ความคิดเห็นที่ 1 มาเจิมกระทู้ใหม่ค่ะ จากคุณ : beemanufan - [ 11 พ.ค. 51 15:29:38 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฮ่า ฮ่า ฮ่า ในที่สุดก็ใส่คำว่า "เรื่องนี้มีคุณ scottie แต่ง" จากคุณ : BestChild - [ 11 พ.ค. 51 16:23:33 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สนุกมากๆ อ่านไปนั่งหัวเราะไป ยิ่งตอน side story ขำก๊ากตอนนางเผือกแก้แค้น ใครจะคิดว่าควายเดี๋ยวนี้ก็ติดโรคเจ้าคิดเจ้าแค้นของคนไปซะแล้ว จากคุณ : ริวไผ่ - [ 11 พ.ค. 51 17:29:21 ]

ความคิดเห็นที่ 4 =3=  ชื่อกระทู้นี้มีประโยชน์สองสถานสินะ... 1. คุณ scottieร่วมแต่ง..สามารถใช้ในการโฆษณาได้ 2. ผูกมัดไม่ให้เจ้าตัวหนีไปไหน ต้องร่วมแต่งต่อ เยี่ยมเลย อิอิอิ จากคุณ : อสิตา - [ 11 พ.ค. 51 17:57:41 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โอ้... เรื่องนี้มีคุณ scottie แต่ง... อันนี้เป็นจุดขายสำคัญเลยนะเนี่ย ^ ^ ไหน ๆ ว่าด้วยสารวัตรและความลับทั้งหลายแหล่แล้ว ก็เอาให้เคลียร์ไปเลยก็แล้วกันนะคะ *******************************************************   “คุณละเอียดบอกผมว่า เธอจะพาคุณหญิงน้อยกลับบ้าน และขอร้องไม่ให้ผมบอกใคร ผมพยายามทัดทานแล้ว แต่เธอยืนยันว่าจะไปให้ได้ และขอให้ผมเห็นแก่ความปลอดภัยของคุณหญิงน้อย ผมจึงต้องยอมตามใจเธอ เมื่อผมทูลเรื่องดังกล่าวให้ท่านมหิงสาทรงทราบ ท่านก็ตัดสินใจว่าให้หม่อมละเอียดพาคุณหญิงน้อยไปนั้นดีแล้ว ทั้งไม่ต้องทูลให้ท่านชายกาสรพงษ์ เพราะจะได้ไม่เป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่นไวเกินไป และท่านทรงมีพระประสงค์ให้คุณหญิงแน่งน้อยชะล่าใจ และลืมเรื่องคุณละเอียดและคุณหญิงน้อยไปก่อน นอกจากนี้ คุณพ่อผมได้ไขปริศนากระจ่างแล้วว่า ที่คุณหญิงแน่งน้อยทราบความลับเรื่องคุณหญิงน้อย เพราะคุณชายกาสรทรงหลุดโอษฐ์รับสั่งออกมาเองโดยไม่รู้องค์... เราจึงต้องปิดเรื่องนี้ไม่ให้ทรงทราบเด็ดขาด เพื่อที่ทางเราจะได้ทำงานได้สะดวกขึ้นโดยที่ความลับไม่รั่วไหลอีก ตัวท่านชายกาสรพงษ์ซึ่งไม่ทรงทราบเรื่องอะไรกับใครเลยก็ทรงร้อนพระทัยถึงกับออกตามหาด้วยองค์เอง แต่เมื่อตามหาไม่พบ จึงทรงกลับมากรุงเทพฯ ทรงโหมงานหนักเพื่อจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน แต่ก็ไม่อาจลืมชายาและธิดาได้” “ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง” กำนันอำนาจพึมพำ ลูบหนวดที่ตัวเองเผลอบิดไปมาจนเสียรูปให้เข้าที่ หลังฟังเบื้องหน้าเบื้องหลังจากสารวัตรไชโย ผู้ได้รับมอบหมายให้คุ้มครองลูกสาวบุญธรรมสุดที่รักของเขาจบ “ผมนึกว่า เรื่องในสมุดจดบันทึกที่แม่ละเอียดเขียนหัวเรื่องว่า ‘ชีวิตรันทด เรื่องจริงผ่านสมุดบันทึก’ ที่เธอเขียนเก็บเอาไว้ในห้องของเธอเป็นเรื่องที่เธอแต่งขึ้นมาเล่น ๆ เป็นนิยายเสียอีก”   คำพูดบางคำของกำนันสะดุดหูของนายตำรวจหนุ่ม “กำนันบอกว่า ห้องของเธอ... นี่หมายความว่า...” “ถูกแล้ว สารวัตร” นักเลงใหญ่พยักหน้าช้า ๆ “ผมแต่งงานกับละเอียดก็แต่ในนามเท่านั้น เพื่อรักษาชื่อเสียงของเธอ และรับละออเป็นบุตรบุญธรรมเพื่อที่แกจะได้ไม่มีปัญหาเรื่องเรียน เรื่องการรักษาพยาบาลเมื่อโตขึ้น” เขาหยิบภาพของละเอียดที่ซุกซ่อนเอาไว้ในลิ้นชักอย่างดีเหมือนหุ้นที่เวอร์จิ้นไอส์แลนด์ออกมามองเนิ่นนาน “ผมกับละเอียดโตมาด้วยกัน หากบหาเขียดในนาด้วยกัน ขโมยมะม่วงของหลวงพ่อที่วัดมากินด้วยกัน ผมรักเธอมานานก็จริง แต่ผมก็ไม่อยากฉวยโอกาสตอนที่เธอลำบาก แค่ทำให้เธอมีความสุข ผมก็พอใจแล้ว” ว่าแล้วเขาก็ถอนใจ “เสียดายที่แม่ละเอียดบุญน้อย... ชิงป่วยตายไปก่อนที่จะได้เห็นลูกโตเป็นสาว” ใครเลยจะนึกว่าชายผู้มีภาพลักษณ์เหมือนหลุดมาจากละครเรื่องชุมแพผู้นี้จะเป็นสุภาพบุรุษอย่างเหลือเชื่อ จากการพบปะผู้คนมากหน้าหลายตาและประสบการณ์การสอบปากคำผู้ร้ายที่ผ่านมา ไชโยเชื่อว่าเขาพูดความจริง เพราะนักเลงย่อมไว้ลาย ชาติชายโนพร็อบเบลม เอ๊ย ชาติชายย่อมไว้ชื่อ... เมื่อสัญญาแล้วย่อมไม่คืนคำ “ผมยังสงสัยอยู่อีกเรื่องหนึ่ง” สารวัตรกล่าว “ในช่วงอายุ 3-4 ขวบ เด็กจะมีพัฒนาการด้านการจดจำดีมาก แต่ดูเหมือนว่า ละออจำอะไรในช่วงเวลานั้นไม่ได้เลย และในการพบกันครั้งแรก เธอจำผมไม่ได้สักนิดเดียว ทั้งที่เธอเห็นผมมาตั้งแต่จำความได้ มีเรื่องอะไรก็วิ่งมาหาผมเป็นคนแรกเสมอ” “เพราะเธอความจำเสื่อมยังไงล่ะ สารวัตร” กำนันอำนาจตอบ “ระหว่างทางกลับมาที่บ้านมะขามหวาน รถสองแถวที่ละเอียดนั่งมาประสบอุบัติเหตุเพราะฝนตกหนัก ถนนลื่น ถึงคนบนรถจะไม่บาดเจ็บอะไรกันมาก แต่หัวของละออก็ไปโขกกับอะไรบางอย่างจนหัวแตก ได้รับความกระทบกระเทือน จำเหตุการณ์อะไรไม่ได้เลย คนที่แกจำได้มีอยูแค่คนเดียวเท่านั้นก็คือ แม่ของแก...” “เพราะจำอะไรไม่ได้ ละออก็เลยเชื่อสนิทใจว่า กำนันเป็นพ่อ” ชายหนุ่มถอนใจยาว “และลืมพวกเราที่นั่นไปหมด” กิริยาของเขาทำให้ผู้สูงวัยกว่ายื่นมือไปตบบ่าเขาเบา ๆ ด้วยความเห็นใจ  “สารวัตรคงเสียใจมากสินะ” ไชโยยิ้มเศร้า ๆ “ผมทำใจไว้แล้วครับ... เมื่อความจริงปรากฏ ผมที่เป็นคนของท่านมหิงสา คนของนัดดาของท่าน สุดท้ายก็ได้แต่คอยดูแลอยู่ห่าง ๆ ตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายเท่านั้น ไม่มีสิทธิอาจเอื้อมไปไกลกว่านี้อีกแล้ว” กำนันอำนาจพยักหน้ารับ แต่แอบดีใจ เพราะสามารถตัดผู้ชายที่อยู่ในบัญชีดำมาติดพันลูกสาวไปได้อีกหนึ่งคน “ผมเข้าใจความรู้สึกสารวัตรดี เรามันคนหัวอกเดียวกัน... เป็นคนดีทีไร ได้แห้วมากินทั้งไร่ทุกที” นายตำรวจผู้แบกภารกิจลับเอาไว้ระบายลมหายใจยาวอีกหนหนึ่ง เพราะมีเรื่องให้กลุ้มใจยิ่งกว่าหลายเท่า “ถึงตอนนี้ เราจะรู้แน่ชัดแล้วว่า ละออ คือ หม่อมราชวงศ์หญิงลออองค์อรชร ธิดาในหม่อมเจ้ากาสรพงษ์ พฤษภ และเป็นทายาทเจ็ดหมื่นล้านของท่านอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ในเมื่อเธอรับรู้มาตลอดว่า ตัวเองเป็นลูกสาวของกำนัน ถ้าเราบอกความจริงไป เธอจะยอมรับผู้ที่ทรงทำให้แม่และเธอต้องอยู่อย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ เป็นพระบิดาได้หรือ” “จริงของสารวัตร” ข้อคิดเห็นดังกล่าวทำให้กำนันอำนาจต้องคิดหนัก “เราควรจะทำยังไงกันดี” สารวัตรไชโยที่เป็นคนเปิดประเด็นเองก็มีท่าทางเคร่งเครียดไม่แพ้กัน เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินไปยืนกอดอก อิงตู้หนังสือที่อยู่ใกล้  ๆ กับประตูที่เชื่อมกับห้องเจ้าของบ้านยกให้เป็นที่พักของตนเมื่อคืนนี้ “ผมคิดว่า เราอาจจะต้องเก็บเรื่องนี้เอาไว้เป็นความลับต่อไปอีกสักพัก จัดการเรื่องเฉพาะหน้า อย่างเรื่องหมอเสริมลักพาตัวละออกับปลัดอนันต์ไปไว้ที่กระท่อมร้างให้เรียบร้อยเสียก่อน ถ้าความลับเรื่องละออเป็นทายาทเจ็ดหมื่นล้านแพร่งพรายออกไป เธอจะยิ่งตกอยู่ในอันตรายมากขึ้น” ผู้มีอิทธิพลใหญ่แห่งบ้านมะขามหวานนิ่งคิด และความรักของพ่อที่มีต่อลูกที่เลี้ยงมาแต่เล็กก็ทำให้เขาตัดสินใจได้ “ผมเห็นด้วย” เขาบอก “เพื่อสวัสดิภาพของละออ และประมวลจริยธรรมแห่งการเขียนนิยายน้ำเน่า (มีด้วยเรอะ?) เราสองคนจะต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับเอาไว้เฉลยตอนท้ายเรื่อง” “เราสามคนต่างหากล่ะครับ” นายตำรวจหนุ่มหัวเราะหึ ๆ เมื่อเห็นกำนันทำหน้าเหรอหราว่า ทำไมถึงเป็นสาม เขาปรายตามองยังประตูที่อยู่ข้าง ๆ เอื้อมมือไปหมุนลูกบิด กระชากประตูให้เปิดออกอย่างรวดเร็ว และคว้าบุคคลที่เสียหลักถลาเข้ามาในห้องสมุดเอาไว้ หิ้วคอเสื้อฝ่ายนั้นค้างเหมือนกำลังจับลูกแมวขี้ขโมย เขายิ้มน้อย ๆ แต่ดุดัน ก่อนจะเอ่ยปากถามคนอยากรู้อยากเห็นที่ไม่ได้รับเชิญ ซึ่งยิ้มแหย ๆ ตอบกลับมา “เรา ‘สาม’ คนจะต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับเอาไว้เฉลยตอนท้ายเรื่อง... ใช่ไหมครับ ลำดวน” ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- “ขอโทษค่ะ สารวัตร... ก็... ลำดวนเห็นพ่อกำนันกับสารวัตรคุยกันท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ กันสองคน นึกว่ากำลังจะวางแผนจัดการกับคนร้ายที่จับละออไป... ลำดวนเลยมาเก็บข้อมูลไปรายงานละออเท่านั้นเอง” แม่ค้าสาวดีกรีเอ็มบีเอจากมหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ดก้มหน้างุดเหมือนนักเรียนถูกครูดุหน้าเสาธง ส่วนนายตำรวจหนุ่มเป็นเหมือนครู่ใหญ่ที่ยืนเท้าสะเอว ส่ายหน้าด้วยความอ่อนใจกับลูกศิษย์ตัวแสบ “แล้วก็ได้เรื่องที่ทั้งลำดวน ทั้งละออไม่ควรจะรู้ไปด้วย...” น้ำเสียงที่บ่งชัดว่าเขายังเคืองไม่หายทำให้เธอชักใจไม่ดี และเริ่มกลัวว่าเขาจะรู้สึกไม่ดีกับเธอ แล้วถ้าเขาเกิดเกลียดเธอจนไม่ยอมมองหน้า ไม่ยอมทักทายเธออีกต่อไป... แล้วเธอจะทำยังไง “เฮ้ย” นายตำรวจหนุ่มอุทาน เมื่ออยู่ดี ๆ หญิงสาวที่ใจกล้าถึงขนาดแอบฟังเขาได้ยืนน้ำตาร่วงอยู่ตรงหน้า เล่นเอาเขาไม่รู้จะวางมือไม้ไว้ที่ไหน ทำอะไรไม่ถูกไปพักหนึ่ง ก่อนที่จะเอาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเกงเกงส่งให้ ลำดวนรับผ้าเช็ดหน้าจากเขามาถือไว้ ยืนสะอื้นต่ออยู่อีกพักหนึ่ง ถึงหยุดร้องได้ และใช้ผ้านั้นเช็ดน้ำตา หากเมื่อใช้เสร็จแล้ว เธอก็ถือผ้าเช็ดหน้านั้นค้างเอาไว้ มองหน้าเจ้าของผ้านิ่งอยู่ และเขาก็รู้ว่าเธอคิดอะไร “ถ้าลำดวนบอกว่าจะซักมาคืนให้ แล้วคิดค่าผงซักฟอก น้ำยาปรับผ้านุ่ม ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่ามือ ค่ารีด ค่าขนส่งละก็ ลำดวนเก็บผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ของผมไว้ใช้เถอะ ผมยกให้” “ผมยังไม่ได้ว่าอะไรลำดวนเลยสักคำ” สารวัตรไชโยเอ่ย “ไม่เห็นต้องร้องไห้เลยนี่นา” เพื่อนสนิทของลูกสาวกำนันบิดผ้าเช็ดหน้าที่เพิ่งได้มาเขิน ๆ “ก็หน้าสารวัตรตอนนั้นดุออกนี่คะ...” ฟังเธอพูดแบบไม่เต็มเสียงราวกับคนละคนกับแม่ค้าสาวที่ตะโกนเรียกคนเข้าร้านเสียงแจ๋วแล้วเขาก็อดขันไม่ได้ “แล้วสารวัตรทราบได้ยังไงคะว่า ลำดวนแอบฟังอยู่” เธอถามเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ถือสาหาความอะไรเธออีก “เสียงทำอาหารของลำดวนไง” ชายหนุ่มมองเธอยิ้ม ๆ ยกมือขึ้นแตะสีข้างที่เขาเจ้าไบซันยักษ์ฝากรอยไว้ “ผมจำได้ดีเชียวว่า เสียงทำกับข้าวของลำดวนเล่นงานคนเจ็บคนนี้รุนแรงขนาดไหน... แต่เช้านี้ผมไม่ได้ยินเลยเอะใจ แล้วก็กำลังสงสัยว่า ลำดวนคงทำแค่ต้มน้ำชงมาม่าเป็นอาหารเช้าของละออกับปลัดแค่นั้นละมั้ง เลยเงียบกว่าทุกที” “โห... สารวัตรทายถูกด้วย” ลำดวนทำตาโตด้วยความตื่นเต้น “สมแล้ว ที่เป็นทายาทนักสืบชื่อดัง” “นี่ก็เป็นความลับเหมือนกัน... เก็บไว้ให้ดี ๆ ล่ะ” นายตำรวจเตือน แต่ไม่ถึงกับจริงจังมากเหมือนเมื่อครู่ “ได้ครับผม” หญิงสาวรับ ทำวันทยหัตถ์ให้ แต่ยังติดใจบทเจ้าหนูจำไมอยู่ไม่หาย “ลำดวนถามอีกคำถามได้ไหมคะ” เขาเลิกคิ้วน้อย ๆ แต่ก็พยักหน้าอนุญาต “ว่ามาสิครับ ถ้าผมตอบได้” “ทำไมตอนประกาศว่าคุณชาร์มมิ่งเธอเป็นคนกรีดสไบของละออ สารวัตรถึงไม่พูดเหมือนญาติของสารวัตรว่า ‘เอาชื่อคุณปู่เป็นเดิมพัน’ แต่พูดว่า ‘เอาชื่อคุณปู่เป็นประกัน’ แทนล่ะคะ” สารวัตรไชโยมองหน้าเจ้าของคำถาม ไม่นึกว่าเธอจะใส่ใจรายละเอียดของเขาอย่างกับแฟนพันธุ์แท้ขนาดนี้ “ก็ผมเป็นตำรวจ... คำว่า ‘เดิมพัน’ เป็นคำที่ใช้ในการพนัน ผิดกฎหมายการพนัน ผมไม่อยากทำผิดกฎหมายซะเองนี่” “แล้วก็อย่าให้ผมรู้เชียวว่า ใครบังอาจตั้งตัวเป็นเจ้ามือรับแทงพนัน ไม่อย่างนั้นละก็... จะจับมาปรับให้เข็ดเลย” เขาหัวเราะเบา ๆ มองลำดวนที่ค้อนให้เขาวงใหญ่ยิ้ม ๆ  “แต่ถ้าเจ้ามือให้ความร่วมมือและว่านอนสอนง่าย ยอมเก็บเรื่องที่ได้ยินเป็นความลับละก็ จะหยวนให้ ไม่เอาเรื่องสักหนหนึ่ง โอเคมั้ยครับ” เท่านั้นแหละ แม่ค้าสาวก็ตอบรับเสียงหวาน หน้าตาแจ่มใสขึ้นทันตาเห็น “โอเคค่ะ สัญญา” ไม่พูดเปล่า ๆ เธอชูนิ้วก้อยขึ้นมาข้างหนึ่ง “สารวัตรก็สัญญากับลำดวนด้วยนะคะ” เขาทำตามคำของเธอแต่โดยดีด้วยการเกี่ยวก้อยสัญญากับเธอ “สัญญาครับ” เจรจาตกลงเรียบร้อย อย่างน้อยก็คงเก็บเรื่องนี้ได้อีกพักใหญ่ ๆ ... นายตำรวจนึก “เอาละ... ตอนนี้ ลำดวนไปดูละออกับปลัดอนันต์เถอะ ไม่รู้ว่าสองคนนั้นเป็นยังไงกันบ้าง” -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------   ประเด็นเรื่องสารวัตรจบแล้วนะคะ คราวนี้นี้ถึงตาที่ปลัดอนันต์กับละออจะได้จีบกันให้เป็นเรื่องเป็นราวซะที ยกให้เป็นฝีมือของท่านอื่น ๆ ก็แล้วกันค่ะ ^ ^ (นางเอกความจำเสื่อมตามขนบนิยายน้ำเน่าแล้ว แต่ ยังไม่ยักมีนางเอกปลอมตัวเป็นผู้ชายแล้วพระเอกจับไม่ได้แฮะ) แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 51 18:05:14 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 11 พ.ค. 51 18:04:33 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ผมก็ว่าจะให้ความจริงแล้ว กำนันอำนาจ คือแม่ละเอียดปลอมตัวมา!!! คนทั้งเรื่องจับไม่ได้ว่าเป็นผู้หญิง ฮ่าๆๆๆๆ แต่มันจะหลุดโลกไปหน่อยมั้ยเนี่ย - -* เดี๋ยวจะเพิ่มบทน้ำเน่านานาชาติให้ครับ อิอิ จากคุณ : แฟนคลับคาวี (ปฤษณะ) - [ 11 พ.ค. 51 18:30:04 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โห ร้ายกาจมาก ประจานบนหัวกระทู้ แก้ชื่อก็ไม่ได้ คุณปิยะรักษ์สุดยอดมากค่ะ ถ้าให้เราแต่งต่อ สารวัตรจะได้คู่กับละออ (ถึงจะเปิดช่องให้ลำดวนขนาดนี้แล้วก็เถอะ) เชียร์พระรองมาหลายเรื่อง ไม่สำเร็จซักเรื่อง เรื่องนี้แหละ เสร็จเรา เหอๆ ใครไม่อยากให้พลิกล็อค พึงมาแต่งต่อโดยไว ^_^ จากคุณ : scottie - [ 11 พ.ค. 51 19:31:17 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โห แปะแปะแปะ เก็บรายละเอียดครบทุกตอน ปะชุนทุกรอยรั่วอีกต่างหาก #6 หนมจีนว่าไอเดียนี้ไม่เลวนะคะ จะได้เพิ่มบทสุดยอดน้ำเน่าตอนท่านชายจับได้ แล้วตอนแม่ละเอียดใจอ่อน จะได้ยกกาแฟไปเสริฟท่านชาย แล้วเรียก "เจ้าฮะ..." ดีมะ? หุหุ จากคุณ : หนมจีน - [ 11 พ.ค. 51 19:34:44 A:58.41.213.254 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 9 .. หลังจากที่ช่วยหมอเสริมมาจากกระท่อมได้สำเร็จ  พ่อใหญ่ฤทธิ์ก็แก้ไขให้สัตวแพทย์ตี๋แว่นฟื้นขึ้นมา "พ่อใหญ่..."  หมอเสริมครางก่อนจะร้องไห้  "ฮือ   โฮ   ผมทำไม่สำเร็จ  พวกมันหนีไปได้  แถมยังปล้นเสื้อผ้าผมไปอีก" "เออ  ข้ารู้แล้ว"  พ่อใหญ่โยนเสื้อผ้าแบบง่าย ๆ ให้  "เอานี่ไปใส่ก่อนสิหมอ  อุจาดตาชิบ" หมอเสริมไหว้ประหลก ๆ ด้วยความซาบซึ้งแล้วรีบแต่งตัว  เมื่อเรียบร้อยแล้วพ่อใหญ่จึงเรียกหมอเสริม ไอ้โคก  ไอ้หย็อย  และลูกน้องคนอื่น ๆ มาประชุมพร้อมกันกลางลานบ้าน "ทีนี้มีแต่ไอ้ปลัดคนเดียวที่รู้ว่าพวกเราเป็นตัวการจับพวกมันไปขังไว้ที่กระท่อม" "แต่ถ้ามันบอกกำนันกะสารวัตรล่ะพ่อใหญ่"  ไอ้หย็อยจุดประเด็นขึ้นมา พ่อใหญ่ฤทธิ์บิดหนวด  "ไอ้เรื่องนั้นน่ะข้ารู้อยู่แล้วว่ามันต้องไปบอก  แต่ข้าไม่ได้ไปด้วยตัวเองนี่หว่า  มันจะเอาเรื่องข้าได้ยังไง  อีกอย่างข้าสั่งให้พวกเอ็งโพกผ้าพันหน้าไว้ให้หมด  ไอ้ปลัดมันชี้ตัวไม่ถูกหรอก  ต่อให้มันสงสัยแค่ไหน  ตัวร้ายอย่างเราก็แค่หน้าด้านไม่ยอมรับเท่านั้นใครจะไปทำอะไรได้  จริงมั้ยวะ  ฮ่าๆๆๆ" "ฮ่าๆๆๆ"  พวกลูกน้องหัวเราะตามตาเฒ่าร้อยพิษ "เหลือก็แต่หมอนี่แหละ  ที่มีหลักฐานชัดเจนที่สุด" ทุกสายตาหันมามองหมอเสริม  เขาเหงื่อตกหน้าซีด "หมอถอนตัวไม่ได้แล้วนะ"  พ่อใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงเย็น "พ่อใหญ่..ช่วยผมด้วย"  หมอเสริมร่ำร้อง "ข้าช่วยเอ็งไม่ได้หรอก.." "ไม่นะ!" พ่อใหญ่แกล้งทำท่าคิดอยู่พักหนึ่ง  "เว้นแต่ว่าเอ็งจะต้องไปกบดานตัวสักพัก  และทำตามเงื่อนไขบางอย่างของข้า" "ดะ..ได้ครับ  ผมจะทำทุกอย่างเลย" พ่อใหญ่ฤทธิ์เคาะไม้ตะพดกับมือพักหนึ่ง  แล้วก็กวักมือเรียกหมอเสริมให้เข้ามาใกล้ ๆ  เขากระซิบเข้าที่ข้างหูของหมอหนุ่ม "เอ็งไปที่ท้ายสวนของข้า  จะเห็นต้นกล้วยผูกผ้าแดงไว้  ปักป้ายว่า 'เขตเจ้าแม่ตานีใครล่วงล้ำแม่หักคอจิ้มน้ำพริก'  ให้หมอเดินตรงไปเลยกอกล้วย  จะเห็นใบตองสุม ๆ อยู่หลังพุ่มไม้  เปิดมันเข้าไปจะเห็นทางลับ  หมอลงไปซ่อนตัวอยู่ที่นั่น  ถ้าข้าไม่ให้คนไปเรียกหมออย่าออกมาเด็ดขาด" หมอเสริมรับคำ  พ่อใหญ่เลยไล่ให้ไป  ไอ้หย็อยเข้ามากระซิบกระซาบ "ทำไมพ่อใหญ่ถึงช่วยมันล่ะ  มันไม่มีประโยชน์กับเราแล้วนี่" "มันเรียกแผนสำรองโว้ยไอ้หย็อย  เอ็งรู้แล้วเหยียบไว้  หากว่าเรื่องมันจะถึงตัวพวกเราจริง ๆ เราก็โยนมันไปให้ไอ้หมอผู้โชคร้ายซะ  ฮ่าๆๆๆ" พ่อใหญ่ฤทธิ์หัวเราะด้วยเสียงของกรุง  ศรีวิไลอีกที  พวกลูกน้องคนอื่นมองหน้ากันงง ๆ ว่าเจ้านายจะมาไม้ไหน  พ่อใหญ่ปั้นหน้าเครียดแล้วกล่าวต่อ "ไม่นานไอ้พวกกำนันมันจะมาที่บ้านเรา  พวกเอ็งไม่ต้องกลัวพวกมัน  มันถามอะไรให้ส่ายหน้าเข้าไว้  ใครแกล้งเป็นใบ้ได้  เสร็จงานนี้ข้าจะให้คนละหนึ่งตำลึงทอง" ไอ้โคกผงกหัวรับคำ  ทองคำสี่บาทราคาไม่ใช่น้อย ๆ เมื่อเตรียมพร้อมเรียบร้อย  พ่อใหญ่ก็เตรียมการจัดฉากอย่างสบายใจ  ไม่ลืมหาหมอนเขนยมาหนุนนอนกระดิกเท้าสบาย ๆ บนแคร่ใต้ต้นมะขามหวานหน้าบ้าน --------เอ้า  เจอผู้ร้ายปากแข็ง  กำนันกะสารวัตรจะทำยังไงล่ะเนี่ย หมอเสริม  เดินไปตามคำแนะนำที่พ่อใหญ่บอก  เมื่อลับตาคนเข้ามาในสวน  ท่าทีของเขาเปลี่ยนเป็นสุขุมอย่างเหลือเชื่อ  เขากลบรอยเท้าของตนเองด้วยทางมะพร้าวที่ถือมาด้วย  จนกระทั่งถึงกอกล้วยเจ้าแม่ตานี เขาบุกป่ากล้วยเข้าไปจนกระทั่งเจอทางลับอยู่ใต้ใบตองสุม  และเปิดมันออก  มีประตูตีจากไม้ลังแผ่นใหญ่ขวางกั้นทางเข้า  สัตวแพทย์หนุ่มเปิดมันออก  ข้างในมีบันไดลงไปสู่ความมืดข้างล่าง  เขาสูดลมหายใจลึก  ล้วงกลักไม้ขีดที่แอบหยิบมาจากบ้านพ่อใหญ่  จุดไฟแล้วหย่อนลงไป ก้านไม้ขีดยังลุก  แสดงว่าภายในมีออกซิเจน  เขาเปลี่ยนเป็นถือเทียนไขแท่งใหญ่(ขโมยมาสด ๆ ร้อน ๆ เหมือนกัน)  แล้วค่อย ๆ ก้าวลงตามบันไดมืด  ก่อนจะหับประตูปิดไว้  ใบตองซึ่งมีกลไกดึงรวบเข้าหากันกลบพรางทางลับโดยอัตโนมัติ หมอเสริมกลั้นหายใจเมื่อแสงไฟจากเทียนในมือส่องให้เห็นทางเดินตัดแต่งไว้อย่างราบเรียบ  มีการตีไม้ค้ำดินไว้อย่างแน่นหนาแข็งแรง  ที่พื้นปูไม้เป็นแผ่นไว้เช่นกัน ชายหนุ่มเดินไปเรื่อย ๆ เห็นทางแยกคดเคี้ยวออกไปข้างหน้าหลายทาง  เขาเลือกไปทางด้านซ้ายซึ่งมีลมพัดแผ่ว ๆ มา  ทางนั้นนำเขาไปสู่โถงกว้างใต้ดินซึ่งเต็มไปด้วยลังไม้ขนาดใหญ่กองเรียงกันเป็นจำนวนมาก    หมอเสริมส่องเทียนหาสวิตช์ไฟ  เขากดเปิด  แสงสีส้มของไฟหลอดแบบเก่าส่องให้เขาเห็นรายละเอียดของห้องมากขึ้น  ไกลออกไปมีเสียงแว่วของเครื่องจักร  หมอเสริมเดาว่าน่าจะเป็นเครื่องปั่นไฟ เขาเดินไปที่ประตูใกล้ ๆ  มันมีกุญแจล๊อกไว้อยู่  แต่ไม่เกินความสามารถของนายร้อยตำรวจเอกเสริม  โกเดะมันเทซึ (ภูเขาทองคำ)  ที่จะปลดมันออกอย่างง่ายดาย  เขาเบิกตากว้างมองอาวุธสงครามที่เรียงรายอยู่ในห้องนั้นอย่างตื่นใจ สารวัตรไชโย  ลูกพี่ลูกน้องของเขาบอกไว้ไม่ผิดจริง ๆ  ว่าจะต้องมีคลังแสงแบบนี้อยู่ หมอเสริม  หรือนายร้อยตำรวจเอกเสริมยิ้มกริ่ม  เขานำหน้าไชโยมาก้าวหนึ่ง  เพราะสืบจนรู้ได้ว่าพ่อใหญ่ฤทธิ์อยู่เบื้องหลังเรื่องพวกนี้และได้เข้ามาในรังลับของมันโดยไม่คาดฝัน .. จากคุณ : ปฤษณะ - [ 11 พ.ค. 51 20:17:54 ]

