ความคิดเห็นที่ 1 ทุกปีที่สะพานข้ามแม่น้ำแควนี้จะมีงานประจำปี แรกๆ ชาวเมืองกาญจน์ตื่นเต้นดี แต่ไปๆมาๆจัดมาหลายสิบปี ชักเริ่มเบื่อ หลังๆมานี่หนูยังไม่เค้ยไม่เคยไปเยี่ยมงานเลยสักคืนเดียว เพราะบรรยากาศเปลี่ยนไปหมด เปลี่ยนไปเป็นตลาดนัดขายของยามดึก สินค้าก็ครือๆกัน แต่งานสะพานมีจุดขายอยู่ที่ไลท์แอนด์ซาวน์ ที่เค้าเรียกว่า การแสดงแสงและเสียง มีเสียงบรรยาย มีจุดพลุไฟ และมีการระเบิดสะพานปลอมๆ เลียนแบบเหตุการณ์จริงๆ เมื่อสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง ดีหรือไม่ดี ความเห็นของหนูคงตัดสินไม่ได้  แต่หนูว่าน่าตื่นตาที่สุดตอนจุดพลุสวยๆพุ่งไปบนท้องฟ้า แค่นี้แหละค่ะ ท้องฟ้ามืดดำ ตัดกับสีรุ้งประกายของพลุทั้งหลาย เขียว ฟ้า แดง ขวา แตกเป็นดวงๆ คล้ายดอกไม้ดอกใหญ่บนท้องฟ้า เฮ้อ..เพลินดีจัง แต่เสียงนี่สิคะ หนูว่าต้องปรับปรุง ดังไปหน่อย อิอิอิ  ชมสะพานเสร็จเราก็ไปตลาดนัดกลางคืนกัน ตลาดนัดแห่งนี้ชุมนุมวัยรุ่นชาวกาญจน์เชียวค่ะ มีข้าวของมากมาย อาหารการกินก็เพียบ เรียกว่าตีทุกตลาดแตกกระเจิง หุหุหุ รวมทั้งตลาดที่หนูขายของอยู่ด้วย อิอิอิ  ป้าหนอนของเราไม่ได้ซื้ออะไรหรอกค่ะ เธอสอดส่ายหาหอยที่เป็นหินอยู่อย่างเดียวเท่านั้นเอง อิอิอิ เราตื่นเช้า ไปเที่ยวตลาดเช้ามืดกันก่อน...ไปกินข้าวต้มร้านเจ้าประจำของหนู ขายข้าวต้มหมู อร่อยมาก..แต่ป้าหนอนว่า “มันเค็มไปว่ะแก สงสัยเค็มตังช่าย” แต่ยังไงก็แล้วแต่ ป้าหนอนกินหมดแหละน้า ค่อยยังชั่วหน่อยเพื่อนมาเที่ยวบ้านทั้งที ต้องพาไปที่ดีๆ กินอาหารอร่อยจริงมั้ยคะ? เราไปสังขละบุรีโดยรถตู้โดยสารค่ะ  รถใหม่เอี่ยมเลย พอดีหนูได้รู้จักกับคนขายตั๋วเลยสามารถได้ที่ดีๆ เย้ๆๆ (แอบเล่าอย่างปลื้มหน่อย ไอ้ที่รู้จักนี่เพราะหนูแค่ยิ้มๆ ทักทายเขา คุยกับเขาเรื่องธรรมมะนิดๆ ไม่ยักรู้ว่าจะเป็นประโยชน์ได้แฮ่ะ) คืองี้ค่ะ รถตู้ที่ว่านี่ คนใช้บริการเยอะ พอเปิดขายตั๋วเท่านั้นแลค่ะ คนกรูเข้าแถวเป็นขบวนยาวเฟื้อยเลย อิอิอิ หนูใช้เส้นนิดๆ แต่ออนคิวนะคะ ไม่ได้แซงคิวใครเลยขอบอก(ยิ้ม) จากคุณ : หนูธันย์ - [ 10 พ.ค. 51 04:17:28 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ไม่ใช่ครั้งแรกที่หนูไปสังขละ แต่เป็นครั้งแรกที่จะได้สัมผัสสังขละบุรีจริงๆ  หนูต้องบอกว่า...ครั้งแรกเหมือนเอาตัวนั่งรถผ่าน 55555 เพราะคนที่ไปด้วยเขาค่อนข้างเผด็จการ ลงๆไปจ๋อมๆ จิ้มๆ สักประเดี๋ยวขึ้นรถอีกแล้ว อะไรฟ่ะเนี้ย(ตอนนั้นหนูบ่นในใจอย่างนี้จริงๆ) ขาไปคุยกันสนุกสนาน หัวเราะกันคิกคัก แต่พอรถผ่านเลยเมืองทองผาภูมิเริ่มขึ้นภูเขาคดเคี้ยวเท่านั้นแลค้า ไอ้พลาสเตอร์ยาแผ่นใหญ่ที่ใช้แปะเวลาปวดฟัน ป้าหนอนให้แปะไว้เหนือสะดือก่อนขึ้นรถใช้การไม่ยักได้ หนูเกิดอาการคลื่นไส้อย่างรุนแรง อยากจะเอาข้าวต้มหมูออกมาเต็มที ทำท่าผะอืดผะอม คล้ายคนแพ้ท้อง แต่..แต่ไม่กล้าทำเช่นนั้น เพราะพ่อคนขับแอบมองหนูทางกระจกมองหลังตลอดเวลาเลย ฮ่าฮ่าฮ่า แต่คุณป้าศรีขา เขาบ่ได้พิศวาสหนูแต่ประการใด เขามองเขม็งด้วยสายตาดุๆ แปลได้ใจความว่า “อย่า อย่าเชียวนะเจ๊ อย่ามาอ๊วกใส่รถผมเชียว ไม่งั้นน่าดู ฮึ่ม” หนูจึงต้องกล้ำกลืนข้าวต้มหมูที่มาจ่อคอหอยให้ลงไปที่กระเพราอย่างยากเย็นมากๆ ฮื่อๆ ที่ตลกอีกอย่างหนึ่ง คือ หนูพยายามจะหลับ หลับแก้อาการคลื่นไส้ พอหลับแล้ว เราก็ไม่รู้ตัวใช่มั้ยคะ เผลอไปพิงพี่อีกคนหนึ่งเฉยเลย(ดู๊ แทนที่จะพิงป้าหนอนเพื่อนเรา) ไงละคะที่นี่ พอมีคนลงไปจากรถหนึ่งคน พี่(คนที่ถูกหนูเอาหัวไปอิง) เขาจึงได้นี่เลย ย้ายไปนั่งที่อื่น อิอิอิ ป้าหนอนแอบมากระซิบบอกหนูว่า “ขอให้แกรู้ตัวไว้เถิ้ดดด ว่าเขาหนีแก” หนูได้แต่นึกขอโทษเขาในใจ โธ่..