ความคิดเห็นที่ 1 ฉันกลับมาเยือน ณ แดนดินถิ่นไทยด้วยความอิ่มเอิบใจยิ่ง ได้หมดตัวภาระไปซะที งานการก็ไม่ได้ทำ ต้องคอยมาดูแลพาวัตถุเคลื่อนที่ไวไปป้อนข้าวป้อนน้ำ ห้ามวิ่งเล่น ห้ามบ้าพลังเดินตามคนพยายามทำงานอย่างฉัน นี่มันคนอายุสามสิบหรือลิงเด็กป่วยกันแน่หือ? โชคดีที่ตัวภาระหน้าหล่อยังรู้จักมีหิริโอตัปปะ ทดแทนคุณหลังจากสร้างบาปให้ฉันได้บุญคุ้มหัวที่ต้องเอาตัวไปดูแลคนเจ็บขาเดี้ยงด้วยเวระที่ตัวเองเป็นคนก่อจนเสียงานเสียการ เสียความตั้งใจที่จะไปซึมซับความเป็นลาวดั้งเดิมเพื่อกลับมาสรรค์สร้างงานศิลปะเพื่อ(เงิน)ชาวต่างชาติคนหนึ่ง คุณนทีต้องรื้อเอาภาพถ่ายที่ลาวเมื่อครั้งก่อนมาให้ฉันได้ยลทุกรูปเพื่อเสาะหาความเป็นลาวที่อาจสอดแทรกอยู่ในติ่งใดติ่งหนึ่งของรูปเหลี่ยมๆ "ผมรับเล่ารายละเอียด สถานการณ์ สภาพแวดล้อมทุกอย่างให้คุณลูกชุบฟังแบบฟรีๆ ไม่มีชาร์จเลย ไม่ต้องกลัวเรื่องอารมณ์ของศิลปะว่าจะไม่เหมือนชมของจริง รับประกัน" ฉันกลัวคุณมากกว่าค่ะ คุณนทีไม่มีหยุดพูดค๊า... "ดีซะอีกสิครับ คุณจะได้เกิดความภาคภูมิใจในงานที่สร้างได้จากอารมณ์และความรู้สึกที่แท้จริง จากการคิดตามและสัมผัสด้วยใจ มากกว่าใช้การมองเห็นด้วยตา...มันน่าภูมิใจออก" ความภาคภูมิใจของคุณมันดูเข้าข้างตัวเองยังไงชอบกล หากความภูมิใจของคนมันแอบสแทรก(Abstract) ขนาดนั้นล่ะก็ฉันขอสมัครเข้าพวกวัตถุนิยมอีกคนก็แล้วกัน ฉันเข้าไม่ถึงหรอก โชคดีที่พี่ฝรั่งแกติสท์มากพอมั่วบิวท์อารมณ์ไปกับวัตถุหน้าตาประหลาดขนาดฟุตครึ่งที่ฉันอธิบายว่าส่วนเว้าส่วนโค้งมันเป็นลาวยังไง โอย...เกือบไม่รอด นี่ยังไม่เหมารวมเรื่องที่ทำให้ฉันเสื่อมเสียสถานภาพโสดไปอย่าง(ไม่)ตั้งใจอีกนะ ข่าวค(ร)าวฉาวโฉ่ระหว่างฉันกับคุณนทีที่พากันมั่วนิ่มเป็นสามีภรรยาในลาวกลับกำจรกำจายผ่านสายโทรศัพท์ได้ชัดแจ๋ว ขอบคุณวิทยาการทางการสื่อสารที่ล้ำหน้ามากนะคะ คิดดูเอาเถอะ ตอนขากลับมาอวิกามันโทรทักทายฉันทันทีที่เปิดเครื่องเหมือนมีเหยี่ยวข่าวคาบไปบอกมันตั้งแต่เครื่องแลนดิ้งที่ดอนเมือง "เสียประตูให้ช่างภาพไปแล้วหรือไงหล่อน นี่ลำเพยเขาถึงกับโทรมาซักฉันตื่นเต้นยกใหญ่เลยนะว่าแกไปได้เสียกันตอนไหน" หืม ปาก...จริงๆ นะเพื่อนฉัน เชื่อว่าคนน่ารักรู้จักใช้ภาษาไทยมากกว่าคนในชาติอย่างลำเพยพรรณมณีต้องใช้ภาษาสวยหรูดูดีมีสกุลกว่านั้นแน่ๆ แต่แม่นี่เล่นแปลมาตรงๆ ทำเอาสะเทือนไปถึงลิ้นปี่ "แหม...ฉันรู้น่าว่ามันไม่จริง แซวเล่นหรอก หน้าตารูปร่างอย่างหล่อนยั่วใครไม่ขึ้นหรอกน่า..." อือ...ขอบใจนะ "ที่โทรมานี่จะบอกว่ามีบัตรฟรีชมแฟชั่นโชว์การกุศลมาให้...ไปดูซะเลย ชั้นได้เดินชุดฟินาเล่ด้วยนะแก๊..." และอื่นๆ อีกมากมายเท่าที่คนช่างประชดอย่างมันจะพ่นและเล่าออกมาได้ให้หน่ายหัวอก และมาตบท้ายด้วยประโยคน่าเสยปลายคางสักทีก่อนวางสายไป "เดี๋ยวชั้นส่งตั๋วให้แกสองใบ ชวนสามีแกไปด้วยล่ะ" ................................................................................. พอถึงวันงาน ฉันกับสามี เอ้อ...