ความคิดเห็นที่ 10 "กรี๊ดดด!!" เสียงร้องอย่างตกใจดังมาจากห้องที่ปลัดกับละอออยู่  ลำดวนชะงัก  ขณะที่ทั้งกำนันและสารวัตรวิ่งแข่งกันออกจากห้องแซงเธอไป  ลำดวนรีบวิ่งตามไปดู กำนันอำนาจเข้ามาเห็นฉากเด็ดก่อน  ละออลูกสาวสุดหวงนั่งคุกเข่าตระกองกอดส่วนบนของปลัดที่นอนเหยียดยาวอยู่กันพื้น  เขาจะเข้าไปกระชากไอ้ปลัดออก  แต่ละออกอดร่างปลัดไว้ไม่ให้พ่อทำร้าย "พ่ออย่าค่ะ" "อย่าได้ยังไง  ไอ้ปลัดมันทำอะไรเอ็ง  ทำไมเอ็งร้องไห้แบบนี้" ละออปาดน้ำตา  "พี่ปลัด..พี่ปลัดเป็นอะไรไม่รู้  จู่ ๆ ก็ล้มตึงลงไป  จมูกมีเลือดไหล  เรียกก็ไม่ตื่น  พ่อช่วยพี่ปลัดด้วยนะคะ"  เธอละร่ำละลักบอกเล่าเหตุการณ์  สารวัตรรีบไปรับร่างของปลัดอนันต์มาดู  ใบหน้าใสสไตล์เกาหลีซีดขาว  มีลิ่มเลือดสีแดงเข้มเกือบดำไหลออกจากจมูกทั้งสองข้าง  ซึมลงไปจนถึงเสื้อกล้ามสีขาวที่กำนันให้ปลัดยืมใส่  สารวัตรไชโยเลิกเปลือกตาของปลัดดู  ม่านตาไม่ตอบสนอง  ชีพจรเต้นแผ่วแต่เร็วมาก  และแทบจะไม่หายใจ "เรียกรถพยาบาลด่วนครับ  เรียกมาเดี๋ยวนี้เลย" สารวัตรร้องจนเกือบจะคำราม  พ่อกำนันตะลึงอยู่ก็ได้สติ  "รถมาไม่ทันหรอกสารวัตร  เดี๋ยวข้าจะเอารถออกไปเอง  สารวัตรประคองปลัดมาให้หน่อยก็แล้วกัน" กำนันอำนาจไปคว้ากุญแจ  แล้วรีบลงไปเอารถออกมารอที่หน้าบ้าน  สารวัตรอุ้มร่างปวกเปียกของปลัดไป  ละออกับลำดวนจะตามไปด้วย  แต่กำนันอำนาจห้ามขาด  ลำดวนกอดร่างสั่นระริกของละออซึ่งยังตกใจไม่หายไว้พลางตบไหล่ปลอบขวัญ กำนันพาปลัดมาส่งที่โรงพยาบาลใหญ่ในจังหวัดมะขามหวาน  หมอรับตัวคนไข้ไปตรวจดูอาการในห้องฉุกเฉิน  สักพักก็ส่งปลัดไปห้องเอ็กซเรย์  หมอที่ทำการตรวจเดินหน้าเครียดออกมา  สารวัตรไชโยรีบไปคว้าแขนหมอไว้ "คุณหมอครับ  คุณปลัดเป็นอะไรหรือเปล่าครับ" นายแพทย์วัยกลางคนมองอีกฝ่ายลอดแว่น  "คุณเป็นอะไรกับคนไข้ครับ" "ผมเป็นญาติสนิทของเขา"  สารวัตรโกหก  กำนันทำท่าจะพูดอะไร  แต่สารวัตรส่งซิกให้เขาเงียบ "หมอเกรงว่าคนไข้มีอาการของก้อนเนื้อในสมองครับ" "พระเจ้าช่วย!" กำนันเองก็หน้าคล้ำไป  ถึงจะไม่ชอบขี้หน้าปลัดเท่าไหร่  แต่ก็เห็นหน้ากันอยู่เมื่อรู้ว่ามีข่าวร้ายก็อดเสียใจด้วยไม่ได้ "แล้วร้ายแรงแค่ไหนครับ"  สารวัตรไชโยซักต่อ "หมอยังไม่ทราบครับ  กำลังส่งไปซีทีสแกน  แล้วถึงจะพอพิจารณาได้ว่าเป็นเนื้อร้ายหรือเปล่า  ตอนนี้หมอขอตัวก่อนนะครับ" นายแพทย์คนนั้นปลีกตัวจากสองหนุ่มต่างวัยที่กำลังสับสนงุนงงและไม่อยากจะเชื่อ ไม่นานปลัดก็ได้สติ  เขาลืมตาขึ้นบนเตียงพยาบาลสีขาว  และเห็นสารวัตรไชโยกับกำนันอำนาจนั่งเฝ้าอยู่ "ปลัดฟื้นแล้ว"  สารวัตรพูดอย่างยินดี อนันต์จับศีรษะตนแล้วครางด้วยความเจ็บปวด  เขาหลับตาลงนิ่งอยู่พักก่อนจะลืมตาขึ้นใหม่แล้วพูดประโยคแรก "สารวัตรกับกำนันคงรู้แล้วใช่ไหมครับ" ทั้งคู่พยักหน้า "ผมรู้ว่ากำนันกับสารวัตรมีคำถามมากมาย  ผมจะเล่าให้ฟังก็ได้  แต่ช่วยรับปากเก้บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับได้ไหมครับ" สองคนนั้นพยักหน้าอีกครั้ง "ผมก็รู้นานแล้วครับ  ว่าผมเป็นมะเร็งในสมองระยะที่สาม  หมอเคยบอกผมว่าผมมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่เกินสามเดือน  ตอนนั้นผมแทบคลั่ง  ชีวิตของผมกำลังไปได้ดี  ผมรุ่งเรืองในหน้าที่การงาน  เพียบพร้อมด้วยชาติตระกูล  ฐานะ  ความรู้  หน้าตา  เรียกได้ว่าเพอเฟคท์ไปเสียทุกอย่าง" แววตาของปลัดอนันต์ที่มองเหม่อฉายแววเจ็บปวดวูบหนึ่ง "ผมมีผู้หญิงที่ผมกำลังจะแต่งงานด้วย  เธอชื่อชาร์มมิ่ง  แต่ผมรู้ตัวอยู่ตลอดเวลาว่าผมไม่ได้รักเธอเลย  ผมเพียงคบเธอเพราะสถานการณ์พาไป  ในเวลานั้นผมคิดว่าชีวิตของผมจะยังยืนยาวอีกนาน  ผมอาจจะสลัดชาร์มมิ่งไปหาผู้หญิงใหม่  แต่งงานแล้วหย่าอีกกี่ครั้งก็ได้" กำนันกัดฟันกรอด  ไอ้ปลัดนี่เลวจริงวะ  แต่เพราะอยากรู้เรื่องจึงข่มใจรอฟังต่อไป "เมื่อผมรู้เรื่องนี้  เหมือนโลกของผมทลายลงมาตรงหน้า  ความฝันของผมพังย่อยยับลงมาไม่มีชิ้นดี  ผมคิด  คิดๆๆ  จนกระทั่งตระหนักว่าชีวิตที่เหลืออยู่สั้น ๆ ของผมนี้มีคุณค่ามากแค่ไหน" เขาถอนหายใจยาว "ผมอยากจะอุทิศตนให้กับผู้อื่น  แสวงหาเสี้ยวของชีวิตที่ผมไม่เคยพบเจอ  ผมจึงขอให้กระทรวงย้ายผมมาจากเมืองยังดินแดนบ้านนอกคอกนาแห่งนี้" กำนันหักนิ้ว  ไอ้ปลัดบังอาจว่าบ้านมะขามหวานบ้านนอกอีก  แต่เพราะอยากฟังต่อเลยยังไม่ซัดสักผลัวะ "ผมคงบอกไม่ได้ว่าเวลาช่วงไหนในชีวิตของผมยาวนานกว่ากัน  ระหว่างยี่สิบกว่าปีที่ไร้ความหมาย  กับไม่กี่วันมานี้ที่ผมกำลัง..ตามหารักแท้" "อย่าบอกนะว่า"  สารวัตรร้อง "ใช่ครับสารวัตร  ผมพบแล้ว  ละออคือรักแท้ของผม  เป็นเหมือนโอเอซิสให้แก่ผู้ที่รอนแรมมากลางทะเลทรายอย่างยาวนานเช่นผม  เธอคือความสดใสของดวงตะวัน  แจ่มจรัสดั่งจันทรา  พร่างพราวดั่งแสงดาว  และ..." "โว้ย.."  กำนันอำนาจทนไม่ไหว  "ข้านั่งอยู่ทนโท่นะเว้ย  เอ็งหุบปากเดี๋ยวนี้  ห้ามเกี้ยวพาลูกสาวข้าเด็ดขาด" "ขอโทษครับ"  ปลัดยกมือไหว้อย่างลุแก่โทษ  "ผมแค่ไม่อาจเก็บกักแรงบันดาลใจอันบรรเจิดไว้ได้  จนทำให้พ่อกำนันระคายหู  ผมเสียใจจริง ๆ" สารวัตรเบ้หน้าแล้วร้องเตือน  "เอ้า...เล่าต่อเถอะปลัด" "จบแล้วครับ" "หา!"  ทั้งกำนันและสารวัตรร้องพร้อมกัน "ก็สรุปว่าผมขอร้องให้พ่อกำนันกับสารวัตรช่วยเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับด้วยนะครับ  โดยเฉพาะกับละออ" "ด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย  ผมจะช่วยเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับครับ"  สารวัตรชูสองนิ้วปฏิญาณ กำนันอึกอักอยู่พัก  "เออ  เห็นแก่ที่เอ็งไม่เคยทำตัวก่อร้อก้อติกลุกสาวข้ามาก่อน  ข้าจะช่วยเอ็งปิดเรื่องนี้ไว้ก็แล้วครับ" ปลัดอนันต์ยิ้มด้วยรอยยิ้มของพระเอกอันเปล่งรัศมีเรืองรองไปสิบโยชน์  "ขอบคุณทุกคนมากนะครับ" --------------น้ำเน่าเกาหลีมาแล้วครับ  ฮ่าๆๆๆ แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 51 21:12:46 แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 51 20:52:01 จากคุณ : ปฤษณะ - [ 11 พ.ค. 51 20:50:58 ]

ความคิดเห็นที่ 11 พอใหญ่ฤทธิ์ยังเก๊กท่านั่งรอพวกกำนันอยู่ที่โคนมะขามจนเย็น  โดยที่ไม่รู้ว่าพวกกำนันพาปลัดไปโรงพยาบาลอยู่ ยุงเยิงก็บินว่อนตอมกันวี้ ๆ  พ่อใหญ่ตบยุงดังเผละ  พอเห็นเลือดในมือก็ร้อง  อามิตตาพุทธ บาปกรรม ๆ ชักทนไม่ไหวก็เลยบ่น "มันหายหัวไปไหนวะ  กะจะไม่ให้ข้าได้บทใช่ไหมห๊ะ  เดี๋ยวปั๊ดเอาไม้ตะพดพรีเดเตอร์กระซวกอกคนเขียนซะหรอก" พื้นที่โฆษณา  แต่อาจจะเกี่ยวกับเนื้อเรื่อง จากคุณ : ปฤษณะ - [ 11 พ.ค. 51 20:58:59 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ช่วยเก็บไก่ ละออกอดร่างปลัดไว้สิ จะไปกอดสารวัตรได้ไง แล้วนี่ เหตุการณ์ตั้งแต่ปลัดมาตำบลมะขามหวาน ยังเพิ่งได้ซักสัปดาห์เองมั้งนะ จากคุณ : scottie - [ 11 พ.ค. 51 21:08:00 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ฮ่าๆๆ  ขอบคุณพี่ก๊อตตี้ครับ  ช่วยเก็บไก่ให้ผมแล้ว ก็ช่วยแต่งต่อด้วยเลย เพราะยังเหลือไก่อีกตัว (ตัวที่ขนาดเท่าเหรียญห้ายุคเก่าบนปลีน่องข้างซ้ายของใครสักคน) จากคุณ : ปฤษณะ - [ 11 พ.ค. 51 21:14:30 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ช่วงนี้ มาสมัครเป็นคนอ่านก่อน... ถ้าคุณ scottie ไม่ชงเรื่องสารวัตรกับกำนันให้ก็ไปไม่เป็นเหมือนกันนะคะ ถึงเปิดช่องให้ลำดวน แต่มิได้หมายความว่า จะพลิกเป็นอื่นไม่ได้ เพราะจริง ๆ แล้ว ข้าพเจ้าก็เป็นสมาชิกชมรมนิยมพระรองเช่นกัน เหอ ๆ ดังนั้น คนเชียร์ปลัดอนันต์กรุณามีความเคลื่อนไหวได้แล้วเน้อ ก่อนที่ข้าพเจ้าจะเชียร์ให้คนที่มีชื่อบนหัวกระทู้เขียนให้พลิกล็อกด้วยอีกคน อ๊ะ! มีร้อยตำรวจเอกปลอมตัวมาจริง ๆ ด้วย จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 11 พ.ค. 51 21:40:35 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ทำไมละออเรียกปลัดว่าพี่ปลัดแล้วล่ะ เพราะช่วงก่อนยังเห็นละออกับคุณปลัดยังฮึ่มๆ ใส่กันอยู่เลย = =' จากคุณ : waidhaya - [ 11 พ.ค. 51 21:53:15 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ู^ ^ แหม... ก็คนเขาตกใจ ว่าแต่... คุณปฤษณะคะ เสิร์ฟน้ำเน่าเกาลีนี่แน่ใจนะคะว่าไม่ได้รับสินบนจากพี่ก๊อตตี้มาน่ะ อิอิ จากคุณ : หนมจีน - [ 11 พ.ค. 51 23:06:51 A:58.41.213.254 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 17 โอว...แว๊บมาอ่านงานคุณ'ก๊อตตี้ขวัญใจโดยพลัน.. อิอิ.. จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 12 พ.ค. 51 00:30:27 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เปล่าเลยครับ  มิได้รับสินบนมา ผมมาช่วยพลิกสถานการณ์ให้ปลัดนะเนี่ย ซึ่งต้องขัดผลประโยชน์ของพี่กีอตตี้ที่นิยมพระรองแหงม ๆ  แฮ่ ๆ ปล.  มีใครสังเกตเห็นบรรยากาศ Y ระหว่างสารวัตรกับปลัดมะเนี่ย =_+" จากคุณ : ปฤษณะ - [ 12 พ.ค. 51 03:34:57 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ทันใดนั้นหมอเจ้าของไข้ของปลัดอนันต์ก็เปิดประตูห้องเข้ามาดังปังใหญ่ "จริงๆแล้วมะเร็งระยะที่สามของคุณปลัดยังมีทางแก้นะครับ!?" เขาร้อง "อะไรหรือ?" ทุกคนหันมาถามพร้อมกัน หมอเจ้าของไข้กระแอมกล่าวอย่างทรงภูมิ "หึหึ จากปริญญาเอกที่ผมจบมาจากมหาวิทยาลัยฮอร์กวอร์ท ผมขอยืนยันว่าวิธีรักษามะเร็งสมองขั้นที่สามมีทางเดียว คือจุมพิตด้วยรักแท้ของหญิงสาวบริสุทธิ์! " "อะไรกัน มีวิธีรักษาแบบนั้นด้วยหรือ!?" กำนันอำนาจร้อง "มีสิ" หมอเจ้าของไข้หัวเราะ แล้วร่างเขาก็ค่อยๆเลือนหายไปท่ามกลางความตกใจของผู้คนรอบข้าง ...  ...  ... (อันนี้แต่งเอามันส์ จะถือว่าไม่มีส่วนนี้ก็ได้นะครับ) จากคุณ : เชษฐา - [ 12 พ.ค. 51 04:30:00 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ผมยังตามอ่านอยู่ที่กระทู้แรกอยู่เลย TT แต่มาขำก่อน ที่เห็นชื่อคุณก๊อตตี้ โดนมัดอยู่บนหัวกระทู้ ฮ่าๆๆ อ่านเม้นต์เล่นๆ แล้วเริ่มสงสัย ตกลง ปลัดจะคู่กับละออหรือเปล่า หรือจะคู่ กับสารวัตร o_O จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 12 พ.ค. 51 06:02:58 ]

