ความคิดเห็นที่ 1 13. ศัตรูล่องหน (ครึ่งหลัง) เด็กหนุ่มได้สติเมื่อรู้สึกว่าพื้นที่รองรับอยู่ด้านล่างกำลังสั่นและโยกคลอนไปมา “รามิต!” เขาสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อตน เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบกับดวงตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยของมัสลิน เขาใช้เวลานึกทบทวนเหตุการณ์ย้อนหลังนิดหนึ่ง ก่อนจะผุดลุกขึ้นนั่งอย่างเร่งร้อนเพราะเมื่อเห็นสภาพแวดล้อมโดยรอบเต็มตา เขาก็มิอาจนิ่งเฉยได้ต่อไป พวกเขากำลังอยู่ในเรือโดยสารลำหนึ่ง...มีหลังคาคลุมเป็นโครงถักทำมาจากรากไม้ประหลาด “นี่มัน...” เขาพยายามลุก การกระทำดังนั้นทำเอาแผลที่ข้อมือขวาเจ็บแปลบราวกับถูกเข็มตำ “ค่อยๆ ค่ะแผลยังไม่สมานตัว” คนที่อยู่ข้างกายบอกด้วยความน้ำเสียงนุ่มนวล ผิดไปจากที่เคยได้ยินราวกับเป็นคนละคน “เขี้ยวพิษของพรายน้ำแม้จะไม่ร้ายแรงนัก แต่อาจทำให้ท่านปวดไปหลายวัน” มัสลินเอ่ยขึ้น “น่าเสียดายที่ข้าด้อยกำลังเวทรักษา ไม่เช่นนั้นอาจช่วยได้มากกว่านี้” รามิตลองขยับมือ จึงพบว่าทั้งแขนหนักอึ้งราวกับเป็นศิลาก้อน เหมือนไม่ใช่แขนของเขาและไม่สามารถบังคับได้ดั่งใจ ถึงเธอจะไม่บอกแต่เขาก็รู้ว่ามัสลินน่าจะเป็นผู้รักษาบาดแผลเบื้องต้นให้ จึงกล่าวขอบคุณอย่างมีมารยาท ก่อนจะขยับตัวลุกนั่งในท่าถนัด เขาจึงพบว่าบนเรือมีสิ่งอื่นรวมอยู่ด้วย พวกมันมองดูคล้ายกองหินรูปไข่หลากหลายขนาดและสีสัน แต่ทว่าแลดูสกปรกและส่งกลิ่นเหม็นคล้ายกำมะถัน เรือไม้ของทั้งสองกำลังโดนลากจูงโดยเรือที่มีรูปร่างเพรียวกว่า ด้วยกำลังของฝีพายทั้งหก มีเสียงบอกจังหวะยืนคัดท้ายอยู่ตนหนึ่ง การแต่งกายของมันทำให้รามิตรู้ว่าเจ้าพวกที่อยู่ในเรือลำหน้า คือ พวกจัณฑบาท ข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์แห่งบาดาล รามิตมองไปรอบตัวด้วยความฉงน พวกมันมาทำอะไรอยู่ใต้ดินเช่นนี้? เจ้าตัวสูงที่ยืนคัดท้ายอยู่หันหน้ากลับมาคล้ายกำลังสำรวจผู้โดยสารจำเป็นของมันนิดหนึ่ง ก่อนจะหันไปสั่งบางอย่างด้วยภาษาของมันเอง แต่ด้วยน้ำเสียงของมันรามิตไม่คิดว่าพวกมันจะพูดด้วยความห่วงใย ธารน้ำใต้ดินสายนี้น่าจะเป็นสายเดียวกับที่ไทราเคยพาเขาหนีออกจากมายาเล ผิดแต่ว่าผนังโดยรอบของเมืองใต้ดินไม่มีฝูงพรายน้ำเกาะน้ำลายยืดอยู่ตามผนังโพรง ท้องน้ำก็กว้างแลลึกกว่า ทันใดนั้นเมื่อรามิตและมัสลินได้ยินเสียงของจันฑบาทตัวหนึ่งร้องเสียงแหลมเป็นสัญญาณ กระทั่งรามิตเองยังเกือบเผลอส่งเสียงร้องออกมา แนวประตูเมืองโผล่ขึ้นเหนือน้ำราวกับเขื่อนยักษ์ มันเป็นสิ่งก่อสร้างขนาดมโหฬาร ราวกับผู้สร้างจงใจแยกท้องน้ำแบ่งออกเป็นสอง และไม่น่าเชื่อว่าปลายสุดธารใต้ดินนี้คือประตูน้ำใต้ดิน จากคุณ : run saya - [ 3 พ.ค. 51 22:49:37 ]

