ความคิดเห็นที่ 1 วินิจเคยเป็นอุปนายกสโมสรนักศึกษาคณะสังคมศาสตร์ที่ชลทิชากับประณตเป็นศิษย์เก่า และเป็นสมาชิกของชมรมเทควันโด ซึ่งเป็นชมรมบ้านใกล้เรือนเคียงกับชมรมกีฬาฟันดาบที่พวกเธอสังกัด ทำให้เขาคุ้นเคยกับพวกเธอทั้งสองพอสมควร แต่ก็ไม่ถึงขั้นนัดพบปะกันอย่างสม่ำเสมอ จะได้ทักทายกันเมื่อพบเจอกันโดยบังเอิญหรือนาน ๆ โทรศัพท์คุยกันทีเป็นส่วนใหญ่ โทรศัพท์ที่เธอได้รับจากเขาในเวลาเกือบสี่ทุ่มเมื่อคืนนี้จึงเป็นการติดต่อจากเขาที่ทำให้เธอแปลกใจอยู่ไม่น้อย หากเรื่องราวที่เธอได้ยินผ่านสายโทรศัพท์ และข้อมูลที่ได้รับผ่านทางอีเมล์เป็นเรื่องที่ทำให้เธอตกใจมากกว่า เขาเล่าว่า ในเวลาเย็นวันนั้น พ.ต.อ. ชุมพล ผู้กำกับการสถานีตำรวจที่มาประชุมร่วมระหว่างหน่วยราชการต่าง ๆ ด้วยกันและอาสาไปส่งเขาที่บ้านพักซึ่งอยู่ทางเดียวกันได้รับวิทยุแจ้งเรื่องการพบศพดังกล่าวระหว่างทาง เขาจึงบอกให้ผู้กำกับฯ แวะไปที่เกิดเหตุได้ทันที เขาเองก็ขอตามไปดูด้วย เพราะเพิ่งไปเยี่ยมบ้านหลังนั้นเมื่อเกือบสองสัปดาห์ก่อน และอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ‘บ้าน’ หรือ สิ่งที่พอจะอนุโลมได้ว่าเป็น ‘บ้าน’ หลังดังกล่าวอยู่บนที่ดินผืนเล็ก ๆ ความกว้างไม่ถึงไร่ ซึ่งถือว่าน้อยมากเมื่อเทียบกับที่ดินของชาวบ้านคนอื่น ๆ ที่มีอาชีพเป็นเกษตรกรปลูกหอม กระเทียม ปัจจุบันมีผู้อาศัยอยู่เพียงสองคน คือ คำ ชายวัยห้าสิบเศษซึ่งพิการเป็นอัมพาตเพราะอุบัติเหตุมานานนับสิบปี เหลือเพียงแขนซ้าย คอ และใบหน้าที่ยังพอขยับได้บ้าง กับยอด ลูกชายคนสุดท้องวัยยี่สิบที่ตกงานจากนิคมอุตสาหกรรมกลับมาดูแลพ่อแทนพี่สาวคนกลางที่ออกไปทำงานในโรงงานเย็บผ้าตามพี่สาวคนโตตลอดช่วงสามปีที่ผ่านมา ถึงจะมีที่ดินทำกินอยู่บ้าง ส่วนเงินใช้จ่ายก็มาจากรายได้ที่บรรดาพี่ ๆ ทั้งหลายปันมาให้ บวกกับเงินสงเคราะห์คนพิการ ซึ่งได้เพิ่มมาอีกไม่กี่ร้อยบาท แต่ฐานะของครอบครัวนี้ก็จัดอยู่ในขั้นขัดสน เนื่องจากยอดไม่สามารถออกไปทำไร่ทำสวนไกล ๆ เหมือนอย่างคนอื่นได้ เพราะต้องดูแลพ่อที่ช่วยตัวเองแทบไม่ได้เลยเกือบตลอดเวลา รอกระทั่งพ่อตัวเองหลับในช่วงบ่ายสองชั่วโมง เขาถึงจะได้มีเวลาหายใจ ออกมาปลูกผัก ออกบ้านไปซื้อของกินของใช้กับเขาบ้าง แต่ก็ออกมาได้แค่ชั่วประเดี๋ยวเดียวเท่านั้น ด้วยค่าที่เป็นห่วงพ่อว่าจะเป็นอะไรไป “ไอ้ยอด มันลูกตัญญู... พ่อมันครางอือเดียว มันก็รู้ว่าพ่อมันอยากได้อะไร” พี่หล้า เพื่อนบ้านที่คอยแวะเวียนไปถามไถ่สารทุกข์สุกดิบและเอาอาหารไปแบ่งให้สองพ่อลูกอยู่บ่อยครั้งเคยเล่าให้เขาฟังเมื่อเขาออกมาตรวจเยี่ยมคนในชุมชน “ผ้าผ่อนอะไรของพ่อ มันก็ซักจนสะอาด ปัดกวาดถูบ้านจนเอี่ยม เสียแต่บ้านมันเก่าไปหน่อย หลังคาก็รั่ว พื้นก็ผุ คุณปลัดทำเรื่องให้ประชาสงเคราะห์เขาเข้ามาดูหน่อยก็ดีหรอก” เมื่อไปถึงที่เกิดเหตุ จำนวนของชาวบ้านที่จับกลุ่มล้อมวงวิพากษ์วิจารณ์ ประกอบกับภาษาท่าทางและสีหน้าของคนเหล่านั้นที่เขามองเห็นผ่านกระจกรถกระบะของนายตำรวจบอกว่า เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่น่าจะใช่เรื่องการตายเพราะเจ็บป่วยหรือการตายตามธรรมชาติเสียแล้ว ปลัดองค์การบริหารส่วนตำบลทำใจกล้าตามเจ้าหน้าที่ตำรวจและ นพ. ศิโรตม์ แพทย์จากอนามัยชุมชนที่มาทำการชันสูตรศพตามกฏหมาย ในโถงกลางของเรือนใต้ถุงสูง มุงหลังคาด้วยสังกะสี ฝาทำด้วยไม้ไผ่สานแบบง่าย ๆ ปูพื้นด้วยไม้กระดานเก่ากร่อน บางจุดแยกปริเป็นร่องห่าง ตะปูที่ตอกไว้ก็ผุดขึ้นมาจนน่าอันตราย... ชายพิการถูกพบเป็นศพนอนคว่ำหน้าจมอยู่กับหมอนใบใหญ่ที่ผู้ตายใช้หนุนศีรษะ ร่างเล็ก ผอมเกร็งนั้นตกจากผ้านวมผืนบางที่ใช้ปูเป็นที่นอนออกไปอยู่บนพื้นกระดาน ในท่าที่แขนข้างซ้ายเหยียดอยู่ข้างกายโดยมือซ้ายกำเกร็งอยู่ ส่วนแขนและมือข้างขวาที่หงิกงอขยับไม่ได้มานานถูกทับอยู่ใต้ลำตัว มีเชือกสำหรับผูกเอวกางเกงสะดอ หรือกางเกงเลทำจากผ้าฝ้ายสีขาวผืนกว้างสักครึ่งนิ้ว ยาวประมาณวาเศษตกอยู่บนหลังของศพ เมื่อพลิกศพให้นอนหงายก็พบรอยแดงคล้ายรอยถลอกตื้น ๆ อยู่บนลำคอด้านหลัง และด้านข้างทั้งสองข้าง ที่ปลายนิ้วชี้ นิ้วกลาง และนิ้วนางมือซ้ายปรากฏเป็นแผลถลอกคล้ายไปครูดกับวัตถุผิวไม่เรียบจนเลือดออก ซึ่งเลือดจากปลายนิ้วเหล่านี้ยังปรากฏอยู่บนร่องและแผ่นไม้กระดาน รวมถึงพาดผ่านบนเสื้อกล้ามสีขาวหม่นที่เขาสวมใส่อยู่เป็นทางยาว แพทย์ผู้ชันสูตรสันนิษฐานว่า ผู้ตายเสียชีวิตมาแล้วประมาณ 3-4 ชั่วโมง ด้วยสาเหตุเพราะขาดอากาศหายใจ  แม้จะยังไม่ทราบว่า ขาดอากาศหายใจเพราะถูกรัดคอ หรือเพราะใบหน้าถูกกดจมอยู่กับหมอน หรือถูกรัดคอจนสลบก่อนมีใครมาพลิกตัวให้นอนคว่ำลงให้ใบหน้าของเขากดจมอยู่ในหมอน แต่เมื่อพิจารณาจากสภาพศพร่วมกับประวัติการเจ็บป่วยที่ทำให้ผู้ตายขยับร่างกายไม่ได้มานานหลายปี พฤติการณ์การตายที่น่าจะเป็นไปได้มากที่สุด คือ ถูกผู้อื่นฆ่า และผู้ต้องสงสัยว่าเป็นฆาตกรก็ไม่ใช่ใครอื่นที่ไหน นอกจากยอด ลูกชายคนเล็กของน้าคำ ด้วยในช่วงเวลาที่พี่หล้าซึ่งเอากับข้าวมาแบ่งปันให้ขึ้นไปพบศพ ลูกชายของผู้ตายที่ควรจะอยู่เฝ้าพ่อเหมือนอย่างเคยกลับไม่อยู่บ้าน