ความคิดเห็นที่ 1 วันวาน...ผ่านผัน คืนวัน...ผันผ่าน ทุกสิ่ง...แปรเปลี่ยน...ตามกาล ภาพฝัน...วันหวาน...ยืนยง +++++++++++++ ‘อย่าไป กลับมาก่อน อย่าทิ้งพี่ไป’ ฝัน...ฝันอีกแล้ว คืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่สุธนต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกหลังจากที่ล้มตัวลงไปได้ไม่นาน เขาเอื้อมมือไปกดสวิทซ์โคมไฟหัวเตียง เพื่อมองเวลาจากนาฬิกาปลุกที่วางอยู่ข้าง ๆ ตีสอง เวลาเดิมที่เขาสะดุ้งตื่นทุกครั้ง เกิดอะไรขึ้นกันแน่...ทำไม เขาถึงได้ฝันซ้ำ ๆ แบบเดียวกันอย่างนี้ทุกคืน มันเริ่มมาตั้งแต่เมื่อไหร่นะ สุธนคิดก่อนจะเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ เมื่อนึกขึ้นได้ว่า เขาเริ่มฝันประหลาดแบบนี้มาตั้งแต่ เขาได้ภาพวาดกินนรีจากร้านขายของแห่งหนึ่งมา ใช่แล้ว...คงเป็นเพราะภาพวาดกินนรีแน่ ๆ ที่ทำให้เขาเก็บเอาไปฝัน สุธนเอี้ยวตัวเงยหน้าขึ้นมองภาพที่แขวนอยู่บนกำแพงบนหัวเตียง ก่อนจะเอื้อมไปปลดภาพวาดลงมามองอย่างพินิจพิจารณา มโนราห์ เขายิ้มกับภาพอย่างขำ ๆ เล่าให้ใครฟัง ใครเขาจะเชื่อว่า เรื่องที่เขาฝันเห็นกันซ้ำ ๆ ทุกคืนนั้น คือเรื่องพระสุธน มโนราห์ นิทานปรัมปราที่เขาได้ยินผู้ใหญ่เล่าให้ฟังตั้งแต่เด็ก แม้กระทั่งละครจักร ๆ วงศ์ ๆ เอง ก็ยังเคยเอาเรื่องนี้ทำเป็นละครออกฉายตั้งหลายครั้ง แต่เขาก็ไม่เคยเก็บมาฝันเลยสักครั้ง “มโนราห์...ถ้าคุณมีตัวตนจริง ๆ ก็ดีน่ะสิ ผมจะได้เอาปีก เอาหางไปซ่อน ทีนี่...คุณก็บินหนีผมไปไหนไม่ได้อีกแล้ว” สุธนพูดกับภาพเขียนอย่างอ่อนหวาน เขาเรียกกินนรีที่ปรากฏอยู่ในภาพนั้นว่า มโนราห์ จะเป็นเพราะว่า...เขาต้องการเรียกชื่อนี้ให้พ้องกับชื่อของตนตามนิทานที่ได้ฟังมา...พระสุธน มโนราห์ หรือจะเรียกเพราะสาเหตุอย่างอื่น ตัวเขาเองก็ยังบอกไม่ได้ แต่วินาทีแรกที่เขาสบตากับกินนรีในภาพ ชื่อนั้นก็แวบเข้ามาในสมอง เอ...หรือจะเพราะว่า มโนราห์ในภาพกำลังตามหาพระสุธนอยู่นะ ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมากับความคิดของตัวเองก่อนจะวางภาพบนเตียง และทิ้งตัวนอนลงข้าง ๆ ภาพวาดนั้น พร้อมกับกระซิบอย่างแผ่นเบา “ราตรีสวัสดิ์นะจ๊ะ มโนราห์ของผม” ไม่รู้ว่าสุธนอุปมาไปเองหรือเปล่า แต่ทันทีที่หลับตาลง เขารู้สึกถึงสายลมอุ่น ๆ พัดโชยมาเบา ๆ พร้อมกับพากินหอมของน้ำอบไทยมาสัมผัสกับโสตประสาทรับรู้ และเสียงกระซิบแสนหวานที่ดังแผ่วตอบกลับมาจากดินแดนอันไกลแสนไกล ‘หลับให้สบายนะเจ้าคะ...