ไม่ใช่สิ ฉันกับคุณนทีก็พากันทำตัวขวางโลกเดินลงจากแท๊กซี่สีม่วงสดเข้างานไปท่ามกลางสายตาบรรดาไฮโซราตรียาวรองเท้าแหลมเปี้ยบที่ควงคู่กันมากับหนุ่มน้อยใหญ่ในสูทราคาแพงทำให้ต้องก้มลงมองตัวเองจากเท้าขึ้นมาจดตัว ไปหัวไม่ได้...มันไม่เห็น ก็ไม่เห็นจะเลวร้ายตรงไหน นี่ชุดออกงานฉันเลยนะนี่ รองเท้าสานป่านปอสุดเดิ้น กระโปรงยาวลายผ้าไทยป้ายหน้าป้ายหลังแถมกระพรวนแมวประดับตามขอบเอวที่พับป้ายลงมาออกน่ารัก เสื้อสายเดี่ยวตัวสั้นผ้าฝ้ายคุ้มไทยออกเก๋ไก๋ขนาดนี้ แล้วฉันถึงกับลงทุนเข้าร้านให้เขาเกล้ามวยสวยเด้งเชียวนะนี่ ปักปิ่นที่ได้มาจากสาวลาวอีกที อู้ย...เป็นนางแบบแทนยัยเพชรยังได้ ชื่นชมตัวเองหนำใจก็หันไปสำรวจคนข้างๆ ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน แต่งตัวมาได้เข้ากับฉันจะตาย เสื้อคอปกผ้าฝ้ายเนื้อพลิ้ว สีขาวสะอาดตา ประดับด้วยผ้าทอตีนจกลายสวยพาดผ่านที่บ่าข้างหนึ่ง กางเกงผ้าไหมไทยสีเข้มนั่นก็ออกจะดูดี หล่อมีจรรยาบรรณ นี่ขนาดไม่ได้นัดกันแต่งตัวมานะ "เอ่อ...เราเข้างานไปเขาจะไล่ออกมามั๊ยล่ะนี่" คุณนทีกระซิบกระซาบกับฉันท่าทางหวาดๆ "ถ้าเป็นงั้นก็ไม่ต้องกลัวค่ะ อย่างน้อยคุณก็มีเพื่อนโดนไล่อีกคน" มันใช่ความผิดฉันที่ไหน แค่ฉันโทรไปหาเขาบอกสั้นๆ ง่ายๆ ให้ไปเป็นเพื่อนฉันออกงานแฟชั่น 'ผ้าไทยปลายศตวรรษยี่สิบเอ็ด' เพราะบัตรมันเหลือหนึ่งใบ แค่เนี้ย เขาเองก็ดีใจหายรับคำฉับไวทันใจตั้งแต่ยังชวนไม่จบประโยค ในบัตรก็ไม่ได้ระบุไว้นี่นา ว่ามันจะเป็นงานใหญ่ หรูหราขนาดนี้ "เอาเถอะ...จะเป็นไรไป เพราะเราภาคภูมิใจในความเป็นไทย!" คุณนทีสร้างความฮึกเหิมให้เราทั้งสองก่อนเดินยืดอกเข้างานไปพร้อมบัตรเชิญ อ้อ...ขาเขาหายดีแล้ว เราเลยดูไม่น่าสมเพชเท่าไร ปรากฏว่างานนี้ไม่มีใครโดนไล่ เจ้าหน้าที่ต้อนรับหน้างานแทบเปลี่ยนกิริยาอาการจากเหยียดบึ้งมาเป็นหมอบคลานแทบไม่ทันเมื่อได้เห็นบัตรเชิญขอบทองที่เพชรมันส่งมาให้เข้า ต้องยกประโยชน์ให้ความเด็ดดวงของ นางสาวอวิกา นางแบบชุดฟินาเล่ของคืนนี้ ที่มีความใหญ่ของนามสกุลและมีทุนหนาโปะค่าใช้จ่ายในงานไปไม่น้อยจนทำให้ฉันได้บัตรเชิญขอบทองแสดงความมี 'ระดับ' ของอภิมหาอมตะค่อดพ่อบัตรวีไอพี! สาวสวยขนตางอนเช้งเดินยักย้ายร่ายรำนำเรามาถึงที่นั่งบริเวณด้านหน้าเกาะขอบเวที รู้สึกดี๊ดีเหมือนเป็นลูกท่านหลานเธอ ในเมื่อมีโอกาสครั้งหนึ่งในชีวิตติสท์ๆ ปอนๆ ได้มานั่งยืดคอเสมือนเป็นพญาหงส์กลางพงไพร การเดินแฟชั่นยังไม่เริ่ม ตอนนี้ก็มีแต่ภาพฉายจากวีดีโอจอยักษ์ประกาศเกียรติคุณความงามของผ้าไทยและรางวัลทั้งหลายที่ดีไซเนอร์คู่บัดดี้ชื่อดังไปคว้ามาจากทั่วโลกจากการออกแบบชุดหลากสไตล์โดยเน้นใช้เฉพาะผ้าไทยพื้นเมืองล้วนๆ เล่นเอาฉันเพลินดูไปพอนาน สักพักคนข้างๆ ก็เริ่มยุกยิกเสมือนผีลิงตัวเก่าที่ลาวมาเข้าร่างอีกครั้ง ยังไม่ทันจะเอ่ยปากถากคนอยู่ไม่สุข