ความคิดเห็นที่ 1 . .มีเพื่อนเก่าเข้ามาทักทายอีกสองสามคน  พ่อตัวแสบทำตัวดีข้างๆฉัน แจกยิ้มไปทั่ว ที่หน้าประตูทางเข้าห้องจัดงาน เจ้าบ่าวเจ้าสาวยืนรับแขกอยู่ด้านหน้า อรจิต เพื่อนสาวของฉันสดสวยในชุดเจ้าสาวสีขาว   ส่วนเจ้าบ่าวใส่สูทยืนอยู่ข้างๆ “ ยินดีด้วยนะจ๊ะอร ” จะมีคำไหนเหมาะสมเท่าคำนี้ในค่ำคืนนี้ ฉันและคู่ควงจำเป็นถูกเชิญให้ถ่ายรูปร่วมกับเจ้าบ่าวเจ้าสาว   กำลังจะผ่านประตูเข้าไปอยู่แล้วเชียวตอนที่ “ เขา ” เดินเข้ามาทัก “ สวัสดีหนูรี ” คำทักทายสั้นๆ มีรอยยิ้มที่มุมปากนิดๆ  เขาพยักหน้าให้หนุ่มที่ยืนข้างๆฉัน ก่อนเดินแซงหน้าเราสองคนเข้าห้องที่จัดงาน สายลมร้อนผ่านวูบให้ได้รู้สึก “ หนูรีไปหาที่นั่งกัน ” เสียงคนข้างๆเอ่ยขึ้นเบาๆ เมื่อเห็นฉันยืนเงียบไม่เดินต่อ “ ไม่เป็นไรนะหนูรี ” “ ไม่ .. เอ่อ  ไม่เป็นไรไปหาที่นั่งกันเถอะ ” ฉันเดินไปอีกด้านของห้อง แน่นอนคนละด้านกับ “ เขา ” ที่เพิ่งผ่านไป รู้สึกร้อนบริเวณต้นคอ เหมือนมีคนจ้อง ชั่วเสี้ยวเวลาน้อยนิดฉันมองกลับหลังไปด้านที่เขาเดินไป และพลันได้สบตากับดวงตาคมคู่นั้น  สบตาเพียงแว้ปก่อนเบือนหน้ากลับ ฉันเจอเพื่อนร่วมชั้นเรียนเดียวกัน “ นิดา ” เข้ามาทักทายและฉุดไปนั่งโต๊ะเดียวกับเธอ นิดาเป็นพยาบาลอยู่ที่โรงพยาบาลประจำจังหวัด  เธอมางานพร้อมสามีและลูกสาววัยสามขวบกำลังน่ารักน่าชัง   ที่โต๊ะยังมีเพื่อนห้องเดียวกันอีกสามสี่คน  ทำให้มีเรื่องราวในอดีตมาพูดคุยกัน  มีเรื่องขำๆมาเล่า   “ เพื่อนนี่นะ ถึงไม่เจอกันนานแค่ไหนก็ยังต่อกันติด ”  ใครบางคนรู้สึกจะเป็นสุนิสาพูดขึ้น สุนิสาเป็นครูสอนที่โรงเรียนแห่งหนึ่งที่ต่างจังหวัดและโสด “ ตัวช่วย ” ที่มาด้วยดูจะสนุกสนานเป็นพิเศษ  ยิ่งเวลาถามเพื่อนถึงเรื่องเปิ่นของฉันสมัยเรียน ช่วยไม่ได้จริงๆที่ฉันเผลอขว้างค้อนไปให้สองสามครั้ง “ หนูรีเจอวุธหรือยัง  เขามาด้วยนะ ได้ข่าวเขามั้ย  ได้ยินมาว่าเขาหย่ากับภรรยาแล้วนะ ” จิตตา เพื่อนอีกคนถามขึ้น  แอบเห็นนิดาสะกิดที่แขนแต่ไม่ทัน   จิตตาถามขึ้นเสียก่อน  บรรยากาศครื้นเครงเงียบไปชั่วครู่ “ หนูดาด้า ” ลูกสาวของนิดาส่งเสียงขออาหารทาน  ทำลายบรรยากาศมาคุ  ฉันยิ้มนิดๆให้จิตตาและเพื่อนๆ   “ เจอแล้ว เห็นเดินไปด้านโน้น ” ฉันพยักหน้าไปอีกด้านของห้อง “ หนูรีทำอะไรอยู่ เพื่อนๆไม่ค่อยได้ข่าวเลย ดีนะที่อรมีเบอร์โทร.ไม่งั้นคงติดต่อหนูรียาก ” สุนิสาว่า “ โถ!เป็นเธอเองที่ไม่รู้  เพื่อนคนอื่นๆก็รู้ว่าเราทำอะไรอยู่ไหน  นิดาก็รู้ ” ฉันต่อว่า จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย (สิงห์อมบ๊วย) - [ วันวิสาขบูชา 18:18:58 ]

