PANTIP.COM : W6585274 **Dream's Journey : นศพ.มือใหม่+บทที่ 2+** [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 3

วีอมยิ้มกับตนเองหลังลงจากรถและเดินกลับบ้านอย่างเบิกบานใจโดยมีผีหนุ่มลอยตามมาด้านหลัง ไม่คิดที่จะพูดหรือวนไปเฉียดใกล้สายตาเธอให้ต้องหงุดหงิดเพราะเขาดันไปก่อเรื่องกับสัดส่วนของเจ้าหล่อนเอาไว้ในร้านอาหาร แม้จะเป็นแค่ความคิดแต่กระแสจิตที่รุนแรงสื่อออกมาจนวิญญาณหนุ่มสามารถรู้สึกได้ว่าหญิงสาวคงพร้อมที่จะฆ่าเขาทิ้งให้ตายอีกรอบหากนึกถึงเรื่องนั้นได้อีกครั้ง

เป็นโชคดีของเขาที่เธอกำลังยินดีกับสายรหัสที่เต็มไปด้วยรุ่นพี่ที่น่ารักและเป็นมิตรทำให้เธอไม่ต้องรู้สึกแย่กับการพบปะผู้อื่นมากนัก ทั้งยังสามารถพูดล้อเล่นได้อย่างเป็นธรรมชาติ

บางทีอาจเป็นเพราะกำลังใจที่ได้จากชลทำให้เธอยอมเปิดใจและพูดจากับรุ่นพี่ได้เหมือนเด็กสาวทั่วไป

เหมือนเด็กสาวทั่วไป...ใช่...เด็กสาวที่ไม่มีความแตกต่างอย่างที่เธอมี

ความแตกต่างที่สามารถมองเห็นสิ่งที่ไม่มีใครอยากเห็น

ดวงตาคู่คมกวาดไปมามองหาชายหนุ่มที่ตามก่อกวนเธอตั้งแต่ตอนหาพี่รหัส เมื่อหาข้างหน้าไม่พบก็หันมาหาข้างหลัง

วิญญาณหนุ่มสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นดวงตาคู่นั้น “ เอ่อ...” เขาอ้าปากพะงาบ ๆ อย่างคนที่หาเสียงตัวเองไม่เจอ สาวน้อยน่ารักที่ออดอ้อนรุ่นพี่ในสายรหัสดูจะหายไปทันที่เมื่อเจ้าหล่อนกลับมาอยู่คนเดียวอีกครั้ง

“ คุณเป็นใคร ? ” คำถามเรียบเย็นแผ่วเบา พร้อมคำสั่ง “ ขึ้นมาข้าง ๆ นี่ ฉันขี้เกียจหันหลังเดิน ”

ผีหนุ่มเดินมาอยู่ข้าง ๆ แม้ว่าความจริงเขาจะลอยได้แต่การเดินเป็นสิ่งที่เคยชินมากกว่าและหึความรู้สึกเป็นคนเป็น ๆ มากกว่าจะเป็นผี

“ ผมไม่รู้...” คำตอบของเขาทำให้หญิงสาวตวัดสายตาคมมามองอย่างไม่ชอบใจ

“ อย่ามาทำความจำเสื่อม ตอนอยู่ที่ร้านคุณบอกว่ารู้จักร้านดี ๆ ตั้งเยอะแปลว่าคุณต้องจำอะไรได้บ้างล่ะน่า ”

“ ผมไม่รู้ อยู่ดี ๆ มันก็แวบขึ้นมาเอง เหมือนว่าผมเคยไปกินอาหารแบบนั้นบ่อย ๆ ” เขาบอกเสียงอ่อย ๆ ถ้าหูตั้งเหมือนสุนัขได้วีเชื่อว่าตอนนี้เขาคงอยู่ในสภาพหูตูบ

“ อยู่ดี ๆ ก็แวบขึ้นมา คุณเป็นอัลไซเมอร์หรือไง ? ” เธอกระแทกเสียงเบา ๆ อย่างไม่พอใจเมื่อเดินมาถึงคอนมิเนียมที่เธอและครอบครัวพักอาศัย เพียงก้าวเข้าประตูรั้วร่างของชายหนุ่มในชุดราชประแตนก็ปรากฏตัวขึ้น

