ความคิดเห็นที่ 1 บทเพลงแสงจันทร์ (ตอนที่1) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6615021/W6615021.html บทเพลงแสงจันทร์ (ตอนจบ) อีกแล้วสินะ....เธอรักใครบางคนได้...มากกว่ารักตัวเองเสียอีก หรือเธอจะยอมเดินกลับไปตามถนนสายเดิม .....รักที่ปราศจากเหตุผล ...รักด้วยหัวใจเพียงอย่างเดียว รักโดยไม่คำนึงถึงความทุกข์ ที่ตัวเองจะได้รับในภายหน้า หรือว่าเธอจะยอมสูญเสียเขาไปตั้งแต่ตอนนี้..ดีกว่าปล่อยให้ความเจ็บปวดนั้นเกินกว่าจะเยียวยาได้ ปุณณมาสผละจากอ้อมแขนของติณณ์ธรอย่างเงียบๆ มองหน้าเขานิ่งอยู่นาน ก่อนที่จะตัดสินใจเอ่ยปากกับเขาว่า "ดิฉัน...มีเรื่องอยากจะบอกคุณค่ะ" "อะไรครับ" ติณณ์ธรถาม "ดิฉันดีใจนะคะ ที่มีโอกาสได้รู้จักคนดีๆอย่างคุณ ...แต่ว่า ...ไม่อยากให้คุณมาเสียเวลากับผู้หญิงอย่างดิฉันมากไปกว่านี้เลยค่ะ" "ทำไมล่ะครับคุณปุณ..ผมไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดเรื่องอะไร.." เขาถามอย่างกังวล "คุณติณณ์คะ....ถ้าคุณรู้ว่า..ดิฉันเป็นคนไม่ดี..คุณจะยังรู้สึกเหมือนเดิมมั้ยคะ" ปุณณมาสถาม พร้อมทั้งเตรียมใจที่จะยอมรับความจริงที่จะเกิดขึ้นระหว่างเธอกับเขานับจากนี้ไป "คุณปุณนะหรือครับเป็นคนไม่ดี....ผมไม่เชื่อหรอกครับ คนที่เป็นพยาบาล ผมถือว่าเป็นคนที่มีจิตใจงดงามมากทีเดียวนะครับ.....แต่ว่า.. ทำไมคุณปุณถึงพูดอย่างนั้นล่ะครับ" ติณณ์ธรถาม มองหน้าหญิงสาวที่เขารัก ก่อนที่จะบอกกับเธอว่า "ถ้าหากว่า..คุณไม่ได้รู้สึกกับผมเหมือนที่ผมรู้สึกกับคุณ..ก็ขอให้บอกตรงๆดีกว่านะครับ อย่าพยายามดึงเรื่องอื่นมาเกี่ยวข้องให้ยุ่งยากเลยครับ" ชายหนุ่มพูดด้วยความน้อยใจ เนื่องจากเขาเดาความคิด ความรู้สึกที่แท้จริงของปุณณมาสไม่ออกเลยสักครั้ง "มันไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ...ดิฉัน...." ปุณณมาสเอ่ยด้วยเสียงที่สั่นเครือ "ดิฉันเสียใจจริงๆค่ะที่ปิดเรื่องราวบางอย่างเอาไว้ เพราะเกรงว่า...คุณอาจจะรังเกียจที่ดิฉันเป็นผู้หญิงใจง่ายมาก่อน..ที่สำคัญ.." เธอมองสบตาเขาก่อนที่จะพูดต่อว่า.... "ดิฉันเป็นคน...ใจบาป เคยตั้งท้องและยอมเอาเด็กออก เพราะความเห็นแก่ตัว รักชีวิตของตัวเองมากกว่าลูกในท้อง" หญิงสาวพูดจบพร้อมทั้งร้องไห้ออกมาด้วยความอัดอั้นภายในใจ เธออยากจะระบายให้เขาฟังมากกว่านั้น อยากจะบอกให้เขาเข้าใจ แต่ทว่าความรู้สึกเจ็บปวด ความอ่อนแอข้างใน ทำให้เธอไม่อาจจะพูดอะไรๆออกมาได้อีก ติณณ์ธรพูดไม่ออก รู้สึกงุนงงกับเรื่องที่เขาเพิ่งจะรับรู้ แม้เขาจะไม่ใช่ผู้ชายที่ยึดติดกับอดีตของคนอื่น แต่เรื่องที่ปุณณมาสเคยทำแท้งมาก่อน ทำให้เขาช็อคไปชั่วขณะ...เป็นไปได้อย่างไรที่หญิงสาวผู้ที่มีจิตใจอ่อนโยน มีความเมตตา..คอยให้ความช่วยเหลือชีวิตคนไข้อย่างเธอ จะทำเรื่องแบบนั้นได้...ชายหนุ่มได้แต่ถามตัวเองอยู่ในใจ...หากแต่สภาพของเธอตอนนี้..ที่กำลังสะอื้นร้องไห้ อย่างคนที่ท้อแท้หมดหวัง ทำให้เขาได้แต่นิ่งเงียบ ไม่กล้าเอ่ยปากถามอะไร เพราะเกรงว่าจะเป็นการทำร้ายความรู้สึกของเธอมากขึ้น ติณณ์ธรขยับเข้าไปใกล้ อยากจะกอดปลอบโยนหญิงสาวตรงหน้า หากแต่ปุณณมาสขยับถอยห่างออกไป พร้อมกับพูดว่า "ดิฉันขอโทษนะคะคุณติณณ์ ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังคุณเลยจริงๆ ...ดิฉันเพียงแต่..ไม่อยากสูญเสียคุณไป" หญิงสาวเอ่ยขอโทษเขาด้วยน้ำตาที่นองหน้า อย่างน้อยเธอก็ได้ทำอย่างดีที่สุดแล้ว ...หากว่าเยื่อใยที่มีต่อกันจะหมดสิ้นลง เธอก็ไม่อาจจะเรียกร้องอะไรจากใครได้ .... ปุณณมาสหันหลังเดินกลับเข้าไปข้างในห้องพัก เหมือนคนที่หัวใจว่างเปล่า ปล่อยให้ชายหนุ่มยืนสับสน อยู่กับความคิดของตัวเองแต่เพียงลำพัง... เสียงเรือหางยาวที่พานักท่องเที่ยวไปชมหมู่เกาะต่างๆ ในบริเวณใกล้เคียง ปลุกให้ติณณ์ธรตื่นขึ้นมาทั้งๆที่ยังรู้สึกง่วงนอน หลังจากที่เขาแทบจะไม่ได้หลับเลยตลอดทั้งคืน ติณณ์ธรรู้สึกเป็นห่วงปุณณมาสอย่างบอกไม่ถูก หลายครั้งที่เขาเกือบจะเคาะประตูห้องนอนของหญิงสาว เพื่อที่จะปรับความเข้าใจ และบอกให้เธอรับรู้ว่า ความรู้สึกที่เขามีต่อเธอยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ...เพราะหัวใจของเขาได้รักเธอไปแล้ว .....แม้ว่าชายหนุ่มอาจจะไม่เข้าใจการกระทำบางอย่างของปุณณมาสในอดีตก็ตาม จากคุณ : teansri - [ 20 พ.ค. 51 23:38:47 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อาหารมื้อเช้าผ่านไปอย่างเงียบเหงา ปุณณมาสแทบจะไม่แตะอะไรเลยก็ว่าได้ แม้ว่าติณณ์ธรพยายามที่จะคะยั้นคะยอ ให้เธอรับประทานอาหารบ้างก็ตาม "ทานข้าวเสร็จ เราไปเกาะห้องกันดีมั้ยครับคุณปุณ..ผมคิดว่า นั่งเรือไปราวๆสักสี่สิบนาทีได้มั้ง" ชายหนุ่มเอ่ยปากชวนหลังจากที่เห็นเธอนิ่งเงียบ ไม่ออกความคิดเห็นใดๆเมื่อเขาเอ่ยโปรแกรมของวันนี้และวันถัดไป "แล้วแต่คุณติณณ์จะเลือกก็แล้วกันนะคะ สำหรับดิฉัน..ที่ไหนก็ได้ค่ะ" ปุณณมาสตอบโดยที่ไม่มองหน้าคนถาม "อย่าพูดอย่างนั้นเลยครับคุณปุณ ทริปนี้เป็นเวลาส่วนตัวของเราทั้งสองคนนะครับ ผมอยากให้คุณปุณได้พักผ่อนบ้าง เผื่อว่าอะไรๆจะดีขึ้น...นะครับ" ติณณ์ธรพูดพร้อมทั้งเอื้อมมือไปจับมือปุณณมาสเอาไว้ เขามองใบหน้าของหญิงสาวที่ดูซูบเซียว เหมือนคนที่ไม่ได้พักผ่อนมา ทั้งคืน อีกทั้งร่องรอยแห่งความโศกเศร้าจากดวงตาคู่นั้น ทำให้เขารู้สึกผิด ที่ปล่อยให้เธอต้องนอนร้องไห้ ด้วยความเสียใจตลอดทั้งคืน ติณณ์ธรบีบมือเธอเบาๆอย่างปลอบโยน เกาะห้องเป็นเกาะเล็กๆที่เงียบสงบ เหมาะสำหรับคนที่ต้องการมาพักผ่อนอย่างจริงจัง หาดทรายที่ขาวสะอาดตา รวมทั้งน้ำทะเลที่ใสจนมองเห็นปลาตัวเล็กๆที่ว่ายอยู่ไปมา ทำให้ปุณณมาสรู้สึกสดชื่นขึ้นมา หญิงสาวหันไปมองติณณ์ธร ที่กำลังเทียบเสียงกีต้าร์ที่เขาอุตส่าห์หอบหิ้วขึ้นเรือมาด้วย พลางนึกในใจว่าเธอคงจะมีความสุขไม่น้อย ถ้าหากได้มีโอกาสรู้จักและรักผู้ชายคนนี้ ก่อนที่ชีวิตของเธอจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงเมื่อสามปีก่อน.... หญิงสาวถอนใจยาว พยายามไม่นึกถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ทำให้เธอทุกข์ จะว่าไปแล้วเธอไม่ควรจะเจ็บปวด หากจะต้องสูญเสียเขาไป เพราะเธอไม่สามารถกลับไปแก้ไขอดีตได้ สิ่งที่เธอควรจะทำตอนนี้คือ เก็บเกี่ยวความสุขในช่วงเวลาสั้นๆ ที่เธอกับเขาได้มีโอกาสอยู่ด้วยกัน เอาไว้เป็นกำลังใจในอนาคตยามที่เธอท้อแท้น่าจะดีกว่า เพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่า หลังจากกลับไปภูเก็ตแล้ว เธอจะยังมีโอกาสได้พบเขาอีกหรือเปล่า "คุณปุณ อยากฟังเพลงอะไรดีครับ วันนี้เล่นฟรีนะครับ ถึงไม่ได้ลงทะเบียนเรียนต่อ..แต่ผมก็ให้สิทธิพิเศษ ขอเพลงได้นะครับ" ติณณ์ธรพูดติดตลกเพราะเขาอยากให้หญิงสาวหัวเราะบ้าง หลังจากที่เธอดูเงียบๆมาตลอดตั้งแต่เมื่อเช้านี้ "เอ..หรือว่า..ผมเปลี่ยนใจ..ให้คุณปุณเล่นเองดีกว่า จะได้ทดสอบว่า วิชาความรู้ที่สอนไป ยังอยู่ครบเหมือนเดิมหรือเปล่า" ชายหนุ่มพูดต่อขณะที่ปุณณมาสยิ้มให้เขาเล็กน้อย "อย่าเลยค่ะ..กลัวว่าจะทำลายบรรยากาศที่ดีๆไปเสียเปล่าๆ..... คุณติณณ์เล่นเองน่ะดีแล้วค่ะ" เธอบอก "อืมมมม...จะว่าไปแล้ว..คุณปุณนี่หาข้ออ้างได้ตลอดเลยนะครับ " เขาพูดกระเซ้าเธอเล่น "เอาเป็นว่า ผมเล่นเพลงโปรดของผมให้คุณปุณฟังดีกว่านะครับ...จริงๆแล้วถ้าเป็นเปียโนเสียงจะไพเราะมากกว่านี้มาก แต่ว่า.. กับคลาสสิคกีต้าร์ตัวนี้ของผม..ก็โอเคครับ." ปุณณมาสฟังติณณ์ธรพูด พลางทรุดตัวลงนั่งไม่ห่างจากเขานัก หญิงสาวมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความชื่นชม ในความสามารถด้านดนตรีของเขา เธอนึกถึงเรื่องที่ติณณ์ธรเคยเล่าให้ฟังว่า พ่อและแม่ของเขาเคยเป็นอาจารย์สอนดนตรีที่กรุงเวียนนามาก่อน หลังจากที่ท่านทั้งสองแต่งงานกัน จึงตัดสินใจย้ายกลับมาอยู่ที่กรุงเทพ นอกจากนั้นพ่อและแม่ยังปลูกฝังเรื่องดนตรีให้กับเขา มาตั้งแต่ที่เขายังอยู่ในท้องโดยการเล่นดนตรีให้ฟังทุกวัน หลังจากที่เขาคลอดออกมา เขาจึงรู้สึกคุ้นเคยและหลงรักเสียงดนตรีตั้งแต่เล็กๆ เสียงดนตรีจากเขา ฟังแล้วไพเราะนุ่มนวลเหลือเกิน ..จะพูดให้ถูกแล้ว เสียงดนตรีจากเขา ฟังแล้วไพเราะนุ่มนวล กว่าของใครอื่นที่เธอเคยได้ยินมาก็ว่าได้ ...เพราะมันเป็นเสียงดนตรีที่ถ่ายทอดมาจากคนที่เธอรัก... "คุณปุณฟังผมเล่นอยู่หรือเปล่าครับเนี่ย" ติณณ์ธรถามเมื่อเห็นเธอเงียบไป "ฟังค่ะ.....แต่ว่า..ทำไมทำนองมันเศร้าอย่างนี้ล่ะคะ ...ชื่อเพลงอะไรคะคุณติณณ์" หญิงสาวถาม "เศร้านิดหน่อยในช่วงแรกๆนะครับ ความหมายของเพลงนี้ เป็นเรื่องของการเปลี่ยนความสิ้นหวัง ให้เป็นพลังครับ" "ชื่อเพลง Star song ครับ แต่ผมเรียกว่า "บทเพลงแสงจันทร์" ผมอ่านจากประวัติของคนแต่งที่บอกว่า ได้แรงดลบันดาลใจในการเขียนเพลงนี้มาจาก ความรัก และความคิดถึง ที่เขามีต่อลูกสาว ที่เสียชีวิตตั้งแต่เยาว์วัย ด้วยโรคมะเร็งในเม็ดเลือดขาว ซึ่งลูกสาวคนนี้ของเขา หลงไหลชื่นชมพระจันทร์มากเป็นพิเศษ ถึงขนาดขอเป็นของขวัญวันเกิด ตามประสาเด็กๆ เขาเลยตั้งใจแต่งเพลงนี้ขึ้นมาเพื่อระลึกถึงเธอโดยเฉพาะ" เขาบอกพร้อมทั้งพูดต่อว่า "เอาไว้วันหลังถ้าคุณปุณแวะไปที่บ้าน ผมจะเล่นเปียโนเพลงนี้ให้ฟัง รับรองว่าคุณปุณจะต้องชอบแน่ๆครับ" ปุณณมาสมองเขาเหมือนอยากจะถามว่า..เธอจะยังมีโอกาสนั้นอีกหรือ หากแต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ติณณ์ธรดีใจที่ปุณณมาสมีสีหน้าที่แจ่มใสสดชื่นขึ้นมาบ้าง เขาพยายามที่จะทำทุกอย่าง เพื่อให้หญิงสาวข้างๆมีความสุขมากที่สุด รอยยิ้มที่แม้แค่เพียงน้อยนิดจากเธอ เปรียบเสมือนแสงแดดในยามเช้า ที่นำมาซึ่งความอบอุ่นในหัวใจ.....แก่เขา "พรุ่งนี้คุณปุณอยากจะเที่ยวที่ไหนเป็นพิเศษมั้ยครับ" เขาถามเธออย่างเอาใจ "เสียดายนะครับ ที่คุณปุณว่ายน้ำไม่เป็น ไม่งั้นผมจะพาไปดูปะการังกับทัวร์ของทางโรงแรม" เขาพูดต่อ "ถ้าคุณติณณ์ชอบดูปะการัง ก็ไปได้นะคะ ไม่ต้องห่วงดิฉัน" หญิงสาวเอ่ยขึ้น ด้วยเกรงว่าเธอจะเป็นภาระทำให้เขาหมดสนุก "มาด้วยกัน ก็ต้องไปด้วยกันสิครับ ปะการังผมก็ดูมาหลายรอบแล้วล่ะ อย่าลืมสิ..ผมอยู่ภูเก็ตมาสองปีกว่าแล้วนะครับ ผมตะลุย เกาะพีพี จนคนแถวนั้นเบื่อหน้าผมแล้วมั้งครับ" ติณณ์ธรบอกเธอ และเล่าต่อว่า "สมัยตอนที่ผมมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ วุฒิพงษ์พาตระเวนไปทั่วเลยนะครับ ภูเก็ต กระบี่ พังงา เสียดายจัง..ไปไม่ถึงสุราษฎร์ฯ ไม่อย่างนั้น คงได้เจอคุณปุณเร็วกว่านี้ก็ได้นะครับ " "แหม..ดิฉันไม่ใช่เด็กขายพวงมาลัยริมถนนนะคะ จะได้ขับรถผ่านแล้วเจอง่ายๆ" หญิงสาวพูดพร้อมทั้งหัวเราะ "อ้าว..ก็เมื่อสามปีก่อน คุณปุณยังทำงานอยู่ที่สุราษฎร์ฯนี่ครับ ถ้าผมผ่านไปแถวนั้น อาจจะมีเหตุจำเป็น ให้ต้องเข้าโรงพยาบาลก็ได้ใครจะไปรู้ล่ะ...คนเราถ้าดวงมันจะได้เจอกัน ไม่ว่าอยู่ที่ไหนสุดท้ายก็ต้องได้เจอกันอยู่วันยังค่ำ..เขาเรียกว่า..บุพเพอาละวาดน่ะครับ.. ดูอย่างคุณปุณสิ.... อุตส่าห์ย้ายมารอผมที่ภูเก็ตล่วงหน้าตั้งหนึ่งปี ...หรือคุณปุณว่าไม่จริงครับ.." ติณณ์ธรพูดทีเล่นทีจริงกับเธออย่างอารมณ์ดี "ดิฉันไม่ค่อยแน่ใจ เรื่องบุพเพอาละวาดของคุณหรอกค่ะ รู้แต่ว่าชีวิตออกแบบไม่ได้...อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดค่ะ" หญิงสาวตอบ "ก็จริงครับ.. ชีวิตอาจจะออกแบบไม่ได้ แต่เราเลือกได้นะครับ เลือกที่จะเดินไปในทางที่ดีกว่า ถูกต้อง และเหมาะสมกับตัวเอง" ติณณ์ธรบอกหญิงสาว "เหมือนอย่างที่ผมเลือกที่จะรู้จัก และรักคุณปุณโดยปราศจากเงื่อนไขใดๆไงล่ะครับ" เขาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง ขณะที่ปุณณมาสได้แต่นิ่งเงียบ เพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเขาดี ติณณ์ธรวางกีต้าร์ลงข้างๆ หันมาสบตาหญิงสาว พร้อมทั้งพูดว่า "ผมอยากให้คุณปุณลืมเรื่องเก่าๆ..ได้มั้ยครับ อย่าพูดถึงมันอีกเลย ผมไม่อยากเห็นคุณปุณเจ็บปวดกับเรื่องเหล่านั้นอีก ที่สำคัญ ผมก็ไม่อยากรู้ด้วยว่า..ทำไม..หรือเพราะอะไร ..ผมเชื่อว่าทุกการกระทำย่อมมีเหตุผลเสมอ และบางครั้งเราก็ไม่จำเป็นที่จะต้องอธิบายทุกๆอย่างให้คนอื่นเข้าใจเสมอไปนี่ครับ" "แต่ดิฉันแคร์ความรู้สึกของคุณนะคะ ไม่อยากให้คุณเข้าใจผิดในภายหลัง และคิดว่าดิฉันเป็นคนที่หลอกลวง ทั้งๆที่ตัวเองต้องทนเจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึงมัน" ปุณณมาสบอก ติณณ์ธรมองหญิงสาวที่นั่งชันเข่าพร้อมทั้งลูบไล้ผืนทรายเล่น ด้วยความรัก ชายหนุ่มเลื่อนตัวเข้ามาใกล้เธอ โอบกอดร่างบางเอาไว้ และบอกกับเธอว่า "ผมรักคุณนะครับคุณปุณ ...ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมอยากให้คุณระลึกอยู่เสมอว่า ...ผมรักคุณ" ปุณณมาสเงยหน้าขึ้นมองเขาเหมือนไม่แน่ใจในคำพูดที่เธอได้ยิน หากแต่แววตาที่แสดงออกถึงความรัก และจริงใจของชายหนุ่ม ทำให้เธอร้องไห้ออกมาด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก หญิงสาวอิงศรีษะซบไหล่กว้างของเขาเหมือนดั่งนกตัวน้อยที่ต้องการไออุ่น แก้ไขเมื่อ 20 พ.ค. 51 23:53:56 จากคุณ : teansri - [ 20 พ.ค. 51 23:53:07 ]