ความคิดเห็นที่ 2 กว้านขนาดมหึมาและสายโซ่ขยับหมุนอย่างช้าๆ ด้วยกำลังของมังกรดินอุ้ยอ้ายสองตัว มันทั้งสองส่งเสียงร้องคำรามอย่างไม่พอใจเมื่อทหารยามลงแส้เพื่อปลุกให้ทำงานขณะที่พวกมันกำลังหลับอย่างสบาย เสียงขัดกันของโลหะและเสียงขู่คำรนดังสะเทือนไปทั่วบริเวณจนไม่อาจจำแนกได้ว่าเสียงใดมาจากมังกรหรือกลไกยักษ์ จากนั้นประตูเมืองใต้ดินจึงค่อยๆ ขยับยกตัวขึ้นจากผิวน้ำราวกับคนเกียจคร้าน ผิวน้ำกระเพื่อมเล็กน้อยเมื่อเรือไม้ทั้งสองลำลากจูงกันผ่านประตูน้ำมหึมา อากาศโดยรอบค่อนข้างเย็นและชื้นจัด หากคบไฟที่จุดขึ้นโดยรอบทำให้สถานที่นี้แลดูสว่างจนไม่ต้องพึ่งพาแสงจากผลึกแก้วธรรมชาติที่อยู่ตามผนังโพรง เสียงฝีพายคัดท้ายกระทบผิวน้ำเป็นจังหวะ ผสมผสานกับเสียงภาษาต่างถิ่นที่รามิตฟังไม่ออก เมื่อเรือลำหน้ากำลังเทียบท่ามีเหล่าจัณฑบาทยืนคอยอยู่กลุ่มหนึ่ง บ้างก็มุดหัวลงน้ำ จนทำให้รามิตเกือบเห็นรูปร่างที่แท้จริงของมัน ส่วนมัสลินสะดุ้งเฮือก เผลอคว้าแขนรามิตอย่างตกใจเมื่อจัณฑบาทตนนั้นผลุบหายไปจากผิวน้ำก่อนจะโผล่พรวดขึ้นมาใกล้กับเรือลาก “ไม่มีอะไรหรอก พวกมันแค่ว่ายน้ำเท่านั้น” รามิตเอ่ยเรียบๆ ก่อนจะก้าวยาวๆ ขึ้นไปบนท่าเรือและยื่นมือซ้ายมาช่วยดึงมัสลินขึ้นจากเรือ จากนั้นทั้งสองต้องหลีกทางให้กรรมกรจัณฑบาททั้งหลายที่เลื้อยบ้างคลานบ้างเดินบ้างมาลำเลียงหินประหลาดที่มีกลิ่นตุๆ ขึ้นจากลำเรือ ไม่มีตัวไหนสนใจพวกเขา แม้แต่เจ้าที่ท่าทางเป็นหัวหน้ากองเรือลาก มันแค่หันมาแลบลิ้นสองแฉกยาวๆ ก่อนจะเดินโย่งๆ หายลับไปในซากอาคารโบราณที่ถูกทิ้งร้าง รามิตไม่อยากคิดว่าพวกมันช่วยเขาและมัสลินโดยไม่หวังสิ่งตอนแทนจริงๆ หรือว่าเขาจะกังวลมากไป...จัณฑบาทแม้เป็นวรรณะชั้นต่ำหากไม่แน่ว่าอาจมีศีลธรรมมากกว่าก็ได้ สภาพบ้านเรือนของเมืองใต้ดินนั้นแม้อยู่ในสภาพชำรุดทรุดโทรม หากทว่าก่อสร้างมาจากหินเลยทำให้ยังมีฐานรากที่มั่นคง จนบัดนี้อดีตราชธานีแห่งบาดาลกลายสภาพเป็นรังใหญ่ของเหล่าจัณฑบาทที่แอบมาสร้างเป็นที่อยู่ถาวรเพื่อหลีกเลี่ยงการรับใช้เทพบาดาลในมายาเล ยังคงเห็นซากอารยธรรมรุ่งเรืองแห่งเมืองใต้ดินนี้ได้จาก รูปปั้นหินปูนที่เก่ากระเทาะแต่ก็ยังสังเกตว่าแท้จริงเมืองโบราณนี้น่าจะเคยถูกปกครองโดยชาวเทพบาดาลมาก่อน รามิตละสายตาจากรูปแกะหินนั้นก่อนจะถาม “พวกเรามาถึงนี่ได้อย่างไร? ข้าหมายถึงหลังจากที่อุดากันตกลงมา? แล้วที่สำคัญท่านรู้หรือไม่ว่าท่านทิวากาลเป็นอย่างไรแล้ว” เมื่อได้สติมัสลินจึงค่อยปล่อยมือจากแขนของรามิต เธอตอบเสียงเบา “จันฑบาทพวกนี้ช่วยเรามาค่ะ ตอนแรกข้ากลัวอยู่เหมือนกันว่าพวกมันจะมาทำร้าย แต่ในตอนนั้นข้าก็ไม่สามารถตามท่านทิวากาลได้ แต่พวกมันหวาดกลัวสิ่งที่เรียกว่า ‘มาลา’ เลยพาเรามาที่นี่” “มาลา? มันคืออะไร?” รามิตทวนคำพานนึกถึงลมรูปร่างประหลาดที่ลักตัวทิวากาลไปต่อหน้าต่อตา มัสลินส่ายศีรษะ “ข้าก็ไม่แน่ใจเช่นเดียวกันว่าสิ่งที่ข้าเห็นคือสิ่งที่พวกมันกลัวหรือไม่ แต่ว่าอย่างน้อยหากพอมีทาง...” เสียงของเธอขาดหายเพราะเริ่มห่วงในความปลอดภัยของนายตน เมื่อเห็นเพื่อนร่วมทางทำกิริยาปริวิตก เขาจึงกล่าวให้กำลังใจ “ท่านไม่ต้องห่วง เราจะหาทางช่วยท่านทิวากาล” มัสลินเงยหน้าขึ้นมายิ้ม ดวงตาของเธอพราวระยับจนคนมองชักใจเต้นพิกล “จริงสิแล้ว อุดากันล่ะ?” เขาถามเพราะอยากเสหัวเรื่อง ในใจนั้นคงคิดว่าพวกจัณฑบาทคงทิ้งอุดากันไว้ที่โพรงใต้ดินที่เดิม เพราะแต่ไหนแต่ไรจัณฑบาทไม่ค่อยจะญาติดีกับมังกรบินเท่าไหร่นัก คราวนี้เธอก้มหน้านิ่ง ไม่กล้าเอ่ยคำใดจนรามิตเริ่มเอะใจ ถามย้ำ “เกิดอะไรขึ้นกับมันหรือ?” จากคุณ : run saya - [ 3 พ.ค. 51 22:53:38 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แทนคำตอบ รามิตกลับได้ยินเสียงร้องดังออกมาจากอีกฟากหนึ่งของท่าเทียบเรือ มัสลินเอ่ยห้ามไม่ทัน เรือลำใหญ่กำลังลำเลียงมังกรที่ถูกกักขังอยู่ในกรงเหล็ก ขนาดของกรงแทบพอดีตัวกับมัน มีพวกจัณฑบาทกำลังวิ่งวุ่นจัดการอยู่ห่างๆ ปีกทั้งสองข้างของมังกรบินถูกพันเอาไว้ด้วยเครื่องพันธนาการอย่างแน่นหนาเพื่อป้องกันมิให้มันบินหนี รามิตคงจะลุกพรวดไปแล้ว หากไม่ได้มือของเด็กสาวยุดเอาไว้ “อย่ารามิต! หาไม่...เราต้องโดนส่งไปเป็นทาสในเหมืองใต้ดินแทน” สาวกดำหันขวับ ดวงตาของเขาเปล่งประกายลุกโชนจนมัสลินแทบเข่าทรุด “ดังนั้นแล้วท่านจึงคิดว่าอุดากัน สมควรไปแทนพวกเรางั้นหรือ? ท่านเป็นใครกัน?คิดว่าท่านเป็นชาวเทพหรือ? จึงได้คิดว่าอุดากันผู้ต่ำต้อยต้องเป็นผู้เสียสละแทน” ตลอดเวลาที่ผ่านมาแม้มัสลินจะละจากวรรณะเทพ หากเพราะความที่อย่างไรเธอก็เป็นชาวเทพแต่กำเนิด ผู้คนโดยทั่วไป ไหนเลยจะดูไม่ออกว่าแท้จริงเด็กสาวคือเทพีวรรณะสูง แม้ตอนนี้เธอจะเป็นแค่หญิงรับใช้ แต่คนอื่นต่างก็ปฎิบัติตนอย่างดีกับเธอ กระทั่งทิวากาลเองก็ไม่เคยว่ากล่าวรุนแรง ครั้นเมื่อโดนคนดุตำหนิเข้า พลันดวงตาของเธอพลันรื้นด้วยน้ำตาอย่างไม่อาจห้ามได้ “ข้า...ข้า...ขอโทษ...ข้าไม่คิดว่า...แต่...ถ้าข้าไม่ทำอย่างนั้น ข้ากับท่านคงต้องถูกส่งไปในเหมือง แล้ว...ท่าน..นายท่านของข้าเล่า?” ยังไม่ทันที่รามิตจะหายโมโห เสียงหนึ่งดังขึ้นเหนือศีรษะด้านหลัง เป็นน้ำเสียงที่รามิตจำได้ไม่เคยลืม “แม่นางน้อยนั้นกล่าวถูกต้องแล้วนะ...