ความคิดเห็นที่ 21 กำนันนั่งกลุ้มใจแบบไม่มี ล. ลิง (เพลงยอดฮิตรุ่นเก่า) นานหลายนาที เพราะในใจก็นึกสงสารอยากช่วยปลัดจับใจ ซึ่งก็ไม่รู้จะหาสาวบริสุทธิ์ที่เป็นรักแท้ให้กับปลัดได้จุมพิตที่ใด และที่ยิ่งกลุ้มใจไปกว่านั้นก็เพราะรู้ว่า รักแท้ที่ปลัดเคยบอกเล่าให้ตนเองทราบเมื่อไม่นานมานี้ก็มีแต่ละออลูกสาวคนเดียวของตนเท่านั้น "แล้วแบบนี้ละออลูกพ่อจะยอมไหมหนอ" กำนันเพ้อรำพันอยู่คนเดียว เพราะรู้ว่ามาตรฐานและความบริสุทธิ์ของลูกสาวตนมี อย. ประกันร้อยเปอร์เซ็นต์ และอีกใจหนึ่งก็อดที่จะภาวนาขอให้เป็นหญิงสาวคนอื่นไม่ได้ เพราะไม่อยากให้ลูกสาวของตนต้องทำอย่างนั้น ด้วยหัวใจที่กลัวว่าเกิดละออจุมพิตปลัดอนันต์เข้าจริงๆ ละอออาจจะรักปลัดหมดหัวใจ และก็อาจจะลืมว่ามีพ่อคนนี้อยู่ทั้งคน "หรือว่าจะขอร้องลำดวนดีไหม" ขณะที่นั่งคิดไปสารพัดอย่าง กำนันก็เอะใจ เพราะไม่รู้ว่าการไปเรียนปริญญาโทของลำดวนที่เมืองนอกคอกนา ซึ่งตนไม่ประสีประสานั้น ลำดวนจะไปพลาดท่าให้ฝรั่งตาน้ำข้าวมาบ้างหรือเปล่า ในขณะนั้นสารวัตรไชโยก็เดินมานั่งข้าง ๆ "กำนันคิดอะไรอยู่หรือครับ" คำถามของสารวัตรหนุ่มทำเอากำนันสะดุ้งตื่นในความเพ้อและจินตนาการทันที และก็ทำเอามือปาดเหงื่อเล็กน้อย "ผมก็แค่คิดอยากหาทางช่วยคุณปลัดนะครับ ไม่รู้จะมีทางไหนบ้าง จะปล่อยให้ตายก็กระไรอยู่ ผมมันพวกไม่ชอบทำบาปเสียด้วย หากไม่จำเป็นจริง ๆ" กำนันตอบรับอย่างจริงจังและหนักแน่น แต่ในอีกมุมก็แอบยิ้มที่มุมปากเล็ก ๆ "กำนันช่างเป็นคนที่ใจดีจริงๆ สมแล้วที่ละออรักและเทิดทูนมาตลอด ผมนับถือกำนันเสียจริงๆ เลย" ********************** มาช่วยต่อให้นิดหนึ่งค่ะ คิดมุขไม่ค่อยออกค่ะ แต่ติดตามอ่านตลอดด้วยค่ะ ^ - ^ แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 51 09:04:45 แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 51 09:02:12 แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 51 09:00:39 จากคุณ : roslita - [ 12 พ.ค. 51 08:59:41 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อ่า... นะ น้ำเน่าไทย น้ำเน่าเกาหลี น้ำเน่าดิสนีย์ มากันครบ ขาดชาติไหนอีกมั้ยครับเนี่ย??? #18, #20 หนมจีนล่ะ พยายามชักจูงคู่นี้สุดชีวิต พัดแล้วพัดอีก ไฟก็ไม่ลุกสักที สงสัยต้องถึงมีพี่พี่ทแล้วล่ะ หุหุ จากคุณ : หนมจีน - [ 12 พ.ค. 51 09:17:14 A:58.41.213.254 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อะโห ดูท่าทางสนุกสนานกันเป็นการใหญ่ คนอ่านก็อ่านไปพลาง งงไปพลาง จากคุณ : Mneme (Mnemosyne) - [ 12 พ.ค. 51 09:28:48 ]

ความคิดเห็นที่ 24 แว้ก อย่าให้ถึงมือเราเลยหนมจีน เดี๋ยวจะฉาวโฉ่ สงสารพระเอก ฮ่าๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 12 พ.ค. 51 09:47:23 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ^^^^^^^^^^^^^^ คุณพีทจะทำอะไรคุณปลัดละคะ คุณพีทไม่เขียนดีแล้วค่ะ เดี๋ยวแหกกฎเปลี่ยนพระเอกนางเอกจากคุณปลัดกะละออ ไปเป็นคุณปลัดกะสารวัตร ซวยเลย ปล่อยคาวีกะเจ้าอะเล็กสั้นเด่อขโมยซีนคู่เดียวดีกว่าค่ะ จากคุณ : beemanufan - [ 12 พ.ค. 51 10:04:10 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ตามมาดู ตอนนี้ยังไม่มีไอเท็มประหลาดๆมานำเสนอ ขอไปขำก่อน ตกลงกระทู้นี้จะถึง150อีกหรือเปล่าเนี่ย จากคุณ : Error Code 692 - [ 12 พ.ค. 51 11:00:01 ]

ความคิดเห็นที่ 27 หมอเสริม กลายเป็นรอ้ยตำรวจเอกเสริมไปซะแล้ว 555 ใครจะปลอมตัวเป็นอะไรอีกละเนี่ย จากคุณ : fahzabza - [ 12 พ.ค. 51 13:02:35 ]

ความคิดเห็นที่ 28 โห เอาจุมพิตมาขู่ ชิชะ ตายเป็นตาย ไม่แยแสร้อก สารวัตรจะได้เลื่อนขั้น ก๊ากกกกกกกกกก (กำลังยุ่ง ไม่มีเวลาเขียนขโมยบทกลับมาให้สารวัตรอะ) จากคุณ : scottie - [ 12 พ.ค. 51 13:32:42 ]

ความคิดเห็นที่ 29 โห เอาจุมพิตมาขู่ ชิชะ ตายเป็นตาย ไม่แยแสร้อก สารวัตรจะได้เลื่อนขั้น ก๊ากกกกกกกกกก <<< หรือพี่สกอตตี้เผยด้านมืดแล้วนี่ -__-" จากคุณ : เชษฐา - [ 12 พ.ค. 51 14:11:16 ]

ความคิดเห็นที่ 30 อ้างถึง คคห.22 หนมจีน เหลือน้ำเน่าอินเดีย แบบวิ่งร้องเพลงหนีกันไปมาสามทวีป T-T ยังตามอ่านกระทู้แรก เป็นเพื่อนคุณพีทอยู่เลยเหมือนกันค่ะ แต่มาแอบอ่านคคห.เรื่อยๆจะได้ไม่ตกเทรนด์ 555 จากคุณ : จริง - [ 12 พ.ค. 51 14:11:18 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ก๊าก...เข้ามาเพราะเห็นชื่อคุณ scottie ร่วมแต่ง เป็นชื่อที่โฆษณาได้ยอดเยี่ยมจริง ๆ เจ้าค่ะ ไปนั่งตามอ่านแล้วฮาค่ะ ชอบมาก ๆ ตายแล้วคิดได้ไง แอบเชียร์คุณ scottie นะคะ จับสารวัตรมาคู่กับละออดีกว่า แบบว่า...หมันไส้คุณปลัดโดยไม่มีสาเหตุเจ้าค่ะ จากคุณ : Argent - [ 12 พ.ค. 51 16:05:00 ]

ความคิดเห็นที่ 32 หรือต้องเป็น จุมพิตรักแท้จากชายหนุ่มบริสุทธิ์   แทนนะเนี่ย  น่าสน ๆ  (อีตากำนันต้องคิดเงี้ยอยู่แน่ๆ  เลย) จากคุณ : ปฤษณะ - [ 12 พ.ค. 51 16:39:47 ]

ความคิดเห็นที่ 33 เอ่อ... ความวัวไม่ทันหายความ 'วาย' เข้ามาแทรกซะงั้น คหห. 22 ครับ จะไม่ลองเขียนเองบ้างจริง ๆ เร้อ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 12 พ.ค. 51 16:57:58 ]

ความคิดเห็นที่ 34 แม้จะรับปากกับปลัดอนันต์พร้อมกันกับกำนันอำนาจแล้วว่า เขาจะไม่บอกความลับเรื่องนี้กับใคร แต่สายเลือดผู้ผดุงความยุติธรรมที่ได้รับการถ่ายทอดมาจากบรรพบุรุษก็ทำให้เขาไม่อาจวางเฉยได้ จริงอยู่ ถ้าปลัดตายไปเสียคนหนึ่ง โอกาสที่ดอกฟ้าจะร่วงลงมาสู่มือเขาย่อมง่ายดายมากขึ้นแต่การ ปล่อยให้คนตายไปต่อหน้าทั้ง ๆ ที่รู้ว่าช่วยเขาได้ คือ สิ่งที่สมควรแล้วจริง ๆ หรือ เขาเหลือบมองกำนันอำนาจด้วยความรู้สึกผิด... แต่ไม่มีทางอื่นอีกแล้ว และทิศทางที่เขาตรงไป อย่างรีบร้อนก็คือ บ้านของกำนันอำนาจ จากนั้น เขาก็ทำในสิ่งที่ทั้งละออและลำดวนต่างตกตะลึง คือ พาตัวละออขึ้นรถตรงไปที่โรง พยาบาลทันที "อะไรนะคะ!!" ละออที่อยู่ดีๆ ก็โดนลากเข้ามาในห้องไอซียูร้องออมาเสียดัง จนสารวัตรตะครุบปิดปาก ละออเอาไว้ได้ทันก่อนที่เสียงของละออจะทำให้ผู้ป่วยหนักในห้องไอซียูตกใจตาย (และเขาจะถูกกำนัน อำนาจยิงทิ้ง)ไปเสียก่อน "หรือคุณจะปล่อยให้คุณปลัดตายไปเสียก่อนหรือไง" สารวัตรดุละออเสียงเครียด เครียดเพราะว่า เขาเองก็ไม่อยากให้ละออรักษาปลัดด้วยวิธีนี้เช่นกัน... สารวัตรไชโยลดมือที่ปิดปากของละออลง จากนั้นก็จูงมือละออไปที่เตียงของปลัด "ผมเองก็ไม่แน่ใจนักหรอกว่าวิธีนี้จะได้ผลหรือเปล่า แต่ถ้ามันจะทำให้ปลัดรอดตายได้ ผมก็คิดว่า มันก็น่าจะลองดูสักครั้ง" "แต่ว่า... ฉันไม่ได้รักปลัดนี่คะ" ละออยังคงอ้อมแอ้มอิดออดพอเป็นพิธีตามประสานางเอกละคร หลังข่าว คำพูดปฏิเสธของละออทำให้หัวใจที่แห้งเหี่ยวของสารวัตรพองฟูขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ แต่กระนั้น หน้าที่ย่อมมาก่อนหัวใจ "ผมรู้ว่าละออลำบากใจแค่ไหน... แต่ละออรู้ไหมว่าผมก็ลำบากใจไม่แพ้ละออเหมือนกัน"  สารวัตร กอดละออจากด้านหลัง,,, พลางกระซิบข้างหูละออด้วยเสียงพร่าสั่นจากแรงอารมณ์ "อย่างน้อยเพื่อเห็นแก่ชีวิตเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน แม้จะเจ็บปวดแค่ไหน เราก็ต้องเสียสละ" (กรี๊ด สารวัตรจะดีไปไหน) ละออที่จนใจกับคำพูดหว่านล้อมของปลัดถอนหายใจยาว ก่อนที่จะกลั้นหายใจก้มหน้าลงไปหมายจะ จุมพิตให้มันเสร็จๆ ไปเสียที แต่ในขณะที่กลั้นหายใจ ภาพที่เธอชนริมฝีปากกับปลัดอนันต์ตอนที่ รถอีแต๋นคว่ำก็ผุดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ซึ่งภาพเกาๆ อยู่ๆ ก็หลอนขึ้นมาในมโนสำนึกของละออ ทำให้ละออเกิดอาการกระดากขึ้นมาอย่างกระทันหัน "อ๊ายยย ฉันทำไม่ด้ายยยย" ละออสะบัดมือไล่ภาพหลอนนั้นอย่างแรงจนไปกระทบกับวัตถุบางอย่าง ในขณะที่ละออกำลังก้มหน้าจะจุมพิตปลัดอนันต์ สารวัตรไชโยที่ไม่อยากเห็นภาพบาดตาบาดใจ และ เมื่อละออเกิดอาการหลอนขึ้นมาอย่างกระทันหันจึงไม่ทันที่สารวัตรจะลืมตาขึ้นมาเห็นฝ่ามือของ ละออ ดังนั้น เมื่อโดนฝ่ามือของละออฟาดตรงท้ายทอยสารวัตรจึงเสียหลักล้มหน้าคว่ำจนริมฝีปาก ไปประกบกับริมฝีปากแห้งผาก (เพราะว่านอนในห้องแอร์เย็นจัดแถมน้ำก็ไม่ได้กิน ลิปก็ไม่ได้ทาเสีย ด้วยสิ)ของปลัดเสียอย่างนั้น!! +++++++++++++++++++++++++++++++ มาแต่งสนอง need ของใครบางคน ใครที่เรียกร้องมารับผิดชอบต่อด้วยยยยยย T-T ป.ล. ถึงหนมจีนเป็นพิเศษ  หนมๆ รีบมาต่อเร้วววว เราไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญ :P แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 51 17:46:09 แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 51 17:40:38 แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 51 17:40:03 แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 51 17:39:25 แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 51 17:38:48 แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 51 17:27:49 จากคุณ : waidhaya - [ 12 พ.ค. 51 17:24:10 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ฉากYเอาอีก....กรี๊ด จากคุณ : Error Code 692 - [ 12 พ.ค. 51 17:44:28 ]

