PANTIP.COM : W6576166 **สาวติสท์แตกกับหนุ่มไฮเปอร์ ตอน 4 ลาวแล้วยังไง? [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 1

บางทีชาติก่อนฉันอาจจะเกิดเป็นลูกหลานเจ้าเมืองลาวดวงมันถึงมีเหตุต้องมาวนเวียนอยู่แต่ที่ลาวอย่างนี้

ยังไม่ทันถึงหนึ่งเดือนดีหลังจากกลับไทยตามลมเร่งงานพัดหวนเมื่องวดก่อน ลมลาวก็ตามมาหอบฉันกลับมาเยือนอีกครั้งตามคำเรียกร้องของ(เงิน)ลูกค้า ลูกค้าฝรั่งเจ้าเดิมที่ได้หม้อ(ฝีมือ)ฉันไปเชยชมเมื่อตอนก่อนลาวทริปครั้งที่แล้วเกิดติดใจหม้อ(ฝีมือ)ฉันที่ปั่นเพื่อปั้นในเวลาไม่นานไปกว่าสองชั่วโมง ข่าวภาคค่ำกับละครน้ำเน่าอีกสองตอนก็เสร็จแล้ว แหม่...คนอะไร เก๊ง...เก่ง

คราวนี้พี่แกเกิดอยากหาของขวัญรำลึกวันขึ้นเตีย... อ่า...วันแต่งงาน เอาใจเมียคนไทยด้วยการจ้างฉันไปลาวอันเป็นต้นตระกูลดั้งเดิมของเมียแกเพื่อไปซึมซับรับทราบประติมา-สถาปัตยกรรมฝั่งลาวมาให้ได้มากที่สุด และจงกลับมาสรรค์สร้างงานศิลป์ไม่จำกัดประเภทหนึ่งชิ้นให้เมียรัก โดยทุ่มน้ำเงินก้อนโต โตพอๆ กับลูกกะตาฉันตอนหูมันได้ยินตัวเลข ภาษาเงินนี่น่าทึ่งมาก ขนาดบอกตัวเลขมาเป็นภาษาอังกฤษสกุลดอลลาร์ฉันยังมาตีค่าเป็นเงินบาทไทยได้รวดเร็วเหมือนในหัวมีระบบแปลงเลขฐานสองบวกสมองฐานสิบ (ศูนย์ หนึ่ง ลอจิกอะไรเอามาใช้ได้อัตโนมัติ)

ให้รู้กันไปว่างกใหญ่กว่าโง่

'ยูก็บินๆ ไปสิ ลาวน่ะ ไปดูวัดดูวา ถ้ำผา หาของเก่า ของแปลก ออร์ซัมธิงอันซีนน่ะ'
เอ่อ...ถ้าของแปลกไม่ต้องไปหรอกค่า ไอ้'อันซีน'ที่ว่าก็อยู่ตรงหน้าฉันนี่แหล่ะ

นั่นเป็นคำพูดของเมียไทยเชื้อสายที่ราบสูงที่มีความยาวกลางกระหม่อมถึงฝ่าตีนกะคร่าวๆ ไม่น่าถึงห้าฟุต แต่เขย่งสุดใจในท่อนขาไซส์เอ็กซ์แอลบนเกิบส้นตึกเนื้อแก้วใสโรยกากเพชรสูงกว่าสี่นิ้ว เจ้าของสีผิวน้ำผึ้งเดือนห้า (เคี่ยวแล้วเคี่ยวอีกจนไหม้เกรียม) ในเสื้อสายเดี่ยวเขียวสะท้อนแสงกับกระโปรงสั้นจุ๊ดจู๋ที่มีชายผ้ารุ่งริ่งยังกะไปฟัดกับหมาหลังห้องแถวสีม่วงบริสุทธิ์ ...เหมือนมังคุดจริงๆ

ก่อนเต็มใจรับโจทย์งานนี้มา ฉันต้องปรับสภาพสายตาอยู่หลายนาทีเพราะมัวจ้องเขม็งแบบให้มั่นใจว่าภาพตรงหน้ามีอยู่จริง ไม่ใช่จิตหลอนหรือฉันกำลังจะเป็นลมบ้าหมู ภาพที่ว่าคือคู่ผัวตัวเมียไทย-ฝรั่งที่กำลังเดินคลอเคลียแทบจะเลียติ่งหูเข้ามาในร้านพร้อมกับการแต่งกายแบบผสมผสานระหว่างศิลปะตะวันออก ตะวันตก เหนือ ใต้ มาจากทุกทิศทุกทางอย่างนั้น

เล่นเอาฉันจิตหลอนนอนสะดุ้งผวาไปหลายคืน
...........................................