พี่ขาไม่ได้ตั้งใจรบกวนพี่เล้ยย จริงๆ จากคุณ : หนูธันย์ - [ 10 พ.ค. 51 04:18:13 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตลาดสังขละบุรีใหญ่ค่ะ  ใหญ่กว่า..ตลาดที่หนูขายของอีกค่ะ คุณป้าศรี แถมมีทุกอย่างอีกตะหาก..อาหารสดอาหารแห้ง และที่สำคัญ ราคานี่ไม่ได้แตกต่างสักนิดเดียวเลยค่ะ อันนี้ดีจริงๆ บ้านพักที่ป้าหนอนแอบเล็งไว้ทางอินเตอร์เน็ต ชื่อว่า “สามประสบรีสอร์ท” ทีแรกเราเดินท่อมๆไปกัน เห็นป้ายอยู่ลิบๆนึกว่าเดินไปถึงไหว ที่ไหนได้ค่ะ ไกลใช่เล่น พอดีมีน้องเมล์เครื่องผ่านมา เลยเสร็จเรา สองคนร้อยกว่ากิโลแบกเราไปส่งยังสะพานมอญ เย้...ค่อยยังชั่วหน่อย สามประสบรีสอร์ท สวยประมาณหนึ่งค่ะ ออกแนวเรียบๆ แต่ที่เด่นคือใกล้กับสะพานมอญมากๆ สามารถเดินลงไปทอดน่องได้(น่องจะโป่งเวลาเดินขึ้นเพราะทางลาดชันสูงเชียวค่ะ) เราได้ห้องพักนอนสองคน สนน.ราคาไม่ใช่เล่นคือ คืนละหกร้อย โอ๊ย ..แม่เจ้า แต่ป้าหนอนบอกว่านี่โอเคที่สุด ที่อื่นอาจถูกกว่านี่ แต่เป็นห้องน้ำรวม “แกจะเอาเหรอ ประเดี๋ยวเจอห้องน้ำเป็นรูจะส่ายหน้าไม่เอาอีก” อันนี้ป้าหนอนเขาล้อหนูค่ะ อิอิอิ ตอนเราไปเที่ยวเกาะช้างกันนั้น เราเช่ามอเตอร์ไซด์ตะเวณดูที่พัก มีที่หนึ่งหาดสวย บ้านพักโอเค ราคายิ่งโอเค วิวผู้ร่วมพักยิ่งโอเค เพราะมีแต่ฝรั่งหล่อๆ อูย...หนูชอบ ฮ่าฮ่าฮ่า แต่ห้องน้ำไม่โอเคค่ะ อิอิอิ เหตุเพราะว่าหนูทดลองไปฉิ้งฉ่องแล้ว เจอรูเบ้อเริ่มขนาดกำปั้นรอดได้ ขนาดหนูอยู่ข้างในอย่างเห็นภาพข้างนอกชัดเจน วิวกว้างเป็นพาโนรามาเชียว อิอิอิ อย่างนี้หนูจะไปกล้าอยู่ได้อย่างไร แต่ขนาดบ่นๆว่าราคาห้องพักแพงนั้น แถวราคานี้เราอยู่ได้แค่คืนเดียวอีกตะหาก เพราะคืนต่อมาห้องพักถูกจองไว้เต็มแล้ว..เราจะต้องไปพักที่อื่น หรือใหม่ก็ขยับไปพักห้องที่ใหญ่กว่าเดิม แพงกว่าเดิม คือ คืนละ พันสองร้อยบาท แต่..เขาลดให้เหลือเก้าร้อยบาท  หนูยังบ่นเลย ลดให้หกร้อยก็ไม่ได้ อิอิอิอิอิ เราเลยยังไม่ได้ตกลงอะไร ที่นี่หาเช่ามอเตอร์ไซด์ก็ยากค่ะ พนักงานที่รีสอร์ทบอกว่า ยินดีติดต่อให้ถ้าเราเป็นแขกพักที่นี่  ถ้าเราไม่มีคนรับรองแล้ว ไม่มีใครให้เราเช่าเพราะว่า มอเตอร์ไซด์หายบ่อยๆ ด้วย.. “คือว่า มังเอาข้ามฝั่งไปฝั่งโน่งกันหมกค้า” คุณป้าศรีโปรดอ่านเป็งสำเนียงของพม่ามอญนะค้า..อิอิอิ มอเตอร์ไซด์เช่าวันละสองร้อยเติมน้ำมันเอง แต่คุ้มค่ะ เพราะถ้ามาเที่ยวที่นี่ไม่มีรถแล้ว คงไปไหนกันลำบากแย่ จากคุณ : หนูธันย์ - [ 10 พ.ค. 51 04:19:18 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จัดของเขาที่พัก เราก็ซิ่งกันเลย จุดแรกที่เราไปคือ ชุมชนมอญ ที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของสะพานไม้ หรือ สะพานมอญนั่น  ที่เด่นๆ แน่นอน ต้องเป็นวัดหลวงพ่ออุตตะมะ หรือ วัดวังก์วิเวกการาม แหม... เป็นจังหวะดีที่วัดเขากำลังมีงานฉลองเจดีย์พุทธคยา..ฮี่ฮี่ฮี่..ที่วัดนี้มีเจดีย์พุทธคยาจำลองด้วยนะคะ... เราไปแถวอุโบสถ ผู้คนมากมายมาชุมนุมกันเพื่อทำบุญ ส่วนมากเป็นชาวมอญค่ะ  อูย...สาวมอญแต่งตัวไปวัดสวยมากค่ะคุณป้า  เธอนุ่งซิ่นสีสด เสื้อสวยๆ ห่มสไบถัก..แถวแต่ละนางส่วนมาก ทรวดทรงองค์เอวงามค่ะ (เพราะฝึกแบกของเทินไว้บนหัว) หนูพูดชมไม่ขาดปาก...นิสัย..