ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่1 เสียงเปียนโนที่หลงคีย์ของนักเรียนจากห้องข้างๆ ทำให้ติณณ์ธร อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ ทั้งๆที่กำลังตั้งอกตั้งใจกับการบันทึกตัวโน้ตในจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้า เนื่องจากพรุ่งนี้เป็นวันแรกของคอร์สเปิดใหม่สำหรับบุคคลทั่วไป ที่เปิดสอนเฉพาะเปียนโน และกีต้าร์ ทำให้เขา ซึ่งรับหน้าที่เป็นครูผู้สอนเครื่องดนตรีทั้งสองชนิด ต้องเร่งมือในการเตรียมเอกสาร และดูแลความพร้อมของหลักสูตรเป็นพิเศษ ตามที่ได้รับมอบหมายจากเจ้าของสถาบัน ติณณ์ธรเติบโตมาท่ามกลางครอบครัวเสียงดนตรี มีพ่อเป็นนักเปียนโนที่มีความสามารถเป็นเลิศ และแม่เป็นนักกีต้าร์ฝีมือเยี่ยม   ดนตรีจึงกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขาอย่างไม่รู้ตัว ชายหนุ่มรู้สึกภูมิใจและมีความสุข ที่ได้มีโอกาสทำงาน ตามที่เคยใฝ่ฝันเอาไว้มาตั้งแต่เล็กๆ  อีกทั้งยังได้เจริญรอยตามพ่อและแม่ของเขาอีกด้วย เมื่อสองปีที่ผ่านมา หลังจากที่ทนเสียงรบเร้าของเพื่อนรัก ซึ่งเป็นเจ้าของสถาบันสอนดนตรี ที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งของจังหวัดภูเก็ตไม่ไหว ทำให้ติณณ์ธรตัดสินใจลาออกจากที่ทำงานเดิมในกรุงเทพ ทั้งๆที่ตอนแรกก็ไม่ค่อยจะแน่ใจนัก เพราะไม่อยากทิ้งพ่อและแม่ให้อยู่เพียงลำพัง หากแต่สุดท้าย  ก็ต้องยอมจำนนท์ด้วยเหตุผลต่างๆนาๆ  ที่เพื่อนของเขายกแม่น้ำทั้งห้ามาอ้าง "แกสอนอยู่ที่มหาวิทยาลัยนั่นมาเกือบห้าปีแล้วนะ ติณณ์ ไม่เบื่อบ้างหรือไง ออกไปดูโลกภายนอกบ้าง ว่าเขาเจริญกันไปถึงไหนแล้ว" วุฒิพงษ์เพี่อนของเขาพยายามโน้มน้าวจิตใจ พร้อมทั้งสาธยายสรรพคุณต่อว่า "เกาะภูเก็ต น่ะสวยนะเว้ย..ทะเลใสๆ หาดทรายขาวๆ รถก็ไม่ติด ไม่พลุกพล่านเหมือนกรุงเทพ แถมสาวใต้หน้าตาคมเข้ม รักใครรักจริงอีกต่างหาก" เพื่อนตัวดีหัวเราะร่วนก่อนที่จะยื่นข้อเสนอว่า "เอ้า..ฉันให้เงินเดือนแกมากกว่าเดิมอีกครึ่งหนึ่ง มาช่วยหน่อยแล้วกัน กำลังขยายหลักสูตรใหม่ หาครูที่มีฝีมือยากจริงๆว่ะ" สิ่งที่ทำให้ติณณ์ธรตกปากรับคำวุฒิพงษ์ ผันตัวเองมาใช้ชีวิตในต่างจังหวัดนั้น ไม่ใช่เพราะเงินเดือนที่มากกว่าเดิม หากแต่เพราะความเป็น"เพื่อน"ที่สนิทสนมกันมา ตั้งแต่สมัยเรียนปริญญาโทสาขาจิตวิทยาดนตรีด้วยกัน ที่ประเทศออสเตรียเมื่อเจ็ดปีก่อน  อีกทั้งน้องสาวของเขาซึ่งกำลังจะเดินทางกลับมาจากอเมริกาหลังจากเรียนจบ พอจะทำให้ชายหนุ่มคลายความเป็นห่วง ที่มีต่อพ่อและแม่ลงไปได้บ้าง และนี่คือจุดเริ่มต้นการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญในชีวิตของเขา.....หลังจากที่คิดอยู่เสมอว่า..นอกจากพ่อ แม่และน้องสาวแล้ว มีเพียงตัวโน้ตเหล่านี้เท่านั้นที่เขารู้สึกรัก และผูกพัน.. หากแต่การตัดสินใจครั้งนั้น..ทำให้เขาได้ค้นพบความรู้สึกของตัวเองมากขึ้น  และเรียนรู้ที่จะรักใครสักคนอย่างจริงจัง ดั่งเสียงดนตรีที่บรรเลงอยู่ในหัวใจของเขามาตลอด "อาจารย์ติณณ์ธรคะ เชิญด้านนอกหน่อยค่ะ" ครูหนุ่มวัยสามสิบห้าปี กดเซฟไฟล์เอกสารลงในเครื่องคอมพิวเตอร์ ก่อนที่จะเดินตามอรชุมา ซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายประชาสัมพันธ์ออกไปด้านนอกของห้องทำงาน "มีอะไรเหรอครับคุณอรชุมา" ติณณ์ธรถามพนักงานของสถาบัน "เอ่อ..ค่ะ... คุณปุณณมาสคะ นี่อาจารย์ติณณ์ธร ครูสอนกีต้าร์ที่คุณลงทะเบียนเรียนไว้ค่ะ" หญิงสาวที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะประชาสัมพันธ์หันมามองติณณ์ธรหลังจากที่อรชุมาแนะนำให้รู้จัก "สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" เธอกล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นเดียวกันครับ " เขากล่าวตอบ พร้อมทั้งถามอรชุมาว่า "มีปัญหาอะไรที่ผมพอจะช่วยได้หรือเปล่าครับ " "พอดี คุณปุณณมาสต้องการเปลี่ยนเวลาเรียนจากที่ลงทะเบียนไว้เดิม เป็นห้าโมงเย็นถึงหนึ่งทุ่มค่ะ"   อรชุมาบอกอีกทั้งอธิบายต่อว่า "แต่ว่า ช่วงเวลานั้นเรารับคนเต็มแล้วค่ะ เธอเลยขอคุยกับผู้บริหารของโรงเรียน พอดีคุณวุฒิพงษ์ออกไปข้างนอก ดิฉันเลยต้องขอรบกวนอาจารย์ให้ช่วยชี้แจงรายละเอียดให้เธอเข้าใจหน่อยนะคะ" "อย่าว่าดิฉันเรื่องมากเลยนะคะ พอดีมีการปรับเปลี่ยนเวลาทำงาน ดิฉันคงมาเรียนตามเวลาเดิมไม่ได้แน่นอนค่ะ.. แค่คนเรียนเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน ดิฉันคิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไรใช่มั้ยคะ" หญิงสาวผู้ถูกเอ่ยนามกล่าว น้ำเสียงของเธอเข้มกว่าเดิมเล็กน้อย พร้อมทั้งหันมาขอคำตอบจากติณณ์ธร " ผมเป็นคนสอนนะครับ ในความคิดของผม ถ้าคนเรียนเยอะเกินไป เกรงว่าจะดูแลไม่ทั่วถึง มาตรฐานการเรียนการสอนก็อาจจะด้อยลงไป ซึ่งผิดวัตถุประสงค์ที่ทางสถาบันของเรากำหนดไว้ครับ" เขาพูดขณะที่สังเกตเห็นว่า สีหน้าของคนฟังเริ่มเปลี่ยนไป พร้อมทั้งพยายามที่จะอธิบายเหตุผลให้เธอฟังต่อ หากแต่หญิงสาวตรงหน้าพูดตัดบทว่า " เสียดายนะคะ ดิฉันตั้งใจจะเรียนจริงๆ แต่ถ้ารับคนเพิ่มไม่ได้ก็ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันเองก็ไม่อยากจะทำให้คนอื่นๆต้องมาพลอยเดือดร้อนไปด้วย เอาไว้คอร์สหน้า ถ้ามีโอกาสจะลองติดต่อกลับมาใหม่ดีกว่าค่ะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง พร้อมทั้งขอตัวกลับ ทว่าแววตาและสีหน้าที่บ่งบอกถึงความผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด ของผู้หญิงร่างบอบบางตรงหน้า ทำให้ติณณ์ธรต้องจำใจทำผิดนโยบายและแผนการสอนที่ตนเองได้วางไว้ ตั้งแต่แรก "คุณ.