การมาลาวครั้งนี้ไม่มีวีโก้สี่ประตูมารับไปนั่งให้สบายตรูด เหมือนครั้งก่อนเพราะหนุ่มน้อยอภัยมณีผู้น่ารักของฉันติดสมัครเรียนภาษาอังกฤษอยู่ที่สถาบันฝั่งไทย 'ท้าวคำจันหอม' คือบุคคลที่คู่แต่งงานข้าวใหม่ปลามันคัดเฟ้นมาอย่างดีจากหนึ่งในญาติ ของญาติ ของญาติ (เรียกอีกชื่อว่า คนอื่น) ที่มีกิจการรถตู้นำเที่ยวให้มารับส่งฉันระหว่างที่พำนักที่ลาวนี่อีกครั้ง
ทีแรกได้ยินชื่อฉันก็คิดว่า เอาแล้ว...เกิดมาก็ไม่ได้เป็นลูกหลานข้าหลวงในวังเสียเมื่อไหร่ ก็นึกว่าต้องหมอบคลานเข้าไปหา'ท้าว'คำจันหอม กะว่าเป็นท้าวใหญ่โตอะไรสักอย่างแต่ที่ไหนได้ คำว่า ท้าว ก็เป็นเหมือนคำนำหน้าที่ใช้เรียกอย่างสุภาพหาใช่ราชนิกุลฝั่งลาวซะที่ไหน

'รูปที่ส่งมางามมาก เราฝากขอบใจผู้บ่าวที่เป็นคนชักภาพนั่นด้วยเน้อ' สามีหมาดๆ ของลำเพยพรรณมณีว่ามาอย่างนั้นผ่านเสียงสัญญาณโทรศัพท์ตอนฉันทำตัวไร้ความเกรงใจโทรจากฝั่งไทยให้เพื่อนลาวติดต่อหาห้องหับพำนักอีกทีเพื่อการตะลอนทัวร์หาของแปลกทั่วลาวเท่าที่มีเรี่ยวแรง เวลา และจะลืมไปเสียไม่ได้ เงิน

'เรากำลังอยู่ในช่วงดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์กันอยู่ จึงต้องขออภัยที่ไม่สามารถมารับรองเพื่อนได้ด้วยตัวเอง อย่างไรก็ตามเราก็มีญาติผู้บ่าวที่สะดวกไปรับส่งและพาไปทุกสถานที่ แต่เพื่อนต้องจ่ายค่าน้ำมันเชื้อเพลิง อาหาร และหากระยะทางไกลเกินกว่ากลับมาพักที่บ้าน เพื่อนอาจต้องช่วยสนับสนุนอัตราเข้าพักของคำจันหอมด้วยนะ ไม่ทราบว่าเพื่อนสะดวกหรือไม่'

ฉันละช้อบ ชอบ ความพยายามอันน่ารักในการใช้ภาษาไทยให้ถูกต้องสวยงามของเพื่อนปลายทางสะพานมิตรภาพคนนี้ แล้วใครจะใจร้ายไปตอบว่าไม่สะดวกได้เล่า

ท้าวคำจันหอมปรากฏตัวพร้อมรถตู้ฮุนไดพวงมาลัยซ้าย ลาวเคยเป็นเมืองขึ้นของฝรั่งเศส (เอ๊ะ...รึยังเป็นอยู่หว่า) เลยได้รับอิทธิพลทางถนนมาด้วย ฉันเลยได้โก๊ะหน้ามึนเดินไปลูบคลำสีข้างรถฝั่งที่ไม่มีบานเลื่อนลักษณะเหมือนประตูให้คุณท้าวคำจันหอม (โอ๊ะ...ชื่อยาวจริง ท้าวคำจันก็พอวะ) เดินตามมาชี้ลายแทงให้ไปอีกฟากของรถ

'ประตูอยู่นี่อีนาง เข้าหน้าต่างไม่ได้นา'

ง่า...ฉันไม่ใช่กระแตค่ะ จะได้เข้ารูหน้าต่างได้

สรุปว่าฉันก็ได้ขึ้นรถตู้ (ทางประตู) สมใจสักที ระหว่างทางจากชายแดนไทย-ลาวไปจนถึงที่พักแห่งเดิมเมื่อครั้งกระโน้น (อือ...ลำเพยนี่คงไม่คิดหาที่ใหม่ศิวิไลซ์ให้เลยสินะ เอาเถอะ...ดีกว่าอยู่ถ้ำอ่ะน่ะ)ระหว่างทางจะมีอะไรดีไปกว่าการมองดูข้างทางซ้ายขวาเคล้าเสียงพากษ์ของท้าวคำจันไปตลอดทางเสียไม่ได้ น่าประทับใจไกด์ฟรีคนนี้มากๆ นี่หากมีมอบโล่ห์วิญญาณในวิชาชีพดีเด่นคงไม่พ้นเขาแน่ๆ ที่จะได้มันมาเชยชม และมันก็ทำให้ฉันอารมณ์ดีมากขึ้นไปอีกเมื่อเหลือบไปเจอป้ายโฆษณานมถั่วเหลืองยี่ห้อหนึ่งที่กลางสี่แยกไฟแดง 'อิ่มทุกที่ อร่อยทุกเวลา' เป็นสโลแกนของน้ำนมถั่วเหลืองยี่ห้อนี้ที่เรารู้จักกันมาแต่เล็กแต่น้อย แต่ที่ทำให้ขำกิ๊กมันคือตัวอักษรและภาษาน่ารักๆ ต่างหาก 'อิ่มทุกบ่อน แซบทุกเวลา'

