ความคิดเห็นที่ 1 14. เหมืองมังกร (ครี่งหลัง) รามิตและมัสลินถูกนำตัวมายังอาคารเดิม คราวนี้ไม่มีการต้อนรับด้วยคมเขี้ยวอีก ข้าจัณฑบาทกลุ่มใหม่ที่มาถึงพร้อมกับเทพมังกรนั้นคล้ายจะเป็นคนละเผ่าพันธุ์กับที่อยู่ตามใต้ดิน พวกที่มาใหม่นั้นท่าทางไม่ค่อยดุร้ายและดูเป็นลักษณะของทหารอารักขามากกว่า จัณฑบาททั้งหมดแต่งกายปกปิดมิดชิดเฉกเช่นเดียวกับเครื่องแบบของมันที่ต้องสวมยามเมื่ออยู่ในมายาเล เมืองเหนือพิภพบาดาล วาฬากลายร่างมาเป็นเทพบาดาลผ๙้สง่างามดุจเดิม หลายครั้งที่เขาหันมาทางรามิตคล้ายจะบอกข้อความบางอย่างหากทว่าไม่มีโอกาสพอเหมาะ จวบจนเขาเดินนำคนทั้งคู่เข้ามาในห้องโถงเขาก็ยังมิได้สบโอกาสบอกกล่าวข้อความนั้นอยู่ดี ในห้องกว้างนั้นปรากฏร่างของคนผู้หนึ่งยืนที่ปลายสุด รามิตขมวดคิ้ว เพราะคิดว่าคนๆ นี้น่าจะกำลังอยู่ในภาวะวุ่นวายในมายาเลไม่ใช่หรือ? “สวัสดีอีกครั้งรามิต...ยินดีต้อนรับสู่เหมืองมังกร” บุรุษนั้นกล่าว ด้วยท่าทีและน้ำเสียงที่รามิตจำได้ว่าเป็นบุคลิกที่เขาเคยแสดงเมื่อพบปะกันในโถงระเบียงระหว่างงานจุดพลุไฟ “ท่านวาริช...” แม้จะไม่พอใจ แต่รามิตก็จำต้องถวายคำนับต่อข้าหลวงใหญ่แห่งมายาเล ส่วนมัสลินย่อตัวทำความเคารพแบบเดียวกับเทพี เมื่อยืดกายขึ้นเธอก็ถอยมาหลบด้านหลังเด็กหนุ่มและเอื้อมมือมาแตะข้อศอกเขาเบาๆ อย่างต้องการคนคุ้มกัน รามิตเหลือบมองไปทางวาฬา หากชายหนุ่มหยุดตัวเองไว้ที่กรอบประตูด้านหลัง ท่าทีเมินเฉยคล้ายไม่รู้จักกับเขามาก่อน วาริชเอ่ยขึ้นช้าๆ “ข้าเคยได้ยินชื่อของเจ้าตั้งแต่ตอนที่จอมเทพรัตติกาลได้รับแต่งตั้งเป็นโลกาธิบดี” เขาหยุดนิดหนึ่งจึงกล่าวต่อ “...ว่าเจ้านั้น แม้เป็นเพียงมนุษย์แต่ก็อาจเป็นถึงศิษย์เอกของจ้าวปราสาทตะวันตก แต่ในตอนนั้นข้ายังขลาดเขลาเบาปัญญานัก ไพล่คิดว่าเจ้าเป็นเพียงเด็กมนุษย์ตัวจ้อยที่สำคัญตนผิด...แต่ทว่า” เขาเสมองออกไปนอกหน้าต่างที่บัดนี้ยังคงเกิดความโกลาหลและร่องรอยความเสียซายที่มาจากเวทรัตติกาล “ใต้บาดาลที่ลึกขนาดนี้ กระทั่งจ้าวเทวาทิศในอดีตยังต้องสิ้นฤทธิ์มาแล้ว แต่เจ้ายังสามารถเรียกใช้เวทแห่งบุราทิศอันเป็นเวทเหนือพิภพมาใช้ได้ จึงนับว่าข้ามองคนพลาดไปอย่างมหันต์” จากนั้นเขาตบมือเป็นจังหวะสองครั้ง คาชา ข่านก็ปรากฏกายมาอีกทางประตูหนึ่ง ดวงตาวิบวับดุจจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ของเขาเสมองมาทางรามิตนิดหนึ่ง