อิอิอิ เห็นอะไรดีๆต้องชมค่ะ เขามีโรงทานแจกอาหารด้วย แน่ะ คุณป้าศรีขา มีป้ายหอยทอดเด่นเด้งออกมา หนูสะกิดป้าหนอน “ป้าๆๆ เราไปกินหอยทอดมอญฟรีกันเหอะ” คือหนูเข้าใจว่า เป็นหอยทอดสูตรพิเศษของชาวมอญ ป้าหนอนทำหน้าไม่เห็นด้วยเท่าไหร่ที่หนูจะบังอาจแย่งชาวบ้านกิน อิอิอิ แต่พอเราเข้าไปใกล้ปุ๊ป เห็นป้ายชัดๆ กลายเป็นป้ายหอยทอดแม่...(อะไรจำไม่ได้ค่ะ) มาจากซอยลาดพร้าว 106 หนูขำกลิ้งเลย ยังไงก็ไม่ได้ชิมอยู่ดี เพราะหอยหมดค่ะ อิอิอิ เราเห็นว่า..ทางวัดกำลังมีงานบุญ จึงไม่สะดวกที่เราจะไปเดินเอ้อระเหยในวัดชมโน่นชมนี่...จึงหันหัวรถตะเวนหมู่บ้านมอญกัน  ก่อนจะแวะหม่ำมื้อเที่ยงกันที่เชิงสะพาน(อีกฝั่งหนึ่ง) มีร้านค้าขายของที่ระลึก(ตามระเบียบพัก) ร้านข้าวประชันหน้ากันขนาบสองฟาก แหม...การค้าแบบนี้เวลามีลูกค้ามากๆกระจายกันไป แต่มีลูกค้าสองคนเดินดุ่ม กว่าจะเข้าร้านไหนได้มันเกรงใจจริ้งจริง เพราะแต่ละร้านเรียกกันเสียงขรมเชียว ยังไงก็ได้อิ่มอยู่ร้านหนึ่งค่ะ อิ่มข้าวเสร็จเดินดูของฝาก ป้าหนอนที่แอบไปสำรวจกระซิบว่า “นี่เจ๊ ตะกี้ฉันเห็นผ้าพันคอผืนยาวที่สาวมอญเค้าห่มกันเนี่ย เหมือนงานแท๊ตติ้งเลยว่ะ” “หนูก็ว่าใช่ป้า เพราะรายมันละเอียด” “แพงหรือเปล่าไม่รู้เนอะ ก็มันทำยากนี่ ต้องคนมีสมองเท่านั้นนิ ฮิฮิฮิ” ป้าหนอนพูดไปหัวเราะ ฮิฮิ ไป หนูรู้ทันเขาหรอกว่าเขาคิดอะไรอยู่ มันเป็นเรื่องเปิ่นๆของหนูเองค่ะ คุณป้าศรี จากคุณ : หนูธันย์ - [ 10 พ.ค. 51 04:20:25 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เมื่อครั้งจะไปปฏิบัติธรรมเมื่อปีก่อนๆ หนูแวะไปหาน้องชายสุดที่รักนาย กระบือหนุ่มสุดหล่อ ซึ่งเป็นควาย เอ๊ย อาจารย์ อิอิอิ ขอโทษค่ะลืมตัวไป เขาอยู่แถวนั้นไงคะ เราจึงนัดกันที่ฟิวเจอร์ปาร์ค รังสิต ตามธรรมเนียมการเดินห้างแหละค่ะ ต้องเดินชมสินค้า กินข้าว พลันสายตาหนูไปปะทะเข้ากับร้านงานฝีมือร้านหนึ่ง ขายอุปกรณ์ต่างๆ ไหมพรมสวยๆ หนูรี่เข้าไปเลยค่ะ ตอนนั้นกำลังเห่อถักโครเชต์อย่างเมามัน... หนูชอบผ้าลูกไม้ค่ะ โดยเฉพาะงานถัก ชอบมาก หนูเลยสนใจ “แท๊ตติ้ง” เพราะเวลาถักแล้วจะเป็นลูกไม้สวยๆ แน่นๆ เพราะใช้สองไม้สอยกัน ไม่เหมือนการถักโครเชต์ที่ต้องใช้โซ่เป็นตัวเชื่อมซึ่งงานจะอ่อนและหยาบกว่ากันนิดหนึ่ง หนูเห็นอุปกรณ์ถักแท๊ตติ้งและหนังสือสอน..หยิบเลยค่ะ และทันใดเหมือนกันพนักงานรี่เข้ามาใกล้ๆมาเหมือนกัน “แท๊ตติ้งนี่น่ากลัวจะทำยากเนอะ ดูแล้วไม่เข้าใจ” หนูเปิดหนังสือดู พร้อมพูดเปรยๆกับเจ้าน้องชายที่ยืนใกล้ๆ “ใช่ค่ะ ไม่ใช่ใครก็ทำได้ ต้องคนมีสมองเท่านั้นถึงจะทำได้” เสียงที่ตอบนี่ไม่ใช่เจ้ากระบือหนุ่มสุดหล่อ แต่เป็นน้องพนักงานขายที่พูดส่งเสริมหนูม๊ากกกกกกกกกก  เจ้าน้องชายนั้น...หัวเราะลั่นร้าน หนูเซ่อไปเลย “เจ๊ น้องเขาว่าเจ๊...นะ” เฮ้อ ถูกด่าแต่ขำ สงสัยหน้าตาหนูคงไม่ค่อยฉลาด อิอิอิ มุขนี้เลยเป็นที่ล้อเลียนหนูไปพักใหญ่ เพราะไอ้น้องถ้วย(เวร)ตะไล เอาไปเผยแพร่ จนเป็นที่ขายหน้ายิ่งนัก  แต่ แต่ หนูชินเสียแล้วไอ้เรื่องขายหน้านี่หนูเซ่อซ่าทำบ่อย ฮี่ฮี่ เราเลยพนันกัน เพราะหนูว่าไม่น่าแพง ราคาไม่น่าจะเกินหนึ่งร้อยห้าสิบบาทต่อผืน “เฮ้ยไม่ได้แก...ขนาดผ้าพันคอโครเชต์แบบธรรมดายังร้อยเก้าสิบเก้าเลย ฉันว่าน่าจะสามร้อยต่อผืน” แต่ขอโทษ...