ความคิดเห็นที่ 1 13. ศัตรูล่องหน (ครึ่งแรก) ทันทีที่รามิตฉุกคิดได้ พื้นดินบริเวณโดยรอบกลับโยกคลอนและทรุดตัวลงในทันใด ร่างของทิวากาลที่ยังคงสิ้นสติอยู่ร่วงหล่นหายไปในหลุมดำที่เกิดขึ้นใต้พื้นดินอย่างฉับพลัน มัสลินผู้ไม่ยอมแยกจากนายตน กระโจนเข้าหาโพรงอากาศประหลาดตามร่างนายโดยไม่มีการลังเลใจ ความจริงรามิตนั้นสามารถยั้งกายไว้ได้ทัน เนื่องจากคอยระวังไว้ตนก่อน จึงมิได้โดนโพรงประหลาดนั้นดูดหายไปในผืนดิน หากเมื่อเห็นทั้งทิวากาลและมัสลินตกร่วงลงไปในหลุมมืด เขาไม่รอช้าตวัดเก็บอาวุธยาวไว้แนบหลัง แล้วเป่าปากส่งสัญญาณบางอย่างก่อนจะกระโดดตามทั้งสองลงมาในทันที ขณะที่ร่างของรามิตร่วงอยู่ในโพรงดำนั้น เขาเห็นเงาไหวๆ ของมัสลินและทิวากาลอยู่เบื้องล่าง โพรงดำยิ่งลึกยิ่งมีอาณาเขตกว้างขึ้นเรื่อยๆ ผนังโพรงมีลักษณะคล้ายแผ่นศิลาซ้อนเป็นชั้นๆ และมีเงาเหลื่อมสะท้อนจากผลึกแสง หลังจากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงครางกระหึ่มของพรายน้ำบินตามหลังลงมาอย่างมุ่งร้าย รามิตรีบกล่าวเวทแห่งผืนดิน “ด้วยนามแห่งผู้บริบาลพฤกษาและกระดูกแห่งผืนดิน จ้าวแห่งอาณาจักรใต้พิภพ ข้าขอปลุกพวกเจ้าจากการหลับไหล จงก้าวออกมาจากความมืดมิดของปฐพี จงรับคำสั่งของข้า” ทันใดนั้นแท่งหินแหลมคมดุจหนามยื่นแทงออกมาจากโพรงประหลาด พุ่งเข้าทำร้ายฝูงพรายน้ำที่กำลังหิวกระหาย เพราะรามิตไม่สามารถเรียกอัศนิเวทเข้ามาในโพรงใต้ดินได้ แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีพรายน้ำตัวหนึ่งพุ่งถลาลงมาเกาะที่ไหล่ของรามิตและฝังคมเขี้ยวลงบนต้นแขน รามิตโต้ตอบโดยสัณชาตญาณ เขายื่นมืออีกข้างหนึ่งหมายจะกระชากเจ้าตัวน่ารังเกียจออกจากหัวไหล่ หากทว่าพรายน้ำอีกตัวพลันถือโอกาสบินมาเกาะที่ข้อมือนั้นและขย้ำเข้าอย่างถนัดถนี่ รามิตเผลอร้องออกมาขณะที่ตัวที่สามถลามาเกาะที่หน้าอกและเตรียมงับเข้าที่ต้นคอ แต่สิ่งที่มันอ้าปากงับมีแต่น้ำลายเหนียวหนืดของตนเอง เสียงร้องของสัตว์ขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งดังกึกก้องทั่วโพรงประหลาด ในที่สุดมังกรขี้กลัวอย่างอุดากันก็บินโฉบลงมาตามเสียงเรียก มันสะบัดหัวโดยแรงแล้วคายเอาซากพรายน้ำที่อยู่ในปากซัดกระเด็นใส่ผนังโพรง จนพรายน้ำตัวนั้นติดแน่นค้างคาผนัง มังกรขยับปีกตามลงมาอย่างรวดเร็วแล้วกัดเหวี่ยงเอาพรายน้ำสองตัวออกจากร่างรามิต