เอ่อ..ปุณณมาสครับ" ติณณ์ธรเรียก ขณะที่เธอหมุนตัวเดินออกไป "ผมคงทำไม่ถูกต้องนัก ถ้าจะอนุญาตให้คุณมาเรียนช่วงทไวไลท์... แต่เห็นว่าคุณปุณณมาสมีความตั้งใจจะเรียนจริงๆ ..เอาเป็นว่า..เจอกันพรุ่งนี้ที่ห้องดนตรีG1 ห้าโมงเย็นนะครับ" เขาพูด พร้อมทั้งเพิ่มรายชื่อของเธอเข้าไปในช่วงเวลาดังกล่าวตามที่เธอต้องการ "โอ..จริงๆเหรอคะ..ขอบคุณมากค่ะ..แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะคะ" รอยยิ้มบางๆ อีกทั้งประกายตาแห่งความยินดีจากเธอ ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้นในใจของตนเองอย่างไม่มีเหตุผล อรชุมามองหน้าติณณ์ธรอย่างงงๆ ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม หากแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา ชายหนุ่มยิ้มให้เธอเล็กน้อย พลางเตรียมหาคำแก้ตัวกับวุฒิพงษ์ เจ้านายของเขา กรณีรับคนเข้าเรียนเกินโควต้าที่กำหนดไว้จากหลักสูตรเดิม แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 51 04:54:07 แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 51 03:40:25 จากคุณ : teansri - [ 17 พ.ค. 51 03:38:28 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ติณณ์ธรหอบเอาแผนการสอนกลับมาทำต่อที่บ้านหลังจากเลิกงาน เทอมนี้งานสอนของเขาค่อนข้างหนักกว่าเดิมมาก เนื่องจากครูคนเก่าที่สอนเปียนโนย้ายไปประจำสาขาที่อำเภอหาดใหญ่ ทำให้ชายหนุ่มต้องรับหน้าที่สอนแทน ควบคู่ไปกับคอร์สดนตรีเครื่องสาย ซึ่งเป็นหน้าที่หลักของเขา ระหว่างที่รอครูคนใหม่ซึ่งจะมาประจำที่นี่ในเดือนหน้า ส่วนวุฒิพงษ์ และครูคนอื่นๆอีกสามคนรับผิดชอบหลักสูตรดนตรีไทยประยุกต์ โดยนักเรียนส่วนใหญ่กำลังศึกษาในระดับมัธยมต้นและมัธยมปลาย วุฒิพงษ์ผู้ที่เป็นทั้งเพื่อนและเจ้านายของเขามักพูดให้ฟังอยู่เสมอว่า วันๆแทบไม่ได้เห็นหน้าลูกและเมียเพราะทำงานตลอด จนลูกสาวสองคนที่บ้านต้องขีดเส้นตายให้กลับบ้านได้ไม่เกินสองทุ่ม ยกเว้นวันที่ต้องไปดูแลความเรียบร้อยที่สาขาหาดใหญ่ "คนไม่มีภาระอย่างแกก็สบายไปหลายอย่าง ไม่ต้องวิ่งวุ่นทั้งวันอย่างฉัน ไหนจะครอบครัว ไหนจะงาน" วุฒิพงษ์พูดทันทีที่วางสายโทรศัพท์จากลูกสาวคนโตวัย 5 ขวบ "ไม่รู้จะบ่นไปทำไม ใครใช้ให้แกอยากรวยเปิดสาขาเพิ่มล่ะ คราวนี้ได้วิ่งรอกทั้งอาทิตย์แน่ๆ ลูกโทรมาตามไม่เท่าไหร่ ไว้เมื่อไหร่เจ้านายใหญ่ที่บ้านโทรมาเอง เป็นเรื่องแน่"   ติณณ์ธรพูดพร้อมทั้งหัวเราะ "เออน่า..ถ้าเมียโทรมาตามก็ดีน่ะสิ แสดงว่าเมียยังรัก ยังเป็นห่วงอยู่ ...สักวันหนึ่งแกจะรู้เองแหละน่า" วุฒิพงษ์บอกเพื่อนรักอย่างอารมณ์ดีเมื่อติณณ์ธรเอ่ยถึงภรรยาของเขา พร้อมทั้งพูดต่อว่า "ว่าแต่แกเหอะน่า..วันๆมัวแต่ขลุกอยู่กับ เปียนโน กีต้าร์ สุขสำราญกับชีวิตหนุ่มโสดนานเกินไป ระวังจะมีลูกไม่ทันใช้นะเว้ย แล้วอย่าหาว่าเพื่อนที่แสนดีอย่างฉันไม่เตือนก็แล้วกัน" ติณณ์ธรหัวเราะอย่างขำๆกับความหวังดีของเพื่อนสนิท โดยที่ไม่ได้เก็บเอาคำพูดของวุฒิพงษ์มาใส่ใจมากนัก แม้ว่าบางครั้งอาจจะรู้สึกแปลกๆไปบ้าง ยามพบปะสังสรรค์กับเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกัน ซึ่งส่วนใหญ่ต่างแต่งงานมีครอบครัวกันไปแล้ว และมักจะคอยเซ้าซี้ให้เขาตกลงปลงใจกับใครสักคน โดยเฉพาะ ชุมาภรณ์ หญิงสาวที่ใครๆเข้าใจว่าเขาสนิทสนมด้วยเป็นพิเศษ ซึ่งทั้งสองเคยสอนดนตรีคณะเดียวกันที่มหาวิทยาลัยศิลปากร หากแต่เขาก็ไม่ได้เร่งรีบทำตามคำแนะนำของเพื่อนๆ ยังคงมีความสุขกับการทำงานด้านดนตรีที่เขารัก และคิดว่า"ความรักที่แท้จริง" ไม่ได้ค้นพบกันง่ายๆ อย่างที่ใครๆพูด นาฬิกาจากห้องโถงด้านล่างตีบอกเวลาเที่ยงคืน ติณณ์ธรถอนหายใจอย่างโล่งอก ที่เขาจัดเตรียมเอกสารต่างๆเข้าแฟ้มของผู้เข้าเรียนกีต้าร์ทั้ง สิบเก้าคนในวันพรุ่งนี้เสร็จเรียบร้อย รวมทั้ง "ปุณณมาส ปริยะกุล" หญิงสาวเจ้าของดวงตาเศร้าๆ ที่ทำให้ชายหนุ่มใจอ่อน ยอมให้เธอเลื่อนเวลาเรียนมาเป็นช่วงทไวไลท์ ทั้งๆที่ครูติณณ์ธร ซึ่งเป็นผู้ที่ได้รับการกล่าวขนานนามว่า"รักษาระเบียบวินัยอย่างเคร่งครัด" ไม่เคยทำมาก่อน "ปุณณมาส ....ชื่อแปลกดี .....แปลว่าอะไรนะ....." ติณณ์ธรครุ่นคิด...พลางนึกถึงหญิงสาวเจ้าของชื่อคนนั้น ก่อนที่จะเผลอหลับไป หลังจากที่เหน็ดเหนื่อยจากการทำงานมาทั้งวัน "พี่นุชคะ วันนี้ปุณต้องรีบกลับนะคะ เริ่มเรียนกีตาร์วันแรกค่ะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้เวรเช้านะคะ" ปุณณมาสบอกเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ หลังจากส่งรายงานประจำวันของผู้ป่วยในตึกต่อให้เธอในช่วงเวรบ่าย "คืนนี้ถ้างานไม่ยุ่ง พี่จะโทรศัพท์ไปหานะ ตั้งใจเรียนล่ะ พี่อุตส่าห์ลำเอียงจัดตารางเวรให้ปุณได้ไปเรียนแล้วนะจ๊ะ" นุชนารถเอ่ยกับพยาบาลรุ่นน้องที่เธอรักและเอ็นดูเหมือนน้องสาวแท้ๆ และรู้สึกดีใจที่ปุณณมาสเลือกไปเรียนดนตรี ยามที่ว่างจากการทำงาน แทนที่จะเก็บตัวอยู่แต่ในบ้านพักเหมือนเมื่อก่อน ซึ่งการพบปะพูดคุย ทำกิจกรรมร่วมกันกับคนอื่นๆในห้องเรียน อาจจะช่วยให้หญิงสาวคลายความเศร้าโศกเสียใจจากเรื่องต่างๆของเธอได้บ้าง ปุณณมาสกึ่งเดินกึ่งวิ่งกลับบ้านพัก ใช้เวลาที่เหลืออีกครึ่งชั่วโมง ในการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า และขับรถไปที่โรงเรียนสอนดนตรี ซึ่งตั้งอยู่ในตัวเมือง ยิ่งเธอเร่งรีบแข่งขันกับเวลามากเท่าไหร่ ดูเหมือนจะยิ่งมีอุปสรรคมากขึ้นเท่านั้น รถที่ติดเป็นแถวยาวเหยียดบนถนนข้างหน้าเพราะอุบัติเหตุ ทำให้เธอเริ่มรู้สึกกระวนกระวาย เนื่องจากอีกแค่เพียงห้านาทีเท่านั้น ก็จะได้เวลาเข้าเรียนคอร์สกีตาร์วันแรกของเธอ แต่ทว่ารถของหญิงสาวยังไม่สามารถเคลื่อนตัวไปข้างหน้าได้เลยแม้แต่น้อย และเหลือระยะทางอีกราวๆเจ็ดกิโลเมตรกว่าจะถึงที่หมาย "สวัสดีค่ะ ปุณณมาสพูดสายนะคะ ..