“ เธอจะเอาเขาเข้ามาในอาณาเขตฉันหรือ ญาตาวี ? ”
หญิงสาวยิ้มจืด ๆ แล้วก้มหัวเบา ๆ ทำความเคารพเจ้าที่หนุ่มผู้ทรงศักดิ์เป็นถึงพระยาเมื่อประมาณเกือบร้อยปีที่แล้ว และเป็นเจ้าของที่แห่งนี้ซึ่งภายหลังลูกหลานได้เปลี่ยนมาทำเป็นคอนโดมิเนียม

“ ขออนุญาตนะคะท่าน ” เสียงหวานบอกเบา ๆ
ท่านเจ้าที่ท่าพ่นลมหายใจยาวทั้งที่ไม่เหลือลมหายใจแล้วพยักหน้าช้า ๆ “ เธอก็ทำอย่างนี้ประจำไม่ใช่รึ เห็นบอกเรียนหมอแล้วจะเลิกฉันก็คิดไว้แล้วว่าดีแต่จะต้องพบต้องเจอมากกว่าเดิม ”

“ โธ่...ท่านขา วีก็ไม่ได้อยากยุ่งนักหรอก แต่เขาดันรู้ว่าวีเห็นเขา แล้วถ้าไม่ช่วยนะ...” เธอเว้นคำพูดแล้วทำหน้าเบื่อ ๆ “ ลุงยมเอาวีตายแน่ ๆ เลย ”

“ นินทาท่านนักเดี๋ยวท่านก็มาหรอก ”

“ แหม...ท่านก็อย่าบอกสิคะ ” หญิงสาวยิ้มหวานประจบจนผีหนุ่มมองอย่างแปลกใจ

ท่าทางเจ้าหล่อนดูสนิทกับผีได้ง่ายกว่าคนเสียอีก

“ วีไปก่อนนะคะท่าน เดี๋ยวต้องเจรจากับคุณแม่อีกยาวแน่ ๆ เลย ” เธอบอกแล้วโคลงศีรษะลงอีกครั้งก่อนจะเดินไปที่ลิฟต์ รออยู่เพียงครู่เดียวประตูโลหะมันวาวก็เปิดออกเผยให้เห็นหญิงสาวร่างบางผอมซีดที่ ‘ลอย’ อยู่ตรงหน้า

วีเดินเข้าไปโดยไม่ใส่ใจว่าจะเป็นการทะลุผ่านร่างเจ้าหล่อน ขณะที่ผีหนุ่มกลืนน้ำลายเอื๊อกด้วยความหวาดหวั่น

“ พี่นีขาอย่าไปแกล้งเขาสิ...ถึงจะเป็นผีเหมือนกันแต่ผีที่เพิ่งตายน่ะก็กลัวผีเป็นนะคะ ” เธอดุเบา ๆ ผีสาวก็หันมายิ้มให้แล้วยอมหลีกทางให้ผีหนุ่มเดินเข้าไปในลิฟต์

“ คุณดูสนิทกับผีดีนะ ” เขากระซิบเบา ๆ แล้วยิ้มแหย ๆ เมื่อพี่นีของวีหันมายิ้มให้เห็นฟันขาวที่ขาวพอ ๆ กับผิวของเธอ

วีไม่ได้ตอบอะไร เธอยืนนิ่งมองตัวเลขที่เปลี่ยนไปเรื่อย ๆ จนถึงชั้น 13 ซึ่งประตูเปิดออก ก้มศีรษะเบา ๆ เป็นเชิงบอกลากับผีที่อยู่ประจำลิฟต์แล้วเดินออกไปจนถึงหน้าห้อง 1313

“ เลขน่ากลัวชะมัด ” ผีหนุ่มยังไม่เลิกวิจารณ์

“ เพราะน่ากลัวนี่ล่ะมันถึงถูก ” เธอบอกหน้าตาเฉยเมื่อไขกุญแจเข้าไปในห้อง สายตากวาดมองไปที่ชั้นวางรองเท้าแล้วถอนใจหนัก ๆ เมื่อบ่นพึมพำกับตัวเอง “ เบื่อเวลาแบบนี้จัง ”