เด็กหนุ่มได้ยินเสียงบดกระดูกดังกร็อบก่อนจะเห็นจากหางตาว่าเจ้าพรายน้ำสองตัวโดนมังกรที่มีเกล็ดหนาจนเขี้ยวของพรายน้ำทำอะไรไม่ได้โดนจัดการได้ง่ายดายเพียงใด จากนั้นอุดากันยื่นหัวมางับเสื้อของรามิต “เฮ้ๆ ใจเย็นๆ ข้าขอโทษที่ว่าเจ้าเป็นมังกรขี้กลัวนะอุดา...” มังกรแห่งบาดาลแม้เป็นพวกกินเนื้อ แต่อุดากันไม่ได้อยากชิมรสเนื้อมนุษย์อย่างรามิตแต่อย่างใด มันใช้แรงเหวี่ยงสะบัดไปมาเพื่อกะน้ำหนักของเด็กหนุ่มโดยไม่อินังขังขอบความรู้สึกของคนที่กำลังโดนกระชากไปมา  เมื่อได้จังหวะมันก็พลันสะบัดหัวเพียงครั้งเดียว คนที่โดนคาบคาปากพลันพลัดปลิวถลาพลิกหงายกลับไปหล่นปุอยู่บนหลังของมันอย่างปลอดภัยในทันใด แม้หัวไหล่และข้อมือด้านขวายังคงปวดหนึบกับคมเขี้ยวของพรายน้ำ แต่รามิตก็ต้องฝืนจับบังเหียนมังกร แม้หลักการการบังคับสดายุและมังกรอาจไม่คล้ายกัน หากทว่าผู้ที่เคยฝึกฝนพาหนะหัวดื้อที่สุดในบุราทิศคือพญาแร้งแห่งทุ่งกาลีสำเร็จมาแล้วย่อมไม่เป็นการยากเกินไป จากคุณ : run saya - [ 26 เม.ย. 51 23:13:12 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อีกประการหนึ่งอุดากันเป็นมังกรที่ฟักขึ้นในโรงเลี้ยงของอัศวินมังกรมิใช่อยู่ตามธรรมชาติ  ย่อมชินกับการปฏิบัติตามคำสั่ง และไม่เคยคิดว่าผู้ที่นั่งบนหลังตนเป็นเพียงอาหารมื้อโอชะ รามิตจึงสามารถบังคับมังกรบินได้ดีพอควร ไม่เช่นนั้นคงไม่สามารถเรียกมังกรที่มีลักษณะของ ‘เจ้าที่หวงถิ่น’ ให้กระโจนตามลงมาได้ เมื่อไม่ได้เสียเวลากับฝูงพรายน้ำ รามิตและอุดากันก็พากันพุ่งสู่โตรกลึกเบื้องล่าง แม้มังกรบินจะไม่มีความเร็วเท่าพญาแร้งหรือสดายุ เนื่องจากรูปร่างที่ค่อนข้างอุ้ยอ้ายกว่าเท่าหนึ่ง แต่ก็เร็วกว่าพวกพรายน้ำอยู่พอควร ไม่นานนักรามิตก็ไม่ได้ยินเสียงครางกระหึ่มของฝูงมหาภัยนั่นแล้ว ครั้นสายตาชินกับสภาพแสงน้อยในโพรง รามิตจึงเห็นวัตถุบางอย่างกำลังพริ้วไหวอยู่ไม่ห่าง “ท่านมัสลิน! ท่านทิวา!” รามิตตะโกนเรียกแต่ทั้งสองก็ไม่ได้หันหน้ากลับมา ดูเหมือนทิวากาลยังคงสิ้นสติอยู่ น่าแปลกนักที่ร่างของเขาร่วงหล่นอย่างรวดเร็วกว่าหญิงรับใช้ ราวกับมีแส้ที่มองไม่เห็นฉุดรั้งอยู่ ในช่วงเวลาที่ร่างทิวากาลแทบเลือนลับหายไป ศิษย์เอกแห่งจอมเทพพลันท่องเวทออกมาบทหนึ่ง และหลับตาลง “แด่ผู้ที่เป็นเอกแห่งภูตโลก ข้าขอของเบิกทางโลจนะแห่งรัตติกาล” เมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาของศิษย์เอกแห่งจอมเทพรัตติกาลกลับแปรเปลี่ยนเป็นสีเงินในบัดดล