พอดีมีอุบัติเหตุรถชนกันค่ะ ตอนนี้รถติดมากเลยนะคะ ดิฉันคงเข้าเรียนไม่ทันชั่วโมงแรกแน่ๆ รบกวนคุณอรชุมาฝากขอโทษอาจารย์ด้วยนะคะ" หญิงสาวตัดสินใจโทรศัพท์ไปแจ้งให้ประชาสัมพันธ์รับทราบ เพื่อที่ผู้เข้าเรียนคนอื่นๆไม่ต้องเสียเวลารอเธอ เสียงรถฉุกเฉินทำให้เธอเข้าใจว่า ผู้ประสบอุบัติเหตุที่ได้รับบาดเจ็บถูกเคลื่อนย้ายไปรักษาต่อที่โรงพยาบาล ท่าทางเวรบ่ายของพี่นุชคงจะไม่เงียบสงบแน่ๆคืนนี้ หญิงสาวนึกในใจ "ทำไมต้องเป็นวันนี้ด้วยนะ ดีไม่ดีอาจจะถูกมองว่าเป็นคนที่เชื่อถือไม่ได้ เมื่อวานอุตส่าห์ไปขอเลื่อนเวลาเรียน แต่วันแรกกลับเข้าเรียนสาย" ปุณณมาสบ่นกับตัวเองขณะที่รถข้างหน้าเริ่มขยับตัวได้บ้างเล็กน้อย "อาจารย์คะ ขอโทษจริงๆค่ะ ที่มาไม่ทันเรียนชั่วโมงแรก" ปุณณมาสกล่าวขอโทษกับครูสอนดนตรีของเธอ หลังจากที่มาช้าไปกว่าคนอื่นๆหนึ่งชั่งโมง "ไม่เป็นไรครับ คุณอรชุมาแจ้งให้ผมทราบแล้วล่ะครับ" ติณณ์ธรพูด พร้อมทั้งยื่นแฟ้มเอกสารประกอบการเรียนให้เธอ "คุณปุณณมาสลองเปิดเอกสารดูคร่าวๆก่อนนะครับ พอดีตอนนี้คนอื่นๆกำลังอยู่ในช่วงเบรคสิบห้านาที ชั่วโมงถัดไปผมจะเริ่มทบทวนตัวโน้ตและวิธีการจับคอร์ดต่างๆ ถ้าไม่เข้าใจตรงไหนให้รีบถามนะครับ " เขาพูดขณะที่มองเธอพลิกเอกสารดูทีละหน้าอย่างรวดเร็ว "ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าคุณเคยเล่นกีต้าร์มาบ้างหรือเปล่าครับ" ติณณ์ธรถามเธอ เพราะจากการพูดคุยในชั่วโมงแรกทำให้เขารู้ว่า ผู้เข้าเรียนบางคนสามารถเล่นเพลงง่ายๆได้ แต่ลงทะเบียนเรียนเพราะต้องการฝึกฝนวิธีการเล่นอย่างถูกต้อง และ พัฒนาฝีมือให้ดีมากขึ้น "เล่นได้แค่งูๆปลาๆค่ะ ฟังไม่เป็นเพลงหรอกนะคะ...พรสวรรค์ไม่ค่อยมี เลยต้องใช้พรแสวงเป็นตัวช่วยค่ะ" ปุณณมาสตอบ และมองสบตาคนถามที่หัวเราะเบาๆกับคำตอบของเธอ "ก็ดีนี่ครับ อย่างน้อยก็พอมีพื้นฐานบ้าง ไม่ได้เริ่มจากศูนย์เสียทีเดียว แค่จับคอร์ดได้ เสียงไม่บอดก็โอเคแล้วครับ ที่เหลือเอาไว้เป็นหน้าที่ของผมนะครับ ผมจะพยายามช่วยให้คุณสามารถเอาตัวโน้ตต่างๆมาเปลี่ยนเป็นเสียงดนตรีที่ไพเราะ ที่แม้แต่คนเล่นเองยังต้องรู้สึกภูมิใจเลยครับ" เขาพูดให้กำลังใจสาวน้อยตรงหน้า...อะไรนะ..ที่ทำให้เขารู้สึกเช่นนี้..อยากอยู่ใกล้.. อยากรู้จักเธอให้มากกว่านี้.. ชายหนุ่มรำพึงในใจขณะมองเธอเดินไปสมทบกับผู้เข้าเรียนคนอื่นๆ. "ผมเชื่อว่าทุกคนคงจะทราบดีแล้วนะครับว่า กีตาร์เป็นเครื่องดนตรี ที่ใช้เล่นเพื่อให้จังหวะประกอบการร้องเพลง การฝึกฝนเริ่มต้นก็คือ การเล่นในลักษณะการตีคอร์ด หรือการดีดหลายๆสายพร้อมกัน สำหรับผู้ที่ชำนาญแล้ว อาจจะเปลี่ยนการเล่นโดยการดีดสายทีละเส้น อันดับแรก  ผมจะขอฟังเสียงจากการจับคอร์ด ของแต่ละคนก่อนนะครับ เริ่มจาก.....". บุคลิกที่ดูสุภาพอ่อนโยน รวมทั้งน้ำเสียงและวิธีการสอนที่โดดเด่น ของครูสอนดนตรีที่คอยเอาใจใส่ผู้เข้าเรียนแต่ละคน ทำให้ปุณณมาสแอบชื่นชมเขาอยู่ในใจ หากแต่เธอคอยเตือนตัวเองอยู่เสมอว่า ผู้หญิงอย่างเธอ ไม่ควรปล่อยความรู้สึกให้หวั่นไหวไปกับใครๆอีก    ถ้าไม่อยากเจ็บปวดและถูกลดคุณค่าในตัวเองไปให้มากกว่านี้ แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 51 23:10:21 แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 51 15:55:55 แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 51 04:56:54 แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 51 04:47:10 จากคุณ : teansri - [ 17 พ.ค. 51 03:52:28 ]

ความคิดเห็นที่ 3 "เป็นไงจ๊ะปุณไปเรียนมา สนุกมั้ย" นุชนารถถาม เมื่อเจอหน้าปุณณมาสในวันถัดมา "ก็ดีค่ะ ..เอาไว้ปุนเล่นได้เป็นเรื่องเป็นราวเมื่อไหร่ แล้วจะมาเล่นโชว์พี่นุชเป็นคนแรกเลยค่ะ" เธอตอบ "แล้ว... ครูล่ะ น่ารักมั้ย" เพื่อนรุ่นพี่พูดกระเซ้าเย้าแหย่หลังจากที่ได้ยิน ปุณณมาสเอ่ยถึงชื่อของครูสอนกีต้าร์ "อืมมม.. ทำไมคะ ถ้าน่ารัก และก็มีเสน่ห์ พี่นุชจะไปเรียนด้วยเหรอคะ"เธอตอบไม่ตรงคำถามรุ่นพี่นัก "เปล่า..ถ้าเป็นอย่างที่ปุนว่า พี่จะยอมจ่ายค่าลงทะเบียนให้เรียนต่อ คอร์สหน้า เผื่อปุนจะได้มีโอกาสรู้จักกับคนดีๆน่ะสิ พี่ก็แค่อยากเห็นปุนมีความสุขในชีวิตบ้าง" นุชนารถพูดทีเล่นทีจริงกับเธอโดยไม่ได้สังเกตสีหน้าของคนฟัง "คนดีๆที่ไหนเขาอยากจะมารู้จักปุนล่ะพี่นุช" ปุณณมาสตอบเพื่อนสนิท ที่เปรียบเสมือนพี่สาวคนหนึ่งด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ก่อนจะแยกตัวไปแจกยาผู้ป่วยตามแผนการรักษา ปุณณมาสไปเรียนกีต้าร์อย่างสม่ำเสมอทุกๆ วันศุกร์ เสาร์ และอาทิตย์ ตามเวลาที่กำหนดไว้ ด้วยความเอาใจใส่ และ เทคนิคการสอนของผู้ที่มีความเชี่ยวชาญในการเล่นเครื่องดนตรีหลายชนิด อย่างติณณ์ธร ทำให้การเล่นกีต้าร์ที่เธอคิดว่ายาก กลับกลายเป็นเรื่องที่ง่ายขึ้น แม้แต่เธอเองแทบไม่อยากจะเชื่อ ในความสามารถของตนเองที่ซุกซ่อนอยู่ หลังจากที่เรียนมาได้ประมาณยี่สิบชั่วโมง ทุกคนในห้องเรียนเริ่มที่จะฝึกเล่นเพลงสากลหรือเพลงอื่นๆที่มีจังหวะซับซ้อนมากขึ้น