ความคิดเห็นที่ 1 “ไอ้ธน ไอ้ธน” เสียงเรียกของเดชาปลุกสุธนจากภวังค์ “แกเป็นอะไรไป นั่งเหมออยู่ได้” สุธนยิ้มแหยะ ๆ อย่างไม่รู้จะตอบอะไรดี เพราะในหัวของเขาตอนนี้มันสับสนไปหมดจนไม่รู้ว่าเรื่องไหนจริง เรื่องไหนเป็นเพียงความฝัน “เปล่า...ว่าแต่ เมื่อกี๊แกพูดอะไรนะ” เดชาเห็นว่าคาดคั้นตอนนี้ไปก็คงไม่มีประโยชน์ จึงเปลี่ยนมาเป็นเรื่องที่ตนถามเมื่อครู่แทน “ฉันถามว่า...แกเห็นแค่รูปมโนราห์ตัวเดียวใช่ไหม” “ก็ใช่น่ะสิ ถามทำไมหรือว่า...แกเห็นรูปอะไรอีก” สุธนถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน “เปล่า...คือ ฉันแค่สงสัยน่ะ” เดชาปฏิเสธพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ ก่อนจะส่งภาพเขียนให้เพื่อนและชี้จุดที่น่าสงสัยให้ดู “ฉันว่าภาพนี้มันแปลก ๆ นะ...คือ มันก็แปลกมาตั้งแต่ต้นแล้วล่ะที่ไม่มีใครมองเห็นนอกจากแก แต่ว่า...ฉันก็ไม่รู่ว่าแกจะเห็นอย่างที่พวกฉันเห็นหรือเปล่านะ แกดูนี่สิ...แกเห็นไหมว่ารูปกินนรีน่ะ มันไม่ได้อยู่ตรงกลาง” เมื่อพิจารณาตามที่เดชาตั้งข้อสังเกต สุธนถึงกับนิ่งเพราะตนไม่ได้ให้ความใส่ใจกับเรื่องการจัดวางภาพมาก่อน กินนรีถูกวาดให้อยู่เยื้องมาทางด้านซ้าย เว้นที่ว่างทางด้านขวาไว้พอที่จะเติมรูปอะไรลงไปได้อีกสักรูป เหมือนคนวาดจะจงใจเว้นไว้...แต่ เว้นไว้วาดรูปอะไรนั้น ก็สุดจะคาดเดาเหมือนกัน “ตอนซื้อมาฉันไม่ทันสังเกตว่ะ” เจ้าของภาพรับสารภาพตามตรง “หรือว่า...จะเว้นที่ว่างไว้สำหรับ พระสุธนวะ” เดชาพูดอย่างคะนองปาก เป็นผลให้รุ่งรวีที่นั่งสงบสติอารมณ์อยู่ข้างเอ็ดเข้าใส่ที่ชายหนุ่มพูดเล่นไม่เป็นเวลาร่ำเวลาอย่างนี้ ทำให้เดชาหมั่นไส้กับอาการเป็นห่วงเป็นใยชายเจ้าของภาพออกหน้าออกตาอย่างนี้ จึงเอ่ยแซวต่อ “รวีจ๋า...พี่แค่พูดเล่น ทำเป็นตื่นไปได้ หรือว่า...กลัวมโนราห์ตัวนี้ จะพาพระสุธนคนนี้ไปอยู่ด้วยหรือไงจ๊ะ” “พี่เดช” อุทานอย่างตกใจ เดชาถอนหายใจแรง ๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าสุธน “ว่าไงครับ...พระสุธนรูปหล่อ จะเลือกอยู่กับใคร” ก็ไปอยู่กับมโนราห์น่ะสิ...ถามได้ สุธนได้แต่ตอบคำถามในใจ ด้วยไม่อยากให้คนอื่นกังวลใจมากกว่านี้ เพราะแค่ทุกคนเห็นรูปกินนรีอย่างที่เขาเห็น สีหน้าและแววตาของทุกคนก็เปลี่ยนไป...เหมือนกับว่า มีเรื่องไม่ดีบางอย่างรบกวนใจเพื่อนร่วมงานเขาอยู่อย่างนั้น แต่ก็เป็นเดชาเสียเองที่ทนเห็นสีหน้าทุกข์ใจของรุ่งรวีไม่ได้จึงเป็นฝ่ายตอบคำถามแทน “แหม...รวี อย่าคิดมากสิครับ ไอ้ธนมันไม่เลือกไปอยู่กับกินนรีหรอก แล้วอีกอย่างนะ...รูปนี้ มันก็เป็นแค่รูปครึ่งคนครึ่งนกธรรมดาที่ไหนเขาก็มีกัน ไม่เชื่อไปดูที่วัดพระแก้วสิ...รูปปั้นกินนรี เหมือนในรูปนี่แป๊ะเลย บางที...ไอ้ธนมันอาจกลัวเสียหน้า เลยไปแอบวาดรูปกินนรีในวัดมาหลอกพวกเราก็ได้ จริงไหม” รุ่งรวีทำสีหน้าปั้นยาก ก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วยอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก แม้ว่าสิ่งที่ตนเห็นเมื่อครู่มันจะดูเหมือนจริงมากแค่ไหนก็ตาม แต่เมื่อมันพิสูจน์ไม่ได้หญิงสาวก็ขอเลือกที่จะเชื่อเรื่องที่ทำให้ตนสบายมากกว่า ขณะที่หญิงสาวเริ่มยิ้มได้อีกครั้ง แต่สุธนกลับแน่นิ่งไป เพราะเจ้าตัวกำลังสะดุดกับคำพูดของเพื่อน ชายหนุ่มลอบมองหน้าเพื่อนร่วมงานทั้งคู่ก่อนจะเอ่ยปากถามไป “นี่...อย่าบอกนะว่าที่นายกับรวีเห็น ในภาพนี่เป็นรูปกินนรีที่มีลักษณะเป็นครึ่งคนครึ่งนก อย่างที่เห็นกันตามรูปปั้นในวัดพระแก้วใช่ไหม...พวกนายไม่เห็นอะไรที่มันพิเศษไปกว่านี้แล้วเหรอ” ทั้งคู่เลิกคิ้วมองหน้าคนถามด้วยความแปลกใจ ก่อนที่เดชาจะเป็นฝ่ายต่อด้วยความสงสัย “ก็ใช่น่ะสิ...ถามทำไม หรือว่า...นายเห็นไม่เหมือนอย่างที่พวกฉันเห็น” “เปล่า” สุธนรีบปฏิเสธเพราะไม่ต้องการให้เพื่อนเป็นห่วงมากไปกว่านี้ “คือ...ฉันหมายความว่า รูปนี้มันต่างกับรูปอื่นตรงที่ มันใช้พู่กันเขียนไม่ได้ใช่เกยองเขียนน่ะ...คิดมากไปได้” “อ๋อ...แล้วไป” เดชากล่าวอย่างโล่งอก “อืมม์...ฉันก็ว่า มันแปลกเหมือนกัน ถ้าให้ฉันเดานะ...บางที จิตรกรชาวจีนอาจจะลองหัดวาดลายไทยอยู่ก็ได้” “หรือไม่ก็จิตรกรชาวไทยหัดใช้พู่กันอย่างจีน” สุธนพูดต่อราวกับคนละเมอ ก่อนจะปฏิเสธกลบเกลื่อนเมื่อเจอสายตาคำถามของรุ่งรวีที่จ้องมองอยู่ก่อน “เปล่า...ไม่มีอะไรหรอก ผมแค่พูดตามไอ้เดชมันเท่านั้นเอง แยกย้ายกันไปทำงานได้แล้ว” เมื่อไล่ทุกคนให้กลับไปทำงานตามเดิมได้แล้ว สุธนก็ก้มมองรูปกินนรีในมืออีกครั้ง สรุปแล้ว...ไม่มีใครเห็นอย่างที่เขาเห็น แต่อย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่ได้มีเขาเพียงคนเดียวที่มองเห็นภาพนี้ รูปกินนรี ครึ่งคนครึ่งนก อย่างภาพวาดสัตว์ป่าหิมพานต์ในวัดตามที่เดชาพูด เป็นรูปแรกที่เขาเห็นตอนที่ซื้อมาใหม่ ๆ จนกระทั่งเช้านี้ ที่กินนรีตัวนี้เปลี่ยนไป หญิงสาวในชุดนางรำมโนราห์...คือ ภาพที่สุธนเห็นตอนนี้ “มโนราห์...คุณต้องการอะไรกันแน่ บอกผมได้ไหม” สุธนพูดกับรูปภาพเบา ๆ ก่อนจะม้วนภาพเก็บไว้ในตะกร้าข้างโต๊ะทำงานอย่างทะนุทนอม +++++++++++++++++++ “ทำไมคุณแม่ต้องทำกับเราสองคนอย่างนี้ด้วยขอรับ” ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงตัดพ้อต่อว่า “แม่ทำไปเพราะหวังดีต่อลูกและก็โนรานะ...เข้าใจแม่บ้าง” หญิงสูงวัยพยายามจะอธิบายเหตุผลให้ฟัง แต่ดูเหมือนว่าลูกชายของนางจะไม่ยอมรับรู้อะไรอีกแล้ว “แต่ความหวังดีของคุณแม่ ทำลายชีวิตของเราสองคนนะขอรับ คุณแม่ก็รู้ว่ากระผมกับน้องโนรารักใคร่ชอบพอกันอยู่...แล้วคุณแม่ยังจะให้ผมออกเรือนไปกับ...แม่ระวง รวีอะไรนั่นอีก” “ก็เพราะแม่รู้...แม่ถึงต้องทำ” มารดากล่าวด้วยน้ำตานองหน้า “ลูกอย่าลืมสิ...โนราเป็นน้องของลูกนะ พี่น้องจะร่วมหอลงเรือนเดียวกันได้อย่างไร” “ไม่ใช่...โนรา ไม่ใช่น้อง กระผมไม่เคยมีน้อง” ชายหนุ่มพูดเสียงแข็ง เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกปวดร้าวภายในใจ “โนราเป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อกับแม่ที่ยกให้คุณอาของลูกไปเลี้ยงตั้งแต่แรกเกิด แทนลูกสาวที่เกิดวันเดียวกัน แต่เด็กคนนั้นบุญน้อย...เสียไปก่อนขณะลืมตามาดูโลกได้ไม่ถึงชั่วยาม คุณอาของลูกกลัวอาผู้หญิงเสียใจ จึงของโนราไปเลี้ยงนะลูก” แม้จะรู้ว่าความจริงเรื่องนี้จะเจ็บปวดเพียงใด แต่นางจำเป็นต้องอธิบายให้ฟัง “แล้วทำไมคุณแม่เพิ่งมาบอกผม...ทำไม” น้ำเสียงเอ่ยถามอย่างปวดร้าวของลูก ทำให้หัวอกคนเป็นแม่ถึงกับสะท้าน ทำไม...นางจะไม่รู้ว่าบุตรชายผู้สมัครรักใคร่กับหญิงสาวที่ตนเองคิดมาตลอดว่า เป็นเพียงลูกสาวของอา แต่กว่าที่นางจะรู้...มันก็สายเกินไปเสียแล้ว ดังนั้นนางจึงจำเป็นต้องเปิดเผยความลับที่ปกปิดมานานเกือบยี่สิบปีให้บุตรชายได้รับรู้ นางไม่เคยคิดมาก่อนว่า ความรักและความคิดถึงที่มีต่อบุตรสาวที่ยกให้น้องชายไปเลี้ยง จะทำให้เกิดเรื่องราวยุ่งยากเยื้องนี้ ถ้ารู้เสียอย่างนี้ตั้งแต่แรก...นางจะไม่มีวันพาโนราเข้าบ้าน อย่างเด็ดขาด ไม่มีวัน โนรา...ลูกสาวที่น้องชายกับภรรยาพาไปเลี้ยงอยู่หัวเมืองทางใต้ ด้วยความคิดถึงและอยากจะเจอหน้าลูกสาวสักครั้งก่อนสิ้นลมของผู้เป็นสามี ทำให้นางเขียนจดหมายฝากไปกับพ่อค้าที่เดินทางลงใต้ ขออนุญาตให้โนราขึ้นมาเยี่ยมลุง หรือบิดาผู้ให้กำเนิดที่กำลังเจ็บหนักเพราะไข้ป่า และนั่นเอง...ก็เป็นจุดเริ่มต้น ที่ทำให้บุตรชายและบุตรสาวพบหน้ากัน สุธน...ลูกชายที่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าตนมีน้องสาว เพียงแค่แรกพบสองหนุ่มสาวก็ผูกสมัครรักใคร่กันเกินกว่าคำว่า ‘พี่น้อง’ ถ้านางเอ็ดใจตั้งแต่วันนั้น...