ก่อนจะหันไปทำความเคารพอย่างอ่อนน้อมกับวาริช “ขอบใจมากท่านคาชา...” นายโจรในคราบพ่อค้ามังกร ยืดกายขึ้นเต็มความสูง อีกครั้งที่บุรุษที่กักขฬะราวกับอันธพาลชั้นสวะ กลับสามารถยืนข่มคนอื่นๆ ในห้องได้อย่างน่าประหลาด “ไม่ขอรับ ข้าน้อยต้องขอบคุณท่านข้าหลวงถึงจะถูกเพราะว่าข้าน้อยแค้นใจเจ้าเด็กนี่นัก ที่บังอาจมาลูบคมข้าในครั้งก่อน อีกทั้งที่การณ์สำเร็จลุล่วงจนสามารถพารามิตมาถึงเขตเมืองเก่าได้ เป็นเพราะความร่วมมือจากลูกชายท่านด้วย...” “ท่าน!” มีเสียงร้องห้ามจากคนที่ยืนเงียบๆ อยู่ด้านหลังรามิต หากทว่าคาชากลับไม่สนใจ ที่ตนเปิดเผยความลับของอีกฝ่าย เขากล่าวต่อ “หวังว่าสัมปทานเขตการค้ามังกรในแดนใต้ของสมาพันธ์คงได้รับการเห็นชอบจากท่านต่อไป” วาริชไม่กล่าวตอบเพียงแต่ส่งสัญญาณมือให้ข้าจัณฑบาทตนหนึ่งมอบม้วนกระดาษที่ประทับครั่งผนึกอย่างดีส่งให้แก่พ่อค้าโจร เขาแทบจะปิดบังความยินดีปรีดาแทบไม่มิด แต่แล้วในขณะที่เขากำลังจะเก็บม้วนสารนั่นเอง มันกลับทำหลุดมือสารที่พันรอบกระบอกไม้จึงกลิ้งหลุนๆ มาทางรามิต คาชาเดินตามมาเก็บอย่างไม่เร่งร้อน หากทว่าในขณะที่เขากำลังยืดกายขึ้น เขาถือโอกาสนั้นบอกกล่าวคำหนึ่งกับรามิต จากคุณ : run saya - [ 17 พ.ค. 51 23:06:08 ]

ความคิดเห็นที่ 2 คำนั้นมีเพียงพยางค์เดียว ‘หนี’ ในขณะที่มันพูดด้วยเสียงเบายิ่งกว่ากระซิบ ประกายตาของนายโจรใหญ่ก็มิได้แฝงเล่ห์กระเท่ หากชั่วแว่บเดียวเท่านั้นเมื่อมันทำทีเป็นเก็บสารเข้าไว้กับตัวอย่างดี คาชาก็หันกลับมาค้อมกายลงทำความเคารพอย่างสุดเยียดด้วยความสวยงาม หากแฝงไว้ด้วยท่าทีประชดประชัน “ข้าน้อยต้องขอตัวก่อน” หากทว่าเมื่อครั้นจะเดินออกจากห้อง วาฬากลับขวางไว้ด้วยความที่ไม่พอใจที่อีกฝ่ายไม่รักษาสัญญา แต่ยังไม่ทันที่คาชาจะแกล้งโอด วาริชรีบพูดขึ้น “วาฬา...ปล่อยเขา” จากนั้นบุรุษทั้งสองหยุดมองหน้ากันเพียงครู่ ในที่สุดเทพมังกรก็คล้ายยอมจำนน หลีกทางให้ คาชาไม่รอช้าเดินส่ายอาดๆ จากไปโดยไม่หันกลับมา พลางฮัมเพลงไปด้วยอย่างสบายอารมณ์ เป็นครั้งแรกที่เทพจอมสำราญอย่างวาฬา อยากจะใช้ร่างแปลงฉีกเนื้อใครบางคนจริงๆ แม้จะยังแปลกใจความหมายนัยของคาชา แต่สาวกของปราสาททมิฬก็ไม่ได้ให้ความสนใจนัก เนื่องจากสมาธิทั้งหมดของเขาอยู่กับฝ่ายตรงข้ามที่กำลังประจันหน้ากันมากกว่า วาริชไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายเอ่ยปากถาม ว่านี่คือเรื่องราวใดกัน เขาพูดออกมาก่อนด้วยความชิงชัง “นึกไม่ถึง ว่าข้าจะต้องมาเป็นคนพูดประโยคนี้” ข้าหลวงใหญ่แห่งมายาเลถอนใจยาว พลางมองไปที่บุตรชาย วาฬาพยักหน้าช้าๆ “หากเจ้ายอมรับทำภารกิจหนึ่งให้ข้า...