GUILTY

บาดแผลของจิตใจ
ที่ยังคงหลงเหลือฝังลึกลงใน
สิ่งที่เรียกว่า หัวใจ
นั่นน่ะหรือ ที่เรียกว่า ความผิด
*
*
You are GUILTY
(คุณมีความผิด...)

You are GUILTY...
(คุณมีความผิด...)

เสียงบางสิ่งบางอย่างปลุกฉันขึ้นมาจากที่นอนอีกครั้ง
มันไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันถูกปลุกขึ้นมาแบบนี้
มันเป็นแบบนี้มาตลอดทั้งเดือน
ตั้งแต่ฉันรับรู้ถึง บางสิ่งบางอย่างนั้น
ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันกำลังเผชิญ
มันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน

ทุกครั้งที่ฉันนอน
เหมือนฉันจะต้องได้ยินเสียงแปลกๆลอดเข้ามาในหูฉันทุกครั้ง
เสียงบางสิ่ง บางอย่างที่เหมือนจะกระซิบอยู่ข้างหู

คุณมีความผิด ....

ฉันไม่เข้าใจฉันไม่เคยทำอะไรให้ใคร
ฉันไม่เคยคิดแม้แต่จะทำร้ายร่างกาย หรือ จิตใจใคร
แต่ถ้าหากฉันทำมันไปด้วยความไม่รู้ มันจะเรียกว่า ความผิด หรือเปล่า

หรือสิ่งที่ฉันกำลังเผชิญอยู่นี่
มันคือ
ความผิด ที่ฉันได้กระทำโดยที่ฉันไม่รู้...
*
*
"ไม่รู้ คือไม่ผิด"

เสียงเพื่อนสนิทฉัน หลังจากล่วงรู้ในสิ่งที่ฉันเล่าออกไป
ฉันพยายามหาทางออกกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ฉันพยายามถามความเห็น ตลอดจนการถามใจตัวเอง
แต่พวกเขา และเสียงข้างในตัวฉัน กลับพร้อมใจบอกฉันว่า

แกไม่ผิดนี่...แกไม่รู้
ใช่ ฉันไม่ผิด ความผิดมันต้องทำไปด้วยเจตนาไม่ใช่หรือ

แต่การที่ฉันพยายามหาทางออก
การที่คนที่ฉันปรึกษาบอกว่ามันไม่ใช่ความผิด
แต่มันก็ยังทำให้ฉันไม่สามารถหลุดพ้นได้
ฉันไม่เข้าใจ ทำไม
มันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน
*
*
ความรัก ฉันมีความรักกับเขา
ชายผู้ที่เปิดโลกแห่งเซ็กซ์ และด้านมืดให้กับฉัน
ตลอดเวลาที่ฉันรู้จักเขา เขาได้เติมเต็มช่องว่าง
และ ทำลายกำแพงที่กัดกั้นสิ่งที่เรียกว่า กิเลส
ตลอดเวลาฉันเคยคิดว่า เซ็กซ์ และการช่วยตัวเองเป็นเรื่องที่ผิด
ตลอดจนการพูด หรือเขียนถึงมัน ฉันรู้สึกกระดากปาก กระดากนิ้วมือ ทุกครั้งที่พูดถึงเรื่องพวกนี้
แต่เมื่อเขาเข้ามา เขาได้ปลดปล่อยฉันออกจากโซ่ตรวนที่รัด และมัดจิตใจฉันไว้
โซ่ตรวนแห่งความกลัว ไม่กล้า ได้ทลายหมดสิ้น
มันไม่เรื่องอะไรที่ฉันไม่กล้าพูด หรือไม่กล้าทำเกี่ยวกับเรื่อง เซ็กซ์ หรือ ด้านมืดของจิตใจ
บางทีในห้วงความคิดหนึ่ง ฉันก็อดสงสัยไม่ได้ว่า
การที่เขาได้ทำลายโซ่ตรวนอันเก่าของฉันไป เขาได้ผูกมัดฉันด้วยโซ่ตรวนของเขาเองหรือเปล่า