ความคิดเห็นที่ 3 "ตั้งแต่กลับมาจากฮอลิเดย์เมื่อสองอาทิตย์ก่อนเนี่ย..น้องปุณของพี่ดูเปลี่ยนไปเยอะเลยนะจ๊ะ...ยิ้มตลอดแม้กระทั่งกับเข็มฉีดยา..เห็นมั้ย พี่บอกแล้วไม่เชื่อ...ว่าพี่น่ะมองคนไม่ผิด" นุชนารถพูดหยอกล้อกับเธอ เมื่อเห็นว่าปุณณมาสหน้าตาสดชื่นแจ่มใส ดูไม่เหมือนปุณณมาสคนเดิม หลังจากที่กลับมาจาก การพักผ่อนกับติณณ์ธรที่อ่าวนาง "แหม...ปุณเริ่มเชื่อแล้วสิคะที่ใครๆเขาลือกันว่า พี่นุชมีตาทิพย์ เป็นผู้หยั่งรู้..รู้ไปหมดทุกอย่างน่ะค่ะ" ปุณณมาสพูดกับรุ่นพี่ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม "ไม่ขนาดนั้นหรอกจ้า...แต่พี่ก็ผ่านร้อนผ่านหนาวมานาน ก็พอจะดูอะไรๆออกบ้างล่ะ..ว่าแต่ว่า..เย็นนี้ไปกินข้าวบ้านพี่มั้ย พอดีสามีไม่อยู่เลยอยากหาเพื่อนคุยด้วย" นุชนารถชวน "วันนี้เหรอคะ..เสียดายจังเลยค่ะ..พอดีปุณติดธุระค่ะพี่นุช " ปุณณมาสบอกรุ่นพี่อย่างเกรงใจ "ไม่ต้องบอกพี่ก็รู้แล้วล่ะ ว่ามีธุระกับใคร เอาเถอะ ...เพื่อความสุขของน้องพี่ยอมได้" นุชนารถพูดอย่างรู้ทัน "อืมมม..คุณติณณ์ชวนไปงานเลี้ยงรุ่นที่เพื่อนๆของเขาจัดกันที่กระรนค่ะ...ตอนแรกว่าจะไม่ไป เพราะไม่รู้จักใครนอกจากเขาและคุณวุฒิพงษ์ แต่เห็นว่าเขาชวนหลายครั้งเลยเกรงใจค่ะ" หญิงสาวบอก "ไปเหอะ ไม่เป็นไรหรอกน่าถึงจะไม่รู้จักใคร เขาคงอยากพาปุณไปแนะนำเพื่อนๆล่ะมั้ง" เพื่อนสนิทของเธอออกความคิดเห็น และพูดต่อว่า "โอ้ย...อย่างนี้พี่ว่า.. เขารักจริงหวังแต่งชัวร์" "อะไรกันคะ...ไม่เห็นเขาเอ่ยปากสักครั้งเดียว พี่นุชทำเป็นผู้หยั่งรู้อีกแล้วนะคะเนี่ย ..." ปุณณมาสพูด "นี่คุณน้องปุณเจ้าขา..ถ้าครูสอนดนตรีเจ้าของดวงตาคมซึ้งคนนั้น ขอเธอแต่งงานขึ้นมาล่ะก็...อย่ามัวแต่เล่นตัว ทำเป็นคิดนานล่ะ อายุอานามคุณน้องก็ปาเข้าไปยี่สิบแปดแล้วนะจ๊ะ จะบอกให้ " นุชนารถพูดกับเธออย่างคนอารมณ์ดี ที่งานเลี้ยงรุ่นซึ่งจัดขึ้นในโรงแรมแห่งหนึ่งบนหาดกระรน เพื่อนๆร่วมรุ่นของติณณ์ธรประมาณสามสิบกว่าคนเดินทางมาร่วมสมทบ การพบปะสังสรรค์ของเขาและเพื่อนที่สนิทสนมกันมานาน ทำให้ปุณณมาสรู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกิน เนื่องจากในฐานะที่วุฒิพงษ์และติณณ์ธรเป็นเจ้าบ้าน ทำให้คนทั้งสองโดนลากไปโต๊ะโน้นทีโตะนั้นทีอยู่บ่อยๆ ซึ่งบางครั้งติณณ์ธรต้องปล่อยให้ปุณณมาสนั่งอยู่เพียงลำพังกับกลุ่มเพื่อนๆที่โต๊ะของเขา หญิงสาวรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อต้องตอบคำถามที่กลุ่มเพื่อนๆของติณณ์ธรพากันเข้าใจว่า เธอ คือ คนที่เขาเลือกแล้ว เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ทุกคนเห็นว่า ติณณ์ธรออกงานพร้อมกับผู้หญิงที่พวกเขาไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน นอกจากชุมาภรณ์ หญิงสาวที่ติณณ์ธรเคยสนิทมากที่สุดเมื่อหลายปีก่อน "เฮ้ย ติณณ์ ตกลงแกจะมีข่าวดีเมื่อไหร่ล่ะ" เพื่อนคนหนึ่งถามเมื่อติณณ์ธรเดินมานั่งที่เก้าอี้ติดกันกับปุณณมาส "ข่าวดีอะไรล่ะ" ชายหนุ่มแกล้งถามทั้งๆที่พอจะเข้าใจว่าเพื่อนของเขาพูดถึงอะไร "อ้าว ก็เรื่องแต่งงานของแกน่ะสิ" เพื่อนคนเดิมบอก "อืมม..อันนี้ต้องถามคุณปุณ ว่าพร้อมจะแต่งเมื่อไหร่...ว่าไงล่ะครับคุณปุณ" ติณณ์ธรตอบเพื่อน พร้อมทั้งหันไปขอความเห็นจากหญิงสาวที่กำลังอึ้งกับบทสนทนาในหมู่เพื่อนฝูง จะให้เธอตอบว่าอย่างไร ในเมื่อเขาไม่เคยเอ่ยปากพูดเรื่องนี้กับเธอสักครั้ง หลังจากงานเลี้ยง ติณณ์ธรขับรถพาปุณณมาสแวะมาเอารถของเธอ ที่จอดทิ้งไว้ที่บ้านของเขาเมื่อตอนเย็น "คุณปุณเป็นอะไรไปหรือเปล่าครับ ผมเห็นไม่ค่อยคุยเลย ตั้งแต่ที่งานเลี้ยงแล้วนะครับ" เขาเอ่ยถามเมื่อกลับมาถึงบ้าน "เปล่าค่ะ..ก็ไม่รู้จักใครนี่คะ..เลยไม่รู้ว่าจะคุยอะไรดี" หญิงสาวตอบ ทั้งๆที่ในใจอดที่จะน้อยใจเสียไม่ได้ ที่เพื่อนๆและเขาพูดเรื่องการแต่งงานกันอย่างสนุกสนาน โดยไม่ได้นึกถึงความรู้สึกของเธอเลย "ผมขอโทษนะครับที่ชวนคุณปุณมา ทำให้คุณปุณอึดอัด ผมแค่อยากให้คุณปุณรู้จักเพื่อนๆของผมไว้บ้างน่ะครับ" ติณณ์ธรบอกพร้อมทั้งก้าวลงจากรถ "เข้าบ้านก่อนมั้ยครับคุณปุณ" เขาเอ่ยปากชวนเมื่อเห็นว่าปุณณมาสเตรียมตัวจะกลับทันทีที่มาถึง "อย่าเลยค่ะ สี่ทุ่มกว่าแล้วนะคะ พรุ่งนี้ต้องทำงานอีกค่ะ" หญิงสาวปฏิเสธ "อยู่เวรบ่ายไม่ใช่เหรอครับ พรุ่งนี้ก็นอนตื่นสายได้นี่ครับ" ติณณ์ธรเอ่ยอย่างรู้ทันเมื่อเธอพยายามหาเหตุผลมาอ้าง "หรือถ้าไม่กล้าขับรถดึกๆ ให้ผมไปส่งก็ได้นะครับ" เขาบอก ปุณณมาสเดินตามเขาเข้าไปในบ้าน ถึงแม้จะไม่ค่อยเต็มใจนัก ชายหนุ่มเดินไปเปิดตู้เย็น รินน้ำใส่แก้วส่งให้หญิงสาว มองหน้าเธอพร้อมกับยิ้มอย่างขำๆกับท่าทีขุ่นเคืองของเธอ ปุณณมาสกล่าวขอบคุณเบาๆ ขณะที่รับแก้วน้ำจากเขาไปดื่ม "เอาล่ะ คราวนี้บอกได้หรือยังล่ะ ว่าโกรธผมเรื่องอะไร" ติณณ์ธรถาม อีกทั้งโน้มตัวเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น "เปล่านี่คะ" ปุณณมาสตอบพร้อมทั้งขยับถอยห่างจากเขา "คุณปุณ ...ผมรู้นะว่าคุณปุณไม่พอใจเรื่องที่พวกเพื่อนๆเขาแหย่กันเรื่องแต่งงาน สังคมพวกผู้ชายก็เป็นแบบนี้แหละครับ" ติณร์ธรพูดกับเธอ "ดิฉันก็พอจะรู้ค่ะ..ว่าพวกผู้ชายเขาไม่ค่อยจะจริงจังอะไรกันมากนัก" หญิงสาวตอบอย่างน้อยใจ "ไม่เอาน่า..คุณปุณอย่าทำหน้าอย่างนี้เลย ผมเห็นแล้วไม่สบายใจรู้มั้ย" ติณร์ธรพูดพร้อมทั้งดึงร่างเธอเข้ามากอดไว้ ปุณณมาสพยายามที่จะดันร่างของเขาออกไป หากแต่อ้อมแขนที่รัดแน่นขึ้นทำให้เธอขยับตัวแทบไม่ได้ "คุณปุณยังไม่ได้ตอบเลยนะครับ ที่ผมถามในงานเลี้ยงว่า พร้อมจะแต่งงานเมื่อไหร่" ชายหนุ่มถามขณะก้มหน้าลงไปใกล้จนหญิงสาวสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดผิวหน้าของเธอ "อย่าเอาเรื่องแบบนี้มาพูดล้อเล่นนะคะ มันไม่สนุกเลยสักนิดเดียว" ปุณณมาสตอบกลับไปด้วยความโกรธ "ผมไม่ได้พูดล้อเล่นนะครับ ผมหมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ..คุณปุณไม่เชื่อผมหรอกหรือครับ" ปุณณมาสไม่ได้ตอบคำถามของชายหนุ่ม ที่กำลังมองสบตาเธออย่างลึกซึ้ง "ผมอยากจะแต่งงานกับคุณจริงๆนะครับ.. คุณปุณ" ติณณ์ธรพูดพร้อมทั้งกดริมฝีปากอุ่นจัดของเขาลงมาโดยที่ปุณณมาสไม่ทันตั้งตัว สัมผัสที่นุ่มนวลอ่อนหวานจากเขาในครั้งแรก เปลี่ยนเป็นรุกเร้ามากขึ้น จนหญิงสาวรู้สึกเหมือนร่างกายของเธอกำลังถูกหลอมละลาย ปุณณมาสพยายามที่จะเรียกสติของตัวเองคืนกลับมา เมื่อร่างกายของเธอสัมผัสกับที่นอนหนานุ่ม หากแต่เธอก็ต้องพ่ายแพ้ต่อสัมผัสที่รุ่มร้อนจากผู้ชายที่เธอรักอยู่เต็มหัวใจ รวมทั้งไม่อาจจะทัดทานความปรารถนาจากภายในของเธอได้ หญิงสาวนอนนิ่งเงียบอยู่ในอ้อมแขนของเขา ด้วยความรู้สึกที่สับสน แม้ว่าเธอไม่อาจจะปฏิเสธถึงความสุขที่เพิ่งจะได้รับ หากแต่เธอก็รู้สึกเสียใจ ที่ทำตัวด้อยคุณค่าโดยการยินยอมพร้อมใจ มีอะไรกับเขาอย่างง่ายดาย...แล้วอย่างนี้เธอจะไปโทษใครได้อีก..หากว่าใครๆจะมองว่าเธอเป็นผู้หญิงใจง่าย...เหมือนครั้งนั้น ปุณณมาสขยับตัวออกจากอ้อมแขนของเขา หยิบเสื้อผ้าที่กองอยู่ปลายเตียงมาสวมใส่ ทั้งๆที่พยายามจะไม่เสียใจกับการกระทำของตนเอง หากแต่น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลรินออกมาจนได้ "คุณปุณ...อย่าไปเลยนะครับ" ติณณ์ธรเรียกเธอ พร้อมทั้งดึงแขนของเธอไว้ "จะกลับแล้วค่ะ..ดึกมากแล้ว " เธอตอบเขาเบาๆ ติณณ์ธรขยับเข้ามากอดเธอไว้จากด้านหลัง ซบหน้าลงบนไหล่ของเธอ พร้อมทั้งบอกเธอว่า "ผมเข้าใจนะครับว่า.. คุณปุณเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น...แต่ว่า เรารักกันไม่ใช่หรือครับ และเราก็ไม่ใช่เด็กๆที่จะแสดงความรักต่อกันไม่ได้..ผมเป็นผู้ใหญ่พอที่จะรับผิดชอบในสิ่งที่ผมกระทำลงไปเสมอ.....ผมรักคุณนะครับ" ปุณณมาสขับรถกลับบ้านพักในวันรุ่งขึ้น หญิงสาวครุ่นคิดเรื่องที่ติณณ์ธรบอกกับเธอว่า เขาอยากที่จะแต่งงานกับเธอให้เร็วที่สุดทันทีที่หญิงสาวพร้อม "ผมอยากมีลูกสักสองคน ลูกชายให้เป็นนักดนตรี ส่วนลูกสาวก็ให้เป็นพยาบาลเหมือนแม่ ดีมั้ยครับคุณปุณ" ปุณณมาสยิ้มออกมาด้วยความสุขเมื่อนึกว่า..อีกไม่นาน..หัวใจของเธอจะไม่เงียบเหงาอีกแล้ว เธอจะมีครอบครัวเล็กๆที่อบอุ่น ใช้ชีวิตร่วมกันกับคนที่เธอรัก และรักเธอ...หากแต่คำพูดของสูติแพทย์ครั้งนั้นยังดังก้องอยู่ในหูทั้งสองข้างของเธอ "ถ้าจะมีลูกคนต่อไปต้องวางแผนดีๆนะครับ..คุณต้องฉีดยาป้องกันภาวะเลือดแข็งตัวยาก ตั้งแต่เนิ่นๆก่อนที่จะตั้งครรภ์ มิฉะนั้นแล้ว โอกาสตกเลือดมีสูงมาก" จากคุณ : teansri - [ 21 พ.ค. 51 00:07:40 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ติณณ์ธรแวะมาหาปุณณมาสเกือบทุกวัน หลังเลิกสอนดนตรีที่โรงเรียน จนเพื่อนร่วมงานของปุณณมาสต่างพากันกระเซ้าเย้าแหย่หญิงสาวว่า มีผู้ปกครองมาควบคุมความประพฤติถึงโรงพยาบาล ความสัมพันธ์ที่ชัดเจนของทั้งสองคน ทำให้นุชนารถดูจะมีความสุขมากกว่าใครอื่น เธอดีใจและยินดีที่ปุณณมาส ผู้ที่เป็นทั้งเพื่อนร่วมงานและเปรียบเสมือนน้องสาวคนหนึ่งของเธอ ได้รู้จักกับรักแท้และมีความสุขในชีวิต หลังจากที่จมปลักอยู่กับอดีตที่ปวดร้าวมานาน อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์ ติณณ์ธรติดธุระเรื่องงานที่สาขาหาดใหญ่ การไม่มีเขาอยู่ใกล้ๆ ทำให้ปุณณมาสรู้สึกราวกับว่าชีวิตขาดอะไรไปสักอย่าง "ผมมาทำธุระแค่อาทิตย์เดียวเองนะครับ แต่รู้สึกนานเหมือนเป็นเดือน ...คิดถึงคุณปุณจะแย่แล้วครับ" หญิงสาวยิ้มอย่างเป็นสุข เมื่อได้รับโทรศัพท์จากเขาก่อนที่จะขึ้นไปอยู่เวรดึกคืนนี้ เธอเองก็คิดถึงเขามากเช่นเดียวกัน ..คิดถึงรอยยิ้มที่อบอุ่น ดวงตาที่อ่อนโยน รวมทั้งคำพูดต่างๆที่แสดงออกถึงความรัก ความความห่วงใยจากเขา หลังจากรับเวรดึก ปุณณมาสตรวจเช็คอาการของคนไข้แต่ละเตียง โดยที่ผู้ร่วมงานคนอื่นๆแยกย้ายกันไปดูแลคนไข้ตามที่ได้รับมอบหมายจากเธอ ซึ่งเป็นหัวหน้าเวร หลังจากทำงานไปได้ประมาณสามชั่วโมง ปุณณมาสรู้สึกไม่ค่อยจะดีนัก เธอเริ่มมีอาการหน้ามืด คล้ายจะเป็นลม หากแต่พยายามที่จะฝืนตัวเองทำงานตามปกติ จนกระทั่ง...พยาบาลรุ่นน้องกลับมาพบเธอนอนฟุบหน้า หมดเรี่ยวแรงอยู่ที่เคาท์เตอร์เตรียมยาผู้ป่วย โดยที่ชุดกระโปรงทำงานของเธอชุ่มไปด้วยเลือดสดๆ ปุณณมาสตื่นตอนเช้าด้วยสภาพที่อิดโรย เธอมองสายน้ำเกลือที่ระโยงระยางด้วยความงุนงง นุชนารถเข้ามาแตะตัวเธอเบาๆ "พี่นุช...ปุณเป็นอะไรคะ..เมื่อคืนปุณยังทำงานอยู่ดีๆเลย แล้วทำไม..." หญิงสาวเอ่ยปากถาม "หมอบอกว่า....ปุณท้อง..และก็มีอาการเลือดออก ตอนนี้ปุณต้องพักผ่อนให้มากๆ นะจ๊ะ" นุชนารถบอก พร้อมทั้งมองรุ่นน้องอย่างเห็นใจ ทั้งๆที่อดจะตำหนิอยู่ในใจไม่ได้ว่า ปุณณมาสเองก็รู้อยู่เต็มอกว่าเธอไม่ควรจะปล่อยให้ตั้งท้องโดยที่ไม่ได้เตรียมวางแผนล่วงหน้า ยังดีที่ครั้งนี้อาการของเธอไม่ได้เลวร้ายเหมือนครั้งก่อน "ปุณคงทำกรรมไว้มากนะคะพี่นุช..ชดใช้เท่าไหร่ก็ไม่หมด" หญิงสาวพูดพร้อมทั้งสะอื้นร้องไห้อย่างคนหมดหวัง "อาจจะไม่มีอะไรเลวร้ายอย่างที่คิดก็ได้ ...ทำใจดีๆไว้นะปุณ พี่จะพยายามหาทางช่วยอย่างเต็มที่นะจ๊ะ" นุชนารถพูดปลอบโยนเธอ ติณณ์ธรตกใจมากเมื่อรู้ข่าวนี้ หลังจากที่นุชนารถรับโทรศัพท์ที่เขาโทรหาปุณณมาส เพื่อพูดคุยตามปกติ ชายหนุ่มเดินทางกลับจากหาดใหญ่ทันทีด้วยความเป็นห่วง แม้ว่าจะต้องทิ้งภาระเรื่องงานไว้กับวุฒิพงษ์ก็ตาม ภาพของหญิงสาวที่นอนให้น้ำเกลือ ผสมกับยาที่ช่วยป้องกันการลอกตัวของมดลูก ทำให้ติณณ์ธรถึงกับน้ำตาซึม ชายหนุ่มก้มลงจูบหญิงสาวเบาๆ มองเธอด้วยสายตาที่ห่วงใย ติณณ์ธรเอื้อมมือไปสัมผัสบริเวณท้องน้อยของปุณณมาส ด้วยความรักและหวงแหนในเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา "หมอบอกว่า คุณปุณต้องนอนพักมากๆ เพื่อป้องกันไม่ให้เลือดออกอีก ที่สำคัญ ...คุณปุณต้องหยุดทำงานจนกว่าจะคลอด" เขาบอกหญิงสาวหลังจากที่พูดคุยกับสูติแพทย์ ....ที่สำคัญเขาเพิ่งจะรับรู้เรื่องที่ปุณณมาสมีปัญหา DIC จากการแท้งครั้งที่แล้ว ติณณ์ธรเสียใจมากที่เขาเป็นต้นเหตุสำคัญของการเจ็บป่วยในครั้งนี้ของปุณณมาส หากเขารู้สักนิด...เขาคงไม่ปล่อยให้เรื่องราวในคืนนั้นเกิดขึ้น "หมอให้ออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่ ผมคงต้องบังคับให้คุณปุณไปอยู่ที่บ้านกับผมแล้วล่ะครับ ผมจะได้ดูแลเต็มที่หน่อย" ชายหนุ่มบอกเธอ ขณะที่นั่งเฝ้าเธออยู่ข้างเตียงคนไข้โดยไม่ยอมห่าง "ไปอยู่ที่โน่นก็เป็นภาระคุณติณณ์เปล่าๆค่ะ อยู่ที่นี่ก็สะดวกดีอยู่แล้ว " เธอบอกเขาไปเช่นนั้น เพราะไม่อยากจะเพิ่มภาระให้เขามากขึ้น แค่เพียงงานสอนดนตรีที่เขารับผิดชอบอยู่แต่ละวัน ก็หนักพออยู่แล้ว "คุณปุณ ...