ฉันให้ท้าวคำจันแวะจอดที่ร้านอินเตอร์เน็ตในวังเวียงร้านหนึ่งเพื่อเช็คอีเมล์อีกครั้งก่อนตะลอนทัวร์ ประสบการณ์ชีวิตบัดซอบเมื่อครั้งก่อนมันยังหลอกหลอนฉันอยู่ไม่หาย ถึงจะมั่นใจว่าได้บิวท์อารมณ์เขียนบทความทิ้งไว้ให้ถึงสองตอนพออยู่ได้อีกสองเดือน ถึงสองฉบับนิตยสารเลยก็ตาม ตรวจแล้วตรวจอีกว่าไฟล์ที่ส่งไปไม่เจอไวรัสอีก ยังไงฉันก็ต้องรีบเช็คข่าวสารไว้ก่อน จวนตัวขึ้นมาอนาคต(เงินฝรั่ง)คงดับวูบ

ไม่มีข้อความรันทดเข้ามาในเมล์บ็อกซ์ฉัน แต่ก่อนที่จะปิดหน้าต่างอีเมล์ก็มีข้อความใหม่สวนเข้ามาทันควัน ฉันตัดสินใจกดดูข้อความนั้นถึงแม้จะอกสั่นขวัญแขวนกลัวเป็นจดหมายกัมปนาทจาก บก.สาวโหดคนเดิม

'NATEE_NONICK@yahoo.com'
นั่นเป็นแอดเดรสของข้อความที่เข้ามา มันจะเป็นใครไปเสียไม่ได้เด็ดๆ คนคนนี้ คนที่คุณก็รู้ว่าใคร

'คุณลูกชุบอยู่ไหนครับ ผมติดต่อไม่ได้เลย โทรศัพท์บ้าน ร้าน มือถือ โทรไม่ติดสักเบอร์ นี่เพิ่งไปที่ร้านมา เห็นปิดเงียบเชียบ นี่หนีไปนอนกินบ้านกินเมืองอีกแล้วหรือครับ งานการไม่ทำอีกแล้วนี่...'

ดูเอาเถอะ นี่หากไม่คิดเสียว่าฉันอยู่อีกฝั่งแม่น้ำโขงฉันคงหลอนว่าพี่หล่อแกจะโผล่มาข้างหลังแล้วพูดๆๆ จนฉันหลับแน่ๆ

'บอกที่อยู่บ้านให้หน่อยซีครับ เผื่อยังไงผมจะได้ไปหาที่บ้านเสียเลย ไม่ต้องเรียกคุณออกมาเจอที่ร้านอย่างทุกที เออ...สแกนแผนที่ให้ผมเลยดีกว่า มีสแกนเนอร์นี่ ผมจำได้คุณเคยบอกผม...'

เออ ฉันมีมันจริงๆ เพราะฉันจะวาดรูปประกอบบทความลงกระดาษปอนด์ขนาด A4 และสแกนส่งทางอีเมล์พร้อมบทความ ว่าแต่ฉันไปบอกเขาตอนไหนล่ะนี่ ตอนเมาเบียร์ลาวเมื่อครั้งก่อนหรือเปล่าหว่า แล้วนี่ก็ช่างจดช่างจำเหลือเกิน ฉันเป็นคนพูดยังลืมเลย

'ผมเพิ่งกลับมาจากกระบี่ ไปถ่ายรูปชุด ปีนผาท้านรก มา สนุกตื่นเต้นมากเลยคุณลูกชุบครับ เนี่ย...อยากมาเล่าให้คุณฟังจะแย่อยู่แล้ว รีบตอบเมล์ผมมานะครับ ช่วงนี้ผมว่างอยู่ระหว่างพักร้อนตามใจตัวเอง ไปหาคุณได้ทันที รีบตอบนะครับ...นที'

ข้อความยาวเหยียดเพื่อเค้นเอาแผนที่บ้านฉันจบลงเหมือนเวลาที่เขาพูดต่อหน้าเป๊ะ ไฮเปอร์ตั้งแต่ตัวหนังสือจนถึงตัวเป็นๆ

นทีเอาตัวเข้ามาพัวพันในชีวิตฉัน (ด้วยความเต็มใจ) ตั้งแต่เรื่องรูปขยายของขวัญงานแต่งลำเพยกะสามีครั้งก่อน เขาก็มักจะหายไปและแวบมาเพื่อมาเล่าให้ฉันฟังเสมอว่าช่วงที่หายไปเขาไปทำอะไรมาบ้าง ทุกครั้งจะมีของฝากติดไม้ติดมือมาเสมอ และมักจะเป็นของโปรดฉันซะด้วย (จริงๆ แค่กินได้มันก็เป็นของโปรดฉันแล้วอ่ะนะ) คงจะเอามาเป็นค่าปิดปากเปิดหูฉันให้นั่งฟังเขาพูดได้เป็นวันๆ บางทีหากฉันลุกขึ้นมาเก็บค่ารับฟังคนช่างพูดสักชั่วโมงละสองสามร้อยอาจได้ไปหลายหมื่นแล้ว