ความคิดเห็นที่ 2 . ตื่นนอนเช้านี้ฉันนอนยิ้มกับเสียงนกข้างนอก คิดถึงคำถามของสุนิสา  จำได้ว่าตอบเธอไปว่า “ เป็นแม่ค้าขายขนมอยู่แถว ” สุนิสาทำตาวาว  “ ไม่ยักรู้ว่าสาวอักษรฯจะกลายร่างเป็นสาวคหกรรม ” “ จะหาโอกาสไปอุดหนุนนะจ๊ะ ” เพื่อนหลายคนบอกอย่างนี้   หลังงานเลิก  ตอนจะกลับเพื่อนหลายคนถึงได้เจอกันหน้างาน มัวทักทาย แลกเบอร์โทรศัพท์กันวุ่นวาย  น่าขำที่ฉันจำเบอร์โทรศัพท์ของตัวเองไม่ได้ เพราะเก็บไว้ในเครื่องจึงไม่ค่อยจำมีเครื่องช่วยจำแทน  สมองเลยแย่   เพราะอย่างนี้ด้วยหรือเปล่านะความเจ็บปวดเก่าๆฉันจึงไม่อยากจดจำ   แต่กวินตัวช่วยที่มาด้วยกลับจำได้เขาเป็นคนบอกเบอร์โทรศัพท์ของฉันแก่เพื่อนๆแทน   นึกถึงกวินก็มีรอยยิ้มทุกที    ก่อนแยกย้ายกันเข้าบ้าน  จำได้ว่าแอบแซวเขาว่า “ ได้เบอร์โทรศัพท์เพื่อนสาวโสดของฉันมากี่คนล่ะ ” “ ไม่เห็นจะได้สักคน อ้อ!ไม่สิได้มาคนหนึ่งสาวโสด สวย น่าสน  น่ารัก ยิ่งวันนี้ยิ่งน่ารัก ” หลังคำตอบก็ตามมาด้วยสายตาวับวาว และเสียงหัวเราะของเราสองคนประสานกัน   . คิดถึงเมื่อหลายปีก่อน สาวอักษรฯที่รักการทำเบเกอรี่เป็นชีวิตจิตใจ    ไปเรียนทำขนมเพิ่ม เรียนชงกาแฟคอร์สสั้นๆ ลาออกจากการเป็นพนักงานประจำของสำนักพิมพ์แห่งหนึ่ง  เนื่องจากเกิดอุบัติเหตุกับหัวใจ ย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านที่ต่างจังหวัด  จังหวัดที่เป็นบ้านเกิด เปิดร้านกาแฟและเค้ก  รับงานแปลหนังสือ และเขียนหนังสือส่งสำนักพิมพ์เดิมบ้าง โชคดีที่บรรณาธิการสำนักพิมพ์เก่าให้ความเอ็นดู  จึงมีงานมาให้อย่างต่อเนื่อง แต่ฉันก็รับงานเท่าที่ทำไหว  ยึดหลัก “ พอเพียง ” เข้าไว้   ตอนเช้าสักเก้าโมง ขับรถไปเปิดร้านที่อยู่ในย่านคนทำงาน ปิดร้าน สองทุ่มครึ่ง ถ้าว่างจะนำงานแปลไปทำที่ร้านด้วย บางทีก็ทำขนมที่ร้าน เลิกงานทำขนมเค้กและขนมอื่นๆเพื่อนำไปร้านในวันรุ่ง ห้าทุ่มถึงตีหนี่งเขียนหนังสือเล็กน้อยแล้วเข้านอน ถ้าไม่มีงานแปลหรืองานเขียนก็จะเข้านอนสักสี่ห้าทุ่ม ตื่นแต่เช้ารดน้ำต้นไม้  ทานกาแฟอาหารเช้ากับเพื่อนบ้านที่แสนดีอย่างกวิน