โทรศัพท์ฉันก็สั่นสะเทือน "ยัยชุบ มาช่วยฉันหลังเวทีหน่อย เดินๆ เข้ามาเลยบอกเป็นเพื่อนอวิกา ใครหน้าไหนมันไม่ให้เข้ามาบอกฉัน" กรอกเสียงฮัลโหลไปไม่ทันจบลอลิงเพชรก็สวนกลับมารวดเร็วน้ำเสียงกระวนกระวายแปลกๆ ลางสังหรณ์ฉันชักไม่ค่อยดีแล้วสิ ฉัยเลยต้องปล่อยคุณนทีนั่งทำหน้าเป๋อเหรออยู่ลำพัง อกคงแตกตายเลยมั้งนั่น กล้องก็ไม่ได้เอามาหาคนคุยด้วยก็ไม่ได้ ฮ่า ฮ่า สม... ............................................................... ไม่เคยนึกรังเกียจลางสังหรณ์ตัวเองได้เท่าครั้งนี้มาเลยตลอดชีวิตที่ผ่านมา ตอนก้าวขามาประตูหลังเวทีที่เป็นส่วนแต่งตัวสาวๆ นางแบบแท้และเทียมทั้งหลายก็ว่าตาซ้ายตาขวามันขยิบสลับกันอยู่ ใครจะไปรู้ว่ามันจะซรวยได้ใจขนาดนี้ "น่า น้องช่วยเจ๊หน่อยเถอะ...ชุดนี้มันเป็นเกาะอก แล้วร้านพี่ตัดมาเล็กไปไม่พอดี พอดีน้องเพชรเขานึกได้ว่าน้องลูกชุบแบ...เอ่อ...เล็กกว่านิ๊ดนึง น่าพอได้" หนุ่มร่างใหญ่ใจสาวแตกจีบปากจีบคอพูด ตรงประโยคช่วงท้ายปรายตามองส่วนเจ้าปัญหาที่ว่าของเพชรและฉันสลับกัน ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเบาลง เล่นเอาฉันต้องกอดอกปกป้องสิทธิสตรี (ที่ดันมีอยู่น้อยนิด) และอย่างที่ฉันรำคาญตัวเองอยู่ตลอดเวลาคือความขี้เกรงใจไม่รู้จักมีปากของฉันนี่แหล่ะ ผสมกับความเจ้ากี้เจ้าการอันน่าชังของเพื่อนสาวทอร์นาโด (ทั้งนิสัยและหน้าอกหน้าใจ) ทำให้ฉันไหลไปตามกระแสอย่างช่วยไม่ได้ กระแสอะไรกันฟะ ทำฉันต้องมานั่งหน้าเมื่อยเป็นตุ๊กตาอีกแล้ว "แหม...มันจะอะไรนักหนา แค่เดินๆ ไปก็พอน่า เนี่ยๆ เดินตรงๆ ไป พอสุดทางก็หมุนซ้าย หมุนขวา ยิ้มสวยๆ ใส่หน้ากล้องสักที แล้วเดินกลับ...มันยากตรงไหน" เพชรบ่นตอนฉันทำท่าเหมือนจะตายเมื่อแต่งตัวเสร็จรอคิวขึ้นเดิน "แล้วพูดก็พูดเถอะนะ...พอจับแต่งหน้าแต่งตา แต่งตัวดีๆ เข้าหน่อยแกก็สวยใช้ได้ มั่นใจหน่อย...เผื่อไงสามีแกจะได้หลง ไม่ดีเหรอ" ดูมันช่างสรรหาคำมาหว่านล้อมปลอบประโลมฉันเสียจริง ตัวเองผิดเองที่เกิดมาหน้าอกใหญ่ไซส์เอ็กซ์แอลเล่นเอาคนตัดผ้าหน้ามึนทำออกมาเล็กกว่าของจริง ดีนะว่าชุดฟินาเล่อะไรของเจ๊แกไม่ใช่เกาะอก เย็บๆ กลัดๆ อะไรเข้าหน่อยก็ปล่อยไปเฉิดฉายบนร่างกายแบบบางแต่อึ๋มจัดของอวิกาได้ อือ...อิจฉามันจัง "เอ้า...คุณหญิง แหม...มาทันเวลาพอดีเลยค่ะ" สิ้นเสียงคำประชดของเจ๊เจ้าของร้านตัดเสื้อที่เหมางานนี้โดยตรงฉันก็รู้สึกเหมือนเดจาวูบังเกิดขณะที่หันไปสบตาคุณหญิงที่ว่านั่นพอดี เจ้ย...สวยล่ะสิ ไม่สวยยังไงไหว ก็ยัยคุณหญิงคนนี้ที่ฉันไปยืนด่าปาวๆ อยู่เมื่อสองอาทิตย์ก่อนฉันยังร้อนๆ หนาวๆ ว่าแกจะส่งคนมาสืบหาพาลูกปืนมาเยี่ยมจากมือดีของแกบ้างรึเปล่า เอาล่ะหวา ยั๊งต้องมาเดินคู่กันอี๊ก...