หญิงสาวถอดรองเท้าเข้าเก็บที่ชั้นแล้วเดินเข้าไปภายในห้องที่มีเพียงโต๊ะรับแขกชุดเล็กตั้งอยู่บนพรมสี่เหลี่ยมที่ปูลาดบนพื้นหินอ่อน ด้านข้างคือชั้นวางของที่มีช่องสี่เหลี่ยมใหญ่ด้านหลังให้เห็นส่วนที่ใช้สำหรับรับประทานอาหารที่ตั้งโต๊ะกลมตัวเล็กไว้กับเก้าอี้ไม้โอ๊คบุนวมสีไข่ไก่สี่ตัวดูเข้าชุดกับโซฟาสีเดียวกันที่อยู่ในชุดรับแขกดูเรียบง่ายตามหลักเศรษฐกิจพอเพียง

เมื่ออ้อมเข้าไปในส่วนที่แบ่งเป็นโต๊ะอาหาร ผีหนุ่มจึงได้เห็นว่ามีประตูบานเลื่อนกรุกระจกอยู่ข้าง ๆ ประตูไม้ติดลูกบิดสีทอง

วีเดินไปเปิดประตูบานเลื่อนแล้วชะโงกหน้าเข้าไปภายในซึ่งเป็นห้องครัวจัดแบบรูปตัวแอลให้เหมาะสมกับพื้นที่ซึ่งค่อนข้างแคบ ภายในมีหญิงสาวร่างสูงบางยืนอยู่หน้าเตาไฟฟ้า ในมือมีตะหลิวซึ่งถูกใช้ตักน้ำซุปในหม้อมาใส่ช้อนชิม

“ สวัสดีค่ะแม่ ทำอะไรคะ ? ” หญิงสาวยกมือไหว้แล้วเอ่ยถาม

เพียงผู้เป็นมารดาหันมามอง ผีหนุ่มก็อ้าปากค้างเลื่อนสายตากลับมามองดวงหน้าเรียวยาวของลูกสาวที่อยู่ในชุดนักศึกษาซึ่งประมาณอายุได้ 17 เป็นอย่างต่ำเผื่อเธอเรียนเร็ว แล้วเปลี่ยนไปมองหญิงสาวที่อยู่ในห้องครัว

ใบหน้ารูปไข่ล้อมกรอบด้วยเรือนผมดำยาวที่ถูกรวบขึ้นไปเป็นหางม้าอยู่กลางศีรษะ ด้านหน้าถักเป็นเปียเพียงข้างเดียวแล้วจับไปรวมกับผมที่ผูกไว้ทิ้งหน้าม้าออกมาบาง ๆ เสริมให้ดวงหน้านั้นดูอ่อนเยาว์ด้วยดวงตากลมสวย จมูกเล็กและริมฝีปากอิ่มสีชมพูอ่อน ทุไม่ว่าจะมองมุมไหนผีหนุ่มก็ไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงตรงหน้าจะมีลูกโตจนเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว หรือที่จริงถ้าบอกว่าผู้หญิงตรงหน้าอายุเกินยี่สิบเขาก็คงไม่อยากเชื่อเหมือนกัน ดีไม่ดีหน้าอ่อนกว่าคุณลูกสาวเสียด้วยซ้ำ

“ ต้มเห็ดสามอย่าง คุณยายเขาบอกว่าดีนักดีหนาแม่เลยลองดู ” ยิ่งได้ยินเสียงใส ๆ ตอบเขาก็อยากจะคิดว่าคนที่วีเรียกว่าแม่น่ะ ความจริงเป็นน้องสาวคุณเธอเสียมากกว่า

วีเหลือบมองชายหนุ่มเล็กน้อย เช่นเดียวกับผู้เป็นมารดาที่หรี่ตามองข้าง ๆ บุตรสาวอย่างสนใจ “ แม่ว่าแม่เห็นเงาอะไรข้าง ๆ ไปเก็บตัวอะไรมาน่ะ ? ”

