ดอกไม้ผลิบานเมื่อวารก่อน
ชมพูซอนส้มแสดกลางแดดใส
ระริกพลิ้วปลิวคว้างกลางอุ่นไอ
กลีบลาไปใบมองจ้องตามลม
ถึงเวลาคราจากพรากไม่กลับ
ลอยหายลับล่องไป ... ใครขื่นขม?
เจ้าเริงร่าพาดินรื่นอารมณ์
ดินแอบตรมข่มใจให้ยิ้มงาม
โอ้ความรักรักไยให้ดินช้ำ
โหมกระหน่ำย่ำแทงแฝงเสี้ยนหนาม
ฤาเพราะรักที่แท้แค่นิยาม
ดินไถ่ถามตามหาคว้ารักจริง
กลีบดอกไม้ลอยไปในโลกหล้า
พออ่อนล้าความฝันพลันหยุดนิ่ง
ลอยล่องลงปลงร่างไม่ไหวติง
ทุกทุกสิ่งทิ้งท้ายตายบนดิน
ดินมองเมินเหินห่างร่างเคยรัก
จิตตระหนักรักเก่าเจ้าคืนถิ่น
เป็นแค่ซากหากไร้ร้างชีวิน
เคยโผผินบินไกลใกล้คืนรัง
ลมหายใจสุดท้ายของกลีบดอก
คล้ายจะบอกตอกย้ำคำหนหลัง
รักโลภโกรธหลงใหลใคร่ชิงชัง
ท้ายก็ฝังขังไว้ใต้แผ่นดิน
แก้ไขเมื่อ 29 เม.ย. 51 16:03:27
ซากดอกไม้