โอ ชะตาฟ้าแกล้งนางเอกอย่างฉันเสียจริง ท่าทางผะอืดผะอมของฉันกับอาการกัดฟันเข่นเขี้ยวของคุณหญิง 'ดากานดา' มันคงชัดเจนแดงแจ๋มาก ขนาดหยาบๆ อย่างเพชรยังจับได้ "แกจะมีความหลังอะไรกับคุณหญิงรึเปล่าชั้นไม่สน แต่ขอบอกไว้ ว่าชั้นอย่างดีใจเลยที่ไม่ต้องเดินกับยัยคุณหญิงนี่ โชคดีนะแก" แล้วมันก็เดินตัวปลิวไปอีกทางตอนที่ช่างแต่งหน้าแต่งตัวมาเรียกไปประดิษฐ์ประดอยชุดฟินาเล่ของมันในคิวท้ายสุด เพชร ฉันเกลียดแกว่ะ! ......................................................................... <มีต่อค่ะ> *แก้คำตามเม้นท์คุณชญาลีเค่อะ - -"* แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 51 08:42:43 แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 51 13:16:05 แก้ไขเมื่อ 10 พ.ค. 51 15:34:08 จากคุณ : BestChild - [ 10 พ.ค. 51 01:01:30 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สาบานตลอดชีวิตว่าต่อให้อดตายฉันก็จะไม่ยอมพลีกายเป็นนางแบบอีกเลย ความหน้าด้านตามสันดอนปกติของฉันมันไม่ช่วยเลยในสภาวะการณ์แสนกดดันและบีบคั้นจิตใจยิ่งอย่างนี้ ไอ้ชุดรึก็ประหลาดพิกล เกาะอกแน่นดีก็จริงแต่ดันเปิดสะดือเย็นวาบ ไอ้ผ้าไทยลายสวยสุดใจนั่นก็เหลือเกิน ใครหนอช่างใจร้ายออกแบบมายาวลากพื้นแต่ดันทะลึ่งเอวต้ำต่ำ แถมยังเจื๋อนผ่าหน้าขาซะเกือบเห็นไปถึงไหนๆ เวลาก้าวขาทีละอยากมุดลงรูตุ่น เอ่อ...ถ้ามันมาขุดไว้บนเวทีนี่อ่ะนะ แสงไฟเฟลชวูบวาบจากด้านล่างเวทีที่พุ่งตรงมาที่ฉันทำให้รู้สึกสั่นๆ แปลกๆ ทีตอนคุณนทีชอบแชะเล่นไม่ยักรู้สึก ไหนยังต้องมาเดินเกร็งหลบรังสีอำมหิตจากคุณหญิงยิ้มด้วยปากถากด้วยนัยน์ตาอย่างคุณเธอดากานดานี่อีก เอาฉันไปฆ่าให้ตายจะดีกว่าไหมคะ บทท่องอาขยานจากเพื่อนรักนามอวิกาสะเทือนก้องกลับไปกลับมาในหัวฉัน เดินตรงไป หมุนซ้ายขวา ยิ้มหวาน แล้วเดินกลับมา ง่ายจะตาย เออ! ง่าย แต่ฉันกำลังจะตายอยู่แล้ว ค่าที่ความมัวเมาเอาแต่ท่องทำให้ลืมจังหวะเดินกับคนข้างๆ ที่แต่งชุดลายคล้ายกันแต่แบบดูเป็นผู้ใหญ่กว่าด้วยผ้าที่ค่อนข้างมิดชิด ฉันเดินสะเปะสะปะไปกระทบกระทั่งกับคุณหญิงเข้าหลายหน จนมายืนยิ้ม(ที่พยายามให้มัน)หวานอยู่กลางเวที ถึงตอนนี้ฉันก็ได้รับการตอกย้ำความแน่ของตำแหน่งที่นั่งตามบัตรวีไอพีระดับเทพแล้วว่ามัน ริงไซด์ จริงๆ อย่างว่า ดูเอาสิว่าขนาดฉันยืนตาพร่าขาสั่นอยู่บนเวทียังเห็นหน้าคุณนทีได้ชัดแจ๋วแถวหน้าขนาดนี้ หนุ่มหล่อผู้ไม่เคยหยุดนิ่ง คีปวอร์คกิ้ง (Keep Walking) ตลอดเวลาอย่างเขากลับนั่งนิ่งประหลาด จ้องมาทางฉันแบบไม่ละสายตา นี่คงตะลึงว่าฉันสวยเอ็กซ์เซ็กกระจายล่ะสิ ไม่อีกทีก็คงอึ้งแบบทึ่งปนปลง โธ่...ฉัน บ๊ะ...ยัยป้านี่ก็ช่างเกะกะจริง ด่าอีกสักทีดีไหม ฉันคงเริ่มพาลเพราะความประหม่า คงไม่ใช่เพราะสายตาคุณนทีหรอกนะ ไม่ร้อก...