ความคิดเห็นที่ 1 ครึ่งชั่วโมงต่อมา อาหารตรงหน้าดูจะเป็นที่พอใจสำหรับกีรดามาก หญิงสาวขอเติมข้าวอย่างไม่กลัวความอ้วน ทำให้คนลงมือทำยิ้มอย่างภาคภูมิใจ “ อร่อยมากเลยค่ะ ป้าแสงนี่ฝีมือยังเหมือนเดิมเลยนะคะ “   “ แล้วเมื่อไหร่จะกลับมาทานอีกล่ะคะ อยู่เมืองนอกก็ไม่เหมือนอยู่บ้านเราหรอกนะคะ “ “ คงอีกไม่นานหรอกค่ะป้า ถ้าบริษัททางโน้นแข็งแรงคุณพ่อกับคุณแม่คงย้ายกลับมา ส่วนกิ่งคงหางานทำที่นี่เลยค่ะ จะอยู่ให้ป้าแสงหายคิดถึงเลย “ “ จริงนะคะ อย่ามาหลอกคนแก่ให้ดีใจเล่นนะ “ “ จริงสิค่ะ มาเที่ยวนี้กิ่งอยู่ตลอดชีวิตเลยค่ะ “ แล้วหญิงต่างวัยกอดกันอีกครั้ง “ ว่าแต่ทำไมคุณกิ่งไม่เข้าไปทำงานที่บริษัทคุณพ่อล่ะคะ “ “ ไม่ดีกว่าค่ะ กิ่งอยากหางานด้วยตัวเองก่อน ก่อนที่จะไปเมืองนอกกิ่งก็ทำที่อื่นนี่คะ ยังไม่อยากไปอ้อนขอเข้าไปทำที่บริษัทค่ะ “ “ เอางั้นหรือคะ “ “ เอาอย่างงี้ล่ะค่ะ “ หลายชั่วโมงผ่านไปฝนที่ตกลงมาเมื่อตอนบ่ายก็ยังไม่ยอมหยุด หญิงสาวนั่งมองสายฝนภายในห้องนอนที่ยังมีของมากมายที่ยังไม่ได้จัดให้เข้าที่ ‘เราเลิกกันเถอะ‘ ชายตรงหน้าพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด ‘คุณกับผมเราคงไปกันไม่ได้ คุณหลอกผม เห็นผมเป็นคนโง่มากสินะ’ เขายิ้มเยาะตัวเองขณะที่กีรดาน้ำตาไหลอย่างหนักพร้อมกับเสียงสะอื้น ‘กิ่งไม่เคยคิดจะหลอกคุณ แต่กิ่งเพียง...’ เธอเว้นวรรคนิดนึงทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าเอ่ยสวนขึ้นทันที ‘นี่หรือที่คุณบอกว่าไม่เคยหลอกผม ถ้าคนในบริษัทไม่พูดกันผมคงยังเป็นไอ้โง่ที่ให้คุณหลอกเล่นไปเรื่อยๆ สินะ’ เขาตะคอกอย่างสุดทน ‘เลิกกันเถอะ’ พูดแค่นั้นแล้วเขาก็เดินจากไปพร้อมกับร่างหญิงสาวที่ทรุดตัวลงนั่งร้องไห้ตัวโยน เสียงที่เรียกชื่อเขาให้หยุดเริ่มแหบจนไม่มีเสียงออกมา ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูทำให้กีรดาหลุดจากอดีต ก่อนยกมือขึ้นปาดน้ำตาจนคิดว่าไม่เหลือร่องรอยใดๆ เอ่ยปากบอกคนด้านนอกให้เข้ามา “ ป้าเห็นไฟยังเปิดอยู่เลยเอานมอุ่นๆ มาให้ค่ะ จะได้นอนหลับสบาย “ นางวางแก้วนมไว้ตรงโต๊ะหัวเตียงก่อนที่จะมานั่งลงบนเตียงข้างหญิงสาว “ คิดอะไรอยู่คะ หน้าเครียดจังเลย “ “ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ขอบคุณสำหรับนมนะคะ ป้าแสงพักผ่อนเถอะค่ะ วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว “ “ อย่าลืมทานนะคะ งั้นป้าไปนอนก่อน คุณกิ่งเองก็อย่านอนดึกล่ะ “ “ ค่ะ ราตรีสวัสดิ์นะคะ “ หลังจากที่หญิงสูงวัยที่เธอเคารพอีกคนเดินออกจากห้อง หญิงสาวก็เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง ก่อนที่จะบอกตัวเองเป็นครั้งที่ร้อย ว่ามันผ่านไปแล้วและมันคงไม่มีวันที่จะหวนกลับมาได้อีกครั้ง เมื่อบอกตัวเองอย่างนั้นกรีดาจึงรีบจัดการกับข้าวของที่วางอยู่ตรงหน้าให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายที่เต็มไปด้วยเหงื่อ หลังการเดินทางอีกรอบ เวลาผ่านไปสิบห้านาทีหญิงสาวในชุดนอนออกมานั่งรับลมที่ระเบียง ลมเย็นจากฝนที่ตกลงมาทำให้เธอรู้สึกสดชื่นขึ้นบวกกับได้อาบน้ำทำให้ ใบหน้านวลดูสดใสขึ้นกว่าเดิมหากทว่าภายในจิตใจกลับยังหม่นหมอง ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นบ่งบอกให้เจ้าของรู้ว่ามีสายเรียกเข้า กีรดาเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ ก่อนที่จะขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างสงสัย หากแต่ก็ไม่ปล่อยให้ความสงสัยนั้นอยู่นานจึงกดรับสายที่เรียกเข้านั้นทันที “ สวัสดีค่ะ กีรดาพูดค่ะ “ “ ไงกิ่ง กลับมาไม่บอกพี่เลยนะ “ คนปลายสายเอ่ยด้วยน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจ “ เอ่อ มิทราบนั่นใครคะ “ “ อ่าว พี่ธามเอง จำกันไม่ได้หรือไง “ “ พี่ธาม อ๋อ “ กีรดาทำเสียงเป็นเชิงรับรู้หลังจากนึกอยู่ชั่วครู่ “ จำได้แล้วสินะ “ “ ค่ะ สบายดีมั้ยคะพี่ กิ่งเพิ่งกลับมาเมื่อบ่ายนี้เอง ว่าแต่ทำไมรู้ข่าวเร็วจัง “ “ นี่ธามรินทร์นะครับ ไม่มีอะไรที่ไม่รู้ ฮ่าๆ “ แล้วเสียงหัวเราะก็ดังตามมา ธามรินทร์ หรือ พี่ธาม ลูกของน้านินเพื่อนบ้านของครอบครัวเธอ หลังจากที่เธอย้ายมาอยู่ที่บ้านเรือนไม้รัณสยา วันแรกของการย้ายมาอยู่ที่นี่ เด็กชายที่ดูผิวเผินคงจะอายุมากกว่าเธอเพียงไม่กี่ปีส่งยิ้มหวานพร้อมมอบความเป็นมิตรให้ ทำให้การย้ายมาอยู่บ้านหลังใหม่ที่สร้างมาจาก น้ำพักน้ำแรงของพ่อและแม่ของเธอไม่เหงาและมีความสุขทุกครั้งที่อยู่กับเขาคนนี้ แต่ทว่าหลายปีต่อมาเด็กทั้งสองกลายเป็นหนุ่มและสาว หากกิจการที่ต้องการขยับขยายของครอบครัวเธอในต่างประเทศก็ทำให้ครอบครัว กีรดาต้องย้ายไปประจำอยู่ที่ประเทศอังกฤษนานหลายปี ประจวบเหมาะกับตอนนั้นเธอมีปัญหาเรื่องความสัมพันธ์กับใครคนนั้นจึงทำให้ การตัดสินใจลาออกจากงานเดิมเป็นไปอย่างง่ายดาย “ นั่นสินะ พี่ธามเก่งเสมอ “ “ มาคราวนี้จะอยู่นานมั้ย “ “ ตลอดชีวิตค่ะ นานพอไหมเอ่ย “ ว่าพลางหัวเราะ แต่คนฟังกลับกำลังค้อนเธอผ่านทางโทรศัพท์ทั้งๆ ที่รู้ว่าค้อนให้ตายยังไงคนปลายสาย ก็ไม่มีวันรู้ “ ว่าแต่ ทำไมบ้านพี่ธามเงียบจัง “ ชะเง้อคอมองไปยังบ้านข้างๆ “ พี่ย้ายแล้ว “ ประโยคนั้นทำเอากีรดาตกใจ อึ้งไปสองวิกว่าจะหาเสียงตัวเองเจอ “ ย้าย? ทำไมล่ะคะ “ “ มีคนหนีพี่ไปก่อนเลยย้ายหนีบ้าง ฮ่าๆ “ เขาว่าติดตลก “ พี่บ้า “ “ ฮ่าๆ เออ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ไปหาที่บ้านแล้วกัน “ แล้วสายก็ตัดไปโดยมิได้เอ่ยคำลาใดๆ ทั้งสิ้น หญิงสาวยิ้มกับโทรศัพท์ พี่ธามก็ยังเป็นพี่ธามเสมอ ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยจริงๆ (มีต่อค่ะ) จากคุณ : ดาวเหงา_Lonely Star - [ 28 เม.ย. 51 20:23:09 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เช้าวันต่อมา รถนิสัน ซันนีสีดำขับเข้ามาจอดภายในบ้านเรือนไม้รัณสยาพร้อมชายหนุ่มที่สูงเกือบร้อยเจ็ดสิบห้าเซนติเมตรก้าวลงมาจากรถ “ ใครมาน่ะแต้ว “ แสงคำเอ่ยถามเด็กในบ้านระหว่างที่กำลังง่วนจัดโต๊ะอาหารเช้าให้กีรดา “ คุณธาม ป้าๆ คุณธามมา “ เด็กสาวชี้มือไปยังผู้มาใหม่ด้วยความตื่นเต้น “ สวัสดีครับป้าแสง “ ธามรินทร์เอ่ยพร้อมประนมมือไหว้ “ สวัสดีค่ะคุณธาม ลมอะไรหอบมาถึงนี่ได้คะ ป้านึกว่าจะลืมบ้านนี้แล้วซะอีก ตั้งแต่คุณกิ่งไปเมืองนอกคุณธามก็ย้ายบ้านหนีกันเลย “ “ จะลืมได้ยังไงครับ ส่วนเรื่องบ้านมันเป็นเรื่องสุดวิสัยจริงๆ ครับ “ ชายหนุ่มว่าพลางกอดป้าแสงคำแน่น “ ยังอ้อนป้าแสงเหมือนเดิมเลยนะคะพี่ธาม “ คนเพิ่งลงมาจากชั้นบนเอ่ยล้อกับท่าทางกอดกันของสองป้าหลาน “ อ้าว คุณกิ่ง ลงมาแล้วหรอคะ “ “ ค๊า ลงมาพอดีได้เห็นป้าหลานเค้าอ้อนกันเลย “ “ แหมคุณกิ่งก็ เออ แล้วนี่คุณธามทานอะไรมาหรือยังคะ “ ประโยคหลังนางหันมาถามชายหนุ่มคนเดียวของบ้าน “ ยังเลยครับ ว่าจะมาขอทานข้าวฝีมือป้าแสงซะหน่อย ไม่ได้ทานมานาน แล้วนี่ครับผมเอาผลไม้มาฝากด้วย “ ธามรินทร์ชูถุงผลไม้ก่อนที่จะให้ เด็กเอาไปจัดใส่จาน “ กิ่งกลับมาคราวนี้อยู่ถาวรแบบนี้นี่มาคุมบริษัทพ่อต่อรึเปล่า “ ธามรินทร์เอ่ยขณะที่ตักอาหารจานที่ใกล้สุด “ ไม่ค่ะ กิ่งจะหางานทำดูก่อน “ “ อืม เราจบทางด้านโฆษณามาใช่มั้ย “ “ ค่ะ “ พยักหน้าตามด้วย “ สนใจไปทำงานกับพี่รึเปล่าล่ะ “ “ อ่ะ พี่ธามเปิดบริษัทใหม่แล้วหรอคะ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย “ คนไม่รู้เรื่องทำตาถลน “ ก็จะไปรู้เรื่องอะไรล่ะเราน่ะ ย้ายไปสามปีกับพี่กับเชื้อไม่เคยติดต่อ “ ว่างอนๆ “ แหม ทำงอนไปได้ ใครไม่รู้เดี๋ยวเข้าใจผิดว่าเป็นเกย์ไม่รู้นะคะ เดี๋ยวจะหาว่ากิ่งไม่เตือน “ “ เออ ได้ทีนะเรา ว่าแต่จะไปรึเปล่า พี่จะได้เตรียมห้องให้ “ “ อึ๋ย ใช้เส้น ไม่ค่อยเวิร์คมั้งพี่ธาม เดี๋ยวคนในบริษัทพี่จะนินทาได้ “ กีรดาทำหน้าสลดสยอง “ เฮ้ย กะแค่ไปทำงานกลัวอะไรขนาดนั้น บอกว่าเราเป็นน้องพี่ ใครก็ไม่กล้าว่าแล้ว ถ้ามีว่าบอกพี่เดี๋ยวไล่ออกไปเลย “ ธามรินทร์พูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด “ ป้าว่าก็ดีนะคะ ไปทำงานกะคุณธามป้าจะได้ไม่ห่วงด้วย “ คนที่เดินเอาผลไม้ที่เพิ่งจัดเสร็จมาให้พร้อมกับเอ่ยความคิดเห็นหลังจากที่พอจะ ได้ยินที่ทั้งสองคุยกัน “ กิ่งดูจะมีความสำคัญมากเลยนะเนี่ย ถึงขนาดพี่ธามจะไล่คนออกเลยเพราะเขามาว่ากิ่งเลย “ “ ไม่ต้องมาพูดเล่นเลย พี่อุตส่าห์หางานให้ทำน่าจะรีบตกลง “ “ อ่า ขอเล่นตัวหน่อยก็ไม่ได้ ไปก็ได้ค๊า เริ่มงานวันไหนคะ “ “ เราหายเหนื่อยหรือยังล่ะ ถ้ายังก็ไม่ต้องรีบ “ “ โห หายแล้ว อยากทำงานมากมาย งั้นกิ่งไปพรุ่งนี้นะ “ “ งั้นก็ตามใจ “ วันนี้กีรดาตื่นแต่เช้ามาแต่งหน้าทำผมก่อนที่จะลงมาด้านล่างด้วยเสื้อกล้ามสีขาวคลุมด้วยเสื้อตัวนอกสีชมพูสั้นแค่ครึ่งตัวมีสร้อยห้อยไว้เพื่อไม่ให้ดูโล่งคอกับกางเกงยีนส์สีอ่อนขาเดปพร้อมกับกระเป๋าใบเขื่อง สมกับเป็นนักครีเอทีฟ “ ทานข้าวเช้าก่อนนะคะคุณกิ่ง แล้วค่อยไป “ “ ค๊า ว่าแต่เช้านี้มีอะไรทานมั้งคะ “ “ ข้าวต้มทรงเครื่องทะเลค่ะ “ คนพูดเมนูอาหารเช้ากำลังตักข้าวต้มใส่ชามก่อนจะยกมาให้หญิงสาว “ ขอบคุณค่ะป้าแสง “ หลังจากทานอาหารเช้าเรียบร้อย หญิงสาวก็ออกจากบ้านพร้อมพาหนะคู่ใจ หนึ่งชั่วโมงต่อมารถนิวบิลเทิลสีขาวก็ขับมาจอดหน้าบริษัท ‘ธามแอดเวอร์ไทซิ่ง’ กีรดาเดินตรงเข้าไปภายในบริษัทที่ดูจะเป็นเหมือนเกรทเฮ้าท์ที่มีเพียงสามชั้นเสียมากกว่าที่ทำงาน ภายในตกแต่งสไตล์อาร์ตๆ มากกว่า ที่จะทำให้ดูเคร่งขรึม หญิงสาวที่ดูเหมือนพนักงานประชาสัมพันธ์ยิ้มหวานมาให้เธอก่อนที่จะเอ่ยถาม “ ไม่ทราบว่าจะมาติดต่อธุระเรื่องอะไรกับใครคะ “ “ อ่า กิ่งมาหาพี่ธาม เอ่อ คุณธามรินทร์น่ะค่ะ “ “ นัดไว้หรือเปล่าคะ “ “ ค่ะ “ “ งั้นคุณเดินขึ้นไปชั้นสามห้องซ้ายมือนะคะ “ “ ขอบคุณค่ะ “ เมื่อรู้ว่าคนที่ต้องการพบอยู่ที่ไหน กีรดาก็เดินขึ้นบันไดไปทันที ระหว่างทางพนักงานดูเหมือนจะมองเธอเป็นสายตาเดียว ที่มองมากสุด คงจะเป็นผู้ชาย