จะมีวันหยุดก็คือวันอาทิตย์และวันขี้เกียจ  วันไหนขี้เกียจหรือเบื่อๆก็จะไม่ออกไปร้านปล่อยให้เด็กที่จ้างไว้ดูแล   น่าเสียดายวันขี้เกียจที่ว่านานๆจะมีสักที   ชีวิตของฉัน ฉันจัดการได้ โชคดีไม่มีปัญหาทางการเงิน  ร้านกาแฟนั่นแม่และพี่สาวช่วยออกทุน เรียกว่า “ เข้าหุ้น ” กำไรดีก็แบ่งปันผลไป กำไรไม่ดีก็ไม่เป็นไร ไม่ว่า แม่กับพี่สาวคาดหวังเพียงแค่ให้ฉันมีความสุขกับสิ่งที่ทำ และมีงานทำใกล้ๆบ้าน ใกล้ๆครอบครัว  แม้จะแยกบ้านอยู่คนละหลังแต่ก็อยู่ไม่ไกลกันนักอยู่ในจังหวัดเดียวกัน อาจเป็นเพราะ “ อุบัติเหตุของความรัก ” ทำให้เกิดบาดแผล   ทำให้เป็นห่วง บางทีก็นั่งขำ  ฉันอยากบอกแม่กับพี่สาวว่าแค่ผู้ชายทิ้งไป  เมื่อหลายปีก่อน มันไม่ทำให้เจ็บปวดเรื้อรังหรอก   เจ็บน่ะใช่ แต่ไม่เรื้อรัง  ฉันไม่เก็บความทุกข์ไว้กับตัวนาน ชีวิตต้องดำเนินต่อไป    และฉันก็ไม่ได้รู้สึกเป็นปมด้อยอะไร  ไม่ได้รังเกียจเพศตรงข้าม   คนเราไม่เหมือนกัน เพศเดียวกันก็ใช่จะนิสัยเหมือนกัน   ฉันมันพวกสุขนิยม   อะไรที่จะทำให้ตัวเองมีความสุขไม่รอช้าหรอก   สุขเงียบๆเรียบๆตามแบบของฉันนี่แหละ   จะมีสุขแบบเอะอะวุ่นวายบ้างก็ต่อเมื่อนายกวินจอมกวนนั่นคอยกวนประสาท   แค่คิดถึงก็มีรอยยิ้ม   กวิน กับฉันย้ายบ้านเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านจัดสรรนี้พร้อมๆกัน เขาคุยเก่ง มีน้ำใจ  เราคุยกันถูกคอในหลายๆเรื่อง หัวเราะในเรื่องเดียวกัน สนิทกันกว่าห้าปี  เขายังมีน้ำใจสม่ำเสมอ ฉันสะบัดผ้าห่มออกถึงเวลาดำเนินชีวิตแล้ว  มัวนอนยิ้มกับเสียงนกอยู่ได้ จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย (สิงห์อมบ๊วย) - [ วันวิสาขบูชา 18:20:01 ]

ความคิดเห็นที่ 3 กิจวัตรประจำวันซ้ำๆเดิม  ต้มกาแฟไว้  อุ่นสโคนไว้ทานกับกาแฟ  ออกไปรดน้ำต้นไม้ รอหนุ่มข้างบ้านข้ามรั้วมาทานด้วย  แล้วฉันก็ยิ้มอีกเมื่อคิดถึงรั้วข้างบ้าน ที่กวินและฉันเราต่างหาบันไดเล็กมาวางไว้ฝั่งของตัวเองเพื่อสะดวกในการปีนข้าม กวินบอกว่าขี้เกียจเดินไปประตู  ส่วนใหญ่จะเป็นเขาที่ปีนข้ามมา   ที่หน้าบ้านมีใครบางคนยืนอยู่ “ วุธ ” ฉันเปิดประตูให้เขาเข้ามาในบ้าน  กาแฟกับสโคนที่เตรียมไว้ถูกแบ่งปันให้ “ วุธ ” “ วุธ ” คนที่ทำให้เกิดอุบัติเหตุทางความรัก   เขาบอกว่าได้ที่อยู่ของฉันจากอรจิต   ฉันแปลกใจนิดหน่อยที่เขามา   เขาบอกว่าเขาพักร้อน  