เพราะเธอหวังดีต่อเจ้า เอ...เจ้านี่เสียมารยาทจริง อย่าทำเสียงดุต่อหน้าสาวน้อยอย่างนั้นสิ” ร่างสูงใหญ่ปานกำแพงหนายืนขวางทาง โดยสัณชาตญาณรามิตรีบผลักมัสลินให้ยืนอยู่หลังตน นี่เป็นหนที่ห้าแล้วที่เขาพบกับบุรุษผู้นี้แบบไม่ทันตั้งตัว แต่ละครั้งล้วนไม่เป็นที่น่าจดจำ... “ท่านข่าน...ข้าเคยคิดว่าท่านอาจเป็นผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องพวกนี้” คาชา ข่านหัวเราะลงลูกคอร่วน บัดนี้เขากลับมาเป็นนายโจรใหญ่อีกครั้ง และสลัดคราบผู้ดีเปลือกนอกออกหมดแล้ว หันมาสวมเสื้อผ้ารัดกุม ในแบบที่รามิตเคยเห็น มีดาบโค้งซ่อนปลายอยู่ในเข็มขัด ใบหน้ามีแต่หนวดเคราดกหนา นอกเหนือไปจากนายท่านแล้ว รามิตคิดว่านายโจรผู้นี้คืออีกหนึ่งบุคคลที่เขาไม่ควรประมาทอย่างยิ่ง “เจ้าเห็นข้าเป็นคนอย่างไรหรือ? พ่อค้าหน้าโจร? หมาป่าเจ้าเล่ห์? ท่านลุงผู้น่ารัก? เจ้าอยากให้ข้าเป็นแบบไหนล่ะ? ข้าก็เป็นแบบนั้น” รามิตไม่ตอบ คาชาจึงพูดต่ออย่างอารมณ์ดี “หรือจะให้ข้าเป็นพ่อค้ามังกรดี?” ว่าแล้วก็หันกายไปทางกรงเหล็กที่ขังอุดากันอย่างมีชัย เมื่อเขาหันกลับมาอีกทีก็พบว่ารามิตนั้นจ้องมองเขาอยู่ก่อนแล้ว สายตาเกรี้ยวโกรธของเด็กหนุ่ม ไม่ได้ทำให้คาชา หวาดกลัวเนื่องจากรู้ดีว่าเขากำลังเป็นต่ออีกฝ่ายอยู่หลายขุม เขาเสก้มลงหยิบหินประหลาดที่กองสุมอยู่บนพื้น ระหว่างรอให้พวกจันฑบาทลำเลียงใส่รถที่ลากเทียมด้วยมังกรพันธุ์เล็กขนาดเท่าม้าสองตัว จากคุณ : run saya - [ 3 พ.ค. 51 22:56:14 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “ไข่พวกนี้มีราคาดีมากเมื่อไปถึงเมืองข้างบน...” เขาเว้นวรรคนิดหนึ่งพลางโยนไข่รูปร่างประหลาดที่อยู่ในมือสลับกันไปมา โดยไม่อินังขังขอบว่าไข่ที่อยู่ในมือจะตกลงมาแตก แต่เมื่อไม่ได้เห็นปฏิกิริยาอย่างคนทั่วไปของฝ่ายตรงข้าม คาชาจึงเสหัวเรื่อง “เจ้ารู้ไหมว่าที่แห่งนี้คือที่ใด? ข้าใบ้นิดหนึ่งว่าไม่ใช่บาดาล แต่ต้องเรียกว่าราชธานีเก่า เมืองสุญญากาศ เจ้าของสมญาทวารเจ็ดชั้นที่แท้จริง” คาชา ข่านยิ้มอย่างผู้ที่ได้เปรียบกว่า เขาพูดเรียบๆ คล้ายเด็กท่องอาขยาน “อดีตนครบาดาลหรือเมืองสุญญากาศที่ได้ชื่อว่าปราการน้ำเจ็ดชั้น ชั้นแรกคือกำแพงรอบนคร ชั้นสองคือ โดมน้ำมรณะ จะว่าไป...ไอ้โดมตะไลนี่น่าจะเรียกว่าคุกน้ำชั้นที่สองมากกว่า” ช่วงแว่บหนึ่งที่แววตาของคาชาเจิดจ้าขึ้น “ทวารชั้นที่สามคือ ตำหนักบาดาลในมายาเล และที่วางแท่นมรกตที่วางสมุทรคทาทิศอันเกริกไกร” จากนั้นเขาตบมือดังฉาดใหญ่ “และก็จบ! แค่นี้...