ถ้านางบอกความจริงตั้งแต่วันนั้น...เรื่องมันคงไม่เป็นอย่างนี้ ชายหนุ่มมองหน้ามารดาด้วยความปวดร้าว พร้อมกับส่ายหน้าช้า ๆ “แม่มาบอกตอนนี้ทำไม...มันสายไปแล้วขอรับ ไม่ว่าคุณแม่จะห้ามอย่างไร ไม่ว่ามันจะผิดศีลธรรมเพียงไหน...กระผมก็ไม่เคยคิดว่าโนราเป็นอื่น นอกจาก...คนรัก” พูดจบก็กลับหลังวิ่งเข้าห้องนอนของตนไป โดยไม่สนใจหันกลับมามองมารดาที่ยืนมองด้วยความสะท้อนใจอยู่เบื้องหลัง “โธ่...พ่อธน ลูกแม่” +++++++++++++++++++ ตีสอง อีกแล้ว...เวลานี้อีกแล้ว ที่สุธนต้องสะดุ้งตื่นเพราะฝันประหลาด แต่คราวนี้เป็นฝันที่แปลกกว่าทุกครั้ง เพราะเขาไม่ได้ฝันเห็นพระสุธน มโนราห์ แต่...ฝันเห็น ตัวเองกับผู้หญิงสูงวัยคนหนึ่ง เจ็บปวด ทำไม...เขาถึงรู้สึกปวดหัวใจอย่างนี้ เมื่อนึกถึงเรื่องราวในความฝัน ความฝันที่ดูเหมือนจริงมากที่สุด เพียงแต่ว่า...มันเป็นความจริงที่เกิดขึ้นในอดีต ถ้าจะให้เดาน่าจะอยู่ในสมัยของรัชกาลที่ห้าตอนต้น สุธนเดาจากลักษณะการแต่งตัวของผู้คนในฝัน ซึ่งตั้งแต่เขาเห็นรูปกินนรีเปลี่ยนเป็นรูปนางรำในชุดมโนราห์แล้ว เขาก็เริ่มฝันเป็นเรื่องเป็นราว ฝันเห็นผู้คนในอดีต แต่...เรื่องนี้มันเกี่ยวข้องอะไรกับเขา ขณะที่สุธนกำลังสับสนอยู่กับความฝันของตน กลิ่นน้ำอบไทยที่คุ้นเคยก็หอมอบอวลขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้ชายหนุ่มเอี้ยวตัวเงยหน้าขึ้นมองภาพเขียนที่แขวนอยู่บนหัวเตียง และเขาแทบจะกระโดดเข้าไปดูภาพใกล้ ๆ เมื่อเห็นหยดน้ำใส ๆ ไหลออกมาจากดวงตาทั้งคู่ของนางรำในภาพ มือใหญ่ค่อย ๆ เอื้อมมือไปสัมผัสและเช็ดอย่างแผ่วเบา พร้อมกับปลอบอย่างอ่อนโยน “อย่าร้องไห้เลยนะ ต่อจากนี้จะไม่มีอะไรมาพรากเราจากกันอีกแล้ว...มโนราห์ของพี่” จากคุณ : samita - [ 20 พ.ค. 51 07:51:21 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ++++++++++++++ ตั้งแต่รุ่งรวีเห็นภาพวาดกินนรีเปลี่ยนเป็นผู้หญิงกระโดดเข้ากองไฟนั้น หล่อนก็รู้สึกไม่สบายใจและอดเป็นห่วงสุธนไม่ได้ ภาพเขียนแผ่นนั้นต้องมีอาถรรพ์หรือคำสาปอะไรบางอย่างเป็นแน่ ไม่อย่างนั้นคงไม่มีแต่สุธนเท่านั้นหรอกที่มองเห็นภาพ ยิ่งระยะหลังมานี่ชายหนุ่มคนดังกล่าวมีอาการผิดสังเกตหลายประการ ไม่ว่าจะเป็นสภาพร่างกายที่ซูบผอม และหมองคล้ำลง ทั้ง ๆ ที่ทานอาหารได้ตามปกติ เผลอ ๆ จะกินมากกว่าปกติเสียด้วยซ้ำ เท่านั้นยังไม่พอจากปกติที่เคยเป็นคนเคร่งขรึม ยิ้มยาก กลับยิ้มแย้มแจ่มใสและฮัมเพลงเวลาทำงานอีกด้วย ที่สำคัญที่สุด...สุธนที่เคยมาทำงานแต่เช้าก่อนคนอื่นและกลับหลังทุกคนเป็นประจำ กลับมาทำงานสายหรือเกือบสายและรีบกลับก่อนเพื่อนร่วมงานทุกคน สร้างความสงสัยให้กับบรรดาเพื่อนร่วมงานคนอื่นเป็นอย่างมาก “รวีทนไม่ไหวแล้วนะคะพี่เดช” รุ่งรวีเอ่ยกับเดชาในเย็นวันหนึ่งหลังจากที่สุธนขอตัวกลับไปก่อน และปฏิเสธไปสังสรรค์ต่อกับเพื่อน ๆ “รวีว่า...หมู่นี้คุณธนดูแปลก ๆ ไป ตั้งแต่ได้ภาพเขียนบ้า ๆ นั่นมา” “รวีคิดมากไปเองหรือเปล่า” เดชาปลอบทั้ง ๆ ที่ตอนนี้เขาก็คิดไม่ต่างไปจากหญิงสาวเท่าไหร่นัก “ไม่รู้แหละ...วันหยุดนี้ รวีจะไปขอน้ำมนต์หลวงพ่อ คุณธนจะได้หายบ้าสักที หลงรูปกินนรี...อย่างกับพระอภัยมณีหลงรูปนางละเวงอย่างนี้ รวีไม่ชอบ” เดชามองหน้าหญิงสาวด้วยความขำ ๆ พอ ๆ กับความรู้สึกเป็นห่วงเพื่อนและคิดไม่ต่างไปจากรุ่งรวี สุธนเปลี่ยนไปจนน่าเป็นห่วง จะเป็นเพราะภาพเขียนประหลาดนั่นหรือเปล่าก็ยังไม่สามารถบอกได้ เพราะเรื่องแบบนี้...ไม่เชื่ออย่างลบลู่ “รวีจ๋า พระสุธนน่ะต้องออกตามหามโนราห์ ไม่ใช่หลงรูปนางละเวงวัลลาอย่างพระอภัย” ชายหนุ่มเอ่ยแซวเพื่อให้หญิงสาวได้คลายความกังวลใจ แต่ดูเหมือนว่าจะคิดผิดเพราะรุ่งรวีมีสีหน้าที่ครุ่นคิดมากกว่าเดิม “จริงสิทำไมรวีลืมไป ถ้าเกิดคุณธนเปลี่ยนใจ...