ความคิดเห็นที่ 1
บทที่ 25
แม้วิไลวรรณจะเป็นอดีตนักกีฬากรีฑาของโรงเรียน แต่การวิ่งเต็มที่ติดต่อกันนานนับชั่วโมงโดยไม่หยุดพักนั้นก็สร้างความเหนื่อยล้าให้แก่ร่างกายเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งสถานการณ์ที่คับขันและมีเดิมพันอันตรายที่สูงถึงชีวิตนั้นได้ทำให้แรงกายและแรงใจของเด็กสาวลดลงจนถึงขีดจำกัดอย่างรวดเร็ว
แฮ่ก ๆๆ ... นักวิ่งสมัครเล่นหอบกระชั้นถี่มากขึ้น นักกีฬาอย่างรันถึงกับต้องใช้ปากในการช่วยหายใจ เด็กสาวรู้สึกอ่อนล้าเต็มทนเนื่องเพราะการวิ่งระยะยาวแบบมาราธอนเป็นชั่วโมงนั้นไม่ใช่ของถนัดสำหรับเธอ อีกทั้งเด็กสาวแทบจะต้องวิ่งถึงสุดกำลังอยู่ตลอดเวลา ด้วยเมื่อหันหลังกลับไปเมื่อไร ร่างของปิศาจร้ายก็จะคืบคลานทิ้งช่วงอยู่ไม่ห่าง
นาฬิกาข้อมือที่แม้การเดินของเข็มจะสับสน แต่เวลานั้นก็ประมาณตีสามเศษๆ นี่เธอวิ่งติดต่อกันมากว่าสองชั่วโมงแล้วหรือ ? เด็กสาววิ่งไปทั่วทั้งเมืองเชียงใหม่ก็แทบจะว่าได้ ถึงตอนนี้วิไลวรรณเกือบจะหมดสิ้นเรี่ยวแรงอยู่รอมร่อ แต่ด้วยความละอายที่เกือบจะโทรศัพท์ไปหาเพื่อนโดยต้องการทำให้เกมนี้ถูกล้มเลิกนั้นได้บีบบังคับให้เธอพยายามกัดฟันสู้ทนต่อไป ... เพื่อเกศนีย์เพื่อนรัก หรือไม่ก็อย่างน้อยก็เพื่อตัวของเธอเอง
วิไลวรรณยืนพักที่เสาไฟฟ้าริมบาทวิถี เด็กสาวรู้ดีว่าอีกไม่นานก็จะปรากฏร่างของผีร้ายขึ้นที่ใดที่หนึ่งของถนน อาจจะเป็นหลังกำแพงหรือแม้แต่ที่ไหนก็ได้ มันไล่ล่าราวกับสุนัขล่าเนื้อที่หิวกระหาย อีกทั้งป่วยการยิ่งที่จะหลบซ่อนเพราะมันก็จะหาเธอพบเสียทุกครั้งไป
แม้นักกรีฑาสาวจะยืนพักแต่โสตสัมผัสทั้งห้าหาได้พักผ่อนไม่ รันพยายามระแวดระวังสิ่งผิดปกติที่อาจบ่งบอกการมาเยือนของภยันตราย อีกทั้งสมองก็คิดวนเวียนถึงวิธีการที่จะหนีให้ถึงรุ่งเช้า
ร ... โรงเรียนของเรา ... วิไลวรรณพึมพำกับตัวเอง ขณะนี้เธอยืนอยู่เยื้องๆกับด้านหน้าของประตูโรงเรียน ในใจของรันหวนคำนึงไปถึงวันที่กลุ่มเพื่อนยังอยู่กันครบ ... ครบทั้งสี่คน ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้า น้ำตาของเด็กสาวเอ่อล้นจนไหลรินจากตา
เกด ... วิไลวรรณเอ่ยชื่อเพื่อนที่เธอรักมากที่สุด สาวน้อยผู้อยู่ในห้วงแห่งความโทมนัสอยากให้วันเวลาหมุนย้อนกลับมา หากวันนั้นพวกเธอทั้งหมดไม่ริเล่นผีถ้วยแก้วล่ะก็
เกศนีย์อาจจะไม่ตาย ?
ยิ่งคิดถึงวันเก่าๆในอดีต เด็กสาวก็ยิ่งหดหู่ใจ โดยเฉพาะเมื่อหวนย้อนกลับไปยังเย็นวันนั้น วันที่พวกเพื่อนๆมาชวนไปกินข้าว จากนั้นจึงนัดแนะกันเพื่อเล่นผีถ้วยแก้ว
วิไลวรรณลืมตาโพลง ... อะไรบางอย่างวาบเข้าในสมอง
ตอนที่เพื่อนๆมาชวนเรา ... เรากำลังทำอะไรอยู่นะ ? เด็กสาวพูดกับตัวเอง ราวกับนึกอะไรบางอย่างออก
ใช่แล้ว เราอยู่ที่ชมรมกรีฑา เรากำลัง ... รันยืดตัวตรง อาการเหนื่อยล้าหายเป็นปลิดทิ้ง
ใช่ ! เรากำลังดุว่าเจ้าพวกรุ่นน้องที่มันแกล้งกัน ! วิไลวรรณร้องด้วยความตื่นเต้น ประกายตาสั่นระริก แสงสะท้อนจากแววตาแสดงให้เห็นเค้าแห่งความหวัง
สาวนักวิ่งหันรีหันขวาง แม้ผีร้ายจะยังตามมาไม่ถึงแต่เธอก็รู้ดีว่าอีกไม่นานมันก็จะมา ไม่ว่าจะหนีไปไหนมันก็จะตามติดดังเช่นสุนัขล่าสัตว์ที่จะล่าเหยื่อเพื่อนายเหนือของมัน
ตามมาสิ ! ตามมาเลย !
วิไลวรรณคิดพร้อมกับวิ่งไปข้างหน้า เด็กสาววิ่งเข้าไปยังประตูโรงเรียน บัดนี้ใบหน้าที่อ่อนแอและตื่นกลัวเริ่มเปลี่ยนไป รอยยิ้มและประกายแห่งความหวังกลับเจิดจรัสอยู่บนดวงหน้าอันอ่อนเยาว์นั้น
จากคุณ :
Luckard  
- [
6 พ.ค. 51 16:54:49
]
|
|
|