และจะกลับในวันพรุ่งนี้จึงอยากคุยกับฉันนิดหน่อย ไม่เจ็บแล้ว  หลังจากพูดคุยกัน ฉันพบว่าความรู้สึกของฉันที่มีต่อเขาเปลี่ยนไปแล้ว ไม่มีความเจ็บปวด แต่ก็คงกลับไปเหมือนเดิมไม่ได้   เป็นได้อย่างมากก็แค่เพื่อน ถึงยังไงวุธในวันนี้ก็เป็นได้แค่เพื่อน ดูเหมือนว่าเขาก็พอใจอย่างนั้นด้วย  ก่อนกลับวุธช่วยดูรถให้  สตาร์ทติดแล้วแต่เขาแนะนำให้ เปลี่ยนแบตเตอรรี่ใหม่   เอาไว้วันหน้าละกัน  ช่วงนี้คงต้องทู่ซี้ใช้ไปก่อน หลังจากที่ “ วุธ ” กลับไปและหนุ่มข้างบ้านไม่ยอมปีนรั้วข้ามมา  สงสัยจะนอนยังไม่ตื่น เก็บทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง  เตรียมตัวไปร้าน   ชีวิตประจำวันดำเนินไปในรูปแบบเดิมๆ เช้าอีกวันที่ฉันยังไม่เจอหน้ากวิน  กาแฟและอาหารเช้าที่เตรียมเผื่อเป็นหมัน รถยนต์จอดอยู่ในโรงรถ บ้านเงียบ  คงยังไม่ตื่น  เมื่อคืนได้ยินเสียงรถเข้ามาตอนดึก ฉันปีนข้ามรั้วผ่านบันไดที่ตั้งไว้เพื่อข้ามไปมาระหว่างบ้านของฉันกับบ้านของกวิน เอาข้าวต้มกุ้งใส่ชามปิดฝาไปวางไว้บนโต๊ะหน้าบ้าน แปะโน้ตไว้ “ งอนอะไร ? ส่งข้าวต้มกุ้งมาง้อนะ อย่าลืมอุ่นก่อนทานล่ะ ” บ่ายๆวุธแวะมาหาที่ร้าน  มาลาก่อนกลับไปทำงานที่ต่างจังหวัด “ ขอบคุณที่หนูรียังให้โอกาสผมได้เป็นเพื่อนหนูรีอีกครั้ง ” เขาจับมือฉันไว้ก่อนปล่อยมือและเดินกลับไปขึ้นรถ ฉันยืนส่งวุธที่หน้าร้าน โบกมือและยิ้มให้เขา ก่อนหมุนตัวเดินกลับเข้าร้าน ฉันเห็นหลังของใครบางคนเปิดประตูรถและปิดเสียงดัง   ออกรถเสียงดังขับผ่านหน้าร้านฉันไป คลับคล้ายว่าเป็นกวิน  แต่คงไม่ใช่ทำไมกวินต้องรีบไปอย่างนั้นด้วยไม่เห็นแวะเข้าร้าน ฉันคงตาฝาดไป วันนี้มีลูกค้าเข้าร้านประปราย แขกคนสุดท้ายเพิ่งออกจากร้านตอนสองทุ่มครึ่ง ฉันให้เด็กที่ช่วยกลับตั้งแต่ตอนสองทุ่ม  เห็นบอกว่ามีนัดพิเศษ ลงมือเก็บร้านและปิดร้านคนเดียว   ขึ้นรถเพื่อกลับบ้าน  แต่เจ้ากรรม รถดันสตาร์ทไม่ติด หลังจากวันก่อนที่ไม่ติด และวุธช่วยดูให้  เมื่อเช้าก็ยังขับมาได้ดีๆ ตั้งใจจะนำไปเข้าศูนย์เช็คและเปลี่ยนแบตเตอรี่วันจันทร์ที่จะถึง  แล้วนี่ยังไง  ดันมาเป็นเหมือนเดิมอีก  เห็นทีพรุ่งนี้คงต้องตรวจร่างกายยกใหญ่ ด้วยความเคยชิน กดโทรศัพท์หากวินให้แวะมารับดีกว่า   “ วิน รถสตาร์ทไม่ติดอีกแล้ว ” ทันทีที่ปลายสายรับฉันก็กรอกข้อความลงไปทันที แต่เสียงและคำพูดจากปลายสายที่ตอบกลับ  เหมือนไม่ใช่กวินเป็นคนพูด “ ผมไม่ใช่ช่างซ่อม  รถเสียก็ควรตามช่าง  โทร.