และแล้ววันที่แสนหวานของน้องต๋อยก็ต้องจ๋อยไป เมื่อคลอดลูกได้สองเดือน สุดที่รักถูกย้ายไปประจำที่จังหวัดกาฬิสินธุ์ เมืองน้ำดำ ส่วนชั้นก็ต้องทำงานเป็นช่างศิลป์ที่กรุงเทพเหมือนเดิม "ถึงตัวใกล้แต่ใจเรายังอยู่ใกล้กันนะ " ถึงจะเน่าไปหน่อยก็ทำให้ชั้นรู้สึกดี ชั้นตั้งหน้าตั้งตาทำงานเก็บเงิน เลี้ยงลูก นี่คือนโยบาย เค้าจะมาหาชั้นเดือนละครั้ง โทรศัพท์มาหาอาทิตย์ละหนึ่งหน จะไม่ให้เป็นอย่างงี้ได้ไงล่ะ ก็ค่าโทรศัพท์แพงกว่าค่าข้าวแกงซะอีก นาทีตั้ง 18 บาท ข้าวจานละ 7 บาท แต่เมื่อ 16 ปีที่แล้ว ส่วนเงินเดือนเค้าให้ชั้นครึ่งนึง เค้าใช้ครึ่งนึง ชั้นยังคงก้มหน้าก้มตาทำงานเก็บเงิน โดยไม่คิดว่าข้างหน้า มีหลุมเบ้อเร่อรออยู่ มันพลางไปด้วยกลีบกุหลาบ น้ำหอม ที่แสนจะอบอุ่น "เราจะช่วยกันสร้างครอบครัวนะ "

และแล้ววันที่ชั้นรอคอยก็มาถึง ก็วันขึ้นปีใหม่ไง ก็ได้บอกไปแล้วไงว่าชั้นรัก ' โรงเรียนกับวันขึ้นปีใหม่มากที่สุด ' วันนั้นเป็นวันศุกร์ สุดที่รักชั้นโทรมาหาคุยสารพัดเรื่องแล้วตบท้ายด้วยคำว่า " ต๋อย พี่ขอโทษพี่กลับบ้านไม่ได้งานยุ่ง " หูอื้อ ตาลาย คล้ายจะเป็นลมแล้วชั้นค่อยๆ บรรจงคำที่แสนหวานไปว่า " ไม่เป็นไรหรอกพี่พงศ์ ต๋อยคิดถึงนะ สวัสดี " จะจุ๊บๆ ก็จุ๊บไม่ไหว สติแตก น้ำตามาจากไหนก็ไม่รู้ พากันหลั่งไหลเหมือนน้ำป่าไหลหลาก มาได้ทุกเดือนยกเว้นความสุขของชั้น วันหยุดปีใหม่ที่ใครๆ หยุดเค้ากับมีงาน งานราชการในวันปีใหม่ ถ้าชั้นเชื่อชั้นคงโง่ ไม่ก็บ้าหรือก็ปัญญาอ่อนขั้นร้ายแรง สงสัยใช่มั้ยค่ะ งานอะไรน้าที่ราชการทำในวันปีใหม่ เห็นทีจะมีแต่โรงพยาบาลกับโรงพักแต่นี่เปล่านี่มันงานของกรมประมง กรมประมงหยุดทั่วประเทศรวมตัวชั้นด้วยเพราะชั้นก็อยู่กรมประมงคืนนั้นคือคืนที่ชั้นข่มขืนที่สุดในรอบ 3 ปี ตาไม่ยอมหลับ ใจก็เฝ้าหาคำตอบ ทำไม ทำไม ทำไม แล้วก็ทำไม จนเช้าของวันใหม่


คติประจำตอน >> หัดโง่วันละนิด เพื่อสุขภาพจิตที่ดีในวันข้างหน้า