ติณณ์ธรแนะนำให้แต่ละคน นำบทเพลงที่ตนเองชื่นชอบมาฝึกเล่นในห้องเรียน โดยที่เขาจะคอยให้คำปรึกษาต่างๆ แก่ผู้เข้าเรียนทุกคนอย่างใกล้ชิด รวมทั้งปุณณมาสเช่นเดียวกัน "ทำไมถึงชอบเพลงนี้ล่ะครับ" ติณณ์ธรถาม เมื่อเห็นปุณณมาส กำลังฝึกเล่นเพลง "Diamonds and  Rust " ของ The blackmore's night "จังหวะช้าๆ เนื้อเพลงมีความหมายดีค่ะ" เธอตอบขณะที่สายตากำลังจดจ่ออยู่กับโน้ตเพลงตรงหน้า "เพลงนี้ถ้าคุณเลือกดีดทีละสาย จะทำให้เกิดเสียงดนตรีที่ไพเราะนุ่มนวลน่าฟังมากขึ้นนะครับ " เขาบอก "แหม ดิฉันไม่ได้เล่นเก่งขนาดนั้นนี่คะ" หญิงสาวตอบก่อนหันมามองเขา พร้อมทั้งพูดต่อว่า "รบกวนอาจารย์ ช่วยสาธิตให้ดูหน่อยสิคะ" เธอเอ่ยถาม พร้อมทั้งส่งกีต้าร์ให้ติณณ์ธร "ผมต้องร้องเพลงเองด้วยหรือเปล่าล่ะครับ" ชายหนุ่มถามพร้อมทั้งหัวเราะ Well I'll be damned Here comes your ghost again But that's not unusual It's just that the moon is full And you happened to call And here I sit Hand on the telephone Hearing a voice I'd known A couple of light years ago Heading straight for a fall .... ติณณ์ธรกรีดนิ้วมือเรียวยาวของเขา ไปตามสายกีต้าร์ทีละเส้นอย่างชำนิชำนาญ เสียงเพลงจากเขา ทำให้เธอรู้สึกเหงาขึ้นมา อย่างจับใจ หญิงสาวเผลอมองสบตาชายหนุ่ม ที่เธอแอบซ่อนความรู้สึกดีๆที่มีต่อเขาไว้ภายใน โดยที่ติณณ์ธรไม่มีโอกาสได้รับรู้ เนื่องจากทุกครั้งที่เธอพบเขาที่นี่ หญิงสาวพยายามหลีกเลี่ยงที่จะพูดคุยกับเขาในเรื่องต่างๆ นอกเสียจากเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับคอร์สที่เรียน... เพราะเธอกลัวเหลือเกินว่า....หากได้ใกล้ชิดสนิทสนมกับเขามากกว่านี้ .....ผลสุดท้ายแล้ว...เธอเองนั่นแหละ ที่จะต้องฝ่ายเจ็บปวดอย่างไม่มีวันสิ้นสุด ปุณณมาสหวนนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาในชีวิต กว่าเธอจะมีวันนี้ได้ ร่างกายและหัวใจของเธอเคยบอบช้ำมามาก......ความรัก ทำให้เธอแทบจะเอาชีวิตไม่รอด หญิงสาวไม่อยากจะเชื่อว่า ครั้งหนึ่งเธอเคยรักใครบางคนมากมายเสียเหลือเกิน...รักมาก..แม้กระทั่งยอมให้เขาหลอกใช้ไปวันๆ ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่า ผู้ชายคนนั้นไม่ได้รักเธอ อย่างที่เธอรักเขาแม้แต่น้อย...... กว่าเธอจะรู้สึกตัวว่า ความรักของเธอ เป็นแค่เพียงการแสดงออก ถึงความโง่เขลาของผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น.. เธอก็ต้องแลกบทเรียนอันล้ำค่าด้วยการสูญเสียหนึ่งชีวิตไป... เสียงกีต้าร์ที่ไพเราะ หากแต่เศร้าสร้อย ทำให้หญิงสาวปล่อยความรู้สึก และอารมณ์ ให้จมอยู่ในห้วงแห่งความปวดร้าวในอดีต ... ดวงตาคู่นั้นของเธอเหม่อมองไปข้างหน้า ...นานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ ...จนกระทั่ง ติณณ์ธรแตะที่แขนเธอเบาๆ คล้ายดั่งเรียกเธอให้กลับคืนมา จากห้วงภวังค์แห่งความคิด "เป็นอะไรหรือเปล่าครับ...คุณปุณณมาส" ชายหนุ่มถาม มองลึกเข้าไปในดวงตาที่กำลังร้อนผ่าว "เปล่าค่ะ" เธอตอบเขาสั้นๆ พร้อมทั้งก้มหน้าลงซ่อนหยาดน้ำใสๆที่กำลังจะไหลออกมา "ผมอยากจะคุยด้วย....ได้มั้ยครับ...เห็นคุณนั่งเหม่ออย่างนี้ในห้องเรียนหลายครั้งแล้ว..ผมเป็นห่วงนะครับ" เขากระซิบถามเธอเบาๆ ราวกับเกรงว่าผู้เข้าเรียนคนอื่นจะได้ยิน ปุณณมาสไม่ได้ตอบรับคำติณณ์ธรแต่อย่างใด หลังเลิกเรียน เธอเตรียมตัวกลับบ้านเหมือนคนอื่นๆ หากแต่เจ้าของร่างสูงที่เดินตรงมาหา ทำให้หญิงสาวไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ "เหลือเพียงแค่สองอาทิตย์เท่านั้น คุณปุณณมาสก็จะเรียนจบคอร์สแล้วนะครับ...." ติณณ์ธรกล่าว ขณะมองหน้าหญิงสาวคนที่แทบจะไม่เอ่ยถ้อยคำใดๆกับเขาเลย "ผมอยากจะรู้จักคุณ..ให้มากกว่านี้ อยากรับรู้เรื่องราวของคุณบ้าง ถ้าคุณปุณณมาส ไม่รังเกียจ...นะครับ" เขาพูดต่อ พร้อมทั้งสบตาเธออย่างขอคำตอบ "อย่าเสียเวลาเลยนะคะ ดิฉันเป็นคนที่...ไม่มีอะไรน่าสนใจสักนิดเดียวจริงๆค่ะ " หญิงสาวพูด หลังจากนิ่งเงียบอยู่นาน "ผมฟังดูแล้ว รู้สึกว่า ...คุณปุณณมาสไม่อยากให้ผม เข้าไปข้องเกี่ยวใดๆกับชีวิตของคุณเลยนะครับ" ติณณ์ธรกล่าวด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความผิดหวัง แม้ว่าชายหนุ่มพอจะรู้ว่า หญิงสาวคนที่เขาอยากจะใกล้ชิดสนิทสนมด้วย พยามรักษาระยะห่างระหว่างเธอกับเขา มาตลอดช่วงเวลาเกือบสองเดือนที่ผ่านมา ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้ทำอะไร ที่เป็นการสร้างความอึดอัดใจให้เธอแม้แต่น้อย "กรุณาอย่าเข้าใจผิดนะคะ ดิฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นเลยค่ะ เพียงแต่อยากให้คุณเอาเวลาไปทำประโยชน์อย่างอื่นมากกว่าค่ะ" ปุณณมาสพยายามอธิบายเหตุผลให้เขาฟัง เพราะเกรงว่าชายหนุ่มจะเข้าใจเธอผิด ...หญิงสาวนึกอยู่ในใจ..ถ้าเธอบอกให้เขาได้รับรู้ถึงเรื่องราวที่ผ่านมาในอดีตของเธอ..ผู้ชายคนนี้ก็คงไม่คิด แม้แต่จะยืนใกล้ๆเธอ..อย่างตอนนี้... "ทำไมคุณปุณณมาสจึงไม่ลองเปิดโอกาส ให้เราทั้งสองคนได้เรียนรู้ซึ่งกันและกันบ้างล่ะครับ" หญิงสาวถอนหายใจ มองสบตาเขา ทั้งๆที่รู้สึกหวั่นไหวเหลือเกิน กับสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความหมายจริงจัง ยามที่เขามองสบมา "ดิฉันต้องขอตัวกลับก่อนนะคะ คืนนี้อยู่เวรดึกค่ะ" เธอบอกเขา โดยที่ไม่ได้ปฏิเสธ เมื่อติณณ์ธรเอ่ยปากขอเดินมาส่งเธอที่รถ ซึ่งเหมือนกับเป็นการยอมรับกลายๆว่า เธอจะไม่ปิดกั้นตัวเองจากไมตรีที่เขาหยิบยื่นให้ แม้ว่าจะรู้สึกสับสนในใจก็ตาม แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 51 05:00:26 จากคุณ : teansri - [ 17 พ.