หนูเดาถูกเผงผืนหนึ่งร้อยห้าสิบบาท ลดกันแล้วเหลือแค่ร้อยยี่สิบห้าบาทต่อผืน มีให้เลือกมากมายหลายสี  ป้าหนอนเลือกเป็นสนุก ซื้อไปเกือบสิบกว่าผืน(คือว่าเขาเพื่อนเยอะค่ะ) ส่วนหนูสองผืนจอด อิอิอิ ฝากแม่กับเพื่อนคนหนึ่งที่เขาชอบแต่งตัวเก๋จึ้ดส์.. เลือกไปหัวเราะกันไป เพราะผ้าพันคอแท๊ตติ้งนี่ ชาวพม่า(ที่เป็นแม่บ้าน) ถักเป็นอาชีพเสริม “ว้อยๆ  ชาวพม่ามีสมองกว่าแกอีกเจ๊...แต่แกไม่ต้องเสียใจนะ บรรดาผ้าที่ฉันซื้อไปฝากเพื่อนๆเรา ฉันจะบอกว่าแกถักแท๊ตติ้งพวกนี้เองแล้วกัน” อิอิอิ  เราหัวเราะกันลั่นเลย จนแม่ค้าสงสัยว่าเราคงเพื้ยนกันไปทั้งคู่ ของฝากคล้ายๆกันไปหมด ผ้าซิ่น ผ้าคลุมไหล่ปักเลื่อม กระเป๋า แต่ที่เด่นๆเห็นจะเป็นผ้าโสร่ง แป้งพม่า และที่ชอบมากๆ คือตะเกียงพม่าสำหรับใส่เทียน น่ารักดีค่ะ ราคาไม่แพงด้วย หนูเลยหิ้วกลับบ้านเสียสองอัน ชอบ..ตอนนี้ยิ่งกำลังบ้าจุดเทียนสร้างบรรยากาศ ที่ปรื้ดแตกกว่า เล่นเอาหนูแทบตายคือการขี่มอเตอร์ไซด์ฝ่าแดดไปร่อนที่ด่านเจดีย์สามองค์  ระยะทางแค่เกือบยี่สิบกิโลเอง อูย... แถมไปถึงด่านพม่ายังปิดอีก..เสียเทียวจริงๆค่ะ คุณป้าศรีเคยไปเยี่ยมด่านเจดีย์สามองค์หรือยังคะ? เป็นสถานที่เชิดชูเป็นตัวเรียกนักท่องเที่ยว แต่หนูไม่เห็นมีอะไรมากไปกว่าเจดีย์สามองค์ที่ยืนเรียงกันเป็นแถวหน้ากระดาน..เก่าแก่ทรุดโทรม ทัศนีย์ภาพรอบข้าง หมายถึงการจัดวางต้นไม้ สวนสวย อะไรแบบนี้ ไม่ได้คะแนน เพราะออกแนวตามมีตามเกิดมาก แถมบริเวณเจดีย์ที่เป็นสนามหญ้ารอบล้อมด้วยโซ่ ยังมีเศษขยะปลิวไสว เป็นศิลปะแบบมักง่ายที่ไม่ยอมช่วยกันจริงๆ ท่ามกลางแดดจ้า ยังมีนักท่องเที่ยวกล้าตายเดินไปชมเจดีย์ใกล้ๆ ยกมือไหว้ทำความเคารพ..ดูแล้วน่าชื่นใจขึ้นมานิดหนึ่งค่ะ จากคุณ : หนูธันย์ - [ 10 พ.ค. 51 04:21:44 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แต่หนูว่าคนนี่ให้ความสนใจกับสินค้าที่ข้ามมาจากชายแดนพม่ามากกว่าอีก ทั้งเฟอร์นิเจอร์ไม้ แกะสลักเป็นรูปต่างๆ เพชร พลอย แต่ป้าหนอนของเราไปด้อมๆมองๆ หาหอย(หิน)อีกเหมือนเดิม และความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั้น ก๊าก ก๊าก ก๊าก ในที่สุดป้าหนอนก็เจอหอย เย้ๆ  คุณป้าศรีขา ไอ้หอยหินนี่ไม่ใช่ถูกๆ เจ้าของร้านเรียกตัวละสองร้อยห้าสิบ  โอ้โฮ้...แต่ป้าต่อเหลือสามตัวห้าร้อย คือมีหอยตัวหนึ่งชำรุด หนูสงสัยถามเลย “ป้าซื้อไปทำไมเนี่ย เกร็งกำไร หรือว่าอะไร” ป้าหนอนเงยหน้ามองหนูนิดหนึ่ง อาจจะนึกด่าหนูในใจว่า”โง่” หรืออะไรก็ตาม คือบางทีไม่เข้าใจความคิดของป้า “มันเป็นของเล่นเจ๊” “หา” “ของสะสมนะแก ฉันชอบอะไรที่เป็นหิน หอยหิน กุ้งหิน ฟอสซิลนะแก ฉันกับสามีตั้งใจจะบินไปโรมาเนีย(หรือประเทศอะไรสักอย่าง)กัน ซื้อโต๊ะหิน ที่ประกาศขายทางอินเตอร์เน็ท” โฮ่ โฮ่ โฮ่ อย่างว่านะคะ ของชอบแต่ละคนไม่เหมือนกันอยู่แล้ว พูดถึงฟอสซิล นึกถึงพระเอกคนหนึ่งของคุณป้าศรี แต่หนูจำชื่อเรื่องไม่ได้ แฮ่ะๆๆ  จำได้ว่าเป็นหม่อมราชวงค์ที่ชอบขุดดินมาแต่เด็ก โชคดีที่พ่อรวยมีที่ดินเป็นของตัวเองกว้างขวาง เลยมีที่ให้ลูกขุดดินเล่น เป็นการซ้อมก่อนการเป็นนักโบราณคดี ส่วนนางเอกของเรานั้นเป็นนักวาดรูป เมื่อทั้งคู่เจอกัน พระเอกขุดกระดูกได้เป็นชิ้นแรก นางเอกสเก็ตต์ภาพนั้นให้พระเอกเป็นที่ระลึก พระเอกของเราจึงมอบกระดูกตอบแทน(โรแมนติกแบบบอกไม่ถูก ก๊าก ก๊าก) เมื่อมาเจอกันยามโตสิ่งที่ทำให้รู้ว่าใครเป็นใครคือสิ่งนี้  แม่นางเอกมาแต่งกับพ่อพระเอก แล้วยกนางเอกให้คนเลี้ยง แล้วนางเอกของเราคล้ายๆกลับมาแก้แค้น แย่จังค่ะ บอกว่าเป็นแฟนคลับคุณป้าศรี แต่ดันจำชื่อเรื่องไม่ได้ อิอิอิ ขอโทษนะคะ หนูเล่าให้ป้าหนอนฟัง ป้าเขาเกิดอารมณ์ขันขึ้นมา “แกเอาอย่างนี้สิ แกกำลังจะไปขึ้นเขาไหว้พระที่เขาคิชกูฏ สมมติพล๊อตเป็นอย่างนี้เลย ทะเลาะกับแฟน ไปปืนเขา ตกเขา มีพระรองมาช่วย แล้วแกต้องเขียนให้พระรองหล่อเปอร์เฟ็คเลยนะแบบว่า...