มั๊ง การเดินแบบทุลักทุเลน่าปลงสังเวชของฉันผ่านไปได้แบบกระท่อนกระแท่น ฉันลากเอาสภาพเหนื่อยอ่อนหมดแรงราวกับวิ่งรอบสนามหลวงสองรอบหลังว่ายน้ำข้ามเจ้าพระยาที่ท่าพระจันทร์กลับเข้าหลังเวที เหลือบเห็นยัยเพชรสวยพริ้งยืนรอเดินออกคิวต่อไป "ไม่รู้ใครช่างสะเออะเอาเด็กกะโปโลที่ไหนมาเดินแบบ ดูสิ จะพางานเขาล่มแล้วไหมล่ะ" นั่งมึนๆ ก็แว่วเสียงเรไร เด็กกะโปโลอะไร ที่ไหน นิโคลมาหรือ (มุกเก่าไปเปล่าเจ๊?) "ไหนตอนก่อนที่ซ้อมเห็นเป็นน้องเพชร ลูกรัฐมนตรีช่วยฯ เขาเดินคู่กับฉันนี่ แล้วมันเกิดอะไร นี่เอาใครมายะ" ฉันยังเบลอๆ กับแสงเฟลชเมื่อครู่ที่ได้ยินผ่านหูยังไม่แปลความผ่านโพรเซสเซอร์เพนเที่ยมทูตกรุ่น "เอ่อ...คุณหญิงขา นี่น้องลูกชุบ เป็นเพื่อนสนิ๊ท สนิทของน้องเพชรเขาน่ะค่า พอดีมีแอ๊กซิเดนท์นิดหน่อย เลยต้องให้น้องเขามาแทน" เจ๊ตัดผ้าน่ารักขาดใจ สะบัดสะบิ้งตอบเอาใจคุณหญิง "ลูกใครล่ะเธอน่ะ ไม่เคยเห็นหน้าในงานไหนมาก่อน แหม...เจอกันครั้งก่อนร้ายนักนะ ปากแม่ค้าขนาดนั้น ลูกแม่ค้ารึเปล่าน่ะ" เปล่า ไม่ใช่ลูกแม่ค้า ฉันนี่แหล่ะแม่ค้า ยังไม่ทันตอบตามความคิดฉันก็รู้สึกได้จากแรงอยากรู้อยากเห็นที่เริ่มแผ่มาจากรอบๆ ตัว เด็กๆ ฝ่ายจัดเสื้อผ้าเริ่มขยับใกล้เข้ามา สงสัยมารอดูละครตอนใกล้อวสาน "ง่า พูดจากันดีๆ น่ารักๆ ดีกว่าไหมค๊า...นี่เพื่อนน้องเพชรค่า เพื่อนน้องเพชร" เจ๊พยายามย้ำชื่อคนพ่อใหญ่ไกล่เกลี่ยสถานการณ์หลังเวทีงานใหญ่ไฮโซก่อนที่มันจะกลายเป็นหลังโรงลิเกงานวัด สงสัยกลัวต้องรำกลับบ้านกันกระมังเพคะ... "แสดงว่าน้องเพชรคบเพื่อนผิดๆ คบเด็กสร้างบ้าน ไม่มีบุพการีสั่งสอนถึงได้ปล่อยไปพูดจาถอนหงอกคนที่มีอาวุโสกว่า" นั่น เหยียดปากเชิดหน้าพูด ส่วนประมวลผลฉันเริ่มรันแล้วล่ะ อีกเดี๋ยวนะ อีกเดี๋ยว "ไม่ได้เป็นเด็กสร้างบ้าน ไม่ได้เรียนวิศวะฯโยธา จบศิลปกรรมมา เป็นเจ้าของร้านศิลปิน ศักดินาพอใช้ได้ไหม" ฉันเอาน้ำเย็นเข้าลูบก่อน ถ้าไม่ได้ผลค่อยเอาน้ำร้อนสาด "ต๊าย...จบศิลปกรรม พ่อแม่เป็นใครล่ะเธอน่ะ" ยัง ยังไม่เลิก ดูเหมือนคุณหญิงนี่ไม่รู้จักเข็ด เห็นว่าวันนี้ฉันไม่มีพวกละได้ใจ "เป็นใครแล้วสำคัญตรงไหน...แล้วอย่างเพชรมีพ่อเป็นรัฐมนตรีล่ะคะ สำคัญไหม?" อวิกาเดินกลับมาแล้วค่ะ หิ้วชายผ้าฟินาเล่เดรสมาเลยค่ะ สวยซึ้งแต่แววตาโหดชอบกล "แหม...น้องเพชรก็น้องเพชรสิคะ ท่านรัฐมนตรีออกน่านับถือ น่าภูมิใจจะตาย แต่น่าจะเลือกคบเพื่อนมีหัวนอนปลายเท้าหน่อยนะคะ จะพาคนอย่างเราๆ มัวหมองเสียเปล่า" "แล้วเพื่อนเพชรไม่น่าภูมิใจตรงไหน ทำไมต้องถามว่าลูกใคร ลูกพ่อค้าปาท่องโก๋มันน่าอายหรือไง ลูกช่างแต่งหน้าโน่นล่ะ ลูกช่างเสียงนี่ล่ะ" ช่างแต่งหน้ากับซาวน์เอ็นจินเนียร์สาวห้าวที่วิ่งตามชุดฟินาเล่ปิดท้ายกลับมาหลังเวทีผงะเฮือก ค่าที่ตกใจว่าถูกยัดเยียดให้มีลูกที่ละอายในความเป็นบุพการีของตนไปเสียอย่างนั้น ดีแฮะ...ฉันยังไม่ทันของขึ้นก็มีคนมาขึ้นของแทนเสียแล้ว ของเขาแรงเสียด้วยสิทีนี้ "ภูมิใจสิ ฉันยังภาคภูมิใจในความไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ของฉันเลย" เสียงหนึ่งดังขั้นมาท่ามกลางความตกตะลึงของชนกลุ่มน้อยที่เริ่มเพิ่มจำนวนหลังเวที เธอคนนี้คือดีไซเนอร์คนหนึ่งของงานที่มีชื่อเสียงโด่งดังไปถึงเวทีระดับโลก คนที่ใครๆ ต่างก็ยกให้เป็นฟินาเล่ตัวจริงของงาน แต่ความจริงที่ทำให้ความมีชื่อเสียงโด่งดังของเธอได้รับคำนิยมอย่างท่วมท้นคือความจริงที่ว่า...