น้ำค้างยามเช้า หลงระเริงอยู่กับดอกหญ้างาม และเมื่อแสงตะวันค่อยถักทอ น้ำค้างก็จะค่อยๆเหือดหาย ล่องลอยไปสู่ท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ และอ้างว้าง
ดอกหญ้าดอกนั้นอ้างว้างหรือเปล่า ที่หยดน้ำค้างต้องจากลา มีความความอาลัยต่อการจากไปของหยดน้ำค้าบ้างไหม
กับการจากไปของหยดน้ำค้างหยดหนึ่งซึ่งก็คือฉัน เธอเศร้าใจบ้างหรือเปล่าที่เราต้องห่าง หรือว่าเธอไม่ได้อาลัยอะไรเลย ฉันมันก็แค่หยดน้ำพเนจรที่ผ่านมาและทำให้เธอสดใสในยามเช้า ....เช้าวันใหม่ของเธอ

จะมีน้ำค้างที่สดใสหยดใหม่ มาแทนที่ฉันหรือเปล่า ถ้ามีเธอคงจะหลงลืมฉันเพียงชั่วข้ามวันเป็นแน่... ..นี่คือความสงสัยของหยดน้ำค้างหยดหนึ่ง ซึ่งทำอะไรไม่ได้มากกว่านั้น นอกจากค่อยๆเหือดหายไปอย่างอาวรณ์

หยดน้ำค้างล่องลอยไปถึงดวงดาว
และกล่าวทักทายอย่างเศร้าสร้อย
ดวงดาว..เธอเหงาเช่นฉันไหม ดวงตะวันดวงนั้น ทำให้เราต้องเปลี่ยวเหงาและอ้างว้าง
เราต่างเป็นส่วนหนึ่งของความเหงา เช่นเดียวกัน..ดวงดาวกล่าวอย่างเลื่อนลอย
ใช่..หลีกหนีไม่ได้เลย
ทำไมเธอถึงเหงาล่ะ..ดวงดาวเอ่ยถาม
ฉันคิดถึงดอกหญ้าดอกนั้น ดอกหญ้าของฉันที่ฉันต้องจากมา...เธอล่ะ
ฉันก็คิดถึงท้องฟ้าของฉัน ท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ แต่กลับไม่มีที่สำหรับฉันเลย
น่าเศร้าจังนะ
อืมม์..น่าเศร้า เราต่างก็ต้องเหงาเพราะดวงตะวันดวงนั้น
ถ้าอย่างนั้นฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอ..ดีไหม?
ฉันก็จะอยู่เป็นเพื่อนเธอ..หวังว่าต่อไป เราคงจะไม่เหงาอีก
ใช่เราจะต้องไหมเหงา...หยดน้ำค้างเข้มแข็งขึ้นมาอีกครั้ง
-----------------------------------

เธอเลิกคิดถึงดอกหญ้าดอกนั้นหรือยัง...ดวงดาวเอ่ยถาม
ก็มีคิดถึงนะ..แต่อยู่กับเธอแล้วก็สบายใจ...เธอล่ะ
ฉันก็ยังคงคิดถึงท้องฟ้าของฉันอยู่เหมือนกัน...แต่เธอก็ทำให้หายคิดถึงได้มากทีเดียวล่ะ
ฉันจะอยู่ตรงนี้ได้อีกนานแค่ไหน...หยดน้ำค้างเอ่ยถามดวงดาวอีก
เท่าที่เธออยากอยู่เลยล่ะ
งั้น..ตลอดไปนะ
ได้สิ..ฉันยินดีเสมอ
แล้วถ้าท้องฟ้าต้องการเธออีกล่ะ...เธอจะยังต้องการฉันไหม
.........................
ไม่มีคำตอบเหรอ.....หยดน้ำค้างมองหน้าดวงดาวที่เหม่อลอย
แล้วถ้าเธอได้กลับไปหาดอกหญ้าดอกนั้นของเธอล่ะ
.......................
เธอก็ไม่ตอบฉันเหมือนกัน......ดวงดาวคิดในใจ
.
.
ไม่มีทางแล้วล่ะ ฉันกลับไปไม่ได้อีกแล้ว แต่เธอสิ ท้องฟ้าจะมียามกลางคืนเสมอ เธฮจะกลับไปสู่ท้องฟ้าได้
มันไม่มีที่ให้ฉันแล้วล่ะ
แล้วถ้ามันมีล่ะ
...............เงียบ
เธฮจะกลับไปใช่ไหม ถ้าถึงตอนนั้น ฉันคงจะจางหายไปจริงๆแล้วล่ะ
...............เงียบ
ไม่เป็นไร ฉันขอจางหายไปเสียตั้งแต่ตอนนี้ เพราะฉันไม่อยากเห็นเธอจากไปอีก ฉันขอจางหายไปก่อนที่ฉันจะผูกพันกับเธอไปมากกว่านี้ และอาจจะรักเธอในอีกไม่น่าน ..............ยังไงน้ำค้างอย่างฉันคงต้องจางหาย ยังไงซะมันก็ต้องเป็นเช่นนั้นใช่ไหม ขอบคุณนะสำหรับเรื่องราวที่ผ่านมา ดวงดาว เธอทำให้ฉันไม่เปล่าเปลี่ยว แต่น่าเศร้า ที่มันจะไม่เป็นแบบนั้นอีกต่อไปแล้ว

เธอรู้ไหม ฉันไม่อยากหายไปหรอก แต่ถ้าเธอไม่ต้องการ ฉันก็จะไม่มีตัวตนอีกต่อไป ฉันขอเหือดหาย และสิ้นสลาย ไปพร้อมกับความเดียวดายอันนิรันดร์นี้ ......
เธอคือดวงดาวของฉัน ดวงดาวที่ฉันคิดถึง และอยากจะเป็นส่วนหนึ่งของเธอ ที่ช่วยขับแสงของเธอให้แรงกล้า และสว่างไสว ฉันจะสะท้อนแสงของเธอให้งดงาม ถึงแม้ว่า ฉันจะไม่ใช่ส่วนที่ยิ่งใหญ่และสำคัญของเธอ แต่มันคือทั้งหมดของฉัน ขาดฉันไป แสงของเธอคงไม่ได้ลดลงแม้สักน้อยเลย


ลาก่อน...หยดน้ำค้างเอ่ย ขณะที่เรือนร่างค่อยๆเหือดหายไป
เดี๋ยว เดี๋ยวอย่าเพิ่งไป....ดวงดาวเรียกร้อง แต่ก็สายเกินไป ดวงดาวจึงได้แต่คร่ำครวญ อย่างเจ็บปวด
........................................................
ดวงตะวันอ่อนแรง ยามค่ำกลับมาอีกครั้ง ท้องฟ้าคล้ายจะเชื้อเชิญให้ดวงดาวกลับไป
แต่ไม่ ดวงดาวได้แต่มอง และแสงของเขาก็ริบหรี่ลงทุกที
ดวงดาวเฝ้ามองรอบกาย
เขาได้แต่หวังว่า หยดน้ำค้างจะกลับมา

เวลาผ่าน
ดวงดาวกำลังเหลือแสงเพียงวูบสุดท้าย ยามนี้เขาได้รับรู้ว่า หยดน้ำค้างนั้นยิ่งใหญ่สำหรับเขามากเพียงใด
ฉันจะหลับใหลไปตลอดกาล เมื่อไม่มีเธอ ต่อให้แสงของฉันงดงามเพียงใด ก็ไร้ความหมาย แสงสุดท้ายของฉันกำลังจะสิ้นสุดลงแล้ว และฉันจะไม่พยายามฉุดรั้งมันไว้อีก ฉันไม่กล้าจะฉุดรั้งสิ่งใดได้อีก ตั้งแต่วันที่ไม่สามารถรั้งเธอเอาไว้....ตั้งแต่วันที่เธอได้จากฉันไป
ฉันเหนื่อยเหลือเกิน ฉันไม่มีเรี่ยวแรงใดๆอีก
ขอหลับตา..เพื่อที่จะพักผ่อนไปตลอดกาล
หยดน้ำค้าง ถ้าหากว่าวันหนึ่งเธอจะกลับมา จงช่วยโอบกอดฉันไว้ ฉันไม่อยากเดียวดาย ความเดียวดายมันเจ็บปวด
หยดน้ำค้างเธอจากไปอย่างเดียวดาย...ฉันขอโทษ
ฉันคิดถึงเธอ ฉันคิดถึงเธอ...เหลือเกิน....ลาก่อน