ความคิดเห็นที่ 36 "ฮัดโช่ะ!" ปฏิกิริยาฉับไวของปลัดทำให้เขายกมือต่อยหน้าสารวัตรเสียก่อนที่จะทันได้จูบกันเพียงหนึ่งในสิบมิลลิเมตร สารวัตรไชโยปากแตกกระเด็นแบบสโลโมชันไปไกล ละออรีบตามไปประคองเขา "สารวัตรคะเป็นอะไรหรือเปล่า!?" เธอร้อง จากนั้นจึงหันมามองปลัดด้วยสายตาขุ่นเคืองว่า "อะไรกัน เขาจะช่วยคุณ คุณกลับมาต่อยเขาอีก!" ปลัดทำหน้าปูเลี่ยนๆ "ช่วยเช่ยอะไรกัน ถึงมันจูบผมผมก็ไม่รอดอยู่ดี นี่ยังไม่นับที่คุณต่างหากเป็นคนผลักมันมาหาผม" ละออฟังดังนั้นแม้ตามคิดเหตุผลจะเป็นจริง แต่ด้วยความที่ยอมปลัดไม่ได้จึงร้องว่า "หนอย ฉันไม่จูบคนอย่างนายหรอก!" จากนั้นหมุนตัวสิบตลบไปก้านคอปลัดด้วยท่าจระเข้ฟาดหาง ปลัดร้องโอ้ย "นี่ผมเป็นคนป่วยนะ!" แต่ละออไม่ฟัง ซัดต่อด้วยหนุมานถวายแหวน พอปลัดเซก็ใช้ เถรกวาดลานให้ปลัดล้ม จากนั้นต่อด้วยท่ารามสูรขว้างขวานจนปลัดหงายหลังไป แล้วปิดท้ายด้วยหักงวงไอยรา เธอกระทืบปลัดในชุดคนป่วยจนแบน พลางร้องว่า "คนบ้าๆๆ! ถึงยังไง ฉันก็ไม่จูบนายเด็ดขาดเฟ้ย!" ส่วนปลัดถูกกระทืบซ้ำๆพูดอะไรไม่ออกแล้ว กำนันนั่งสูบไปป์อยู่ข้างๆ มองดูลูกสาวต่อยปลัดเลือดสาดก็ตบมือเชียร์ "เอามันเลยลูก เอามันเลย!" หลังจากละออตีจนปลัดสลบไม่ได้สติ เธอก็ค่อยรู้สึกสงสารเขาเหมือนกัน และรู้สึกใจเต้นแรงอย่างประหลาด แต่ด้วยความที่ยอมรับอารมณ์นี้ไม่ได้ ละออจึงซัมเมอร์ซอลปลัดไปติดเพดานอีกทีหนึ่ง แล้ววิ่งร้องไห้ออกจากห้องคนป่วย "คนบ้าๆๆๆ! ฮือฮิอ" สารวัตรไชโยได้สติก็วิ่งตามออกไป กำนันถอนหายใจ เพราะลงอีแบบนี้คงไม่มีวันที่ปลัดจะรอดชีวิตเด็ดขาด เขามองปลัดที่นอนแบบโผล่มาแต่มือหงิกๆ จึงพนมมือกล่าวว่า "ซ้าธุ ไปที่ชอบๆเถอะ อยากกินอะไรก็สั่งมานะ จะเซ่นไปให้" จากคุณ : เชษฐา - [ 12 พ.ค. 51 17:56:42 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ฮ่าๆ จากคุณ : ฮิปโปร้อยฝัน - [ 12 พ.ค. 51 18:00:04 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ถูกใจมากมาย คืนนี้นอนมีความสุข ^_^ จากคุณ : scottie - [ 12 พ.ค. 51 20:01:25 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ฮ่า ฮ่า ฮ่า...บ้าดีแท้น้อ จากคุณ : BestChild - [ 12 พ.ค. 51 20:34:27 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เอ่อ... พี่ก๊อตตี้เผยด้านมืดจริงๆด้วย ^^a คุณเชษฐาใจร้ายอ่ะ ทำไมๆๆๆ ทำไมต้องขัดขวางปลัดกับสาวัตรด้วย ฮึๆๆๆๆ คุณปฤษณะคะ ต้องถึงมือคุณแล้วล่ะค่ะ หึหึ จากคุณ : หนมจีน - [ 12 พ.ค. 51 22:39:00 A:58.41.38.130 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 41 5555555555 เข้ามาซูฮกกับกลยุทธ์ของท่านเจ้าของกระทู้ ที่กอดรัดคุณ scottie หวานใจของชาวพันทิปไว้ในอ้อมอกได้เยี่ยงนี้ ตามอ่านเรื่องแล้วก็หัวเราะจนน้ำหูน้ำตาไหล 555555 จะตามอ่านต่อไปด้วยใจระทึกค่ะ   ป.ล. แอบเห็นคุณก๊อตตี้ไม่ได้จัดชิดขวาอยู่ 1 คห. 55555555 จากคุณ : วิรัตต์ยา (TATOO) - [ 12 พ.ค. 51 22:40:05 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ในเมื่อมีคนข้างบนชงมา อย่ากระนั้นเลย อย่าให้เสียของ แอบขโมยกลับมาให้แล้วเน้อ อิอิ ----------------------------------------------------------------------------------------- "ละออ...ละออใจเย็น ๆ หยุดก่อน" นายตำรวจหนุ่มซึ่งวิ่งตามหญิงสาวที่วิ่งร้องไห้วนรอบโรงพยาบาลเป็นรอบที่หก แถมบางรอบยังวิ่งไปหลบหลังต้นไม้โผล่หัวแว้บไปมา ขึ้นเนิน ข้ามท้องร่องเป็นนางเอกหนังบอลลีวู้ด (หนังแขก) หลังจากประทับทรงเจ้าพ่อจา พนม เล่นงานปลัดอนันต์เสียหมอบกระแต แต่ยังดีที่ไม่ร้องตามหาช้างไปด้วย “หยุดคุยกันก่อนเถอะ ละออ” เขาตะโกนไล่หลังเมื่อถึงเขตที่สามารถใช้เสียงได้ “ผมวิ่งตามจนปวดแผลไปหมดแล้ว” คำอุทธรณ์ประโยคหลังนั้นดูเหมือนจะได้ผล เมื่อคนที่วิ่งทำสถิติโลกอยู่ลดฝีเท้าลง หันกลับมามอง เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มยืนหน้าซีด กุมสีข้างที่ได้รับบาดเจ็บจากการช่วยเหลือเธอ เธอก็รีบตรงเข้าไปหาเขาทันที “สารวัตรเป็นไงบ้างคะ” ละออจับแขนของสารวัตรไชโยเอาไว้ ประคองเขามานั่งที่ม้าหินอ่อน อาการระบายลมหายใจยาวเพื่อสะกดความเจ็บปวดของเขาเมื่อทรุดกายลงนั่งเอนหลังอิงพนัก ทำให้เธออดห่วงไม่ได้ “ขอละออดูแผลหน่อยนะคะ” เธอเอื้อมมือจะไปแตะบริเวณที่มือของเขาวางอยู่ แต่ทว่าเขากลับจับมือเธอเอาไว้ “ไม่เป็นไรครับ ไม่เจ็บแล้ว” เขาปฏิเสธ หากเธอยังจ้องหน้าของอยู่อย่างแคลงใจ “ไม่เจ็บแล้วจริง ๆ นะคะ” น้ำเสียงและสีหน้าของเธอช่างเหมือนวันที่สาวน้อยคนนั้นวิ่งเข้ามากอดและถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงเหลือเกิน เหมือนเสียจนเขาเริ่มหวั่นใจ และกลัวใจตัวเอง... “ไม่เป็นไรแล้วจริง ๆ ครับ” ชายหนุ่มตอบ ยิ้มให้ โดยยังคงกุมมือของหญิงสาวเอาไว้หลวม ๆ เขาค่อย ๆ จับปอยผมที่ตกระลงมาที่หน้าผากของเธอไปทัดไว้ที่ข้างหู และลูบผมที่ยุ่งเพราะการวิ่งมาราธอนเบา ๆ “แล้วจีจ้า ญาณินที่อยู่ตรงนี้ล่ะครับ หายตกใจหรือยัง” เขาถาม “เกิดอะไรขึ้นถึงได้สวมวิญญาณนักบู๊ขนาดนั้น” ละออสบตาเขาได้เพียงแวบเดียวเท่านั้น ก็ต้องหลบตา ใบหน้าขาวนวลเหมือนนางเอกโฆษณาพอนด์แดงก่ำ ภาพความทรงจำในวันที่เธอตกแทรกเตอร์แล้วถูกปลัดอนันต์ลอยมาทับจนริมฝีปากเธอกับเขาสัมผัสกัน หวนกลับมาให้ทั้งหวั่นไหวและทั้งกระอักกระอ่วนใจไปในเวลาเดียวกัน... และนั่นก็ทำให้เธอลงมือไปโดยไม่รู้ตัว “คือว่า... ละออ...” หญิงสาวเผลอเอามือแตะที่ริมฝีปากของตนเองโดยไม่รู้ตัว “เคย...” แม้จะพูดไม่ออก หากกริยาของเธอและสายตาที่เหม่อลอยมองไกลไปยังทิศที่ปลัดอนันต์พักรักษาตัวอยู่นั้น ทำให้สารวัตรพอจะคาดเดาได้ว่า เคยมีเหตุการณ์ใดเกิดขึ้นระหว่างละออกับใครอีกคนหนึ่ง “ถ้าลำบากใจก็ไม่ต้องพูดก็ได้” เขาบอก... ไม่ต้องพูดก็ได้ เพราะเขาเองก็ไม่อยากได้ยิน “แต่ที่สารวัตรเล่าให้ละออฟัง...” เธอกล่าวด้วยท่าทีครุ่นคิด “ทำไมมันไม่ได้ผลตั้งแต่ตอนนั้นแล้วล่ะคะ” “เพราะรักษาโดยจุมพิตด้วยรักแท้ของหญิงสาวบริสุทธิ์...” เขาย้อนนึกถึงคำพูดของแพทย์ “คงเพราะตอนนั้นละออยังไม่ได้รักเขา... สิ่งที่เกิดขึ้น... อาจจะโดยบังเอิญเลยไม่ได้ผล” สารวัตรลูบผมของหญิงสาวแผ่วเบา มองตรงเข้าไปในดวงตา “แล้วถ้าเป็นวันนี้ล่ะ... ละออรักเขาแล้วหรือยัง” ทั้งน้ำเสียงและสายตาของบุคคลตรงหน้าทำให้หญิงสาวนิ่งงัน ไม่สามารถเอ่ยคำใดออกมาได้ ครั้นรวบรวมสติคืนมาสำเร็จ เธอก็พยายามหาเรื่องอื่นมาคุยแทนเพื่อเลี่ยงตอบคำถามดังกล่าว “แล้วที่ถูกปลัดชกจนปากแตกเมื่อตะกี้ละคะ เป็นไงบ้าง” แต่ดูเหมือนว่า ประเด็นที่เธอนำมาถามกำลังจะทำให้หัวใจของใครคนหนึ่งหยุดเต้น เพราะเธอไม่เพียงแต่ถามคำถามนั้นอย่างเดียว แต่เธอยังแตะปลายนิ้วเรียวลงบนริมฝีปากของเขา ไล้เบา ๆ บริเวณใกล้กับรอยแผล และขยับเข้ามามองใกล้ ๆ เสียจนใบหน้าของเธออยู่ห่างจากเขาแค่ไม่กี่นิ้ว นายตำรวจหนุ่มได้แต่นั่งนิ่ง ในสมองเหมือนว่างเปล่าไปชั่วขณะ... นี่เธอไม่รู้เลยใช่ไหมว่ากำลังทำอะไรลงไป “ละออ... หยุดเถอะ แผลแค่นี้ ผมไม่เป็นไร” เขาจับมือของเธอเอาไว้ ดึงให้พ้นจากใบหน้าของเขา หากระยะห่างระหว่างเขาและเธอยังคงอยู่เหมือนเดิม... ใกล้แค่เอื้อม แต่บางสิ่งที่อยู่ข้างใน คอยย้ำเตือนเขาว่า ความเป็นจริงนั้น เขากับเธออาจจะอยู่ห่างไกลกันมากมาย... เมื่อเขาไม่รู้ว่าใจเธอคิดอะไร ดวงตากลมโตที่มองมายังเขาแบบช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย กำลังมองเขาแบบพี่ชายคนเดิมในความทรงจำของเธอใช่ไหม หรือที่เธอมองเขาอยู่แบบนี้ เพราะใจของเธอกำลังนึกเป็นห่วงใครอีกคนหนึ่งที่ เธอปฏิเสธว่าไม่ได้รัก "ถ้าต่อไปละออต้องอยู่ใกล้กับปลัดอนันต์มากเท่านี้อีกหนหนึ่ง ละออจะยอมให้เขาเข้าใกล้อย่างนี้ได้ไหม" -------------------------------------------------------------------------------------------------------- บุคคลใดถือข้างคุณปลัดกรุณาไหวตัวด่วน แนวรบตะวันตกสถานการณ์อาจเปลี่ยนแปลง ทราบแล้วเปลี่ยน จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 12 พ.ค. 51 23:41:44 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ทั้งสายตาและคำพูดที่แปลกไปของสารวัตร ทำแก้มขาวอมชมพูเหมือนในโฆษณาครีมทาผิว เปล่งสีเข้มยิ่งขึ้น ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้คิดอะไรกับสารวัตรเกินเลยไปกว่าคนที่น่าเคารพ นับถือเหมือนพี่ชาย แต่เหตุใดวันนี้หัวใจเธอถึงได้เต้นแรงเป็นจังหวะรุมบ้าเมื่อเห็นสายตาแบบนี้ ไม่หวือหวาแบบที่อยู่กับอีตาปลัดขี้เก๊กนั่น แต่กลับทำให้หัวใจเธอหวั่นไหวยิ่งนัก... "ว่าไงล่ะครับละออ ตอบผมได้หรือเปล่า?" คนพูดไม่พูดเปล่า แต่ยังเคลื่อนหน้าเข้าไปใกล้อีก สามหุน (ไม่รู้ว่าเท่าไหร่กันแน่ แต่ที่แน่ๆ คงไม่เกินนิ้ว) ยังไม่ทันที่ละออจะได้ตอบอะไรสารวัตร ก็มีเสียงสวรรค์ (หรือมารผจญ) ดังขึ้นมาจากทางด้าน หลังเสียก่อน "อ้าว มาอยู่กันตรงนี้นี่เอง ละออ พ่อกำนันถามหาแน่ะ" เป็นลำดวน แม่ค้าดีกรีเอ็มบีเอจากสแดน ฟอร์ด ปรากฎตัวได้เงียบเชียบเหมือนเป็นวิญญาณผีจูออน ทำให้คนที่เล่นเกมจ้องตากันอยู่ต้อง รีบผละออกจากกันเหมือนมีไฟฟ้าสถิตย์อยู่ตรงเก้าอี้ม้าหินอ่อน "จ้ะ เดี๋ยวฉันไปเดี๋ยวนี้แหละ" ว่าแล้วละออก็รีบเดินออกไปด้วยความรวดเร็ว โดยไม่ยอมเงยหน้า ให้เห็นสีชมพูจัดบนผิวแก้ม ส่วนสารวัตรนั้น ก็เก็บอาการได้เก่งสมกับที่เป็นสารวัตรสอบสวนคนเก่ง แห่งบ้านมะขามหวาน เสยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรเรียกดาบแช่มให้ขับรถมารับเขาที่โรงพยาบาล แต่ไม่ลืมที่จะค้อมศีรษะเป็นเชิงลากับลำดวน แล้วหันหลังเดินจากไป โดยมีลำดวนยืนมองส่งเขา ไปจนลับสายตา +++++++++++++++++++++ เมื่อละออมาถึงที่หน้าห้องไอซียู ก็พบว่ากำนันอำนาจ และเจ๊ลำไยที่อยู่ในชุดปลอดเชื้อพร้อม สำหรับเข้าเยี่ยมคนไข้อาการหนัก "เจ๊ได้ข่าวว่าปลัดป่วยหนัก แต่ก็ไม่คิดว่าอาการแกจะทรุดหนักมากขนาดนี้" ละออยิ้มแหยๆ กับ คำบอกกล่าวของเจ๊ลำไย ที่ยังไม่รู้ว่าละออเป็นตัวการที่ทำให้ปลัดอนันต์ต้องอาการทรุดหนัก ละออจึงหันไปเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเพื่อป้องกันไม่ให้เจ๊ลำไยถามอะไรไปมากกว่านั้น "ว่าแต่พ่อใส่ชุดนี้ทำไมล่ะจ๊ะ ในเมื่อพ่อก็เพิ่งออกมาจากห้องไอซียูนี่" "เอ่อ... พอดีว่าแม่ลำไยเขาอยากเข้าไปเยี่ยมปลัด พ่อก็เลยเข้าไปเป็นเพื่อนน่ะ" กำนันอำนาจ ตะกุกตะกักตอบ และยิ่งเห็นสายตารู้ทันของเจ้าลูกตัวแสบแก้มสีเข้มๆ ของกำนันก็มีสีแดงเรื่อๆ ขึ้นมาเหมือนทายาอุทัยทิพย์เอาไว้ "แหม พ่อก็ ฉันรู้หรอกน่าว่าพ่อ 'เป็นห่วง' เจ๊ลำไยเขา" ละออหัวเราะร่วนเมื่อเห็นอาการเขินของ พ่อตัวเอง พลางตีไหล่ดังป๊าบจนคนเป็นพ่อสะดุ้ง พลางลูบหัวไหล่ตัวเองป้อยๆ "อูย นังนี่ มือหนักฉิบ นี่พ่อเอ็งนะเว้ย ไม่ใช่ไอ้ห้อย จะได้ฟาดเอาๆ เหมือนลูกตะกร้อแบบนี้น่ะ" "จะเข้าไปเยี่ยมปลัดก็รีบเข้าไปเถอะ เดี๋ยวจะหมดเวลาเปล่าๆ" ละออรุนหลังกำนันและเจ๊ลำไยเมื่อ เห็นพยาบาลประจำวอร์ดเริ่มทำตาเขียวใส่ ++++++++++++++++++++++++++ "ห้องไอซียูนี่มันน่ากลัวพอๆ กับห้องดับจิตเลยเนอะ พี่กำนัน" แม่ลำไยที่กลัวห้องดับจิตจับใจเกาะ แขนกำนันอำนาจไว้แน่น เมื่อสัมผัสกับบรรยากาศเย็นยะเยือกของห้องไอซียู กำนันอำนาจกระชับมือเจ๊ลำไยไว้แน่น ด้วยที่ว่าน้อยครั้งนักที่จะได้จับมือถือแขนกันแบบนี้ ดังนั้น จึงขอหากำไรเล็กๆ น้อยหน่อยก็แล้วกัน "ลำไยมีพี่อยู่ไม่ต้องกลัวอะไรหรอก" กำนันพูดกลั้วหัวเราะเพื่อคลายความกลัวให้กับเจ๊ลำไยจนหนวด กระดิก ดุ๊กดิ๊กๆ น่ารักน่าดูทีเดียว "ว่าแต่... คุณปลัดแกนอนเตียงไหนล่ะพี่ เตียงไหนๆ ก็ห่มผ้าขาวๆ เหมือนกันหมดเลยอ่ะ" เจ๊ลำไย ชะเง้อคอมองหาคุณปลัดสุดหล่อสไตล์เกาหลีของบ้านมะขามหวาน "อ๊ะ นั่นไง เจอแล้ว" ด้วยอารามดีใจจนลืมระมัดระวัง เจ๊ลำไยจึงสะดุดขาเสาน้ำเกลือจนล้มคะมำ ไปข้างหน้า แต่เดชะบุญที่ไม่ได้ล้มบนพื้นให้เจ็บตัว แต่ทว่าเจ๊ดันล้มไปทับคนบนเตียง โดยริมฝีปาก ของเจ๊ประกบแนบแน่นกับริมฝีปากอวบอิ่มที่เคยสีแดงระเรื่องของปลัดอนันต์ ท่ามกลางความตื่น ตะลึงของกำนันอำนาจ เมื่อรู้ตัวว่าได้เสียเฟิร์สคิสไปแล้ว เจ๊ลำไยก็รีบผละออกจากร่างของปลัดอนันต์ พลางร้องคร่ำครวญ กับอกของกำนันอำนาจด้วยความเสียอกเสียใจอย่างยิ่ง "โธ่ จูบแรกของฉัน... ที่อุตส่าห์เฝ้าทนุถนอมไม่ให้ใคร เพราะฉันจะเก็บไว้ให้พี่อำนาจคนเดียว พี่กำนันฉันขอโทษๆๆ" ในขณะที่เจ๊ลำไยกำลังคร่ำครวญกับอกของกำนันอำนาจอยู่นั้น ที่ร่างของปลัดอนันต์ก็เกิดรังสี เฮ้ากวงแผ่ออกมาจากร่างของปลัดอนันต์!! --------------------------------- เอ้ววว มาต่อเร้ววว เจ๊ลำไยคลายคำสาปแล้วววว อิอิ จากคุณ : waidhaya - [ 13 พ.ค. 51 00:47:38 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ปรากฏปลัดดิ้นทุรนทุรายหนักกว่าเดิม! เพราะเจ้ลำไยไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ เคยมีผัวแล้ว แถมยังไม่ใช่จูบจากรักแท้ที่มีต่อเขา! ปลัดนอนชัดแหง่กๆน้ำลายฟูมปาก ขณะนั้นหมอเจ้าของไข้ก็ปรากฏตัวมาให้พวกกำนันเห็นอีก ร้องว่า "เมื่อกี้ปลัดจะตายในสามเดือน แต่เพราะจูบของเจ้ เวลาของปลัดเหลือจึงอีกแค่สามวันเท่านั้น ฮ่า ฮ่า ฮ่า" จากนั้นเขาก็เลือนหายไปท่ามกลางความขนพองสยองเกล้าของทุกคน จากคุณ : เชษฐา - [ 13 พ.ค. 51 02:27:44 ]

ความคิดเห็นที่ 45 เอ่อ... เรื่องนี้เปลี่ยนจากแนวน้ำเน่าเป็นหลอนประสาทไปแล้วเหรอ (อิอิ..เห็นตั้งหัวข้อกระทู้นึกว่าจะได้อ่านคุณสก๊อตตี้แต่งอีกซักบท..ขอด้านมืดก็ได้นะคะคุณครูขา..^_____________^) จากคุณ : ระรินใจ - [ 13 พ.ค. 51 10:47:44 ]

ความคิดเห็นที่ 46 หลังจากกลับจากโรงพยาบาล ละออ ก็หลบผู้คนออกมานั่งพิงคอกควาย ของเจ้าคาวี ที่บัดนี้หล่อนไม่รู้ว่ามันหลายไปไหนตั้งแต่พายุลูกยักษ์พัดผ่านไป สายตาของหญิงสาวทอดมองไปยังกองขี้ควายที่อยู่บริเวณนั้น พลางถอนหายใจออกมา เมื่อเห็นขี้ควายตรงนั้นกลายเป็นใบหน้าอันหล่อเหลาเหมือนดาราเกาหลีของปลัดอนันต์ "สามวัน ปลัดจะตาย"  คำพูดของหมอเจ้าของไข้ ทำให้ละออรู้สึก เจ็บแปลบขึ้นมาทันที อกหักใช่ไหมอย่างนี้  นี่เธอจะทิ้งฉันแล้วหรือเธอ   ...ไม่นะ เธอยังไม่ได้รักปลัด จะอกหักได้ยังไง... แต่ทำไมพอจะรู้ว่าปลัดอนันต์กำลังจะตาย เธอกลับไม่อยากให้เขาตาย อยากให้เขาอยู่กวนประสาท และรับลูกเตะควายพิฆาต ของเธอไปนาน ๆ  โอ้...นี่เธอรักปลัดแล้วหรือ.... “ละออ”  เสียงเรียกนั้นทำให้สาวงามบ้านมะขามหวาน สะดุ้งเฮือก พร้อมกับดีดตัวลุกขี้นตีลังกาหมุนตัว 3 รอบพร้อมง้างขาฟาดไปที่ผู้มาเยือนทันที ด้วยความตกใจ  แต่โชคยังดีที่ผู้มาขัดจังหวะขณะสาวเจ้าส่งสายตาหวานเชื่อมปนเศร้าไปยังกองขี้ควายที่อยู่ไม่ไกล สปริงตัว กระโดดลังกาหลัง 7 รอบ พร้อมกับลงพื้นด้วยความสง่างาม ดุจจอมยุทธผู้มีวิทยายุทธอันล้ำเลิศ “สารวัตร  มาไม่สุ้มให้เสียง ละออ ตกใจหมด”  หญิงสาวเอ่ยออกไปเมื่อเห็นว่าเป็นผู้ใด พร้อมกับกลับไปนั่งพิงคอกควายต่อ ในขณะที่สารวัตรไชโยก็ทรุดตัวนั่งลงข้าง ๆ โดยไม่สนใจว่าเครื่องแบบตำรวจที่ตนใส่จะเปื้อนขี้ดินผสมขี้ควายตรงนั้นหรือไม่ “กลุ้มใจ เรื่องที่ปลัดจะตายหรือครับ”  คำถามของผู้ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เข้าไปจี้ใจดำของสาวบ้านนาเข้าอย่างจัง ส่งผลให้มือเรียวบาง ๆ ฟาดผัวะ ไปที่คนข้างตัวซึ่งไวกว่าใช้แขนข้างนั้นรับได้ทัน เนื่องจากเคยเจอปฏิกิริยามือเท้าไวของละออไปเมื่อคราวก่อนที่โรงพยาบาล เมื่ออยู่ใกล้จึงต้องปรับประสาทรับรู้ให้เฉียบคมเพื่อรอรับปฏิกิริยาที่จะเกิดนั่นเอง “สารวัตรพูดอะไร ละออ ไม่ได้กังวลเรื่องปลัดเสียหน่อย”   “ละออ  คุณอย่าโกหกตัวเองอีกเลย”  สารวัตรหนุ่มรูปหล่อ ที่แม้ไม่เท่าพระเอก จับมือเรียวบางที่ฟาดลงมาเมื่อครู่บีบเบา ๆ “สารวัตร”  ละออสบสายตากับสารวัตร ที่มองอย่างค้นคว้าความในใจที่เธอเก็บไว้  หัวใจที่กำลังกลัดกลุ้ม เต้นผิดจังหวะไปในทันที  พร้อมกับสัมผัสได้ถึงความรู้สึกอบอุ่นจากมือที่ถูกสารวัตรหนุ่มเกาะกุมไว้  น่าแปลกที่เธอไม่เคยรังเกียจสัมผัสนั้นเลย ทำไมกันนะ  มันช่างต่างกับตอนที่อยู่กับปลัด อย่างสิ้นเชิง ----- แจมด้วยคนฮะ แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 51 11:56:38 แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 51 11:55:39 จากคุณ : TANUKI (one_tanuki) - [ 13 พ.ค. 51 11:12:50 ]

ความคิดเห็นที่ 47 เอ่ออออ ตกลงเรื่องนี้ไม่มีใครเชียร์ปลัดเลยเหรอออออออ แมงเม่าหนึ่งเรียกแมงเม่าสอง ใครเชียร์ปลัดกับสารวัตรเข้ามาแย่งซีนด่วนนนนน ^-^ จากคุณ : หนมจีน - [ 13 พ.ค. 51 11:48:34 A:58.41.176.135 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 48 “สารวัตร แต่ละออไม่ได้รักอีตาปลัดนั่น ก็แค่สงสารที่เค้าต้องมาตายก่อนวัยอันควรเท่านั้นเอง”  น้ำเสียงนั้นสลดวูบในตอนท้ายเมื่อเอ่ยถึงความตายที่จะเกิดของปลัดอนันต์ “ไม่จริงหรอกละออ  คุณถามตัวเองให้ดีเถอะว่า คุณรู้สึกยังไงกับปลัดอนันต์กันแน่” “ละออไม่ .”   “อย่าเพิ่งสรุปความเลยละออ เอางี้ดีกว่า คุณรู้สึกว่าเวลาไม่เจอหน้าปลัด คุณกระวนกระวายอยากเจอหรืออยากเตะก้านคอเขาบ้างไหม”   ใช่เธออยากเจออยากกระโดดเตะก้านคอเขาให้หายคิดถึงเมื่อเวลาไม่เจอ “คุณรู้สึกดีทุกครั้งที่ปลัดมาพูดกวนอารมณ์โมโหคุณ ให้คุณได้ใช้แม่ไม้มวยไทยโต้ตอบกลับไป” ใช่ เธอชอบเวลาที่ได้งัดแม่ไม้มวยไทยมาใช้เวลาโมโหเมื่อเขาพูด “คุณอยากทำน้ำพริกนรกแตก ให้เขาทานทุกวัน”   ใช่ เธอมีความสุขเวลาที่เห็นเขากินน้ำพริกนรกแตก ฝีมือเธอแล้วนั่งน้ำหูน้ำตาร่วงพร้อมน้ำลายยืด ไปด้วย “ คุณอยากคอยซับเลือดเขา หลังจากที่เขาเจอหมัดหรือเท้ามหากาฬ ของคุณเข้าไป แต่จะเจ็บแทนทุกครั้งที่เค้าโดนคนอื่นทำร้าย จนคุณอยากซัดไอ้คนที่ทำร้ายเขาให้กระดูกหักทั้งตัวด้วยลูกเตะควายพิฆาต” ใช่ เธออยากเททิงเจอร์ราดไปที่บาดแผลของเขาหลังจากที่โดนเธออัด เพราะความเขินหรือโมโห แต่ไม่อยากให้ใครทำร้ายเขาแม้ปลายก้อย “และสุดท้าย เขาเป็นคนที่คุณอยากให้อยู่ด้วยตลอดชีวิต เพื่อคุณจะได้แสดงแม่ไม้มวยไทย ครบชุด  หรือ ใช้ลูกเตะควายพิฆาต  อยากเจอเขาทั้งหลับ หรือตื่น ไม่ว่าจะยังไง ต่อให้ปากเขาเหม็น ดุจรถส้วมแตกก็ตาม” ใช่เธออยากอยู่กับเขาตลอดไป ไม่อยากให้เขาตาย  คิดได้ถึงตรงนี้ น้ำตาของสาวสวยแห่งบ้านมะขามหวานก็ร่วงเผาะทันที  แล้วก็รินไหลมาเป็นสายดุจดั่งเขื่อนกั้นน้ำพัง “ละออ” สารวัตรไชโย ดึงตัวผู้ที่ตนฝากหัวใจไว้ในมาเนิ่นนาน เข้ามากอด แม้ในใจนั้นแสนจะปวดร้าว แต่เขาก็ต้องเก็บความรู้สึกนั้นไว้  เขาอยากเห็นละออมีความสุขมากกว่าใจของเขาเอง “โอ๋ ๆ ไม่ร้องนะคะ คุณหญิงน้อยของพี่” สารวัตรโอบกอดร่างในอ้อมแขนไว้พลางใช้มือข้างหนึ่งลูบศีรษะที่ปกคลุมด้วยเส้นผมดำสนิทนั้นอย่างอ่อนโยน (หึ หึ ขอมั่งเถอะซีนพระเอก รอมานานแล้ว ใบหน้าคมคายนั้นรอบยิ้มด้วยความสุขใจ) แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 51 11:59:38 จากคุณ : TANUKI (one_tanuki) - [ 13 พ.ค. 51 11:53:13 ]

