-ไม่รู้เป็นไร  ทำไมช่วงนี้ถึงได้ขี้เกียจนักนะ
ไม่รู้ทำไม  อยากอยู่เฉย - - เฉย
จะหาข้ออ้างว่า
ได้ทุ่มเทแรงกายแรงใจไปกับงานค่ายจนหมด
พอกลับมาทำงานหน้าคอมเลยหมดแรง
จากงานที่เคยทำครึ่งวันก็ทำเกือบเต็มวัน
แต่เพราะเจ้านายไปต่างประเทศ
อย่างนี้...ต้องเรียกขี้เกียจชัด-ชัด
- จะอ้างว่าช่วงนี้ภูมิแพ้กำเริบ
ป่วยตรงนั้น...ป่วยตรงนี้
ชีวิตเรา...มีแต่เราที่กำหนดว่าจะแพ้ หรือชนะ
สรุปก็คือโรคขี้เกียจกำเริบมากกว่า
- ดูเหมือนจะเป็นโรคประจำตัวเลยนะ
นักฝันตัวยงอย่างเรา
โกดังเก็บความฝัน ความคิด ไอเดียสารพัด
เต็มจนล้น จนแน่น จนจะทะลักออกมาแล้ว
แต่คลังเก็บความจริง  ความสำเร็จที่ได้ทำตามความคิดความฝัน
กลับว่างเปล่า จนถึงขั้นน่าวังเวง
เพราะเจ้าโรคขี้เกียจนี่ล่ะ
-เวลาที่เราลงมือทำจริง- -จริง
ไม่ได้ยากลำบากอะไรเลยนะ
เวลาทำจริงใช้ประมาณ 1 ใน 3 ของ
เวลาที่เราคิดฝันจะทำเสียด้วยซ้ำ
ช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุด
ก็คือการเริ่มต้นออกเดินนี่ล่ะ
โดนเจ้าตัวขี้เกียจมายื้อยุดฉุดกระชาก
อย่าเพิ่งเลย  อีกนิดน่า เรายังไม่พร้อม
และอีกสารพัดข้อแก้ตัว
- ทุกอย่างขึ้นอยู่กับตัวเราเอง
ยิ่งเรายอม  ความขี้เกียจก็ทวีจำนวนขึ้น
ถ้าเราไม่ยอม  ความขี้เกียจก็อยู่ไม่ได้
การต่อสู้ที่ยากที่สุด คือต่อสู้กับตัวเราเอง
จะปล่อยให้ก้าวแรก  เป็นก้าวที่ยากที่สุด
เพราะขี้เกียจก้าว  อยากอยู่เฉยๆดีกว่า
หรือก็แค่ก้าวขาออกไป...เท่านั้นเอง  
ได้เวลาสลัดตัวขี้เกียจทั้งหลาย
แล้วเดินออกจากโหมดขี้เกียจกันดีกว่า