พระสุธนของโนรา’ +++++++++++++++++++ แสงจากตะเกียงเจ้าพายุยังคงส่องให้ความสว่างกับชายหนุ่มที่กำลังหมกมุ่นอยู่กับกองกระดาษตรงหน้า กระดาษสีขาวขนาดความกว้างหนึ่งศอก ยาวไม่เกินสองศอกครึ่ง ถูกกางออกทับซ้อนกันบนโต๊ะทำงานไม้ขนาดใหญ่หลายสิบแผ่น “คุณพี่ยังไม่นอนอีกหรือเจ้าคะ” เสียงหวานของสตรีนางหนึ่งดังขึ้นมาทางด้านหลัง ทำให้ชายหนุ่มละพู่กันลงบนแท่นฝนหมึกที่วางอยู่ตรงมุมบนด้านขวาของโต๊ะ ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับหญิงสาวผู้มาเยือนในยามวิกาลเช่นนี้ ดรุณีวัยแรกรุ่นนุ่งห่มโจงกระเบนสีน้ำตาลแดง ผ้าแถบสีเหลืองนวล กำลังคุกเข่าวางถาดใส่ชุดน้ำชาเบญจรงค์บนโต๊ะไม้สลักลายรดน้ำที่ตั้งอยู่กลางห้องทำงาน “แล้วน้องล่ะจ๊ะ ทำไมยังไม่นอนอีก” เจ้าของห้องเอ่ยปากถามบ้าง พร้อมกับลุกจากเก้าอี้ทำงานมานั่งกับพื้น ข้าง ๆ ผู้มาเยือน “น้องเห็นไฟยังสว่างอยู่ คิดว่าคุณพี่คงยังไม่นอน จึงยกน้ำชามาให้เจ้าค่ะ” พูดพร้อมกับรินชาให้เจ้าของห้อง และเอ่ยเตือนด้วยความเป็นห่วง “อย่าโหมงานมากสิเจ้าคะ...น้องเป็นห่วง” แม้คำพูดสุดท้ายจะเอ่ยออกมาแทบเสียงกระซิบ แต่กลับเป็นประโยคที่เรียกรอยยิ้มจากริมฝีปากหยักได้รูปที่เม้นสนิทเป็นนิจ จนใคร ๆ ต่างขนานนามลับหลังชายหนุ่มว่า เสือยิ้มยาก มือใหญ่คร้ามเอื้อมมารับถ้วยน้ำชาจากมือนวลของหญิงสาว ก่อนเลื่อนมาสัมผัสมือนุ่มนั้นแทน “พี่ไม่เป็นไรดอก...ทำงานหนักอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่มีเวลานึกถึงเรื่องที่ไม่อยากจะนึก” สายตาอ่อนโยนระคนเศร้าจากดวงตาสีนิล สบกับดวงตากลมโตกระจ่างใสแม้แววหมองหม่นจะส่องประกายให้เห็นด้วยความรู้สึกไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก และก็เป็นฝ่ายหญิงเสียเองที่ชักมือกลับพร้อมกับหลบตาอย่างเอียงอาย พร้อมกับเสพูดเรื่องอื่นแทน “คุณพี่กำลังทำอะไรอยู่หรือเจ้าคะ” ชายหนุ่มกระดกน้ำชาถ้อยเล็กก่อนที่จะตอบคำถาม “พี่กำลังลองใช้พู่กันเขียนภาพอยู่น่ะ” “พู่กันหรือเจ้าคะ” หญิงสาวเลิกคิ้วน้อย ๆ ด้วยความสงสัย “ใช่จ๊ะ...พี่ได้มาจากเรือสำเภาของพ่อค้าชาวจีนที่เพิ่งขึ้นฝั่งเมื่อวานนี้ ได้ยินมาว่า...ชาวจีนนิยมใช้พู่กันเขียนภาพ พี่ก็เลยอยากจะลองใช้ดูบ้าง แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะออกมาดีเหมือนใช้เกยองเขียนหรือไม่ เพราะนอกจากปลายพู่กันจะอ่อนนุ่มสะบัดเล่นลายค่อนข้างยากแล้ว ยังต้องคอยฝนหมึกที่ใช้เขียนอีก พี่คงต้องเสียเวลาฝึกเขียนอยู่นานกว่าที่จะลองเขียนภาพที่อยากจะวาดดูบ้าง” “คุณพี่อยากจะเขียนภาพอะไรหรือเจ้าคะ” ถามด้วยความอยากรู้ พลางกวาดสายตาไปมองของที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานริมหน้าต่าง “วันนี้วันอะไรนะ...ทำไม พระจันทร์ถึงดูหม่นหมองจัง” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นมาลอย ๆ อย่างไม่สนใจคำถามของหญิงสาว ขณะลุกขึ้นไปยืนมองท้องฟ้าในยามค่ำคืนริมหน้าต่างโต๊ะทำงานของตน “วันแรม ๑๓ ค่ำ เดือน ๕ เจ้าค่ะ” กระแทกเสียงในตอนท้ายนิด ๆ อย่างคนกำลังถูกขัดใจ “อย่างนั้นเองหรอกหรือ...