ความคิดเห็นที่ 49 สถานการณ์น่ากลัวยิ่ง สารวัตรกำลังจะแสดงตนเป็นคนดี ยอมไม่ได้แล้ว -------------------------- ชั่วขณะหนึ่งที่สารวัตรกระกองกอดดรุณีน้อยไว้ในอ้อมแขน เรือนผมอันอ่อนนุ่ม ราวกับแพรไหม กลิ่นกายสาววัยขบเผาะ ภาพอดีตของเด็กหญิงที่ร้องเรียกหา เขาอยู่มิเว้นวาย ก็ราวกับโลกจะหยุดหมุนไปชั่วขณะ ชายหนุ่มลืมหมดสิ้นถึง ความไม่บังควร ในใจร่ำร้องถึงแต่ความรักและความห่วงหาอาทรที่มีต่อ คุณหญิงผู้สูงศักดิ์เกินจะอาจเอื้อม เผลอใจเผลอกาย ซุกจมูกลงกับเรือนผมหอม พลางเชยหน้าสาวน้อยขึ้นสบตา ซับรอยน้ำตาบนแก้มอิ่มด้วยริมฝีปาก "สารวัตร" ละออให้ตระหนกยิ่ง แก้มซับสีระเรื่อขึ้นในทันที รู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว แต่แปลก .. สัมผัสนั้นไม่ได้ทำให้ละออขัดเคืองแต่อย่างใด กลับให้รู้สึกหวามใจ แล้วนัก ว่าง่ายๆ ว่าถึงกับอึ้งตะลึงงัน เรี่ยวแรงสูญหาย ไม่ประสงค์จะ(จระเข้)ฟาดหาง หักงวง(ไอยรา) หักคอ(เอราวัณ) หรือ(หนุมาน)ถวายแหวนชายหนุ่มผู้กระทำการ อันอุกอาจแต่อย่างใด "คุณหญิง .. พี่ผิดไปเหลือเกินแล้ว"* "คุณหญิง .. สารวัตรหมายถึงใครคะ" สรรพนามที่ไม่เคยคุ้นทำให้ละออลืมไปสิ้น ว่าควรจะตะบึงบอนสักเล็กน้อยแค่พองาม "เรือหายแล้ว" สารวัตรคราง ... ------------------------------------- จุมพิตมัดจำ ตรึงตา ตรึงใจ ลั้ลลา .. (แค่แก้มก็ยังดี) แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 51 14:53:49 จากคุณ : scottie - [ 13 พ.ค. 51 14:14:36 ]

ความคิดเห็นที่ 50 เปลี่ยน เปลี่ยน!!! ไม่อ๊าว พระรองหนังเกาหลีแบบนี้ T-T จากคุณ : -=โชค126=- - [ 13 พ.ค. 51 14:51:03 ]

ความคิดเห็นที่ 51 อิอิ แผนให้พระรองแสดงตนเป็นคนดีได้ผล ในที่สุดคุณ scottie ก็มาแต่งบทต่อจนได้ หุหุ ๆๆ ลุ้นต่อว่าจะเกิดไรขึ้น พระเอก แนวรบเริ่มถดถอย ไม่แต่งต่อเสร็จพระรอง ตามระเบียบครับผม จากคุณ : TANUKI (one_tanuki) - [ 13 พ.ค. 51 15:01:08 ]

ความคิดเห็นที่ 52 สารวัตรได้กำไรเยอะนะเนี่ย งวดนี้ อิอิ ----------------------------------------------------- "เรือหายแล้ว" สารวัตรคราง ... รู้ตัวว่าตนเองทำพลาดไปเสียแล้ว ด้วยการการละเมิดประมวลจริยธรรม แห่งการเขียนนิยายน้ำเน่ามาตรา 32 และ 57 เขาถูกวางตัวให้เป็นแค่พระรอง การจูบซับน้ำตาให้นางเอกเป็นสิ่งที่ไม่พึงกระทำ และยิ่งไปกว่านั้น การเปิดเผยความลับที่ยังไม่ควรเฉลยตั้งแต่ยังไม่ถึงตอนจบ ก็เป็นความผิดร้ายแรงอีกเช่นกัน แต่ก็มีคนบอกว่า Guidline's not rule... ไม่ใช่หรือ หากไม่ทันจะนึกออกว่าควรทำอะไรต่อไป วิทยุสื่อสารของเขาก็ส่งเสียงขัดจังหวะขึ้นมา "อังกอร์ 2 เรียก อังกอร์ 1 ว.2" "อังกอร์ 1 ว.2" สารวัตรไชโยตอบรับกลับไปทางวิทยุ "ว.1" อีกฝ่ายให้คำตอบกลับมา "กอกล้วยเจ้าแม่ตานี มีผ้า 7 สี 7 ศอก" สิ่งที่ได้ยินเป็นข่าวดีที่ทำให้เจ้าของรหัสอังกอร์ 1 ลืมความว้าวุ่นใจไปได้ชั่วคราว "มียามหรือคนเฝ้าไหม ถ้ามี ว. 30" "มีครับ ที่เห็น 2 ไม่น่าเกิน 4" อังกอร์ 2 ประเมิน และได้รับคำสั่งกลับไปว่า "ว. 00 จะ ว. 15 ถ้ามีเรื่องเร่งด่วนให้ ว. 13" สั่งความทางวิทยุสื่อสารเสร็จ เขาก็พบว่าละออยังคงนั่งมองหน้าเขานิ่งอยู่... หากคราวนี้มิได้เป็นเพราะความหวามไหวจากสัมผัสที่ผ่านมา ทว่าเป็นเพราะภาษาที่เขาใช้ในการติดต่อสื่อสารผ่านวิทยุที่ฟังดูเหมือน ภาษามนุษย์ต่างดาวในดิเอ็กซ์ไฟล์ หรือ กำลังใบ้หวย โชคช่วยแท้ ๆ ... สารวัตรหนุ่มถอนใจเฮือกอย่างโล่งอก คำ ว. เมื่อกี้นี้ทำให้เธองุนงงเสียจนลืมเรื่องที่เขาพลั้งปากไป (และสำหรับคนที่กำลังงเหมือนละออว่า เมื่อตะกี้ สารวัตรไชโยพูดอะไร นี่คือคำเฉลย และกรุณาเหยียบไว้ อย่าได้บอกนางเอกของเรื่อง เพราะ 3/4 ช่วงแรกของเรื่อง นางเอกนิยายน้ำเน่าจะฉลาดและรู้ทุกเรื่องไม่ได้) สายลับหน่วยปฏิบัติการพิเศษซึ่งลงพื้นที่หาข่าวผู้มีอิทธิพลติดต่อเขากลับมว่า "อังกอร์ 2 เรียก อังกอร์ 1 ได้ยินหรือไม่" "อังกอร์ 1 ได้ยินแล้ว" สารวัตรไชโยตอบรับกลับไปทางวิทยุ "อยู่ที่ไหน" อีกฝ่ายให้คำตอบกลับมา "กอกล้วยเจ้าแม่ตานี มีผ้า 7 สี 7 ศอก" เจ้าของรหัสอังกอร์ 1 ถามต่อ "มียามหรือคนเฝ้าไหม ถ้ามี ขอทราบจำนวน" "มีครับ ที่เห็น 2 ไม่น่าเกิน 4" อังกอร์ 2 ประเมิน และได้รับคำสั่งกลับไปว่า "ให้รอรับคำสั่ง จะไปพบ ถ้ามีเรื่องเร่งด่วนมากให้ติดต่อทางโทรศัพท์" การพบคลังอาวุธของกลุ่มอิทธิพลที่ตามล่าตัวมานานเป็นเรื่องที่รอช้าไม่ได้ แม้ลึก ๆ แล้วจะไม่อยากผละไปจากหญิงสาวที่เปรียบเสมือนหัวใจ แต่ภารกิจที่มีต่อชาติบ้านเมืองย่อมมาก่อน และหากเขาอยู่ใกล้ชิดกับเธอนานกว่านี้ต่อไป เขาอาจจะเผลอใจ ทำสิ่งที่ไม่สมควรเช่นนี้ลงไปอีกก็เป็นได้ "ผมต้องไปแล้วล่ะ ละออ" เขากล่าว ลุกยืนขึ้น และส่งมือให้เธอจับ ช่วยดึงเธอให้ลุกขึ้นมาด้วย "งานเข้าแล้ว" ถึงจะบอกกับเธอราวกับคดีที่จะไปทำเป็นคดีง่าย ๆ อย่างจับบ่อนไพ่หรือกัดปลา แต่ความจริงแล้วคดีที่เขากำลังจะเข้าไปคลี่คลาย เสี่ยงและอันตรายกว่าหลายเท่า เพราะไม่เพียงแต่เป็นการเหยียบถิ่นเสือ หรือบุกเข้าไปในวงล้อมของอาวุธ หากยังเป็นการเอาชีวิตเป็นเดิมพัน เนื่องจากสายสืบที่อ้างตัวว่าเป็นนายร้อยตำรวจเอกเสริม ญาติห่าง ๆ ของเขาคนนั้น ไม่ใช่ตัวจริง! นายร้อยตำรวจเอกเสริมตัวจริงนั้นกำลังเรียนปริญญาโททางอาชญาวิทยา อยู่ที่กรุงโมกาดิชู ประเทศโซมาเลีย ส่วนผู้กองเสริมหรือหมอเสริมที่ทำงานร่วมกับเขาตอนนี้เป็นโอตาคุ ที่ชอบการแต่งตัวเป็นตำรวจเป็นชีวิตจิตใจ ซึ่งได้แฮคข้อมูลของผู้กองเสริมตัวจริง และแฝงตัวแอบอ้างเข้ามาทำงานในหน่วย แต่เนื่องจากหม่อมเจ้าวงศ์มหิงสาทรงเห็นว่า อาจใช้นายเสริมคนนี้ให้เป็นประโยชน์ จึงให้เขาแกล้งเชื่อและลองใช้งานดู ด้วยทรงรู้ว่า นิสัยของคนประเภทนี้ อยากแสดงให้คนอื่นเห็นว่าตัวเองเก่ง ทำสิ่งที่คนอื่นทำไม่ได้ ชอบให้คนอื่นชื่นชม แม้นายเสริมหรือหมอเสริมคนนี้จะสืบข่าวได้ดี แต่สภาพจิตใจที่เริ่มผิดปกติ จนล้ำเส้นความเป็นโอตาคุของเขาเริ่มเป็นปัญหา และเรื่องที่ร้ายแรงที่สุดที่เขาทำลงไปก็คือ การลักพาตัวละออไป โดยไม่คำนึงถึงความปลอดภัยของเธอเลย นอกจากนี้ การบุกเดี่ยวเข้าไปถึงคลังอาวุธของฝ่ายตรงข้าม ไม่ใช่วิสัยของคนที่ได้รับการฝึกทางยุทธวิธีมาอย่างดี เพราะนั่นแสดงถึงความชะล่าใจจนน่ากลัว และการประเมินจำนวนคนเฝ้า ด้วยสายตาของเขาอาจผิดพลาด อย่างไรก็ตาม ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว นอกจากยอมเชื่ออีกสักครั้ง และหาทางกำราบเขาไปพร้อมกัน สารวัตรไชโยค่อย ๆ ดึงมือของตัวเองออกจากมือของคนที่จับมือเขาไว้แน่น เหมือนไม่อยากให้เขาจากไปไหน จากนั้นก็หันหลังเดินจากไปขึ้นรถสายตรวจ ที่นายดาบตำรวจแช่ม พลขับจอดรออยู่หน้าบ้านของกำนัน "ดูแลตัวเองดี ๆ นะคะ... พี่ชาย" หญิงสาวร้องบอก และประโยคนั้นทำให้เขาชะงักฝีเท้าและหันกลับไปมองเธออีกครั้ง "นี่เป็นคำสั่ง" ชายหนุ่มยิ้มให้ ดึงเท้าเข้ามาชิดกัน ยืนตัวตรง วันทยหัตถ์ให้ผู้บังคับบัญชา "รับทราบ ปฏิบัติ" ---------------------------------------------------------------------------------------------   พ่อใหญ่เจ้าคะ ไปตบยุงอยู่ที่ไหน กลับมาสแตนด์บายด่วน ป.ล. ขออนุญาตพลิกบทบาทหมอเสริมอีกรอบนะคะ เพราะที่อ่าน ๆ มาสิ่งที่หมอเสริมทำแต่ละอย่างช่วงหลัง ๆ นี่ร้ายกาจเหลือรับ ถ้าพลิกให้คุณพี่แกกลายเป็นฝ่ายพระเอกหรือพระรองนี่เห็นจะแย่ เพราะหาความชอบธรรมหรือหาเหตุผลมารองรับการกระทำคุณพี่ได้ยากมาก  T T (ถึงจะทำเพื่อให้พ่อใหญ่เชื่อใจก็เหอะ) แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 51 17:24:39 แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 51 17:13:41 แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 51 17:08:13 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 13 พ.ค. 51 17:01:16 ]

ความคิดเห็นที่ 53 T_,T' เรือหายแล้วววว เผลอใจให้พระรองตามนางเอก... โรคชอบพระรองกำเริบ  ..เลือดกำเดาเกือบพุ่ง จากคุณ : อสิตา - [ 13 พ.ค. 51 17:25:11 ]

ความคิดเห็นที่ 54 แปะแปะแปะ ลากเข้าเรื่องได้งดงาม แถมรักษาแนวรบให้ปลัดได้อีกต่ะหาก แมงเม่าหนึ่งเรียกแมงเม่าสอง ให้ว.เก้า ว.สิบเอ็ด หาไม่จะว.#49 (คำแปล...ดูที่ #47 กับ #49) อิอิอิ จากคุณ : หนมจีน - [ 13 พ.ค. 51 18:16:30 A:58.41.176.40 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 55 แมงเม่าสอง ว.2 ตอนนี้กำลัง ว.4 ขอให้แมงเม่าหนึ่ง ว.00 แล้วถ้า ว. 4 เสร็จเมื่อไหร่จะ ว.6 กลับไป ป.ล. ว.88 จ้า จากคุณ : waidhaya - [ 13 พ.ค. 51 19:23:10 ]

ความคิดเห็นที่ 56 สวัสดีตอนค่ำฮะ ผู้ร่วมแนวรบ เฮ้ย แนวนิยายน้ำเน่าทุกคน ตอนนี้รหัสสื่อสารวิทยุกำลังระบาดในช่วงท้ายของเรื่องอย่างหนัก หลายท่านที่อ่านอาจยังงงอยู่ เลยไปนำคำแปลบางส่วนมาให้อ่านกันเพื่อประดับความรู้ฮะ ว.0 ขอรับคำสั่ง,แจ้งให้ทราบ ว.00 คอยก่อน, ให้รับคำสั่ง ว.01 ที่ทำงาน ว.02 ที่พัก ว.1 อยู่ที่ไหน / อยู่ที่ ว.2 ได้ยินหรือไม่ตอบด้วย / ได้ยินแล้ว ว.3 ทวนข้อความซ้ำอีกครั้ง ว.4 ปฏิบัติหน้าที่ ดำเนินการ ว.5 ความลับ, ไม่สามารถแจ้งได้ ว.6 ขออนุญาตติดต่อโดยตรง (ทางวิทยุ) ว.7 ต้องการความช่วยเหลือภาวะคับขัน ว.8 ส่งข้อความเป็นข้อความยาว ว.9 มีเหตุฉุกเฉิน ขออนุญาต หรือให้ใช้สัญญาณไฟแดง หรือเสียงไซเรน ว.10 หยุดรถเพื่อปฏิบัติหน้าที่ โดยติดต่อทางวิทยุได้ ว.11 หยุดรถโดยไม่ได้ปฏิบัติหน้าที่ สามารถติดต่อทางวิทยุได้ ว.12 หยุดรถ โดยไม่สามารถติดต่อทางวิทยุได้ ว.13 ให้ติดต่อทางโทรศัพท์ ว.14 เลิกปฏิบัติหน้าที่ ว.15 พบ หรือให้ไปพบกัน ว.17 มีเหตุอันตราย ห้ามผ่าน ว.19 สถานีวิทยุถูกยึด / ถูกโจมตี ว.20 ตรวจค้น จำกุม ว.21 ออกจาก..สถานที่ ว.22 ถึง..สถานที่ ว.23 ผ่าน..สถานที่ ว.24 แจ้งเวลา, ต้องการทราบเวลา ว.25 ไป (สถานที่) จุดมุ่งหมาย หรือที่หมาย ว.26 ให้ติดต่อทางวิทยุน้อยที่สุด อาจจะถูกดักฟัง ว.27 ติดต่อทางโทรพิมพ์ ว.28 มีประชุม ว.29 มีธุระ หรือมีราชการ ว.30 ขอทราบจำนวน / จำนวน ว.35 เตรียมพร้อมจะปฏิบัติหน้าที่ ว.36 เตรียมพร้อมเต็มอัตรา ว.37 เตรียมพร้อมครึ่งอัตรา ว.38 เตรียมพร้อม 1 ใน 3 ว.39 จราจรคับคั่ง ติดขัด ว.55 ให้อำนวยความสะดวก ว.60 เพื่อน, ญาติ ว.61 ขอบคุณ ว.62 สิ่งของ ว.63 บ้าน ว.64 ธุระส่วนตัว ว.73 สวัสดี ด้วยความปรารถนาดี ว.88 สวัสดี ด้วยความปรารถนาดี (ใช้กับเพศตรงข้าม) ว.100 ขอโทษ ว. 604 ดูโทรทัศน์ ว. 605 รับประทานอาหาร ว. 606 ข้อความไม่ถูกต้อง ว. 607 กิจธุระส่วนตัว ว. 608 มีสัญญาณรบกวน แปลกปลอม ว. 609 คลื่นรบกวน ว. 610 คิดถึง ว. 621 เงิน _________ หวังว่าคงมีประโยชน์ ไม่มากก็น้อยฮะ ที่มา จาก http://www.oknation.net/blog/print.php?id=8229 ขอบคุณมากเลยสำหรับความรู้ของเจ้าของเวปฮะ ___________________ หวังว่าคงเพิ่มอรรถรสในการอ่านของทุกท่าน  ร่วมทั้งการร่วมแจมเอามันส์ด้วยเช่นกัน   _______________ แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 51 20:05:31 แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 51 20:01:52 จากคุณ : TANUKI (one_tanuki) - [ 13 พ.ค. 51 19:47:47 ]

ความคิดเห็นที่ 57 อือ...เอาเข้าไป เข้ามาอ่านอย่างเดียว ไม่แจม...เดี๋ยว ว.25 ออกหาปลากลางทะเลหมด แฮ่ แฮ่ จากคุณ : BestChild - [ 13 พ.ค. 51 21:41:20 ]

ความคิดเห็นที่ 58 อีนู๋ชามมิ่งหายไปไหนอ่าคะ แบบว่าหายไปเรย -*- จากคุณ : fahzabza - [ 13 พ.ค. 51 23:21:43 ]