มาตามผมทำไม ” อึ้ง ฉันได้แต่ตะลึง  เป็นอะไร ทำไมกวินพูดอย่างนี้  ไม่เจอกันแค่สองวัน เกิดอะไรขึ้น “ ขอโทษนะวิน  ขอโทษที่โทร.มากวน ” กดวางสายก่อนที่เสียงสะอื้นจะหลุดเข้าไปให้เขาได้ยิน ฉันเปิดร้านอีกครั้ง เข้าไปนั่งข้างใน เกิดอะไรขึ้น ฉันทำอะไรให้กวินโกรธ กวินคนอารมณ์ดี  หายไปไหน  ก้อนสะอื้นติดอยู่ที่คอ ฉันกลืนมันลงไปอย่างยากลำบาก เกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา   แล้วใครบอกกันว่ากวินไม่ใช่ช่างซ่อม   เขาน่ะซ่อมสาระพัดตั้งแต่หลอดไฟ ท่อน้ำ ทำสวน ทาสี น่าตกใจที่ฉันเพิ่งจะรู้สึกได้ว่า  ทุกครั้งที่ของใช้ในบ้านมีปัญหาคนแก้ไขซ่อมแซมมักเป็นกวิน   น่าตกใจกว่าเมื่อฉันพบว่าความสุขทุกวันที่ผ่านมาของฉันมักมีกวินมาเกี่ยวข้อง น่าเสียใจ เกิดอะไรขึ้นกับฉันและกวิน  น้ำตาริน ฉันกลืนก้อนสะอื้นลงคอ สะดุ้งตกใจตอนที่มีมือหนึ่งยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้พร้อมถ้อยคำเข้มขรึม “ เช็ดน้ำตาซะเลอะหน้าหมดแล้ว  กลับบ้านกัน ” กวิน เป็นเขาอีกนั่นแหละ  ฉันรับผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดน้ำตาลุกตามมือที่จับมือฉันจูงออกนอกร้าน “ นั่งคนเดียวในร้านไม่รู้จักล็อคประตู เกิดใครคิดไม่ดี  บุกเข้ามาในร้านจะทำไง ” เสียงเขาบ่นก่อนช่วยปิดประตู ฉันยืนรอ  และเมื่อเสร็จเขาก็เข้ามาดึงข้อมือฉันเดินจูงไปที่รถของเขา “ ล็อครถแล้วใช่มั้ย จอดไว้นี่แหละคงไม่เป็นไร เพราะคันอื่นก็จอดกัน พรุ่งนี้จะตามช่างที่รู้จักกันมาดูให้  ” ฉันพยักหน้า  เดินตามเขาไปขึ้นรถ และนั่งเงียบตลอดทางที่กลับบ้าน ฉันนั่งหันหน้าออกนอกรถ มองดูหลอดไฟข้างถนน บางครั้งก็เห็นเงาสะท้อนของคนขับชำเลืองมองฉัน จนกระทั่งถึงหน้าบ้าน กวินช่วยเปิดบ้าน เดินเข้าไปส่งถึงหน้าประตู รอจนฉันเปิดประตู และก้าวเข้าไปในบ้าน กวินยังยืนอยู่ที่เดิมเงียบๆ  ฉันหันกลับเพื่อปิดประตูบ้าน มองสบตาเขา “ ขอบคุณ ” “ ขอโทษ ” คำสั้นๆที่เราต่างเอ่ยขึ้นพร้อมกัน  ความเงียบอยู่รายรอบเรา ฉันยังคงมองสบตาเขาและ .ยิ้มให้ในที่สุด เขายังคงมองสบตาฉันและ .ยิ้มตอบ “ พรุ่งนี้เจอกัน ” ประโยคเดียวกันจากปากของเราสองคน จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย (สิงห์อมบ๊วย) - [ วันวิสาขบูชา 18:20:54 ]