ค. 51 04:02:06 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เนื่องจากงานพยาบาลที่ค่อนข้างหนักอยู่เสมอ หลังจากที่เธอเรียนจบคอร์สแรก ทำให้ปุณณมาส ไม่มีสามารถจัดเวลาไปเรียนในคอร์สถัดไปได้ นุชนารถแสดงอาการดีใจจนออกนอกหน้า เมื่อปุณณมาสเล่าว่า เธอและติณณ์ธร ติดต่อพูดคุยในฐานะเพื่อนที่สนิทอยู่ บ่อยๆ อีกทั้งยังมีโอกาสพบปะกันบ้างในช่วงวันหยุด โดยที่หญิงสาวยอมรับว่า เธอมีใจให้กับเขามากกว่าเดิมหลายเท่านัก แต่ก็ทำได้แค่เพียงเก็บความรู้สึกเหล่านั้นไว้คนเดียว เพราะไม่แน่ใจว่า ชายหนุ่มจะมีใจลึกซึ้งกับเธอมากน้อยแค่ไหน แม้ว่าปุณณมาสพอจะเดาได้บ้างจากการกระทำของเขา ทว่าเธอก็ไม่เคยได้ยินเขา เอ่ยบอกเธอตรงๆสักครั้ง ติณณ์ธรเป็นผู้ชายที่สุภาพ และอ่อนโยน จึงไม่แปลกนักที่ปุณณมาสรู้สึกอบอุ่นและสุขใจ ทุกครั้งที่อยู่กับเขา แม้ว่าความใกล้ชิดสนิทสนมที่นับวันจะเพิ่มมากขึ้น จะทำให้เธอรู้สึกกังวลใจอยู่บ้างก็ตาม แต่เขาก็ไม่เคยเอ่ยถามอะไร ที่ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดไม่สบายใจแม้แต่ครั้งเดียว หากแต่เธอเองต่างหากที่รู้สึกกังวล   กลัวว่าความจริงบางอย่างที่เธอยังไม่ได้บอกเขา จะทำให้เธอไม่มีโอกาสที่จะเห็นหน้าเขาอีกต่อไป "อย่าปล่อยให้ความรู้สึกที่ไม่ดีในอดีต มาเป็นตัวบ่อนทำลายสัมพันธภาพที่ดีระหว่างเธอและเขานะน้องปุณ" นุชนารถเอ่ยปากเตือนรุ่นน้องที่เธอห่วงใยอยู่ตลอด หลังจากที่ปุณณมาสลังเลตัดสินใจไม่ได้ เรื่องที่ติณณธรเอ่ยปากชวนเธอไปพักผ่อน ที่อ่าวนาง ในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ที่จะถึง "พี่นุช ปุณก็อยากจะไปนะคะ แต่คิดๆดูแล้ว ก็ไม่อยากจะถลำให้ลึกไปมากกว่านี้ ถ้าเขารู้ว่า....ปุณเคย.." หญิงสาวพูดกับรุ่นพี่ด้วยน้ำเสียงที่เครือ "เคยอะไรล่ะ....เคยทำแท้งนะเหรอ...แล้วทำไมล่ะปุณ " นุชนารถหยุดพูด หันไปมองหน้าปุณณมาสที่กำลังสะอื้นร้องไห้ "ไม่มีใครในโลกนี้ไม่เคยทำผิดหรอกนะปุณ ลองนึกดูซิว่า ถ้าเธอไม่ยอมทำแท้งตอนนั้น จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง" นุชนารถพูดปลอบโยน เหมือนทุกครั้งที่น้องสาวคนนี้ของเธอ ต้องการกำลังใจจากใครสักคน ในยามที่เธอท้อแท้ เมื่อสามปีที่ผ่านมา ปุณณมาสยังจำได้ถึงวันที่เธอพบหน้า อนุชิต ผู้ชายที่เธอรักเป็นครั้งสุดท้าย หลังจากที่เธอบอกเขาว่า เธอกำลังตั้งครรภ์ได้ ราวๆเดือนครึ่ง เหตุการณ์ในวันนั้น ทำให้เธอต้องจดจำไปตลอดชีวิต อนุชิตโกรธมากที่เธอปล่อยให้ตั้งท้องขึ้นมา ทั้งๆที่เขาพูดกับเธออยู่ตลอดเวลาสองปีที่ไปมาหาสู่กันว่า เขายังไม่พร้อมที่จะมีครอบครัว พร้อมทั้งบังคับให้เธอไปทำแท้งเพื่อแก้ปัญหาต่างๆ แต่ทว่าด้วยสัญชาติญาณของความเป็นแม่ ความรัก และความอาธร ต่อสิ่งมีชีวิตน้อยๆในร่างกายของเธอ ทำให้หญิงสาวปฏิเสธคำสั่งของอนุชิต ซึ่งทำให้เขาโมโหมาก เพราะเข้าใจว่าปุณณมาสต้องการที่จะผูกมัดเขา ผู้ชายคนนั้นทุบตีเธอ อีกทั้งยังขู่ที่จะฆ่าเธอเสียด้วยซ้ำ หากเธอยังยืนยันที่จะปล่อยให้เด็กคนนั้น มีชีวิตรอดออกมาดูโลกในวันข้างหน้า หลังจากที่ร่างกายถูกกระทบกระเทือนในครั้งนั้น ทำให้ปุณณมาสมีเลือดออก และปวดท้องน้อยอยู่ตลอดเวลาหลายอาทิตย์ ช่วงหลังเริ่มมีไข้สูง อาการของเธอเริ่มแย่ลง แม้ว่าสูติแพทย์ผู้ชำนาญ จะให้ความช่วยเหลือเธออย่างเต็มที่แล้วก็ตาม หญิงสาวพยายามที่จะประคับประคองชีวิตน้อยๆ ในร่างกายของเธออย่างสุดความสามารถ แต่ในที่สุดเธอก็ต้องฝืนใจ ปฏิบัติตามคำแนะนำของหมอ โดยการขูดมดลูก เพราะหากเธอปล่อยทิ้งไว้นาน อาจมีอันตรายต่อชีวิตของเธอได้ เนื่องจากอาการดังกล่าว เป็นภาวะการแท้งคุกคาม รวมทั้งเริ่มมีการติดเชื้อในร่างกาย ผลจากทำหัตถการครั้งนั้น ทำให้เธอเสียเลือดมากผิดปกติ มดลูกหดรัดตัวไม่ดี ซึ่งมีผลมาจากภาวะเลือดแข็งตัวยาก ( DIC = disseminated Intravascular Cloting ) หากแต่สูติแพทย์สามารถแก้ไขสถานการณ์ได้อย่างรวดเร็ว รวมทั้งการให้เลือด ทำให้เธอมีชีวิตรอดกลับมาได้ หมอแนะนำเธอว่า ควรจะระวังหากมีการตั้งครรภ์ในครั้งต่อไป เพราะเธออาจจะไม่ได้โชคดีเหมือนครั้งนั้นก็ได้ "ก่อนที่เราจะช่วยชีวิตคนอื่น เราต้องช่วยตัวเองให้มีชีวิตรอดก่อน พี่ว่า ...ปุณทำดีที่สุดแล้วนะ เลิกโทษตัวเองสักทีเถอะนะ ปุณไม่ผิดหรอกที่ยอมเอาเด็กคนนั้นออก แต่ผู้ชายเลวๆคนนั้นต่างหากที่ผิดอย่างไม่ควรให้อภัย เพราะมันไม่ยอมรับผิดชอบกับปัญหาที่ร่วมกันสร้าง และที่สำคัญ มันไม่ได้รักลูกของมันแม้แต่น้อย " พยาบาลรุ่นพี่ ผู้มากด้วยประสบการณ์ทั้งในด้านหน้าที่การงานและชีวิตครอบครัว พูดด้วยความโกรธแค้นคนรักเก่าของปุณมาส พร้อมทั้งบอกเธอว่า "ปุณอยู่เวรมากเกินไปนะช่วงนี้ ไปพักผ่อนบ้างก็ดี เผื่อว่าจะสบายใจขึ้นบ้าง ถ้าปุนมีความสุขเวลาอยู่ใกล้เขา แล้วทำไมจะต้อง ปิดกั้นตัวเองด้วยล่ะ แม้พี่จะเคยเห็นหน้าเขาแค่ สองสามครั้ง แต่พี่ก็พอจะมองออกว่า เขาน่าจะเป็นคนดีคนหนึ่ง และที่สำคัญ เขาก็ดูจริงใจกับปุน ....ถ้าปุนกังวลในเรื่องนั้น กลัวว่าจะเกิดปัญหาหากเขารู้ขึ้นมาภายหลัง ก็ควรจะหาโอกาสเล่าให้เขาฟัง ถ้าเขารักปุนจริง พี่ว่าเขาคงไม่มาใส่ใจกับเรื่องเก่าๆของปุนแน่นอน..