ความคิดเห็นที่ 59 "แอร๊ยยย นันต์ขา ทำไมนันถึงกลายเป็นอย่างนี้ได้ล่ะคะ" ชไมพรที่เพิ่งทราบข่าวอาการ ป่วยอย่างกระทันหันของปลัดอนันต์ กรีดร้องโหยหวนด้วยพลังสวัสดิกะเรโซแนนซ์ลั่น ห้องไอซียูจนพยาบาลต้องรีบเอาผ้าก๊อซมาอุดหูคนไข้ไม่ให้ช็อคตายไปเสียก่อน แต่ดูเหมือนว่าพลังเสียงเรโซแนนซ์ของชไมพรจะเป็นผลดีต่ออาการป่วยของปลัด เพราะไม่นานนัก คนบนเตียงก็ครางอืออาในลำคอ ก่อนจะกะพริบลืมตาตื่น ซึ่งคำพูดคำ แรกที่ปลัดเอ่ยขึ้นมาก็คือ... "สารวัตร..." "แอร๊ยยย นันท์ฟื้นแล้วววว" ชมัยพรที่ดีใจจนไม่ได้ฟังว่าอนันต์พูดว่าอะไรตอนฟื้น รีบก้ม ลงไปกอดร่างล่ำแมนสมชายของเขาเสียแน่น จนคนที่เพิ่งฟื้นเริ่มหายใจขัดเพราะว่า หายใจไม่ออก "เอ่อ... ชาร์มมิ่งครับ ผมหายใจไม่ออก" แต่ชมัยพรก็ไม่ได้นำพาต่อท่าทางอึดอัดของเขา หญิงสาวยังคงเกาะกอดเขาเหมือนลูกลิงเกาะแม่ลิง แม้กระทั่งตอนที่หมอเข้ามาตรวจเธอ ก็ยังไม่ยอมปล่อยชายหนุ่มเสียที "แล้วคนอื่นๆ หายไปไหนกันหมดครับ ทำไมเหลือแต่ชาร์มมิ่งคนเดียวล่ะ" ปลัดอนันต์ที่เพิ่ง สังเกตว่าบุคคลที่เจอก่อนหน้านี้หายไปหมด โดยเฉพาะละออ ที่หลังจากเขาเจอซูเปอร์คอมโบ สิบห้าท่าจากละออแล้ว เขาก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย นอกจากรสมือและเท้าของละออ และริมฝีปากบางเฉียบของสารวัตร (ก็เกือบจะโดนจูบอ่ะนะ เลยจำฝังใจ) "อะไรกันคะนันต์ ชาร์มมิ่งอุตส่าห์เป็นห่วงนันต์แทบใจจะขาด แต่นันต์ก็ตอบแทนด้วยการ ตื่นมาแล้วถามหาแต่พวกบ้านนอกเหม็นสาบควายพวกนั้น นันต์ทำอย่างนี้กับชาร์มมิ่งได้ไง ชาร์มมิงไม่ย้อมมมม" ชมัยพรว่าพลางทุบเบาๆ บนอกของปลัด ตามบทนางเอกละครที่เธอ เคยดูผ่านยูทิ้วบ์ (อยู่เมืองนอกเลยไม่มีละครทีวีให้ดู) และก็ได้ผล... อนันต์ที่ไม่ชินกับมารยานางเอกละครของชมัยพรก็เริ่มรู้สึกผิด "ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ พอดีว่าผมเห็นว่าชาร์มมิงมาเฝ้าผมคนเดียว เกรงว่าจะไม่สะดวก... ก็เลย เป็นห่วงว่าจะไม่มีคนมาเปลี่ยนเวรให้ชาร์มมิงไปพักผ่อน ก็เท่านั้นเอง"ชายหนุ่มอ้อมแอ้มแก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เพื่อนันต์แล้วชาร์มมิงเต็มใจ..." ว่าแล้วก็ชม้ายตาใส่ พร้อมกับกระพือขนตาใส่อีกสามวิ้ง "คนอื่นๆ ไม่อยู่กันหรอกค่ะ กำนันอำนาจไปปลอบนังเจ๊ลำไยลองกองอะไรนั่นที่บ้าน นังละออกับนังลำดวนก็ กลับบ้านไปด้วยกันกับกำนัน ส่วนสารวัตรเห็นว่าไปบ้านพ่อใหญ่ฤทธิ์ รู้สึกว่าจะไปจับอาวุธสงครา... อุ๊บ"   ยังไม่ทันที่ชมัยพรจะพูดจบ ปลัดอนันต์ก็คว้าข้อมือเธอเสียแน่น พลางถามย้ำด้วยเสียงเครียด "คุณว่าอะไรนะ... พูดอีกทีซิ ชาร์มมิ่ง" ชายหนุ่มคาดคั้นถามเอาจากคนที่อยู่ในฐานะแฟนสาวของตนเอง จับไหล่เธอเขย่าราวกับเห็นเธอเป็นขวดแอนตาซิน หญิงสาวซึ่งถูกเขย่าโดยไม่ทันตั้งตัว มึนงงหนักจนเผลอพูดความลับที่ได้รับรู้มาจากเรือง โดยการแอบฟัง มันคุยโทรศัพท์มือถือระหว่างสะกดรอยตามมันออกจากบ้าน เพื่อค้นหาร่องรอยของเขา ปลัดอนันต์ทำหน้าเครียดขึ้นมาทันทีที่ได้ยินคำบอกเล่านั้น และในที่สุดชายหนุ่มก็ตัดสินใจดึงเข็มให้น้ำเกลือ ทิ้งพร้อมกับสโลสเลจูงมือชมัยพรออกจากห้องไอซียู "ไปกันเถอะชาร์มมิง ไปช่วยสารวัตรกัน" +++++++++++++++++++++++++++++ ร.ต.อ. เสริมตัวปลอมขยับตัวอย่างอึดอัดกระสับกระส่าย เพราะนี่ก็นานแล้วทำไมพวกพ่อใหญ่ ฤทธิ์ถึงไม่ยอมมากันสักทีนะ... ด้วยนิสัยที่มีความอดทนต่อบางสิ่งบางอย่างต่ำอย่างที่พวกโอ ตาคุ ควรจะเป็น นายเสริมตัวปลอมจึงควักปืนออกมากระชากสไลด์และปลดห้ามไกผุดลุกขึ้นหมาย จะเข้าไปฉะกับพวกพ่อใหญ่ฤทธิ์แบบซึ่งๆ หน้าเหมือนที่เขาเห็นในหนังฮอลลีวู้ด แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ลุกไปไหน ก็มีมือแข็งแรงสีขาวจัดมากระชากให้ไหล่ให้เขาทรุดลงไป นั่งกับที่เหมือนเดิม "โรงเรียนนายร้อยเขาไม่ได้สอนให้คุณมีความอดทนหรือไง" เป็นสารวัตรไชโยนี่เองที่มาได้ทัน เวลาก่อนที่นายตำรวจตัวปลอมจะทำให้เสียแผน สารวัตรหนุ่มพยักหน้าให้ดาบแช่มติดตั้งวาง ขาตั้งกล้องวิดีโอความไวแสงสูง เพื่อบันทึกภาพไว้เป็นหลักฐาน ร.ต.อ.เสริมตัวปลอมได้แต่ ทำท่าฮึดฮัดที่โดนขัดจังหวะโชว์ออฟเสียก่อน "แล้วจะต้องรออีกนานแค่ไหนล่ะสารวัตร ถ้าเกิดพวกพ่อใหญ่ฤทธิ์มันไม่ได้มาที่นี่จริงๆ ไม่ กลายเป็นว่าพวกเรารอเก้อหรือไง" สารวัตรยิ้มให้กับ ร.ต.อ. เสริมด้วยรอยยิ้มแบบพระโพธิสัตว์ ที่บรรดานายตำรวจในบังคับ บัญชาทั้งหลายต้องขนลุกด้วยความกลัว เพราะรอยยิ้มนี้หมายความว่าสารวัตรของพวกเขา กำลังอารมณ์ไม่ดีอย่างมาก... "ก็ไหนว่าคุณแน่ใจว่าพวกพ่อใหญ่ฤทธิ์จะมาที่นี่แน่ๆ ไงล่ะ" สารวัตรยังคงยิ้มเย็นต่อไป แต่ว่า ร้อยตำรวจเอกเสริมตัวปลอมกลับรู้สึกยะเยือกกับรอยยิ้มเทวดายิ่งนัก "แสดงว่าคุณมั่วข้อมูล และรายงานข้อมูลต่อผู้บังคับบัญชาเป็นเท็จอย่างนี้มีโทษนะคุณเสริม" ยังไม่ทันที่สารวัตรไชโยจะได้เล่นงานนายเสริมตัวปลอมต่อ ดาบแช่มที่จ้องกล้องสังเกตการณ์ อยู่ก็ร้องออกมาเบาๆ "สารวัตรครับ พวกมันมากันแล้ว!" +++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 51 12:35:13 แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 51 01:22:57 จากคุณ : waidhaya - [ 14 พ.ค. 51 01:21:17 ]

ความคิดเห็นที่ 60 อ่านต่อล่ะ หุหุ จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 14 พ.ค. 51 22:37:49 ]

ความคิดเห็นที่ 61 คือว่า ถ้าให้ละออเป็นผู้ชายละครับ เรื่องจะไปทางไหน -- ชวนออกทะเล ^^ จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง - [ 14 พ.ค. 51 23:00:54 ]

ความคิดเห็นที่ 62 คาดว่าจะมีทอง...หุๆ จากคุณ : นายปลาตีน - [ 14 พ.ค. 51 23:04:15 ]

ความคิดเห็นที่ 63 เรื่องนี้  ทอง ภาค 2304 นะเนี่ย รับทราบแล้วครับคุณหนมจีน  เดี๋ยวรอดูจังหวะแทรกบทวาย  อาจจะจับสารวัตรไปวายกับหมอเสริม  เอาให้เสื่อมเสีย  กำจัดคู่แข่งพระเอก  โฮะๆๆๆๆ (หัวเราะอย่างชั่วร้ายสุด ๆ) ขอบคุณคุณปิยะรักษ์มากคร้าบที่ช่วยปะชุนให้  ผมก็ลืมคิดไปเรื่องพฤติกรรมหมอเสริม  ดันเอามันส์เข้าว่า ฮ่าๆๆ จากคุณ : ปฤษณะ - [ 15 พ.ค. 51 00:03:50 ]

ความคิดเห็นที่ 64 เป็นวันครบกำนดหนัดส่งมอบ "สินค้า" ให้กับนักรบกองกำลังปลดปล่อยชาวคาเซ (ยืมมาจากเก็บแผ่นดิน) โดยมีผู้นำกองทัพอย่างมินทะดามาตรวจรับสินค้าด้วยตนเอง "สวัสดีพ่อใหญ่ ของที่ฉันสั่งเอาไว้ได้ครบหรือเปล่า?" พ่อใหญ่ไม่พูดอะไร แต่ก็พยักหน้าให้บรรดาลูกน้องขนลังไม้ที่บรรจุพวกอาวุธสงครามเอาไว้ เต็มลัง มากองไว้ตรงหน้าพวกกองกำลังคาเซ มินทะดาใช้เท้าเตะเปิดฝากล่องแล้วหยิบปืนอา ก้าที่ขโมยมาจากค่ายร.ด. แถวๆ เขาชนไก่มาตรวจดูสภาพพลางครางฮึมฮัมในลำคอด้วย ความพอใจ ในขณะที่ทั้งสองฝ่ายกำลังดำเนินการซื้อขายแลกเปลี่ยนสินค้ากันอยู่นั้น ในอีกมุมหนึ่งที่อยู่ไม่ ไกลจากจุดนัดพบ สารวัตรไชโยและพรรคพวกก็กำลังบันทึกภาพเหตุการณ์อยู่เช่นกัน! ดาบแช่มแสยะยิ้มด้วยความพึงใจ... งานนี้ไอ้เจ้าพ่อใหญ่ฤทธิ์ไม่รอดแน่ๆ หลังจากที่แคล้ว คลาดการจับกุมของเจ้าหน้าที่ไปหลายครั้งหลายครา คราวนี้ละวะ ที่ไอ้ดาบแช่มจะเอาคืนให้ เสียหนำใจ เมื่อดาบแช่มหันหน้าไปมองตาสารวัตรไชโยเป็นเชิงถามว่าเก็บหลักฐานพอหรือยัง สารวัตรไชโยก็พยักหน้าให้ดาบแช่มเก็บกล้องและอุปกรณ์ดักฟัง โดยที่เขาหยิบปืนพกขึ้นมา ปลดห้ามไกเตรียมพร้อมที่จะเข้าชาร์จ หมอเสริมที่เห็นท่าทางเตรียมพร้อมของสารวัตรก็ฉีกยิ้มกว้างด้วยความตื่นเต้น... คราวนี้แหละ เขาจะได้เอาบรรดาสารพัดคิวบู๊ที่เขาได้ศึกษามาจากหนังฮอลลีวู้ดหลายๆ เรื่อง มาใช้เสียที แต่ก่อนที่หมอเสริมจะได้ลองวิชาสตั๊นท์นั้น หมอเสริมก็โดนสารวัตรเอาสันมือมาสับที่ต้นคอ จนสลบไปเสียก่อน หลังจากที่จัดการกับหมอเสริมเรียบร้อยแล้ว รอยยิ้มเย็นเยียบก็ปรากฏบนใบหน้าของสารวัตร ที่ทาสีพรางเอาไว้ เขาแตะปุ่มวิทยุสื่อสารที่ลำคอแล้วกระซิบสั่งลูกน้องเสียงเครียด "ทุกคนกระจายกำลังแล้วรอคำสั่งจากผมคนเดียว ย้ำ คำสั่งจากผมคนเดียวเท่านั้น!" แล้วสารวัตรก็โบกมือเป็นสัญญาณให้ดาบแช่มและตำรวจคนอื่นๆ ในทีมค่อยๆ ย่องตามเข้าไป ใกล้ๆ กับบริเวณที่ซื้อขายมากยิ่งขึ้น! ++++++++++++++++++++++++++++ กำนันอำนาจที่เพิ่งกลับจากส่งเจ๊ลำไยกลับบ้านหลังจากที่ต้องปลอบอยู่นานเรื่องที่เจ๊เสียเฟิร์สคิส ให้ปลัดไป ต้องตกใจเมื่อเห็นปลัดอนันต์ที่อยู่ในชุดคนป่วยกับชมัยพรมารอที่หัวบันไดบ้าน "เฮ้ย คุณปลัดมาที่นี่ได้ยังไงเนี่ย?" เสียงร้องถามลั่นบ้านทำให้ละออและลำดวนที่ดูโทรทัศน์อยู่ใน บ้านต้องชะโงกออกมาดู "กำนันอย่าเพิ่งถามอะไรเลยครับ ตอนนี้มีเรื่องสำคัญกว่า" ว่าแล้วปลัดอนันต์ก็จูงมือกำนันพาขึ้นเรือน ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด... "อะไรนะ!" กำนัน ละออ ลำดวน ไอ้ห้อย (จะขาดใครไปอีกคนไหมเนี่ย?) พร้อมใจกันประสานเสียง หลังจากที่ได้รับฟังคำบอกเล่าของปลัดอนันต์จนจบแล้ว "ผมว่าสารวัตรอาจจะเป็นอันตรายได้ เพราะว่าพวกที่สารวัตรต้องต่อกรด้วยไม่ใช่พวกนักเลงธรรมดา แต่เป็นนักรบกองโจร" ปลัดอนันต์เอ่ยเสียงเครียด ละออที่นั่งนิ่งตั้งแต่ตอนที่ปลัดอนันต์เริ่มเล่าเรื่องก็นึกย้อนไปถึงตอนก่อนที่สารวัตรจะออกไปปฏิบัติ หน้าที่ แล้วหัวใจดวงน้อยๆ ของเธอก็รู้สึกหวิวๆ เหมือนมีใครมาปลิดเอาหัวใจเธอขว้างปลิวไปไหนก็ไม่รู้ ลำดวนที่เห็นท่าทางไม่ค่อยดีของละออจึงเอื้อมไปจับมือของละออมากุมไว้ พลางยิ้มปลอบ "สารวัตร เป็นคนดี เป็นคนเก่ง จะต้องไม่เป็นอะไรแน่ๆ เชื่อฉันสิ" ละออหันมายิ้มเนือยๆ ให้กับลำดวน ก่อนจะหันไปถามกำนัน "แล้วเราจะไปช่วยสารวัตรไหมคะพ่อ" กำนันอำนาจที่ไม่เคยมีภูมิคุ้มกันแววตาเว้าวอนของละออเลยสักครั้ง จึงพยักหน้าพลางแสยะยิ้มเหี้ยมโหด นานๆ ทีจะได้เอาอาวุธในคลังแสงอย่างถูกกฎหมายของตัวเองมาใช้ กำนันจึงก็ตบเข่าฉาดแล้วบอกไอ้ห้อยที่นั่งอยู่นอกชานเสียงดังลั่น "ไอ้ห้อยไปบอกสารวัตรกำนันและผู้ใหญ่บ้านในตำบลมะขามหวานทุกคนเตรียมอาวุธให้พร้อม เราจะไป ช่วยสารวัตรกัน!" ท่ามกลางความโกลาหลของบ้านกำนันอำนาจ ละออไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองตามเธออยู่ตลอดเวลา ด้วยความรวดร้าวเมื่อเห็นหญิงสาวเป็นทุกข์กับอันตรายที่จะเกิดขึ้นกับสารวัตร ++++++++++++++++++++++++ "ฟิ้วว ฉัวะ!" กระสุนปืนที่เฉี่ยวหัวไหล่ของสารวัตรไชโยทำให้เจ้าตัวต้องกัดริมฝีปากด้วยความขัดใจ ไหนไอ้หมอเสริมมันรายงานว่าพวกที่มาเป็นพวกรับสินค้าหนีภาษีไง แล้วทำไมอยู่ดีๆ กลายเป็นพวก นักรบกองโจรแห่งคาเซได้ล่ะเนี่ย ชายหนุ่มสบถด้วยคำพูดหยาบคายอีกชุดใหญ่ ก่อนจะหันไปยิงศัตรู ที่ปรากฎอยู่ตรงทิศ 4 นาฬิกา "ปังๆๆๆๆๆ " เสียงปืนยังคงรัวลั่นดังต่อเนื่อง จนไม่รู้ว่าเป็นเสียงปืนจากฝ่ายไหน สารวัตรรีบเอาผ้าพันคอ แบบเขมรที่เคยให้ละออยืมมารัดปากแผลห้ามเลือดเอาไว้ก่อน แล้วจึงโบกมือเป็นสัญญาณให้ดาบแช่ม โยนระเบิดมือไปที่โกดังเก็บของที่พวกฝ่ายศัตรูอาศัยเป็นที่กำบัง "ตูมมมมมมมมม!" เสียงระเบิดดังกึกก้อง พร้อมกับร่างของลูกน้องของพ่อใหญ่ฤทธิ์หลายคน ปลิวออก มาจากที่ซ่อนเพราะแรงอัดของระเบิด ดาบแช่มหัวเราะเสียงดังด้วยความสะใจ สารวัตรเห็นบรรดากอง กำลังคาเซส่วนหนึ่งกำลังจะขึ้นรถปิ๊กอัพหนีไป สารวัตรหนุ่มจึงประทับปืนเอชเครุ่นทหารเกณฑ์ที่บ่า แล้วบรรจงเล็งไปที่ถังน้ำมัน "ปัง! กรึ้ม!" แล้วก็ได้ผล เจ้ารถปิ๊กอัพcap4 สี่ประตูก็ระเบิดเสียงก้องพร้อมกับไฟที่ลุกพรึ่บขึ้นอย่างรวดเร็ว ส่วนพวกผู้โดยสารนั้นไม่ต้องพูดถึง ปลิวออกตกจากรถเหมือนกับโดนใครถีบอย่างแรงเลยทีเดียว "สารวัตรสุดยอดไปเลย!" ดาบแช่มที่ยืนยิงคุ้มกันอยู่เบื้องหลังร้องออกมาด้วยความทึ่งกับความแม่นยำ ของสารวัตร แต่พวกเขาก็ดีใจได้ไม่นาน เมื่อพวกของพ่อใหญ่ฤทธิ์เริ่มเล่นของหนักกับพวกเขาบ้าง "ตูม!ๆๆๆๆๆ" "อ๊าก!" แรงระเบิดจากปืน m79 ที่เป็นไม้ตายของพ่อใหญ่ฤทธิ์ทำให้บรรดานายตำรวจลูกน้องของสารวัตร ไชโยต้องบาดเจ็บจากแรงระเบิดกันไปหลายคน สารวัตรไชโยกัดริมฝีปากอย่างขัดใจเมื่อฝ่ายตัวเองกลาย เป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำพ่อใหญ่ฤทธิ์เข้าแล้ว แต่ด้วยหัวใจผู้พิทักษ์สันติราษฏร์เต็มขั้น สารวัตรหนุ่มคนเก่งแห่ง บ้านมะขามหวานยังคงสาดกระสุนปืนตอบโต้พวกพ่อใหญ่ฤทธิ์ต่อไป "แปร๊ดๆๆๆๆ ปร่อดๆๆๆๆๆ" เสียงปืนยังคงดังต่อเนื่องจากระทั่ง... "แชะๆๆ" "บ้าจริง!" สารวัตรไชโยสบถพลางขว้างปืนที่กระสุนหมดไปอีกทางหนึ่ง แล้วควักปืนพกขึ้นมาปลดห้ามไก แต่ยังไม่ทันที่จะยิงตอบโต้อีกฝ่าย ดาบแช่มก็ตะโกนขี้นมาเสียก่อน "สารวัตรครับ พวกเราโดนมันล้อมไว้หมดแล้ว!" เมื่อเงยหน้าขึ้นเขาก็เห็นปากกระบอกปืนหลายกระบอกชี้มาที่ตัวของเขาและลูกน้อง "ฮ่าๆ เอ็งเสร็จข้าแน่ๆ ไอ้สารวัตรหน้าขาว!" +++++++++++++++++++++++++ เสียงปืน และเสียงระเบิดที่ดังลั่นมาจากท้ายสวนของพ่อใหญ่ฤทธิ์ ทำให้พรรคพวกของกำนัน อำนาจยิ่งเร่งฝีเท้าให้เร็วยิ่งขี้น จนกระทั่งใกล้เขตการต่อสู้พอสมควรแล้ว ไอ้ห้อยที่วิ่งไปสอด แนมก็กระหืดกระหอบเข้ามารายงาน "พวกปลัดกำลังโดนพวกไอ้พ่อใหญ่ฤทธิ์ล้อมไว้อยู่ จะทำยังไงดีครับ" กำนันอำนาจที่ตอนนี้อยู่ในชุดพร้อมรบเต็มอัตรา ไม่ว่าจะเป็น พระเครื่องเบญจภาคี จตุคามราม เทพ ตระกรุดหลวงพ่อทวดเหยียบน้ำทะเลจืด และวัตถุมงคลประดามีที่จะหาได้ในแผ่นดินนี้ห้อย อยู่เต็มคอ ส่วนอาวุธคู่กายของกำนันนั้น เป็นลูกซองเหวี่ยงของวินเชสเตอร์ ทีได้มาเป็นของขวัญ จากเพื่อนจีไอ สมัยสงครามเวียดนาม แหนบด้วยปืนลูกโม่ของสมิธแอนด์เวสสัน ขนาด .357 แม็ก นั่ม ชนิดที่ยิงหมูป่านัดเดียวจอดอีกสองกระบอก พร้อมกระสุนที่ห้อยมาเป็นพวงสองเส้น คำนวน สถานการณ์อย่างคร่าวๆ ก่อนที่จะจัดแบ่งกำลังออกมาเป็นสามกลุ่ม โดยกลุ่มแรก ให้ไอ้ห้อยเป็น คนนำอ้อมไปด้านหลัง เพื่อดักพวกพ่อใหญ่ฤทธิ์ที่จะหนีไปทางด้านหลัง ส่วนอีกพวกหนึ่งกำนันอำนาจ ปลัดอนันต์ และบรรดาผู้ใหญ่บ้านจะเข้าชาร์จบุกจากด้านซ้ายและขวา และพวกหลังคือหน่วยรักษาพยาบาล ให้ละออและลำดวนสแตนบายรออยู่ที่มั่น จนกว่ากำลังสนับสนุน จากอำเภออื่นๆ จะเข้ามาถึง โดยเมื่อแบ่งคนกันเสร็จแล้ว กำนันและพวกผู้ใหญ่บ้านก็ส่งเสียงเฮโลเข้าบุกจับตัวพวกพ่อใหญ่ฤทธิ์ ทีมีจำนวนน้อยกว่า และกำลังประมาททันที! ++++++++++++++++++++++++++++ เสียงเฮโลที่ดังขึ้นมาอย่างฉับพลันทำให้พ่อใหญ่ฤทธิ์และลูกน้องไม่ทันตั้งตัวก็เสียท่าโดนพวก กำนันอำนาจเล่นงานและจับตัวไปได้เกือบหมด ส่วนพวกที่หนีไปได้ก็โดนไอ้ห้อยดักเอาไว้หมดแล้ว "ไอ้อำนาจ เอ็งมาที่ได้ยังไง" พ่อใหญ่ฤทธิ์ละล่ำละลักถามกำนันเมื่อโดนสารวัตรที่รอจังหวะพ่อใหญ่ เผลอเข้าชาร์จล็อกตัวทันที "ที่นี่เป็นตำบลของข้า ใครมาทำชั่วอะไรไว้บ้างทำไมข้าจะไม่รู้" กำนันที่นานๆ ทีจะได้บลัฟศัตรูคู่แค้น ก็ถือโอกาสทับถมทันที พ่อใหญ่ที่เสียทีเป็นครั้งแรกก็ได้แต่ฮึดฮัดเพราะว่าสารวัตรล็อกตัวเอาไว้ "ข้าไม่ได้ทำชั่วอะไร ข้าแค่ค้าขายอย่างพ่อค้าเขาทำกันก็แค่นั้นเอง" ด้วยนิสัยถาวรของตัวร้ายหนังไทย ทำให้พ่อใหญ่ฤทธิ์ยังคงยืนกรานปฏิเสธ "ทุ้ย! ค้าขายอย่างเอ็งเนี่ยเหรอ ที่ชาวบ้านเขาทำกัน ขืนเขาทำกันอย่างที่เอ็งทำ บ้านเมืองไม่วอดวาย กันไปนานแล้วรึ!" กำนันสำรากคำด่าออกมาด้วยความเหลืออด ทำไมมันหน้าต้านอยางนี้ก็ไม่รู้ ยังไม่ทันที่สองผู้ยิ่งใหญ่จะได้ฟาดปากกันต่อ ตรงประตูหลังโกดังสินค้าของพ่อใหญ่ฤทธิ์ก็ดังขึ้นมาอย่าง ไม่มีสาเหตุ "อะฮ้า... และแล้วก็ได้เวลาที่พระเอกอย่างผมออกโรงเสียที" เป็นหมอเสริมนั่นเองที่เป็นคนกดระเบิด แบบแสวงเครื่องที่แอบติดเอาไว้ตรงประตูหลังก่อนพ่อใหญ่ฤทธิ์จะมา โดยเขาวางแผนไว้ว่า เมื่อกด ระเบิดแล้วเขาก็จะออกมาด้วยท่าราวด์ดร๊อป ฟิคแฟค ลังกาหลังเกลียวสามรอบ พร้อมกับชูปืนในมือ เหมือนที่นีโอทำในหนังเรื่องเมทริกซ์ ในขณะที่ทุกคนกำลังตกตะลึงกับความเวอร์ของหมอเสริม พ่อใหญ่ฤทธิ์ก็ฉวยจังหวะนั้นกระแทกเข้า ที่แผลที่โดนอเล็กซานเดอร์ขวิดของสารวัตรจนเขาคลายมือ แล้วฉวยปืนจากเอวสารวัตรมาจี้ศีรษะ ของกำนันอำนาจ "ถ้าใครไม่อยากให้ไอ้อำนาจต้องตาย จงวางอาวุธเสียให้หมด" "พ่อ!" ละออที่ตามเข้ามาสบทบเพราะคิดว่าเหตุการณ์คงคลี่คลายร้องออกมาเสียงหลงเมื่อเห็นว่า บิดาตนเองกำลังเพลี่ยงพล้ำ "ละอออย่าเพิ่งเข้าไป มันอันตราย" ปลัดอนันต์ที่เห็นว่าละออกำลังจะปรี่เข้าไปหากำนัน ก็รวบตัว เธอไว้จากด้านหลัง แต่หญิงสาวก็ยังขัดขืนจนเขาต้องกระซิบขู่ "คุณอยากให้พ่อคุณตายหรือไง เวลาจะทำอะไรก็คิดเสียบ้างสิ" ยังไม่ทันที่พ่อใหญ่จะหนี ก็มีเสียงร้องโหยหวนด้วยการปลดปล่อยสวัสดิกะขั้นสูงสุดดังขั้นมาเสียก่อน "แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย นันต์คะ ทำไมไปกอดนังบ้านนอกนั่น ชาร์มมิ่งไม่ย้อมมมมมมมมมมมม!" พลังเสียงขั้นสูงสุดของชมัยพรทำให้คนที่ไม่มีภูมิคุ้มกันอย่างพ่อใหญ่ฤทธิ์ถึงกับเกิดอาการมึนงงชามือชาเท้า หน้ามืดตาลายคล้ายจะเป็นลม อันเป็นโอกาสให้กำนันปัดปืนในมือออกแล้วฉากตัวหลบ ปลัดอนันต์ที่เห็นว่าพ่อใหญ่ฤทธิ์กำลังจะเล็งปืนมาที่สารวัตร ก็หยิบปืนลูกซองเหวี่ยงของกำนันอำนาจ มายิงโดยสัญชาติญาณ ซึ่งลูกกระสุนเข้าเป้าอย่างแม่นยำราวกับปาฏิหาริย์ แต่ปลัดอนันต์กลับโดนแรง รีคอยล์ (แรงถีบ) จากปืนลูกซองจนตัวเองเซตกลงไปในคลองหลังสวน สารวัตรไชโยที่เห็นดังนั้นจึงรีบกระโดดลงไปช่วยทั้งๆ ที่ตัวเองบาดเจ็บอยู่อย่างนั้น และเมื่อลากปลัด อนันต์ขึ้นมาจากน้ำได้ ก็พบว่าปลัดอนันต์ไม่หายใจเสียแล้ว! สารวัตรหนุ่มกัดริมฝีปากตัวเองเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้แล้วสำหรับคืนนี้ "ต้องทำ CPR ละออคุณทำ CPR ได้ไหม?" +++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 15 พ.ค. 51 09:30:20 แก้ไขเมื่อ 15 พ.ค. 51 02:31:26 แก้ไขเมื่อ 15 พ.ค. 51 02:30:30 แก้ไขเมื่อ 15 พ.ค. 51 02:24:51 แก้ไขเมื่อ 15 พ.ค. 51 00:46:05 จากคุณ : waidhaya - [ 15 พ.ค. 51 00:11:05 ]