คืนเดือนมืดนี่เอง มิน่าล่ะ...ดวงจันทราถึงได้ดูเศร้านัก” ชายหนุ่มเอ่ยเบา ๆ เหมือนกับปรารภกับตัวเองเสียมากกว่า เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ของเขา ทำให้หญิงสาวที่สะบัดหน้าไปมองทางอื่นเพราะถูกขัดใจที่ชายหนุ่มไม่ยอมตอบคำถามของตนนั้น ต้องหันกลับมามองอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้หล่อนก็พบว่า...ดวงตาคมเข้มสีนิลสนิท จ้องมองด้วยความปวดร้าวอยู่ก่อนแล้ว “คุณพี่...” อุทานอย่างตกใจ “ในคืนวันเพ็ญ อีกไม่กี่เดือนข้างหน้า...น้องก็รู้เองว่า พี่อยากวาดรูปอะไร...รูปนี้พี่ตั้งใจจะมอบให้น้อง ให้น้องแต่เพียงผู้เดียว” แก้ไขเมื่อ 15 พ.ค. 51 09:45:03 จากคุณ : samita - [ 15 พ.ค. 51 09:43:04 ]

ความคิดเห็นที่ 2 กริ๊ง เสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้ดังขึ้น ทำให้สุธนเริ่มขยับตัวและเอื้อมมือไปปิดทั้งที่ยังไม่ได้ลืมตา ชายหนุ่มนอนนิ่งสักครู่ก่อนจะรีบลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับกวาดสายตาไปมองรอบ ๆ ห้อง บานประตูกระจกเลื่อนที่กั้นห้องนอนกับระเบียงภายนอกยังคงปิดสนิท ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศก็ยังคงออกมาอย่างต่อเนื่อง แล้วอย่างนี้เมื่อคืนความรู้สึกถึงสายลมอุ่น ๆ ที่โอบกอดร่างกายเขาไว้มาจากไหนกัน ห้องนอนของสุธนตั้งอยู่บนชั้นสิบสี่ของคอนโดริมน้ำแห่งหนึ่ง ถ้าเขาลืมปิดบานประตูเลื่อน ลมที่พัดผ่านเข้ามาน่าจะเป็นลมเย็นจากแม่น้ำ ถ้าเกิดเครื่องปรับอากาศเสีย ก็ไม่น่าจะมีลมเย็นออกมาตอนนี้ ขณะที่เขากำลังกวาดสายตาสำรวจห้องอยู่นั้น พลันก็ได้กลิ่นน้ำอบไทยโชยมาอีกครั้ง แปลก เขารู้สึกคุ้นเคยกับกลิ่นนี้อย่างประหลาด และเมื่อคืนเขาก็รู้สึกเหมือนได้กลิ่นนี้ ชายหนุ่มทำจมูกฟูดฟิดหาต้นตอที่มาของกลิ่นหอมที่เหมือนจะรุนแรงขึ้นและอยู่ใกล้ ๆ ตัวนี่เอง ก่อนสายตาจะปะทะเข้ากับภาพเขียนที่วางอยู่บนเตียง สุธนเอื้อมมือไปหยิบภาพขึ้นมามองใกล้ ๆ ก่อนจะใช้ปลายจมูกแตะกระดาษเบา ๆ พร้อมกับสูดกลิ่นเข้าเต็มปอด ใช่จริง ๆ ด้วย...กลิ่นน้ำอบไทย มาจากภาพวาดกินนรี เขารีบเงยหน้าขึ้นพร้อมกับยื่นภาพวาดออกไปจนสุดแขน ก่อนจะเลื่อนมาใกล้ ๆ และสูดกลิ่นอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ แต่คราวนี้ต้องพบกับความประหลาดใจอีกครั้ง เพราะเขาสัมผัสได้เพียงกลิ่นสาบของกระดาษเก่า ๆ ไม่ใช่กลิ่นน้ำอบไทยเหมือนเมื่อครู่ “เฮ้ย...” อุทานอย่างตกใจ “คุณกำลังล้อผมเล่นใช่ไหม...