ความคิดเห็นที่ 1 แสงจากจอมอนิเตอร์ LCD ยังคงสาดส่องให้ความสว่างกับห้องอันแสนมืดอับทึม กวาดผ่านซองบุหรี่ Texas สีฟ้ารสมินท์กลิ่นเย็นซ่าทิ้งคาไว้ตรงโต๊ะด้านข้าง รายล้อมด้วยจานข้าวเปล่า และขวดน้ำพลาสติคสีใสจากร้านสะดวกซื้อใกล้บ้าน ร่างสูงท้วมอวบ แว่นกราบหนา ในกางเกงยีนส์สีซีดสนิมราวกับผ่านสมรภูมิมาหลายชั่วโคตรของผมยังคงแผ่หราอยู่กับเก้าอี้สำนักงานที่ใช้เป็นที่พำนักพังพิงในโมงยามที่อยากจะละลายตนเองไปกับโลกแห่งตัวอักษร สายตายังคงจดจ้องไปกับความคราคร่ำของข้อมูลสิ่งละอันพันละน้อยแห่งหน้าต่าง Internet Explorer แต่จิตใจกลับวนเวียนไปกับเรื่องเดิมๆ .. ชีวิตมันเปรียบปานรถไฟเหาะเสียจริงๆ .. ใช่ว่านึกหรรษาอยากไปเล่นสวนสนุก (ยิ่งกับวันหยุดสุดสัปดาห์ยิ่งแล้วใหญ่ ไหนจะคน ไหนจะรถ เริ่มต้นก็ห่อเหี่ยวไปทั้งใจแล้ว) หรือบรรลุมรรคาแห่งสัจธรรมความจริงชีวิต มันก็แค่ความรู้สึกฟุ้งซ่าน และรับรู้ด้วยตัวเองถึงความขึ้นลงไม่เป็นส่ำของจังหวะที่เต้นเร่าของคนเมืองใหญ่ บัดเดี๋ยวหัวเราะบัดเดี๋ยวร่ำไห้ สั่นไหวอย่างบ้าคลั่งประหนึ่งรถไฟเหาะ ที่ไม่รู้ว่ามันเริ่มต้นที่ตรงไหน และจะจบลงเมื่อใด แม้ว่าผมจะต้องเผชิญหน้ากับมันไม่ต่างกับคนอื่นๆ ทุกผู้ทุกนามบนพื้นพิภพนี้ ทั้งหน้าที่การงาน ภาระรับผิดชอบ ชีวิตคู่ การศึกษา เล่นเอาช่วงสี่ห้าเดือนที่ผ่านมานั้น พีคจนตะคริวเกือบกินสมอง และน้ำหนักจากแปดสิบกว่าๆ ไปกองลงเหลือเจ็ดสิบต้นๆ อย่างน่าประหลาดใจ แต่บางครั้ง ความเร่งร้อนและจังหวะที่รวดเร็วปานติดจรวดก็ทำให้หัวใจโทรมๆ มันเหนื่อยล้า อยากจะพัก .คือเสียงที่ดังก้องในจิตใจตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา แต่จะไปพักกับอะไรเล่า? จะผับจะบาร์ก็ใช่ว่าจะยืนยงคงกระพัน หมดเงินไปไม่ใช่น้อย ธรรมะนั้นคงไม่ต้องพูด แค่เดินเข้าวัดก็ร้อนไปทั้งผิวเสียแล้ว ฟิตเนส? ตีสามตีสี่ ฟิตเนสนรกที่ไหนมันจะมาเปิดให้ไปเล่นโยคะร้อนเย็นตามใจฉัน จนสุดท้าย ก็ไม่วายที่จะต้องมาจบลงกับหน้าจออุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ตัวเก่งที่ชื่อว่าคอมพิวเตอร์ อุปกรณ์ช่วยเหลือในการทำมาหากินในทุกๆเดือน จนตัวเองก็ชักจะไม่แน่ใจ ว่าที่กำลังทุกอยู่นั้น มันพัก หรือกำลังจะเริ่มเปิดไฟล์ขึ้นมาเขียนงานอย่างที่เคยเป็นกัน แต่จะทำอย่างไรได้ มันหาไอ้ที่ดีกว่านี้ก็คงไม่ได้ คิดพลางคีบบุหรี่ใส่ปาก ไลท์เตอร์เสียดสีแผ่วเบากับแข่งกับความง่วงเหงาและโมงยามที่เลื่อนไหลอย่างเอื่อยเฉื่อยอ้อยสร้อย เสียงเข็มนาฬิกาแขวนผนังเดินติ๊กต่อกอย่างเป็นจังหวะ ประหนึ่งมีจุลจักรวาลขนาดย่อมๆ ที่ร้อยเรียงอย่างเป็นระบบ ผมอัดควันเข้าปอดด้วยมือซ้าย มือขวาเลื่อนเมาส์เปิดเวปไซท์ที่บันทึกเอาไว้ กวาดผ่านรายชื่อเวปไซท์วิดีโอเกมส์ ภาพยนตร์ วิกิพีเดีย ดิกชันนารีออนไลน์ เวปรวมนิยาย จนมาถึงที่อยู่ของ Hi5 ของตนเอง Hi5 . โดยส่วนตัวนั้น ผมมักจะจำกัดตัวเองอยู่ในมนุษย์จำพวก ‘เกิดผิดยุค’ หรือไม่ก็ ‘นรกขับไล่ สวรรค์ไสส่ง’ อยู่เสมอ หาใช่เลวทราม หรือชั่วช้าสามานย์จนใครก็ไม่เอา แค่มันผิดที่ผิดทาง และไม่สู้จะเข้ากับอะไรที่อยู่รอบๆ ตัวได้ง่ายนัก ในเบื้องแรกที่ได้ยินเกี่ยวกับ Weblog ออนไลน์ตัวใหม่นี้ ผมยังนึกว่ามันเป็นแร่ธาตุผสมลงกล่องนมยูเอชทีเสียด้วยซ้ำ มารู้เอาจริงๆ ว่ามันเป็นอุปกรณ์ที่เอาไว้สนองอารมณ์เอ็กซิบิชันนิสม์ของผู้คนทุกวัยทุกเพศก็เป็นตอนที่ได้ยินจากแม่หญิงพลอยหุง กับร้านกาแฟอ้ายวีของเธอได้ออนแอร์ออกอากาศผ่านจอตู้ (‘ท่านออกญาโดมแอ๊ดข้ามาแล้ว!’ แม่นางรำพึงด้วยความปรีดาเป็นอย่างยิ่งเมื่อฮิห้าของเจ้าหล่อนได้รับการตอบกลับ .)   แบบนี้ไม่เรียกตกยุคจะเรียกว่าอะไรกัน . ขี้คร้านจะสาวไปให้มากความ ด้วยลักษณะที่ประกอบจากความเฉื่อยชาและวุ่นวายของจิตใจ การเปิดเผยตัวตน หาใช่สิ่งที่ผมสู้จะถนัดสักเท่าใด ทำให้ Hi5 ที่แสนจะยอดนิยม ถูกปัดออกจากความสนใจไปนานแสนนาน และกับการที่ผมได้พื้นที่หนึ่งหน้ายอดฮิตติดลมบนเป็นของตนเอง ก็หาใช่เหตุผลพิเศษอันใดนอกเหนือไปจาก ‘อยากจะดูรูปสาวสวยที่เพื่อนสนิทส่งมา’ อันเป็นสันดานจกเปรตของมนุษย์ตัวผู้ทุกคนบนโลกใบนี้ .ควันสีเทาจางยังลอยเอื่อยไปมาอย่างแช่มช้า ผมรมควันตนเองทั้งในและนอกอย่างสมบูรณ์แบบไปกับกลิ่นเย็นอ่อนๆ ของบุหรี่ Texas มือขวายังจับเมาส์ไล่ไปตามรายชื่อของเพื่อน (?) ในหน้า Hi5 ของตนเอง จะเรียกว่าหน้าโดยสมบูรณ์ก็คงไม่ใช่ เพราะปราศจากการตกแต้มแต่งเติมใดๆ อย่างที่มันพึงควร เป็นเพียงพื้นที่ว่างเปล่าที่ละลานไปด้วย Template ที่รอการละเลงและเปิดเผยตัวตนของผู้ใช้อย่างเงียบๆ เสียมากกว่า สายตาหลังกรอบแว่นหนายังคงจดจ้องไปที่รูปของคนๆ หนึ่งในลิสท์ เธอคนนั้น .. มันไม่ใช่เรื่องที่น่าแปลกใจนักที่เธอจะโผล่มา เพราะผมเผลอสมัคร Weblog นี้ด้วยที่อยู่จดหมายอิเลคทรอนิคส์ของ Hotmail ที่แทบจะแปรสภาพเป็นโรงบำบัดจดหมายขยะเข้าไปทุกที ก่อนหน้านั้น ผมก็มักจะติดต่อใครต่อใครด้วยที่อยู่ดังกล่าวเสมอๆ แต่ที่ผมแปลกใจคือ เธอที่หายไปจากชีวิตและจิตใจของผมมาเกือบ 8 ปี จะกลับมาอีกครั้ง . เธอที่ผมก็แทบจะลืมไปแล้ว . และภาพความทรงจำเก่าๆ ก็พลันผุดพรายขึ้นมาราวกับฟองน้ำใต้ลำธารแห่งโตรกเขา .. รู้จักกันครั้งแรกตอน ม.3 เรียนพิเศษที่สยาม นั่งติดกัน ผม เด็กเรียนหัวเกรียนไม่รู้ประสาโรงเรียนรัฐบาล กับเด็กสาวหมวยตาตี่ชื่อเล่นฝรั่งโรงเรียนคอนแวนต์ชื่อดัง เราพูดคุย สนิทสนม แลกเปลี่ยนชีท ช่วยกันเรียน พูดคุยเรื่องดนตรี ทานไอศกรีมด้วยกัน ของขวัญปีใหม่ .