ฉันถึงไม่สามารถลืมความรู้สึก ลืมเรื่องแบบนั้นไปได้
แม้ฉันจะไม่เคยเป็นอะไรกับเขา ไม่เคยเลย..
แต่เหมือนสิ่งที่เขาเปิด สิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึก มันยังคงอยู่ในจิตใจฉัน
ฉันอยาก....ฉันต้องการจากเขาอีก
ฉันลืมมันไม่ได้....
แต่ฉันก็ไม่เคยคิดโกรธ หรือโทษเขา
เพราะมันเป็นสิ่งที่ฉันเลือกกระทำเอง
*
*
ฉันกำลังเดินกลับไปที่หอของฉันเฉกเช่นทุกวัน
แต่เหตุการณ์แปลกๆบางอย่างก็ได้เกิดขึ้นกับฉันอีก
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากที่ฉันได้ยินเสียงแปลกๆตอนนอนประมาณหนึ่งสัปดาห์
ปกติฉันเป็นคนตัวไม่สูงนัก ฉันสูงเพียง 150 เซนติเมตร
มันน่าแปลกที่อยู่ๆเด็กตัวเล็กๆที่เดินอยู่กับแม่ระหว่างที่เดินสวนกับฉัน

"แม่ๆ ครับดูบนหัวของพี่คนนั้นสิ...แม่ๆ ข้างบนๆ" เขาชี้มาทางฉัน

ฉันงงในสิ่งที่เกิดขึ้น ข้างบนตัวฉัน ข้างบน
เด็กคนนั้นชี้นิ้วขึ้นไปต่อหน้าฉัน
ฉันหันหน้าขึ้นไปมองด้านบน แต่มันไม่มีสิ่งใด
เบื้องบนฉันคงเป็นเฉกเช่นท้องฟ้าสีหม่นในฤดูหนาว
แม่ของเด็กคนนั้นบอกขอโทษฉัน
มันคงเป็นจินตนาการของเด็กกระมังคะ...
ก่อนที่จะพยายามลากเด็กเดินจากไป

ฉันพยายามทำเป็นไม่สนใจ พยายามเดินกลับไปยังหอ
แต่ทุกครั้งที่ฉันเดินผ่านเด็กตัวเล็กๆพวกเค้าก็มักมองฉันด้วย
การไล่ระดับสายตาข้างล่างขึ้นมาข้างบน...
ฉันสัมผัสได้ถึงความแปลกประหลาด
ภายในดวงตาอันบริสุทธิ์ของเด็ก
มันอะไรกัน... ฉันพยายามเดินให้เร็วที่สุดเพื่อกลับหอ
ตั้งแต่วันที่เหตุการณ์แปลกๆนั้นเริ่มขึ้น
และเช่นเดียวกับวันนี้
*
*
ฉันกลับมาที่หอ ทันทีที่เดินเข้าห้อง ก็ทรุดนั่งลงบนขอบเตียง
บางสิ่งบางอย่างแปลกๆเกิดขึ้นกับฉันอีกแล้ว
นี่มันอะไรกัน มันเดือนหนึ่งแล้วนะ
กับการที่ฉันได้นอนวันล่ะเพียง 2-3 ชั่วโมง
ร่างกายของฉันอ่อนเพลียมาก บางครั้งเหมือนฉันจะวูบลงไปจริงๆ
ฉันงงในสิ่งที่เกิดขึ้น ฉันหูฝาดทุกคืน....
เวลาออกไปไหนก็คอยจะเจอสายตาแปลกๆจากเด็กๆ
มันมีอะไรกัน ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำภายในหอเพื่อดูกระจก
เขา ความรักของฉัน เคยบอกไว้ว่า

"หากมีสิ่งใดให้คิดมาก หรือต้องการหาทางออก
ให้มามองดูตัวเองที่กระจก กระจกจะสะท้อนร่างกายออกมา
แต่ให้คุณ พูดกับตัวเอง ทำความเข้าใจกับตัวเอง
กระจกก็จะสะท้อนบางอย่างในจิตใจของคุณ ตัวตนของคุณออกมา
เชื่อสิคุณจะเห็นรอยยิ้มของคุณเอง ก่อนที่คุณจะเดินจากไปจากกระจกบานนั้น"

ขอบตาสีดำคล้ำ ใบหน้าที่อ่อนเพลีย....
นั่นคือสิ่งที่กระจกสะท้อนตัวฉันออกมาในตอนนี้
บางสิ่งบางอย่างอยู่ข้างบนตัวของฉันอย่างนั้นหรือ
ฉันพยายามมองจากกระจก แต่ข้างบนตัวฉันมันคือความว่างเปล่า..
และสุดท้ายไม่มีรอยยิ้มของฉันปรากฏ
ฉันพยายามตัดความคิด ตัดทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น
ฉันตรงเข้าไปบนเตียงนอน เข้าสู่นิทราเท่านั้นที่จะช่วยฉันได้
*
*
You are GUILTY
You are GUILTY