มโนราห์” ชายหนุ่มบ่นกับภาพ ก่อนจะลุกขึ้นแขวนภาพวาดบนผนังหัวเตียงตามเดิม ‘ฮิ...ฮิ’ เสียงหัวเราะเบา ๆ ของผู้หญิงดังขึ้นขณะสุธนกำลังจะก้าวลงจากเตียง ทำให้เขาชะงักและหันรีหันขวางสำรวจรอบ ๆ ตัว ก่อนจะหยุดสายตาที่ภาพวาดบนหัวเตียง เขาขยี้ตาอย่างแรงก่อนจะขยับตัวเข้าไปใกล้ภาพนั้น ก่อนสะบัดหน้าอย่างแรง เพื่อไล่ความงุนงง “เฮ้ย” อุทานพร้อมกับเลื่อนมือสัมผัสภาพนั้นอย่างแผ่วเบา สุธนไม่คิดว่าตัวเองจะตาฝาดหรือว่าจะเป็นคนขี้หลงขี้ลืมอย่างนี้ เขาจำได้ว่าภาพวาดกินนรีตอนที่ซื้อมานั้น ไม่ได้เป็นอย่างนี้ กระดาษสีเหลืองแกมน้ำตาลบ่งบอกอายุที่ผ่านกาลเวลามานาน รอยน้ำหมึกจาง ๆ ที่แทบจะมองไม่เห็น จะพูดให้ถูกก็คือ...มีเขาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่มองเห็น รูปกินนรี สุธนได้ภาพนี้มาจากร้านขายเล็ก ๆ แห่งหนึ่งย่านเยาวราชขณะที่เขาพานักท่องเที่ยวชาวต่างชาติ ทัวร์กรุงเทพเมื่อเดือนก่อน ชายหนุ่มเป็นไกด์นำเที่ยวให้กับบริษัททัวร์แห่งหนึ่ง ซึ่งส่วนใหญ่จะรับผิดชอบโปรแกรมทัวร์ต่างจังหวัดเสียมากกว่า แต่เพื่อนร่วมงานที่รับผิดชอบทัวร์ชมกรุงเกิดประสบอุบัติเหตุต้องพักรักษาตัวเป็นเวลาเกือบเดือน ทำให้เขาต้องโดดมารับงานนี้แทน ในขณะที่เขาปล่อยให้นักเที่ยวเดินเลือกซื้อของกันตามอัธยาศัยนั้น ถ้าจำไม่ผิด...สุธนได้กลิ่นน้ำอบไทยโชยมา มันน่าแปลกตรงที่เยาวราชเป็นย่านชุมชนชาวจีนไม่น่าจะมีกลิ่นน้ำอบไทยลอยลมมาอย่างนี้ สายตาของเขากวาดมองหาต้นตอของกลิ่น ก่อนจะสะดุดเข้ากับร้านขายเล็ก ๆ ร้านหนึ่ง เหมือนกับมีอะไรมาดลใจให้สองเท้าของเขาก้าวเข้าไปในร้านแห่งนั้น ร้านประหลาด สุธนบอกกับตัวเองอย่างนั้น ร้านประหลาดที่ข้าวของในร้านก็ประหลาดพอ ๆ กัน จะว่าเป็นร้านขายของเก่าก็ไม่ใช่ ขายสินค้าที่ประดิษฐ์มาจากไอเดียแปลก ๆ ก็ไม่เชิง เขาบอกไม่ถูกเหมือนกันว่ามันเป็นร้านประเภทไหน สิ่งเดียวที่รับรู้ขณะเดินเข้าไปก็คือ...แรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้เขาไปหยุดยืนตรงกระดาษเก่า ๆ ที่แขวนติดผนังด้านในสุดของร้าน รอยน้ำหมึกสีดำจาง ๆ จากปลายพู่กัน สะบัดกวัดแกว่งพลิ้วไหวด้วยความชำนาญ ก่อเกิดภาพวาดกินนรีในป่าหิมพานต์ เส้นสายลายไทยที่ปรากฏนั้นในภาพนั้นแม้จะไม่เฉียบคม เท่ากับลายเส้นที่เกิดจากการใช้เกยองในการเขียนเหมือนอย่างที่นิยมใช้กัน แต่ก็ดูอ่อนช้อย งดงามอย่างน่าอัศจรรย์ใจ และที่น่าประหลาดใจกว่านั้นก็คือ สุธนมีความรู้สึกเหมือนกับว่า...