เรียกหาก็ไม่ขาน และที่สำคัญ เธอสังเกตเห็นว่า สร้อยสเตนเลสคล้องพระเครื่ององค์เล็กซึ่งเป็นสมบัติชิ้นเดียวที่มีค่าที่สุดในบ้านที่แขวนติดคอของผู้ตายอยู่เป็นประจำหายไป “เมื่อบ่ายวานนี้ ฉันทอดปลาขึ้นไปให้ก็ยังเห็นอยู่” พี่หล้ายืนยันกับผู้กำกับการสถานีตำรวจ “ถ้าอย่างนั้นก็น่าจะเป็นนายยอดนี่แหละทำ” นายตำรวจสรุป “หมู่บ้านนี้มีกันไม่กี่หลังคาเรือน ข่าวใครเกิดใครตายกระจายกันไปได้เร็วมาก ถ้าเขาไม่ได้ทำจริง ๆ ก็ควรจะรีบกลับบ้านทันทีที่ได้ข่าวของพ่อ แต่นี่ทั้งหายตัวไปไม่อยู่บ้าน ซ้ำยังไม่ยอมกลับบ้านอีก” “เดี๋ยวครับ” วินิจท้วง “จะเป็นไปได้ไหมครับที่มีคนอื่น ที่ไม่ใช่ยอดมาทำร้ายน้าคำเพื่อชิงทรัพย์” นพ. ศิโรตม์ส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย “ที่จริงคุณวินิจก็น่าจะรู้อยู่แล้วนะครับว่า บ้านนี้แทบไม่มีสมบัติอะไรติดบ้านเลย ใคร ๆ เขาก็รู้กันดีทั้งนั้น หรือถึงจะขึ้นมาชิงทรัพย์ก็ควรจะมีร่องรอยการรื้อค้นบ้าง แต่นี่เราต่างก็เห็นเหมือนกันว่า ข้าวของภายในบ้านเรียบร้อยมาก การฆ่าชิงทรัพย์จึงมีความเป็นไปได้น้อยที่สุด” “แล้วถ้าอย่างนั้นยอดมีเหตุผลอะไรที่จะต้องฆ่าพ่อของตัวเองด้วยล่ะครับ” เขายังแย้งต่อ “เพื่อที่จะได้เป็นอิสระไงครับ” แพทย์อนามัยบอก “คนหนุ่มที่เคยทำงานได้เงินเดือนมาคงไม่มีใครอยากจมปลักอยู่กับงานบ้านแบบนี้หรอก ถ้าพ่อตายไปสักคน เขาก็จะได้หมดภาระ แล้วถ้าเขาจะหนีไปก็สบายมาก เพราะเขารู้ที่ซ่อนเงินทองในบ้านดีอยู่แล้ว ไม่ต้องรื้อต้องค้นให้เสียเวลา ไหน ๆ จะไปแล้ว ก็เอาของมีค่าไปเสียให้หมด เป็นเหตุผลที่ง่ายมาก” เป็นการคาดการณ์ที่มีเหตุผลฟังได้ก็จริงอยู่ แต่มันไม่ดูง่ายเกินไปหน่อยหรือ “แต่ว่า...” “ผมเห็นด้วยกับคุณหมอนะ คุณวินิจ...” พ.ต.อ. ชุมพลตัดบท “ผลการชันสูตรของคุณหมอ และอะไรหลาย ๆ อย่างมันชี้ไปทางนั้นอยู่แล้ว เหลือแต่ตามตัวนายยอดมาสอบปากคำให้ได้เท่านั้น ก็ปิดคดีได้แล้ว” ข้อสันนิษฐานที่สอดคล้องต้องกันของผู้กำกับการ และแพทย์อนามัยทำให้ชาวบ้านหลายคนปักใจเชื่อตามไปด้วยว่า ยอดเป็นคนฆ่าพ่อของตัวเอง “เราก็นึกว่ามันเป็นคนดี... ที่ไหนได้ หลงชมไอ้ลูกทรพีว่ากตัญญูมาได้ตั้งนานสองนาน” พี่หล้าที่เคยคุ้นกับสองพ่อลูกกว่าใคร ๆ เอ่ยออกมาด้วยความแค้นใจ อย่างไรก็ตาม ยังมีบางอย่างที่ทำให้วินิจยังคาใจ และไม่อยากปล่อยให้คดีนี้จบไปแบบเลยตามเลย ------------------------------------------------------------------------------------------------ (มีต่อนะคะ) แก้ไขเมื่อ 06 พ.