ความคิดเห็นที่ 1
บทที่ 26
วิไลวรรณตื่นเต้นจนแทบลืมหายใจ ก้อนหัวใจขนาดเพียงกำปั้นเต้นโครมครามประหนึ่งจะทะลักออกมานอกทรวงอก มือทั้งสองที่เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อบีบเข้าหากันแน่นเสมือนจะสามารถลดอาการตื่นเต้นลงได้ ส่วนอาการเจ็บแผลดูเหมือนจะถูกลืมไปชั่วขณะ
ปิศาจร้ายดันบานประตูห้องชมรมกรีฑาเข้ามา ดูเหมือนมันไม่รู้เลยสักนิดว่ากำลังจะติดกับดักของนายพรานสาวที่วางไว้อย่างแยบยล ปิศาจชุดขาวซึ่งบัดนี้กลับกลายเป็นเหยื่อเสียเองหาได้รู้ถึงมรณะกาลที่จวนเจียนจะมาถึง
ลูกเหล็กเกือบสิบลูกที่ใช้สำหรับกีฬาทุ่มน้ำหนักถูกมัดรวมกันไว้ บัดนี้มันกำลังร่วงตรงดิ่งจากขอบประตูโดยจุดหมายของกับดักอยู่ที่ศีรษะของผีร้าย
โพละ !
ลูกเหล็กกระแทกเข้ากับศีรษะของผีร้ายอย่างจัง มันดังลั่นคล้ายเวลาที่เอามีดเฉาะมะพร้าว
ร่างปิศาจญี่ปุ่นนอนแน่นิ่งอยู่ที่ประตู วิไลวรรณสังเกตเห็นเลือดสีดำค่อยๆไหลนองออกจากหัว เด็กสาวมองไม่เห็นบาดแผลที่เกิดจากกับดักเนื่องเพราะมันถูกบดบังด้วยกลุ่มลูกเหล็กเหล่านั้น
ส ... สำเร็จไหม ? รันเอ่ยเบาๆอย่างไม่แน่ใจ
ร่างตรงหน้ายังคงนอนนิ่ง ไม่มีแม้แต่ส่วนเดียวที่ขยับเขยื้อน
วิไลวรรณก้าวออกมาจากมุมโต๊ะที่แอบอยู่ เด็กสาวไม่แน่ใจประสิทธิภาพของกับดักที่นึกขึ้นได้สดๆร้อนๆ แน่ล่ะ ! หากเหยื่อของนายพรานสมัครเล่นอย่างเธอเป็นเพียงแค่มนุษย์ปุถุชนธรรมดาก็คงไม่มีใครรอดได้ แต่นี่ ... สิ่งที่นอนจมกองเลือดอยู่ตรงหน้า
มันไม่ใช่คน !
เลือดสีดำสนิทไหลนองพื้นห้อง ราวกับมีท่อประปาที่เปิดปล่อยน้ำโคลนยังไงยังงั้น วิไลวรรณเริ่มใจชื้นหลังจากที่ยืนสังเกตอยู่ชั่วครู่ก็ไม่เห็นทีท่าว่าผีร้ายจะฟื้นขึ้นมาไล่ล่าเอาชีวิตอีก
เราชนะ ! เราชนะผีร้าย !
คิดได้เช่นนั้นก็แทบจะกระโดดดีใจ วิไลวรรณสามารถเอาชนะสิ่งน่ากลัวที่ไล่ล่าเธอได้ นอกจากนั้นยังสามารถทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับกระจกมายาได้อีกด้วย
เกศนีย์ ... เกดเพื่อนรักจะฟื้นคืนชีพ !?
ถึงตอนนี้เด็กสาวแทบจะน้ำตาซึม เพื่อนที่เธอรักที่สุด เพื่อนที่คอยช่วยเหลือ เพื่อนที่ใจดีดังเช่นแม่พระ อีกไม่นาน ... อีกไม่นานเกดจะกลับมา
วิไลวรรณเหลือบตาดูนาฬิกาที่ผนังห้องชมรม เมื่อนำมาเทียบกับนาฬิกาข้อมือแล้วถึงแม้ว่าการเดินของเข็มวินาทีจะยังผิดๆเพี้ยนๆ แต่ทว่าเข็มเวลาของนาฬิกาทั้งสองก็ชี้ตำแหน่งตรงกัน นั่นคือตอนนี้เป็นเวลาตีสี่กับอีกสิบห้านาที
แม้ที่นี่จะห่างไกลจากบ้านของเกศนีย์ซึ่งเป็นจุดหมายที่เธอต้องไปสัมผัสกับกระจกในยามรุ่งอรุณ แต่เวลาสำหรับการเดินไปก็เหลือเฟือนัก ด้วยเป็นการเดินเท้าที่ไม่ต้องวิตกกังวลหรือคอยหวาดระแวงการไล่ล่าของปิศาจร้ายอีกต่อไป
ด้วยเหตุเพราะ บัดนี้ปิศาจตนนั้นนอนศิโรราบอยู่แทบเท้าของเธอ !?
จากคุณ :
Luckard  
- [
10 พ.ค. 51 15:36:01
]
|
|
|