ออกตามหามโนราห์ในภาพล่ะ รวีจะทำยังไง...ไม่ได้การแล้ว รวีต้องรีบไปหาหลวงพ่อ ไปวันนี้แหละ...เดี๋ยวรวีไปลางานหัวหน้าก่อนนะคะ พี่เดชต้องไปกับรวีด้วย” “อ้าว” เดชาอุทานได้เพียงคำเดียวก็ถูกเพื่อนร่วมงานรุ่นน้องลากตัวเข้าไปลางานกับหัวหน้าด้วยกัน ชายหนุ่มได้แต่ส่ายหน้า กับอาการเป็นห่วงสุธนจนออกนอกหน้านอกตาของรุ่งรวี...เฮ้ย ถ้าเพื่อน มองหญิงสาวคนนี้บ้าง เขาก็คงไม่ต้องกลุ้มใจมากอย่างนี้ +++++++++++++++++++ “โนรา...น้องจะไปไหน ทำไมหมู่นี้ถึงคอยหลบหน้าพี่” เสียงทุ้มกล่าวตัดพ้อหญิงสาวที่หลายวันมานี่มักจะหาเรื่องมาคอยหลบเลี่ยงไม่ยอมอยู่สู้หน้าตนเหมือนดังแต่ก่อน “เปล่าเจ้าค่ะ เพียงแต่น้องต้องรีบไปซ้อมรำเจ้าค่ะ” ร่างบางก้มหน้าก้มตาตอบโดยไม่ยอมสบสายตาคมเข้มที่มองมา “ซ้อมรำมันสำคัญกับน้องมากถึงเพียงนั้นเชียวหรือ...ถึงอยู่คุยกับพี่สักครู่ไม่ได้” เพราะน้ำเสียงที่กล่าวออกมาอย่างน้อยอกน้อยใจ ทำให้โนราต้องเงยหน้าขึ้นมา ก่อนจะก้มมองพื้นด้วยความกลัวว่าชายหนุ่มจะจับความรู้สึกของตนได้ “เปล่าเจ้าค่ะ...เพียงแต่รำชุดนี้ น้องตั้งใจจะรำให้คุณพี่ดูใน...วัน...แต่...ง...งาน เจ้าค่ะ” +++++++++++++++ รถเก๋งโตโยต้าสีควันบุหรี่ทะยานออกจากบริเวณลานวัดย่านชานเมืองด้วยความรีบเร่ง เพราะจุดหมายปลายทางของคนในรถนั้น ต้องใช้เส้นทางที่คลาคล่ำไปด้วยยวดยานพาหนะทุกชนิด เรียกได้ว่ากว่าจะฝ่าการจราจรไปได้นั้น ต้องกินเวลาหลายชั่วโมงเลยทีเดียว ยิ่งเวลาเป็นเวลาเลิกงานด้วยแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงใหญ่ “พี่เดชรีบ ๆ หน่อยสิ เดี๋ยวไม่ทันก็พอดีหรอก” รุ่งรวีเร่งให้เดชาขับรถให้ถึงที่หมาย นั่นก็คือคอนโดของสุธนเร็ว ๆ “พี่ก็รีบอยู่นี่ไง ไม่เห็นเหรอ...ใจเย็น ๆ สิ ถ้าเหยียบเร็วกว่านี้ คนที่จะเป็นอะไรไปน่ะ จะกลายเป็นเราสองคนแทนที่จะเป็นเจ้าธนมันรู้ไหม” ชายหนุ่มปรามหญิงสาวอย่างใจเย็น แม้ว่าตอนนี้เขาจะร้อนใจไม่น้อยไปกว่ารุ่งรวีเลยก็ตาม สาเหตุที่ทั้งคู่ต้องเป็นอย่างนี้ ก็เพราะคำพูดของท่านพระครูที่ทั้งสองไปพบเมื่อตอนบ่าย ซึ่งได้บอกว่า “ทุกอย่างเป็นกรรมเก่า เราช่วยเหลืออะไรเขาไม่ได้หรอกโยม...ถ้าโยมอยากจะช่วยจริง ๆ อาตมาคงช่วยได้แค่นี้นะ” พูดจบก็ส่งขันน้ำมนต์ที่ทำการปลุกเสกให้เดชา “เอาไปปะพรมเจ้าตัวเองและของสิ่งนั้น ก่อนเที่ยงคืนของคืนวันเพ็ญ...ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป” “ถ้าหลังจากคืนวันเพ็ญจะเกิดอะไรขึ้นหรือครับหลวงพ่อ” เดชาถามด้วยความสงสัย “สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม อาตมาคงบอกได้แต่เพียงเท่านี้” เอี๊ยด... โครม... เสียงเบรกรถและเสียงการปะทะกันระหว่างรถเก๋งของเดชากับรถมอเตอร์ไซด์ที่จู่ ๆ ก็พุ่งออกมาจากข้างทางที่รกชัฏไปด้วยดงหญ้าอย่างไม่คาดฝัน ทำให้คนในรถเก๋งถึงกับแน่นิ่ง ก่อนที่เดชาจะรวบรวมสติและเปิดประตูออกไปดูอาการของคู่กรณี ซวย...ทำไม มันซวยอย่างนี้ อย่างกับว่ามีใครต้องการไม่ให้พวกเขาไปทันอย่างนั้นแหละ เดชาได้แต่คิดในใจเพราะไม่ต้องการให้หญิงสาวที่มาด้วยต้องคิดมากไปกว่านี้ เพราะคืนนี้เป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง ซึ่งนั่นก็หมายถึง ถ้าจะทำอะไรก็ต้องทำก่อนเที่ยงคืนวันนี้เท่านั้น “เราคงต้องพาเขาไปส่งโรงพยาบาลก่อนแล้วล่ะ...