ความคิดเห็นที่ 65 "ละออทำ cpr ไม่เป็นค่ะ สารวัตร" หญิงสาวปฏิเสธ "ถ้าเกิดทำพลาดขึ้นมา คุณปลัดตายขึ้นมาจะทำยังไง" สิ่งที่เธอกล่าวมีเหตุผลถูกต้อง การช่วยคืนชีพ หรือ การทำ CPR (Cardiopulmonary resuscitation) ไม่ใช่สิ่งที่ใคร ๆ ก็ทำได้อย่างง่าย ๆ เหมือนในละครทีวี ที่อยู่ดี ๆ พระเอกหรือนางเอกเอาปากไปประกบปากของคนตกน้ำสลบ เพราะไม่เช่นนั้นการช่วยคืนชีพจะกลายเป็นการช่วยให้สิ้นชีพไปแทน เขาใช้นิ้วรอใต้จมูกของชายหนุ่มที่นอนแน่นิ่งอยู่ เอียงศีรษะลงแนบอกของอีกฝ่าย พร้อมจับหาชีพจรที่ด้านข้างคอ... หยุดหายใจ แต่หัวใจยังเต้นอยู่ หากเหลือเวลาไม่มาก ไม่เกิน 4 นาที... ถ้าช้าเกินไป ถึงช่วยได้ ปลัดอนันต์อาจจะฟื้นขึ้นมาเป็นลมหวนหรือสายัณห์ ซึ่งไม่ดีต่อภาพพจน์พระเอกเป็นอย่างยิ่ง สายตาของละออที่มองมายังปลัดด้วยความเป็นห่วงอย่าล้นเหลือ และจับจ้องมายังเขาแทนคำขอร้องให้เขาทำอะไรสักอย่าง ทำให้เขาตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาด... A B C... Airway, Breathing, Circulation... เขาทบทวนสิ่งที่ได้เรียนมา Airway... เขากดหน้าผากของอนันต์ให้ต่ำลง จับคางให้เงยขึ้น เพื่อเปิดทางเดินหายใจ และสำรวจดูว่าไม่มีอะไรติดค้างในปากและคอ Breathing คือ การช่วยหายใจ ซึ่งทำได้หลายวิธี แต่เขาไม่สามารถเลือกวิธีกดหลังยกแขนเพื่อให้ผู้ป่วยรับอากาศเข้าไปได้ เพราะติดที่แขนข้างหนึ่งของเขาถูกยิงบาดเจ็บ ไม่มีแรงเหลือมากพอ สารวัตรไชโยใช้มือบีบจมูกของปลัดอนันต์ซึ่งยังคงไม่ได้สติ สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ประกบริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากของอีกฝ่าย เปล่าลมหายใจเข้าไปจนเต็มที่ และสังเกตว่าอกของอีกฝ่ายกตัวขึ้น เขาทำเช่นนี้ซ้ำอีกครั้งหนึ่งก่อน ปฏิบัติตามขั้นตอที่ฝีกมาต่อไป Circulation... นวดหัวใจเพื่อกระตุ้นให้หัวใจกลับมาเต้นอีกครั้งหนึ่ง ใช้สันมือข้างที่ไม่ถนัดวางทาบลนกระดูกกลางอก มืออีกข้างทับ ใช้นิ้วมือที่วางทาบข้างบนเกี่ยวมือด้านล่าง ยืดตัวและแขนขึ้น ทิ้งน้ำหนักตัวผ่านไหล่ลงไปสู่กระดูกหน้าอกในแนวดิ่งอย่างสม่ำเสมอ การเป่าปากและนวดหัวใจนี้ต้องทำให้ได้ 4 ยก ภายใน 1 นาที เป็นเงื่อนเวลาที่ทำให้ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์หนุ่มต้องเร่งช่วยชีวิตปลัดอนันต์ ชนิดที่ตัวเองแทบจะลืมความเจ็บปวดจากแผลรอยเก่าและแผลรอยใหม่ เพราะเขาไม่อาจทนเห็นคนคนหนึ่งตายไปต่อหน้าโดยไม่ช่วยเหลือ หลังจากที่เขาละมือจากการนวดหัวใจครบเป็นชุดที่ 3 และก้มลงจะประกบริมฝีปากลงสัมผัสกับริมฝีปากที่เริ่มมีสีเลือดขึ้นมาบ้าง ชายหนุ่มที่นอนอยู่ก็ไอออกมาเบา ๆ และค่อย ๆ ลืมตาขึ้นช้า ๆ "คุณอนันต์..." สารวัตรไชโยเรียกชื่อของอีกฝ่ายด้วยความดีใจ หากในขณะเดียวกันเขาก็เหนื่อยล้าเสียจนต้องทรุดตัวลงนั่งกับพื้น น่าประหลาดที่ไม่นานนักปลัดอนันต์ก็สามารถลุกขึ้นนั่งเองได้อย่างง่ายดาย อาการปวดหัว เมื่อยล้า และขัดยอก (จากฝีเท้าละออ) ล้วนหายไปหมดสิ้น นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันนี่... "นี่คือปาฏิหาริย์อย่างไรล่ะ" เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับแสงสว่างวาบ นายแพทย์จากฮอกส์วอร์ตปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางความตื่นตะลึงของทุกคน เขาแจกยิ้มกว้างเหมือนนางงามมิตรภาพ ก่อนเฉลยคำตอบให้กระจ่าง "ยาขนานที่ดีที่สุด และดียิ่งกว่า จุมพิตจากหญิงสาวบริสุทธิ์ผู้มีรักแท้ ก็คือ ความรักและเป็นห่วงในเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ไม่ว่าเขาคนนั้นจะเป็นใคร" พูดจบ เขาก็หัวเราะโฮ่ ๆ เหมือนซานตาคลอส ชูมือสองข้างขึ้นเหนือศีรษะ "FOR WORLD PEACE" แล้วร่ายคาถาหายแว้บไปชานชาลาที่ 3/4 ก่อนตกรถไฟเที่ยวสุดท้าย เป็นอันว่าความเจ็บป่วยจากมะเร็งระยะสุดท้ายของปลัดถูกรักษาให้หายได้ โดยบุคคลและเหตุผลที่ไม่น่าเชื่อที่สุดในโลก!!! ------------------------------------------------------------------------- หนมจีนจ๋า เซอร์วิสให้ได้เท่านี้จริง ๆ เน้อ ^ ^" แก้ไขเมื่อ 15 พ.ค. 51 02:35:45 แก้ไขเมื่อ 15 พ.ค. 51 02:34:29 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 15 พ.ค. 51 02:33:28 ]

ความคิดเห็นที่ 66 เมื่อเห็นปลัดอนันต์ฟื้นขึ้นมาเหมือนคนไม่ได้เจ็บป่วยอะไร สารวัตรไชโยก็เริ่มรับรู้ถึงอาการบาดเจ็บของตัวเอง ไม่ว่า จะเป็นแผลเก่า และแผลใหม่ เพราะการกระโจนลงน้ำเมื่อกี้ ทำให้เลือดไหลออกกว่าเดิมมากยิ่งขึ้นเพราะน้ำทำให้เลือด ไม่จับตัวเป็นก้อนมาปิดปากแผล ดังนั้นตอนนี้เขาจึงเริ่มมึน งง ตาลาย และสุดท้ายเขาก็ล้มลงโดยก่อนที่ตัวจะกระแทก กับพื้น อ้อมแขนบอบบางของละออก็มาประครองเขาไว้ได้ทัน หญิงสาวรีบสำรวจร่างกายของสารวัตรด้วยความตกใจ และ เมื่อเห็นเลือดที่ไหลออกจากบาดแผลทั้งสองแห่ง หญิงสาว ก็ร้องเสียงหลง "สารวัตรเลือดออก พาสารวัตรไปโรงพยาบาลเร็ว!" ระหว่างอยู่ในรถ ละออที่ยังเสียขวัญกระซิบกับคนในอ้อมแขน ด้วยเสียงพร่าสั่น "อย่าเพิ่งทิ้งละออไปไหนนะคะ พี่ชาย" ++++++++++++++++++++++++ มาต่อให้อีกนิดก่อนไปนอน แม่ยกสารวัตรทั้งหลาย มารายงานตัวด่วนเพื่อรักษาแนวรบคร้าบ ^__^ จากคุณ : waidhaya - [ 15 พ.ค. 51 02:43:29 ]

ความคิดเห็นที่ 67 เวรกรรม... กลายเป็น Y จนได้ อุตส่าห์ป้องกันตั้งหลายรอบ T__T ท่าทางใกล้จบแล้วมั้งเรื่องนี้ น้อยใจแนวรบปลัดถดถอยไม่มีใครเข้าข้างสักคน ฮือๆๆๆ แก้ไขเมื่อ 15 พ.ค. 51 03:40:33 แก้ไขเมื่อ 15 พ.ค. 51 03:40:19 จากคุณ : เชษฐา - [ 15 พ.ค. 51 03:11:42 ]

ความคิดเห็นที่ 68 เอาวะ อุตส่าห์ปูเรื่องมาตั้งแต่ต้นให้ปลัดเป็นพระเอก ขอแสดงพลังปกป้องเป็นครั้งสุดท้าย ...  ...  ... คนทั้งหมดนั่งรถไปถึงโรงพยาบาลมะขามหวานที่ๆปลัดเคยรับการรักษา พอจอดรถหน้าโรงพยาบาลก็ปรากฏว่าสารวัตรเสียเลือดมาก อาการจะไม่ไหวแล้ว "อย่าเพิ่งทิ้งละออไปไหนนะคะ พี่ชาย" ละออร้องไห้ครวญคราง แต่ช้าไปซะแล้ว เลือดของสารวัตรออกมาจากกายถึงแปดลิตร ระหว่างนั่งรถมาก็ดันไม่มีใครห้ามเลือดเพราะลืม ปกติเลือดในร่างกายคนมันก็มีไม่ถึงแปดลิตรอยู่แล้ว (มีประมาณหกลิตร) ดังนั้นตอนนี้สารวัตรจึงร่างกายขาวซีดไม่เหลือเลือดสักหยด หน้าเหมือนกอลลัม เขาแข็งใจพูดกับละออครั้งสุดท้ายเป็นการเปิดเผยความลับสำคัญของเรื่องว่า "อย่าเสียใจไปเลยคุณหญิงน้อยของผม จริงๆแล้วคุณกับผมเคยรู้จักกัน ผมเป็นลูกน้องของอาคุณที่ดูแลคุณมาตั้งแต่เด็ก แต่คุณความจำเสื่อมจำผมไม่ได้ ผมก็ตามมาเป็นปลัดในตำบลนี้เพื่อปกป้องคุณ จริงๆมีรายละเอียดมากกว่านี้อีก แต่ผมไม่ไหวแล้ว ที่เหลือไปถามกำนันอำนาจเอาเอง อ่อก อ่อก ...หวยงวดหน้าออก 543 ...คร่อก" จากนั้นสารวัตรก็ถึงกาลกิริยา ดวงวิญญาณลอยไปจุติ ณ สวรรค์ชั้นที่ผู้พิทักษ์สันติราษฏร์เขาอยู่กัน คำพูดของไชโยเตือนให้ละออจำเรื่องราวทั้งหมดได้ ทั้งเรื่องแม่ละเอียด ทั้งเรื่องความหลังในวังของเจ้าคุณพ่อ ทั้งเรื่องที่กำนันเป็นพ่อเลี้ยง เธอร้องไห้น้ำตานองครวญครางว่า "โธ่ไม่น่าเลยสารวัตร อุตส่าห์เป็นพระรองที่ดีมาตั้งนาน อีกนิดเดียวก็จะได้เป็นพระเอกแล้วแท้ๆ ฮือฮือ" ปลัดอนันต์ที่นั่งอยู่ข้างๆก็ถอนหายใจเฮือก เช็ดน้ำตาเหมือนกัน เพราะสำนึกบุญคุณที่สารวัตรช่วยเหลือตนเองเอาไว้ เขาระลึกถึงคุณพระคุณเจ้าและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในสากลโลก ขอให้ดลบันดาลให้มีปาฏิหาริย์สารวัตรฟื้นคืนชีพขึ้นมาเหมือนกับที่เขาหายป่วยมะเร็ง ทันใดนั้นเอง หมอเจ้าของไข้จากฮอกวอร์ท (สิ่งศักดิ์สิทธิ์) ก็ปรากฏกายออกมาหัวเราะ "โฮ่ๆๆ เมอรี่คริสมาสต์ เอ๋ ตอนนี้ไม่ใช่คริสมาสตร์เหรอ ...อะ ย้อเย่น" ปลัดเห็นหมอเจ้าของไข้พูดจาไม่รู้เรื่องก็หมั่นไส้ จึงเดินไปต่อยหมอฯคว่ำ แล้วกระชากคอเสื้อขึ้นมาตะคอกใส่ "ถ้าจะมาช่วยก็รีบๆบอกวิธีให้สารวัตรฟื้นคืนชีพเร็วๆ อย่ามาปล่อยมุกฝืดๆ!" พร้อมกันนั้นเขาเอาลูกซองซึ่งพึ่งยิงพ่อใหญ่ฤทธิ์ตายมาจ่อศีรษะหมอเจ้าของไข้ไว้ด้วย จากคุณ : เชษฐา - [ 15 พ.ค. 51 03:34:11 ]

ความคิดเห็นที่ 69 หมอเจ้าของไข้โดนขู่ก็หวาดกลัว ปัดไม้ปัดมือบอกว่า "วิธีที่จะให้สารวัตรฟื้นก็มีอยู่หรอกจ๊ะ แต่ต้องให้ปลัดเสียสละยอมป่วยเป็นมะเร็งสมองอีกครั้งหนึ่ง..." "เออ ผมยอม จัดการเลย!" ปลัดร้อง หมอเจ้าของไข้กลัวจึงโอมอ่านเวทมนต์ ทันใดนั้นก็มีแสงเฮ้ากวงบังเกิดขึ้น สารวัตรกลับลุกขึ้นมาได้ใหม่เหมือนแฟรงเกนสไตน์ ส่วนปลัดกระอักเลือดออกมาเป็นลิ่มๆแทน (มะเร็งสมองเขากระอักเลือดเหรอ) ละออเห็นความเสียสละที่ปลัดยอมกลับเป็นมะเร็งใหม่ก็ซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก จนรู้ใจตัวเองว่าแท้จริงนั้นเธอรักปลัดที่สุดเป็นรักแท้ของหนุ่มสาว ส่วนสารวัตรนั้นก็รักเหมือนกัน แต่จำอดีตไม่ได้ยังพอว่า พอจำได้แล้วจากความทรงจำที่ผ่านมาตอนเด็กๆเธอชอบรังแกสารวัตรเล่นตลอดเพราะเห็นเป็นทาสในเรือนเบี้ย เธอย่อมรักเขาเหมือนพี่ชาย คนใช้ ลิ่วล้อ หรือพูดง่ายๆว่าเบ๊ ไม่เคยคิดว่าเขาเป็นคนรักมาก่อน ถึงตอนนี้เธอมองปลัดอนันต์อย่างซาบซึ้ง ครางว่า "โธ่ ปลัด... ปลัดไม่น่าทำอย่างนี้เลย แล้วอย่างนี้ปลัดก็ต้องเป็นมะเร็งสมองตายน่ะซี" ปลัดหันมามองละอออย่างเศร้าๆ "เพื่อคุณธรรมแล้วผมทำได้ครับ ผมทราบว่าคุณกับสารวัตรรักกัน ผมอยากให้ความรักนั้นสมหวัง ส่วนผมขอยอมตาย" จากนั้นเขาก็กระอักเลือดออกมาอีก "โอย ผมใกล้ตายแล้ว ขอสั่งเสียว่า หวยสองงวดต่อไปออก 12..." เขาจะพูดต่อแต่ละออได้โผตัวเข้ามาจูบปิดปากเขาไว้แล้ว...! แก้ไขเมื่อ 15 พ.ค. 51 05:21:00 แก้ไขเมื่อ 15 พ.ค. 51 03:51:44 จากคุณ : เชษฐา - [ 15 พ.ค. 51 03:51:24 ]