ฟังดูช่างไม่ยิ่งใหญ่สมชื่อทวารเจ็ดชั้นเลยจริงไหม? วิหารไหมสูงเสียดฟ้าในเทือกเขาจ้าวบรรพตของพวกเทพบัณฑิตขี้ยายังดูตระการตากว่าเลยด้วยซ้ำ” นายพ่อค้าใหญ่วาดมือออกทั้งสองข้าง กล่าวพลางลอบสังเกตอาการของคู่สนทนา “อีกสี่ด่านที่เหลือไปไหนล่ะ? หรือว่าโดนพวกเทพมังกรถลุงทองขายเพื่อสร้างหอนารีกันหมดหรือไร?” ว่าแล้วเขาก็หัวเราะร่วน หากทว่านัยน์ตากลับฉายแววตรงข้าม อยู่ๆ มันก็หยุดหัวเราะก่อนจะหันกายมาช้าๆ “คนฉลาดอย่างเจ้าคงรู้แล้วสินะว่า ทวารที่สี่คือที่ไหน?” สุญญากาศ เมืองที่มองไม่เห็น...รามิตคิด แต่เมืองใต้ดินนี่จะหมายถึง ศัตรูที่มองไม่เห็น ดังเสียงประหลาดนั้นว่าหรือไม่? เมืองโบราณที่เลื่อมซ้อนกับด้านบนผู้คนโดยมากจึงไม่สนใจ ใครเลยจะสนใจราชธานีใต้พิภพที่ถูกทิ้งร้าง มีก็เหมือนไม่มี... สาวกดำแห่งปราสาทจันทรคราสไม่ตอบ แต่กลับตั้งคำถามแทน ประโยคนั้นทำเอามัสลินที่ยืนอยู่ด้านหลังเด็กหนุ่มถึงกับสะดุ้ง “ท่านรู้ใช่ไหมว่า ท่านทิวากาลถูกพาไปที่ใด?” ทันใดนั้นแววตาคล้ายจิ้งจอกกลิ้งกลอกของคาชา พลันแปรเปลี่ยนกลายเป็นสงบนิ่งระแวดระวัง น่าแปลกนักที่มนุษย์จอมโอหัง พร้อมด้วยขุมกำลัง ไม่เกรงกลัวชาวเทพหน้าไหน และฉลาดเป็นกรดแบบนี้ กำลังแสดงความยำเกรงต่อะไรบางอย่าง ร่างสูงหนา นัยน์ตาคมสีดำจัด กวาดตามองไปยังผู้ที่ตั้งคำถาม ชั่วแว่บหนึ่งดูเหมือนนายโจรใหญ่อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ทว่าในตอนหลังกลับเปลี่ยนใจ “หากเจ้าอยากช่วย ‘บุรุษเมธ’ ผู้รนหาเรื่องสารพัดใส่ตัวได้เสมอ จงตามข้ามา” เขาพูดพลางกระโดดขึ้นไปนั่งบนรถเทียมมังกรพันธุ์แคระ ในคราแรกรามิตลังเลใจด้วยเกรงว่าจะถลำตัวเข้าไปในกับดัก แต่มัสลินแม้ไม่ต้องเอ่ยชวน ตั้งแต่คาชาพูดคำว่า ‘อยากช่วย’ เธอก็แทบจะกระโดดตามคาชาโดยไม่มีการลังเล เมื่อเห็นดังนั้นรามิตจึงแต่เหวี่ยงตัวขึ้นมาบนรถด้วย คาชาส่งสัญญาณมือให้พวกจัณฑบาทลากกรงขังมังกรตามมาด้วยห่างๆ แม้มังกรบินจะมีขนาดไม่ใหญ่นัก หากพวกมันก็ต้องใช้มังกรดินถึงสองตัวลากกรงอุดากัน มังกรดินพวกนี้ไม่มีปีกและค่อนข้างอารมณ์ร้ายลำตัวค่อนข้างหนาตันเทอะทะ และกินไม่เลือก...หากทว่ามีกำลังยิ่ง พวกจัณฑบาทจึงนิยมเลี้ยงเอาไว้ใช้แรงงาน ไม่นานนักทั้งรถที่บรรทุกไข่หินและมังกรบินก็พลันหายลับไปจากท่าเรือใต้ดิน จากนั้นพื้นที่ทั้งหมดก็ถูกเหล่าข้าจัณฑบาทมาแทนที่ ราวกับไม่เคยปรากฏเหตุการณ์ใดๆ เกิดขึ้นมาก่อน ***** ตบท้ายบท : มาถึงตอนนี้ แม้รามิตจะไม่แน่ใจ แต่คนอ่านคงรู้แล้วนะคะว่าผู้นำทางของเราเป็นใครกันแน่... คาชาโผล่มาแล้วค่ะ (ใครขอฟร่ะ???) คนนี้เป็นตัวละครปริศนาอีกตัวหนึ่งที่ดัง (ในแง่ไหน?) ตั้งแต่ภาคแรกค่ะ ตอนหน้า เป็นตอนที่ 14 : เหมืองมังกรค่ะ....