รวี อาการน่าจะหนักอยู่ไม่น้อย” ชายหนุ่มกล่าวพร้อมกับอุ้มร่างชายหนุ่มนักซิ่งคนนั้นขึ้นมาวางหลังรถและจัดท่าทางให้อยู่ในทางที่ให้ได้รับการกระทบกระเทือนต่อน้อยที่สุด รุ่งรวีพยักหน้าเห็นด้วย ถึงอยากจะรีบไปหาสุธนที่คอนโดแทบใจจะขาด แต่ก็ไม่ใช่คนที่ขาดความรับผิดชอบและนิ่งดูดายเมื่อผู้อื่นกำลังต้องการความช่วยเหลือโดยด่วน +++++++++++++++ “อะไรหรือเจ้าค่ะ” เสียงหญิงสาวเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ เมื่อม้วนกระดาษที่ยื่นมาให้ตรงหน้า โนราวางเข็มร้อยมาลัยบนพานใส่ดอกไม้ที่เจ้าตัวกำลังบรรจงกรองเป็นพิเศษ สำหรับใช้ในงานสำคัญที่จะถึงในวันพรุ่งนี้ แม้ความจริงที่ตนเพิ่งจะได้รับรู้เกี่ยวกับชาติกำเนิดที่แท้จริงจะสร้างความข่มขื่นสักเพียงไหนก็ตาม แต่...จะให้คร่ำครวญอะไรตอนนี้ก็คงไม่เกิดประโยชน์ รังแต่จะทำให้คนอื่นเป็นทุกข์ไปด้วยอีก สู้อดทนเก็บความเจ็บปวดไว้คนเดียวเสียดีกว่า หญิงสาวค่อย ๆ คลี่ม้วนกระดาษออกอย่างเบามือ ด้วยกลัวว่าจะทำให้ของสิ่งนั้นเกิดความเสียหาย และทันทีที่ภาพบนกระดาษปรากฏต่อสายตา น้ำตาที่พยายามอดกลั้นไม่ให้ไหลออกมาให้ใครได้เห็น ก็ไหลออกมาอย่างกลั้นไปอยู่ “คุ...ณ พี่” ชายหนุ่มรวบร่างบางเอามากอดแนบอกราวกับว่า ถ้าปล่อยไปแล้วหญิงสาวในอ้อมกอดจะอันตรธานหายไปต่อหน้าต่อตา “แม้ในโลกแห่งความเป็นจริงเราสองคนจะอยู่ด้วยกันไม่ได้...พี่ก็ยังหวัง หวังไว้เสมอว่า จะมีอยู่ที่หนึ่งที่เราสองคนสามารถอยู่ด้วยกันได้โดยไม่มีใครมารบกวน แม้ที่แห่งนั้นจะเป็นได้เพียง...ในกระดาษแผ่นหนึ่งก็ตาม” สุธนดันร่างบางออกพร้อมกับยกมือซับน้ำตาที่นองเจิ่งเต็มดวงหน้างามละมุน มุมปากค่อย ๆ เหยียดยิ้มอย่างฝืนเต็มที่ ก่อนจะเอ่ยเป็นคำมั่นกับหญิงสาวเบา ๆ แต่หนักแน่นและชัดเจนว่า “ภาพนี้พี่ตั้งใจเขียนขึ้นมา...เพื่อน้อง เพื่อเราสองคนจะได้อยู่ด้วยกัน แม้จะเป็นเพียงในภาพหรือในฝัน แต่มันจะเป็นภาพและเป็นฝันที่มีเพียงเราสองคน” “โนราจะรักษาภาพฝันของเราอย่างดี...จะไม่มีใครมาทำลายภาพฝันของเราสองคนได้ โนราสัญญา” หญิงสาวพูดพร้อมกับกระชับม้วนกระดาษในมือแน่นขึ้น “น้องเรียกภาพนี้ว่าอย่างไร” “ภาพฝันเจ้าค่ะ...ภาพฝันของเรา” +++++++++++++ หลังจากเสร็จสิ้นพิธีการต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นทำบุญตักบาตร หรือรดน้ำสังข์ในช่วงเช้า บรรดาบ่าวไพร่ต่างก็วิ่งวุ่นสำหรับเตรียมงานในช่วงหัวค่ำกันอีกรอบ งานแต่งงานของคุณหลวงสุธนทนาทบริภัทร ลูกชายคนเดียวของเจ้าพระยาสุรสีหนาท กับคุณรวี ลูกสาวคนเล็กของเจ้าพระยาไวทยาวงศา จัดได้อย่างยิ่งใหญ่และสมเกียรติของทั้งสองฝ่าย โดยพิธีการตอนเช้าจะเป็นแบบเรียบง่าย เป็นการภายในที่มีเฉพาะญาติสนิทของทั้งสองฝ่ายเท่านั้นที่เข้าร่วมงาน ส่วนงานช่วงหัวค่ำนั้นค่อนข้างจะเป็นงานสนุกสนานรื่นเริง มีการแสดงต่าง ๆ ให้แขกเกลื่อที่มาร่วมงานจำนวนมากชมกันอย่างไม่รู้จักเบื่อ และการแสดงที่ดูเหมือนจะเป็นจุดเด่นของงานครั้งนี้คงจะหนีไม่พ้น การรำมโนราห์ลุยไฟ ของหลานสาวคุณหญิงสุรสีหนาท มารดาของเจ้าบ่าว แต่ก็มีเสียงลือกันอย่างหนาหูในระยะหลังมานี้ว่า จริง ๆ แล้ว...ไม่ใช่หลานสาว แต่เป็น ลูกสาว ที่คุณหญิงยกให้น้องชายไปเลี้ยงที่หัวเมืองทางใต้ต่างหาก ไม่ว่าจะเป็น ลูกสาว หรือ หลานสาว ก็ไม่ได้ทำให้ผู้คนโดยเฉพาะบรรดาหนุ่ม ๆ สนใจ โนราลดน้อยลงไปกว่าเดิม เพราะสิ่งที่ลือตามมาคือ...กิติศัพท์ความงามที่โดดเด่นไม่เป็นรองใครต่างหาก ที่ทำให้ใคร ๆ ต่างก็อยากจะเห็นหน้าหญิงสาวผู้นี้สักครั้ง จากคุณ : samita - [ 20 พ.ค. 51 07:55:01 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ++++++++++++++++ สุธนรีบคว้าต้นแขนหญิงสาวก่อนจะก้าวลงจากเตียง ซึ่งเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผู้หญิงตรงหน้าเป็น ความจริง หรือ ภาพฝัน กันแน่ เพราะนับตั้งแต่เขาเห็นภาพกินนรีเปลี่ยนเป็นรูปนางรำขึ้นมา ทุกคืนเขาจะฝันเห็นแต่เรื่องราวความรัก ความผูกพันที่มีให้กับคนในภาพ และนับวัน ภาพฝัน ก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้น จนเขาสามารถสัมผัสได้ “น้องจะไปไหน” ถามอย่างร้อนรน หญิงสาวในชุดนางรำ เสื้อซับในนางสีเหลืองขมิ้น ผ้าถุงสีเขียวปักลายด้วยดิ้นทอง พร้อมด้วยเครื่องประดับเต็มยศ และโดดเด่นกับปีกที่ทำมาจากผ้าไหมทอสลับลายปักด้วยดิ้นทอง โคนปีกติดกับเข็มขัดด้านหลังส่วนปลายมีด้ายผูกคล้องกับนิ้วก้อยทั้งสองข้างไว้ “หมดเวลาแล้วเจ้าคะ...