ค. 51 14:18:42 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 6 พ.ค. 51 01:05:39 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ฆ่าคนอื่นเพื่อให้ตัวเองเป็นอิสระ ” ประณตซึ่งทำหน้าที่ขับรถพึมพำขึ้นเบา ๆ ทวนคำของแพทย์อนามัยด้วยท่าทีครุ่นคิด หลังเป็นฝ่ายเงียบฟัง โดยทำเสียงตอบรับเป็นครั้งคราวเพื่อให้คนเล่ารู้ว่าตนกำลังตั้งใจฟังอยู่มาเป็นเวลานาน น้ำเสียงของเขาทำให้ชลทิชามองเพื่อนสนิทด้วยความประหลาดใจ “มีอะไรงั้นเหรอ ณต” “ไม่มีอะไรหรอก ทิชา” เขาตอบ “แค่นึกถึงเรื่องพ่อของเพื่อนที่ฉันไปงานฝังศพท่านมาวันนี้น่ะ... ท่านเป็นอาจารย์คณะเทคนิคการแพทย์ แต่ก็มาป่วยเป็นโรค Cerebellar Ataxia อยู่นานเกือบสิบปี” “ส่วนใหญ่ โรคนี้มักจะปรากฏอาการตอนที่ยังอายุไม่มาก แต่ท่านเริ่มมีอาการตอนอายุประมาณสี่สิบกว่า เริ่มจากขาเริ่มไม่มีแรง สูญเสียการควบคุมการเคลื่อนไหวไปเรื่อย ๆ ไปจนกระทั่งขยับตัวไม่ได้ ครั้งสุดท้ายที่ฉันไปเยี่ยมท่านที่บ้านก่อนที่ฉันจะไปอบรมที่สามพราน ท่านพูดแทบไม่ได้แล้ว แต่ยังรับรู้ทุกอย่างดีอยู่” “อินเล่าให้ฉันฟังว่า พอท่านป่วยจนถึงขั้นเคลื่อนไหวร่างกายไม่ได้ ท่านพูดกับอินถึงเรื่อง Assisted Suicide ขอให้แพทย์ช่วยทำให้ท่านตายอย่างสงบ เหมือนกับที่ผู้หญิงชาวอังกฤษคนนึงที่เป็นโรคเดียวกับท่านขอให้สามียื่นคำร้องต่อศาลให้ยอมให้เขาพาเธอออกนอกประเทศไปสวิตเซอร์แลนด์เพื่อให้แพทย์ที่นั่นช่วยให้เธอตาย เพื่อให้พ้นจากความทรมาน” “ท่านบอกอินว่าชีวิตของท่านเหมือนถูกเชือกรัดเอาไว้ และเชือกเส้นนั้นก็ไม่ได้พันธนาการแค่ตัวท่าน แต่ผูกมัดไปถึงอินกับแม่ของอินด้วย ถ้าท่านตายไปเสียเลยก็คงจะดี คนที่ท่านรักจะได้เป็นอิสระ ”   ชายหนุ่มเงียบไปชั่วครู่ ก่อนที่ใบหน้าเครียดขรึมของเขาจะมีรอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้นทีละน้อยเมื่อหันไปหาคนที่กำลังนั่งฟังเขาอยู่ด้วยสีหน้าซึมเศร้าไปกับเรื่องที่เขาเล่า “อย่าคิดมากสิ ทิชา” เขากล่าว “ถ้าอินยอมทำตามที่พ่อเขาบอกละก็ ฉันคงได้ไปงานศพท่านตั้งแต่สี่ปีก่อนโน่นแล้ว เผลอ ๆ ได้ส่งข้าวผัดกับโอเลี้ยงให้เพื่อนที่ถูกตำรวจจับฐานฆ่าคนตายอีกต่างหาก” “ตาบ้า คนเขากำลังจริงจัง ยังมาพูดเล่นอยู่อีก” ทนายความสาวดุ หากรู้สึกว่าโล่งอกขึ้นมาทันตาด้วยตลกเกือบร้ายที่เขาพูดออกมาหน้าตาเฉย และเปลี่ยนบรรยากาศขณะนั้นไปได้ฉับพลัน “แต่ฉันว่า การได้อยู่กับคนที่เรารักไปนาน ๆ ได้มีโอกาสทำสิ่งดี ๆ ให้กับคนที่เรารัก ถึงจะเหนื่อย แต่มันก็ไม่ใช่ภาระหนักหนาเกินไปเลย” “ใช่... อินเองก็ขอท่านว่า