โพรงที่ดำมืดเบื้องล่างถึงกับเรืองแสงสะท้อนขึ้นมาโดยรอบ ทำให้คนที่อยู่บนหลังมังกรมองเห็นได้อย่างชัดเจน รวมทั้งมังกรบิน อุดากันตาเหลือกเมื่อเห็นว่าสิ่งใดอยู่เบื้องหน้า มันคือก้นของโพรงลึกนั่นเอง “อย่าหยุด!” รามิตสั่ง พลันยิ่งกระตุกบังเหียนให้เร่งความเร็วยิ่งขึ้น เจ้ามังกรบินหันมาค้อนอย่างไม่พอใจ ก่อนจะหุบปีกลงนิดหนึ่งแล้วโฉบลงไปเบื้องล่าง “จับมือข้าไว้!” รามิตใช้มือข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บยื่นออกไปนอกตัวมังกร ส่วนอีกมือหนึ่งทนฝืนจับบังเหียนเอาไว้แน่น มัสลินหันมาทางเสียงเรียกนิดหนึ่ง แล้วหันกลับไปมองร่างของทิวากาลคล้ายกำลังชั่งใจ “ยื่นมือท่านออกมา!” เด็กหนุ่มตะโกนพลางขยับร่างมาที่ด้านข้างของมังกรอย่างน่าหวาดเสียว ในวินาทีนั้นมัสลินตัดสินใจยอมรับความช่วยเหลือ เธอเอื้อมมือจนรามิตคว้าเอาไว้ได้ แต่อุดากันพลันเสียสมดุลย์นิดหนึ่งเมื่อรับน้ำหนักที่เพิ่มขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทำให้เธอพลัดร่วงจากมือของรามิต เขาไม่รอช้ารีบคว้าสายบังเหียนเพื่อเปลี่ยนทิศทาง แม้มังกรบินจะถือว่าเคลื่อนไหวไม่รวดเร็วเท่าพญาแร้ง แต่รามิตผู้ซึ่งฝึกบังคับพญาแร้งมาตั้งแต่อายุสิบขวบจนได้ขื้นชื่อเป็นคนบังคับแร้งที่ชำนาญคนหนึ่ง โดยเฉพาะในท่าผาดโผน พลิกแผลงชนิดที่จ้าวปราสาทจันทรคราสเองได้แต่ส่ายศีรษะอย่างระอาใจ ทันใดนั้นรามิตฝืนบังคับมังกรที่กำลังพุ่งเฉียงเข้าหาผนังโพรงแล้วให้หยุดอย่างกะทันหัน หากอุดากันพูดได้มันคงจะด่าออกมาเป็นชุด หากทว่าเมื่อร่างมันพลิกกลับอีกครั้งด้วยจังหวะที่พอเหมาะ อุดากันใช้กำลังจากเท้าหลังดีดทั้งร่างดิ่งลงไปเบื้องล่างเร็วดุจลูกศรพุ่งจากมือขมังธนู ปลายหางท่อนมหึมาฟาดเอาแผ่นหินร่วงกราวลงไปยังเบื้องล่าง ในเสี้ยวเวลานั้นคล้ายรามิตจะได้ยินเสียงร้องประหลาดหนึ่งดังออกมาจากด้านหลังของอุดากัน หากเขาไม่มีเวลาใส่ใจด้วยสายตาของตนกำลังเขม้นมองไปยังเบื้องหน้า จากคุณ : run saya - [ 26 เม.