อย่าดื้อเลยนะ ที่อยู่ในท้องน่ะ ลูกของผมทั้งคนนะครับ" เขาบอก อาการของปุณณมาสดีขึ้นตามลำดับ หลังจากที่เลือดหยุดออกได้ราวๆหนึ่งอาทิตย์ หมออนุญาตให้เธอกลับไปพักผ่อนที่บ้านได้ และระมัดระมังเรื่องการทำงานหนัก ด้วยเหตุผลนี้ ทำให้ปุณณมาสต้องลาป่วยไปจนกว่าจะคลอด ติณณ์ธรกึ่งบังคับกึ่งขอร้องให้หญิงสาวย้ายเข้ามาอยู่กับเขา ด้วยเหตุผลที่ว่า เนื่องจากปุณณมาสอยู่ที่บ้านพักตามลำพัง หากมีปัญหาอะไรเกิดขึ้น อาการของเธอจะหนักเข้าไปอีก ติณณ์ธรและปุณณมาสใช้ชีวิตเหมือนคู่สามี ภรรยาทั่วๆไปอย่างเปิดเผย แม้ว่าจะไม่ได้จัดงานแต่งงานให้ใครๆได้รับรู้ก็ตาม สำหรับติณณ์ธรแล้ว..เขาอยากจะแต่งงานวันนี้พรุ่งนี้เสียด้วยซ้ำ หากแต่ปุณณมาสก็ให้เหตุผลกับเขาว่า "การผูกมัด การสร้างพันธะระหว่างคนสองคน ไม่ใช่การพิสูจน์รักแท้หรอกนะคะ" ปุณณมาสบอก "แหม...ถึงไม่ได้แต่งงานกันตอนนี้ ปุณก็มีความสุขดีนี่คะคุณติณณ์ แค่รู้ว่าคุณติณณ์รักและเป็นห่วงปุณกับลูกมากขนาดนี้ ปุณก็ดีใจจะแย่แล้วค่ะ" เธอพูดต่อเมื่อเห็นสีหน้าที่แสดงความน้อยใจของติณณ์ธร พร้อมทั้งกอดเขาเอาไว้อย่างเอาใจ แม้บางครั้งติณณ์ธร อดที่จะสงสัยไม่ได้ว่า..ทำไมนะ..หญิงสาวที่เขานอนกอดอยู่ทุกคืน จึงบ่ายเบี่ยงที่จะแต่งงานกับเขามาตลอด แม้กระทั่งการจดทะเบียนสมรสอย่างถูกต้องตามกฏหมาย แต่ทว่าตอนนี้เขากังวลเรื่องลูก และสุขภาพของเธอมากกว่าสิ่งอื่นใด จึงทำให้ชายหนุ่มไม่อยากจะเซ้าซี้กับเธอมากนัก ติณณ์ธรคิดวางโครงการไว้ว่า หลังจากที่เธอคลอดลูกคนแรกแล้ว เขาคงต้องอ้อนวอนขอร้องให้เธอยอมแต่งงานกับเขาอย่างแน่นอน วันนี้ติณณ์ธรพาปุณณมาสไปตรวจเช็คสุขภาพตามนัด ซึ่งขณะนี้หญิงสาวมีอายุครรภ์เจ็ดเดือน หมอบอกว่าจากผลอุลตร้าซาวด์ ลูกในท้องเป็นเด็กผู้หญิงและสมบูรณ์ดี ซึ่งทำให้ทั้งสองคนดีใจเป็นอย่างยิ่ง ติณณ์ธรและปุณณมาสเตรียมซื้อข้าวของเครื่องใช้โทนสีชมพู ตามประสาของคนที่เห่อลูกสาวคนแรก  ชายหนุ่มพูดกระเซ้ากับเธอว่า ในอนาคต หากเขาเกิดเจ็บป่วยขึ้นมา เขาจะกลายเป็นคนไข้ที่โชคดีที่สุด เนื่องจากจะมีพยาบาลประจำตัวถึงสองคนอยู่ในบ้าน "ปุณอยากตั้งชื่อลูกว่า..กันติชา ที่แปลว่า เกิดมาด้วยความรักค่ะ คุณติณณ์คิดว่าดีมั้ยคะ" หญิงสาวถามเขาหลังจากที่ติณณ์ธรเตรียมแผนการสอนของวันรุ่งขึ้นเสร็จเรียบร้อย "อืมม ก็น่ารักดีนี่ครับ แต่ถึงคุณปุณไม่ได้ตั้งชื่อลูกว่า กันติชา ผมก็รู้ว่า เขาเกิดมาจากความรักอย่างแน่นอนครับ" ติณณ์ธรตอบพร้อมทั้งรวบร่างที่เริ่มอุ้ยอ้ายของเธอมากอดอย่างรักใคร่ ประทับริมฝีปากอุ่นๆของเขาลงบนริมฝีปากบางๆของเธอเหมือนเป็นการย้ำเตือนถึงความรักที่เขามีต่อหญิงสาวคนนี้ไม่เสื่อมคลาย จากคุณ : teansri - [ 21 พ.ค. 51 00:18:00 ]

ความคิดเห็นที่ 5 "อาจารย์ติณณ์ธรค่ะ โทรศัพท์สายนอกค่ะ" อรชุมาพูดมาตามสายก่อนที่จะโอนโทรศัพท์ให้เขา "สวัสดีครับ ติณณ์ธรพูดสายครับ" เขาพูดเมื่อยกหูโทรศัพท์ขึ้น "จากโรงพยาบาล......นะคะ คุณเป็นสามีของคุณปุณณมาส ปริยะกุล หรือเปล่าคะ" เจ้าหน้าที่จากโรงพยาบาลถาม "ใช่ครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ" ติณณ์ธรถามด้วยความสงสัย เพราะปกติแล้วถ้าเพื่อนๆของปุณณมาสจะโทรมาถามข่าวคราวของเธอ ก็จะติดต่อไปยังเบอร์บ้านหรือไม่ก็เบอร์มือถือของเธอโดยตรง "คือว่า..........." ติณณ์ธรร้อนใจจนแทบจะควบคุมสติไม่อยู่ เมื่อทราบข่าวจากพยาบาลห้องผ่าตัดว่า ปุณณมาสตกเลือดมากเมื่อตอนกลางวัน หญิงสาวโทรศัพท์ไปเรียกรถพยาบาลให้มารับตัวเธอเองไปยังห้องฉุกเฉิน เขาโมโหตัวเองที่ปิดโทรศัพท์มือถึอเกือบตลอดทั้งวันเนื่องจาก ติดประชุมในช่วงเช้า ติณณ์ธรนึกภาพที่ปุณณมาส พยายามโทรศัพท์หาเขา ขณะที่เธอกำลังกังวลกับอาการของตัวเองแล้ว ทำให้เขาสงสารเธอขึ้นมาจับใจ ชายหนุ่มแทบจะวิ่งก็ว่าได้ ไปยังห้องผ่าตัดคลอดตามที่พยาบาลแจ้งไว้ เขามองเข้าไปในห้องผ่าตัดที่ปุณณมาสนอนอยู่ในสภาพที่ซีดเซียว หมดเรี่ยวแรง พร้อมกับถุงเลือดและถุงน้ำเกลือ ที่แขวนระโยงระยางอยู่ทั้งสองด้าน สูติแพทย์คนหนึ่งเดินออกมาอธิบายให้เขาฟังว่า "คนไข้ตกเลือดมาก หมอกำลังจะผ่าตัดเอาเด็กออกก่อนกำหนด เพื่อหยุดภาวะเลือดออกไม่หยุดครับ และถ้าไม่ไหวจริงๆเราจำเป็นต้องเลือกระหว่างแม่กับลูกในท้อง" คำพูดของหมอทำให้ติณณ์ธรถึงกับมึนงงทำอะไรไม่ถูก "ผมอยากให้ช่วยชีวิตของแม่ไว้ได้มั้ยครับ ...ผมรักลูก..แต่..ถ้ามีเธอเราจะมีลูกอีกเมื่อไหร่ก็ได้" เขาพูดพร้อมทั้งพยายามที่จะกลืนก้อนแข็งๆที่จุกอยู่ในลำคอ "ผมเกรงว่าจะทำอย่างนั้นไม่ได้ครับ เพราะคนไข้ได้ระบุเอาไว้ตอนที่เซ็นต์คำยินยอมว่า ให้รักษาชีวิตของลูกก่อนที่จะช่วยเหลือเธอครับ" น้ำตาของลูกผู้ชายอย่างเขาซึมออกมาอย่างสุดที่จะห้ามได้ ติณณ์ธรขออนุญาตเข้าไปพบเธอก่อนที่ ทีมแพทย์จะลงมือทำการผ่าตัดหลังจากการให้เลือดถุงที่หกผ่านไปแล้ว "คุณปุณ..ทำใจดีๆ..เข้มแข็งเอาไว้นะครับ หมอกำลังช่วยคุณและลูกอยู่นะครับ " ชายหนุ่มบอกเธอด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เขาก้มลงจุมพิตหน้าผากเธอเบาๆอย่างปลอบประโลม พร้อมทั้งจับมือเธอไว้แน่นเหมือนดั่งกำลังใจ ให้เธอต่อสู้ยื้อแย่งชีวิตเอาไว้ ปุณณมาสมองหน้าคนที่เธอรัก....จับมือเขาไว้ พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา จนแทบจะไม่ได้ยินว่า... "ปุณรักคุณค่ะ...ถ้าปุณเป็นอะไรไป ...ฝากดูลูกด้วยนะคะ ...รักเขาให้มาก ..เหมือนกับที่รักปุณ...นะคะคุณติณณ์" ชายหนุ่มก้มลงจูบซับหยาดน้ำที่ไหลรินลงมาอาบสองแก้มของหญิงสาว เขาลูบศรีษะเธออย่างอ่อนโยน ก่อนที่เจ้าหน้าที่จะขอให้เขาออกไปรอด้านนอก เนื่องจากทีมผ่าตัดได้เตรียมพร้อมแล้ว ติณณ์ธรผุดลุกผุดนั่งอยู่ด้านนอกห้องผ่าตัดอยู่ราวสี่ชั่วโมงเต็มๆ  นุชนารถลางานอย่างฉุกเฉินทันทีที่ติณณ์ธรโทรศัพท์ไปบอกเธอ   เพื่อนรักซึ่งเปรียบเสมือนพี่สาวคนหนึ่งของปุณณมาส รู้สึกกระวนกระวายไม่ต่างไปจากติณณ์ธรนัก  เธอพอจะคาดเดาเหตุการณ์ได้อยู่บ้าง เนื่องจากปุณณมาสคอยปรึกษาเธออยู่เนืองๆ เรื่องที่เธอกังวลอยู่ตลอดเวลาว่า อาจจะมีอาการตกเลือดหลังคลอดได้ เพราะไม่ได้วางแผนการรักษาที่ถูกต้อง ก่อนที่จะตั้งครรภ์ และนั่นก็คือเหตุผลหลักที่ทำให้เธอบ่ายเบี่ยงที่จะแต่งงาน ผูกมัดเขาเอาไว้ เพราะเธอไม่แน่ใจว่า เธอจะมีโอกาสอยู่กับเขาได้นานสักเท่าไหร่ นุชนารถพยายามพูดปลอบติณณ์ธร และบอกให้เขาคิดในแง่ดี เมื่อเห็นสีหน้าหมองเศร้าของหนุ่มรุ่นน้อง ขณะที่หัวหน้าทีมผ่าตัดเดินออกมา..