แต่ไม่เก็บก็ดี เดี๋ยวเขาไม่มาบ่อยๆ เหงาแย่เลย เอาหน้าหล่อๆ มาจ้อให้ฟังก็คุ้มล่ะนะ

ฉันกำลังนั่งครุ่นคิดอยู่ว่าจะตอบเมล์เขาไปอย่างไรดี บอกว่าอยู่ลาวดีไหม เอ...หรือรีบไปเขียนแผนที่บ้านสแกนส่งเมล์รู้แล้วรู้รอดไปเลย ฮื้อ...ไม่ได้สิ ไปก็ไม่เจอ เอ้อ...ไม่ใช่ มันไม่งามเป็นสาวเป็นนางอย่างนี้มีผู้ชายเข้าหาสองต่อสอง (ใจจริงก็อยากให้เข้าหาอ่ะนะ) หรือทำหน้ามึนเสมือนไม่ได้อ่านเมล์ดี เอ...หรือ...อ้าว อะไรอีกล่ะ

หน้าจอย้าฮูเมล์ที่ฉันเปิดค้างไว้โชว์ว่ามีข้อความใหม่อีกแล้ว นทีไม่มีนิคเหมือนเดิม แสดงว่ายังอยู่หน้าจอเหมือนกันล่ะสิ
'มีของฝากจากกระบี่ด้วยนะ อยากได้ละเปล่า'

ค่ะ ข้อความในซองจดหมายมีแค่นี้จริงๆ ค่ะ นี่เห็นฉันหน้าหนาอยากได้ของฝากขนาดนี้เลยหรือนี่ ฉันไม่ใช่คนอย่างนั้นสักหน่อย แต่แหม...อะไรน้อ คราวก่อนได้ท้อดองจากเชียงใหม่มาโหล ยังติดใจอยู่เลย

'เอาอะไรมาฝากหรือคะ มีวันหมดอายุไหม หนึ่งสัปดาห์จะบูดรึเปล่า พอดีตอนนี้อยู่ลาวไปเอาไม่ได้'
ไม่ไช้ ไม่ใช่ ไม่ได้งกจริงจริ๊ง แค่รีบตอบเมล์ไปก่อนเขาส่งมาอีกต่างหาก คลิกส่งไปไม่ทันไรก็มีข้อความใหม่กลับมา นี่เขาอ่านแล้วจริงๆ หรือนี่

'ไปอยู่ทำไมครับลาว? คุณลำเพยพรรณมณีแต่งงานอีกทีหรือครับ แล้วเมื่อไหร่จะกลับ อย่าบอกนะว่าหนึ่งสัปดาห์จริงๆ'

ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่า แต่บางทีก็รู้สึกว่าคุณนทีนี่กวนตุ้มดีแท้

'ไม่ค่ะ ถ้ามาเพราะงานแต่งอีกที น่ากลัวจะเป็นงานฉันนี่แหล่ะ'

แล้วเขาก็ตอบกลับมาใหม่ โว้...นี่ถ้าเล่นเอ็มหรือแชทอะไรสักอย่างเป็นคงจบเรื่องกันไปนานแล้ว ไม่ต้องมาคอมโพสรีพลายอยู่อย่างนี้หรอก

'งานคุณผมไม่ถ่ายรูปให้นะ ไม่อยาก... อย่าทำเป็นเล่นสิครับ ตกลงคุณไปทำอะไรที่ลาว แล้วไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่บอกผม'

แม่ฉันยังไม่ได้บอกเลยค่ะ จะบอกคุณทำแก้วอะไรล่ะคะ เป็นอะไรกับฉัน หือ

'เพิ่งมาถึงได้สักพักนี่เอง ตอนนี้นั่งส่งเมล์อยู่ร้านในวังเวียง มาทำงานค่ะ มีลูกค้าจ้างฉันตะลอนลาวสักหนึ่งสัปดาห์ แล้วให้กลับมาประดิดประดอยอะไรสักอย่างจากความเป็นลาวให้ภรรยาเขาน่ะ' มือมันไม่ค่อยตรงกับใจเท่าไหร่เลยฉัน

เอ...คราวนี้เงียบไปนานแฮะ จะรู้ไหมนี่ว่าได้อ่านแล้วหรือยัง เริ่มเห็นความสำคัญของโทรศัพท์แล้วสิ อย่างน้อยได้ยินเสียงจากฝั่งนู้นจะได้รู้ว่าทำอะไรอยู่ อย่างนี้มันขัดใจชอบกลแฮะ

ขณะที่ฉันกำลังตัดใจจะผละออกไปจากร้านเพราะคิดว่าเขาคงงอนหนีออกไปแล้ว กลับมีสัญลักษณ์ซองจดหมายเข้ามาด้วยแอดเดรสเดิม และมันก็เป็นข้อความสุดท้ายในวันนี้ที่ฉันอ่านแล้วอึ้งไปสามวินาทีเต็มๆ

'แล้วเจอกันที่ลาวครับ...นที'

...........................................................................