พ่ออยู่ให้อินได้ดูแลพ่อ เหมือนที่พ่อเคยดูแลอินมาทั้งชีวิตได้หรือเปล่า” เขาบอกยิ้ม ๆ “แล้วคำพูดนั้นแหละ ก็ทำให้ท่านมีกำลังใจที่จะอยู่ต่อจนกระทั่งถึงวันที่ท่านไปต่อไม่ไหวแล้ว ” ประณตหักพวงมาลัยจากถนนสายหลักที่ทอดตรงไปเบื้องหน้าเลี้ยวเข้าไปยังถนนสายรองที่จะนำไปสู่หมู่บ้านเป้าหมาย และแปรสภาพจากถนนกว้างขับสบายเป็นทางแคบและคดเคี้ยวยิ่งขึ้น “เรื่องของอินกับพ่อทำให้ฉันคิดได้ว่า บางที ความอิสระก็ไม่ใช่การตัดพันธะที่รั้งตัวเราเอาไว้เพื่อวิ่งหนีออกจากจุดที่ตัวเองอยู่อย่างไม่มีจุดหมาย และเพื่อไปติดบ่วงอีกบ่วงหนึ่ง แล้วหาทางหนีมันอีกต่อไปเรื่อย ๆ ไม่รู้จบ แต่ความอิสระอาจหมายถึงการตัดสินใจทำสิ่งที่ตัวเองคิดมาดีแล้วและเป็นสิ่งที่ถูกต้องสำหรับตัวเอง ซึ่งอาจรวมไปถึงการผูกมัดตนเองเข้ากับใครสักคนหรือสิ่งใดสักสิ่ง แล้วรับผิดชอบในคนคนนั้นหรือสิ่งสิ่งนั้นอย่างดีไปจนถึงที่สุด โดยไม่ใส่ใจกับความคิดที่ใครเอามาโยนใส่เรา แม้ว่าเขาจะยืนยันว่า นี่คือสิ่งใคร ๆ ก็ทำกันก็ตาม”   ไม่บ่อยนักที่เพื่อนของเธอคนนี้จะแสดงความรู้สึกหรือความคิดเห็นออกมามากมาย และทุกครั้งที่เขาทำเช่นนี้มักจะหมายความว่า หากไม่ติดใจกับเรื่องดังกล่าวเต็มประมาณ ก็ไม่เห็นด้วยกับเรื่องนั้นอย่างที่สุด “นายกำลังจะบอกว่า นายไม่เห็นด้วยกับเหตุผลของหมอศิโรตม์ที่บอกว่า ยอดฆ่าพ่อตัวเองเพราะอยากหนีจากภาระใช่ไหม ณต” นายตำรวจหนุ่มไม่ตอบความ เพียงแต่ยิ้มน้อย ๆ “ฉันเคยได้ยินแต่ที่หมอพูดว่า ต้องรักษาชีวิตคนไว้ให้อยู่ได้นานที่สุด หรือถ้าจะต้องไปก็ให้ไปอย่างทรมานน้อยที่สุด” ชลทิชาให้ความเห็น “หรือที่ใกล้เคียงกับเรื่องของนายคำกับนายยอดที่สุด หมอก็น่าจะให้เหตุผลว่าเป็นเรื่องการุณยฆาต เป็นเรื่อง Euthanasia คือ ช่วยปลดปล่อยคนไข้ให้เป็นอิสระจากความทรมานจากโรคที่เป็นอยู่และรักษาไม่หายอย่างที่สามีของผู้หญิงอังกฤษคนนั้นให้เหตุผล”   “แต่ถ้ามองเฉพาะสภาพแวดล้อม เศรษฐกิจ และสภาวะครอบครัวของอินกับครอบครัวของผู้ตาย เธอก็จะเห็นว่ามันต่างกันมาก...” เขาไม่ได้แย้งเสียทีเดียว หากหยิบยกอีกด้านหนึ่งขึ้นมาให้เธอพิจารณา “พ่อกับแม่อินเป็นอาจารย์คณะเทคนิคฯ อินเองก็เป็นหมอ ฐานะครอบครัวดี มีความรู้ มีเพื่อนฝูงมีคนรู้จักที่เข้ามาช่วยให้คำปรึกษาและช่วยแนะนำคนที่ไว้ใจได้มาดูแลพ่ออินได้ มีกำลังเงินที่จะทุ่มเทให้กับการดูแลรักษา แต่ครอบครัวของผู้ตายกับลูกชายน่ะ ตรงกันข้ามเหมือนหน้ามือกับหลังมือ” “ถ้าฉันอยู่ในสถานะแบบยอด ฉันอาจจะคิดชั่ววูบขึ้นมาก็ได้ว่า