บอกกับติณณ์ธรว่า "ลูกผู้หญิง สมบูรณ์ดีครับ แต่ต้องอยู่ในตู้อบจนกว่าจะแข็งแรงกว่านี้ครับ" "แล้ว...แม่ล่ะครับ" เขาถามออกไปอย่างร้อนรน "สำหรับแม่..เธอเสียเลือดมากเนื่องจากการแข็งตัวของเลือดผิดปกติ และมดลูกไม่ยอมหดรัดตัวเลย หลังจากที่ผ่าตัดเอาเด็กออก หมอเสียใจด้วยจริงๆครับ  เราพยายามที่ช่วยเธออย่างสุดความสามารถแล้วครับ " คำบอกเล่าจากหัวหน้าสูติแพทย์ เปรียบเสมือนฟ้าที่ผ่าลงมากลางใจของเขา ชายหนุ่มยืนนิ่งเหมือนรูปปั้น รู้สึกราวกับว่าโลกทั้งโลก กำลังแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ติณณ์ธรทรุดตัวลงกอดร่างที่ไร้วิญญาณของปุณณมาสด้วยดวงใจที่แตกสลาย เขาซบหน้าร้องไห้กับร่างที่นอนสงบนิ่งอยู่บนเตียงผ่าตัดเนิ่นนาน "หลับให้สบายนะครับคุณปุณ...ไม่ต้องห่วงลูกของเรา ผมจะรักและดูแลเขาให้ดีที่สุด ...เท่าที่ทั้งชีวิตของผมจะทำได้" เขายกมือที่ขาวซีดของปุณณมาสขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากเบาๆ  เมื่อเจ้าหน้าที่บอกกับเขาว่า ทางโรงพยาบาลจำเป็นจะต้องย้ายร่างที่ปราศจากวิญญาณของเธอ ไปดูแลในบริเวณที่จัดไว้อีกประมาณสองชั่วโมง ก่อนที่จะอนุญาตให้ญาติรับศพไปทำพิธีทางศาสนาได้ ติณร์ธรมองลูกน้อยที่นอนหลับตาพริ้ม หายใจอย่างสม่ำเสมอ อยู่ในตู้อบเด็กด้วยความรู้สึกปลื้มปิติ ยินดี เขาเอื้อมมือไปสัมผัสนิ้วมือเล็กๆอย่างรักใคร่..พร้อมทั้งกระซิบบอกกับลูกว่า "พ่อรักหนู...และแม่ของหนู มากที่สุดในชีวิต" ......... "ขอขอบคุณทุกๆท่านที่ให้เกียรติมาร่วมงานครบรอบสิบปี ที่ทางสถาบันสอนดนตรีของเราได้ก่อตั้งขึ้นมา และในโอกาสนี้ ผมขอแนะนำให้ท่านรู้จักกับผู้บริหารสาขาจังหวัดภูเก็ตคนใหม่ ซึ่งวันนี้จะให้เกียรติเล่นเปียโนเพื่อเป็นการแสดงความขอบคุณต่อผู้ที่สนับสนุนสถาบันแห่งนี้มาตลอด..ขอเรียนเชิญ คุณ ติณณ์ธร คุณานุพงษ์ บนเวทีด้วยครับ"   ติณณ์ธรก้าวขึ้นไปบนเวทีด้วยบุคคลิกที่สง่างามไม่เปลี่ยนแปลง ณ.วันนี้เขากลายเป็นหุ้นส่วนของกิจการโรงเรียนสอนดนตรีกับวุฒิพงษ์เพื่อนรักของเขา หลังจากที่ชายหนุ่มตัดสินใจสร้างหลักปักฐานอยู่ที่ภูเก็ตเป็นการถาวร เขานั่งลงบนเก้าอี้ที่จัดไว้ทางด้านหน้าของเปียโน กล่าวทักทายผู้ที่มาร่วมงานก่อนที่จะโชว์เดี่ยวเปียโนตามที่พิธีกรของงานกล่าวไว้ "ผมขอมอบเพลงนี้ให้เป็นพิเศษแด่  คุณปุณณมาส ภรรยาของผมซึ่งเสียชีวิตหลังจากคลอดลูก เมื่อสี่ปีที่แล้ว ผมมีโอกาสได้เล่นเพลงนี้ให้เธอฟังหลายๆครั้ง ขณะที่เราใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน เธอบอกกับผมว่า บทเพลงนี้ เปรียบเสมือนตัวแทนแห่งความรัก และความศรัทธา ที่เรามีต่อกัน .......หลังจากที่เธอจากผมและลูกไป ผมไม่เคยแตะต้องโน้ตเพลงนี้อีกเลย เพราะมันทำให้ผมคิดถึงเธอมากขึ้น..หากว่าวันนี้..เธอยังอยู่ใกล้ๆ ผมก็อยากจะให้เธอได้รับรู้ว่า ผมและลูกยังรัก และคิดถึงเธอเสมอมา...และจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป...เพลงนี้ชื่อ บทเพลงแสงจันทร์ ครับ" http://www.imeem.com/groups/jH_zLlZ-/music/ux3q0Asp/betsy_sise_star_song_with_cello/ เสียงเปียโนอันไพเราะนุ่มนวลที่แฝงไปด้วยพลังและความหวัง สะกดแขกทุกคนที่มาร่วมในงาน ให้ตกอยู่ในภวังค์ เสียง Cello ที่เศร้าสร้อย ซึ่งเปรียบเสมือนตัวแทนแห่งการพลัดพราก ทำให้แขกบางท่านถึงกับน้ำตาซึม..แม้แต่ ติณณ์ธร.. ชายหนุ่มผู้สูญเสีย หญิงสาวที่เขารักไป อย่างไม่หวลกลับ. "คุณพ่อขา...เล่านิทานให้หนูฟังหน่อยสิคะ" เสียงออดอ้อนจากลูกสาว วัยสี่ขวบ ทำให้ติณณ์ธรโอบกอดร่างเล็กๆของ หนูกันต์ ไว้อย่างทะนุถนอม "หนูอยากฟังเรื่องอะไรล่ะจ๊ะ..คืนนี้" เขาถามพร้อมทั้งกดจมูกลงบนแก้มสีชมพูเรื่อของหนูน้อย อย่างรักใคร่ "อืมมม หนูจะฟังเรื่อง ซิลเดอร์เรลล่า ค่ะ.." "กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว..." ติณณ์ธรจุมพิตลงบนหน้าผากของ ด.ญ กันติชา ลูกสาวที่เขารักปานดวงใจ   ซึ่งกำลังหลับตาพริ้ม อย่างมีความสุข พลางนึกถึง แม่ของเด็กหญิงตัวน้อยในอ้อมแขนของเขา "คุณปุณ...ป่านฉะนี้คุณจะเป็นอย่างไรบ้างนะ..จะคิดถึงผมกับลูกบ้างหรือเปล่า..ผมยังรักและคิดถึงคุณอยู่ตลอดเวลานะครับ" ติณณ์ธรรำพึงออกมาเหมือนกับจะฝากความรู้สึกที่เขามีต่อ ปุณณมาส หญิงสาวที่เขารัก และแม่ของลูก ผ่านสายลม และ แสงดาว ไปยังพระจันทร์เต็มดวง ที่กำลังทอแสงนวลตา ลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้า ดวงนั้น... ....................ขอขอบคุณค่ะ................. * แก้ไข พิมพ์ตกหล่น ค่ะ* แก้ไขเมื่อ 21 พ.ค. 51 16:36:50 แก้ไขเมื่อ 21 พ.ค. 51 03:18:15 แก้ไขเมื่อ 21 พ.ค. 51 03:08:32 แก้ไขเมื่อ 21 พ.ค. 51 02:32:40 จากคุณ : teansri - [ 21 พ.ค. 51 00:49:07 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เพลงเพราะจัง... ^ ^ ยังติดใจเรื่องเหตุผลจริง ๆ ของปุณที่ไม่ยอมแต่งงานกับติณณ์อยู่ค่ะ เหมือนอ่าน ๆ ไปแล้วจะเดาได้ แต่ไม่ค่อยแน่ใจ ตกลงลูกสาวชื่อ กันติมา หรือ กันติชา คะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 21 พ.ค. 51 02:01:08 ]

ความคิดเห็นที่ 7 น่าประทับใจมากครับ ตอนแรกผมจะติงว่าประเด็นเกี่ยวกับการขูดมดลูกของปุณณมาศควรจะเน้นให้เด่นกว่านี้  แต่ในบทนี้ก็ใช้เป็นพล๊อตหลักได้ดีแล้วครับ จากคุณ : ปฤษณะ - [ 21 พ.ค. 51 02:25:07 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ดีใจจัง มีคนนอนดึกมาอ่านด้วยค่ะ.. คุณ ปิยะรักษ์ คะ ลูกสาวชื่อ กันติชา ค่ะ ขอโทษนะคะ พอดีพิมพ์ครั้งที่สอง ผิดค่ะ หันไปดูแป้นพิมพ์ ตัว ช กับ ม อยู่ห่างกันตั้งมาก ไหง พิมพ์ผิดไปได้ก้ไม่รู้ค่ะ แก้แล้วนะคะ ขอบคุณที่ท้วงติงค่ะ.....เรื่องที่ไม่ยอมแต่งงาน ได้บอกไว้เป็นนัยๆว่า ปุณปรึกษา เรื่องราวต่างๆ กับนุชนารถบ่อยค่ะ เพื่อนคนนี้เลยรู้ว่า ที่ปุณไม่ยอมแต่งงาน เพราะกังวลว่าเธอจะมีปัญหาหลังคลอดลูก ตามที่หมอเคยเตือนไว้ค่ะ แต่ไม่ยอมบอกความจริงกับ ติณณ์ เพราะกลัวเขาจะไม่สบายใจ ตามประสาคนที่ ค่อนข้างเก็บความรู้สึกอย่างปุณณมาสค่ะ คุณปฤษณะคะ....ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ เรื่องขูดมดลูกครั้งแรกไม่เอ่ยมากเพราะจะเอามาเป็นเหตุผลหลักให้โดดเด่นตอนหลังค่ะ....ว่าแต่ว่าขอเพลงไว้แล้ว...ฟังหรือเปล่าคะ?????? จากคุณ : teansri - [ 21 พ.ค. 51 02:44:16 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ชอบเพลงมากเหมือนกันค่ะ สงสารปุณจัง จากคุณ : Mneme (Mnemosyne) - [ 21 พ.ค. 51 10:30:43 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านจบแล้วครับ ฟังเพลงแล้วด้วย ขอบคุณครับ ที่ทำให้ยิ้มไประหว่างอ่าน แม้ตอนจบจะเศร้าบ้าง จากคุณ : ปัจจามิตร (pajamit) - [ 21 พ.ค. 51 10:39:43 ]