เคยเห็นภาพนี้มาก่อน ‘กินนรีคงอยากโบยบินไปอยู่กับคุณ’ คำพูดของชายหนุ่มร่างสูงในชุดผ้าฝ้ายสีดำยาวเสื้อคอตั้ง ผ่ากระดุมลงมากลางอก ชายยาวถึงกลางต้นขา ดังขึ้นมาด้านหลังขณะที่เขากำลังเอื้อมมือไปสัมผัสดวงหน้าของกินนรีในภาพอย่างอดใจไว้ไม่อยู่ สุธนตัดสินใจซื้อภาพนั้นอย่างไม่ลังเล และต้องประหลาดใจอีกครั้งกับคำพูดของชายหนุ่มเจ้าของร้าน ที่เอ่ยขึ้นมาก่อนที่เขาจะทันได้ถามราคา ‘ราคาสินค้าขึ้นอยู่กับความพอใจของผู้ซื้อ คุณไม่จำเป็นต้องจ่ายเงินสักแดงเดียวเลยก็ได้ เพราะ...ภาพนี้เลือกที่จะไปอยู่กับคุณเอง’ ‘ผมไม่เข้าใจ’ สุธนถามด้วยความสงสัย ‘ของบางอย่างมันก็เหมาะกับคนบางคนเท่านั้น...สินค้าทุกชิ้นในร้านนี้ ล้วนมีเจ้าของแล้วทั้งนั้น...รอแต่ เวลา จังหวะ และโอกาส ที่จะนำพวกมันไปสู่เจ้าของเดิม ผู้ที่เหมาะสม ผู้ที่มันตามหามานานแสนนาน’ แม้จะไม่ค่อยเข้าใจกับคำพูดประหลาดของเจ้าของร้านมากนัก แต่สุธนก็ล้วงเงินที่มีอยู่ติดกระเป๋าทั้งหมดให้กับเจ้าของร้าน ก่อนจะเดินออกจากร้านในไป ด้วยความรู้สึกตื้นตันใจอย่างประหลาดกับการได้เป็นเจ้าของภาพวาดกินนรีนี้ เขาไม่รอช้าที่จะนำภาพนี้มาอวดเพื่อนร่วมงานทันทีที่กลับเข้าออฟฟิศ และเขาก็พบกับความประหลาดใจอีกครั้ง เมื่อไม่มีใครเห็นอย่างที่เขาเห็น สิ่งที่ทุกคนเห็นหลังจากที่สุธนบรรจงคลี่ม้วนกระดาษที่ถือมาอย่างทะนุทนอมบนโต๊ะทำงานของตนก็คือ ความว่างเปล่า กระดาษเก่า ๆ สีเหลืองแกมน้ำตาล ว่างเปล่า...ไม่ปรากฏรอยน้ำหมึกจาง ๆ รูปวาดกินนรีลายไทยจากปลายพู่กันให้ใครเห็น ทั้ง ๆ ที่สุธนที่ตำแหน่งของรูปให้เพื่อน ๆ ดู แต่ทุกคนได้แต่ส่ายหน้า พร้อมกับลงความเห็นว่า เขาถูกเจ้าของร้านประหลาดนั้นหลอกเข้าให้แล้ว ‘พระสุธนอย่างแก คงตามหามโนราห์มานาน จนเห็นกระดาษเก่า ๆ แผ่นนี้เป็นกินนรีไปได้...ไอ้ธนเอ๊ย แกถูกเจ้าของร้านนั่นให้จิตวิทยา หลอก...หนุ่มโสด ที่อยู่ตัวคนเดียวเปล่าเปลี่ยวเอกามานานแล้วล่ะ’ ไม่มีทาง...เป็นไปไม่ได้ เขาไม่ได้รู้จักเจ้าของร้านนั้นเป็นการส่วนตัวเสียหน่อย ชายหนุ่มค้านในใจเพราะคร้านที่จะต่อล้อต่อเถียงกับบรรดาเพื่อนร่วมงาน และที่สำคัญ...นี่เป็นภาพวาดของกินนรีชัด ๆ แม้ว่าหมึกจะเจือจางอย่างไร แต่สุธนก็ยังมองเส้นสายที่พลิ้วไหวอย่างชัดเจน ด้วยความคาใจทำให้เขาต้องวกกลับไปยังร้านประหลาดนั้นอีกครั้ง เพื่อสอบถามเจ้าของร้านให้แน่ใจ แต่เขากลับพบกับเรื่องราวชวนน่าพิศวงมากขึ้นกว่าเดิม เพราะเขาหาร้านนั้นไม่เจอ ไม่ว่าจะสอบถามกับร้านค้าที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียง หรือว่าผู้คนที่ผ่านไปผ่านมา ก็ไม่มีใครเคยพบเห็นร้านประหลาดที่เขาได้ภาพวาดนั้นมาเลย...แม้แต่คนเดียว สุธนก็รู้สึกเอ็ดใจตั้งแต่ตอนนั้นแล้วว่า ร้านแห่งนั้น กับภาพวาดแผ่นนี้ คงจะไม่ธรรมดาเป็นแน่...ต่อจากนี้ไปคงจะมีเรื่องราวประหลาด ๆ เข้ามาในชีวิตเขาอีก เห็นทีคงต้องตัดใจทิ้งภาพนี้ไปเสียแล้ว แต่...