ย้อนกลับไปเมื่อ 15 ปีที่แล้วสมัยที่ผมยังเรียนชั้นประถม
ผมก็คงเป็นเหมือนเด็กทั่วๆไปที่ชอบอ่านหนังสือการ์ตูน
และชอบตอบปัญหาชิงรางวัล ก็เคยส่งไปหลายครั้งแต่ก็ไม่ได้หวังว่า
จะได้รางวัลอะไรเพราะคิดว่าผู้อ่านรายอื่นต้องส่งไปมากมายอยู่แล้ว
แต่แล้ววันหนึ่ง ชื่อผมก็ได้ปรากฏอยู่ในรายชื่อผู้ได้รับรางวัล
ผมดีใจมาก รีบไปอวดพ่อกับแม่เป็นการใหญ่
รางวัลที่ได้คือ เงิน50 บาทซึ่งสมัยนั้นถือว่ามากแล้ว สำหรับเด็กอย่างผม
นับจากนั้นผมก็รอเงินรางวัลว่าจะส่งมาให้เมื่อไร
แต่ก็รอแล้วรอเล่า 1 เดือนก็เงียบ 2 เดือนก็หาย
3 เดือน ก็ยังไม่มีวี่แวว ทำให้ผมต้องเลิกหวัง และทำเป็นลืมๆไป
พอผ่านไปได้ 6 เดือน หลังจากกลับจากรร. พ่อได้ตะโกนบอก
ว่ามีจม.ถึงผม ตอนนั้น งง มาก ไม่คิดว่าจะมีใครส่งอะไรมาให้
(ถ้าเป็นปัจจุบันคงเดาได้ว่าเป็นจม.ทวงหนี้)
ยังแอบคิดในใจว่า สงสัยเป็นธนานัติมาแน่เลย
จำได้ว่าตอนนั้น แอบยิ้มแล้วรีบวิ่งไปดูปรากฎว่าเป็นซองจม.สีหวานๆ
จ่าหน้าถึง ด.ช. ... (ชื่อผม) ผมยืนถือซองแล้วตะลึงอยู่นาน นี่เป็นครั้งแรกในชีวิต
ที่มีจม.จ่าหน้าซองถึงผม พอหายงงแล้วก็เปิดอ่านและได้พบกับลายมือเล็กๆ
ของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เธอได้แนะนำตัวเองผ่านตัวหนังสือน้อยๆว่า เธออยู่ภูเกต
อายุเท่าผม เธอเจอชื่อ ที่อยู่ผมในการ์ตูน (คงเป็นเล่มที่เบี้ยวเงินผมแหละ ) เลยสุ่มเขียนจม.มา ผมยังจำข้อความได้ ว่าเธอบอกเหตุผลที่เธอชอบเขียนจม.ดังนี้ คือจะได้มิตรภาพจากเพื่อนต่างแดน แลกเปลี่ยนการสะสมแสตมป์ และใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ ผมอ่านอยู่หลายรอบ ก็ตัดสินใจตอบไป แต่เนื่องจากที่เป็นคนไม่ชอบเขียน และไม่เคยเขียนถึงใคร ก็ได้แต่ตอบไปสั้นๆอีกไม่กี่วันเธอก็ตอบกลับมา รู้สึกเธอจะดีใจมากที่ผมตอบรับมิตรภาพนี้ไว้
ในฉบับต่อๆมา ทำให้ผมรู้จักเรื่องราวของเธอมากขึ้น ข้อความในจม.นอกจากเธอจะเล่าเรื่องชีวิตของเธอ เธอยังเล่าเกี่ยวกับ ภูเกตบ้านเกิดของเธออีกด้วย ทำให้ผมตอบคำถามครูได้ว่า สะพานสารสิน อยู่ที่จังหวัดไหน ดูจากสำนวนการเขียนของเธอ
เธอน่าจะเป็นคนสนุกสนาน ช่างพูดช่างคุย มองโลกในแง่ดี และที่คิดว่าผมดูไม่ผิดคือ เธอเป็นคนที่รักและห่วงใยเพื่อนมาก สนใจรับฟังปัญหาของเพื่อน โดยสังเกตจาก เธอจะตอบจดหมายตามที่ผมเขียนทุกประโยค ซึ่งบางคราวผมอาจจะเขียนบ่นอะไรไปเรื่อยเปื่อยแบบ
ไม่คิดอะไร แต่เธอก็อ่านมันอย่างละเอียดและตอบกลับด้วยความเป็นห่วงเป็นใย พอเริ่มโตขึ้น ต่างคนต่างมีภาระหน้าที่ ผมก็ไม่ค่อยได้เขียนถึงเธอจนกระทั่งห่างหายไปในที่สุด
ในบางครั้งยังแอบคิดถึงเธออยู่แต่ก็ไม่รู้จะติดต่อเธอได้ที่ไหน เมื่อเวลาล่วงเลยมาถึงตอนผมเข้ามหาลัย วันหนึ่งผมก็ได้รับจม.จากเธออีกผมตื่นเต้นดีใจมาก คิดว่าเธอจะลืมผมไปแล้ว เธอส่งจม.มาที่คณะ เธอจำได้ว่าผมเคยบอกอยากเรียนคณะนี้เธอเลยลองส่งจม.มาที่นี่ดู ในตอนนั้น อินเตอร์เนทเริ่มเป็นที่นิยม ผมเลยให้เมลเธอไว้เธอก็ติดต่อมาถึงผมอยู่เรื่อยๆ ข้อความของเธอยังคงเดิม คือมีแต่ความห่วงใยให้กับผมอย่างสม่ำเสมอ
ตอนนี้ผมอยากบอกเธอว่า ขอบคุณมิตรภาพที่เธอมอบให้อย่างจริงใจ โดยที่ไม่หวังผลตอบแทนอะไร ถึงแม้ ตั้งแต่คุยกันมาเราจะไม่เคยเจอหน้ากันเลย แต่ผมก็รู้สึกว่าเธอคือเพื่อนสนิทที่แสนดีของผม เธอทำให้ผมรู้สึกว่าผมไม่ได้อยู่ ตัวคนเดียวในโลก อย่างน้อยก็ยังมีเพื่อนแบบเธอคอยให้กำลังใจ คอยรับฟังปัญหา และคอยประคับประคองอยู่ห่างๆผมขอบคุณหนังสือการ์ตูนเล่มนั้น ถึงแม้จะไม่ได้ส่งเงินรางวัลมาให้ผมตามกติกา แต่หนังสือกาตูนเล่มนี้ ได้ให้รางวัลที่มีค่ายิ่งกว่ารางวัลใดๆจะเปรียบเทียบได้
นั้นคือการที่ทำให้ผมรู้จักเพื่อนที่น่ารักแบบเธอ มะลิ