เธอตาบอด "คุณหญิงดากานดาคะ ดิฉันเป็นเด็กกำพร้าค่ะ เกิดมาอยู่ในโลกมืดมนโดยไม่เคยรู้ว่าพ่อและแม่ชื่ออะไร ไม่เคยมีบุพการีที่ไหนมาสั่งมาสอน มีแต่ครูและผู้ให้ คนอีกมากมายที่ให้กำลังใจมาจนถึงวันนี้" เธอเดินเข้ามาท่ามกลางแสงไฟสลัวด้วยดวงตามืดมนอย่างสง่าผ่าเผย ยิ่งเสียกว่าฉันหรือใครๆ ที่พยายามยืดอกเดินไปท่ามกลางแสงไฟนับร้อยดวงเสียอีก "ดิฉันนี่แหล่ะค่ะ ลูกไม่มีพ่อ ไม่มีหัวนอนปลายเท้าของจริง และคนพิการทางสายตาอย่างดิฉันมันคงต่ำต้อยเหลือเกินสำหรับคุณหญิงสินะคะ" เธอยังคงพูดเรียบๆ เรื่อยๆ น้ำเสียงที่ราบเรียบอ่อนโยนไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา ถ้าคิดจะสะกดสิ่งรอบข้างให้หยุดนิ่งด้วยคำพูดเรียบเฉยแต่หนักแน่นจริงใจขนาดนี้ นี่คือตัวอย่างที่ทำสำเร็จ "คุณหญิงคะ...ดิฉันคงมิกล้าที่จะล่วงเกิน เพียงแค่อยากเสนอแนะให้ฟังสักนิด ว่าอย่าใช้ศักดินาอำนาจกับสิ่งลวงตามาตัดสินใครๆ" ด้วยประโยคยาวๆ ของเธอทำให้ฉันนึกถึงคำพูดใครบางคนขึ้นมา "ขออภัยนะคะ อีกครั้งเดียวเท่านั้นที่ฉันจะพูด..." ฉันทำลายความเงียบจากความอึ้งตะลึงงันของทุกคนในที่นี้ขึ้นมา "มีเพื่อนฉันคนนึง เขาเคยพูดเอาไว้ว่า เราสามารถมีความภาคภูมิใจจากสิ่งที่สัมผัสได้ด้วยใจ ไม่ใช่มองเห็นได้ด้วยตา...เขาเป็นเพื่อนที่น่าภาคภูมิใจของฉันอีกคนนึงค่ะ..." ฉันหันไปสบตาเพชรเพื่อส่งสาน์นให้รู้ว่า เธอเป็นอีกคนหนึ่งในจำนวนนั้น "ภาคภูมิใจแม้จะไม่รู้ว่าเขาเป็นลูกใครก็ตาม" ฉันต่อจนจบประโยค คุณหญิงค่อยเปลี่ยนจากหน้าซีดขาวเป็นสีเข้มขึ้นเรื่อยๆ "พี่ พี่ต้อด...." ใครคนนึงวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหาซาวน์เอ็นจินเนียร์ในสถานการณ์ของเรา "เปิดเสียงทำไม งานพินาศไปหมดแล้ว!" ซาวน์เอ็นจินเนียร์เบิกตาโพลง ก้มมองไมโครโฟนในมือตัวเองทำหน้าเหมือนโลกจะแตกเสียให้ได้ "ฉิบ-หา- ล่ะ" มือรีบกดปิดปุ่มไมโครโฟนพัลวัน ปากยังคงพึมพำถึงเคราะห์กรรมซ้ำร้ายเพียงเพราะเข้ามาใส่ถ่านไมค์ลอยเตรียมออกไปเปลี่ยนให้พิธีกรข้างนอก แต่ดันเดินมาเจอฉากไคลแมกซ์เผลอไปเปิดไมค์เมื่อไหร่ไม่รู้ ป่านนี้คนทั้งงานคงได้รับชมละครวิทยุเอเอ็มแบบเต็มๆ ชอตกันไปแล้ว "เอาล่ะ ถึงคิวที่เราต้องไปโชว์ตัวขอบคุณแขกกันแล้ว ไปเถอะ" ดีไซเนอร์ที่มีดวงตาสมบูรณ์ประคองแขนเพื่อนดีไซเนอร์คู่หูที่ใช้ใจแทนดวงตากันเดินตามเพชรที่พร้อมกลับไปทำหน้าที่บนเวทีอีกครั้งในฐานะผู้นำเสนอผลงานจากความภาคภูมิใจด้วยความเต็มใจยิ่ง "อ้อ...เดี๋ยว...คุณหญิงยังอยู่ใช่ไหม อย่าเพิ่งรีบกลับไปนะคะ รอฟังเสียงปรบมืออีกนิด คุณหญิงจะได้คำตอบทั้งหมดที่คุณยังไม่เข้าใจ...