ย. 51 23:15:22 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เมื่อแรงส่งนั้นถึงจุดสูงสุดพอดี เป็นเวลาเดียวกันกับที่ร่างมัสลินหล่นลงมากลางหลังมังกรราวกับผ่านคำนวณไว้แล้วอย่างแม่นยำ จนแม้แต่มัสลินก็ยังนึกไม่ถึง หากเมื่อพบว่าตนเองหยุดการร่วงหล่นแล้วสติของเธอจึงค่อยๆ คลายลง มือทั้งสองข้างของเธอกำลังโอบรอบคอของใครบางคนอยู่ มัสลินไม่ใช่เทพที่ฝึกมาทางนักรบ เธอจึงไม่เคยเจอกับเหตุการณ์ประหลาดและอันตรายเช่นนี้มาก่อน แต่ถึงกระนั้นแม้จะยังสั่นด้วยความกลัว เธอกลับรีบผละจากร่างที่ยึดอยู่ราวกับอีกฝ่ายเป็นก้อนน้ำแข็งเย็นเฉียบก็ไม่ปาน หากอุดากันยังปรับการบินได้ไม่มั่นคงนักเธอจึงทำท่าจะพลัดตกลงไปจากหลังนก รามิตรีบคว้าร่างของเธอเอาไว้ในทันใด มัสลินจึงได้มีโอกาสเห็นสภาพของอีกฝ่าย “รามิต มือท่าน!” “อย่าห่วง...อ้อมไปนั่งด้านหลังข้าจะดีกว่า” “แต่ว่า” “ท่านขวางอยู่เช่นนี้ ข้าช่วยท่านทิวากาลไม่ได้” ในที่สุดมัสลินต้องจำใจหลีกกายไปนั่งด้านหลัง หลังจากต้องออกแรงเกร็งฝืนที่ข้อมือเพื่อบังคับมังกร มือที่กำบังเหียนเริ่มลื่นด้วยเลือดที่ไหลออกมาไม่หยุด รามิตกัดฟันทนความเจ็บปวดที่เพิ่มขึ้นทุกขณะ ก้นเหวอยู่ไม่ไกลแล้ว...หากบินด้วยความเร็วขนาดนี้แม้จะทันคว้าทิวากาลเอาไว้ได้ แต่อาจไม่เหลือระยะทางพอที่จะให้อุดากันบินขึ้นได้ทัน จะทำอย่างไรดี? ในขณะที่รามิตกำลังเตรียมเพิ่มความเร็วอีกครั้งเพื่อเสี่ยงดวงเอา ทันใดนั้นพลันบังเกิดลมพายุพัดทะลวงขึ้นมาจากด้านล่างของหุบเหว กำลังของลมหมุนแรงขึ้นทำให้ร่างของทิวากาลหมุนคว้างอยู่ในพายุประหลาดอย่างช่วยเหลือตนเองไม่ได้ อาจเป็นอุปทานที่รามิตเห็นประหนึ่งว่าลมหมุนนั้นคล้ายกับงูขนาดยักษ์ที่ผุดขึ้นมากลางอากาศแล้วใช้ขนดหางมโหฬารคว้าเอาร่างของเทพตะวันออกราวกับเขาเป็นสมบัติแสนหวงของตน ทันใดนั้นเมื่ออุดากันพลันปะทะกับลมพายุหมุนประหลาด ดั่งคล้ายกำลังชนกับเวทมนตราที่มีอาคมแน่นหนาดุจฤทธีกล้าแกร่งเทียบเคียงจ้าวเทวาทิศ มังกรบินถึงกับเสียสมดุลย์กลางอากาศ หล่นวูบในทันใด... เคราะห์ดีว่าตอนนี้ก้นเหวอยู่ไม่สูงดังคาด มังกรบินแม้จะถูกลมวายุพัดกระหน่ำจนไม่สามารถบินขึ้นได้ หากก็ไม่ได้ทำให้ตกเร็วนัก หากทว่าการร่อนลงแบบเอียงกระเท่เร่และตามมาด้วยเสียงครูดพื้นที่ดังสนั่นหวั่นไหวนั้น ก็ไม่ใช่การลงที่น่าทดลองดูแต่อย่างใด คนบนหลังมังกรโดนแรงกระแทกเหวี่ยงจนกระเด็นหลุดจากที่นั่ง หากรามิตก็ยังไวพอที่จะคว้าร่างของมัสลินเอาไว้ก่อน  ร่างของเขาตกไถลครูดกับพื้นดิน รามิตใช้ทั้งตัวบังป้องกันมัสลินเอาไว้ ส่วนอุดากันหมุนไปในอีกทิศทางหนึ่ง คนทั้งสองล้มกลิ้งลงมาบนพื้นหลายตลบจึงค่อยหยุดลง มัสลินรีบลุกขึ้นมาทันใด  เธอไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมากนักเพราะผู้ที่ยอมรับการกระแทกส่วนใหญ่คือรามิต เส้นผมของเธอยาวสลายเต็มแผ่นหลัง จากคุณ : run saya - [ 26 เม.