เพราะจากเท่าที่สังเกตการณ์บริษัทของพี่ธามดูเหมือนกับว่าจะจ้างแต่พนักงานชายมากกว่าพนักงานหญิง “ มาแล้วหรอ พี่กำลังรอเราอยู่พอดี นั่งก่อนๆ “ “ บริษัทพี่ธามนี่ไม่คิดจ้างพนักงานหญิงเพิ่มบ้างหรือคะ ตั้งเดินขึ้นมาเห็นอยู่แค่สองสามคนเอง “ “ ฮ่าๆ ก็จ้างแล้วไง “ หญิงสาวทำหน้าเหวอกับปฏิกิริยาอาการหัวเราะตัวงอของคนตอบ “ ก็เรานี่ไง “ “ ... “ อึ้ง และ อึ้ง ตั้งแต่รู้จักกันมาเธอเพิ่งเห็นว่าเขาเล่นมุกบ่อยก็ครั้งนี้ สงสัยสามปีที่จากแผ่นดินเกิดไปคงจะนานพอดู “ มาได้จังหวะพอดีเลย พี่มีโปรเจ็คใหม่เพิ่งมาสดๆ ร้อนๆ “ เขาว่าพลางส่งแฟ้มรายละเอียดมาให้ดู “ คิดงานให้กับผลิตภัณฑ์แบรนด์เนมชื่อดังของบริษัท เตชินท์อินเตอร์ไพร์ส จำกัด มันเป็นผลิตภัณฑ์น้ำหอมตัวใหม่เน้นกลุ่มผู้ชาย พอไหวมั้ยกิ่ง “ คนที่โดนถามว่าไหวมั้ย ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ตอบรับใดๆ เพราะแค่ชื่อบริษัทก็ทำให้ใจเธอหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่มแล้ว ไม่หรอก...มันก็แค่คนชื่อเหมือน...เขาจะมีบริษัทได้อย่างไร ในเมื่อตอนที่เลิกกันครั้งนั้นเธอและเขาก็ยังเป็นเพียงพนักงานในบริษัทโฆษณา แห่งหนึ่งเท่านั้น “ กิ่ง เป็นอะไรหรือเปล่า หน้าซีดเชียว “ ธามมรินทร์เอ่ยพร้อมสีหน้าไม่ค่อยดีที่เห็นคู่สนทนามีลักษณะแปลกไป หรือว่า...ชื่อ เตชินท์ จะมีปฏิกิริยากับเจ้าตัว เขาเองก็ไม่ได้รู้รายละเอียดมากนักและไม่เคยพานพบหน้าบุคคลที่กีรดาบอกว่าเป็นแฟนมาก่อน มารู้อีกทีตอนที่เธอจะย้ายไปเมืองนอกแค่นั้นแหละว่า ทั้งคู่เลิกกันแล้ว ด้วยเหตุผลอะไรก็สุดจะถาม เพราะเจ้าตัวบอกเพียงแค่นั้น “ กิ่ง ยังไม่ลืมเขาอีกหรือไง พี่ว่าอาจจะไม่ใช่คนเดียวกันก็ได้นะ แต่ถ้ากลัวก็ไม่ต้องรับงานนนี้ เดี๋ยวพี่ให้ลูกน้องคนอื่นทำแทน ส่วนเรา เดี๋ยวพี่จะหาให้ใหม่ “ “ ไม่เป็นไรค่ะพี่ธาม คงไม่ใช่คนเดียวกันหรอก กิ่งคงคิดมากไปเอง สามปีที่ผ่านมาเขาอาจจะมีใครใหม่ไปแล้วก็ได้ “ พูดไปยิ้มไปเพียงแต่ว่า รอยยิ้มนี้ธามรินทร์รู้ดีว่ามันฝืนมากแค่ไหน น้องสาวเขาคงรักผู้ชายคนนี้มาก แต่เหตุใดเล่าที่ทำให้ทั้งคู่เลิกกัน “ แน่ใจนะ “ “ ค่ะ กิ่งทำได้จริงๆ “ เธอตอบรับอย่างหนักแน่น แต่สีหน้าไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่ “ งั้นก็ตามใจ ถ้าไม่ไหวบอกพี่แล้วกัน “ “ งานนี้กำหนดพรีเซนต์อีกสองอาทิตย์ที่บริษัทเตชินท์ แล้วนี่คือตัวผลิตภัณฑ์ “ “ ค่ะ “ (มีต่อค่ะ) จากคุณ : ดาวเหงา_Lonely Star - [ 28 เม.