เพราะดิฉันภาคภูมิใจค่ะ" นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่แว่วผ่านหูเข้ามาก่อนเธอเดินออกไปรับเสียงปรบมืออื้ออึงยาวนานยิ่งกว่าครั้งไหนมันทำให้ฉันไม่สามารถหุบยิ้มได้ ความภาคภูมิที่สัมผัสได้ด้วยหัวใจ ไม่ใช่การมองเห็นด้วยดวงตาอย่างนั้นหรือ ไม่ขอสนใจคุณหญิงอะไรนั่นแล้ว เธอจะยืนให้สื่อรอถ่ายรูปไปลงหน้าสังคมพรุ่งนี้ หรือจะรีบจรลีไปก็แล้วแต่ วันนี้ฉันมีความสุขเหลือเกิน พอเปลี่ยนชุดสวยแต่เสียวกลับมาเป็นตัวของตัวเองได้สำเร็จฉันก็เดินออกมาจากห้องแต่งตัวหลังเวทีพร้อมเพชร และก็ต้องหยุดกึกเมื่อใครคนหนึ่ง (ซึ่งฉันลืมไปแล้วว่าหิ้วเขามาด้วย) ยืนยิ้มพิงผนังข้างประตูรออยู่ "พ่อผมเป็นชาวไร่ จบปริญญาตรีสาขาวิชาเกษตรมาด้วยการขอทุนตลอดตั้งแต่จบการศึกษาภาคบังคับ แม่ผมเป็นครูสอนนักเรียนอยู่ที่โรงเรียนในจันทบุรีอีกห้าปีก็เกษียณ ปัจจุบันทั้งคู่อาศัยอยู่ที่บ้านไร่จังหวัดจันทบุรีอย่างแข็งแรงดีมีความสุขครับผม" ค่ะ...แล้วมารายงานฉันทำไมคะ เมามาหรือเปล่า "ถ้าไม่ขัดข้องอะไร สักวันผมจะพาคุณไปเยี่ยมท่านละกันนะ แนะนำเขาว่านี่ ผู้หญิงสวยๆ คนนี้เป็นคนที่ภาคภูมิใจในตัวผม...ดีไหม?" โอ...แม่เจ้า เพชรผิวปากหวือในขณะที่ฉันทำปากหายไปแล้ว ดีนะที่เขาไม่มีกล้องถ่ายรูปมาด้วยไม่งั้นเขาคงรีบยกมันขึ้นมาถ่ายมนุษย์ที่กลายเป็นตู้ไปรษณีย์ตรงนี้เสียแล้ว บ้า...คนเขาเขินไม่ใช่รึไง! ..................................... <จบตอน 5> แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 51 08:43:37 แก้ไขเมื่อ 10 พ.ค. 51 15:34:59 จากคุณ : BestChild - [ 10 พ.ค. 51 01:05:14 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนห้านี้ไม่ยาวทรมานใจเหมือนตอนที่แล้ว ความคลั่งมันลดลงไปแยะ - -" คราวนี้ขออ้อนออดกันตรงๆ เลยนะคะ ใครเข้ามาอ่านก็ช่วยลงชื่อทักทายกันนิ๊ด...คราวหน้าตอนจบแล้ว เผื่อได้กำลังใจไปเข็นตอนจบให้มันสวยๆ พลีส...(แล้วมันจะกลายเป็นเรื่องที่มีตอนต่อเรื่องแรกในชีวิตที่เขียนจนจบ! กะสร้างประวัติศาสตร์เลยนะน่ะ) ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ -/l\- จากคุณ : BestChild - [ 10 พ.ค. 51 01:09:50 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่าoรวดเดียวห้าตอนค่ะ เรื่องนี้น่ารักจัง มุกกระจาย คุณ BestChild ต้องเป็นคนคุยสนุกมากๆแน่เลย อ่านไปยิ้มไปตลอดเลยค่ะ แถมมีแทรกแง่คิดด้วย แต่แหมเหมือนนางเอกเราเสียฟอร์มหลุดปากบอกความในใจบ่อยจัง เลยไม่ค่อยได้เล่นตัวเลย แบบว่าอยากเห็นมุกจีบสาวคุณนทีเยอะๆน่ะค่ะ ฮิฮิ ตอนหน้าจบแล้ว เร็วจังเลย ขอยาวๆแบบตอนที่สี่นะคะ อยากอ่านเยอะๆ จากคุณ : wanida - [ 10 พ.ค. 51 10:49:13 A:129.11.13.24 X: TicketID:175963 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ก็ยังฮาสนุกเหมอนเคยนี่นา ถึงคนเขียนจะออกตัวว่า"......มุกอาจตันๆ ไปหน่อย..." ก็ตาม แถมจบตอนแบบน่ารักๆเสียด้วย จากคุณ : Psycho man - [ 10 พ.