ย. 51 23:17:04 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “รามิต!” เธอผวาร้องเรียกชื่อฝ่ายตรงข้าม และขยับมาทรุดลงนั่งข้างเขาอย่างร้อนรน หากรามิตกลับไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใด แม้ดูสภาพภายนอกคล้ายไม่มีบาดแผลฉกรรจ์หรือร้ายแรงอะไรนักนอกจากรอยแผลบนข้อมือที่โดนคมเขี้ยวของพรายน้ำ หากมัสลินย่อมรู้ดีว่าแรงลมที่แม้แต่มังกรบินยังต้านทานไว้ไม่ได้ย่อมมิใช่ธรรมดา “รามิต!” เธอเรียกเขาอีกครั้ง หากผลลัพธ์ยังเป็นแบบเดิม มัสลินเงยหน้าขึ้นมองร่างของทิวากาลถูกลมประหลาดค่อยๆ หอบหายไป  เธอใจหาย ผุดลุกขึ้นยืนและเกือบจะวิ่งตามร่างของนายไปโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใดทั้งสิ้น แม้แต่โลกของเธอเอง แต่แล้วในวินาทีนั้น อะไรบางอย่างทำให้เด็กสาวบังเกิดความลังเลใจ ในช่วงเวลานั้นเองที่เธอได้สังเกตเห็นสิ่งรอบตัวเป็นครั้งแรก พวกเขามิได้อยู่ตามลำพัง... ในตอนแรกเธอเห็นเพียงจุดสีแดงคล้ายไฟรูปวงรีสองดวง มัสลินสะอึกเพราะตระหนักว่าเธอกำลังตกเป็นเป้าสายตาของ ’อะไร’ บางอย่าง จากนั้นดวงตาสีแดงประหลาดนับสิบคู่ก็ผุดขึ้นรายล้อมรอบข้าง พร้อมกับเสียงครูดของผืนดินและการเคลื่อนไหวเยิบยาบที่ยืนยันว่าเธอมิได้ประสาทหลอนไปเอง มือและเท้าของเด็กสาวเริ่มสั่นระริก อุดากันนอนคอพับคออ่อนอยู่ไม่ไกลนัก หากมังกรบินยังคงส่งเสียงครางฮือมาเบาๆ ทำให้ร่างในเงามืดเหล่านั้นยังไม่กล้าบุกเข้ามาดังใจประสงค์ ในที่สุดมัสลินรวบรวมความกล้า ดวงตาของเธอพลันเปล่งรัศมีบางอย่างที่หญิงรับใช้ไม่น่าจะทำได้ เธอสะบัดหน้ากลับอย่างผู้ที่ตัดสินใจทำบางอย่าง คุกเข่าทั้งสองลงข้างกายของเด็กหนุ่มที่นอนนิ่งไม่ไหวติง มือบอบบาง สีนวลละออสัมผัสร่างของรามิตเบาๆ  แม้จะเย็นเฉียบด้วยความตื่นกลัวในเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน หากก็เป็นการสัมผัสที่อบอุ่นและนุ่มนวลยิ่งนัก ***** ตบท้ายบท : ขอสั่ง cut มันดื้อๆ อย่างนี้ล่ะเจ้าค่ะ ต้องเอาใจช่วยรามิตและมัสลินในแดนบาดาลต่อไปนะคะ และเงาประหลาดที่มาลักตัวทิวากาลไปคืออะไร? จะเกี่ยวข้องกับคำสาปหรือไม่? ต้องติตตามตอนต่อไปนะคะ ปล.ตอนหน้าจะมีผู้มานำทางให้แล้ว แต่จะใช่ศัตรู (หรือมิตร) ล่องหนหรือไม่? ต้องตามอ่านค่า จากคุณ : run saya - [ 26 เม.ย. 51 23:21:55 ]