เสียงถอนใจดังเบา ๆ จากลูกสาวที่มีแม่หน้าอ่อนกว่า ก่อนที่เธอจะอธิบาย “ ไปเจออยู่แถวโรงพยาบาลน่ะค่ะ เห็นว่าลุงยมยังไม่ยอมส่งใครมารับแถมทำท่าว่าจะเป็นผีอัลไซเมอร์ด้วย แล้วเขาก็...เอ้อ...ช่วยหนูหาพี่รหัสน่ะค่ะก็เลยเก็บมาอยู่ที่นี่ก่อน ”

ได้ยินคำอธิบายของหญิงสาวแล้ว ผีหนุ่มก็ยิ่งมั่นใจว่าเธอคงคุ้นเคยกับวิญญาณอย่างมาก และบางทีอาจรวมไปถึงผู้เป็นมารดาที่ปิดเตายกหม้อลงแล้วเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าผีหนุ่มได้พอดิบพอดี “ ตรงนี้ใช่ไหม ? ”

“ เงาดำอยู่ตรงไหนก็ตรงนั้นล่ะค่ะ หรือแม่อยากเห็นหนูจะช่วยก็ได้นะ ” วีบอกอย่างไม่ใส่ใจ แต่ผู้เป็นมารดารีบปฏิเสธเพราะรู้ว่าลูกสาวทำได้จริง ๆ

“ ไม่ดีกว่า แม่ไม่ค่อยอยากเห็น ” ถึงจะเห็นแค่เงาดำ ๆ แต่ก็ไม่ใช่คน และคุณแม่ก็ไม่ค่อยชอบสักเท่าไรกับความสามารถในการมองเห็นวิญญาณของตนเอง แม้จะเพียงเลือนรางแต่ยังไงนี่ก็คือผี

“ คืนนี้หนูจะเรียกลุงยมมารับหรือเปล่า ? ” คุณแม่เอ่ยถามด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนการที่ลูกสาวเรียก ‘ลุงยม’ ซึ่งก็คือพระยมราช เจ้าแห่งปรโลก มารับวิญญาณถือเป็นเรื่องปกติอย่างยิ่ง

วีทำหน้าเบ้เมื่อนึกถึง ‘ลุงยม’ ของเธอ แต่ก็ยอมพยักหน้ารับเพื่อให้มารดาสบายใจว่าผีหนุ่มจะขออยู่ด้วยแค่ไม่นาน แต่แล้วหญิงสาวก็เปลี่ยนใจ “ เดี๋ยวหนูเข้าห้องไปลองเรียกเลยดีกว่าค่ะ คืนนี้วันพระเรียกหาเย็น ๆ ดีกว่า เดี๋ยวดึก ๆ ลุงยมต้องทำงานหนัก ”

พอบอกเสร็จหญิงสาวก็หันหลังกลับแล้วเรียกให้ผีหนุ่มเดินตามไปที่ห้องข้าง ๆ เธอเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนเล็ก ๆ มีเพียงตู้เสื้อผ้าและชั้นวางหนังสือแบบบิวท์อิน เตียงไม้เล็ก ๆ พอที่จะพอเพียงคนเดียววางติดผนังซึ่งเจาะเป็นหน้าต่างติดม่านสีขาวสะอาด มีโต๊ะไม้สำหรับอ่านหนังสือที่วางอยู่ข้าง ๆ จัดวางคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คและอุปกรณ์การเขียนกับสมุดหนังสืออย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ถัดไปคือประตูที่เปิดกว้างเห็นห้องน้ำเล็ก ๆ อยู่ภายใน ชายหนุ่มมองอย่างสำรวจตรวจตราและบอกตัวเองด้วยความชื่นชมในการจัดห้องที่ใช้เฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้นซึ่งช่วยให้ประหยัดพื้นที่ทั้งโทนสีขาวตัดกับสีไม้อ่อน ๆ ทำให้ห้องดูกว้างกว่าความเป็นจริง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็รู้สึกว่ามันออกจะขาวโพลนและอ้างว้างเกินไป

“ มันไม่ขาวไปหน่อยเหรอ ที่จริงคุณทำให้มันดูมีสีสันได้นะ ลองเปลี่ยนวอลเปเปอร์เป็นสีฟ้าหรือชมพูอ่อน ๆ หรือไม่ก็ติดกระจกที่ผนังด้านนี้แทน ” เขาเอ่ยคำแนะนำที่ทำให้หญิงสาวเบะปากใส่