เพียงแค่คิด หัวใจของเขาเหมือนกับถูกบีบขึ้นมาทันที ทำให้ต้องยกมือขึ้นมากุมไว้ ก่อนที่เขาจะเหลือบเห็นหยดน้ำใส ๆ ที่ไหลออกมาจากม้วนกระดาษในมืออย่างไม่ขาดสาย สุธนรีบคลี่ขึ้นมาทันที ว่างเปล่า ไม่ร่องรอยอะไรปรากฏให้เห็น นอกจากสีหน้าของกินนรีในรูปที่ดูเหมือนจะเศร้าลงกว่าเดิม เขาก้มดูมือตัวเองอย่างจะสำรวจว่า เป็นเพราะเหงื่อของเขาหรือเปล่าที่ไหลผ่านภาพวาดแผ่นนั้น แต่ก็...เปล่า ไม่ใช่เหงื่อ มือของเขายังคงแห้งสนิท...แปลก ‘ไม่ต้องกลัว...มโนราห์ ผมไม่ทิ้งคุณไปไหนหรอก อย่ากลัวไปเลยนะ’ ไม่รู้ว่าอะไรมาดลใจให้เขาพูดกับวาดภาพไปอย่างนั้น และก็ไม่รู้ว่าอุปมาไปเองหรือเปล่าที่เห็นริมฝีปากของกินนรีในรูปเหยียดยิ้มอย่างยินดี และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นที่เขานำภาพวาดนี้มาแขวนไว้บนผนังหัวเตียง สุธนสะบัดหน้าอย่างแรงเพื่อให้สติกลับมาอยู่ในปัจจุบัน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อเดือนก่อนไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขได้อีกแล้ว แต่...ปัจจุบันนี่สิ อย่างจะรู้จริง ๆ ว่าจะมีใครเห็นอย่างที่เขาเห็นบ้าง โดยไม่รอช้าชายหนุ่มรีบปลดภาพมาม้วนและนำไปวางใกล้ ๆ กับกระเป๋าเอกสารบนโต๊ะทำงาน ก่อนจะเดินผิวปากถือผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไปอย่างอารมณ์ดี จากคุณ : samita - [ 15 พ.ค. 51 09:53:48 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “นี่ไง...พวกแกเห็นหรือยัง” สุธนอวดภาพวาดกับเพื่อนร่วมงานทันทีที่มาถึงออฟฟิศ บรรดาเพื่อนร่วมงานต่างส่ายหน้าด้วยความระอาใจ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่สุธนเพียรพยายามเอากระดาษเก่า ๆ มาให้พวกตนดู กระดาษเปล่า...ไร้ร่องรอยการขีดเขียน อย่างที่ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของกล่าวอ้าง ทำให้ทุกคนอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ว่า สุธนเสียใจที่ถูกหลอกให้ซื้อมาด้วยเงินเดือนทั้งหมดที่อยู่ในกระเป๋าเงินขณะนั้น จนเสียสติไปแล้วหรือเปล่า คงมีแต่หญิงสาวร่างเล็ก รูปร่างกลมกลึงสมส่วน เพียงคนเดียวเท่านั้นที่ทำทีสนใจชะโงกหน้ามาดู “ไหน...ขอรวีดูหน่อยสิ” รุ่งรวีไม่ได้จะสนใจกระดาษแผ่นนั้นจริงจังมากนัก แต่ที่ต้องทำเป็นสนใจเพราะต้องการใกล้ชิดชายหนุ่ม เพราะหล่อนแอบหลงรักสุธนมาตั้งแต่เข้ามาทำงานที่นี่ใหม่ ๆ แล้ว แม้หญิงสาวจะไม่เคยเอ่ยความในใจให้ใครฟัง แต่ทุกคนก็พอจะเอาออกจากอาการและแววตาของหล่อน คงมีเพียงแต่สุธนเท่านั้น...ที่ไม่เคยรับรู้เรื่องนี้ “นี่ไง...รวี เห็นไหม...กินนรี แก้มแดงด้วย” สุธนชูภาพขึ้นมาอวด หญิงสาวได้แต่ส่ายหน้าอย่างไม่รู้จะทำอะไรดีก่อนสายตาจะสะดุดเข้ากับกระดาษเก่า ๆ ในมือสุธน “เอ๊ะ...