<มีต่อค่ะ>

จากคุณ : BestChild - [ 4 พ.ค. 51 19:46:42 ]

ความคิดเห็นที่ 7

<BestChild: เฮ้ย คุณ tiki_ทิกิ ไวกว่านทีอีก ยังวางไม่จบเลยง่ะ>
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

"... คุณว่ามั๊ย"
หา เอ่อ อะไร ไม่ทันฟัง เพลินๆ เพลงไพเราะจากหนังอยู่ ไหนจะสะกดจิตตัวเองให้ไม่ยกขวดเบียร์มาเติมแก้วที่พร่องไปครึ่งหนึ่งอยู่ด้วย สมาธิไม่ค่อยมีฟังพี่เขาหรอก

"ผมบอกว่า ถ้าคนไทยใส่ชุดไทยสักวันนึงกันทั้งประเทศน่าจะดี ดูอย่างคุณตอนนี้สิ มาทำเนียนแต่งเป็นสาวลาวยังน่ามองออก" มีทำชมเสียงนุ่มอ่อนหวาน หวังว่าฉันจะหลงลมรึ

"พูดได้แต่มันคงทำยาก แล้วจะให้ใส่กันไทยแค่ไหนล่ะ นุ่งผ้าแถบโจงกระเบนอย่างอีเย็นหรือใส่ชุดไทยสมัยรัชกาลที่ห้าถุงเท้าขาวผ้าลูกไม้สวมหมวก เดี๋ยวเจอเด็กพารากอนมาชุดไทยประยุกต์เกาะอกผ้าถุงสั้นคืบครึ่งแล้วจะหนาว"

"ฮะ ฮะ ฮะ เออเนอะ จริงอย่างคุณว่า เรานี่ไม่รู้จักความพอดิบพอดีกันเลยนะ อิสระมันดีจริงแต่บางครั้งคนเราก็ไม่ค่อยรู้จักคิด"

"ถ้าถามฉันนะ...ดูอย่างที่นี่ ที่ลาว คนเขาก็รับวัฒนธรรมจากทุกที่กันมาไม่น้อย เสื้อผ้า การแต่งตัว แต่ว่าเขาก็ยังรู้จักเก็บสิ่งที่ยังคงมีไว้ตั้งเยอะ คำพูดคำจาทักทายที่ได้ยินอยู่ทุกวันนั่นไง ใครเจอหน้ากันก็ สบายดี สบายดี ทุกวันนี้อยู่ที่ร้านยังนับคนได้เลยที่สวัสดีฉันก่อนถามสั่งงาน"

"งั้นไว้กลับไทยแล้วผมโทรหาคุณทุกวันเลยดีไหม อย่างน้อยจะได้มีคนพูดสวัสดีกับคุณไง..."

สวัสดีอย่างเดียวได้ไหมไม่ต้องเล่าว่าคุณไปทำอะไรที่ไหนมาน่ะ หูมันร้อน
"แต่คิดอีกทีก็เปลืองค่าโทรศัพท์เปล่าๆ เล่านู่นนี่ที่ผมไปเจอะเจอมามันไม่น่าประทับใจเท่ามาเล่ากันใกล้ๆ หรอก ไว้ผมไปหาคุณบ่อยๆ แล้วเริ่มด้วยคำว่าสวัสดีดีกว่าไหม เนอะ"
มาเนอะมาแนะอะไรกับฉันเล่า ถึงห้ามคุณก็ทำอยู่ดี แต่จะห้ามไปทำไม ในเมื่อจะได้ฟังคำสวัสดีบ่อยๆ นิ

"งั้นถ้าผมต้องไปทำงานไกลๆ ก็จะส่งโปสการ์ดมาให้เขียนตัวโตๆ ว่า สวัสดี เอาไหม?" เออ...อยากทำอะไรก็ทำเถอะพ่อ อือ...พูดถึงโปสการ์ด

"เมื่อวานฉันเห็นโปสการ์ดหลายใบหล่นออกจากกระเป๋าคุณ" จริงๆ แอบดูด้วยแหล่ะ ส่งมาให้เขาจากคนอื่น มีรูปปาย ปางอุ๋งอะไรอยู่ด้วย ใครส่งมาน้อ

"ใครส่งมาหรือคะ" ป้าดนั่น อะไรมาจริงใจกันตอนนี้กันฉัน

"เพื่อนร่วมอาชีพนะครับ ชื่อโกเมน คาดว่าตอนนี้จะขึ้นเหนือ เขามักจะเขียนโปสการ์ดส่งให้คนนู้นคนนี้เสมอเวลาไปทำงานที่ไหน ผมก็ได้มา อย่างที่ว่าน่ะแหล่ะ เพิ่งกลับมาจากกระบี่ ยังไม่ทันทำอะไรก็เก็บกระเป๋าตามคุณมานี่ เลยคว้าๆ มาได้จากกล่องรับจดหมายก็ยัดลงกระเป๋ากล้องมาด้วย"

ชื่อโกเมน คงเป็นผู้ชาย แล้วไป...เอ๊ะ แล้วถ้าเป็นผู้หญิงจะยังไงกันล่ะ

ขากลับ เราแอบมีแวบเข้าไปนั่งอยู่ในผับเพราะความอยากรู้ ผับที่ลาวเปิดเพลงแดนซ์ภาษาลาว มีฮิปฮอบ แรปโย่ ฉันละชอบจริงๆ แม้แต่การตกแต่งผนังข้างผับด้วยสีสะท้อนแสงโดดเด่นในยามมืดก็ยังน่ารัก มีทั้งรูปช้าง ม้า วัว และควายกินหญ้าในทุ่งนาใต้ตะวันสีส้ม แหม่...น่ารักจริงๆ