“ บ้าเหรอ ห้องนอนติดกระจก ตื่นมาเห็นหน้าตัวเองได้เป็นลมล้มไปนอนอีกรอบ ”

“ หน้าคุณไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นหรอกน่า หน้าเรียวยาวอย่างนี้น่ะช่างแต่งหน้าชอบกันนัก เขาว่าแต่งแล้วสวย ”

คำพูดของเขาบอกความคุ้นเคยกับการตกแต่งห้องและเรื่องความสวยความงามของสตรี วีหรี่ตามองชายหนุ่มอย่างไม่ไว้ใจ “ แน่ใจนะว่านายจำอะไรไม่ได้ ”

“ ผมจำตัวเองไม่ได้ แต่เรื่องที่พูดนั่นบางทีมันก็ผุดออกมาเองน่ะ ” เขาบอกเสียงหนักแน่นมั่นคง

วีถอนหายใจอย่างปลงตก เธอรู้ว่าไม่ควรทำอย่างนี้บ่อยนักแต่ก็ช่วยไม่ได้จริง ๆ การต้องยุ่งเกี่ยวกับวิญญาณเป็นเรื่องไม่น่าพิสมัยสักเท่าไร แต่ลองเธอไม่ทำหญิงสาวเชื่อว่าได้ตายก่อนวัยอันควรแน่นอน เพราะลุงยมสุดที่รักทำท่าว่าจะเอ็นดูเธอขนาดหนักจนอยากได้ไปเป็นผู้ร่วมงานเสียเหลือเกิน

แต่ยังไงเสีย ช่วยงานในโลกคงดีกว่าในปรโลกล่ะนะ
คิดแล้วร่างบางก็ถอนใจอีกครั้ง เชื่อว่าถ้าถอนใจหนึ่งครั้งอายุจะสั้นหนึ่งปี ตอนนี้วีไม่แน่ใจว่าอายุเธอสั้นลงไปกี่ร้อยปีแล้ว

เปลือกตาบางปิดลงช้า ๆ หญิงสาวพยายามรวบรวมสมาธิให้ตั้งมั่น “ ลุงยมขา...วีขออนุญาตพบสักนิดนะคะ ”

จากคุณ : Argent - [ 7 พ.ค. 51 15:26:02 ]

ความคิดเห็นที่ 4

เสียงหวานดังเบา ๆ วิงวอนในใจ และเพียงไม่นานร่างใหญ่ของบุรุษผิวสีทองแดงก็ปรากฏขึ้น อาภรณ์แบบตามสมัยสีดำเรียบทำให้เขาดูสง่างามและน่านับถือ แต่กระแสของอำนาจที่แผ่ออกจากตัวจนรู้สึกได้ทำให้ผีหนุ่มถอยกรูดมาหลบหลังหญิงสาวที่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นแล้วยกมือขึ้นไหว้อย่างอ่อนช้อยเพื่อแสดงความเคารพ “ สวัสดีค่ะลุงยม ”

“...ไม่เจอกันไม่กี่เดือนได้ยินว่าเจ้าเป็นไวทยะเสียแล้ว ”

เสียงทรงอำนาจเอ่ยพร้อมกับที่มือใหญ่ยกขึ้นตบหัวเธอเบา ๆ “ สำเร็จตามที่เจ้าตั้งใจสินะ ”

วียิ้มบาง ๆ ให้เจ้าแห่งปรโลก “ ขอบคุณค่ะ แต่วียังเป็นแค่นักเรียนแพทย์อยู่เลย ยังทำอะไรไม่ได้หรอก ”

“ วันหนึ่งถ้าเจ้าเป็นไวทยะเต็มตัว อย่าไปฝืนยื้อวิญญาณกับลูกน้องลุงล่ะ ”

“ โธ่...ลุงยมขา ” หญิงสาวแกล้งค้อนใส่ ทำเสียงออดอ้อนเมื่อยื่นมือไปจับมือใหญ่มากุมไว้ “ วีไม่ฝืนชะตาหรอกค่ะ แต่ถ้าคนไข้มาถึงมือ หมอก็ต้องทำงานให้เต็มที่ไม่ใช่หรือคะ ? ”