ฉันอายุแค่นี้ แทนที่จะได้มีความสุขเหมือนคนอื่น ๆ ได้ทำงาน มีเงิน ได้ใช้เงิน ใช้ชีวิตกับเพื่อนฝูงในเมือง แต่กลับต้องมาปลูกผักดูแลพ่อที่นอนแบ็บทำอะไรไม่ได้ ถ้าพ่อตายแล้ว จะได้ไปจากที่นั่น มีโอกาสหางานหาการทำซะที...” เขากล่าวเรียบ ๆ “ลองคิดอีกที ถ้ายอดเป็นคนทำจริง ๆ ละก็ เหตุผลข้อนี้ของหมอศิโรตม์อาจจะถูกก็ได้” “แต่ในขณะที่หมอสันนิษฐานว่ายอดเป็นคนฆ่าพ่อตัวเองเพื่อที่จะได้เป็นอิสระ ฉันรู้สึกว่ามันเป็นคำพูดที่สะท้อนอะไรบางอย่างที่อยู่ในใจของหมอออกมาด้วย คล้าย ๆ กับว่า หมอเองก็อยากจะเป็นอิสระ หรืออยากออกไปจากจุดที่ตัวเองอยู่ หรือสิ่งที่ตัวเองทำอยู่เหมือนกัน” พูดจบแล้ว ชายหนุ่มก็ยักไหล่ “แต่มันก็เป็นเรื่องที่เราต่างคนก็ต่างเดากันไปทั้งเพนั่นละ ทิชา...  ถ้ามันเป็นการฆาตกรรมจริง ๆ อย่างที่หมอว่าก็คงจะไม่มีใครที่รู้ดีไปกว่าเจ้าตัวคนทำหรอก และถ้าผลออกมาว่ามันไม่ใช่การฆาตกรรม ไอ้ที่ว่า ๆ กันมาทั้หลาย มันก็เท่านั้น” ทนายความสาวพยักหน้ารับฟังความเห็นของเพื่อนสนิท แต่นิ่งนึกได้สักพักก็ฉุกใจคิดขึ้นมาได้ มี ‘ข้อความ’ บางอย่างที่เขาย้ำซ้ำ ๆ ระหว่างการสนทนาของเธอกับเขาเมื่อครู่นี้ ทว่าไม่ทันจะได้ถาม นายตำรวจหนุ่มก็เป็นฝ่ายตั้งประเด็นใหม่ขึ้นถามเธอเสียก่อน “เออ เกือบลืมไป ฉันเองก็ผิดด้วยละที่ชวนเธอคุยออกนอกเรื่อง ตอนที่เราคุยกันก่อนจะออกจากออฟฟิศเธอ เธอบอกว่า พี่วินิจให้เธอช่วยแนะนำให้ผู้ต้องสงสัยใช่ไหม... แสดงว่าตำรวจจับนายยอดได้แล้วสิ” “ถ้านายไม่ทักขึ้นมาฉันก็คงลืมเรื่องนี้ไปเหมือนกัน” ชลทิชาว่า “แต่จะว่าจับได้ก็ไม่เชิงหรอก เพราะนายยอดนี่เข้าไปหลบอยู่ที่บ้านพี่วินิจ รอจนผู้กำกับฯ กลับไปแล้วนั่นละ ถึงได้แสดงตัวออกมา แต่ถามไถ่อะไรไม่รู้เรื่องเลย เพราะเขาเอาแต่ร้องไห้ กำสร้อยพระที่หายไปจากศพพ่อของตัวเองเอาไว้ไม่ยอมปล่อย” “เพื่อความปลอดภัยของตัวนายยอด พี่วินิจก็เลยพาขึ้นรถไปส่งไว้ที่สถานีตำรวจ... พอเอาเข้าห้องขังได้พักหนึ่งก็ทำร้ายตัวเอง เอาหัวโขกลูกกรงดังโครม ตำรวจเองก็ไม่รู้จะทำยังไง เลยจำเป็นต้องเอากุญแจมือล่ามแขนข้างหนึ่งติดลูกกรงไว้ ปล่อยให้นั่งร้องไห้จนหมดแรงหลับไปเอง” เธอถอนใจยาวเมื่อนึกภาพเรื่องราวที่ได้รับฟังมาจากเพื่อนรุ่นพี่ตาม “จะว่าไปนายยอดก็น่าสงสารนะ... ฉันพอจะเข้าใจแล้วละว่า ทำไมพี่วินิจถึงอยากช่วยนายยอด ถึงกับขอสำเนาบันทึกประจำวันกับขอไฟล์ภาพคดีมาจากผู้กำกับ” “นายยอดก็เป็นคนที่เราสมควรจะช่วยอยู่แล้วละ ทิชา” แม้สำเนียงและสีหน้าของนายตำรวจหนุ่มจะไม่บ่งบอกอารมณ์ใด