นั้น” รุ่งรวีร้องเสียงหลง ทำให้คนอื่น ๆ หันมามองเป็นตาเดียว หล่อนมองภาพในมือสลับกับหน้าชายหนุ่ม “เป็นไปไม่ได้...คุณธนไม่ได้เขียนขึ้นมาเองใช่ไหมคะ” “คุณเห็นแล้วใช่ไหม” ชายหนุ่มถามอย่างตื่นเต้น ในขณะที่หญิงสาวมองภาพนั้นอย่างตะลึงก่อนจะกรีดร้องออกมาอย่างเสียขวัญ “กรี๊ด” และด้วยเสียงร้องของรุ่งรวีทำให้เพื่อนร่วมงานคนอื่นกรูเข้ามาหา พร้อมกับถามด้วยความเป็นห่วงกับอาการหวาดกลัวสุดขีดเหมือนกับว่า เพิ่งผ่านเหตุการณ์ร้าย ๆ มา “รวีเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น” เดชาเพื่อนร่วมงานรีบเข้ามาประคองร่างของรุ่งรวีที่ผลักจากรูปภาพด้วยความตกใจ ดวงตาเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว พลางชี้นิ้วมาที่เขียนประหลาด “ไฟ...ผู้..ห...ญิง คนนั้น โด...ด ไปแ...ล้ว ช่ว...ยด้...วย” “ไฟ ผู้หญิง อะไร ที่ไหน รวี...พูดอะไร ไม่เห็นเข้าใจเลย” เดชาถามอย่างร้อนใจ รุ่งรวีส่ายหน้าไปมาอย่างขลาด ๆ ก่อนจะหันไปจับแขนของเดชาและพูดอย่างจริงจังว่า “รวีเห็น...ผู้หญิงในรูปนั้น รูปกินนรีตัวนั้น จู่ ๆ ก็เปลี่ยนเป็นผู้หญิง ผู้...ห...ญิง โดดเข้ากองไฟ ไฟลุยท่วมตัวน่ากลัวมากเลยพี่เดช” “อะไรกัน รูปอะไร แค่กระดาษเปล่า” เดชาพูดปลอบหญิงสาว ตามที่ตนเคยเห็นกระดาษแผ่นนั้นที่สุธนเคยนำมาอวดให้ดูตั้งแต่เมื่อครั้งได้มันมาครั้งแรก แต่แล้วเขาต้องร้องอย่างตกใจและรีบผละจากรุ่งรวีไปจับภาพเขียนกินนรีขึ้นดู และเงยหน้ามองเจ้าของภาพอย่างสงสัย “เฮ้ย...ไอ้ธน มันหมายความว่าไงวะ รูปกินนรีมาจากไหน แกแอบวาดเองใช่ไหม เฮ้ย...พวกเรามาดูนี่สิ” พูดเสร็จก็ตะโกนเรียกเพื่อนร่วมงานคนอื่นมาดู สุธนไม่ได้สนใจบรรดาเพื่อนที่ต่างกรูมาดูภาพเขียน เพราะตอนนี้เขามัวแต่สนใจรุ่งรวีที่ถอยออกไปทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ทำงานตัวที่อยู่ใกล้ที่สุดอย่างคนหมดแรง “รวี ผู้หญิงที่คุณเห็นมีลักษณะยังไง” สุธนถามด้วยความอยากรู้ รุ่งรวีมองหน้าสุธนอย่างชั่งใจว่าจะเล่าให้ฟังหรือไม่ “เอ่อ...คุณธนอย่าว่า รวีบ้านะคะ แต่รวีเห็นจริง ๆ กินนรีในรูปจู่ ๆ ก็เปลี่ยนเป็นผู้หญิง สวยมาก...สวมชุดนางรำ ใช่ ๆ ผู้หญิงคนนั้นกำลังรำ เขาเรียกว่ารำ...เอ่อ...อ๋อ รำมโนราห์ลุยไฟ กำลังรำรอบกองไฟอยู่ดี ๆ จู่ ๆ ผู้หญิงคนนั้นก็โดดเข้าไปในกองไฟ...คุณธน รวีไม่ได้ตาฝาด รวีไม่ฝัน แต่รวีเห็นจริง ๆ นะคะ” +++++++++++++++ เสียงดนตรีจากวงปี่พาทย์ดังแข่งกับเสียงเซ็งแซ่ของเหล่าผู้เหล่าจำนวนมาก ที่ต่างพากันมานั่งรายล้อมรอบกองไฟ บนม้านั่งไม้ขนาดเล็กที่จัดเตรียมไว้ให้ เสียงปรบมือของผู้คนเหล่านั้นดังเป็นระยะ ๆ หลังจากการแสดงแต่ละชุดได้จบลง วันนี้เป็นคืนวันเพ็ญเดือนสิบสอง หรือคืนวันลอยกระทง ชาวบ้านต่างพากันมาลอยกระทงบริเวณท่าน้ำในวัด ก่อนจะพากันมาจับจองที่นั่งรอบกองไฟบริเวณลานหน้าวัดเพื่อรอชมการแสดง ซึ่งการแสดงของปีนี้เป็นการแสดงละครรำเรื่อง พระสุธน มโนราห์ “น้องตื่นเต้นจังเลยค่ะ คุณพี่...