เชื่อพี่เถอะนะ" ในที่สุด ปุณณมาสตัดสินใจโทรศัพท์ไปบอกติณณ์ธรณ์ว่า เธอยินดีที่จะไปอ่าวนางกับเขาตามที่เคยคุยกันเอาไว้ ข่าวดีจากเธอทำให้ชายหนุ่มรู้สึกอารมณ์ดีเป็นพิเศษ จนวุฒิพงษ์อดที่จะซักไซ้ไล่เลียงไม่ได้ "เป็นอะไรวะ ฉันเห็นนายยิ้มทั้งวัน ตั้งแต่รับโทรศัพท์จากพยาบาลสาวยิ้มยากคนนั้นแล้วล่ะ" วุฒิพงษ์ถามเพื่อน ที่แสดงออกอย่างเห็นได้ชัดว่ามีใจให้กับปุณณมาส หญิงสาวที่เขาเคยพูดเปรียบเปรยไว้ว่า เหมือนกับคนแบกโลกทั้งโลกไว้แต่เพียงผู้เดียว ติณณ์ธรหัวเราะก่อนที่จะตอบเพื่อนที่กำลังจ้องหน้าเขา ด้วยความอยากรู้อยากเห็น "สงสัยกำลังมีความสุขมั้ง" "อย่าบอกนะติณณ์ว่า.. ที่นายทำตัวห่างเหินกับชุมาภรณ์ช่วงหลังๆนี่..เพราะนายตกหลุมรักผู้หญิงคนนั้นเข้าแล้ว" เพื่อนซี้ถาม ติณณ์ธรอยากจะอธิบายให้เพื่อนเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างเขาและชุมาภรณ์ แต่เขาก็เลือกที่จะไม่พูดถึงเรื่องเหล่านั้น เพราะท้ายที่สุดแล้ว คงไม่มีใครมาเข้าใจความรู้สึกของเขาได้ดีไปกว่าตัวเขาเอง....ถ้าหากวันนั้น..ชุมาภรณ์เลือกที่จะอยู่กับเขา แทนที่จะไปเรียนต่อปริญญาเอกที่เมืองนอก ...ป่านฉะนี้ เขาและเธอคงมีโอกาสสานต่อสัมพันธภาพที่ดีระหว่างกัน ความห่างไกลทำให้ความรู้สึกเดิมๆเริ่มเปลี่ยนแปลง นานเข้ากลับกลายเป็นความห่างเหิน ....และสุดท้ายเมื่อเธอบอกว่า อยากจะขอทำงานหาประสบการณ์ที่ฝรั่งเศสสักพักหนึ่งหลังจากที่เรียนจบ ติณณ์ธรก็รู้ว่า..ระหว่างเธอกับเขา มีแค่คำว่า"เพื่อน" เท่านั้นที่หลงเหลืออยู่ จากคุณ : teansri - [ 17 พ.ค. 51 04:07:23 ]

ความคิดเห็นที่ 5 "คุณปุณ ผมจองห้องแฟมมิลี่ไว้นะครับ ตอนแรกตั้งใจว่าจะจองห้องเดี่ยวสองห้อง แต่พอดีห้องที่ว่างอยู่ห่างกันหลายชั้น ผมเลยเปลี่ยนใจ " ติณณ์ธรเรียกชื่อเล่นของเธอ ขณะหันไปมองหน้าหญิงสาวที่นั่งมาด้วยกันในรถ "แต่ไม่ต้องกลัวนะครับ ห้องแฟมมิลี่จะมีประตูกั้นกลาง ผมสัญญาว่าจะไม่เผลอตัวนอนผิดห้องแน่นอนครับ" เขาแกล้งพูดกระเซ้าปุณณมาสเล่น เมื่อเห็นเธอเงียบไปเล็กน้อย "ไม่กลัวหรอกค่ะ ถ้ากลัวก็คงไม่มา" เธอตอบกลับ พร้อมทั้งยิ้มสบตาล้อเลียนของเขา "ผมดีใจจังเลยครับที่คุณปุณมาด้วย เห็นคุณปุนเงียบไปหลายวันผมเลยคิดว่า ความพยายามของผมคงไม่สำเร็จเหมือนเดิม" ติณณ์ธรบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง ขณะที่ปุณณมาสแกล้งมองออกไปข้างนอกรถ เมื่อชายหนุ่มหันมาสบตาเธออย่างตั้งใจ "ตอนแรกคิดว่าคงมาไม่ได้ค่ะ เพราะงานยุ่งมาก แต่พอดีเพื่อนที่ทำงานช่วยเคลียร์เวรให้ เลยโชคดีค่ะ" ปุณณมาสตอบ "ขอบคุณจริงๆนะครับ ที่ไว้ใจและให้โอกาสผมได้ใช้เวลาใกล้ชิดคุณปุณมากขึ้น" ติณณ์ธรพูด และเอื้อมมือมาเกาะกุมมือของเธอไว้ ปุณมาสดึงมือกลับช้าๆอย่างไม่น่าเกลียด ขณะที่เธอรู้สึกหวั่นไหวไปกับสัมผัสที่อ่อนโยน จากชายหนุ่มคนที่ขับรถอยู่ข้างๆ บรรยากาศของชายทะเลอ่าวนาง ช่วยผ่อนคลายความอ่อนล้าจากการทำงานของหนุ่มสาวทั้งสองได้มาก อาหารมื้อค่ำผ่านไปอย่างเอร็ดอร่อย ติณณ์ธรรับประทานอาหารได้มากกว่าปกติ ซึ่งอาจจะเป็นเพราะอาหารทะเลสดๆที่เขาชื่นชอบ หรือเพราะหญิงสาวที่นั่งร่วมโต๊ะอาหารก็เป็นไปได้ การพูดคุยที่สนิทสนมและตรงไปตรงมาของชายหนุ่ม ทำให้ปุณณมาสได้สัมผัสตัวตนที่แท้จริงของเขามากขึ้น นอกจากความสุภาพอ่อนโยนแล้ว ผู้ชายคนนี้ยังทำให้เธอรู้สึกไว้วางใจ จนหญิงสาวเกือบจะเอ่ยปากเล่าความอัดอั้นในใจให้เขาฟัง ปุณณมาสนอนพลิกตัวไปมาหลายรอบ พยายามจะข่มตาหลับ หลังจากนาฬิกาบอกเวลาล่วงเลยเข้าสู่วันใหม่ การทำงานที่เหน็ดเหนื่อยมาเกือบทั้งวัน รวมทั้งการเดินทางมาที่นี่ ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกง่วงนอนสักนิดเดียว หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียง เปิดประตูอย่างเบามือที่สุด ด้วยเกรงว่าจะเป็นการรบกวนชายหนุ่มที่นอนอยู่ห้องติดกันได้ หญิงสาวรู้สึกดื่มด่ำกับธรรมชาติยามค่ำคืน ที่เธอมองเห็นจากระเบียงด้านหน้าของห้องพัก แสงจันทร์นวล สาดกระทบผิวน้ำทะเลเป็นประกายสีทอง ดูงดงามยิ่งนัก ดาวนับร้อย ที่ส่องแสงระยิบระยับอยู่บนท้องฟ้า ทำให้ค่ำคืนมีเสน่ห์มากขึ้น ปุณณมาสจ้องมองดาวดวงน้อยดวงหนึ่ง ที่เจิดจรัสแสงกว่าดวงอื่นใดบนท้องฟ้า พลางนึกถึงสิ่งมีชีวิตน้อยๆ ที่เธอต้องสูญเสียไปเมื่อสามปีก่อน ป่านฉะนี้ลูกของแม่จะเป็นอย่างไรบ้างนะ....หญิงสาวครุ่นคิด "ดึกแล้วนะครับ ลมทะเลก็แรง ระวังจะไม่สบายเอานะครับ" เสียงทักเบาๆจากชายหนุ่ม ที่มายืนข้างหลังเธอ ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ทำให้ปุณณมาสสะดุ้งเล็กน้อย หากแต่น้ำเสียง ที่แสดงถึงความห่วงใยของเขา ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นในหัวใจอย่างประหลาด "ดิฉันทำเสียงดังรบกวนคุณหรือเปล่าคะ"  ปุณณมาสถามอย่างเกรงใจ "เปล่าครับ ผมยังนอนไม่หลับเลยนะครับ สงสัยคงจะแปลกที่มากกว่า" เขาตอบ พลางคิดในใจว่า จะให้เขานอนหลับได้อย่างไร เมื่อเขามัวแต่คิดถึงเธออยู่ตลอดเวลา รู้ว่ามีเธอนอนอยู่ใกล้ๆอีกห้องหนึ่ง ได้ยินเสียงเธอพลิกตัวไปมาตลอดทั้งคืน เกือบจะได้ยินแม้กระทั่งเสียงหายใจและเสียงเต้นของหัวใจเธอ "คุณปุณล่ะครับ นอนดึกอย่างนี้ทุกคืนหรือเปล่าครับ" เขาถามเมื่อเห็นว่าหญิงสาวตรงหน้า ไม่มีท่าทีว่าจะง่วงนอนแต่อย่างใด "เปล่าค่ะ อาจจะรู้สึกแปลกที่เหมือนคุณติณณ์ก็ได้ค่ะ" เธอตอบเหมือนเขา พร้อมกับหัวเราะเบาๆเมื่อหาคำตอบที่ดีกว่านี้ไม่ได้ ติณณ์ธรมองรอยยิ้มที่เขาเห็นไม่บ่อยนักของหญิงสาวตรงหน้าอย่างมีความสุข ใบหน้าเรียวงามรูปไข่ แต่งแต้มด้วยริมฝีปากอิ่มเรื่อสีชมพู จมูกโด่งได้รูปและดวงตาเศร้าๆคู่นั้น ทำให้เธอดูมีเสน่ห์ยิ่งนัก ปุณณมาสแสร้งมองออกไปนอกระเบียง เมื่อรู้ว่าชายหนุ่มกำลังจ้องมองเธอ แสงไฟลิบๆจากเรือของชาวประมงที่เรียงรายตรงเส้นขอบฟ้า ช่วยประดับประดาท้องทะเลยามค่ำคืนให้มีชีวิตชีวา แลดูไม่เงียบเหงานัก ติณณ์ธรอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าหญิงสาวที่ยืนอยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อม พยายามหลบสายตาของเขา คล้ายดั่งไม่ต้องการรับรู้ความรู้สึกใดๆที่เขามีต่อเธอมากมายนัก "พระจันทร์เต็มดวงคืนนี้ สวยจังเลยนะครับ" เขาเอ่ยขึ้น "อ๋อ..