ความคิดเห็นที่ 11 งือ งือ จบอย่างนี้ นึกไม่ออกเลยว่า ลูกสาวใครจะเลี้ยง เลี้ยงยังไง เฮ้อ ห่วงเด็กค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 21 พ.ค. 51 10:39:57 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เศร้าง่ะค่ะ T__T จากคุณ : บุปผาหยกไร้ใจ - [ 21 พ.ค. 51 14:26:35 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แหะๆๆ  เปลี่ยนตอนจบได้ไหมครับ  คือ .. เรื่องตกเลือดหลังคลอดจนตายเนี่ย ขอให้เกิดที่ รพ.อำเภอเล็กๆ ได้ไหมครับ?  คือ ถ้าเป็น รพ.ในจังหวัด หรือ รพ.ใหญ่ๆ ... มันต้องเกิดแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว  เพราะเมื่อผ่าเอาเด็กออก (10-15 นาที หลังดมยา) แล้วมดลูกไม่ยอมรัดตัว (เป็นไปได้งัยหว่า? ทำไมไม่จิ้ม oxytocin เข้าไปเลย ??) สูติแพทย์จะทำการตัดมดลูกทิ้งทันที .. ซึ่งเลือดก็จะหยุดไหล  คนไข้มีประวัติ DIC .. เขาต้องเตรียมเลือดกันเป็นสิบๆถุงอยู่แล้วครับ  และแน่นอน ... รพ.ใหญ่้ๆทุกแห่ง ต้องมี heparin ป้องกัน DIC รวมทั้งป้องกัน amniotic-induced DIC ด้วย  .. เดี๋ยวคนอ่าน หลงไปว่าเรื่องจริง .. กลัวการผ่าตัดเรียบ จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง - [ 21 พ.ค. 51 15:16:01 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แล้วคุณพ่อไ่ม่หาคนมาช่วยเลี้ยงลูกเลยเหรอค้าบ แง๊วววว จากคุณ : ข้าวโพดแมวติสต์แตก - [ 21 พ.ค. 51 15:16:39 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เศร้าจริงๆค่ะ   คุณเทียนสี  ตอนเขียนเรื่องนี้ ร้องไห้ บ้างไหมคะ จากคุณ : สุนันยา - [ 21 พ.ค. 51 16:19:43 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ขอตอบประเด็น คุณ แมวเหมียวพุงป่อง ก่อนนะคะ ว่าแล้วเชียวว่าต้องมีคนรู้เรื่องสูติฯ เข้ามาคุยด้วย อิอิอิ ตำราสูติฯ ของดิฉันก็คืนอาจารย์ไปเยอะแล้วค่ะ...แต่ว่า อย่างนี้นะคะ.. แก้ชื่อโรงพยาบาลดีกว่าค่ะ...เอาเป็นว่าไม่เอ่ยชื่อ จะได้ไม่ต้องคิดมากว่า รพ.เอกชนระดับนั้นทำพลาดได้...อยากจะเขียนทำนองว่า..ตกเลือดมาเยอะมากแล้วจากบ้านค่ะ เนื่องจากสภาพมดลูกที่ไม่ดี สังเกตจากที่คนไข้มีเลือดออกตั้งแต่อายุครรภ์ น้อยๆ  พออายุครรภ์ได้ประมาณ  7 เดือนกว่าๆ ก็มีเลือดออกอีก มาถึงรพ.ก็เตรียมแทบไม่ทัน เพราะนี่เป็นการผ่าตัดเอาเด็กออกก่อนกำหนดคลอดนะคะ ..ก็เหมือนเกิดแบบไม่รู้ตัวเหมือนกันค่ะ แต่ถ้าใส่ heparin เข้าไป เลือดจะออกมากขึ้นนะคะ เพราะยาตัวนี้ช่วยในการไหลเวียนของเลือด ไม่ได้ห้ามเลือดออกนี่คะ????? และก็ไม่ได้อธิบายรายละเอียดว่าตัดมดลูกไปแล้วด้วยแต่ยังไม่ไหว เพราะ เสียเลือดมาก เพราะไม่อยากเขียนเชิงวิชาการมากไป เดี๋ยวคนอ่านจะเบื่อค่ะ กรณีที่ผ่าตัดแล้ว มดลูกไม่หดรัดตัวแม้ว่าจะให้ oxytocin ก็มี ตัวอย่างหลาย case แล้วนะคะ ขนาดรพ.ใหญ่ๆ ที่ว่าแน่ ที่เคยทำงานมาก่อน ยังช็อคตายไปต่อหน้าต่อตาเลยค่ะ ถึงให้เลือดมากถุงเท่าไหร่ ถ้าอัตราการโหลดไม่มากพอที่จะทดแทนของเดิมที่เสียไปแล้ว ก็ เสียชีวิตได้ค่ะ พยายามจะอธิบายข้อเท็จจริงนะคะ...อาจจะมองกันคนละมุมค่ะ แต่ว่าต้องขอบคุณมากจริงๆค่ะที่เข้ามาติง อย่าไปแอบบอก ผอ.รพ นะคะ ว่าดิฉันแอบเอาชื่อมาอ้าง เดี๋ยวเค้ามาด่าดิฉันเอา อิอิ แต่ว่าเพื่อความสบายใจของทุกฝ่ายลบชื่อรพ.ออกดีกว่า ขอบคุณค่ะ คุณMneme (Mnemosyne) ที่เข้ามาอ่าน สงสารปุณเหมือนกัน แต่ว่า เฮ้ออออ ขอบคุณ นะคะ คุณ ปัจจามิตร (pajamit ที่แวะเข้ามา ดีใจค่ะ ที่อ่านแล้วยิ้มได้บ้างบางตอน เพลงเพราะจริงๆด้วยค่ะ คุณ tiki_ทิกิ คะ คนช่วยเลี้ยงลูกมีดังนี้ค่ะ คุณแม่ของคุณติณณ์ นุชนารถ เนอสเซอรี่ และก็ ดิฉันไงคะ อิอิอิ คุณ บุปผาหยกไร้ใจ คะ มันเศร้าจริงๆด้วยค่ะ คุณ ข้าวโพดแมวติสต์แตก คะ ...ดิฉันไปช่วยเลี้ยงมาเยอะแล้วค่ะ...จนเกือบจะหลงรักพ่อของหนูกันต์ไปแล้วด้วย แต่เค้า ไม่เล่นด้วยค่ะ แงๆๆๆ อิอิ พูดเล่นค่ะ เรื่องเลี้ยงลูก ละไว้ฐานที่เข้าใจค่ะ ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่านทุกๆคน แก้ไขเมื่อ 21 พ.ค. 51 23:26:04 แก้ไขเมื่อ 21 พ.ค. 51 16:35:11 จากคุณ : เทียนสี (teansri) - [ 21 พ.ค. 51 16:33:20 ]

ความคิดเห็นที่ 17 พี่สุนันยาคะ ถ้าไม่ร้อง...ก็เขียนไม่ออกสิคะ เรื่องร้องไห้เนี่ย ถนัดค่ะ ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่าน  เพราะเห็นแต่พี่สุนันยาอยู่แถวๆ โต๊ะบทกวี ตลอด จากคุณ : teansri - [ 21 พ.ค. 51 16:39:45 ]

ความคิดเห็นที่ 18 โธ่เอ๋ย จากคุณ : scottie - [ 21 พ.ค. 51 19:43:24 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เศร้าค่ะเศร้ามาก ร้องไห้เลยยิ่งฟังเลงแล้วหนักกว่าเก่าอีกเพลงทำนองเศร้ามาก ฉันเป็นคนอารมณ์อ่อนไหวง่ายด้วยร้องไห้ตังแต่ไปอ่าวนางแล้งที่กอดกันน่ะค่ะ ฮือๆๆๆ แก้ไขเมื่อ 21 พ.ค. 51 21:45:54 จากคุณ : Sakina - [ 21 พ.ค. 51 21:44:54 ]

ความคิดเห็นที่ 20 **เพิมเติมหลังฟังเพลงไป แปดรอบ** เปียนโนให้เสียงระทมทุกข์จิงๆค่ะหนักแน่นแต่แฝงด้วยความเศร้า เชโลก็ให้ความเศร้าในเพลงหนักเข้าไปอีก เหมือนกับคนที่เศร้าแบบโหยหวนถึงความรักที่พลากไปได้อย่างเต็มเปลี่ยม ทุกครั้งที่ฟังเพลง ลองคิดเล่นว่าถ้าวันนึงเป็นฉันหละจะอยู่ยังไง จะรับกับความรู้สึกเหล่านี้ไหวไม๊ โอ้ยแค่คิดน้ำตาก็ไหลแล้วค่ะ ทำไมเราเป็นคนแบบนี้น่ะ ฮือๆๆTT^TT จากคุณ : Sakina - [ 21 พ.ค. 51 22:18:42 ]

ความคิดเห็นที่ 21 คุณscottie ..พูดสั้นจังค่ะ รอบนี้ อิอิ คุณSakina..ขอโทษนะคะที่ทำให้ร้องไห้...แค่เรื่องแต่งค่ะ....อย่าอินมาก..แต่ว่าดิฉันก็ร้องค่ะ ฮือ ๆๆๆๆ จากคุณ : teansri - [ 21 พ.ค. 51 23:10:01 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ผมเล่นเน็ตตอนดึกเปิดลำโพงบ่ได้สิครับ  เพราะต่อสายเข้าเครื่องเสียงดันไปสามบ้านแปดบ้านแหง  เหอเหอ  คอมอยู่ติดกะห้องคุณยายอีก เอาไว้กลางวันจะลองฟังดูครับ จากคุณ : ปฤษณะ - [ 21 พ.ค. 51 23:11:03 ]