ย. 51 20:27:02 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สองอาทิตย์ต่อมา หญิงสาวแบกสตอรี่บอร์ดขึ้นรถก่อนที่จะขับไปตามเส้นทางที่ธามรินทร์บอกซึ่งเป็นที่ตั้งของบริษัทเตชินท์อินเตอร์ ไพร์ส หญิงสาวเลี้ยวรถเข้ามาจอดที่ลานด้านหน้าบริษัท ตึกสูงที่มีตัวอักษรเป็นภาษาอังกฤษตามชื่อบริษัทติดไว้ตัวโต ทำให้กีรดาต้องแหงนหน้ามองอย่างสุดตัว “ ไปกิ่ง “ ธามมรินทร์เรียกหญิงสาวที่เหม่อมองตัวตึกให้เข้าไปด้านใน ชั้นยี่สิบสอง เป็นจุดหมายปลายทางของทั้งสองคน มีพนักงานหญิงวัยกลางคนเป็นคนเดินนำทาง   ธามรินทร์และกีรดามายังห้องประชุมเล็กที่จัดไว้สำหรับดูงานนี้โดยเฉพาะ เมื่อผลักประตูเข้าไปก็พบว่ามีผู้ชายที่นั่งหันหลังให้อยู่ก่อนแล้ว แผ่นหลังกว้างที่พ้นขอบเก้าอี้ออกมาดูสง่าและดูคุ้นตายิ่งนักสำหรบกีรดา “ คุณเตชินท์คะ ทางบริษัทธามแอดเวอร์ไทซิ่งมาขอพรีเซนต์งานแล้วค่ะ “ หญิงสาวที่เดินนำมาเมื่อกี้กล่าวบอกคนที่ยังนั่งหันหลังให้รับรู้การมาถึงของคนที่มาใหม่ ขณะที่เตชินท์หันกลับมาที่ผู้มาใหม่ก็ทำให้เขารู้สึกว่าใจกระตุกวูบ ผู้หญิงที่เกือบจะลืมไปแล้วกลับมาในความทรงจำอีกครั้ง กีรดา...ผู้หญิงที่ทำให้เขาเต้องเจ็บปวดและเป็นผู้หญิงที่เขารักสุดใจ “ สวัสดีครับ คุณเตชินท์ “ ธามรินทร์เอ่ยขึ้นหลังจากที่เห็นว่าทั้งห้องอยู่ในความเงียบกริบ “ สวัสดีครับ “ เขาปั้นหน้าขรึม แต่ภายใต้หน้ากากเย็นชานั้นกลับหวั่นไหวยิ่งนักเมื่อมองไปทางผู้หญิงคนเดียวของห้อง “ นี่ กีรดา ครีเอทีฟครับ “ ธามรินทร์เอ่ยแนะนำ “ สวัสดีค่ะ คุณเตชินท์ “ กีรดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงขื่น ไม่คิดเลยว่าการกลับมาคราวนี้จะทำให้เธอและเขาต้องมาเจอกันอีกครั้งในเวลาอันรวดเร็วอย่างนี้ “ สวัสดีครับ คุณกีรดา “ เตชินท์เอ่ยเสียงเข้ม “ ผมไม่มีเวลามากนัก เริ่มพูดคอนเซปต์คุณมาเลยดีกว่า “ เขาหันไปทางกีรดาก่อนเอ่ยบอกน้ำเสียงที่ดูห่างเหินกับสีหน้าเรียบเฉย สามปีเปลี่ยนผู้ชายคนนึงไปมากถึงเพียงนี้เชียวหรือ จากคนที่เคยอ่อนโยนกลับกลายเป็นเย็นชา เธอผิดมากใช่ไหมที่ไม่ได้บอกว่าตัวเอง เป็นลูกเจ้าของบริษัทชื่อดังแห่งหนึ่งในประเทศไทย และเพราะไม่อยากให้ใครต่อใครมาพูดว่าเขาและเธอไม่เหมาะสมกันเพียงเพราะฐานะที่ต่างกัน แต่บัดนี้คงไม่ใช่แล้วสินะ เพราะเขา...