หนุ่มสาวลาวที่ฉันได้เห็นในคืนนี้แตกต่างออกไปจากทุกที ปกติสาวลาวจะใส่ผ้านุ่งกับเสื้อทั่วๆ ไป แต่วันนี้ฉันได้เห็นกางเกงยีนส์เอวต่ำกับเสื้อสายเดี่ยวประปรายมาเหมือนกัน แต่กิริยาอาการที่คงเรียกได้ว่า สุดเหวี่ยง ก็ยังไม่เหวี่ยงเท่าถนนสายหกสิบหกในไทย ไม่ค่อยแน่ใจนักว่าในอนาคตข้างหน้าอีกกี่ปีมันจะเปลี่ยนไป ไม่อยากนึกถึงจริงๆ

คืนนั้นเราไม่ได้เมาเบียร์เพราะสติและสมาธิฉันครบถ้วนอยู่ดีตามคติสองข้อที่สร้างขึ้นมาใหม่ๆ สดๆ ร้อนๆ ข้อแรก แอลกอฮอล์ทำให้ความสามารถในการดูแลคนเจ็บลดลง (อวิกา: 'อย่าทะลึ่งไปเมาเหมือนหมาต่อหน้าเขาอีกล่ะ จะดูแลกันยังไงเกิดแกแป้ดไปอีกคน') ข้อสอง แอลกอฮอล์ทำให้ความสามารถในการประคับประคองพรหมจรรย์ลดลง (อวิกา: 'เหล้า เบียร์มันของร้อนนะแก๊ กินหลายๆ คนเพื่อนๆ กันก็มันส์ดี แต่สองต่อสองอย่างนี้เกิดคุณนทีเขาเสียตัวขึ้นมาจะทำไง') ยัยบ้า!

แถมข้อพิเศษให้อีกข้อที่เพิ่งตระหนักมหันตภัยของแอลกอฮอล์หลังจากนัดแนะเวลาตื่นนอนเตรียมตัวไปหาหมอ(หล่อๆ)พรุ่งนี้เรียบร้อยก่อนแยกย้ายกันที่หน้าห้องพักของเขา

"นอกจากสาวลาวกับความน่ารักของลาวแล้วหวังว่าคุณคงไม่ติดใจหนุ่มลาวเข้าไปอีกใช่ไหม" จู่ๆ เขาก็เปรยขึ้นมาให้งงกันอีกคำรพ

"แต่ก็ไม่หรอกเนอะ คุณบอกผมเมื่อวานเองว่าชอบหนุ่มไทย..." เขาหยุดเล็กน้อย มองหน้าฉันที่กลายเป็นหมางงอยู่ยิ้มๆ

"เมื่อวานตอนคุณเมาก่อนพาผมไปตกเขา คุณพูดไปเรื่อยเปื่อยแล้วก็มาจบที่ว่า คุณชอบสาวลาวแต่ถูกใจหนุ่มไทยหน้าตาคมเข้มจมูกโด่งเป็นสัน...คุณยังยกตัวอย่างให้อีกว่า..." ฉันใจหายแว้บ นี่ฉันพ่นอะไรออกไปอีก

"คุณชอบแบบผม"

"!?!"

....................................................................

เช้านี้ฉันหงุดหงิดอย่างประหลาด ยิ่งต้องมานั่งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่บนพี่ฮุนไดของท้าวคำจันยิ่งหงุดหงิด แค่หมาเดินขวางทางก็เกือบด่าเป็นภาษาลาวเสียแล้ว ไอ้คนก่อสึนามิในใจฉันยิ่งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใหญ่ ทำเนียนชมนกชมไม้ชี้นู่นนี่ชวนคุยไม่หยุดปาก กลับไปฉันจะหายไปสักเดือน เอาตัวเองไปอดแอลกอฮอล์ที่ถ้ำกระบอก เอาแบบเลิกขาดไม่ญาติดีกันไปตลอดชีวิตเลยเชียว

ถึงอยากหนีกลับแค่ไหนแต่อีกใจก็เป็นห่วงเขา เช้านี้เขายังเดินกะเผลกอยู่เลย ปัดโธ่ ดื้อและซนเป็นลิงอย่างนี้นี่เล่า บอกให้นั่งก็ออกเดิน บอกให้อยู่เฉยๆ ก็ยุกยิกอยู่ไม่สุข ถือกล้องร่อนไปร่อนมาอยู่นั่นน่ะ โชคดีที่หมอบอกว่าไม่มีอะไรน่าห่วง อีกเดี๋ยวก็หายเดินได้สบายปร๋อ เอ่อ...หมอ ฉีดยาเขาที่ปากสักทีได้ไหม เผื่ออะไรๆ มันจะดีขึ้น