ความคิดเห็นที่ 5 รามิตเดี้ยงซะแล้ว ฮ่าๆ ท่าทางจะได้เดินเล่นในบาดาลอีกนาน สู้เขา เจ้าพระเอก! จากคุณ : Ezel - [ 27 เม.ย. 51 00:09:50 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มัสลินไม่ธรรมดาเลยนะเนี่ย คนละแบบกับบุษบรรณ จริง ๆ แล้วชอบบุคลิกแบบมัสลินมากกว่า บุษบรรณชอบโวยวายกับใจร้อนไปหน่อย แต่ถ้านางเอกเป็นมัสลิน รามิตก็ออกจะเปลี่ยนใจง่ายไปหน่อย ชอบบุษบรรณอยู่ จากคุณ : Nobody's waiting for me - [ 27 เม.ย. 51 04:28:51 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แง่มๆ ชื่อตอนศัครูล่องหน หรือจะดิ่งนรกก็ได้นา ฮี่ๆๆๆ ท่านทิวากาลนี่ยังคงมีอะไรพิลึกตามเคย ขนาดตกลงมายังโดนลมแห่งรักหอบหนี ฮี่ๆๆๆ อุดากันตอนนี้รับบทเด่นแม้จะเจ็บตัวไปหน่อยก็ไม่เป็นไร มัสลินก็ดูดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ผมยังรักเดียวใจเดียวกับบุษบรรณอยู่ แต่ก็อดมองมัสลินไม่ได้ (อ้าวเอ๊ย.....) เบจิต้า เป็นตัวละครตัวโปรดของผมเลยล่ะ ขอบอก ชอบมากกว่าโงกุนอีก และเป็นถึงเจ้าชายแห่งดาวไซย่าเขียวนาขอบอก ฑฤติกรรมเย็นชา โหด ร้าย หยิ่ง ทรนงแต่ในความร้ายก็มีความดีซ่อนอยู่ ตอนจบเป็นฝ่ายธรรมมะนะจ๊ะ ขอบอก ฮี่ๆๆๆ อ้าว......ตอนจบไหงจะกลายเป็นฉากหวานแหววไปแบบนั้นล่ะ(นึกไปไกล)อย่าบอกนะว่า......... มัสลินจะก้มลงไปกระซิบข้างหู "...รามิตคะ ลินรักคุณ ฟื้นขึ้นมาสิคะ......" แล้วหยดน้ำตาของเธอก็ไหลรืนกลิ้งเป็นประกายวาววับหยาดหยดก่อนค่อยๆ ร่วงหล่นลงบนใบหน้าของรามิต ทันใดนั้นเด็กหนุ่มก็ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ กระพริบไปมาครู่หนึ่งเพื่อให้เข้าบรรยากาศซาบซึ้งอบอุ่นนั้น แล้วทันเห็นตัวอะไรก็ไม่รู้งับหัวมัสลินเข้าพอดี....... <แซวเสร็จก็เผ่นออกจากกระทู้สุดชีวิต เพราะรับรู้ถึงรัสีอำมหิต ...ช่วยด้วย.....T____T...> แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 51 08:41:48 จากคุณ : Psycho man - [ 27 เม.ย. 51 08:18:18 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มัสลินกำลังใช้เวทย์รักษาตังหากอาจารย์จีไม่ใช่ฉากหวานแหววเสียหน่อย ใช่ไหมละคนแต่ง แซวคนอ่านที่ไหน แซวรามิตตังหากเน๊อะ อาจารย์จีเน๊อะ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 27 เม.