บางสิ่งบางอย่างปลุกฉันตื่นขึ้นมาจากที่นอนอีกครั้ง
ฉันกุมหัว พร้อมกับเสียงฟ้าร้อง ฝนตกอยู่ข้างนอก
ฝนตกในฤดูหนาว

ฉันกุมหัว ดึงผมของตัวเอง
ทำไม ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย
ทำไมฉันถึงต้องโดนแบบนี้
ฉันค่อยๆเหลือบตาไปข้างหน้า
แล้วฉันก็ต้องตกใจถึงขีดสุด
บางสิ่งบางอย่าง
เงาอะไรบางอย่าง
ตะคุ่มๆไปมามันสะท้อนอยู่เฉียงๆข้างๆฉัน
ฉัน กรี๊ดออกมาสุดเสียง

ฉันพึมพำ....ไม่นะ ไม่นะ
เอาผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง
พร้อมกับหลับตา และขอให้ค่ำคืนนี้ผ่านไปอย่างเร็วที่สุด
*
*
รุ่งเช้าฉันรีบออกจากหอนั้นโดยเร็ว
ฉันคว้ากุญแจอะไรบางอย่างออกมาด้วย
ฉันเดินตรงไปอย่างรวดเร็ว ไปยังจุดหมายนั้น ที่แห่งนั้น
สิ่งที่จะช่วยฉันได้ ทบทวนทุกสิ่งทุกอย่างจากที่ฉันเผชิญ
ห้องกระจก...
สิ่งเดียวที่เป็นของขวัญที่เขามอบให้กับฉัน
ฉันเดินตรงขึ้นไปพลางกดลิฟต์ขึ้นไปบนอาคารของห้องกระจกนั้น
พร้อมกับที่ฉันอยู่เบื้องหน้า
มีแม่กุญแจผูกโซ่ล็อคมันไว้อยู่

เขาสร้างห้องนี้ขึ้นมา
เพื่อถ่ายหนังสั้นเรื่องอะไรบางอย่าง
ภายในห้องเต็มไปด้วยกระจก ทุกสิ่งทุกอย่างคือกระจก
มันมีกระจกที่สะท้อนตัวของคนจากทุกด้าน
พร้อมกำแพงกระจกลัดเลาะไปมา
แม้แต่ทางเดินที่เหยียบก็ยังเป็นกระจก เพดานของห้องก็เป็นกระจก
เขาทำงานของเขาเสร็จสิ้น
ตอนแรกเขาตั้งใจจะทุบมันทิ้ง
แต่เขาเสียดายที่จะทำลายมัน
เขาอยากให้มันเป็นประโยชน์อะไรบางอย่าง
เขาเลยมอบมันให้กับฉัน...

ฉันเคยมาที่นี่หลายครั้ง หลายครั้งที่ฉันมาทบทวน พูดกับตัวเอง
พร้อมเห็นสิ่งที่กระจกสะท้อนมาทุกด้าน
แต่ฉันต้องเดินด้วยความระมัดระวัง กระจกข้างใต้เท้ามันช่างเปราะบาง
ฉันกลัวมันจะแตก...เหมือนฉันต้องเดินด้วยนิ้วหัวแม่มือของเท้าทั้งสองข้างตลอดเวลา
แต่ตั้งแต่ช่วงปีที่ผ่านมา ฉันก็ไม่เคยมาที่นี่อีกเลย
อาจเพราะมันเป็นที่ๆทำให้ฉันนึกถึงเขา
แต่ครั้งนี้ฉันทนกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันไม่ได้จริงๆ
มันถึงขีดสุดของความอดทน และความกลัวแล้ว

ฉันไขกุญแจ แล้วตรงเข้าไปในห้องนั้น
ฉันค่อยๆเดินด้วยความระมัดระวัง
คึ่กๆ.....เสียงกระจกทางเดินดัง
ฉันเห็นภาพฉันสะท้อนกับกระจกด้านผนัง
พยายามคุ้นคิดในสิ่งที่ฉันเจอ
ฉันทบทวน พูดกับตัวเอง
แต่แล้วฉันก็ต้องตกใจอีกครั้ง
บางสิ่งบางอย่างแวบไปแวบมา มันเหมือนสายสีดำ หรืองูสีดำ อะไรบางอย่าง
ฉันตกใจ หรือว่าฉันตาฝาดมันมีบางสิ่งบางอย่างอยู่ในห้องนี้
ฉันเริ่มมองไปรอบๆ ข้างซ้าย ข้างขวา
บนเพดาน ฉันยังคงเห็นมันแวบไปแวบมา อะไรบางอย่างสีดำ
ฉันเดินเข้าไปในห้องนั้นเรื่อยๆ
คึ่ก....คึ่ก

