เมื่อวันซืน ดิชั้นเพิ่งกลับมาจาก ทัวร์อ่าวมะนาวกับเพื่อนๆที่รร.ค่ะ นับว่าเป็นประสบการณ์ที่ดีมากๆ ดิชั้นจะไม่มีวันลืมเลยค่ะ เรื่องมันเริ่มขึ้นเมื่อ คุณกระต่าย(นามสมมติ)ชีอยากไปเที่ยวค่ะ ชีก็วางแพลนไว้ว่าจะไปทะเล และต้องเป็นทะเลที่เงียบสงบ ไม่ไกลมาก (แม๋ แต่เดี๊ยนว่าไกลค่ะ)
และแล้วคุณกระต่าย ชีก็เลือกสรร คัดสรร ทะเลที่คิดว่า
ตรงกะคอนเซ็ปชีมากที่สุดค่ะ นั่น คือ อ่าวมะนาว จ.ประจวบ และแล้ว วันเดินทางก็มาถึง ณ สถานีขนส่ง จ.สุพรรณบุรี เราทั้ง 7 (ไม่ใช่คนแคระนะคะ)ก็มาพร้อมหน้ากัน เตรียมตัวออกเดินทาง แต่ เอ๊ะ ขาดไป 1 คน หนูดี(นามสมมติ)ชีหายไปไหน อ๋า ชีโทรมาค่ะ น้ำเสียงเศร้าสลด พร้อมประโยคว่า "เธอ เราคงไปไม่ได้ " ตายห่า บิดาชีเกิดไม่ให้ชีไปขึ้นมาค่ะ เดี๊ยนก็แบบว่า พูดรัยไม่ออก
จึงบอกไปว่า "อื่อเธอไปไม่ได้ก็ไม่เป็นรัย " สักพักหลังจากชีวางโทรศัพท์ไป บิดาชีก็ ก็โทรหา เดี๊ยนค่ะ บอกดิชั้นว่า ดิชั้นไป คนเดียวได้ใช่มั้ย หนูดี คงไม่ได้ไป
เดี๊ยนก็ แบบว่า เห่อ "ครับ ไปได้ครับ" สักพัก เราก็ออกเดินทางไป 7 คน (เพื่อนทั้ง 6 คนไม่สนิทเท่า หนูดีไงคะ)
นั่งรถเมล์ไปนครปฐม เพื่อจะต่อรถไฟ ที่นั่นค่ะ
รถเมล์ออกตัวไปได้สักพัก หนูดี ชีโทรมาอีกแล้วค่ะ
ชีบอกว่า ชีเถียงชนะ ม้า กะ ป๊า ชีแล้วค่ะ สรุปคือ ชีไปได้ค่ะ อ่าว แต่รถเมล์มันออกจากท่าแล้วนะ
เธอจะไปได้งัย สรุป เราให้ชีไปขึ้นที่ สถานีรถไฟเรยค่ะ
(เพราะบ้านชี ใกล้กะสถานีรถไฟ ค่ะ) โชคดีนะเนี่ย!!
รถเมล์ 88 ที่อีกไม่ถึงเดือน เดี๋ยนก็ต้องใช้บริการเป็นประจำค่อยๆ วิ่งไป (ทำไมน่ะเหรอ เดี๊ยนกะลังจะบอกค่ะ)เป็นเวลากว่า 2 ชม. ก็มาถึงหน้าม.ศิลปากร ซึ่งปลายเดือนหน้า เดี๊ยนก็ต้องไปศึกษาที่อยู่ที่นี่ล่ะค่ะ ชีวิตเด็กปี 1 จะเป็นยังงัยน้า ความคิดนี้ลอยอยุ่ในหัวของเดี๊ยนสักครู่
แต่แล้วเกิดรัยขึ้นคะ ว๊ายตายแล้ว เพื่อนๆเริ่มโวยวายค่ะ
รถเมล์คันที่เรานั่ง มันหยุดค่ะ หยุดทำห่ารัยไม่ทราบนานมากๆ และแล้ว เพื่อนทุกคนก็ตัดสินใจวิ่งลงจากรถค่ะ
สาเหตุ ก็มาจาก เหลือเวลาอีก ไม่ถึง 15 นาที รถไฟรอบเช้าจะหมด ซึ่งถ้าพวกเราไปไม่ทันล่ะก็ ต้องรอ รอบบ่ายค่ะ ซึ่งมันไม่ดีแน่ คือ พูดง่ายๆ ถ้าพลาดรอบเช้า เราต้องรออีกประมาณ 1 ชาติค่ะ กว่าจะได้ขึ้น เอาล่ะค่ะ กลับมาต่อ ทุกคนเริ่มออกวิ่งกันค่ะ ทำเอาเดี๊ยนงง เพราะไม่มีคัยบอกเดี๊ยนมาก่อน เดี๊ยนต้องเดาสถานการณ์เอาเอง
วิ่งๆๆๆๆ ไปๆๆๆๆ และแล้ว เราก็ต้องหยุดชะงักกัน ครู่นึง เมืออี รถเมล์เวรตะไลคันที่หยุดอยู่เมื่อครู่ ขณะนี้มันวิ่งผ่านหน้าเราไปอย่างไม่ใยดี อีรถบร้า ทุกคนเริ่มหมดหวัง
เราจะไปทันรถไฟได้อย่างไร ในเมื่อเหลือเวลาอีกแค่ 5 นาที และแล้ว ฟ้าก็เมตตา เด็กน่ารักอย่างพวก เมื่อ กระต่ายและ เฟิด(นามสมมติ) เหลือบไปเห็น มอเตอร์ไซด์รับจ้าง ค่ะ เย้ ความหวังสุดท้ายของเด็กน้อยตาดำ ๆ ตัวดำๆอย่างพวกเรา และแล้วก็ขึ้นกันค่ะ มอไซด์ วิ่งฉิว เยี่ยงเครื่องบินไอพ่น นำพวกเรามาถึง สถานีรถไฟอย่างปลอดภัยรึป่าว ไม่แน่ใจ เหอๆ แต่ แล้วเราก็เหลือบไปเห็น
ไม่ๆ ไม่นะ รถไฟ วิ่งผ่านหน้าพวกเราไปอย่างไม่ใยดี
ไม่จริ๊งงงงงงงง กระต่ายน้อย และพวกเรา ได้พบกับ หนูดี
สตรีที่โลกรอ ชีต่อสู้ฝ่าฟัน ถึงขั้นบ้านแตก เพียงเพื่อจะได้มาเที่ยวกะพวกเรา กระต่ายดูจะดีใจเป็นพิเศษ ที่หนูดีมาได้ ก็นะ แม๋ พวกเราไปสอบถาม เจ้าหน้าที่จำหน่ายตั๋วดู
ปรากฏว่า รถไฟ รอบเช้ายังไม่ออกค่ะ พระเจ้า ขอบคุณสวรรค์ กระต่ายรับอาสา ทำหน้าที่ ซื้อตั๋วให้เพื่อนๆ(จ่ายตังทีหลังนะ ห้ามเบี้ยว!!) รอเพียงอึดใจ เราทั้ง 8ก็ได้ขึ้นรถไฟกันเป็นครั้งแรกในชีวิต
.
.
.
เหนือยค่ะ เด๋วมาเล่าต่อ
จากคุณ :
คุณนายสมถวิล 
- [
วันแรงงาน 01:39:28
]
อ่าวมะนาว .. ที่รัก