ย. 51 10:30:00 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ^ ^ ใช่แล้วๆๆๆคุณลูนาติก แต่ยังไงผมว่าอิตาไซโคแมนนั่นคิดมากจริงๆเนอะ ก็แหม.....ฉากต่อสู้ก็มีบรรยากาศที่อบอุ่นและนิ่มนวลได้เหมือนกันนี่นา ลองนึกฉากแบบนี้ดูสิคงขัดตาพิลึก .....มือบอบบาง สีนวลละออเขย่าร่างรามิตเต็มกำลังตระหนก จนหัวสั่นหัวคลอน  เย็นเฉียบด้วยความตื่นกลัวในเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน เป็นการสัมผัสที่ร้อนรนขับคันรุนแรงยิ่งนัก "ฟื้นเดี่ยวนี้รามิตฟื้น....มันจะงับฉันแล้ว!!!!" เนอะ <ตอนนี้สงสัย Psycho man  และ GTW  ถูกแบนถูกบล็อคไม่ให้เข้ากระทู้แง๋มๆ T__T.....> ตัวใครตัวมันนะก๊าบ เผ่นล่ะ จากคุณ : GTW - [ 27 เม.ย. 51 11:07:11 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกก ตอนนี้ คนอ่านช่วยกันแซว คนเขียนอ่ะ   สมๆๆ รามิต ตื่นๆๆๆ  สว่างแว้ว จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) - [ 27 เม.ย. 51 12:36:44 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ช่วยตรวจคำผิดนิดนงค่า เนื่องจากคอยระวังไว้ตนก่อน เผื่อคุณรันจะส่งสำนักพิม อิอิ ไปอ่านภาคแรกจบแล้วค่าอืมสนุกดีค่ะตอนต้นเรื่อ งกับกลางเรื่องค่ะไม่เหมือนใครดี แต่ท้ายๆอืมมันแปลกๆอะค่ะรู้สึกไม่ค่อยสมูทเท่าไหร่ แต่เห็นเลยค่ะว่ามีการพัตนาของฝีมือ ภาคนี้สนุกและลุ้นมากๆ แต่สั้นไปหน่อยอะ ใครเชียร์ใครเป็นนางเอกก็ได้ค่ะ แต่ชอบอุดากรรณอะ :D จากคุณ : FIONA - [ 27 เม.ย. 51 15:02:38 A:220.253.114.65 X: TicketID:174282 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อุดากันน่ารักจังเลย คนติดตามทิวากาลจะธรรมดาได้ไง น่าจะช่วยรักษาทิวากาลมานานพอตัวล่ะ ลืมขอบคุณค่ะ มัวแต่อ่านเพลิน ขอบคุณมากมายนะคะ แหม นับวันจะยิ่งปากหวานขึ้นนะเนี่ย ^_^ แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 51 21:11:18 จากคุณ : scottie - [ 27 เม.ย. 51 20:15:09 ]

ความคิดเห็นที่ 13 งานหนักอีกแล้วพระเอกเรา จากคุณ : Hexi - [ 28 เม.ย. 51 20:41:06 ]

ความคิดเห็นที่ 14 คิคิ... เข้ามาขำค่ะ ตอนนี้ตื่นเต้นลุ้นระทึกดี ยังกะดูหนังแฟนตาซีแอคชั่นแน่ะ มาช้าคนอื่นเลยแย่งเดาเล่น ๆ ไปกันหมดแล้ว... (ยังไงเราก็ไม่สร้างสรรค์เท่าหรอกน่า) เชียร์ใครเป็นนางเอกดีน้อ จากคุณ : Caje - [ 29 เม.ย. 51 15:49:11 ]