เตชินท์ คนใหม่ที่เป็นนักธุรกิจพันล้าน ผู้ที่มีทุกอย่างเพียบพร้อมสามารถเทียบเท่าเธอได้ทุกอย่าง “ คอนเซปต์นี้จะเจาะจงไปที่ผู้ชายอย่างที่บริษัทคุณต้องการ โดยการที่ให้ผู้ชายมาเป็นพรีเซ็นเตอร์และใช้น้ำหอม ในขณะที่สาวๆ ที่ผ่านไปมา เมื่อได้สัมผัสกับกลิ่นหอมก็เกิดอาการหลงไหล “ “ คุณคิดได้แค่นี้เองหรือ “ เตชินท์เอ่ยขึ้นทันทีหลังจากฟังจบ ขณะที่คนฟังสองคนเกิดอาการช็อคกับคำพูดมะนาวไม่มีน้ำ กีรดาขบกรามแน่นก่อนที่จะโต้กลับ “ ถ้าคุณคิดได้ดีกว่านี้ แล้วไม่ทราบว่าจะมาจ้างบริษัทโฆษณาทำไมให้เสียเวลา “ “ คุณธาม ผมขอคุยกับครีเอทีฟตามลำพังหน่อยครับ “ เขาหันไปทางธามรินทร์ ฝ่ายนั้นก็จนใจต้องออกไปตามคำขอ โดยเหลือบมองกีรดาอย่างให้กำลังใจก่อนเดินออกจากห้องอย่างจำใจ “ งานนี้ครีเอทีฟต้องมาเองเลยหรือไงคุณ หรือเพราะเห็นชื่อบริษัทผม ทำให้ต้องมาเสนองานเองเลย “ เขาว่าพลางก้มตัวลงมาใกล้ แขนทั้งสองข้างค่อมร่างของหญิงสาวเอาไว้ “ นั่นเป็นเหตุผลที่ไม่เคยอยู่ในหัวสมองของฉันมาก่อน ถ้าฉันรู้ว่านี่คือบริษัทคุณฉันจะไม่มีวันมาเหยียบที่นี่เด็ดขาด จำเอาไว้ด้วย “ กีรดาพูดโต้กลับอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน แม้ในใจจะเจ็บปวดกับคำพูดเขาแค่ไหนก็ตาม   “ แต่ผมมองตาคุณผมไม่คิดแบบนั้น ตาคุณมันฟ้องอะไรมากกว่านั้น อย่างน้อยมันก็บอกว่าคุณไม่เคยลืมผม “ ตาที่มองลึกเข้ามาในดวงตาของกีรดานั้นวิบวับ “ คุณคงจะมองผิดแล้วล่ะ เพราะในสายตาฉันไม่เคยมีคุณมากกว่าคุณเตชินท์ “ ทุกคำพูดที่ออกไปนั้นเธอรู้ดีว่ามันไม่จริง เธอไม่เคยลืมเขาตลอดเวลาสามปีที่เลิกกัน แต่ประโยคนี้สำหรับคนที่ไม่รู้ว่าหญิงสาวกำลังคิดอะไรก็สามารถเรียกอารมณ์โกรธของตัวเองให้พุ่งปี๊ดได้อย่างง่ายดาย เตชินท์จับแขนเธอให้ลุกขึ้นด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราด “ อ่อ แล้วฉันจะบอกอะไรคุณอีกอย่าง ว่าฉันลืมคุณไปนานแล้ว “ ประโยคนี้ยิ่งทำให้คนอารมณ์ขึ้นยิ่งบีบแขนกีรดาหนักขึ้นกว่าเดิม แม้สีหน้าของ หญิงสาวจะเจ็บปวดแค่ไหนเขาก็ไม่ได้สนใจ “ ลืมหรอ งั้นผมจะทำให้คุณจำมันได้เอง “ พูดแค่นั้นเขาก็เข้าไปประชิดตัวหญิงสาวก่อนที่จะโน้มตัวและใบหน้าที่เลื่อนเข้าไปใกล้ก่อนที่จะประกบปากและถอนออกอย่างรวดเร็ว เขาถอยหน้าออกมานิดเดียวก่อนจะเอานิ้วไล้ที่ปากตัวเอง ปฏิกิริยานี้ทำให้กีรดายั้งมือไม่อยู่ เพลี้ยะ...เสียงฝ่ามือที่ฉาบไปบนใบหน้าขาวๆ ที่เกลี้ยงเกลาของชายหนุ่มจนหน้าหัน “ สำหรับการดูถูกฉัน “ แล้วหญิงสาวก็วิ่งออกจากห้องไปทันที กีรดาออกไปแล้ว เตชินท์ได้แต่มองแผ่นหลังนั้นไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย เขา...