ข้ายินดีจะเขียนคำประกาศขออภัยแก่เจ้าแสดงต่อท่านจอมเทพ” “ข้ามิได้ทำสิ่งใด..ไฉนต้องยอมรับคำอภัยจากท่าน?” รามิตสวนกลับ “รามิต” วาฬารีบกล่าวเตือนเบาๆ “ฟังคำของข้าหลวงใหญ่ก่อน ค่อยตัดสินใจ ชีวิตของท่านทิวากาลขึ้นอยู่เจ้า” เมื่อนั้นสาวกดำแห่งปราสาทตะวันตกหันแววตาวาวโรจน์มาทางคนพูด คล้ายจะบอกว่า อีกฝ่ายก็ยังติดหนี้เขาอยู่โดยยังไม่ชำระ หากแรงบีบจากมือของมัสลินทำให้รามิตเปลี่ยนใจ เขาจึงกล่าวถาม “หากพวกท่านมีทางช่วยท่านทิวากาล จากคำสาปหนังมังกรได้ ข้ายินกระทำโดยไม่ต้องการรับคำอภัยใดๆ เป็นสิ่งตอบแทน” อีกครั้งที่วาฬาแกล้งกระแอมเมื่อฟังวาจาหาญกล้าของสาวกดำ ส่วนใบหน้าของวาริชนั้นบัดเดี๋ยวสีเขียว บัดเดี๋ยวสีแดง ถึงกับลมออกหูพูดไม่ออก “ชะ...ไอ้เด็กตัวน้อย...อย่านึกนะว่า...” “ท่านพ่อ ขอให้ข้ากล่าวต่อเอง” วาฬารีบก้าวเท้ามาเจรจาแทนที่ ทันทีที่เห็นว่าชักไม่เข้าท่าแล้ว ด้วยเข้าใจในความเป็นคนหน้าใหญ่ของบิดาดี ข้าหลวงแห่งมายาเลทำทีฮึดฮัดในคราวแรก แต่ก็ยังยอมเดินฉากไปยืนกอดอกอยู่ริมผนังด้านหนึ่ง วาฬาลอบระบายลมหายใจยาว “คำสาปหนังมังกรคือประตูเมืองบาดาลที่ถูกปิดตายเมื่อพันปีก่อน” เขาอธิบายช้าๆ “ตามปรกติวิธีเข้าเมืองเก่ามีเพียงต้องเข้าทางธารน้ำใต้ดินที่แสนอันตรายเพราะต้องเสี่ยงภัยกับฝูงพรายน้ำ และต้องพึ่งพาพวกจัณฑบาท ดังนั้นมายาเลจึงเหลือเพียงทวารเพียงสามชั้น” รามิตนึกถึงคำพูดที่ตรงกันของคาชา ข่าน จากนั้นเขาก็กล่าวขึ้นราวกับอีกฝ่ายเป็นคนแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จัก “หากท่านทิวากาลไม่ชิงพูดคำสาบานก่อน ข้าคงกลายเป็นบุรุษบูชายัญไปแล้ว...ดูจากที่พวกท่านวางกลไว้แต่แรก เพียงเพราะอยากให้ข้ามาทำลายหนังมังกร เปิดประตูล้างคำสาปให้พวกท่านแค่นั้นหรือ?” จากคุณ : run saya - [ 17 พ.ค. 51 23:08:14 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มีเสียงตวัดสูงดังมาจากข้าหลวงใหญ่แห่งมายาเล แต่วาฬายังคงอธิบายต่อ “นานนับหลายร้อยปีแล้วที่ไม่มีใครสามารถเปิดประตูที่ปิดตายนั่นได้ เพราะคำสาปไม่ยอมรับบุรุษเมธ แต่เพิ่งจะมีครั้งนี้ที่...