น้องต้องไปแล้ว” ดวงหน้างามหันมาตอบ “ไม่” สุธนห้ามเสียงหลง พร้อมกับลุกขึ้นนั่งและดึงร่างบางเข้ามากอดอย่างหวงแหน “ไม่...พี่ไม่ยอมให้น้องจากไปไหนอีกแล้ว” “แต่...น้องมีเวลาเพียงเท่านี้ ถึงเวลาที่เราต้องจากกันจริง ๆ เสียที แค่...ได้มีโอกาสพบกับคุณพี่อีกครั้งน้องก็พอใจแล้ว ที่สำคัญ...คุณรวี กำลังจะกลับมาทวงของ ๆ เธอคืน” พูดจบก็หันหน้าไปมองหน้าอื่น เพราะไม่เห็นสายตาปวดร้าว แกมตัดพ้อของชายหนุ่มอีก สุธนผละร่างบางออกจากอ้อมกอดพร้อมกับใช้มือข้างหนึ่งบีบปลายคางมนเบา ๆ บังคับให้หันมามองสบตากับตน มือใหญ่คร้ามค่อย ๆ บรรจงเช็ดน้ำตาที่ไหลออกจากดวงตากลมใส ที่เจ้าตัวพยายามจะกลั้นเอาไว้ “น้องไปไหนพี่จะไปด้วย พี่จะไม่ยอมให้อะไร หรือใคร มาพรากเราสองจากกันอีกแล้ว...แม้กระทั่งความตาย” “คุณพี่” โนราอุทานอย่างตกใจ “เมื่อก่อนเราต้องจากกันเพราะความเป็นพี่น้อง...แต่ คราวนี้ไม่ใช่ เราสองคนไม่ใช่พี่น้อง ไม่...แม้กระทั่ง สายเลือดเดียวกัน แล้วน้องยังจะทิ้งพี่ไปอีกหรือ” หญิงสาวจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างชั่งใจ ก่อนจะถามออกไปเพื่อให้สุธนได้ตัดสินใจอีกครั้ง “คุณพี่แน่ใจแล้วหรือคะที่จะไปกับน้อง...คุณพี่แน่ใจแล้วหรือคะที่เลือกเดินทางที่แม้กระทั่งตัวน้องเอง ยังไม่รู้ว่าจะต้องเผชิญกับอะไร” “ขอแค่ได้อยู่กับน้อง ขอแค่เราสองไม่ต้องพรากจากกันอีก...ไม่ว่าหนทางจะลำบากแค่ไหนพี่ก็จะไปกับน้อง” สุธนพูดอย่างหนักแน่นและมั่นใจในคำตอบของตัวเอง “อย่าลืมสิ...ต่อให้บุกน้ำลุยไฟ พระสุธนก็ออกตามหามโนราห์จนพบ และเมื่อพบแล้วก็ไม่ยอมให้อะไรมาพรากจากกันอีก” โนรายิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะผละจากชายหนุ่มลุกขึ้นยืนข้างเตียง พร้อมกับยื่นมือข้างหนึ่งมาตรงหน้า สุธนมองมือเล็กครู่หนึ่งก่อนจะวางมือใหญ่ของตนในมือหญิงสาว สองมือบีบกระชับแน่นราวกับสัญญา รอยยิ้มบาง ๆ จากมุมปากและแววตาแห่งความปรีติ ฉายชัดบนใบหน้าของทั้งคู่ ร่างสูงใหญ่ของสุธนค่อย ๆ ลุกจากเตียงตามแรงดึงของหญิงสาว “จะไม่มีอะไรมาพรากเราสองให้ห่างกันอีกแล้ว” “คุณธน/ไอ้ธน” เสียงอุทานอย่างตกใจของรุ่งรวีและเดชา ที่พังประตูคอนโดเข้ามาด้วยความเป็นห่วงหลังจากเคาะอยู่นานแต่ไม่มีใครเปิดให้ แต่ภาพที่พวกตนเห็นกลับทำให้ตกใจมากกว่า สุธนในชุดนอนผ้าฝ้ายสีขาว ชายเสื้อพลิ้วไหวตามแรงลมที่ไม่รู้พัดมาจากทางไหน จับมือกับหญิงสาวในชุดนางรำไว้แน่น ทั้งคู่หันมามองผู้บุกรุกทั้งสองพร้อมกับส่งยิ้มบาง ๆ มาให้ ก่อนที่ภาพของทั้งคู่จะค่อย ๆ จางหายไปอย่างช้า ๆ “คุณธนอย่าไป...อย่าทิ้งรวีไป” +++++++++++++++++ ดนตรีปี่พากย์บรรเลงด้วยจังหวะครื้นเครง ประกอบกับการรำชุดลุยไฟที่ใคร ๆ ต่างตั้งตาคอย สาวงามในชุดมโนราห์ร่ายรำได้งดงามไม่มีที่ติ ก่อนจะคุกเข่าตรงหน้าคู่บ่าวสาวที่นั่งเคียงคู่กันด้านหน้าสุด พร้อมกับเสียงดนตรีที่เงียบลง ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของเจ้าสาวบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังตกอยู่ในช่วงที่มีความสุข ผิดกับใบหน้าของเจ้าบ่าวที่ปกติจะเงียบขรึมอยู่แล้ว ตอนนี้เพิ่มความบึ้งตรึงเข้าไปอีก ริมฝีปากขบเม้นตลอดเวลาอย่างกับพยายามระงับอารมณ์บางอย่าง ซึ่งใคร ๆ ต่างพากันพูดว่า...