ถึงคราวปล่อยพระรองออกมาเรียกคะแนน ใครคิดถึงท่านวาฬา (หลังจากเงียบหายไปนาน) คราวหน้าห้ามพลาดนะคะ จากคุณ : run saya - [ 3 พ.ค. 51 23:01:14 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ลุงข่านมาแล้ววววว ไม่ได้เจอกันมาตั้งนาน เอิ้ก ๆ อ่า...รามิตชักจะเริ่มหวั่นไหวกับมัสลินป่าวเนี่ย อิอิ จากคุณ : Nobody's waiting for me - [ 4 พ.ค. 51 01:58:18 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เจอคาชา ทึไร รามิต ถูกต้มทุกที คราวนี้จะถูกตุ๋น ไหมนะ จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) - [ 4 พ.ค. 51 07:27:38 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คิดไว้ๆ ไม่เข้าถ้ำคาชา แล้วจะได้ลุงทิวาเรอะ ฮ่าๆ (หวังว่าคงจะไม่โดนคาชาแกล้งหนักนะ รามิตเอ๋ย...) จากคุณ : Ezel - [ 4 พ.ค. 51 14:19:04 ]

ความคิดเห็นที่ 8 คราวนี้ป๋าส่งมาเอง คงตุ๋นแค่พอร้อนๆ ไม่เปื่อยดี อิอิ น่าคิดว่าข่านจงรักภักดีกับป๋าไม่มีเงื่อนไข หรือว่าผลประโยชน์ต่างตอบแทนน้อ แม้ มีวิบวับๆ ดีๆ วาฬาจะได้มีหวัง ว่าแต่ มะออกเลยอะ คิดถึงวาฬาแล้วน้า จากคุณ : scottie - [ 4 พ.ค. 51 14:19:13 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ฮี่ๆๆ  ตอนนี้มีหวานๆซึ้งๆ ซ่อนอยู่แบบเนียนๆ แต่ไม่มีวันเสียล่ะจะตบตายอดนักป่วนนักแซวและจอมหาเรื่องอย่างผมไปได้ ฮี่ๆๆ มีหวาน มีหวาน ไม่เชื่อจะยกให้ดูเป็นฉากๆ 1......เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบกับดวงตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยของมัสลิน .... โห....นี่หวานนะครับ อิอิ บางคนเถียงว่า แค่นี้ไม่เห็นหวาน อย่าลืมเทียบกับแนวเรื่องและเรื่องที่ผ่านมาสิครับ จะเห็นว่าแค่นี้ก็หวานแล้วโดยไม่ต้องบรรยายฉากยืดยาว 2.....ส่วนมัสลินสะดุ้งเฮือก เผลอคว้าแขนรามิตอย่างตกใจ...... น้าน....เห็นนะ เห็นนะ....ไม่รู้ล่ะนี่ฉากประทับใจที่มัสสลินถือโอกาสแต๊ะอั๋งรามิต น่ารักมากๆขอบอก 3. ......ก่อนจะก้าวยาวๆ ขึ้นไปบนท่าเรือและยื่นมือซ้ายมาช่วยดึงมัสลินขึ้นจากเรือ ........ โห...ทำเป็นเล่นไป นี่บทสุภาพบุรุษที่สุดบทหนึ่งของรามิตนะครับท่าน เคยเห็นฉากแบบนี้ของเขากับสาวๆกี่ครั้งกันในเรื่อง ดังนั้นจึงดูโดดเด่นเป็นพิเสษ ถ้าเป็นภาพยนตฺจะเห็นว่าภาพนี้สวยงามมาก 4.....ร่างสูงใหญ่ปานกำแพงหนายืนขวางทาง โดยสัณชาตญาณรามิตรีบผลักมัสลินให้ยืนอยู่หลังตน.... โอ....รับบทพระเอกโหมดปกป้องสาวๆอีกแล้วครับท่าน ถ้าเป็นหนีงจะนึกถึงภาพเท่ห์มาก พระเอกออกมาปกป้องสาวๆด้วยสีหน้าท่าทางจริงจังแบบลูกผู้ชาย 5.....รามิตคงจะลุกพรวดไปแล้ว หากไม่ได้มือของเด็กสาวยุดเอาไว้ “อย่ารามิต! หาไม่...