ทั้งเพลงทั้งนิยายถึงได้วนเวียนอยู่กับไอเดียจำพวกนี้อย่างไม่สิ้นสุด ปักปำอยู่กับความฝันที่ไม่มีทางเป็นความจริง เธอไม่เข้าใจจุดประสงค์ของผู้รังสรรค์ผลงานทั้งหลายเอาเสียเลย ต้องการให้มันเป็นนิทานกล่อมเด็กก่อนนอน เจ้าหญิงเจ้าชายมีความสุขชั่วนิรันดร์ หรือว่า..... ทั้งหมด ทุกผู้ทุกนาม ต่างก็ยังหวังในการมีอยู่ของ ความรัก? คิดไปก็เปล่าประโยชน์ หญิงสาวลุกขึ้นจากเก้าอี้เอน ตั้งใจจะไปหยิบเอาเบียร์มากรอกลงคออีกกระป๋องเพื่อดับความฟุ้งซ่านของตัวเอง ในขณะนั้นเอง ที่สายตาของเธอวิ่งชนเข้ากรอบรูปที่ตั้งอยู่บนชั้นวางหนังสือ มันเป็นรูปของเธอในสมัยที่ยังเป็นนักศึกษา เสื้อสีขาวบริสุทธิ์ ติ้งคณะ กระโปรงพลีทยาวกรอมเท้า และจักรยานสีชมพูลายคิตตี้ คือองค์ประกอบทั้งหมดของภาพนั้น แต่เหนือสิ่งอื่นใด รอยยิ้มที่จริงใจ คือสิ่งที่โดดเด่นที่สุดจนไม่อาจปิดบัง หญิงสาวหยิบกรอบรูปนั้นขึ้นมาพิศดู พลางนึกถึงความทรงจำในวัยเยาว์ และอดไม่ได้ที่จะยิ้มเมื่อนึกถึงใครบางคน .. คนที่ถ่ายรูปนี้ให้กับเธอ .. จากคุณ : ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) - [ 26 เม.ย. 51 15:36:44 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “นี่ น้ำ .” เสียงของชายหนุ่มดังขึ้น พร้อมกับเสียงชัตเตอร์ในจังหวะที่หญิงสาวในชุดนักศึกษาหันหน้ามาพอดี เล่นเอาสาวน้อยถึงกับตกใจหน้าตื่น “อะไรกัน ยุ! เล่นแอบถ่ายแบบนี้เลยเหรอ ไม่ต้องมาทำหัวเราะ! ลบรูปเลยนะ” “ฮ่ะๆ ไม่เอาน่า เห็นมั้ย น้ำน่ารักจะตายไป” ชายหนุ่มยังคงอุทธรณ์ต่อการกระทำของตนเอง พลางให้ดูรูปของหญิงสาวคนรักจากดิสเพลย์กล้องดิจิตอล “ไม่เห็นจะน่ารักตรงไหนเลย .” เธอบ่นอุบ แต่ในใจก็คิดว่ารูปออกมาดี และชายหนุ่มก็มีฝีมือที่ใช้ได้เหมือนกัน “น่ารักสิ น้ำเป็นธรรมชาติมากเลยนะ เดี๋ยวยุไปอัดรูปใส่กรอบแล้วจะเอามาให้น้ำนะ” ชายหนุ่มพูดพลางยิ้ม และปิดหน้าเลนส์ของกล้อง “แปลกคนจริง ปกติผู้ชายเค้าเอารูปแฟนไว้บนหัวนอนไม่ใช่เหรอ?” หญิงสาวแปลกใจในเหตุผลของชายหนุ่ม แต่ก็ไม่ได้ทักท้วงอะไรเป็นพิเศษ “ยุอยากให้น้ำดูรูปของตัวเองเวลาท้อแท้ ระลึกไว้เสมอว่าน้ำมีเวลาที่ดีๆ แบบนี้อยู่....เวลาของเราไงล่ะ” “คนบ้า คิดเองเออเอง ไม่รู้ด้วยแล้ว” สาวน้อยค้อนควับ เดินจ้ำอ้าวไปพร้อมรถจักรยาน ปล่อยให้ชายหนุ่มคนรักเดินตามต้อยๆ โดยที่เขาไม่รู้เลยว่า เธอเองก็กำลังหน้าแดง อมยิ้มจนแก้มแทบปริ . ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) - [ 26 เม.