พระยมราชหัวเราะชอบใจใช้มือขยี้หัวหญิงสาวเบา ๆ “ เข้าใจเปิดทางให้ตัวเองนัก...เอาเถอะให้ถึงวันนั้นลุงจะคอยดูการทำงานของเจ้า ” ท่านให้คำมั่น ด้วยความเอ็นดูมากกว่าจะเป็นการท้าทาย ก่อนหันมาทางวิญญาณของชายหนุ่มที่ยืนเบียดตัวแทบจะแทรกเข้าไปในตู้เสื้อผ้าหลังหญิงสาว

“ เรียกข้ามาเพราะเรื่องนี้หรือเปล่า ? ”

“ ค่ะ...แต่ลุงยมอย่าใช้คำว่าเรียกเลยค่ะ เอาเป็นเชิญเถอะ วีไม่บังอาจเรียกท่านเจ้าแห่งปรโลกมาหรอกค่ะ ” หญิงสาวบอกล้อ ๆ พระยมราชจึงหับกลับมายิ้มให้เธออีกครั้ง พร้อมคำตอบที่บอกถึงความเอ็นดูหญิงสาวอย่างที่สุด

“ ไม่มีคำว่าบังอาจในดวงจิตที่เคารพนบนอบหรอกนะ ”

“ วีโชคดีมากกว่าค่ะที่ลุงยมเมตตา ” หญิงสาวยิ้มให้ ก่อนเข้าเรื่อง “ วีเจอเขาแถวโรงพยาบาลน่ะค่ะ เห็นว่าอยู่มาตั้งนานแล้วยังไม่มีใครไปรับ ”

บุรุษร่างใหญ่มองวิญญาณชายหนุ่มอย่างพิจารณา ก่อนหันมาทางหญิงสาว “ จะว่าลูกน้องลุงทำงานพลาด ? ”

“ วีไม่บังอาจขนาดนั้นหรอกค่ะ แค่แปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้น ”

พระยมราชหัวเราะ มือวางบนหัวหญิงสาวแล้วดึงร่างบางมายืนเผชิญหน้ากับวิญญาณหนุ่ม “ มองดูดี ๆ สิ...วิญญาณของมนุษย์ที่ยังไม่ถึงเวลาน่ะปรโลกไม่ต้อนรับหรอกนะ ”

“ วีไม่มีบัญชี ดูไม่รู้หรอกค่ะ ” เธอบอก แกล้งทำแก้มป่องมองหน้าพระยมราช

“ ไม่ต้องดูบัญชีก็เห็น...สายริบบิ้นสีเงินที่เชื่อมร่างกับวิญญาณนั่นไง ถึงจะอ่อนจางแต่ก็ยังไม่ขาด ” ท่านบอกในสิ่งที่ทำให้ทั้งหญิงสาวและวิญญาณหนุ่มต้องเบิกตากว้าง วีพยายามเพ่งสายตาดูสายสีเงินเส้นเล็ก ๆ ที่เชื่อกันว่าเป็นเส้นที่เชื่อมต่อดวงวิญญาณซึ่งเป็นพลังงานเข้ากับกายหยาบ

“ จริงเหรอ...ผมยังไม่ตายเหรอ ? ” เขากระโดดโลกเต้น ขณะที่ท่านยมราชพยักหน้ารับ

“ แล้วลุงยมพาเขากลับร่างได้ไหมคะ ? ”

พระยมราชส่ายหน้าช้า ๆ “ ลุงคือผู้พรากชีวิต ไม่ใช่ผู้ให้ ”

“ ช่วยหน่อยไม่ได้หรือคะ ? ” หญิงสาวยังออดอ้อน ทำเหมือนเด็กหญิงตัวน้อย ๆ

“ ไม่ได้หรอก...ลุงให้ได้แค่คำแนะนำ ที่เหลือเจ้าต้องจัดการเอาเอง...มันเป็นชะตากรรม ” ท่านบอกเสียงเรียบ ทรงอำนาจแห่งสัจจะที่ทำให้คนฟังทอดถอนอย่างอ่อนใจ ก่อนจะยอมยิ้มหวานปะเหลาะต่อ