ข้าขอโทษที่บอกรายละเอียดกว่านี้ไม่ได้ แต่การที่ท่านทิวากาลเป็นเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องที่เราคาดการณ์ไว้” “แสดงว่าพวกท่านต้องการให้รามิตเป็นบุรุษเมธแต่แรก พวกท่าน...ท่านช่างอำมหิตและแสนเจ้าเล่ห์นัก” มัสลินที่หลบอยู่ด้านหลังรามิตโพล่งขึ้นมาด้วยความเหลืออด แม้เธอจะเพิ่งพบรามิตไม่นาน แต่เด็กหนุ่มก็ช่วยเหลือเธออย่างจริงใจ ทั้งๆ ที่ตอนแรกเธอปฏิบัติกับเขาอย่างไร้มารยาทหลายครั้ง “นั่นยิ่งไม่ใช่...” วาฬาตกใจรีบกล่าว แต่แล้วเขากลับหยุดคำพูดตนเองไว้ “ไม่ว่าเจ้าจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม ข้าไม่เคยคิดอยากจะทำร้ายเจ้ามาก่อน” เทพมังกรมองกลับไปที่รามิต เขาไม่แน่ใจว่าฝ่ายตรงข้ามจะยอมเชื่อคำพูดเขา “เมื่อคำสาปยอมรับท่านทิวากาล ทวารชั้นสี่จึงเปิดออกเพื่อรับบุรุษเมธ” รามิตนึกถึงกลุ่มหมอกประหลาดที่พันเอาร่างทิวากาลหายไป เสียงของเทพมังกรยังคงกล่าวต่อ “และหากเมื่อใดที่บุรุษเมธไปถึงทวารชั้นสุดท้าย...” วาฬาไม่กล้าพูดต่อ ด้วยเพราะตนรู้สึกเสียวหลังวูบขึ้นมา ส่วนมัสลินหน้าซีดเผือดแม้เธอจะมีปัญญาน้อยกว่านี้ก็สามารถเดาออกว่าหากไม่มีใครช่วย นายของเธอต้องเสียชีวิตในฐานะบุรุษเมธเป็นแน่ หากทว่ารามิตกลับกล่าวถามคนละเรื่อง เหมือนไม่ได้ฟังแต่ต้น “บทกลอนประหลาดที่ปรากฏขึ้นบนหนังมังกรแท้จริงคือสิ่งไร?” ดวงตาของวาฬาสว่างวาบขึ้น เขายิ้มอย่างพอใจเล็กน้อยขณะกล่าว “เจ้าช่างไม่พลาดสิ่งใดเสียจริง” ว่าแล้วก็หันไปทางบิดาตน วาริชผงกศีรษะเล็กน้อยเป็นเชิงอนุญาต “นามเหล่านั้นคือจ้าวครองประตูบาดาล...หนึ่งคือคือบุตรแห่งสายน้ำ งูน้ำผู้ครองแอ่งน้ำนม สองคือธิดาแห่งพิภพ ผู้ครองเมืองมาตี ทวารชั้นห้าแห่งบาดาล สามคือ สายหมอกร้าย หรือ...” เสียงของเทพมังกรสั่นเล็กน้อยก่อนจะกล่าวต่อ “...ผู้กินร่าง...ทั้งสามนี้คือจ้าวผู้เฝ้าประตูแห่งบาดาล ในอดีตกาลจ้าวทวารต่างมีฤทธิเกริกไกร หากน่าเสียดายนักที่ยึดถือผู้นำชั่วร้าย กลับต้องโดนโทษทัณฑ์ นับตั้งแต่นั้นเมืองใต้ดินก็ถูก...” “สี่คน” รามิตเอ่ยแทรก “น่ามีผู้เฝ้าทวารทั้งหมดสี่คน ท่านยังไม่ได้บอกคนสุดท้าย” วาฬาหรี่ตาลง จากนั้นก็ถอนหายใจ “ข้าหวังว่าเจ้าไม่ต้องไปถึงทวารชั้นสุดท้าย” เขากล่าวเสียงเบา “หลังจากโดนคำสาปผู้เฝ้าทวารทั้งหมดจึงต้องใช้ร่างเดียรัจฉานและใช้ชีวิตอยู่แต่ในซากเมืองโบราณ จนกว่า...” เมื่อกล่าวถึงตรงนี้แม้แต่วาฬาเองก็รู้สึกประหวั่นพรั่นพรึง “จนกว่าจะมีบุรุษเมธ ผู้ยินยอมใช้ชีวิตตนเป็นดั่งเครื่องสังเวย ณ ตำหนักฟองสมุทร เมื่อนั้นจ้าวแห่งบาดาล รวมทั้งผู้เฝ้าทวารและบริวารทั้งหมด จะได้รับอสิรภาพอีกครั้ง” “ตำหนักฟองสมุทร? มันคือที่ไหนกัน?” ขณะตอบวาฬาจงใจไม่มองไปที่เด็กหนุ่ม “ส่วนลึกสุดของบาดาล...