ค. 51 11:13:59 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เอามาลงต่อเลยไม่ได้เหรอคะ เพิ่งมาอ่านตอนสามนี่เอง ติดซะแร้ววววว ^ ^" จากคุณ : แอบอ่าน แต่ไม่เคยลงชื่อ (@ one-heart @) - [ 10 พ.ค. 51 12:15:59 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คุณ BestChild ขา ขอติงนิดนึง ไม่รู้ตั้งใจแฝงอะไรมั้ย แต่ถ้าไม่ได้ตั้งใจอะไรเป็นพิเศษ เปลี่ยนชื่อคุณหญิงนิดนึงดีมั้ยอะ แก้วกัลยาเนี่ย เป็นชื่อดอกไม้ที่สมเด็พพระพี่นางฯ พระราชทานให้เป็นดอกไม้สำหรับผู้พิการค่ะ (ดอกไม้ประดิษฐ์) มีเพลงที่แต่งชื่อเพลงนี้เหมือนกัน บังเอิญว่าคนที่ร้องเพลงนี้ให้คนทั่วไปฟังครั้งแรก เป็นคนพิการทางสายตาเสียด้วย จากคุณ : scottie - [ 10 พ.ค. 51 15:13:18 ]

ความคิดเห็นที่ 8 กลับมาแก้ชื่อคุณหญิงที่พลั้งไปเพราะความไม่รู้ค่ะ ขอบคุณคุณ scottie หลายๆ ที่มาช่วยติงเรื่องนี้ เป็นผู้อ่านที่น่ารักจริงๆ รักคุณจัง...^_^ จากคุณ : BestChild - [ 10 พ.ค. 51 15:36:55 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สนกุอ่ะ ชอบจังๆ แหม๊ ตรงไปตรงมากันดีจัง อยากจะได้เพื่อนแบบนี้หลายๆ คน คงเข้าขากับอิฉันดีเหมือนกัน 555 รอตอนต่อไปค่า ^^ อ้อ นี๊ดนึงนะคะ คำว่า "ปอนด์" นี่เป็นมุขรึเปล่าคะ "ปอนๆ" น่าจะสะกดแบบนี้นะ (หรือเป็นมุขกว่าลูกชุบน้ำหนักนับเป็นปอนด์??) จากคุณ : ชญาลี - [ 10 พ.ค. 51 23:45:04 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตลกดีค่ะ ฮ่า ฮ่า จากคุณ : เมฆฝน (x'mas) - [ 12 พ.ค. 51 01:11:45 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ชอบม้ากมากค่า ยิ้มไม่หุบเลยเหมือนกัน จากคุณ : Mneme (Mnemosyne) - [ 12 พ.ค. 51 02:40:38 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาอ่านมุข ร่วงหล่นแถวนี้ ตั้งใจอ่าน ซ้ำตรวจคำผิดไว้ให้เยอะเชียวนะคะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 12 พ.ค. 51 04:35:43 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เอาล่ะสิ... จะกลับลำยังไงล่ะยัยชุบ = =' ว่าแต่... ปกติแล้ว MC ในงานเวลาลงเวทีเขาจะต้องยื่นไมค์ให้สตาฟฟ์ไว้ไม่ใช่เหรอคะ (เอ่อ... แบบว่าจำมาจากตัวเองเคยไปรองมือรองเท้าคนพวกนี้มาก่อนอ่ะค่ะ) กำลังว่าจะท้วงเรื่องยัยคุณหญิงนี่เหมือนกัน แต่พี่สก็อตตี้พูดแล้ว เลยรอดตัวไป ฮา!!!~ จากคุณ : ตัว(Z) - [ 13 พ.ค. 51 02:07:05 ]

ความคิดเห็นที่ 14 Big Thank ค่ะคุณ ตัว (Z) เอาเป็นว่า ซาวน์เอ็นฯ หน้ามึนแย่งงานสตาฟมาละกัน...(อะไรของแก๊ นัง Best) ส่วนคุณหญิง...เพื่อความสบายใจ เปลี่ยนชื่ออีกทีดีกว่า เอาแบบ หลุดโลกไปเลย เฮ่อ เฮ่อ จากคุณ : BestChild - [ 13 พ.ค. 51 08:40:44 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตอนสุดท้ายค่ะ จบแล้วแหล่ะ T T ตามไปอ่านกันนะคะ นะ นะ... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6610984/W6610984.html จากคุณ : BestChild - [ 15 พ.ค. 51 20:34:24 ]