คงเป็นเพราะเจ้าตัวเขินเจ้าสาวเสียมากกว่า จึงแสดงอาการเหล่านี้ออกมา โนรามองภาพบ่าวสาวตรงหน้าด้วยความปวดร้าว แม้จะพยายามฝืนกลั้นน้ำตาเอาไว้ และพยายามเหยียดยิ้มอย่างยินดี ทำให้บรรดาผู้ชมต่างนิยมชมชอบ เพราะตีความจากอาการของหญิงสาวว่าเป็นการแสดงที่สมบทบาทของนางมโนราห์ที่กำลังจำใจจากลาพระสุธนผู้เป็นที่รักไป มีเพียงแต่เจ้าบ่าว นางรำ และมารดาของคนทั้งคู่เท่านั้นที่รู้ดีอยู่เต็มอกว่า สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่การแสดง แต่เป็นความรู้สึกจริง ๆ ของหญิงสาวที่กำลังร่ายรำอยู่ต่างหาก โนราล้วงม้วนกระดาษที่เสียบไว้ด้านหลังออกมา พร้อมกับประนมมือในท่ารำเทพพนม ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นด้วยท่ารำอันอ่อนช้อย จังหวะเพลงก็ค่อย ๆ เริ่มบรรเลงดังขึ้น เร็วขึ้น ตามจังหวะการร่ายรำของหญิงสาว ใบหน้างามหันไปมองเจ้าบ่าวอีกครั้ง ก่อนจะหันไปมองกองไฟอย่างตัดสินใจ และสิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อร่างของโนรากระโจนเข้าสู่กองไฟตรงกลางลาน แทนที่จะรำหลบฉากออกไปตามที่ได้ซ้อมกันมา กรี๊ด เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจของผู้คนที่อยู่ในบริเวณนั้น และเสียงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งของเจ้าสาวที่ดังขึ้นมาอีกรอบ เมื่อร่างของเจ้าบ่าวกระโจนเข้าสู่กองไฟตามร่างของนางรำไปแทบจะทันที “คุณพี่...อย่าไป” ++++++++++++ “คุณธน...อย่าไป” รุ่งรวีตะโกนเรียกสุดเสียงพร้อมกับทรุดลงกับพื้นทันที ภาพที่เห็นสุธนจางหายไปพร้อมกับหญิงสาวในชุดนางรำตรงหน้า ทำให้หล่อนเห็นภาพอีกภาพปรากฏฉายชัดขึ้นมา หญิงสาวที่กระโจนเข้าสู่กองไฟที่เห็นเมื่อวันก่อนหวนกลับเข้ามาอีกครั้ง เพียงแต่คราวนี้รุ่งรวีเห็นภาพชายหนุ่มที่ตนเองหลงรักกระโจนตามเข้าไปด้วย “อย่าไป...ฮือ...อ คุณธนทิ้งรวีไปอีกแล้ว” หญิงสาวคร่ำครวญอยู่กับที่ในขณะที่เดชาที่ตามมาด้วยเริ่มขยับตัวเมื่อได้สติ ชายหนุ่มค่อย ๆ ก้าวเข้าไปในห้องบริเวณที่ทั้งคู่หายไป ก่อนจะเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ เขาใช้มือข้างซ้ายกอดรัดขันน้ำมนต์ไว้แน่น พร้อมกับใช้มืออีกข้างเก็บของที่อยู่บนพื้น สายตาของเดชาค่อย ๆ เบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ “เฮ้ย” เสียงอุทานของชายหนุ่มทำให้รุ่งรวีรีบวิ่งเข้ามาหา พร้อมกับแย่งของในมือไปดู ก่อนจะปล่อยโฮอีกรอบด้วยความเสียใจ จากกระดาษเก่า ๆ ว่างเปล่าในตอนแรก ปรากฏเป็นรูปกินนรีตามอย่างภาพวาดในวัดทั่วไป ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรูปนางรำในชุดมโนราห์ในเวลาต่อมา ที่มีเพียงสุธนเท่านั้นที่มองเห็น แต่ตอนนี้ภาพวาดปริศนาได้ปรากฏรูปเขียนลายไทยจากปลายพู่กัน ให้เดชาและรุ่งรวีได้เห็น ไม่มีคำถาม...ไม่มีคำพูด แต่รับรู้ด้วยหัวใจ ภาพนางรำในท่าเอามือทั้งสองไขว้กันทาบลงตรงอก เป็นกิริยาที่แสดงว่า...รัก พร้อมกับย่อตัวเล็กน้อยและหันไปมองด้านหลัง ซึ่งเป็นบริเวณที่เดชาตั้งข้อสังเกตไว้แต่แรกว่า พื้นที่ว่างเปล่าบนกระดาษด้านขวาน่าจะมีรูปอะไรอยู่ และ...คำตอบ ก็ปรากฏให้เห็นตรงหน้าแล้ว ภาพชายหนุ่มเขียนด้วยพู่กันเหมือนกับภาพนางรำ แม้ว่าจะเป็นเพียงภาพเขียนลายเส้นที่แสดงรายละเอียดของภาพไม่มากนัก แต่มองแค่ปาดเดียวเดชาก็รู้ว่า สุธน คือชายในภาพ เพียงแต่ชายหนุ่มในภาพอยู่ในชุดราชประแตน นุ่งโจงกระเบน เหมือนพวกท่านเจ้าคุณในสมัยก่อน ยืนโอบเอวนางรำจากด้านหลัง บริเวณตั้งแต่ข้อเท้าขึ้นมาจนถึงบริเวณสะโพกของทั้งคู่ ถูกพันธนาการไว้ด้วยบ่วงนาคบาศ แม้คนในภาพทั้งคู่จะถูกพันธนาการไว้ด้วยกัน แต่ดวงหน้ากลับฉายชัดด้วยแววตา และรอยยิ้มอย่างมีความสุข เหมือนกับจะบอกผู้คนที่ได้พบเห็นว่า...ทั้งคู่ผูกพันกันจนไม่สามารถแยกออกจากกันได้ “นังโนรา เอาคุณธนของฉันคืนมา” รุ่งรวีโวยวายทันทีที่ได้สติ และกับแย่งขันน้ำมนต์ในมือของเดชาสาดลงไปบนภาพวาดแผ่นนั้น “รวี...