“ อย่างนั้น...วีต้องทำยังไงบ้างคะ ? ”

“ ไม่ต้องทำอะไร...เจ้าแค่ให้ที่พักพิงดูแลวิญญาณเขาจนกว่าวันที่เขาจะได้กลับสู่ร่างหรือหมดกรรม ”

คำตอบของพระยมราชทำให้วีอ้าปากค้าง โอดครวญขึ้นมาเบา ๆ “ นั่นมันนานเท่าไรกันคะ ? ”

“ แล้วแต่กรรมของเขา เจ้าก็หมั่นทำบุญให้สิจะได้ช่วยลดทอน ” ท่านยิ้มให้กำลังใจแล้วตบหัวหล่อนเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู แต่หญิงสาวยังทำหน้ามุ่ยค้อนใส่เหมือนจะลืมไปแล้วว่าบุรุษผิวสีทองแดงเป็นถึงเจ้าแห่งปรโลก

อยู่ดี ๆ หญิงสาวก็ยิ้มหวาน “ ลุงยมไม่เอาไปเลี้ยงไว้ดูเล่นเหรอคะ...ได้บุญด้วยนะ ”

บุรุษร่างใหญ่ส่ายหน้าอย่างรู้ทันความคิดเจ้าเล่ห์ของหญิงสาวที่พยายามโยนเหาที่วิ่งมาเข้าหัวตัวเองไปใส่หัวคนอื่น “ เจ้ารับไปทำเองเถอะบุญแบบนี้น่ะ...ลุงไปทำงานก่อนล่ะ ”

แล้วร่างสูงใหญ่ก็หายไป ทิ้งไว้แต่หญิงสาวร่างบางที่ทรุดตัวลงนั่งแปะกับพื้น ดวงตาคมตวัดมองผีหนุ่มอย่างไม่พอใจ อยากจะกรีดร้องออกมาให้สมกับความรำคาญใจแต่ก็ทำไม่ได้เพราะไม่เคยชินกับการกรี๊ดลั่น ๆ แบบนั้น ทั้งผีหนุ่มเองก็ทำหน้าตาน่าสงสารนั่งแปะลงตรงหน้าเหมือนจะบอกว่าเขาเหลือเพียงตัวลำพังเหมือนดั่งลูกแมวน้อยที่กำลังหลงทาง และหญิงสาวใจดีเช่นเธอก็ควรเก็บลูกแมวตัวนี้มาเลี้ยงดูปูเสื่อให้ดีเป็นการทำบุญแบบผู้หญิงน่ารักแสนดีควรกระทำ

วีสบตาเขานิ่ง มองแววตาที่น่าสงสารก่อนจะลุกขึ้นยกมือเท้าสะเอวแล้วก้มลงมองคนที่ยังนั่งแปะอยู่บนพื้น

ผีหนุ่มเงยหน้ามองอย่างออดอ้อน แต่นางฟ้าใจดีที่เขาคาดว่าจะได้เจอกลับแปลงร่างเป็นซาตาน ตวาดลั่น “ อย่ามาทำหน้าตางี่เง่าแบบนี้ใส่ฉันน่ะ คุณมันงี่เง่าน่ารำคาญ เป็นผู้ชายซะเปล่าทำตัวเหมือนแมวขี้กลัวไปได้ หัดเข้มแข็งหน่อยแล้วใช้สมองนึกให้ออกเสียทีว่าไอ้ร่างที่คุณจากมาน่ะมันนอนแบบอยู่ที่ไหน ”

หญิงสาวตวาดใส่ด้วยความหงุดหงิดกับท่าทางน่ารำคาญของผู้ชายที่ทำตัวเหมือนแมว ทั้งยังเป็นแมวดำที่นำพาความโชคร้ายทางจิตวิญญาณมาให้เธออีกต่างหาก

“ ผม...ผม...ขอโทษ...” เขาเอ่ยตะกุกตะกัก ดวงตาวาวด้วยน้ำตาเหมือนกำลังจะร้องไห้

“ เอ่อ...” หญิงสาวทำท่าเหมือนจะพูดไม่ออกเมื่ออยู่ดี ๆ ก็มีผู้ชายมาทำท่าว่าจะร้องไห้อยู่ตรงหน้า

ใช่...ผู้ชาย...ไม่ใช่เด็กผู้ชาย !!!