น้องไม่เคยเห็นคนเยอะอย่างนี้มาก่อน” เสียงของหญิงสาวในชุดนางรำเอ่ยอย่างกระวนกระวายใจกับชายหนุ่มในชุดกางเกงผ้าแพรขาก๊วยสีน้ำเงินเข้ม เสื้อผ้าฝ้ายคอกลมสีฟ้าอ่อน “ใจเย็น ๆ สิจ๊ะโนรา รู้ไหมว่าคืนนี้...น้องเป็น มโนราห์ที่สวยที่สุดเท่าที่พี่เคยเห็นมา” ชายหนุ่มปลอบใจเบาร่างบางให้คลายกังวลกับการแสดงที่จะมาถึงในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ “แต่...” “เอาน่า...พี่เชื่อว่าน้องทำได้ จำได้ไหมที่ซ้อมมา...พี่บอกน้องว่าอย่างไร” เขารีบขัดจังหวะไม่ให้หญิงสาวได้พูดอะไรต่อ พร้อมกับสบดวงตากลมโตคู่นั้นอย่างมีความหมาย “จำได้เจ้าค่ะ” ตอบแทบเสียงกระซิบพร้อมกับหลบสายตาอย่างเอียงอาย “ดี...แต่พี่อยากจะย้ำอีกครั้ง ไม่ต้องคิดอะไรมาก...นอกจากคิดว่า พี่เป็น พระสุธนของโนราก็พอ” ============ โปรดติดตามตอนต่อไป จากคุณ : samita - [ 15 พ.ค. 51 09:54:19 ]

ความคิดเห็นที่ 4 น่าติดตามมากเลยค่ะ  จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : ดาด๊าดา - [ 15 พ.ค. 51 11:12:54 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เรื่องน่าสนใจมากเลยค่ะ จะมาติดตามต่อไปนะคะ จากคุณ : หนูเก๋ - [ 15 พ.ค. 51 12:55:48 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แล้วเรื่องก่อนหน้านี้อ่ะคะ...จะมาต่อมั้ยคะ...... จากคุณ : kenkob - [ 15 พ.ค. 51 14:28:58 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาติดตามตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : jjน่ารัก - [ 15 พ.ค. 51 14:49:42 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านตอนกลางคืนต้องคอยเหลียวหลังเลย จากคุณ : istante - [ 15 พ.ค. 51 21:31:00 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เปลี่ยนชื่อเป็นพระแพงดีกว่า เผื่อจะฝันถึงหนุ่มมั่ง จากคุณ : scottie - [ 15 พ.ค. 51 21:49:16 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โอ้ พระสุธน มโนราห์ เรื่องนี้น่าติดตามจังค่ะ รอตอนต่อไปน๊า อ่านไปขนลุกไป ฮา -_-! จากคุณ : ดาวเหงา_Lonely Star - [ 16 พ.ค. 51 00:43:22 ]

ความคิดเห็นที่ 11 จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ.....น่าสนุกค่ะ..... จากคุณ : kenkob - [ 17 พ.ค. 51 18:41:53 ]

ความคิดเห็นที่ 12 น่าสนใจมากค่ะ จากคุณ : Mneme (Mnemosyne) - [ 17 พ.ค. 51 21:18:23 ]