คุกใต้น้ำ เจ้าอาจเคยได้ยินเรียกสถานที่นี้ไปต่างๆ นานา แต่ชื่อหนึ่งคือ ‘คุกมัจจุราช’” รามิตถอนใจยาว มองไปที่มัสลินที่บัดนี้หน้าของเธอไร้สีเลือด มือที่จับแขนของรามิต ก็สั่นระริก ในที่สุดเขากล่าวถาม “ท่านต้องการให้ข้าทำอย่างไร?” ***** จากคุณ : run saya - [ 17 พ.ค. 51 23:10:49 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แผนที่โดยทั่วไปนั้นมักจะแสดงรูปภาพของตำแหน่งเมือง สายแม่น้ำ เทือกเขาและตำแหน่งสำคัญต่างๆ หากทว่าแผนที่ที่กางอยู่บนโต๊ะนั้นกลับไม่มีส่วนใดแสดงภาพดังว่า ด้วยแม้ตัวมันจะถูกบ่งบอกโดยชัดเจนว่าเป็นแผนที่หากเป็นลักษณะที่ผิดแผลกโดยสิ้นเชิง สิ่งเดียวของแผนที่นี้แสดงคือ เหนือ – แต่มิใช่ทิศเหนือ หากแต่เป็น เหนือพิภพ แผนที่แห่งบาดาลกลับแสดงภาพตัดขวางของเมืองโบราณในอดีต บัดนี้รามิตค่อยรู้ว่าเหตุใดเมืองบาดาลจึงถูกขนานนามว่า สุญญากาศ เมืองที่เกิดขึ้นคล้ายพรายฟองน้ำ หากทว่าเป็นฟองใต้ผืนปฐพี ด้วยเมืองเหนือพิภพตามปรกตินั้นควรจะขยายตัวในแนวระนาบ หากทว่าบาดาลกลับขยายกลับลงในแนวดิ่ง..ใต้พิภพ ส่วนเดียวที่โผล่เหนือเส้นขอบน้ำขึ้นมาคือส่วนปลายยอดที่กินอาณาเขตกว้างใหญ่ที่สุดคือ ตำแหน่งที่ตั้งของมายาเล ส่วนที่ต่ำซ้อนลงมาจากมายาเลแม้จะมีขนาดเล็กกว่า หากก็ไม่มากกว่ากันเท่าไหร่นักคือ เหมืองมังกรที่ที่รามิต และเทพมังกรกำลังยืนสนทนารอบโต๊ะกลม ส่วนที่ต่ำลงมาอีกหนึ่งชั้นใต้เหมืองคือ เมืองมาตี มีลักษณะสัญฐานคล้ายเกาะกลางทะเล ใต้เมืองมาตีมีอีกสถานที่หนึ่ง ถูกระบายด้วยสีดำ หากกลับถูกเรียกว่า แอ่งน้ำนม และส่วนที่ลึกที่สุดของบาดาลถูกเชื่อมด้วยสถานที่หนึ่ง ที่วาฬาเรียกว่า ‘เสาบาดาล’ อันที่สิงสถิตย์ของ ‘คุกมัจจุราช’ ผู้เฝ้าทวารคนสุดท้ายเจ้าของตำหนักฟองสมุทร “ปรกติจ้าวทั้งสามทวารนี้ไม่ค่อยมายุ่งเกี่ยวซึ่งกันและกัน” วาฬาอธิบาย “หากนอกจากว่า...” “นอกจากว่าเกิดมีบุรุษเมธ จ้าวทั้งสามจึงต้องร่วมมือกันเพื่อนำร่างสังเวยไปยังตำหนักฟองสมุทรเพื่อล้างคำสาปให้ตนเอง” รามิตต่อให้เสร็จสรรพ จนเทพมังกรอ้าปากค้าง “เจ้าเป็นคนทำใจได้เร็วจริง” วาฬาชมเปาะ หากทว่าบัดนี้รามิตไม่ใช่คนที่เทพมังกรจะเล่นหัวได้อย่างเคย เขาหน้าเสียเมื่อเห็นแววตาที่อีกฝ่ายมองมาคล้ายมองคนแปลกหน้าคนหนึ่ง เขานึกในใจว่ากว่าจะอธิบายความจริงให้เข้าใจ อาจไม่ง่ายดังที่คาดไว้... “ต้องใช้เวลาเท่าไหร่?” ชั่วครู่หนึ่งวาฬาคล้ายลังเลที่จะตอบ “เจ็ดวัน...