ความคิดเห็นที่ 70 ทันทีที่ริมฝีปากบางเฉียบของสารวัตรประกบเข้าริมฝีปากอิ่มของละออก็บังเกิดแสงออร่าซิกม่าซาวน่าอุลตร้าเฮ้ากวงส่องสว่างทั่วทั้งแปดทิศ ทุกคนต่างร่ำร้องด้วยความตกใจ จากนั้นพอแสงจางลงก็ปรากฏว่าปลัดกับละออกำลังยืนจูบกันอย่างดูดดื่ม นักศีกษาฮอกวอร์ทร้องว่า "ปาฏิหาริย์ของรักแท้ทำให้ปลัดหายเป็นมะเร็งสมองแล้ว และมีสุขภาพแข็งแรงอายุยืนนาน โฮ่โฮ่โฮ่ น้ำเน่าได้ใจจริงๆ!" จากนั้นเขาก็หายตัวไปเหมือนปกติ สารวัตรนั้นพอฟื้นขึ้นมาจากความตาย (อีกนัยหนึ่งถูกดึงลงมาจากสวรรค์) ก็ยังงงๆอยู่ เมื่อกี้บนสวรรค์ยังนั่งป้อนกล้วยให้ลูกลิงตัวสีขาวๆอยู่เลย ไหงตอนนี้กลับฟื้นขึ้นมาได้ พอเขาหันมาเห็นปลัดกับละออจูบกันก็อ้าปากค้างด้วยความตกใจ พอหันหน้าไปข้างๆก็เห็นกำนันอำนาจยืนนิ่งอยู่จึงร้องว่า "กำนันครับ! ลูกสาวกำนันกับปลัดยืนกอดจูบกันหน้าโรงพยาบาลประเจิดประเจ้ออย่างนี้ กำนันไม่รู้สึกว่ามันบัดสีบัดเถลิงจนต้องเอาปืนลูกซองมายิงเหรอครับ" กำนันฟังดังนั้นก็ส่ายศีรษะกล่าวว่า "ไม่เป็นไร ข้าอนุญาตเป็นกรณีพิเศษเพราะเมื่อกี้ปลัดโชว์ฝีมือยิงพ่อใหญ่ฤทธิ์ซึ่งเป็นบอสใหญ่สุดตายซึ่งตามปกติแค่นี้ก็เพียงพอกับการเป็นพระเอกแล้ว นอกจากนั้นปลัดยังทำผลงานกระทืบไอ้หมอเจ้าของไข้เพื่อช่วยชีวิตสารวัตรซึ่งเป็นการแสดงความเป็นลูกผู้ชายอย่างมาก ข้าถูกใจมาก ยินดียกลูกสาวให้" จากนั้นเขาก็หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตากอดกับแม่ลำไยที่อยู่แถวๆนั้น สารวัตรไชโยทำหน้างงจึงเดินไปหาชาร์มิงที่ยืนอยู่ข้างๆ "แล้วคุณล่ะ! ปกติพอคุณเห็นปลัดกอดกับแม่ละออ คุณจะร้องเสียงไฮโซปลาโลมามาขัดไม่ใช่เหรอ!?" ปรากฏว่าชมัยพรเอาผ้าเช็ดหน้ามากัด ร้องไห้เหมือนกัน เธออธิบายว่า "ปกติชาร์มมิงดูละครน้ำเน่าบ่อย พอเห็นฉากซึ้งๆอย่างนี้ชาร์มมิงก็รู้สึกซึ้งตาม เลยวีนไม่ออกอีกแล้ว ชาร์มมิงขอยอมยกพี่ปลัดให้นัง... เอ้ย ต้องเรียกเพราะๆว่ายัยละออค่ะ... ส่วนชาร์มมิงจะไปจับผู้ชายคนต่อไปตามลิสต์ที่คุณแม่เขียนไว้ให้" ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องมาข้างๆชาร์มมิงว่า "เดี๋ยวก่อน เธอไม่ต้องไปจับผู้ชายคนไหนอีกแล้ว เพราะฉันนี่แหละคือผู้ชายของเธอ!" เจ้าของเสียงคือเรืองที่ตอนนี้อัพเกรดใส่ชุดเอลวิสเต็มรูปแบบ สีขาวๆมีดาวระยับ กำลังวิ่งเข้ามาจากประตูโรงพยาบาล "แต่เธอไม่มีเงินมาเลี้ยงฉันนี่" ชมัยพรเชิดหน้างอน เรืองร้องว่า "ฉันมี! เมื่อครู่ฉันเพิ่งรู้ว่าพ่อของฉันเป็นพ่อค้าอาวุธในตำนาน ดังนั้นมีเงินเถื่อนที่ใส่หม้อฝังดินอยู่เพียบ แม้ฉันจะเสียใจที่พ่อตาย แต่ฉันก็จะไม่แก้แค้นปลัดหรอกนะ เพราะฉันไม่เห็นด้วยที่พ่อฉันค้าความตายให้คนอื่น ...แต่ชมัยพร ...ฉันจะแย่งเธอมาจากปลัดให้ได้" จากนั้นก็เดินเต้นแบบเอลวิสเข้าไปคว้าตัวชมัยพรมาจูบแบบหนังฝรั่งโบราณ หญิงสาวทำอะไรไม่ถูก นึกถึงความหลังครั้งก่อนก็เคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบนั้น จึงกอดเรืองไว้ร้องว่า "เรืองคะ ชาร์มมิ่งจะขอตามเรืองไปทุกคนทุกแห่งนับจากนี้..." ทั้งสองจึงยืนจูบกันเป็นคู่ที่สองต่อจากคู่ปลัด ปล่อยให้สารวัตรอ้าปากค้าง จากคุณ : เชษฐา - [ 15 พ.ค. 51 04:23:10 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ขณะนั้นเองก็มีเฮลิคอปเตอร์บินมาจอดข้างๆ หม่อมเจ้ากาสรพงษ์และหม่อมเจ้าวงศ์มหิงษาพากันเดินลงมา ทันทีที่เขาเห็นปานแดงรูปไก่ขนาดเท่าเหรียญห้าที่ปลีน่องข้างซ้ายของละออก็ร้องว่า "ลูก นั่นลูกเหรอเนี่ย!" ละออหันมาเห็นพ่อก็จำได้จึงตรงเข้าไปกอดพ่อไว้แน่น "พ่อจ๊ะ!" เธอร้อง จากนั้นทั้งสองก็พร่ำพูดถึงความหลังแก่กันด้วยความคิดถึงอย่างสุดซึ้ง หม่อมเจ้ากาสรพงษ์ยิ้มตื้นตัน จากนั้นก็หน้าซีดลงพูดว่า "แม้พ่อจะได้เจ้าคืนมา แต่น่าเสียดายที่พ่อไม่มีสมบัติอะไรเหลือเจ้าแล้วเพราะพึ่งทุ่มเงินเจ็ดหมื่นล้านแทงม้าประชดชีวิตไปจนหมด ทั้งเนื้อทั้งตัวเหลือแค่เฮลิคอปเตอร์ลำเดียว..." ปลัดอนันต์ที่อยู่ข้างๆยิ้มจึงบอกว่า "ไม่เป็นไรครับ เมื่อครู่ก่อนสารวัตรไชโยตายได้ใบ้หวยเอาไว้ ซึ่งผมจดเอาไว้เรียบร้อยแล้ว งวดหน้าเราสามารถขายเฮลิคอปเตอร์เอาเงินมาแทงหวยคืนมาได้" หม่อมเจ้ากาสรมองปลัดด้วยความทึ่ง ร้องว่า "เอ พ่อหนุ่มคนนี้เป็นใครเนี่ย" "แฟนหนูเองค่ะ" ละออตอบเขินๆ หม่อมเจ้าฯดูหน่วยก้านของปลัดเป็นคนหล่อสไตล์เกาหลีท่าทางรวยและมีสติปัญญา ที่สำคัญมีเบอร์หวยก็ถูกใจจึงตบบ่าปลัดหัวเราะ "ฮาฮา หาแฟนได้ดีจริงๆ เรามาช่วยกันหาเงิน และพัฒนาตระกูลกาสร ให้รุ่งเรืองสถาพรกันเถอะ" จากนั้นทุกคนก็หัวเราะ แก้ไขเมื่อ 15 พ.ค. 51 04:42:10 จากคุณ : เชษฐา - [ 15 พ.ค. 51 04:41:32 ]

ความคิดเห็นที่ 72 สารวัตรไชโยยืนน้ำตาซึมอยู่ข้างๆ เห็นบรรยากาศชื่นมื่น มองไปยังเห็นไอ้ห้อยพบรักกับไอ้โคก คาวีกับอเล็กซานเดอร์เคี้ยวหญ้าบนลานจอดรถของโรงพยาบาลแถวนั้น เขาคิดว่าใครๆเขาก็มีคู่กันยกเว้นเรา ช่างน่าน้อยใจนัก จากนั้นก็คล้ายมีมือข้างเล็กๆมาแตะไหล่เขา เมื่อเขาหันไปก็พบลำดวนอยู่ข้างหลัง นายตำรวจหนุ่มยิ้มน้อย แต่แข็งใจเสยผมกล่าวว่า "เอาเถอะ ผมรู้ว่าคุณแอบรักผม และจะมาสารภาพรักกับผม จริงๆแล้วผมก็มีใจให้คุณเหมือนกัน แต่ที่สองจิตสองใจมาตลอดเพราะเห็นมีแนวโน้มจีบนางเอกติด จึงกั๊กเอาไว้เผื่อฟลุค" ปรากฏว่าลำดวนยืนนิ่งมองเขาทั้งน้ำตา "อ้าวลำดวนร้องไห้ทำไมเหรอ" ไชโยถาม "ลำดวนจะมาลาคุณค่ะ" ลำดวนว่า "อ้าวทำไม...?" สารวัตรครางค้าง ลำดวนทำท่าเขินอาย "จริงๆแล้วลำดวนโกหกคุณ" "เรื่องอะไร?" "ถ้าลำดวนบอก จะทำให้พลอตเรื่องนี้หลุดโลกกูไม่กลับนะคะ" "บอกมาเถอะ ผมฟังได้ทุกอย่าง" นายตำรวจจับแขนฝ่ายตรงข้าม ถามด้วยความกระตือรือร้น หญิงสาวสะอึกนิ่งไปนิดหนึ่งจึงกล่าวว่า  "จริงๆแล้วลำดวนคือเจ้าหญิงจากดาวบัฟฟาโลโก้ ชื่อเจ้าหญิงวอเตอร์ หรือเรียกเต็มๆว่า วอเตอร์ บัฟฟาโลโก้ ลำดวนส่องกล้องลงมาดูโลกมนุษย์ เห็นสารวัตรหล่อมากก็หลงรัก จึงปลอมตัวลงมาเป็นหญิงสาวชื่อลำดวนมาจีบสารวัตร แต่สารวัตรก็ไม่สนใจลำดวนเสียที แม้ตอนนี้สารวัตรพึ่งจะมาบอกรักก็สายไปเสียแล้ว เพราะพ่อของลำดวนหรือพระราชาบังคับให้ลำดวนแต่งงานกับเจ้าชายสุดหล่อจากอีกดาวหนึ่ง ลำดวนขอลาไปก่อนนะคะ" จากนั้นก็มียูเอฟโอบินมาเหนือตัวลำดวน ปล่อยแสงลงมา และดึงตัวลำดวนลอยขึ้นไป หญิงสาวโบกมือบํายบายสารวัตรด้วยน้ำตานองหน้า "ลาก่อนค่ะสารวัตร เจอกันใหม่เมื่อชาติต้องการ" "ไม่นะลำดวน ม่ายยยยยยยยยยย..." ไชโยร้องแล้ววิ่งตามลำแสงของยูเอฟโอนั้น จึงถูกดึงขึ้นไปด้วย ท่ามกลางความตกใจของชาวบ้านมะขามหวานทุกคน... === จบบริบูรณ์ === จากคุณ : เชษฐา - [ 15 พ.ค. 51 05:05:33 ]

ความคิดเห็นที่ 73 ขอได้รับความขอบคุณจาก.... โค๊ก ลักซ์ ซันซิลค์ อินเทสต์ ฟิล์มสีฟูจิ . . จากคุณ : หนมจีน - [ 15 พ.ค. 51 07:32:21 A:58.41.143.105 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 74 555555 จับได้แล้ว แนวรบปลัด+ละออ อยู่นี่เอง มิน่าถึงกลุ่มอื่นเชียร์เท่าไหร่ก็เชียร์ไม่ขึ้น 555555 ขอบคุณคนเขียนทุกคนนะคะ และขอบคุณเป็นพิเศษสำหรับผู้ร่วมแนวรบทุกคน เขียนกันไปได้ ฮามากมาย ว่าแต่... พี่ก๊อตตี้คะ ไม่คิดจะออกภาคพิเศษ ให้พระรองสมหวังหน่อยเหรอ? ตามไสตล์นิยายบนถนนฯไง เนอะ เนอะ (หนมจีนสัญญาเอ้า ว่าจะไม่ไปเบี่ยงเบนรูปคดีอีก ^^V) จากคุณ : หนมจีน - [ 15 พ.ค. 51 07:35:28 A:58.41.143.105 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 75 ^ ^ ^ เห็นด้วยๆๆๆๆ จากคุณ : จริง - [ 15 พ.ค. 51 07:48:24 ]

ความคิดเห็นที่ 76 ฮ่า  ฮาตรึม ครับ หลุดไปแล้วโลกพระจันทร์ อ้อ ไม่ใช่ ดาวบัฟฟาโลโก้  ต่างหาก ที่จริง มันไม่เน่าพออะตอนจบ เหอ ๆๆ ____________________ มนต์รักมะขามหวาน ต่อ ภาคพิเศษ ด้วยความเอามันส์ (เนื่องจากยังขาดน้ำเน่าบางส่วน)   หลังจากเรื่องราวทุกอย่างได้ผ่านพ้นไป หม่อมเจ้ากาสรพงษ์ ก็นำเงินที่ขายเฮลิคอปเตอร์ได้ ไปแทงหวย ปรากฎว่า ออกตรงกับที่สารวัตรใบ้หวยไว้พอดิบพอดี  ครอบครัวของละออจึงกลับมาร่ำรวยล้นฟ้ายิ่งกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ  และในเวลาไม่นาน  ปลัดอนันต์ก็ขอ หม่อมราชวงค์หญิงละออ แต่งงานท่ามกลางความชื่นชมของทุกคน ว่าสมกันยังกับกิ่งทองใบตำแย   หม่อมเจ้ากาสรพงษ์ มองบุตรสาวที่ในชุดแต่งงานซึ่งกำลังหมุนกายอยู่เบื้องหน้ากระจกบานใหญ่ ด้วยความชื่นชม แต่ทว่า ภายในใจของตนยามนี้กลับรู้สึกหมองเศร้าเมื่อนึกถึงเรื่องราวบางอย่าง ละออหันมองผู้เป็นบิดาที่กำลังมองเธอด้วยแววตาเศร้า ก็ทำหน้าสงสัย “พ่อ  เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมทำหน้าเศร้าอย่างนั้นล่ะคะ”  หม่อมเจ้ากาสรพงษ์ เดินเข้าไปใกล้บุตรสาว แล้วดึงร่างบางนั้นมากอด   “แอ๊ก ๆ พะ....พ่อคะ  ละออ หะ..หายใจ..มะ..ไม่ออก”   “ โอ๊ะ ขอโทษทีลูก” หม่อมเจ้ากาสรพงษ์ รีบปล่อยบุตรสาวทันที “แค่ก ....แค่ก  พ่อเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”   หม่อมเจ้ากาสรพงษ์มองบุตรสาว แว๊บหนึ่งก่อนที่จะตัดสินใจว่าควรเล่าเรื่องบางอย่างให้ผู้เป็นบุตรตรีฟัง “ละออ ความจริงพ่อมีเรื่องปิดบังลูกอีกเรื่องหนึ่ง” “อะไรคะพ่อ” “เอ่อ...ความจริงลูกมีน้องสาวฝาแฝดอีกคนหนึ่ง” “น้องสาวฝาแฝด  หมายความว่าไงคะพ่อ” ละออ อุทานด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเรื่องที่บิดาเอ่ยออกมา “ใช่ น้องสาวฝาแฝด ผู้มีปานรูปไก่ขนาดเท่าเหรียญห้าบาทสมัยก่อน อยู่ที่น้องขวา ตอนที่ลูกเกิด แม่ของลูกคลอดเป็นเด็กผู้หญิงฝาแฝด ที่น่องของทั้งคู่มีปานรูปไก่และเมื่อนำมาเคียงกัน จะกลายเป็นรูปหัวควาย สัญลักษณ์ของตระกูลเรา” “แล้ว น้องหายไปไหนละคะ  ตั้งแต่ละออจำความได้ ไม่เคยได้ยินแม่กับพ่อพูดถึงเลย” หม่อมเจ้ากาสรพงษ์ใบหน้าสลดลงทันทีเมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีต “น้องของลูกโดนลักพาตัวออกจากโรงพยาบาลในวันนั้นเอง” “แล้วพ่อรู้หรือป่าวคะ ว่าใครเป็นคนเอาตัวน้องละออไป”   “พ่อก็ไม่แน่ใจ แต่น่าจะเป็น สายใจ พยาบาลที่ช่วยทำคลอดในวันที่ลูกเกิด เพราะในวันนั้น สายใจก็หายตัวไปด้วยพ่อออกตามสืบข่าวคราวของน้อง แต่ก็ไม่มีวี่แววเลย  จนเวลาผ่านไปพ่อจึงได้แต่คิดว่าน้องของลูกคงตายไปแล้ว  ป่านนี้ ถ้าน้องลูกยังอยู่คงจะเหมือนกับลูกนี่แหละ”  ละออได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดก็ได้แต่รุ้สึกสงสารน้องสาวผู้ไม่เคยเห็นหน้า สังหรณ์บางอย่างบอกว่าน้องของเธอยังมีชีวิตอยู่อย่างแน่นอน ไม่ได้ตายไปตามที่บิดาเธอคิดและเข้าใจ และเธอก็เลือกที่จะเชื่อมั่นว่าเป็นเช่นนั้น เพราะสายใยของฝาแฝดมันมีบางอย่างที่เชื่อมถึงกันเสมอ _______ อิอิ ภาคต่อ รอคุณก๊อตตี้ มาต่อ และรวมทั้งแนวรบคนอื่น ๆ ด้วย สู้ต่อไปแนวร่วมรบทั้งหลาย แก้ไขเมื่อ 15 พ.ค. 51 12:44:35 แก้ไขเมื่อ 15 พ.ค. 51 09:14:25 จากคุณ : TANUKI (one_tanuki) - [ 15 พ.ค. 51 09:05:44 ]

ความคิดเห็นที่ 77 T-T อุตส่าห์ตั้งแนวป้องกัน คุณปั๊บก็ยังทำกันได้ ไหงตอนท้ายมันหลุดโลกไปดาวบัฟฟาโล่เลยอ่ะ = =' จากคุณ : waidhaya - [ 15 พ.ค. 51 09:25:02 ]

ความคิดเห็นที่ 78 โห เคือง ตี 4 บ้านเรา เพิ่ง 4-5 ทุ่มที่อังกฤษนี่หว่า จากคุณ : scottie - [ 15 พ.ค. 51 11:15:22 ]

ความคิดเห็นที่ 79 ที่แท้ ฝ่ายเชียร์ปลัดกับละออ มีหน่วยซุ่มโจมตีเป็นไม้ตายนี่เอง เหอ ๆ ว่าแต่ว่า เริ่มจากดาวเรือง ไปถึงทอง 9 ไหงมาจบที่ดิเอ็กซ์ไฟล์ได้ล่ะนั่น - -' จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 15 พ.ค. 51 13:05:42 ]

ความคิดเห็นที่ 80 เหอเหอ  สนุกสุดฤทธิ์  ชอบฉากจบมากครับ ยังน้ำเน่าได้อีก  ฮ่าๆๆๆ เดี๋ยวต่อไปมีภาคแฟนตาซีสารวัตรตามหารักแท้ที่ดาวบัพฟาโลโก้ต่อดีมะ ^ ^ (คราวนี้รุมใส่พล๊อตแฟนตาซียอดนิยม  ประมาณผู้ถูกเลือก  โรงเรียนหอพัก  ประลองสิบหกด่าน  อะไรเทือก ๆ นั้น *-*) แก้ไขเมื่อ 15 พ.ค. 51 13:33:29 จากคุณ : ปฤษณะ - [ 15 พ.ค. 51 13:31:39 ]

ความคิดเห็นที่ 81 เห็นใจแนวร่วมปลัดละออเถอะนะ เป็นพระเอกนางเอกแท้ๆ มันเชียร์ไม่ขึ้นจริงๆ จะจีบกันเมื่อไหร่ก็มีเหตุมาขัดขวาง ส่งบทให้เท่าไหร่ก็ละลาย (ส่วนสารวัตรจีบเอาๆ) T.T ถ้าไม่ทำอย่างนี้สารวัตรชนะ + สงสัยปลัดได้กับชมัยพรไปแระ ส่วนดิเอ็กไฟล์นี่ ถูกต้องนะคร๊าบบบบ ลงไว้ไม่ให้สารวัตรเศร้าเกินไป เผื่อทำภาคต่อได้อีก จากคุณ : เชษฐา - [ 15 พ.ค. 51 13:52:56 ]

ความคิดเห็นที่ 82 5555 เนื่องจากแนวร่วมปลัดVละออใช้กาละฟ้าเป็นทุน แนวรบอื่นสนใจใช้หลักประชาหนุน ทำภาคต่อมั้ยคะ? เห็นคุณ TANUKI เริ่มไว้ให้หน่อยแล้วไง ^^ จากคุณ : หนมจีน - [ 15 พ.ค. 51 14:26:41 A:58.41.143.3 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 83 โห คุณเชษฐา รีบจบจัง เพิ่งจะอ่านเมื่อคืนเองอ่ะ กว่าจะได้เห็นงานเขียนคุณสก็อตตี้ ไม่ใช่เรื่องง่ายนะ จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 15 พ.ค. 51 15:39:54 ]

ความคิดเห็นที่ 84 เออ นั่นสิ เรามาทำภาคต่อดีไหมเนี่ย? อิอิ จากคุณ : waidhaya - [ 15 พ.ค. 51 16:42:45 ]

ความคิดเห็นที่ 85 พอแล้วคร้าบพี่น้อง แค่นี้ก็อายแทนจะแย่แล้ว เขียนกันดีๆ ทั้งนั้น มาสะดุดก็สำนวนอิฉันนี่แหละ ภาคต่งภาคต่อไม่เอาแย้ว ..   พระรองเราก็ยังแห้วเหมือนเดิม รู้งี้เชียร์ปลัดดีกว่า เฮ่อ .. จากคุณ : scottie - [ 15 พ.ค. 51 21:22:06 ]

ความคิดเห็นที่ 86 วุ้ย สารวัตรเป็นพระรองจนได้ อารมณ์เสีย!!!~ 55555 ดีใจที่ได้มาร่วมแจม (แต่ภาคต่อไม่เอาแล้วนะ ไม่เป็นอันเขียนงานตัวเองเลย) จากคุณ : ตัว(Z) - [ 15 พ.ค. 51 23:40:54 ]

ความคิดเห็นที่ 87 ว่าแต่หน้าตาจริง ๆ ของลำดวนเป็นไง คงไม่ใช่หัวโต ๆ ตาดำโปน ๆ รี ๆ ขนาดอุลตร้าแมน  นิ้วมือเป็นพังผืด  ผิวหนังเป็นสีเทาซีด  ๆ ด้าน ๆ  แล้วก็มีหนวดสองอันบนหัวหรอกนะครับ  =_=" จากคุณ : ปฤษณะ - [ 16 พ.ค. 51 02:05:22 ]

ความคิดเห็นที่ 88 อิอิ  น่าเสียดายแฮะ แหม นาน ๆ จะได้ชม การเขียนของคุณสก๊อตตี้ทั้งที ลุ้นไม่ขึ้นซะอย่างนั้น อิอิ แต่เรื่องนี้เป็นนิยายสามัคคีอีกเรื่องที่ มันส์ได้ใจจริง ๆ สำนวนแต่ละท่าน สุดยอดทั้งนั้น ไว้โอกาสหน้าหวังว่าคงมีกิจกรรม ร่วมรบ เอ้ยร่วมแจมแบบนี้อีกนะครับท่านผู้ร่วมอุดมการณ์ พี่น้องร่วมรบทั้งหลาย ข้าพเจ้าจะเฝ้ารอ คนเปิดประเด็น อีกรอบ   ดีใจที่ได้ร่วมรบ กับเหล่าสหายไซเบอร์ทั้งหลายฮะ จากคุณ : TANUKI (one_tanuki) - [ 16 พ.ค. 51 08:20:59 ]

ความคิดเห็นที่ 89 -3- อืมมม จบไวกว่าที่คิดแฮะ... ว่าแต่ชอบชื่อหม่อมเจ้าทั้งสองนี่มาก ช่างเป็นวงศ์ควายที่เข้าคู่กันได้ดีจริงๆ จากคุณ : อสิตา - [ 16 พ.ค. 51 12:42:38 ]

ความคิดเห็นที่ 90 จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 18 พ.ค. 51 01:25:02 ]

ความคิดเห็นที่ 91 ประเด็นแรกขำที่มีชื่อคุณสก็อตตี้จั่วหัวกระทู้... ประเด็นสองเข้ามาอ่านค่ะและจะตามภาคต่อของคุณสก็อตตี้ และประเด็นสุดท้าย...สนุกจัง จากคุณ : protagonist - [ 18 พ.ค. 51 13:55:48 ]

ความคิดเห็นที่ 92 ง่า... ไป ต่างจังหวัด 4 วันเอง ปรากฎว่า จบไปซะแล้ว แต่ก็จบได้อย่างสวยงาม เก็บทุกรายละเอียดดีจัง ^^ จากคุณ : fahzabza - [ วันวิสาขบูชา 00:16:27 ]

ความคิดเห็นที่ 93 จบแล้วเหรอ ฮากระจายมากๆ ไม่ไหว หลุดโลกจริงๆ จากคุณ : beemanufan - [ วันวิสาขบูชา 08:51:08 ]