ความคิดเห็นที่ 4 น่ารักดีค่ะ อ่านแล้วอดยิ้มไม่ได้ แต่ตอนจบรู้สึกมันห้วนไปนิดนึงนะคะ แต่ก็เข้ากับชื่อเรื่องดี จากคุณ : มด - [ วันวิสาขบูชา 19:36:34 A:129.11.13.24 X: TicketID:175963 ]

ความคิดเห็นที่ 5 น่ารักจัง.......อ่านแล้วมีความสุข จากคุณ : เทียนสี (teansri) - [ วันวิสาขบูชา 20:48:31 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตามมานั่งอมยิ้มด้วยคน จากคุณ : @takky_nur@ - [ วันวิสาขบูชา 21:31:22 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ดีนะ เขากลับมา .. :) จากคุณ : scottie - [ วันวิสาขบูชา 22:47:26 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ความอบอุ่นระหว่างกัน บางทีก็สื่อได้โดยไม่ต้องใช้คำพูดมากมายนะนี่ จากคุณ : Mneme (Mnemosyne) - [ 20 พ.ค. 51 04:45:19 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ้าวจบซะแระ งั้นขอนอนผึ่งพุงรออ่านตอนต่อไปนะ แง๊วววว จากคุณ : ข้าวโพดแมวติสต์แตก - [ 20 พ.ค. 51 08:59:49 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เรื่องนี้ เขามีชื่อแล้ว ^^ จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง - [ 20 พ.ค. 51 11:28:36 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ช่าย ช่าย ดีที่กลับมา จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 20 พ.ค. 51 12:06:42 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ... ขอบคุณทุกท่านค่ะ เพื่อความสุขล้วนๆ :-) จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย - [ 20 พ.ค. 51 13:15:34 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ่ะ ในที่สุดก็รู้ชื่อ "เขา" จนได้ก จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 20 พ.ค. 51 14:37:05 ]

ความคิดเห็นที่ 14 .. ใช่ๆ ในที่สุด"เขา"ก็มีชื่อ...จนได้ เนอะ :-) จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย - [ 20 พ.ค. 51 14:53:38 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ดีจังเลย จากคุณ : The SoVo - [ 23 พ.ค. 51 21:22:52 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ... ดีจังเลย ที่คุณThe SoVo แวะมาอ่าน :-) จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย - [ 24 พ.ค. 51 00:18:59 ]