บุรุษเมธมีชีวิตอยู่ได้เพียงเจ็ดวัน หลังจากวันที่คำสาปเลือดปรากฏ” อาทิตย์เดียว...รามิตคิดในใจ เสมองไปที่แขนที่ใช้การไม่ได้ของตน ในที่สุดเมื่อเวลาผ่านไประยะหนึ่ง รามิตจึงพูดคล้ายเปรย “ข้ามีเงื่อนไข” เมื่อนั้นวาริชที่ยืนคุมเชิงอยู่หันขวับทำท่าจะแหวใส่ หากวาฬารีบหันไปปรามก่อนจะพยักหน้า “มือขวาองข้าจะใช้การไม่ได้อีกระยะหนึ่ง จึงเรียกใช้อาวุธไม่ได้” รามิตใช้คำพูดที่เย็นเฉียบคล้ายคนห่างเหิน “ไม่ว่าท่านจะให้ข้าทำสิ่งใดก็ตาม ข้าคงไม่อาจทำให้ได้สำเร็จภายในเร็ววัน ข้าจึงต้องการผู้ช่วย” เมื่อฟังจบวาฬาทำทีเป็นผ่อนคลายลง “ย่อมได้แน่นอน เจ้าอยากได้ผู้ใดเป็นผู้ช่วย จะเป็นข้าหรือบิดาข้าก็ได้” วาฬารีบเสนอตัวไม่ทันที่วาริชจะกล่าวห้าม หากทว่ารามิตกลับรีบปฏิเสธในทันใด เสเดินไปที่หน้าต่างบานใหญ่ “ข้าคงไม่อาจเอาคุณชายสามแห่งวังมังกรมาเป็นผู้ช่วยหรอกขอรับ ยิ่งไม่อาจเอื้อมคิดถึงข้าหลวงใหญ่แห่งมายาเล ที่ข้าต้องการคือ มังกรของข้าเพื่อเดินทางกับลูกหาบที่มือทั้งสองใช้การได้เท่านั้น” วาริชระเบิดหัวเราะเสียงก้อง ในคำขอที่แสนจ้อยร่อยของอีกฝ่าย วาฬามองกลับเป็นเชิงให้รามิตคิดใหม่ หากเด็กหนุ่มกลับย้ำคำเดิม “เจ้ารู้หรือไม่ว่าการผ่านแต่ละทวารในบาดาล...” รามิตพยักหน้า เขายังไม่ละสายตาไปจากกลุ่มคนที่เดินไปมาในเหมืองใต้ดิน ราวกับกำลังชั่งใจอะไรบางอย่าง ในที่สุดเขาละจากบานหน้าต่าง “ท่าจะยิ่งดี หากข้าได้จากคนงานในเหมืองของพวกท่าน” วาฬาอยากจะกล่าวแย้ง ว่าให้เปลี่ยนตัวเขาไปแทนเถอะเพราะอย่างน้อยเขาก็คุ้นในสภาพเมืองใต้ดิน แม้จะไม่เคยเดินทางไกลกว่าเหมืองมังกรแต่ก็นับว่ายังมีภาษีดีว่าทุกคนในที่นี้ แต่เมื่อเขามองไปที่รามิตก็พลันปะทะกับดวงตาที่แฝงเล่ห์กล ครานั้นวาฬาได้แต่นึกฉงน ข้าพลาดอะไรตรงไหน? ***** ตบท้ายบท : นั่นสินะคะ วาฬาพลาดอะไรตรงไหน? มาถึงตอนนี้อาจจะพอหายงงกันไปบ้างแล้ว แต่วาฬาและบิดาร่วมมือกันทำเช่นนี้เพื่อสิ่งใด ต้องตามอ่านกันยาวเลยทีเดียวค่ะ แต่พอจะแง้มๆ บอกได้ว่าตอนหน้าถึงครึ่งเรื่องแล้วค่ะ อันหมายความว่าภาคนี้มีทั้งสิ้นสามสิบตอนพอดีเด๊ะนั่นเอง คราวหน้ามาต่อกันในตอนที่ 15 : ลูกหาบศักดินา ค่ะ จากคุณ : run saya - [ 17 พ.