ย. 51 15:38:40 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หญิงสาวใช้มือขวาก่ายหน้าผาก ในขณะที่มือซ้ายประคองกรอบรูปเอาไว้ จ้องดูอย่างไม่วางตา ระลึกถึงช่วงเวลาแรกที่ได้พบเจอกับเขา มันเป็นงานรับน้องมหาวิทยาลัยรวมกันทุกคณะ และถ้าไม่ใช่เพราะเพื่อนของเธอรู้จักกับเขาแล้วนั้น เธอคงไม่มีโอกาสที่จะไปทำความรู้จักกับหนุ่มผิวสีแทนเด็กใต้แห่งคณะวนศาสตร์คนนี้เป็นแน่ เขาไม่ได้หน้าตาดีมากมาย แต่ก็น่ารักในแบบของตัวเอง เทียวไล้เทียวส่งเธอด้วยจักรยานอย่างใกล้ชิด ให้เกียรติ และดูแลเอาใจใส่ทุกอย่าง เคยถึงขนาดที่ต้องโดนรุ่นพี่ประจำหอในลงโทษวิดพื้นสิบชุดใหญ่ๆ และวิ่งรอบมหาวิทยาลัยยามดึกโทษฐานเข้าหอเลยกำหนดเพียงเพราะรอไปส่งเธอหลังจากงานเลี้ยงฉลองกับเพื่อนสมัยเรียนมัธยม ทั้งหมด ทำอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง เสมอต้นเสมอปลาย ไม่เคยน้อยไปจากครั้งแรกที่ได้พบเจอกัน...... “ชั้นบอกเธอกี่ทีแล้ว ว่าชั้นยุ่งมากๆ ไหนจะเรียน ไหนจะรายงาน ไหนจะโปรเจกต์อีก ทำไมต้องมาคอยตามเช็คตามถามแบบนี้อยู่ตลอดด้วย ไม่ต้องรู้มันสักเรื่องก็ได้หรอกมั้งฮึ! ให้เวลากันบ้างสิ!” เสียงของสาวน้อยนักศึกษาปริญญาตรีห้องข้างๆ ดังขึ้น ปลุกหญิงสาวให้ตื่นจากภวังค์แห่งอดีต ไม่อาจจะแน่ใจนักว่านี่เป็นครั้งที่เท่าไรแล้วสำหรับกรณีพิพาทผ่านสายโทรศัพท์ระหว่างสาวน้อยกับแฟนหนุ่มที่หญิงสาวไม่เคยพบหน้าตา และไม่มีทีท่าว่าจะจบลงไปง่ายๆ “เหตุผลอมตะจริงๆ” หญิงสาวปรารภกับตัวเองเบาๆ เมื่อได้ยินประโยคดังกล่าว เพราะเหตุผลที่ได้ฟัง กับความหมายที่ซุกซ่อนอยู่ภายในนั้น มันช่างแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง เพราะถ้าสาวน้อยขอเวลาของตัวเองเมื่อใด .. ความหมายก็มีเพียงหนึ่งเดียว .. จากคุณ : ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) - [ 26 เม.ย. 51 15:40:02 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “ยุ น้ำคิดว่าอยากจะให้เราห่างๆ กันสักพักนึง .” หญิงสาวเอ่ยขึ้นกับชายหนุ่ม ท่ามกลางเสียงอึกทึกของโรงอาหารประจำคณะ “ทำไมล่ะ? อ๋อ รู้ละ ยุเข้าใจ ยุมันคนธรรมดา แถมหน้าตาก็ห่วยอีกต่างหาก .” หนุ่มใต้พยายามทำบรรยากาศให้สนุกสนานกลบเกลื่อน แต่ต้องหยุดเมื่อเจอกับสายตาดุๆ ของแฟนสาว “ยุ! นี่น้ำซีเรียสนะ .” “ยุขอโทษ .” ชายหนุ่มถึงกับหน้าเสีย จนหญิงสาวเองก็อ่อนใจ ถ้าเลือกได้ เธอเองก็ไม่อยากจะทำแบบนี้เลย . “ไม่เป็นไรใช่มั้ยยุ? ช่วงนี้น้ำยุ่งมากจริงๆ ไหนจะรายงาน ไหนจะการบ้าน .” “อื้ม ยุเข้าใจ” ชายหนุ่มกล่าวด้วยรอยยิ้มเรียบๆ “แต่ยุอยากให้น้ำรู้ไว้ ว่ายุพร้อมจะช่วยเหลือน้ำเสมอไม่ว่าจะเรื่องอะไรนะ” สิ้นประโยค รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหญิงสาว เท่านั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับเขา .. ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) - [ 26 เม.ย. 51 15:41:39 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หญิงสาวเอกเขนกอยู่ที่เก้าอี้ตรงระเบียง เสียงทะเลาะระหว่างนักศึกษาสาวห้องข้างๆ กับแฟนหนุ่มผ่านสัญญาณโทรศัพท์ดูจะสงบลงไปบ้างแล้ว เธอหยิบเอาดาวิดอฟมวนที่สองของวันขึ้นจุดสูบ ควันสีเทาจางลอยเอื่อยเฉื่อยไปกับอณูอากาศ พร้อมกับเสียงเพลงคลาสสิคที่อ่านจากจานแผ่นเสียงดังขึ้นจากห้องของหนุ่มใหญ่หม้ายโสด ดังเช่นที่เคยเกิดขึ้นในทุกวัน ทุกวัน.... “น้ำหยดลงหิน ทุกวันหินมันยังกร่อน แต่หัวใจ อ่อนอ่อน ของเธอทำด้วยสิ่งใด ช่างไม่สะทก สะท้านสะเทือนเหมือนหัวใจ ช่างไม่ หวั่นไหว ว่าใครเขารักเขารอ .” เสียงเพลงกระทบโสต เหตุการณ์กระทบใจ หญิงสาวนั่งเหม่อจ้องมองท้องฟ้าสีขุ่นของมหานครด้วยสายตาอันเลื่อนลอย ใช่ว่าการกระทำของชายหนุ่มในอดีตที่ผ่านมาจะไม่มีความหมายใดๆ แต่ถ้าเปรียบความตั้งใจของเธอเป็นหิน มันก็คงเป็นหินปูนที่ยากแก่การกัดกร่อน และการทับถมของสิ่งที่เธอปราถนาก็มากมายและรวดเร็วเหลือเกิน โลกที่เปิดกว้าง โอกาสที่เข้ามา ทุกอย่างช่างน่าตื่นตาตื่นใจ จนในที่สุดความตั้งใจเดิมของเธอที่อยากจะใช้เวลาเรียนรู้ทุกสิ่งให้ได้มากที่สุด เริ่มแปรเปลี่ยน . หลายคนที่ดูดีกว่า เท่กว่า ร่ำรวยกว่า เริ่มเข้ามาในชีวิตของเธอ .. เธอเองก็ใช่อิฐใช่ปูน เป็นเพียงสาวน้อยวัยเรียน จะอ่อนไหวไปกับสิ่งรอบตัวมันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ .. เมื่อถึงจุดหนึ่ง หยดน้ำทิพย์ชะโลมใจจากแฟนหนุ่มของเธอ .ก็กลายเป็นความน่ารำคาญเกินจะทานทน แม้เขาจะไม่ได้ยุ่มย่ามอะไรกับชีวิตของเธออย่างที่คนอื่นเป็นหลังจากคำขอในครั้งนั้น และเวลาแห่งการจากลา ..ก็มาถึง .. จากคุณ : ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) - [ 26 เม.ย. 51 15:44:15 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เดี๋ยวต้องออกไปธุระข้างนอกครับ แล้วจะมาต่อช่วงครึ่งหลังในไม่ช้า อดใจรอสักนิดนะครับ :) จากคุณ : ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) - [ 26 เม.ย. 51 15:44:53 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาอ่านครึ่งแรกก่อนค่ะ จากคุณ : scottie - [ 26 เม.ย. 51 19:00:21 ]

ความคิดเห็นที่ 8 รอค่ะ... จากคุณ : Mneme (Mnemosyne) - [ 26 เม.ย. 51 22:20:36 ]