ความคิดเห็นที่ 23 คุณเทียนสีค่ะ จะทำไงให้สามารถมีเพลงนี้ไว้ครอบครองได้หน่อ อยากได้เพลงนี้น่ะค่ะ ไงช่วยหาที่ ดหลดให้ด้วยได้ไม๊ค่ะ จากคุณ : Sakina - [ 22 พ.ค. 51 09:41:25 ]

ความคิดเห็นที่ 24 คุณ Sakina  คะ โหลดฟรีตอนนี้ยังหาไม่เจอค่ะ...รู้แต่ว่าซื้อเพลงออนไลนืได้จาก itune ค่ะ  เพลงละประมาณ 50บาทค่ะ  กำลังจะซื้อเหมือนกันค่ะ ได้แล้วจะอนุเคราะห์ ส่งไปให้ค่ะ อย่าลืมทวงเป็นระยะๆนะคะ...เผื่อลืมค่ะ. คุณ ปฤษณะ คะ  ...ชวนคุณยายมาฟังด้วยสิคะ...จะได้ไม่ถูกบ่น อิอิ จากคุณ : teansri - [ 22 พ.ค. 51 16:16:40 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ประกาศให้ทราบโดยทั่วกันค่ะ  ว่า ดิฉันมีไฟล์เพลง ในเรื่อง บทเพลงพระจันทร์ แล้วนะคะ ชื่อเพลง Star song by Betsy Sise. ท่านผู้ใดที่ชื่นชอบอยากเก็บไว้ฟังในภายหน้า ก็กรุณาติดต่อหลังไมค์ได้นะคะ...บอกอีเมลล์มา แล้วจะ จัดการส่งให้ฟรี ค่ะ ด้วยความจริงใจค่ะ............ แก้ไขเมื่อ 22 พ.ค. 51 19:31:14 จากคุณ : teansri - [ 22 พ.ค. 51 17:32:52 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เอ้อ ทำไมต้องให้ปุณตายล่ะคะ คือ...5555555555 พูดไม่ออกอ่ะ คุณเทียนสี ถึงกระนันก็ขอสารภาพตามตรงว่า ตอนที่ปุณตาย ดิฉันก็เศร้านะคะ แต่ไม่มาก เออ ทุกอย่างเกิดขึ้นได้กับใครทั้งนั้น (น้ำตาซึมเพราะสงสารในโชคชะตาของเธอ ที่น่าจะมีความสุขได้นานกว่านี้ --) แต่ที่ทำให้ดิฉันเป็นหนักคือ ฉากของติณณ์กับลูกสาว เอ่อ อาจจะเป็นเพราะว่า ดิฉันเองก็อ่อนไหวกับภาพพ่อม่าย แม่ม่ายคู่ครองตายและทิ้งลูกน้อยไว้ให้ดูต่างหน้าเป็นพิเศษด้วยน่ะค่ะ...ก็เลย...พอได้อ่านที่คุณเขียน...ก็เลย...จากแค่น้ำตาซึมก็เลยไหลซะ แหะๆ   อีกข้อ...อาสาเลี้ยงลูกสาวตัวน้อยของพ่อติณได้มั้ยคะ อิอิ อยากได้ไฟล์เพลงเหมือนกันนะคะ ๆ ^^ จากคุณ : TATOO - [ 23 พ.ค. 51 01:27:22 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ขอบคุณค่ะคุณ TATOO ที่เข้ามาอ่าน..เอ่อ เรื่องอาสาเลี้ยงลูกเนี่ย..สงสัยต้องคุยเป็นกรณีพิเศษกับคนเขียนค่ะ เพราะดิฉันเองก็รักเด็กค่ะ..ยิ่งพ่อของเด็ก...ที่บุคลิกอย่างคุณติณณ์เนี่ย  บอกตามตรง....ชายในฝันเลยค่ะ..อิอิ ส่งเมลล์มานะคะแล้วจะส่งเพลงไปให้ค่ะ.. ถึงทุกๆท่านที่ขอไฟลืเพลงมานะคะ..ดิฉันส่งไปให้ตามอีเมลล์ที่แจ้งไว้หมดแล้วทุกคนนะคะ...ขอให้มีความสุขกับ  บทเพลงแสงจันทร์ ค่ะ แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 51 01:57:43 จากคุณ : teansri - [ 23 พ.ค. 51 01:55:39 ]

ความคิดเห็นที่ 28 อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยค่ะ...อินจัด 55 จากคุณ : NongHome - [ 23 พ.ค. 51 09:00:22 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านค่ะ คุณNongHome....อืมมม เป็นความผิดของดิฉันหรือเปล่าคะเนี่ยที่ทำให้ผู้อ่านบางท่าน       เศร้า...ซึม อย่างนี้.. ผู้เขียนขอแสดงความรับผิดชอบค่ะ.... นอกจากจะแจกเพลงฟรีแล้ว...ขอแจกทิชชู่ฟรี ไว้ซับน้ำตาด้วยค่ะ อิอิ แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 51 23:43:08 จากคุณ : teansri - [ 23 พ.ค. 51 23:41:39 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เศร้ามากๆ ครับ ส่งทิชชู่มาเดี๋ยวนี้นะ นี่คือการปล้น... แง้......... จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 24 พ.ค. 51 11:17:03 ]

ความคิดเห็นที่ 31 สวัสดีค่ะ คุณพีทคุง (พิธันดร) คะ ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านค่ะ.....แล้วจะหาคนช่วยซับน้ำตาให้นะคะ.................อิอิ จากคุณ : teansri - [ 24 พ.ค. 51 11:50:48 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ส่งติณณ์ธรมาก็ได้ครับ กร๊าก จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 27 พ.ค. 51 20:18:17 ]

ความคิดเห็นที่ 33 อิอิ คุณพีทคุง คะ อยากจะส่งไปให้อยู่นะคะ..แต่ว่า....คนนี้ของอิฉันค่ะ...อิอิ จากคุณ : teansri - [ 27 พ.ค. 51 21:57:31 ]

ความคิดเห็นที่ 34 คงจะไม่ได้หลอกค่ะคุณพีทคุง เขาจองกันเป็นแถวๆ รอไปก่อนน่ะค่ะ แต่มาถึงสากิน่ะ ก็คงไม่ปล่อยไปหลอกค่ะ หุหุหุ จากคุณ : Sakina - [ 28 พ.ค. 51 22:27:58 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เข้ามาอ่านค่ะ (ไม่ได้เข้ามา pantip นานแล้ว) เราว่าเรื่องสั้นที่ยาวไม่เป็นไรหรอกค่ะ เพราะคำจำกัดความของเรื่องสั้นไม่ได้แปลว่าจะต้องสั้นกุดเสมอไป ขอยอมรับค่ะว่าเรื่องนี้เราอ่านข้ามๆ คือสิ่งที่คุณต้องการจะสื่อออกมาเท่าที่เห็นเหมือนต้องการจะบอกถึงเรื่องผลที่ตามมาของการทำแท้ง เกี่ยวกับโรคนี้ ซึ่งเป็นสิ่งที่ตัวเอกต้องเผชิญหลังจากที่เดินชีวิตผิดพลาด เป็นประเด็นค่อนข้างน่าสนใจในวรรณกรรม เพราะคนที่รักจะเขียนหนังสือหลายคนไม่ได้มีความเชี่ยวชาญหรือรู้เกี่ยวกับทางแพทย์มากนัก แต่ว่าส่วนอื่นที่เอามาประกอบเรื่องนี้ทุกอย่าง...อืม...พูดไงดีล่ะ โดยส่วนตัวแล้วเราเดาเนื้อเรื่องได้ตั้งแต่ทราบว่านางเอกเคยทำแท้งค่ะ และเช่นกัน เราอ่านแล้วยังไม่รู้สึกอินกับเรื่องนี้เท่าที่ควร พูดง่ายๆก็คือว่าประเด็นทางด้านวิชาการเด่นกว่าส่วนที่ควรมีในวรรณกรรมน่ะค่ะ ลองบ่มความรู้สึกนึกคิดของตัวเองมากกว่านี้ (บิ้วท์อารมณ์น่ะค่ะ) แล้วก็ไม่ต้องสกัดความรู้สึกของตัวเองเวลาที่เขียนเรื่องลงไป เมื่อเรายับยั้งชั่งใจเหมือนเป็นบุคคลที่สาม ไม่ใช่ตัวละครแล้วล่ะก็ เรื่องจะออกมาเป็นโมโนโทนค่ะ ถ้าต้องการให้คนอ่านอิน 70% คนเขียนต้องกระโดดลงไป 100% ค่ะ แต่ถ้าคนเขียนยั้งขาตัวเองเอาไว้แค่ 70% จะให้คนอ่านอิน 100% ก็เป็นไปไม่ได้ แต่อย่างที่บอกไปว่าเรื่องนี้เราอ่านข้ามๆ บางทีคุณอาจมีประเด็นอะไรที่ต้องการสื่อแต่เราหลุดไป เราก็ต้องขอโทษด้วยนะคะที่อ่านไม่ดีแต่กลับวิจารณ์แบบนี้ ยังไงเสียฟังหูไว้หูก็ได้ค่ะเพราะเราไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญอะไร แต่เป็นคนชอบอ่านหนังสือคนหนึ่งเท่านั้นเอง ^^ จากคุณ : peiNing - [ 30 พ.ค. 51 21:35:49 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ขอบคุณคำแนะนำจากคุณ peiNing มากจริงๆค่ะ...อ่านคำติชมแล้วก็คล้อยตามนะคะว่า..บางทีด้านวิชาการมากไปค่ะ.......จะรีบนำไปปรับปรุงนะคะ.. เวลาแต่งก็พยายามบิ้วท์เต็มที่แล้วค่ะ คุณpeiNing แต่ได้มาแค่นี้จริงๆ  คราวต่อไปจะพยายามเข้าใจความรู้สึกของตัวละครให้มากกว่านี้ค่ะ. จากคุณ : teansri - [ 31 พ.ค. 51 05:15:10 ]