ค. 51 23:14:13 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาลงชื่อคนแรกจนได้ น่าจะเป้นวาริชวางแผนเพื่อหยุดพิธีคืนร่างของจ้าวทวารทั้งสี่นะ จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) - [ 18 พ.ค. 51 03:56:32 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ้าว เพิ่งรู้ว่าวาริชเป็นพ่อวาฬา จากคุณ : scottie - [ 18 พ.ค. 51 12:33:02 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตอนที่แล้วมาช้าไปหน่อย... และคาดว่าอาจจะมาช้าอีก เพราะช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเท่าไหร่ ก็ขอบอกให้ทราบก่อนแล้วกันนะคะพี่รัณ สรุปว่าพวกบาดาลอยากถอนคำสาปหรือเปล่าเนี่ย ? เหมือนจะไม่นะ แค่คิดจะกำจัดรามิตเฉย แต่แล้วทิวากาลก็รับเคราะห์แทน แถมไม่ตายทันที ได้เป็นบุรุษเมธด้วย คำผิดค่ะ ผ๙้สง่างาม >> ผู้สง่างาม ข้ายินกระทำ >> ข้ายินดีกระทำ จากคุณ : Caje - [ 18 พ.ค. 51 15:01:56 ]

ความคิดเห็นที่ 8 วาฬา ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร รามิตควรตัดคนนี้ออกจากคำว่ามิตร เอาไว้เพียงแค่คนเคยผ่านตาก็พอครับ จากคุณ : ชัดเจนน้องนาง - [ 18 พ.ค. 51 16:15:26 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คนงานในเหมืองคนไหนน้า ที่รามิตหมายตาไว้ จากคุณ : ลูนาติก - [ 18 พ.ค. 51 20:41:46 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คนงานในเหมือง เอ น่าจะเป็นคนใกล้ตัวนะคะ แต่ว่า วาริชเป็นพ่อวาฬาหรือคะเนี่ย จากคุณ : Hexi - [ 18 พ.ค. 51 22:06:56 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หายไปนานเลยเรา- -"กลับมาแล้วค่าพี่รันแต่ยังไม่ได้อ่านเลย ท่าทางเนื้อเรื่องกำลังเข้มข้นเลยหุหุขอตัวไปอ่านตอนเก่าๆก่อนนะค่ะ แก้ไขเมื่อ 18 พ.ค. 51 22:38:56 จากคุณ : kailia - [ 18 พ.ค. 51 22:29:52 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขอให้ชาวบาดาลได้สิ่งที่คุ้มค่ากับการลงทุนถึงขนาดให้พลายน้ำมาเขมือบฝูงใหญ่และสร้างความเสียหายให้สิ่งก่อสร้างขนาดนี้ แถมความสัมพันธ์กับเทพตะวันออกจะกระทบกระเทือน ยังไม่รวมท่านเทพตะวันตกที่เป็นพี่บิ๊กอยู่ตอนนี้ แถมเทพนักรบทางเหนือด้วย หลายเจ้านะนี่ ลงทุนจัง จากคุณ : ซาลาสซา - [ 20 พ.ค. 51 16:03:40 ]