หากความจริงจังที่แฝงเร้นอยู่ภายในประโยคดังกล่าวไม่ต่างจากในนาทีที่เขาประกาศกับเธอว่า เขายอมถูกตำหนิ ยอมขัดกับตำรวจเจ้าของคดีในการนำตนเองเข้ามาผูกพันกับคดีนี้ “ถึงขนาดต้องเปิดโลง เอาศพขึ้นมาดูอีกครั้ง ก็คงจะต้องทำ” ************************************ (จบตอนที่ 1)******************************************* ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาเข้ามาอ่าน และถ้าไม่รีบไปไหน รบกวนคุยกันต่อนิดนึงนะคะ หลังจากแอบแว้บไปเข้าโหมด 'รั่ว' เขียนเรื่องแนวที่ตัวเองไม่เคยเขียนมาก่อน ซึ่งก็คือ กระทู้นิยายเรื่องยาวอภิมหาอมตนิรันดร์กาล คือ มนต์รักมะขามหวาน นั่นเอง ตอนนี้เลยเรียกตัวเองให้กลับเข้ามาในโหมดปกติ ถึงจะมี ตำรวจ ปลัด ปะปนอยู่ในเรื่องนี้บ้างก็ตาม (ฮา) อีกเหตุผลหนึ่งที่มาแปะ  คือ "ขัดตาทัพ" เพื่อประกาศว่า คนเขียนยังมีชีวิตอยู่ นั่นเองค่ะ แหะ ๆ และยังมีเหตุผลสำคัญกว่าอีกเหตุผลหนึ่ง คือ เพื่อที่จะบอกกล่าวกันว่า นิยายเรื่องยาวที่เขียนค้างไว้ อีกแค่ 5 ตอนก็จบแล้ว คือ "ฟางเส้นสุดท้าย" ที่มีผู้หมวดประณตคนนี้แหละเป็นตัวเอกนั้น จะขอนำไปรีไรท์ใหม่แล้วมาแปะอีกรอบตั้งแต่ตอนที่ 1 เลยนะคะ เพราะเป็นเรื่องที่เขียนมายาวนานมาก (T T ...ข้าน้อยผิดไปแล้ว) ตอนนี้กฎหมายที่กล่าวถึงในเรื่องมีการปรับปรุงใหม่เมื่อเร็ว ๆ นี้ ก็เลยจะต้องปรับเอาเรื่องกฎหมายใหม่เข้าไปด้วย สำหรับเรื่องนี้ มีที่มาจากการไปงานศพของคุณพ่อเพื่อนค่ะ ตอนแรกก็ไม่มีใครทราบว่าท่านเป็นอะไรกันแน่ แต่เข้าใจว่าน่าจะเป็นโรคที่เรียกกว้าง ๆ ว่า Cerebellar Ataxia ซึ่งใครได้ดู 1 Litre of Tears (แต่พี่พยาบาลเคยดูบอกว่า 1 ปี๊บ น่าจะถูกกว่า เพราะเรียกน้ำตาสุด ๆ) ก็คงจะคุ้นชื่ออยู่บ้าง โรคนี้เป็นอย่างไร มีอาการ และสาเหตุมาจากอะไร ขออนุญาตใช้วิธีลัดฝากลิ้งก์ให้คลิกเข้าไปอ่านข้อมูลกันดูนะคะ http://news.bbc.co.uk/1/hi/health/medical_notes/4055425.stm ตอนต่อไปจะนำมาลงสัปดาห์หน้านะคะ ขอบคุณอีกครั้ง สำหรับการติดตามค่ะ :) แก้ไขเมื่อ 06 พ.ค. 51 01:26:45 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 6 พ.ค. 51 01:06:47 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ดูเหมือนใครๆ จะด่วนตัดสินยอดเกินไปหรือเปล่าเนี่ย? Euthanasia เป็นประเด็นที่น่าสนใจทีเดียว แต่ว่าน้าคำแกพูดไม่ได้หนิ แล้วจะบอกยังไงอ่ะ รออ่านตอนหน้าจ้า จากคุณ : waidhaya - [ 6 พ.ค. 51 01:16:41 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เนื้อเรื่องน่าติดตามนะ จริงอย่างคุณคห.