พระเอกต้องหึงๆๆๆ” ป้าเขาพยายามนำเสนอพล๊อตแบบนี้ให้หนูเสมอ แบบตบจูบ อิอิอิ ป้าได้หอยสมใจ แต่หนูไม่ได้อะไร เพราะไม่รู้จะซื้ออะไรจริงๆ  ไปเก็บภาพถ่ายรูปมา ถ่าย ถ่าย ถ่ายทุกอย่าง มีกล้องดิจิตอลก็ดีเช่นนี้เราสามารถถ่ายได้โดยไม่เสียดายฟิลม์   ไอ้เรื่องถ่ายรูปนี้เพิ่งจะอ่านหนังสือคุณวินทร์ เลียววาริณ เขาพูดถึงเรื่องนี้ประมาณว่า...กล้องดิจิตอลขาดเสน่ห์..เพราะขาดความตั้งใจในการประดิดประดอยผลงาน หนูว่าคงจริงเหมือนกัน เพราะหนูถ่ายดะเลยค่ะ อิอิอิ ไม่ได้หวังจะสร้างผลงานอะไรทั้งนั้น ถ้ารูปไหนสวย ชอบใจมาอัดเป็นโปสการ์ด เราใช้เวลาอยู่ที่นั้นหลายชั่วโมงอยู่ค่ะ เรียกว่าอยู่จนเบื่อ อยากหาร้านกาแฟนั่งสบายๆ รอแดดร่มก็ไม่มี่ ขี่ชะแว่บมาเจอร้านหนึ่ง เป็นร้านอาหารมุมแฝก ดูท่าน่าจะดีไปสั่งน้ำกินแก้ร้อน  ไม่ไหวค่ะ คุณป้าศรี หนูเจอวงนินทาเข้า แย่..แล้วเขานินทากันแบบไม่เนียนด้วยนะคะ เวลาเขาพูดถึงบุคคลที่สาม(ซึ่งซื้อของเขาแล้วชิ่งไม่จ่ายเงิน-คิดดูขนาดหนูยังได้ยินเต็มสองหู อิอิ) เขาจะลดตัวลงต่ำ แล้วพูดเสียงดัง แบบกระซิบ น่าขันดีค่ะ  นั่งไม่สงบหนูกับป้าหนอนเลยขับรถฝ่าแดดไปดีกว่า ร้อนแดดหน่อย แต่สบายอารมณ์ ระหว่างทางมีรถสวนผ่านนาน นานคัน รถเมล์ของที่นี่นะคะ ทาสีเขียวสด น้องๆแมลงทับเชียวค่ะ เสียดายถ่ายรูปไม่ทัน แต่ที่ถ่ายทันคือ หลักกิโลเมตร 55555 กับป้ายที่เขียนไว้ว่า สหภาพพม่า ป้ายนี้ตลกค่ะ ป้าหนอนมีไอเดียจะให้หนูทำท่าตะเกียกตะกายชี้บ๊งชี้เบ้ที้ป้ายเป็นทำนองว่า หนูอยากกลับบ้าน(พม่า) เพราะป้าหนอนชอบหาว่าหนูหน้าเหมือนกระเหรี่ยง สำนวนว่า ผิวพม่า(ดำ) หน้าเขมร(กระเหล่อกระหล่าเหมือนหนีภัยสงครามในป่ามาหลายวัน) บางทีก็หาว่าหนูเป็นเจ้าหญิง(โฮ้) กระเหลี่ยงแอบหลบมาลี้ภัยการเมือง รอเจอพระเอก อิอิอิ เป็นไงคะ คำกระแนะกระแหนของเขา หุหุหุ เราก็เล่นๆขำๆกัน ทว่าหนูคิดไปคิดมา โอ๊ย ไม่เอาดีกว่าวุ้ย เรื่องอะไรก๊านจะถ่ายรูปเป็นหลักฐาน แค่นี้ป้าหนอนและเหล่าเพื่อนพ้องก็ล้อกันจะตายอยู่แล้ว ไม่รำคาญ ไม่เบื่อ แต่บางทีไม่สนุก ฮี่ๆๆๆ โครงการรูป “เจ๊อยากกลับบ้าน(พม่า)” เลยเป็นหมันด้วยการณ์ละฉะนี้.. สำหรับไอเดียถ่ายรูปหลักกิโลเมตรนั้น ป้าหนอนเล่าว่า เกิดจากการที่เจ้าของเกสต์เฮาส์แห่งหนึ่ง เมืองปาย แม่ฮ่องสอน ออกแนวศิลปินเปิดร้าน เขาประดับประดาด้วยภาพวาด และภาพถ่ายด้วยฝีมือตนเอง ภาพบางภาพนำมาทำเป็นโปสการ์ดขายนักท่องเที่ยวด้วย  ที่ป๊อปกลายเป็นที่เลียนแบบคือ เขาถ่ายภาพหลักกิโลเมตร “ปาย” มาทำด้วย  ป้าหนอนบอกว่า “ที่เขาถ่ายนั้นสวยนะแก แล้วเลือกเลขแบบเด็ดๆ เช่น 88 66 เลขคู่ เลขสวยอะไรประมาณนี้แหละ” อันนี้หนูไม่เคยเห็นเหมือนกันค่ะ เพราะหนูไม่เคยไปเมืองปาย ฮี่ ฮี่ ฮี่ กว่าจะถึงตัวเมือง หนูก็เกรียมเป็นสเต็กชนิด “เวลดัน” ไปเสียแล้ว อ้อ เราแวะวัดริมทางด้วยแห่งหนึ่งค่ะ ใกล้ตัวเมือง ฝั่งตรงกันข้ามจะมีพระพุทธรูปองค์ใหญ่เรียงรายสี่ห้าองค์ ตาหวานกันทุกองค์เชียว(ศิลปะพม่าค่ะ) อีกฝั่งเป็นวัด เจดีย์ เก่าแก่พอควร เราจึงลงไปถ่ายรูปกัน.. เป็นธรรมเนียม เราไปไหว้พระในอุโบสถก่อน แล้วทำบุญหยอดตู้ไปยี่สิบบาท อิอิอิ ป้าหนอนหยอดไปแล้ว หนูกำลังจะหย่อน เจอพระองค์หนึ่งพูดกับหนูว่า “มาถวายอาตมาก็ได้จะได้ให้พร” หุหุหุหุ บัดนั้น หนูมองท่านเป็นคนในเครื่องแบบพระทันทีค่ะ แต่ก็โอเคไปถวายเงินยี่สิบบาท แต่ก็บอกว่า “ไม่ต้องให้พรหรอกค่ะ” พระองค์นั้นคงงงเพราะบ่นตามหลังมาว่า “เออ  แปลกจะให้พรก็ไม่เอา” เดี๋ยวนี้หนูเข้าใจมากขึ้นเกี่ยวกับวิชาพระพุทธเจ้า..