ระหว่างรอจ่ายยา หมอก็มานั่งคุยกับคนไข้ที่กำลังใจดีเยี่ยม หน้าบานเป็นจานกระด้งตั้งแต่ตื่นเช้า ผิดกับฉันที่หน้าหุบเป็นร่มชายหาดตอนกลางคืน ยังไม่ทันถึงคิวรับยา(ของนทีที่ฉันเจือกเป็นธุระให้) ก็ได้ยินเสียงถกเถียงกันดังอยู่ใกล้ๆ

"นี่...พยาบาลแบบไหนไม่รู้จักสนใจคนไข้ ฉันเจ็บมาเลือดเต็มหัวนี่ไม่มีรถเข็นมารับฉันไปก่อนรึไง" ภาษาไทยได้สำเนียงเสียงแว้ดๆ ของผู้หญิงที่ฉันจำได้เลาๆ ว่าเคยเห็นในโทรทัศน์ประเทศไทย รู้สึกจะเป็นคุณหญิงกระเป๋าหนักที่เพชรมันเพิ่งสุมไฟ (ด่า) ให้ชุดใหญ่เมื่อคืนก่อน มาวีนอะไรกันอยู่ที่ลาวนี่หนอ

พยาบาลผู้น่าสงสารหน้าเสีย หันรีหันขวางอย่างไม่รู้จะรับมืออย่างไรทั้งที่ยังมีคนไข้คนอื่นรอลงทะเบียนกันออ ฉันพยายามสังเกตหาไอ้เลือดเต็มหัวที่ว่ามันอยู่ตรงไหนแต่ไม่ยักเห็น ความรำคาญใจกับเสียงแว้ดๆ สลับเสียงอ่อยๆ ทำให้ต้องขยับเข้าไปใกล้สถานการณ์อีกนิด

พุทโธ่ พุดถัง แมวที่ไหนมันคงเอาเล็บขาหน้าสามนิ้วไปสะกิดเข้าสิท่า รอยเล็กๆ นี่เด็กแถวบ้านเรียกขี้ๆ ฉันเคยทะเลาะกับไอ้น้ำตาลมือไม้เปิดเปิงยิ่งกว่านี้ไม่เห็นต้องแล่นไปหาหมอ

"ไม่ไหว ไม่ไหว ฉันเดินลงรถมาดีๆ แมวนรกที่ไหนก็มาโดดใส่หัวฉันเป็นโรคบ้าอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้ แมวลาวเอ้ย" เอ๊ะ...หมายความว่างัย ว่าแมวอันเป็นสัตว์แสนรักของฉันแล้วยังจะมีปรามาสเจ้าของผืนดินที่ยืนอยู่นี่อีกหรือ

"ใช่ว่าจะอยากมาหรอกนะ ประเทศไร้ความพัฒนา ไร้อารยะนี่ ถ้าสามีฉันไม่มาทำงานไม่ตามมาหรอก" หือ...คนยิ่งหงุดหงิด มาพ่นอะไรขวางๆ แบบนี้ หือ

"แล้วดูซิ แต่งตัวกันล้าว ลาว เขาไปถึงดวงจันทร์กันแล้วรู้มั๊ย มีมาทำยืนต่อแถวเข้าคิวลงทะเบียนอะไร นี่รู้ไหม โรงพยาบาลในไทยเขามีสาวสวยๆ ตามประกบคนไข้คนต่อคนเลยนะจ๊ะ จะต้องไปตรวจอะไรแผนกไหนมีรถมารับมีคนมาเชิญเชียวนะ...แล้วนี่อะไร...เข้าคิว สมเป็นลาวจริงๆ"

ฮึ๊ย...ปรี๊ดค่ะ ปรี๊ด ไม่ไหวแล้วค่ะ
"สวัสดีตอนสายค่ะ คุณ ป้า" ฉันก้าวขาพรวดๆ แซงหมอหล่อที่เดินตรงมาเพราะว่าสถานการณ์เริ่มไม่สู้ดี แซงมาดักหน้าคุณหญิงแกก่อนพร้อมทั้งพนมมือที่หน้าอกก้มหัวค้อมลงปากจรดนิ้วชี้อย่างสวยงาม เห็นแกเลิกคิ้วเขียนถาวรไว้อย่างดีสูงๆ ตรงคำว่า ป้า ที่ฉันจงใจเน้นหนัก

"ที่มาพูดนักพูดหนาว่า ลาว ลาว นี่กลั่นออกมาจากสมองซีกไหนกันคะ...ที่มายืนอยู่นี่ใช่แผ่นดินของเขาไหม ที่วิ่งมาขอความช่วยเหลือกะอีแค่รอยแมวข่วนสิวๆ นี่มันใช่สาธารณรัฐประชาชนลาวของเขาไหม" เห็นคุณหญิงป้าที่ว่าอ้าปากค้างเหมือนตกใจในสำเนียงภาษาไทยชัดถ้อยของฉันที่กลั่นมาพ่นใส่แกฉันก็ใส่ต่อไม่เว้นช่องไฟ