แก้วน้ำ พร้อมคำกลอนเสี่ยวๆ แทนใจ แปะไว้อยู่ข้างๆ “กำลังหา สาวสวย หมวยน่ารัก..... กำลังหา คนรู้จัก รักแจ่มแจ๋ว .. กำลังหา ความผูกพัน ไม่คลาดแคล้ว .. กำลังหา ..คนล้างแก้ว โอ๊ะเจอแล้ว ก็เธอไง ..” เธอยิ้ม และหัวเราะจนแทบมองไม่เห็นลูกตาดำเมื่อได้รับของขวัญดังกล่าว ผมไม่ได้บอกออกไปตรงๆ ว่าคิดอย่างไร คิดไว้ในใจ จะพยายามเล่าเรียน และไปพบกันอีกครั้งหลังรั้วเตรียมอุดมศึกษา ที่เราจะได้มีกันและกัน .. .ขยี้บุหรี่ลงที่เขี่ย รู้สึกร้อนอบอ้าว ผมกรอกน้ำดื่มลงคอราวกับมันเป็นโอสถทิพย์ หรือจอห์นนีฉลากสีดำแห่งวันตายใต้ฟ้าอัสดง ความร้อนรุ่มในกายไม่เท่ากับจิตใจ แน่ล่ะ ความเป็นจริงมันดูราวกับละครโศกบทหนึ่ง เธอยังคงก้าวเดินต่อไป ในขณะที่ผมย่ำอยู่กับที่ .. ผมสอบไม่ติด . โง่บัดซบเองจะโทษใครได้ ในขณะที่ชีวิตวัยรุ่นหมดเปลืองไปกับกองตำราแห่งสายวิทย์ที่ผมมารู้ทีหลังว่าเกลียดชังมันเข้าข้อกระดูก (และไม่ประสบความสำเร็จในการขอเปลี่ยนสาย และไปสอบเข้าใหม่อีกครั้งจากคุณพ่อคุณแม่) ผมไม่ได้รับข่าวคราวใดๆ ของเธอนอกไปเสียจากว่าเธอกำลังมีความรัก กับแฟนหนุ่มหลังรั้วโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา .. ตำแหน่งที่ควรจะเป็นผม ..ที่จะเข้าไปยืนอยู่ ยืนอยู่ข้างๆ เธอ .. หรือบางทีอาจจะเป็นผม ..ที่คิดเพ้อ คิดบ้า คิดฝันไปคนเดียว .. ถ้าเป็นแบบนั้น คงต้องสมน้ำหน้า . โมงยามเคลื่อนคล้อย เลื่อนลอยอย่างไร้ค่า ผมตัดเธอออกไปจากสารบบความคิด กลบฝังความทรงจำ ผ่านชีวิตไปแบบที่ควร และสาแก่อารมณ์กับการตัดสินใจเดินออกจากรั้วมหาวิทยาลัยเก่า เพื่อมาเรียนในสิ่งที่เป็นตัวของตัวเอง .. เกิดใหม่อีกครั้ง . หลังเป็นคนตายเดินดินมา 21 ปีเต็ม .. .มือขวาผมยังกดคลิกเพื่อดูรูปในวันเวลาปัจจุบันของเธอ ผ่านหน้าจอ Gallery ดูเธอสดใส ร่าเริง และเปลี่ยนไปมาก ใช่ วันเวลาทำให้คนเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ ไอคอนพิมพ์ตัวอักษรกะพริบที่กล่องรับความเห็น ผมวางสองมือลงกับแป้นคีย์บอร์ด ใจนึกอยากจะทักทาย แต่เปลี่ยนใจ นั่งนิ่งงัน อย่าเลย .เสียงภายในจิตใจดังขึ้น.... ท่ามกลางความเร่งร้อนวุ่นวายแห่งชีวิต ผมสำเหนียกความเป็นจริงของตนเองดี เมื่อไอ้เด็กหัวเกรียนเรียนแหลก กลายเป็นชายหนวดเคราครึ้มหน้าโจร ผมยาวประบ่า ตัวหนาประหนึ่งหมี สูบบุหรี่ราวกับอากาศหายใจ และไสเหล้าเข้าปากประหนึ่งน้ำตาลสด (อา น้องอ้อย~~~) เป็นนักเขียนอิสระหาความแน่นอนไม่ได้ เรียนก็ยังไม่จบ บวกกับความชาด้านที่เกาะกินหัวใจจนแน่นหนาราวกับหินปูน ทั้งหมด คงไม่ใช่สิ่งที่เธอ แพทย์สาวอนาคตไกลในตอนนี้ สมควรจะมายุ่งเกี่ยว หรือให้ตัวผมเข้าไปเกี่ยวยุ่งกับเธอ ผมไม่ใช่พระเอกที่แสนดี มีพร้อมทุกสิ่ง ในการพาเธอก้าวข้ามผ่านคืนวันอันโหดร้าย .. และถ้าเธอคือเจ้าหญิงแสนงาม ผู้เดินไปตามทางที่ควร สู่ชีวิตที่ดีกว่าแล้วไซร้ ไอ้ผมมันก็แค่คนที่เหนื่อยกับเรื่องบ้าๆ.....