เราต้องโดนส่งไปเป็นทาสในเหมืองใต้ดินแทน” สาวกดำหันขวับ ดวงตาของเขาเปล่งประกายลุกโชนจนมัสลินแทบเข่าทรุด..... โอ๊ะโอ.......ไม่ธรรมดาเลยครับ มีทั้งฉากจับเนื้อต้องตัว และฉากพระเอกซาดิสม์พิศาล (เห็นสาวๆกรี๊ดด..กันมากกับมาดพระเอกแบบนี้) สรุปว่าเป็นฉากหวานเข้มข้นอีกฉาก ที่รามิตไม่ทำบ่อยเลย ถ้าทำก็ต้องมีอะไรที่น่าคิด เป็นอย่างมาก 6.....ครั้นเมื่อโดนคนดุตำหนิเข้า พลันดวงตาของเธอพลันรื้นด้วยน้ำตาอย่างไม่อาจห้ามได้...... ฮี่ๆๆ นี่ฉากซึ้งเศร้าครับ ลองนึกถึงฉากที่หญิงสาวถูกพระเอกดุว่าจนน่าเศร้าน้ำตาซึมไหลสิครับ ว่าสะเทือนใจขนาดไหน 7.......เมื่อได้สติมัสลินจึงค่อยปล่อยมือจากแขนของรามิต เธอตอบเสียงเบา ....... นี่เหมือนไม่มีอะไร แต่ถ้าอ่านให้ดีจะเห็นว่าทั้งคู่เรืมจับมือกันจั้งแต่เริ่มขึ้นจากเรื่อแล้ว และมาปล่อยมือกันในเมืองโบราณหลังจากเดินชมเมืองกันมา คิดดูว่าทั้งคู่หวานกันขนาดไหน จับมือกันนานขนาดไหน ฮ่ะๆๆๆๆๆๆ เรารู้เราเห็น.... และขอแสดงความคิดเห็นอีกนิดจาก...รามิตลองขยับมือ จึงพบว่าทั้งแขนหนักอึ้งราวกับเป็นศิลาก้อน..... แสดงว่าถูกมัสลินเข้าเฝือกไว้แน่ๆ ฮา..... ฉากเรือมาเจอประตูนี่ใต้ดินนี่ ผมนึกถึง  LOTR ตอนที่เรือพวกพระเอกผ่านรูปปั้นขนาดใหญ่สองข้างเลย +++ ปล. คุณรันตอบกระทู้ได้สนุกมากครับ จากคุณ : Psycho man - [ 4 พ.ค. 51 16:07:55 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โอ๊ย...ขอโทษค่ะ อ่านความเห็นของบางคนแล้วมันอดไม่ได้ ต้องตอบ แบบนี้ต้องตอบอย่างด่วนจี๋ คุณ ...ไซโคแม้น!!! นักอ่านอย่างคุณนี่ หาไม่ได้อีกแล้ว, ตอบเป็นข้อๆ ตามคุณมั่ง แต่ไหนๆ ลองเล่นเปลี่ยนมาเป็นยายบุษบรรณบ้าง จะเป็นอย่างไร (อ่านขำๆ นะคะ อย่าเอาไปมั่วกับเนื้อเรื่อง) 1......เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบกับดวงตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยของบุษบรรณ “ไม่สบายหรือเปล่าเธอ?” รามิตพูด ก่อนจะได้รับกำปั้นสวนเปรี้ยงมาที่ใบหน้าเป็นคำตอบ... 2.....ส่วนบุษบรรณสะดุ้งเฮือก เผลอคว้าแขนรามิตอย่างตกใจ...<<< สถานการณ์นี้ไม่เกิดแน่ๆ เพราะแม่ซือเจ๊เราไม่ตกใจอะไรง่ายๆ แบบนั้น 3. ......ก่อนจะก้าวยาวๆ ขึ้นไปบนท่าเรือและยื่นมือซ้ายมาช่วยดึงบุษบรรณขึ้นจากเรือ ... “ฉันไม่ได้เป็นง่อยย่ะ” ว่าแล้วเธอก็กระโดดตีลังกาม้วนเกลียวครึ่งรอบไปยืนคอยบนท่าอย่างเรียบร้อย จัณฑบาททุกตัวยกป้ายคะแนนเต็มสิบ... 4.....ร่างสูงใหญ่ปานกำแพงหนายืนขวางทาง โดยสัณชาตญาณรามิตรีบผลักบุษบรรณให้ยืนอยู่หลังตน...แต่ “เจ้าบ้า...แกเหยียบเท้าช้านนน หลีกๆ ไอ้นี่ฉันจัดการเอง” 5.....รามิตคงจะลุกพรวดไปแล้ว หากไม่ได้มือของเด็กสาวยุดเอาไว้ <<< พร้อมกับคว้าไม้ตะบองมาฟาดโครม... 