พรดีๆที่ใครๆต้องการจริงอยู่ที่ตัวเราทั้งนั้น คาถาพิเศษของหนู “คิดดี พูดดี ทำความดี และศรัทธาในความดี” เราเจอตำรวจเรียกตรวจก่อนเข้าตลาด คุณตำรวจนายนี้ หนูเห็นแว่บๆอยู่แถวสะพานมอญ เขาขอดูบัตรประชาชนเอกสารต่างๆ ชวนคุยกันอีกนิดหน่อย ทำท่าจะคุยยาว ก็เล่นมาเจอกันป้าหนอนเข้า อิอิอิอิอิ เฮ้อ...ได้เข้าที่พักไปงีบสักหน่อย ค่อยยังชั่วค่ะ จากนั้นเราจึงไปทัศนาสะพานมอญอย่างอินไซด์เป็นครั้งแรก ลมพัดเย็นๆ ใจ ป้าหนอนกดชัดเตอร์ฉับๆ ไม่ยั้ง หนูทั้งเมื่อย ทั้งเหนื่อยเลยหามุมดีๆแหมะก้นอยู่ตรงนั้น ไปเที่ยวกันแบบนี้ดีหน่อย ใครใคร่ทำอะไรทำ ไม่อยากทำอะไรก็เรื่องของใคร ไม่มีการบังคับกัน สไตล์ป้าเค้าเป็นแบบนี้อยู่แล้ว “ดูไปดูมามันก็เหมือนสะพานแม่น้ำแควแหละป้า หนูว่า” หนูเปรยขึ้นมา ป้าหนอนตอบกลับเป็นปรัชญาเชียวว่า “แต่มันไม่ได้สร้างมาด้วยเลือดและน้ำตานะเจ๊ มันสร้างมาจากแรงศรัทธาของชาวบ้าน” โอ้โฮ้ ตอบแบบนี้เรียกว่าตอบนางเอก ก๊าก ก๊าก แต่จริงทุกคำค่ะ ลงไปกินข้าวที่ร้านอาหารของรีสอร์ทที่กว้างขวาง วิวดี เห็นสะพานมอญเป็นฉากหลัง มีเจดีย์พุทธคยาไกลลิบๆประดับไฟสวยงาม เราพยักหน้าหงึกๆว่าต้องไปเที่ยวงานวัดกันแน่ๆ อาหารอร่อยพอใช้ได้ เอาไปสามดาวก็แล้วกัน แต่สิ่งอร่อยจำได้ คือ ปลาสร้อยแดดเดียวทอด  ไข่เจียวสามประสบที่เขาบอกว่าเป็นเมนูขึ้นชื่อของที่นี่ คือไข่เจียวที่ทอดในน้ำมันเดือดพล่านเต็มกระทะ กรอบนอก นุ่มใน แต่หนูว่าคุณป้าศรีคงไม่นึกอยากแน่ๆ เพราะตักไข่หนึ่งคำเหมือนซดน้ำมันพืชไปหนึ่งช้อน อูย... เราตกลงกันว่าจะไปเที่ยวงานโดยการข้ามสะพานมอญนั้นไป แล้วใช้บริการเมล์เครื่องไปส่งถึงที่วัด..โดยไม่ขี่จักรยานยนต์อ้อมโลกไปแต่อย่างไร เพราะหนูดูว่า มืด และไม่ปลอดภัย เราข้ามสะพานกัน ไม่รู้รอบที่เท่าไหร่ของวันนี้ มองลงไปเบื้องล่างแม่น้ำมืดสนิท แต่ริมชายฝั่งที่มีเรือนแพเราเห็นแสงไฟลอดมา บริเวณสะพานเปิดไฟนีออนเป็นระยะ ไม่น่ากลัวค่ะ มีผู้คนข้ามเป็นเพื่อนเราบ้าง แต่ไม่มาก(ยิ้ม) คุณป้าศรีเคยไปเที่ยวงานวัดมั้ยคะ? คงเหมือนกันทุกทีเลย งานวัดสมัยนี้ มีแต่ร้านค้า สวนสนุก วงดนตรี หนังกลางแปลง(ยิ้ม) ที่เวทีมีการแสดงของเด็กๆ เราสองเร่เข้าไปดู คิดว่าคงจะเป็นการแสดงพื้นบ้าน ไม่ใช่ค่ะ เป็นการแสดงเต็นระบำประกอบเพลงจีน อิอิอิ ป้าหนอนว่า “เออวุ้ย กลายเป็นจีนไปได้ยังไง” หนูไม่อยากจะเซ่ดว่า อะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้นที่นี่ เพราะยูบีซี มีสัญญาณมาถึงแล้วเจ้าค่ะ เดินดูงานกันผ่านๆ แต่สิ่งที่ทำให้เราสนุกมากคือ ร้านขายเศษผ้า เศษลูกไม้สวยๆ ในราคาย่อมเยา บางกองขายเป็นขีด บางกองขายเป็นเมตร อิอิอิ ป้าหนอนของหนูแทบจะกระโดดใส่ เพราะว่างานอดิเรกอีกอย่างหนึ่งของเธอคือ การเล่นตุ๊กตาบาร์บี้ค่ะ อิอิอิ  เธอขนซื้อผ้า ลูกไม้ เยอะมากจริงๆ เอาไปตัดชุดให้เหล่าสาวน้อยตุ๊กตาบาร์บี้ทั้งหลาย อืมมม...อิอิอิ มีร้านตุ๊กตาปูนปั้นให้เด็กๆไประบายสีกันด้วย แน่ะ มีภาพร่างผ้าดิบเป็นพวกตัวการ์ตูน ตุ๊กตาต่างๆ หนูชักนึกสนุกเลยชวนป้าหนอนไปนั่งวาดด้วย เราเลือกคิตตี้ไปวาดกัน..