ข้างบนบอก จะด่วนตัดสินยอดเกินไปหรือเปล่า ? จะรออ่านนะคะชอบคะ จากคุณ : คนรักกลอน - [ 6 พ.ค. 51 07:38:54 A:58.9.191.161 X: TicketID:175425 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แว้บมาแปะไว้ก่อนค่ะ จะตั้งท่าอ่านคนไข้ก็มา ฮือๆ จากคุณ : โยเกิตมะนาว - [ 6 พ.ค. 51 17:09:47 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แหม ตอนเปิดตอน ก็แอบสงสัยว่าจะใช่ประณตมั้ย แต่ว่าตอนนี้ประณตเล่นบทโฮล์มส์ซะชัดเชียว สะดุดเหมือนกันตอนคุณหมอพูด รอข้อมูลต่อไปค่า .. แหม สร้อยก็อยู่ในมือยอดด้วยสิ จากคุณ : scottie - [ 6 พ.ค. 51 17:32:40 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ลุ้นระทึกด้วยครับ ปกติไม่อ่านเรื่องแนวนี้เลยเพราะคิดไม่ทัน แต่อ่านสำนวน คุณปิยะรักษ์แล้วสนุกเหลือใจ ขอติดตามด้วยคน จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 6 พ.ค. 51 19:50:56 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาแล้วค่ะ ติดตามแน่นอน จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 6 พ.ค. 51 21:51:46 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาอ่านค่ะ รออ่าน ฟางเส้นสุดท้ายด้วยนะคะ ^^ จากคุณ : Jasmine-warin - [ 7 พ.ค. 51 00:03:13 A:81.210.176.230 X: TicketID:168186 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาแปะไว้ก่อนด้วยคน เดี๋ยวมาอ่านคร้าบ จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 7 พ.ค. 51 17:09:24 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตามมาอ่านครับ แนวนี้คุณปิยะรักษ์ยังเขียนได้น่าติดตามทุกครั้งที่เขียนครับ(แต่ไม่ค่อยมีให้อ่านบ่อย ฮ่ะ) เอาประสบการณ์มาผสมกลมกล่อมกับงานการเขียนที่แทรกความรู้ประกอบเหตุการณ์ลงไปด้วยอย่างพอเหมาะเป็นผงชูรส คนให้เข้ากันแล้วยกมาเสิร์ฟขัดตาทัพร้อนๆ อร่อยดี... ^__^... จากคุณ : Psycho man - [ 8 พ.ค. 51 10:46:36 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาอ่านแล้งค่ะ รอมานานแหน่ะ เรื่องนี้น่าติดตามนะคะ มาอ่านของคุณทีไร ได้ความรู้ทุกที อ้อ...อย่านานนะคะ ใจร้อน อยากอ่านๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : โยเกิตมะนาว - [ 8 พ.ค. 51 11:23:03 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตามมาอ่านช้าไปนิด แต่เรื่องก็ดำเนินไปแบบน่าติดตามนะครับ สนุกครับ ชอบชอบ จากคุณ : Archarn Chan - [ 27 พ.ค. 51 13:54:30 ]