ความคิดเห็นที่ 13 วันนี้พอมีเวลาแวะมาทักทายนะคะ โอ้...ถูกใจความเห็นคุณซาลาสฯ ข้างบนมากๆ ค่ะ วิเคราะห์วิกฤตการณ์ (บ้าน) เมืองบาดาลได้ขนาดนี้ แสดงว่าตอนที่แล้วๆ มาแอบอ่านมาตลอดนี่...(ขอยกมาเลยนะคะ) "ขนาดให้พลายน้ำมาเขมือบฝูงใหญ่และสร้างความเสียหายให้สิ่งก่อสร้างขนาดนี้แถมความสัมพันธ์กับเทพตะวันออกจะกระทบกระเทือน ยังไม่รวมท่านเทพตะวันตกที่เป็นพี่บิ๊กอยู่ตอนนี้ แถมเทพนักรบทางเหนือด้วย หลายเจ้านะนี่ ลงทุนจัง" ^ ^ ถูกต้องแล้วค่ะ ลงทุนจัง...แล้วมันคืออะไรล่ะ? ถึงจะคุ้มกับต้นทุน? ติ๊กต่อก...ติ๊กต่อก... (ระเบิดเวลาเริ่มทำงานแล้ว) เดี๋ยวคนอื่นจะน้อยใจ คุณ Y4UC : เกือบถูกแต่ยังไม่เข้าเป้าค่ะ (บ๊ะ!) คุณ Scottie : สมควรดีใจไหมเนี่ย? ลองของซะแล้วตรู... คุณน้องเคจ : ขอบคุณโครงการร่วมด้วยช่วยกัน (ตรวจ) ค่ะ ทำไมมันมีทุกตอนเลยวุ้ย...ชักไม่สบอารมณ์แล้วน้า...(บ่นตัวเองค่ะ) คุณชัดเจนฯ : ท่าทางกริ้ววววแหะ...วันนี้ไม่คุยด้วยดีกว่า หนีไปตอบตอนหน้านะเจ้าคะ คุณ ลูนาติก : วันนี้ไม่มีแซว...ลืมทานยา...เย้ย...ไม่สบายหรือเปล่าคะ? คุณ Hexi : จ้า...ถูกต้องแล้วเจ้าค่ะ คุณน้องเคย์ : โอ...น่ารักมากๆ กำลังเปิดเทอมอยู่ น่าจะยุ่งๆ นะคะ อุตส่าห์ตามมาอ่านด้วย ขอบคุณค่ะ วันนี้เอาเบาะๆ แค่นี้ก่อนนะคะ จะตอบแบบยาวๆ พร้อมตอนหน้าค่ะ ปล. ถ้าไม่มีความเห็นไฟแล่บของใครบางคนมาต่อท้ายนะ แก้ไขเมื่อ 20 พ.ค. 51 18:36:49 จากคุณ : run saya - [ 20 พ.ค. 51 18:30:00 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ฮี่ๆๆๆ พูดแล้วจะหาว่าคุย ผมได้อ่านตอนนี้หลังจากที่คุณรันวางเรื่องไม่ถึงสิบนาที เพราะตอนนั้นยังไม่นอนเลย แต่ที่ไม่ได้ลงชื่อเพราะว่าอยากจะมาลงชื่อปิดกระทู้นี่เอง ฮี่ๆๆ เพราะรู้สึกว่าเท่ห์ดี คาซา โผล่มาทีมีอะไรแปลกๆดีเนอะ เป็นตัวละครที่ทีสีสันดี ชื่อ มายาเล อ่านทีไร นึกถึงเมเลเซีย ทุกที วาฬา อ่านทีไรนึกถึง (ปลา)วาฬ ทุกที วาริช อ่านแล้วนึกถึงบทละครเรื่องวานิชวาณิช (เขียนงี้เปล่าจำไม่ได้ ฮ่ะๆๆ( ตั้งข้อสังเกต มัสลินยังคงไม่ยอมปล่อยมือจากรามิตตั้งแต่ตอนที่แล้ว นี่ไงหลักฐานแอบถ่ายไว้ ....รามิตถอนใจยาว มองไปที่มัสลินที่บัดนี้หน้าของเธอไร้สีเลือด มือที่จับแขนของรามิต ก็สั่นระริก.... ดูไปดูมาคู่นี้ก็น่ารักดีนะครับ ^_________________________________________^...... จากคุณ : Psycho man - [ 21 พ.ค. 51 05:21:11 ]