ไม่เคยลืมเธอ ถึงแม้จะพยายามลืม แต่ทุกครั้งมันก็จะคอยกลับมาเตือนเขาตลอดเวลา และวันนี้วันที่ได้เจอกันอีกครั้ง เขากลับทำให้มันหนักกว่าเก่า อารมณ์ที่เคยโดนหลอกจากผู้หญิงที่เขารักทำให้คำพูดและการกระทำดูจะตรงข้ามกับใจไปหมด ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งเอามือกุมขมับอย่างครุ่นคิดก่อนที่จะเรียกให้เลขาฯ เชิญธามรินทร์เข้ามาอีกครั้ง “ ผมตกลงกับโปรเจ็คนี้ เริ่มถ่ายทำจริงได้วันไหนครับ “ เขาเอ่ยหลังจากธามรินทร์เข้ามานั่งแล้ว “ เร็วที่สุดก็อาทิตย์หน้าครับ “ “ งั้นตามนี้แล้วกันนะครับ คุณธามจัดการได้เลย แล้ววันถ่ายทำผมจะเข้าไปดู และโปรเจ็คนี้ห้ามเปลี่ยนคนคุมงานเด็ดขาด ไม่งั้นสัญญาเป็นอันโมฆะ “ “ มีอะไรหรือเปล่าครับ “ ชายหนุ่มอึ้งไปสองวินาทีก่อนที่จะอธิบาย “ ผมกลัวว่าถ้าไม่ใช่คนคิดคุมเองจะไม่เข้าใจอย่างลึกซึ้งน่ะครับ “ “ ครับ “ นี่มันอะไรกันนะ...อีกคนวิ่งออกจากห้องไปโดยไม่พูดจาอะไร ถามก็ไม่ตอบ ส่วนอีกคนที่ตอนแรกดูเหมือนจะไม่พอใจกับงานชิ้นนี้กับถามถึงวันถ่ายทำงานแถมยังไม่ให้เปลี่ยนคนคุม มันต้องมีอะไรแน่ๆ แต่มันอะไรล่ะ... เฮ้อ แล้วเสียงถอนหายใจก็ดังขึ้นหลังจากที่ไม่สามารถคิดหาคำตอบใดๆ ได้เลย (To Be Continue ka~) ps. สำหรับ comment ดาวเหงาขอตอบในกระทู้หน้านะคะ ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านค่ะ แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 51 21:45:33 จากคุณ : ดาวเหงา_Lonely Star - [ 28 เม.ย. 51 21:42:41 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สนุกมากๆ จ้า จบได้ค้างคาใจมากๆๆๆ อยากอ่านต่อเร็วๆจัง จากคุณ : ปลายเทียน - [ 28 เม.ย. 51 22:30:07 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ้าว ไม่มืออาชีพเลย ทำธุรกิจเป็นพันล้าน ถ้ารู้สึกว่าไอเดียยังไม่โดนใจ ไม่น่าจะรับนา จากคุณ : scottie - [ 29 เม.ย. 51 00:03:56 ]

ความคิดเห็นที่ 6 พี่ธามน่าจะเดาได้นะครับเนี่ย ชื่อเตชินท์มันชัดแจ้ง อิๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 29 เม.ย. 51 06:21:39 ]

ความคิดเห็นที่ 7 นั่นน่ะสิ รออ่านต่ออยู่นะว่าจะมีอะไร หนุกดีจ้า มาต่อไว ๆ นะ จากคุณ : พี่สุ (แร่ใยหิน) - [ 29 เม.ย. 51 07:13:53 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านแล้วสนุกดีจ้า พระเอกกะนางเอก มีความหลังกันเนอะ จากคุณ : พี่ญ่าจ้า (dokyaka) (หม่าม๊าขาหมู) - [ 29 เม.ย. 51 23:21:47 ]