6.....ครั้นเมื่อโดนคนดุตำหนิเข้า พลันดวงตาของเธอพลันรื้นด้วยน้ำตาอย่างไม่อาจห้ามได้...<<< อันนี้ก็ไม่มีทางเกิดเพราะคนที่จะดุสลบเหมือดไปแล้วตั้งแต่ข้อห้า 7.......เมื่อได้สติบุษบรรณจึงค่อยปล่อยมือจากแขนของรามิต เธอตอบเสียงเบา <<< “บอกแล้วให้เอาหมวกกันน็อคกับเสื้อเกราะมาด้วย จะได้ไม่เจ็บตัว” (ฮา) ฉากเรือมาเจอประตูนี่ใต้ดินนี่ ผมนึกถึง LOTR ตอนที่เรือพวกพระเอกผ่านรูปปั้นขนาดใหญ่สองข้างเลย<<< ใกล้เคียงมากค่า ปล. คุณรันตอบกระทู้ได้สนุกมากครับ <<< ตกลงนี่มาอ่านเรื่องหรือมาอ่านกระทู้กันแน่คะ? หือ? เดี๋ยวเรื่องหน้าลองเขียนเรื่องฮาๆ ดูดีกว่า ปล. สำหรับนักอ่านท่านอื่นๆ กรุณาอย่าเลียนแบบเพราะเดี๋ยวข้าพเจ้าจะต้องเข้ามาตอบกระทู้แบบด่วนจี๋แบบนี้อีก มันเหนื่อยนะเจ้าคะ (หัวเราะจนเหนื่อยน่ะ) แก้ไขเมื่อ 04 พ.ค. 51 18:40:29 จากคุณ : run saya (run saya) - [ 4 พ.ค. 51 18:37:13 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ^ ^ ฮ่ะๆๆ คนเขียนมาโต้กลับทันควันไม่นึกว่าจะสวนกลับเร็วขนาดนี้แถมมันส์อีกต่างหาก โอย... อ่านแล้วหัวเราะอยู่คนเดียวเหมือนคนบ้าไม่มีผิดเลยครับครับ (ลองนึกภาพตามดูระหว่างบุคคลิกในเรื่องกับบุคลิกในกระทู้ ..^___^.....) มุขเด็ดอยู่ที่การเปลี่ยนจากมัสลินเป็นบุษบรรณยนี่เอง ^__^......... ^___^.......... แก้ไขเมื่อ 04 พ.ค. 51 19:12:53 จากคุณ : GTW - [ 4 พ.ค. 51 19:09:36 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ^____^ 555 มาขำด้วยคน จากคุณ : ลูนาติก - [ 4 พ.ค. 51 20:08:16 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มาปูเสื่อ รอโต้ตอบด้วยคนค่ะ คุณ pycho กะคุณ รัน ฮามาก จากคุณ : fiona - [ วันฉัตรมงคล 15:50:05 A:220.253.28.63 X: TicketID:174282 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แซวมากๆเดี๋ยวไม่ได้อ่านต่อนา ^___^........ แก้ไขเมื่อ 06 พ.ค. 51 07:38:41 จากคุณ : Psycho man - [ วันฉัตรมงคล 22:52:43 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อา เอางี้เปลี่ยนมาอ่านกระทู้แทนดีก่า เหอเหอ จากคุณ : Hexi - [ วันฉัตรมงคล 22:54:11 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ^ ^ ว้ากกก...อารายฟะ? แบบนี้โกรธนะเนี่ย..เดี๋ยวคราวหน้าจะตอบแบบร้อยเรียบ...เย้ย...เรียบร้อยให้อ่านเป็นขวัญตา (แต่ไม่รู้จะทนได้สักกี่น้ำ กึ๋ย...) ปล. แซวมากไม่กลัว...กลัวไม่มีคนแซว... จากคุณ : run saya (run saya) - [ 6 พ.ค. 51 13:14:46 ]

ความคิดเห็นที่ 17 โฮะ โฮะ โฮะ จากคุณ : Caje - [ 9 พ.ค. 51 13:12:50 ]