พักใหญ่แล้วที่สายฝนโปรยปรายลงมาไม่ขาด
หน้าต่างบานใหญ่ถูกดึงปิดสนิทเพื่อป้องกันไม่ให้เม็ดฝนสาดกระเซ็นเข้ามา
แม้กระนั้นไอชื้นเย็นก็ยังอุตส่าห์แทรกตัวผ่านกระจกหนาสู่ห้องนอนเล็กๆห้องนี้และอวลอยู่จนคนในห้องแทบสั่น

"หนาวหรือ" เขาถามพลางกระชับผ้านวมผืนบางขึ้นมาถึงคอของฉัน

ท้องฟ้าคืนเดือนมืดมืดสนิท เมฆดำครึ้มและพายุฝนยิ่งตอกย้ำให้ค่ำคืนนี้มืดและเยียบเย็น
แสงไฟนีออนจากภายนอกฝ่ามวลความมืดเข้ามาในห้องเพียงสลัวๆ
ฉันหลับตาลง ลองรับรู้รอบกายด้วยประสาทสัมผัสอื่น
..ราวกับรอบตัวฉันไม่มีอะไรเลย เหมือนล่องลอยอยู่ในสถานที่แสนไกล
พร้อมเสียงฝน ผ้านวมนุ่ม กลิ่นกายของเขาและลมหายใจอุ่นๆข้างหูจนฉันรู้สึกร้อนผ่าว

เมื่อลืมตาขึ้น ใบหน้าของเขาอยู่ใกล้จนเกือบชิด
ดวงตาทั้งคู่หลับพริ้ม มุมปากอมยิ้มคล้ายเด็กที่กำลังหลับอย่างเป็นสุข
ฉันยกมือวางบนศีรษะของเขา ลูบไล้บนแพผมแข็งๆเบาๆ
เรื่องราวมากมายโลดแล่นระลึกย้อน อบอุ่นไปถึงหัวใจ
ฉันเผลอยิ้มกับตัวเอง เลื่อนตัวขึ้นแตะริมฝีปากที่หน้าผากของเขาอย่างอ่อนโยน
เขาลืมตาขึ้น ยิ้มตอบ

เสียงฝนยังดังต่อเนื่อง ได้ยินเสียงฟ้าร้องดังมาจากที่ไกลๆ
ในความสลัว เรารับรู้ถ้อยคำหวานผ่านสายตาของกันและกัน
..อบอุ่น..เนิ่นนานราวนิจนิรันดร์

แล้วเขาก็พลิกตัวเข้าหา
ฉันสัมผัสได้ถึงความอุ่นที่ริมฝีปาก
..ช่างเย้ายวนและนุ่มนวล..เหมือนฟองเบียร์...

.
.
.

ฝนขาดเม็ดไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้
เมื่อเงี่ยหูฟังอีกครั้งก็ได้ยินแต่เสียงหยดฝนที่ค้างอยู่บนหลังคาร่วงกระทบกันสาดดังป๊ง..ป๊ง
ความสงบเงียบกลับคืนสู่อ้อมกอดของราตรีกาลอีกครา

ในห้องนอนเล็ก
มีเพียงเสียงลมหายใจยาว สม่ำเสมอของคนสองคน
ที่กำลังห่มไออุ่นจากผิวกายของกันและกัน