"แล้วแมวข่วนบ้านใครคะเลือดอาบ ต้องเอารถเข็นมารับไหม ไม่ได้เป็นง่อยนี่คะ ที่คุณได้รับการปฏิบัติที่ไทยในโรงพยาบาลที่คุณป้าว่านั้นน่ะ ได้เบิ่งดูหรือยังคะว่าค่ารักษาพยาบาลในใบเสร็จมันสมเหตุสมผลหรือเปล่า...แล้วที่บ่นนักบ่นหนาว่าไม่พัฒนา ไร้อารยะอะไรของป้านี่ พิจารณาตัวเองแล้วหรือยังคะว่ากิริยาอาการของคุณหญิงป้าพัฒนาไปหรือเปล่า..." เอาแล้ว เอาแล้ว กาน้ำสั่นริกใกล้เดือดแล้วสิ

"แล้วด้วยความเคารพอย่างสูงนะคะ คุณป้า ที่เดินเข้ามานี่สวัสดีใครหรือยัง ถ้ายัง กรุณานั่งสงบเสงี่ยมแล้วฟังคนอื่นสักหน่อยว่าเขาเข้ามาด้วยคำว่าอะไรกัน...ดูแล้วจำ นี่ เรียกพัฒนาและมีอารยะ" นี่ถ้าใครไม่เอายาลม ยาดม ยาหม่องอะไรส่งให้แกตอนนี้น่ากลัวหมอต้องไปเตรียมรถเข็นมาจริงๆ เสียแล้ว

"รู้อย่างนี้แล้วคราวหน้าก็อย่ามาพูดใส่หน้าใครว่า ลาวอย่างนั้น ลาวอย่างนี้ ลาวแล้วไม่ดีตรงไหน ลาวแล้วยังไงคะ?" โอ้...ละครกำลังมันส์เลยค่ะท่านผู้ชม ฉันมีทางเลือกอยู่สองทางหนึ่งชนะยกนี้คุณหญิงแกหนีกลับไป ไม่ก็ตบกันนัวเจ็บตัวโชว์หมอกันให้มันรู้

"รู้ไหมฉันมาอยู่ที่นี่เพราะอะไร ชาวต่างชาติจากประเทศที่แสนศิวิไลซ์คนนึงเขาซาบซึ้งในความเป็นลาวและจ่ายให้ฉันหลักหมื่นเพื่อให้ฉันมาซึมซับวัฒนธรรมลาวกลับไปทำงานให้เขา รู้ไหมว่าคุณหมอดีกรีด๊อกเตอร์จบนอกนี่เขามาจากประเทศไทย" ฉันหันไปชี้หน้าหมอระยะใกล้จนเขาสะดุ้งเฮือก

"เขามาอยู่ที่โรงพยาบาลที่ลาวนี่เพราะเขาชอบใจ แล้วรู้รึเปล่าว่าน้ำใจคนลาวน่ารักขนาดไหน ที่ฉันได้มาเริงร่าด่าคนอยู่นี่เพราะมีคนลาวน่ารักยอมบริการขับรถพาไปทุกที่เพราะรู้ว่าฉันจะมาศึกษาศิลปะของเขาแบบฟรีๆ ไม่มีคิดตังค์ แล้วยังจะมาพูดได้อีกหรือ...แบบนี้สมเป็นลาวไหม"

คุณหญิงแกเม้มปากแน่น ตัวสั่นระริก เห็นเหลือบมองรอบๆ ตัวแล้วเธอก็สะบัดก้นบวมๆ เดินแบบจ้ำอ้าวแทบกระโดดออกไปไม่ทันด้วยซ้ำ คงเห็นทีว่ามวยคู่นี้เป็นรองเห็นได้ชัดในเมื่อคนเป็นสิบแสดงทีท่าเป็นฝ่ายฉันอยู่เยอะอย่างนั้น

สิ้นเสียงปรบมือดังลั่นทั่วโรงพยาบาลที่แม้แต่หมอก็ลืมตัวทำเสียงดังอันมิควรแก่สถานที่ มันก็พอดีคิวฉันไปรับยาให้คุณนที

ถึงตอนนี้อารมณ์ฉันจะยังไม่คงที่ สมองไม่ค่อยสู้ดีแต่ไม่มีกระทบกับประสาทหูฉันอยู่แล้ว บทสนทนาระหว่างหมอกับคนไข้ขาเดี้ยงที่ฉันได้ยินทำเอาฉันอยากเขกหัวตัวเองที่ดันไปโมเมว่าเป็นคู่ผัวตัวเมียกับคนปากดีอย่างนี้กับคนอื่นๆ ใครจะไปนึกว่าดาบนั้นจะคืนสนอง

"คุณรวิชานี่...ไม่ธรรมดาจริงๆ นะครับ" เสียงหมอยังเจือแววอึ้งๆ ทึ่งๆ แต่คำตอบคนเจ็บที่เสียงใสแจ๋วชัดเจนนั่นทำให้ฉันอึ้งยิ่งกว่า

"แน่สิครับ...เป็นภรรยาผมทั้งที น้อยกว่านี้ได้ไง"

......................................................................

<จบตอน 4 > ซะทีนะ เฮ้อ

จากคุณ : BestChild - [ 4 พ.ค. 51 20:00:26 ]