ใช้เวลาเป็นชั่วโมง หนูสนุก แต่ไม่รู้ป้าหนอนสนุกมั้ยเนี่ย..ฮี่ๆๆๆ (เพราะหน้าตาป้าไม่บอกอารมณ์ คงเบื่อแหละค่ะ แต่ไม่อยากทำลายบรรยากาศหนู) อ้อ เราเจอคุณตำรวจคนนั้นอีก นั่งเฝ้ากรงไม้ขนาดใหญ่ที่แปะป้ายตัวเบ้อเริ่มว่า “ที่พักนักเลง” คืนนั้น หนูหลับสบายเลยค่ะ เมื่อยมาทั้งวันแล้ว..ฝันดีฝันร้ายไม่มีสักเรื่องเดียวเลยค่ะ.. เช้าตรู่อากาศดี้ดี หนูออกมาสูดอากาศแต่เช้า แต่ไม่มีหมอกเสริมสร้างบรรกาศโรแมนติกเลยค่ะ คงเป็นเพราะมวลอากาศช่วงนี้ออกแนวร้อนๆ กินอาหารเช้าสบายๆ เพราะมีลูกค้าไม่กี่โต๊ะ งัดเอาโปสการ์ดออกมาเขียนกัน...คุณป้าศรีคงได้รับแล้วค่ะ เมาท์หน่อย โปสการ์ดที่นี่แพงจริงๆ ขายแผ่นละสิบบาท แต่โปสการ์ดคุณป๋อมที่หนูซื้อส่งให้คุณป้าบ่อยๆ ขายถึงแผ่นละยี่สิบบาท ป้าหนอนบ่นใหญ่ว่าซื้อไม่ลงเอาจริงๆ เอาน่าป้า เขาคิดค่าน้ำมันรถพาโปสการ์ดมาสังขละบุรีไง ฮี่ฮี่ฮี่ เขาเลี้ยงข้าวต้มหมูง่ายๆร้อน กับเครื่องดื่มกาแฟ โอวัลติน ปาท่องโก๋ ข้าวต้มอร่อยค่ะ แต่กาแฟและปาท่องโก๋กินรสชาติแปลกๆอาจจะเป็นที่น้ำ เราเดากันเล่นๆค่ะ หลังจากตะเวนไปทั่วเมื่อวาน ป้าหนอนตัดสินใจจะอยู่ที่นี่ต่อ เหตุผลว่าใกล้ดี สะดวกเวลาเราจะกลับไปขึ้นรถ ป้าเสียสละออกค่าที่พักเก้าร้อยให้55555 เพราะว่าหนูหมดตัว เหลือแต่ค่ารถ ค่ากินอีกนิดหน่อยจริงๆ อิอิอิ สั่งเสียพนักงานให้ช่วยย้ายของเสร็จเรียบร้อยเราก็ไปซิ่งกันต่อ (ยิ้ม) เราไปไหว้เจดีย์พุทธคยา และ เคารพสังขารของหลวงพ่ออุตตะมะ วันนี้ที่วัดเงียบงัน ผิดกับเมื่อวาน ก็ดีค่ะ เราเดินดูกันได้อย่างสบายๆ  มีผู้หญิงคนหนึ่งมาเสนอตัวว่าถ้าอยากจะไปล่องเรือชมโบสถ์เก่าวัดเก่าที่เป็น unseen การท่องเที่ยว สามีเธอให้บริการอยู่ ให้เบอร์โทรศัพท์กันเรียบร้อย นัดแนะกันในเวลาช่วงเย็นค่ะ แดดร่มลมตก ไหว้พระเสร็จ ลงมาเดินช๊อบกันต่อที่ลานขายของ ที่วัดวังก์วิเวกการามนี่ หนูบ่จี๊ ไม่มีสิทธ์ซื้ออะไรอยู่แล้ว แต่ป้าหนอนของเรานี่ช๊อบกระจายอีกแล้ว นี่ก็มาโชว์ผ้าพันคอแท๊ตติ้งอีกสี่ห้าผืน 55555 แล้วหน้าตาตื่นออกมา “เจ๊ ตะกี้ฉันเจอพ่อค้า มันว่ามันมี กุ้งเป็นหินด้วยว่ะ” “อ้าว ก็ดีสิป้า ของชอบไม่ใช่เหรอ” “เออ พอฉันทำท่าจะซื้อมันบอกว่าต้องไปเอาที่บ้าน” “ก็ไม่น่ามีปัญหาอะไรนี่ป้า” “ใช่เพราะฉันว่า กลับไปเอาเลยฉันจะรอ อยากซื้อ ไปเอาที่ไหน บ้านอยู่ที่ไหน มันว่าไม่ไกลหรอก อยู่ตรงโน่นเอง แล้วพอฉันทำท่าจะรอจริงๆ มันก็ว่าตรงโน่นน่ะ เมืองเมาะลำเลิง55555” สรุปว่าไม่ได้นั่นเองค่ะ แต่พ่อค้าคนนั้นยังหยอดความหวังให้ป้าว่า ถ้าไปกรุงเทพฯส่งพลอยจะติดเอาไปให้ ขอเบอร์โทรศัพท์ป้าหนอนไปด้วย ป้าเค้าว่าป่านนี้มันยังไม่โทรมาเลย “แต่ฉันก็ยังรออยู่นะแก อยากได้ๆ” แผล็บเดียวก็เที่ยงวัน เห็นป้ายโฆษณาตัวเบ้อเริ่มว่า “เบอร์มิซอินน์ อาหารพม่าอร่อย” ลองกินอาหารพม่ากันเถิดพี่น้อง อาหารพม่าอร่อยดีค่ะ แต่บรรยายไม่ถูก ชื่อก็แปลกๆ เจ้าของร้านต้องมาอธิบายให้เห็นภาพ สรุปว่าพอได้ค่ะ แต่หนูกินไปคิดถึงผัดกระเพราตะหงิดๆเลยค่ะ อิอิอิ โอ๊ย..เขียนไปเขียนมาชักจะยาวไปแล้ว เดี๋ยวคุณป้าศรีอ่านจะปวดลูกตาแน่ๆ เอาไว้เล่าต่อฉบับหน้าดีกว่านะคะ อิอิอิ สวัสดีค่ะ                                               คิดถึงคุณป้าศรีค่ะ                                                     หนูเองค่ะ(ยิ้ม)                                           ยายคนที่ชอบเขียนจดหมายยาวๆ จากคุณ : หนูธันย์ - [ 10 พ.