ค่ะ วันนี้ขึ้นสิบห้าค่ำนี่คะ พระจันทร์เลยเต็มดวง ดูงดงามเชียวค่ะ" เธอบอก "อืมมม..แต่ผมว่า..คงสวยสู้พระจันทร์ดวงที่อยู่ใกล้ๆผมตรงนี้ไม่ได้หรอกครับ" ติณณ์ธรพูด ขณะที่เธอหันกลับมามองเขาอย่างงงๆ "คะ???" ปุณณมาสไม่เข้าใจคำพูดของเขา "ปุณณมาส ..แปลว่า พระจันทร์เต็มดวงไม่ใช่เหรอครับ และผมก็มั่นใจว่า พระจันทร์ดวงนี้ สวยงามกว่าดวงที่ลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้านั่นหลายเท่านัก" เขาพูด พร้อมทั้งเอื้อมมือไปปัดปอยเส้นผมเบาบาง ที่ปลิวยามต้องลมออกจากใบหน้าของหญิงสาว ชายหนุ่มเลื่อนมือมาเชยคางมนของเธอไว้ พร้อมทั้งมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ ราวกับกำลังค้นหาความจริงอะไรสักอย่าง "คุณไม่รู้จริงๆเหรอครับ คุณปุณ ว่าผมรู้สึกอย่างไรกับคุณ...บอกสิครับ.. ถ้าไม่รู้ผมจะได้พูดดังๆให้คุณได้ยิน" เขากระซิบถาม โดยที่ปุณณมาสตั้งตัวไม่ทัน ลมหายใจอุ่นๆ สัมผัสที่อ่อนโยนและสายตาที่เต็มไปด้วยพลังจากเขา ทำให้เธอรู้สึกราวกับมีผีเสื้อนับร้อยตัวบินวนเวียนอยู่รอบๆตัวเธอ หญิงสาวหลับตาลง เมื่อติณณ์ธรจุมพิตอย่างแผ่วเบาบนหน้าผากของเธอ ติณณ์ธรดึงร่างบางที่ยืนนิ่งเข้าไปกอด ซบหน้าลงบนเรือนผมนุ่มสลวยของเธอ เขาอยากจะบอกให้เธอรับรู้ว่า ความรู้สึกที่เขามีให้เธอนั้นมากมายเพียงใด แต่ทว่าปฏิกิริยาที่นิ่งเงียบของหญิงสาวในอ้อมแขนของเขา ทำให้ชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจยาว อย่างไม่เข้าใจว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ หรือว่าเธอจะรู้สึกอะไรกับเขาบ้างไหม " คุณปุณ..บอกผมหน่อยได้มั้ยครับ ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ " ชายหนุ่มถามเบาๆ ลมทะเลที่พัดผ่านมาทำให้หัวใจของเขาเริ่มเหน็บหนาว ทำไมเขาจะต้องทุ่มเท ห่วงใยความรู้สึกของผู้หญิงคนนี้ คนที่เขาเพิ่งรู้จักไม่นานนัก ผู้หญิงคนที่ไม่เคยแสดงความรู้สึกใดๆกับเขาออกมาเลยสักครั้งเดียว "ให้โอกาสผมได้รับรู้บ้างสิครับ ...ว่าคุณรู้สึกอย่างไร ..อย่าปล่อยให้ผมต้องรอไปนานกว่านี้เลยนะครับ" ติณณ์ธรคลายอ้อมแขนออกเล็กน้อย มองสบตาเธออย่างขอคำตอบ ปุณณมาสพยายามที่จะเรียบเรียงคำพูดที่อยู่ในใจของเธอ สายตาอ้อนวอนที่รอคำตอบของเขาทำให้หญิงสาว อยากจะบอกเขาเหลือเกินว่า เธอมีความสุขมากเพียงใดยามเมื่ออยู่ในอ้อมแขนที่อบอุ่นและปลอดภัยของเขา และที่สำคัญเธอ...... "ฉันรักคุณค่ะ" เธอเผลอตอบเขาไปเหมือนคนกำลังละเมอ "ฉัน..." เธอพยายามที่จะเอ่ยคำพูดอีกหลายคำออกไป หากแต่ใบหน้าที่ก้มต่ำลงมา พร้อมกับริมฝีปากอุ่นจัดของเขาที่ประทับลงบนริมฝีปากเธอ  ทำให้ปุณณมาสแทบจะไม่ได้ยินว่าตนเองพึมพำอะไรออกไปบ้าง หญิงสาวรู้สึกเหมือนคนกำลังจะขาดอากาศหายใจ เมื่อติณณ์ธรกระชับอ้อมแขนของเขาให้แน่นขึ้น "ผมรักคุณนะครับ...คุณปุณ" ชายหนุ่มกระซิบบอกชิดริมฝีปากเธอ หลังจากที่พยายามหักห้ามใจตัวเองไม่ให้รุกล้ำเธอไปมากกว่านี้ ปุณณมาสรู้สึกเหมือนสติสัมปชัญญะยังกลับมาไม่ครบสมบูรณ์ หญิงสาวยังคงยืนซบหน้า อิงแอบอกอุ่นของเขาไว้ พลางคิดว่า หากเธอหยุดเวลาไว้แค่ตรงนี้ได้ก็คงจะดี เวลาที่เธอมีความสุขที่สุด เวลาที่เธอรู้ว่ายังมีใครอีกคนหนึ่งรักเธอ เวลาที่เธอตัดสินใจบอกรักเขาไป โดยไม่ต้องคอยปิดบังความรู้สึกที่มีต่อเขาอีก อีกแล้วสินะ....เธอรักใครบางคนได้...มากกว่ารักตัวเองเสียอีก หรือเธอจะยอมเดินกลับไปตามถนนสายเดิม .....รักที่ปราศจากเหตุผล ...รักด้วยหัวใจเพียงอย่างเดียว รักโดยไม่คำนึงถึงความทุกข์ ที่ตัวเองจะได้รับในภายหน้า หรือว่าเธอจะยอมสูญเสียเขาไปตั้งแต่ตอนนี้..ดีกว่าปล่อยให้ความเจ็บปวดนั้นเกินกว่าจะเยียวยา ปุณณมาสผละจากอ้อมแขนของติณณ์ธรอย่างเงียบๆ มองหน้าเขานิ่งอยู่นาน ก่อนที่จะตัดสินใจเอ่ยปากกับเขาว่า "ดิฉัน...มีเรื่องอยากจะบอกคุณค่ะ" โปรดติดตาม ตอนที่2 ตอนจบนะคะ แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 51 15:57:00 แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 51 05:18:18 แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 51 04:16:17 จากคุณ : teansri - [ 17 พ.ค. 51 04:14:01 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ้าว ซะงั้น มีติดตามตอนต่อไป แง๊วววว จากคุณ : ข้าวโพดแมวติสต์แตก - [ 17 พ.ค. 51 08:58:20 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ถือเป็นเรื่องสั้นระดับยาวนะคะ  ศิลปากรค่ะ ส่วนคำอื่น ๆ เห็นแว้บ แว้บ เหมือนกัน แต่ไม่ทันจดจำ ติตามความรักแฝงเศร้านี้ต่อไปค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 17 พ.ค. 51 10:47:42 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่าว ตัดโฆษณาตอนสำคัญพอดี จากคุณ : ฮิปโปร้อยฝัน - [ 17 พ.ค. 51 11:16:20 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แรม 15 ค่ำ เป็นคืนเดือนมืดนะครับ ถ้าพระจันทร์เต็มดวง เป็นวันเพ็ญ ขึ้น 15 ค่ำครับ แก้ไขเมื่อ 18 พ.