หลังฉันติดกับผนังกระจก
นี่มันอะไรกัน แต่ฉันไม่ยอมกลับออกไปหรอก
จนกว่าที่ฉันจะค้นพบว่า สิ่งที่เกิดกับฉันมันคืออะไร
ฉันเดินไปรอบๆอีกครั้ง
ตาของฉันเริ่มพร่ามัว

ฉันเอามือเท้าเข่าตัวเอง
ฉันหลับตา
หัว และใบหน้าของฉันผงกลง
เพื่อให้ความพล่ามัวมันจางหายไป
ฉันลืมตา

แล้วฉันก็ต้องตกใจถึงขีดสุด
ฉันแทบจะกรี๊ดออกมา
แต่มันไม่มีเสียงที่จะให้ฉันกรี๊ดอีกแล้ว
ร่างกายฉันหมดเรี่ยวแรง
ตัวฉันกำลังล้มลงไป
แต่ฉันไม่ล้ม

เชือกสีดำโยงใยมาจากรอบด้านผูกมัดฉันไว้
ห้อยฉันลงมา
ฉันเป็นดั่งหุ่นกระบอก
ภาพที่กระจกด้านล่างสะท้อนขึ้นมาจากเบื้องบน

ฉันเห็นเธอ เธอ....
เธอชักใยฉันอยู่เบื้องบน
นิ้วของเธอขยุบขยำไปมา
เงา....
ปากของเธอ พูดพึมพำเบาๆ

You are GUILTY
You are GUILTY

วินาทีที่สติ และสายตาของฉันพล่ามัว
ฉันรวบรวมสติครั้งสุดท้าย พร้อมพูดออกไปเบาๆว่า

"ฉันขอโทษ ตลอดเวลาที่ฉันรักเขา ฉันไม่รู้จริงๆว่า
เขามีใครอยู่ เขามีเธออยู่ ฉันไม่รู้จริงๆ....ฉันเพิ่งรับรู้มันเมื่อเดือนที่แล้ว

ฉันยอมให้เขาทำร้ายฉันได้ ฉันยอมที่จะทำร้ายตัวเองได้
แต่ฉันยอมให้ตัวฉันไปทำร้ายเธอไม่ได้ ฉันขอโทษ
ถ้าฉันรู้ ฉันจะไม่มีทางทำมันเด็ดขาด ไม่มีทาง...
โดยเฉพาะเธอ เธอผู้ให้กำลังใจฉันเสมอมาบนทางเดินของฉัน...."

วินาทีนั้น
ภาพที่กระจกสะท้อนให้ฉันเห็น
เธอค่อยๆเผยรอยยิ้มออกมา
แต่น่าแปลกที่พอเธอยิ้มมันออกมา
ใบหน้า และรอยยิ้มนั้น
มันกลับค่อยๆเปลี่ยนเป็น

รอยยิ้มของฉันเอง

ของฉันเอง

พร้อมกับที่บางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้น

ความผิดมันชักใยฉัน ควบคุมฉัน เหมือนหุ่นกระบอก

คำขอโทษ ไม่ว่าจะผิดจริง หรือไม่ผิด
มันคือการปลดปล่อยพันธนาการ
มันไม่ต้องการคำตอบ หรือการให้อภัยจากใคร
เพราะอย่างน้อย
มันก็ได้ปลดปล่อยตัวของฉันเอง...

ตัวฉันร่วงลง
เลือดที่ไหลซึมออกมา....


เหมือนกับสิ่งที่หลงเหลืออยู่....
แม้จะขอโทษไปแล้ว....
แต่บางสิ่งบางอย่างในจิตใจของฉัน ไม่ก็เธอ
ความรู้สึก ความเชื่อใจ หรืออะไรที่ไม่สามารถบอกมันออกมาเป็นคำพูด...
มันก็คงแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
และไม่สามารถจะสมานมันให้เหมือนตอนแรก....
เหมือนตอนที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยได้
เฉกเช่น เดียวกับ

กระจกบนพื้นที่แตกละเอียด
ละเลงไปด้วยเลือดสีข้นของฉัน

------------------------------------------------

http://shikak.exteen.com/

ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นต่อเรื่องสั้นครับ