ค. 51 04:23:08 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เรียกว่าจดหมายรักและนับถือ ^__^... จากคุณ : Psycho man - [ 10 พ.ค. 51 11:05:24 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อยากเห็นรูปประกอบด้วยจังค่ะ ถึงจะไม่มีรูปโครงการเจ๊อยากกลับบ้านก็เถอะ :) จากคุณ : scottie - [ 10 พ.ค. 51 15:42:19 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จัดให้ค่ะ คุณ scottie น้ำพริกพม่า เป็นน้ำพริกปลาแห้ง กับถั่วเน่า เหมือนของแม่ฮ่องสอน กินกับผักสดหลากชนิด ออกรสเค็ม ปนมัน + หวานหน่อยๆ เส้นเหลืองๆ ภาพหลังเป็น ข้าวซอยพี่หม่อง จืดไปนิด มีเต้าหู้ กับไก่ทอด เป็นกับ ไม่มีผัก เส้นเหมือนอุด้ง  (กลม เหนียว) ส่วนน้ำเป็นกะทิเจือเครื่องแกง ... จากคุณ : ป้าหนอน - [ 11 พ.ค. 51 04:11:50 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตามด้วย ยำสาวมะละแหม่ง (จริงๆคือ ยำสาวพม่า แต่ชื่อเชยไป เลยเติมหน่อย) เป็นถั่วพม่า 3 ชนิด พันธุ์ถั่วปากอ้า ทอดกรอบ เคล้าด้วย ปลาแห้ง กุ้งแห้ง กะหล่ำปลีหั่นฝอย มะเขือเทศ น้ำยำเป็นน้ำปลาร้า ต้มเดือด ปรุงรสเพิ่มเปรี้ยว ราดพอขลุกขลิก โรยงา และหอมเจียวแต่งกลิ่น จานนี้ สำหรับคอเหล้า และคนเมากับ น่าจะชอบค่ะ ... จากคุณ : ป้าหนอน - [ 11 พ.ค. 51 04:15:54 ]

ความคิดเห็นที่ 11 จดหมาย (น่า) รัก ^____^ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 11 พ.ค. 51 14:24:15 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 12 พ.ค. 51 01:37:26 ]

ความคิดเห็นที่ 13 โห น่ากินมากๆ ค่ะป้าหนอน ฮู้ย .. อิจฉา ขอบคุณมากๆ ค่ะ :) จากคุณ : scottie - [ 16 พ.ค. 51 00:46:39 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เข้ามาอ่าน จม. เจ๊ และถือโอกาส แวะกิน(ฟรี) ของท่านป้า ตามสไตล์ ทั้งกิน ทั้งทา ทั้งพกพาใส่ถุงกลับบ้าน นานแส้นนนาน (แปลว่านานมากส์) ..มิได้ยลรสมือเจ๊ธันย์ มิคาดยังคงครบครัน ครบเครื่อง อ่านมันส์ตลอดเรื่องเหมียนเดิม ว่าแล้วก็ตั้งหน้ารอจอมอฉบับต่อไปโดยใจระทึกพลัน ตามสำนวน ของนิตยสารบางค่าย อ๊ะหุ อ๊ะหุ อนึ่ง กระผมมิทราบมาก่อน ว่าท่านป้าที่เคารพ จะชอบสะสมฟอสซิล แม้.. เข็มขัดยาว คือเกินคาดจริงๆ แถวๆ บ้านผมนี่ มีเยอะนะครับ คดไม้ ไข่นก เป็นหิน ซากดึกดำบรรพ์ อะไรเหล่านี้ ตามตลาดของเก่า มักจะมีมาขายเสมอ บ้างก็ว่าไปขุดพบ บ้างก็ว่าเจอเอาบ้างในพิพิธภัณฑ์ (ตอนเจ้าหน้าที่เผลอ) หรือบ้างก็อาจจะหล่อปูนปลาสเตอร์เอาเอง ผมเองก็ดูไม่เป็นหรอก อายุ ชั้นดิน ชั้นหิน เหล่านี้ ขนาดให้ทายอายุสาวๆ แดนจิงโจ้ยังไม่เคยทายถูก นึกว่ายี่สิบกว่าที่ไหนได้ยังไม่ทำบัตรเล่นเอาต้องฉากหลบเพราะไม่อยาก อมยินตัน ว่าแล้วต่อแต่นี้จะตั้งหน้าสะสมเอาไว้ให้ท่านป้า เผื่อมีโอกาสวาสนา ได้เจอกัน จะมอบให้เป็นของขวัญให้เก็บไปสะสมเข้าชุดไทรแอสสิคกับเจ้าตัว คิดถึงทั้งป้าและเจ๊ละคร้าบบ ผมเองครับ นายคนที่ชอบเขียนความคิดเห็นย้าวยาว จากคุณ : สาวกห้ากระสอบ (สาวกห้ากระสอบ) - [ 17 พ.ค. 51 14:31:15 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ^ ^ ^ คคห. นี้คุ้นๆเว๊ย   ในโซน ออสเตรเลีย อยากได้พวกพืช - เซลเดียวที่มีเฉพาะที่อ่ะ เช่น Mawsonites  - Paraconularia  ฯลฯ พวกนี้น่าจะหาไม่ยาก ที่ยากๆ มีชื่อ เช่นปลาจะละเม็ด (Cleithrolepis) ไรงี้ คงไม่มีมาขายสวยๆหรอก บอกที่ขาย และที่เห็นมาก็พอ กะเดี๋ยวจะส่งคุณแม่บ้านไปซื้อ ^__^ จากคุณ : ป้าหนอน - [ 21 พ.ค. 51 22:35:00 ]