ค. 51 11:16:39 จากคุณ : pajamit - [ 17 พ.ค. 51 13:12:33 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาขอบคุณไว้ก่อนนะคะ.. คุณ ข้าวโพด..ตอนนี้กำลังตรวจทาน ตอนที่2 ค่ะ อย่าเพิ่งเบื่อนะคะ อีกสัก 2 วันแวะมาใหม่นะคะ คุณทิกิ คะ ขอบคุณนะคะที่ติ เรื่องคำผิด นี่ขนาดเขียนไป อ่านกระทู้วิธีการผันอักษรทั้ง 5 เสียงของคุณทิกิ ไปแล้วนะคะ  แต่ทำไมไม่เฉลียวใจว่าศิลปกร  เขียนอย่างนี้....โชคดีที่ไม่ได้เรียนที่นี่ ไม่งั้นคงโดนอาจารย์ที่สอนให้พรแน่ๆ คุณฮิปโปร้อยฝันคะ ที่ตัดโฆษณาเพราะว่าไม่มีละครให้ออกอากาศต่อค่ะ อิอิอิ  คงอีก สัก 2 วันค่ะ คุณpajamit คะ ตอนแรกก็คิดๆอยู่เหมือนกันว่าจะเอาข้างขึ้น หรือข้างแรม แต่รู้ว่าเต็มดวงแน่ๆ แต่ไม่ได้สงสัยว่าถ้าข้างแรมจะมืดมาก..อืมมม อันนี้ต้องโทษในความไม่ฉลาดของตัวเองเลยค่ะ. %%%%%%%%% แก้ตามที่แนะนำแล้วค่ะ%%%%%%%%% ขอบคุณมากนะคะ กำลังรอท่านอื่นๆมาติติงอีกนะคะ เพราะดูๆแล้วน่าจะมีข้อควรแก้ไขเยอะเชียวค่ะ จากคุณ : teansri - [ 17 พ.ค. 51 16:09:18 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มารออ่านด้วยคนค่ะ ^^ จากคุณ : บุปผาหยกไร้ใจ - [ 17 พ.ค. 51 17:04:12 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ไม่เคยเขียนนิยายเองสักที แต่เป็นนักอ่านตัวยง กำลังรอตอนจบค่ะวันหลังคุณเทียนสีอาจเจอคู่แข่งนะคะ จากคุณ : ดวงตาสวรรค์ - [ 17 พ.ค. 51 18:32:45 A:61.19.67.40 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 เปียโน ว่าแต่ สอนมหาวิทยาลัยเนี่ย มันไม่ได้เห็นโลกภายนอกขนาดนั้นเลยหรือนี่ จากคุณ : scottie - [ 17 พ.ค. 51 19:08:35 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มาอ่านครับ พล๊อตสำคัญอยู่ตรงเพลงแสงจันทร์หรือครับ (Diamonds and  Rust) อยากฟังจัง  คุณเทียนสีมีลิงค์เพลงที่ว่าหรือเปล่าครับ จากคุณ : ปฤษณะ - [ 17 พ.ค. 51 19:58:59 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณค่ะคุณscottie ที่ให้คำแนะนำ...เรื่องสอนที่มหาวิทยาลัย ตั้งใจแค่อยากจะเปรียบเทียบว่า สอนนานไปแล้ว น่าจะเปลี่ยนอะไรใหม่ๆบ้าง แต่อาจจะใช้ประโยคไม่เหมาะสมเลยดูหนักไปค่ะ คุณปฤษณะคะ พล็อตสำคัญ ต้องติดตามค่ะ เฉลยไม่ได้นะคะ อิอิ ลิ้งค์เพลงนี้ตั้งใจว่าจะใส่ไว้ตอนที่2 ค่ะ แต่ถ้าอยากฟังตอนนี้.. ได้เลยค่ะ แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 51 20:46:50 แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 51 20:45:33 จากคุณ : เทียนสี (teansri) - [ 17 พ.ค. 51 20:44:24 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อันนี้ diamonds and rust http://www.imeem.com/fated-secrets/music/7lA3PCUQ/blackmores_night_diamonds_and_rust/ ส่วนบทเพลงพระจันทร์ ที่ใช้ตั้งชื่อเรื่อง หมายถึง เพลงนี้ค่ะ เป็นเปียโนบรรเลงค่ะ http://www.imeem.com/groups/jH_zLlZ-/music/ux3q0Asp/betsy_sise_star_song_with_cello/ แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 51 20:57:22 แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 51 20:49:43 แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 51 20:48:48 จากคุณ : teansri - [ 17 พ.ค. 51 20:47:20 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มาอ่านค่ะ :) ชอบเพลง Diamond and Rust ของ Bob Dylan ที่ Blackmore's Night เอามาทำใหม่เหมือนกันค่ะ ขออนุญาตเอาคลิปเพลงนี้วางไว้ให้เลยนะคะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 17 พ.ค. 51 20:54:06 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อ้าว คุณปิยะรักษ์ เอามาวางให้ถึงที่.....ขอบคุณมากเลยค่ะ จากคุณ : teansri - [ 17 พ.ค. 51 21:00:35 ]

ความคิดเห็นที่ 19 แวะมาฟังเพลงอีกทีค่ะ ศิลปากรค่ะ ไม่ใช่ ศิลปกร แหะ แหะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 17 พ.ค. 51 22:59:44 ]

ความคิดเห็นที่ 20 งานนี้สงสัยว่า หมอคงไม่รับเย็บ(หน้าแตก) ค่ะคุณทิกิ....เอาเป็นข้ออ้างได้มั้ยคะว่ามาอยู่เมืองนอกนาน เลยลืมค่ะ...(แบบว่าพยายามหาข้อแก้ตัวแบบน้ำขุ่นๆค่ะ....เพราะว่าอาย..มาก) จากคุณ : teansri - [ 17 พ.ค. 51 23:13:45 ]

ความคิดเห็นที่ 21 มาต่อไวๆนะคะ จากคุณ : Mneme (Mnemosyne) - [ 17 พ.ค. 51 23:32:33 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ท่าทางจะเศร้าหรือเปล่าเนี่ย...รอตอนต่อไปค่ะ ^^ ป.ล. เข้ามา edit เพื่อบอกว่า ชอบเพลงบรรเลง http://www.imeem.com/groups/jH_zLlZ-/music/ux3q0Asp/betsy_sise_star_song_with_cello/ มากๆๆๆ ค่ะ เอิ่ม...ฟังแล้วเศร้าดีเหลือเกินค่ะ อืม...เสียง เชลโลที่สอดประสาน...ก่อเกิดอาการเหงาแบบบีบหัวใจอ่ะ อืม... แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 51 03:01:34 จากคุณ : TATOO - [ วันวิสาขบูชา 02:52:50 ]

ความคิดเห็นที่ 23 สวัสดีค่ะ คุณ Mneme (Mnemosyne) ตอนต่อไปกำลังจะแปะในอีกไม่นานนี้แหละค่ะ คุณ TATOO คะ ดิฉันก้ชอบเพลงนี้มากกกกกกกกกกกก เหมือนกัน ฟังแล้วเศร้าจับใจ  แต่ว่าถ้าได้อ่านตอนจบแล้วจะรู้ค่ะว่าทำไม...อืมมม ไม่เฉลยดีกว่าค่ะ....รอนิดหนึ่งนะคะ เพราะคนเขียนก็เริ่มจะเศร้าแล้วล่ะค่ะ.....เฮ้ออ แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 51 04:26:20 จากคุณ : teansri - [ วันวิสาขบูชา 04:22:55 ]