“ แม่...” เสียงหวานร้องลั่น แล้วร่างบางก็วิ่งออกมาจากห้อง “ ลุงยมฝากผีไว้บ้านเราหนึ่งตัว แม่รับได้ไหมคะ ? ”
มารดาสาวกระพริบตาปริบ ๆ มองลูกสาวผู้สืบสายเลือดครึ่งหนึ่งของตนเองด้วยความงุนงง

“ อะไรนะ ? ”

“ เอ้อ...ผีตัวนั้นน่ะค่ะ คือ...เขายังไม่เป็นผี ” หญิงสาวยกมือขึ้นเหวี่ยงไปมาอย่างลนลานเมื่อต้องคิดหาคำพูดที่ดีให้ผู้เป็นมารดายอมรับการเลี้ยงดูผีผู้ชายที่ทำตัวเหมือนแมว “ คือ...เขายังไม่ตายน่ะค่ะ แค่หาร่างไม่เจอ แล้วระหว่างนี้เขาก็...”

“ ผมอยู่ด้วยได้ไหมฮะ...? ” ผีที่ถูกพูดถึงลอยตัวออกมาจากห้องทำตาปรอย ๆ ใส่หญิงสาว ทั้งที่พยายามเม้มปากแน่นสะกดอารมณ์อยากร้องไห้

“ ท...ทำไม...เขา...ยังอยู่ล่ะ ? ” หญิงสาวผู้มีใบหน้าอ่อนเยาว์ทั้งที่อายุจริงเดินเข้าเลข 4 พูดตะกุกตะกักเมื่อเห็นเงาดำลอยมาอยู่ข้าง ๆ ลูกสาว แล้วอยู่ดี ๆ เงานั้นก็ชัดขึ้นจนเห็นเป็นร่างของชายหนุ่มในชุดเสื้อป้ายสีเขียวอ่อนของโรงพยาบาลซึ่งวีเรียนอยู่กับกางเกงผ้าสีเดียวกัน ใบหน้านั้นแม้จะซูบซีดแต่ยังเห็นโครงหน้าคมดุที่ดูทรงอำนาจขัดกับดวงตาน่าสงสารที่มองมาเสียเหลือเกิน

“ ทำไม...แม่เห็นเขา ? ” มารดาสาวหลุดเสียงถามอย่างหวาด ๆ แล้วเลื่อนสายตาไปที่ลูกสาวซึ่งรีบส่ายหน้าเร็ว ๆ

“ ไม่ใช่วีนะคะ...ลุงยมแน่ ๆ เลย ”

“ ให้เห็นไง...จะได้อยู่ด้วยกันง่าย ๆ ” เสียงทุ้มทรงอำนาจดังขึ้นโดยไม่ปรากฏร่างเจ้าของเสียง แล้วมารดาสาวก็รีบบอกทันที

“ ขอบพระคุณแต่ไม่เห็นดีกว่าค่ะท่าน ถ้าให้ดีไม่เห็นเลยยิ่งดี ”

เสียงหัวเราะดังก้องแต่มารดาของวีก็ยังคงเห็นผีหนุ่มอย่างชัดเจน
---------------
รั่วค่ะ...รั่วออกมาแบบสุด ๆ ฮา ๆ

เขียนไปขำตัวเองไป รั่วสุดกู่จริง ๆ เจ้าค่ะ พยายามลากตัวเองกลับมาเป็นผู้เป็นคนแต่ก็ยังรู้สึกว่ารั่วอยู่เหมือนเดิม

คำเตือน : โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน เนื้อหา สถานที่ บุคคลและเหตุการณ์ในเรื่องเกิดจากการสมมติขึ้นด้วยจินตนาการและความรั่วของผู้เขียน หากไปสอดคล้องต้องกันกับสถาบันหรือบุคคลใดต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้เจ้าค่ะ

จากคุณ : Argent - [ 7 พ.ค. 51 15:30:22 ]