เฮ้ย ระวัง” เดชาอุทานได้แค่นั้น ก่อนจะตีมือหญิงสาวให้ปล่อยภาพวาดพร้อม ๆ กับดึงร่างบางออกมาด้วยความตกใจ เปลวไฟลุกลามเผาไหม้ภาพวาดทันทีที่น้ำมนต์สาดกระสบ ชายหนุ่มมองภาพตรงหน้าอย่างไม่ค่อยเชื่อสายตาตัวเองเท่าไหร่ ในขณะที่หญิงสาวในอ้อมแขนปล่อยโฮออกมาพร้อมกับทรุดลงกับพื้นอย่างคนหมดแรง ++++++++++++++++ ส่งท้าย ร่างสูงในชุดผ้าฝ้ายสีดำคอตั้งฝ่าอกยาวถึงกลางต้นขา ถึงกับชะงักมือที่กำลังใช้ไม้กวาดขนไก่ปัดฝุ่นทำความสะอาดชั้นวางสินค้าทันทีที่เหลือบเห็นเศษเถ้าจากการเผาไหม้ ปรากฏบนชั้นวางของที่ตนกำลังทำความสะอาดอยู่ “เฮ้ย...มาอีกแล้ว” เสียงถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายดังมาจากตุ๊กตากระเบื้องเคลือบตรงมุมห้อง “อย่าบ่นไปหน่อยเลย เดี๋ยวก็ไปแล้ว...แค่มาลาเราเท่านั้นเอง” ชายหนุ่มปราม “ขอให้เป็นการลาขาดทีเถอะ อย่ากลับมาที่นี่อีกเลย...สาธุ” ชายหนุ่มหัวเราะในรำคอเบา ๆ พร้อมกับส่ายหน้าไปมา กับคำอนุโมทนาสะบัดปลายเสียงสูงของเพื่อนร่วมงาน เอ...จะให้ถูกต้องเป็นตุ๊กตาพูดได้ที่อยู่คู่กับร้านนี้มานานพอ ๆ กับตนถึงจะถูก กริ๋ง...กริ๋ง เสียงกระดิ่งประตูดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มหันไปสนใจกับลูกค้าที่เข้ามาแทนตุ๊กตาพูดมาก แต่ก็ยังไม่วายได้ยินเสียงบ่นที่ได้ยินเพียงคนเดียวอยู่ดี “รีบ ๆ เอาไปซะ จะได้หมดร้านซะที” ร่างสูงวางไม้กวาดขนไก่ข้างชั้นวางของที่กำลังทำความสะอาดอยู่ ก่อนจะพูดเชิญชวนให้คนมาเยือนเข้ามาเลือกของด้านใน เถ้ากระดาษบนชั้นวางค่อย ๆ ปลิวหายไปมาแรงลมที่ไม่รู้ว่าพัดมาจากไหน ขณะชายหนุ่มเดินผ่าน ‘ขอบคุณ’ เสียงของหญิงชายคู่หนึ่งดังแว่วตามสายลมทันทีที่เถ้าบนชั้นหายไปจนหมดสิ้น ร่างสูงยิ้มบาง ๆ ต้อนรับลูกค้ารายใหม่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในขณะที่ตุ๊กตามุมห้องหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ซึ่งก็แน่นอนว่า เสียงหัวเราะของตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ มีเพียงชายหนุ่มเท่านั้นที่ได้ยิน “ยินดีต้อนรับสู่ร้าน...” >>>>>>>>>>จบตอน<<<<<<<<<<<<<< ส่วนของชิ้นต่อไป เรื่องเรื่องราวต่อไป ยังคงเป็นปริศนากันต่อไป.... จากคุณ : samita - [ 20 พ.ค. 51 08:02:19 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ก๊ากกก มารอคำจบตอนของนู๋มิ แล้วจะได้ทวงตอน..ของชิ้นอื่นๆ ต่อปายยยย จากคุณ : ฟ้าใส (pajan) - [ 20 พ.ค. 51 08:06:00 ]

ความคิดเห็นที่ 5 น่าสงสารรุ่งระวีจัง.... จากคุณ : ดาด๊าดา - [ 20 พ.ค. 51 08:38:22 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านแล้วสยองชอบกล จากคุณ : Canossa - [ 20 พ.ค. 51 19:58:18 ]

ความคิดเห็นที่ 7 งืมๆ เล่นเอาอยากกลับบ้านไปหาหนังสือมาอ่านจริงเชียว ^^ รบกวนเช็คหลังไมค์ด้วยนะค้า จากคุณ : ทะเลหวาน - [ 20 พ.ค. 51 20:35:36 ]

ความคิดเห็นที่ 8 จริงด้วย น่าสงสารรวีจัง จากคุณ : scottie - [ 20 พ.ค. 51 22:48:05 ]

ความคิดเห็นที่ 9 i like your story naka but I also miss JAO AI AND JAO YEE ka. จากคุณ : Tyra - [ 21 พ.ค. 51 03:30:19 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านแล้วนึกถึงทวิภพเลยค่ะ จากคุณ : Mneme (Mnemosyne) - [ 21 พ.ค. 51 09:58:06 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านแล้วสงสัยรวีแหะ พระสุธนจายร้ายยยย เอิ๊ก รออ่านของชิ้นต่อไปนะคะ จากคุณ : ดาวเหงา_Lonely Star - [ 22 พ.ค. 51 00:54:02 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อยากอ่านตอนต่อไปจังค่ะ........ จากคุณ : kenkob - [ 23 พ.ค. 51 12:55:45 ]