และอยากจะหาที่พักใจ ก็เท่านั้น สำหรับใครต่อใคร Hi5 อาจจะเป็นเครื่องมือสำหรับการเปิดเผยตัวตน การเดินออกไปสู่วันข้างหน้า และค้นหาเพื่อนใหม่ๆ แต่สำหรับผมเอง ถ้าจะให้คำนิยามใดๆ เกี่ยวกับการมีอยู่ของมัน ของ Weblog แห่งนี้นั้น .. คงจะเป็นไทม์แมชชีน . คงจะเป็นสมุดบันทึก . คงจะเป็นเครื่องย้อนเวลา .. เพื่อกลับไปหาความทรงจำที่สวยงาม.....   ผมเปิดดูรูปของเธอซ้ำไปซ้ำมา เสียงเพลง "ระหว่างเรา" เวอร์ชันอคูสติคของอรอรีย์ จุฬารัตน์ ศิลปินสาวแนวกรันจ์คนเดียวของเมืองไทยดังคลอขึ้นไม่ขาดสาย ไม่ใช่สาวผมยาวสุดสวย คุณหมอผู้อารีย์ และมีชีวิตที่ดีแล้วหรอกที่ผมกำลังจ้องมอง หากแต่เป็นยัยเด็กหมวยผมเปีย แว่นสายตากรอบหนา และลักยิ้มน่ารักต่างหากที่ยังแล่นวนเวียนในห้วงคำนึง ผมไม่สนใจว่าเธอเรียนจบจากที่ใด ทำงานที่ไหน คบหากับใคร มันเจ็บปวด โหดร้าย และไม่เป็นจริงเท่ากับภาพแห่งวันวานที่สวยงามที่ผมจำได้ไม่เคยลืม ในเมื่อปัจจุบันมันดูไร้ความหมาย .เหนื่อยหน่ายสุดกำลัง อดีตที่แสนมั่นคง สวยงาม ..คงเป็นที่พักใจชั้นดีระหว่างทางเดินแห่งชีวิตนี้ แสงสว่างแห่งวันใหม่ปรายขึ้นผ่านบานหน้าต่าง เสียงนกร้องแห่งย่ำเช้าดังแว่วมาเบาๆ ความเหนื่อยล้าเริ่มเกาะกุม ผมถอดแว่น ขยี้ตา ตัดสินใจว่าสมควรจะไปเข้านอนเสียที ร่างทรุดโทรมหนาปานหมีวัย 23 ลุกขึ้นจากเก้าอี้นั่ง ทิ้งตัวลงกับเก้าอี้เอนที่อยู่ไม่ห่างกัน หลับตา ในใจอธิษฐาน .และวาดหวัง .. เพียงหวังจะให้ช่วงเวลาเหล่านี้ หยุดนิ่ง ไม่ต้องยาวนาน ได้แค่ช่วงหลับตื่นหนึ่ง ก็เพียงพอแล้วล่ะ .. แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 51 09:29:03 จากคุณ : ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) - [ 28 เม.ย. 51 09:20:16 ]

ความคิดเห็นที่ 2 น่ากลัวจริงๆ แหละ แค่ 23 แต่อ่านแล้วโทรมจัง จริงๆ มิตรภาพไม่มีอะไรมาขวางกั้นหรอกนะ ถ้าไม่เรียกร้องมากเกินไป จากคุณ : scottie - [ 28 เม.ย. 51 22:05:16 ]

ความคิดเห็นที่ 3 รู้สึกเหมือนคุณสก๊อตตี้เลย (ไม่ได้เป็นแฟนกัน ก็ยังคบกันได้ไม่ใช่เหรอ) จากคุณ : KTH (KTHc) - [ 28 เม.ย. 51 22:22:28 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แว้กกกกก อ่านๆ ไปนึกว่าอายุซักสี่สิบห้าครับ... แหะๆๆ บางที ภาพของวันนี้ ก็ไม่เหมือนภาพของวันวานนะ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 29 เม.ย. 51 06:44:52 ]