ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 2 – ก้าวแรกสู่การขายของ ฉันและน้องสาว มานั่งคิดกันว่า จะทำยังงัยดี จะช่วยพ่อยังงัย ตอนนี้ในโรงงานมีสินค้าในมือ (ขอไม่บอกนะค่ะ ว่าคืออะไร เดี๋ยวแม่ค้ารจำได้หมด เพราะกำลังจะมาเผยไต๋หลายๆอย่างในตลาด) อะ ต่อ มีสินค้าในมือ แต่ไม่มีลูกค้า ไม่มีตลาด ตอนนั้น การเปิดท้ายรถขายของเพิ่งเริ่ม ยังไม่นิยมเท่าปัจจุบัน ฉันเลยตัดสินใจ เอาของขึ้นท้ายรถ ขับตระเวนไปตามร้านค้าต่างๆ เพื่อเสนอขาย แบบว่า ราคาจากโรงงานนะค่ะ สนใจไหม.. จุดหมายร้านแรก..ด้วยความที่ไม่รู้ จึงมุ่งสู้ร้านใหญ่ๆ จะได้ขายได้มากๆ ลงของเยอะๆ แต่มันช่างเป็นความคิดที่ผิด ร้านใหญ่ๆมักมีขาประจำมาส่งอยู่แล้ว และมักไม่เสี่ยงที่จะเอาของยี่ห้อใหม่ๆที่ตัวเองไม่รู้จักมาอยู่ในร้าน ยกเว้น แจกฟรีค่ะ....ใครจะไปแจกฟรี... เจ๊ : ไม่เอาหรอก ที่ลงอยู่มีเครดิต 2 เดือน ของเค้าไม่มีปัญหา เอาลงมาเดี๋ยวขายไม่ได้  ไม่มีที่ลงด้วย ของแน่นไปหมด ไม่มีเด็กจัดให้ มันกลับบ้านกันหมด ฉัน : หนูลงให้ก่อนก็ได้ค่ะ ขายได้เมื่อไรค่อยมาเก็บเงิน ประมาณอาทิตย์หน้าก็จะมาถามเจ๊อีก (แอบตั้งเงื่อนไขว่าเครดิตอาทิตย์เดียวนะพี่ ไม่ใช่บอกชาตินี้ขายไม่ได้ก็ไม่เก็บเงิน แต่ทำฟอร์มเป็นใจกว้างไปงั้น) เจ๊ : ไม่เอาละ ยุ่งๆมากเลยวันนี้ ของมาลงหลายเจ้า แล้วก็ทำเป็นยุ่งๆ ฉัน : ไม่เป็นไร ขอบคุณค่ะเจ๊ (แอบคิด ทีใครทีมันละกันนะ เจ๊) เมื่อมันไม่สวยหรูอย่างที่คิดไว้ ร้านใหญ่ๆ สี่ห้าร้านไม่เอาของ เริ่มท้อแล้ว เลือบไปมองร้านริมทางเล็กๆ เอานะ ลองโฉบเข้าไปดู..ได้ผล..เค้าซื้อเราแฮะ..แต่ซื้อน้อยมาก..จนมาถึงร้านนึง เฮียแกแนะนำว่า ทำไมไม่ลองเอาไปขายที่ตลาดละ ตรงไปข้างหน้า มีตลาดเปิดท้ายอยู่นะ ลองไปดูสิคนเยอะมาก แม่ค้าใช้......เยอะ ขับรถตรงไปเรื่อยๆ มีตลาดตั้งอยู่ริมถนน คนเยอะมาก มากถึงมากที่สุด แม่ค้าขายของเรียงรายไปตามพื้น พอมีทางเดินให้เดินลดเลี้ยวไปมาเพื่อซื้อของ  ฉันปีนไปหยิบของตัวอย่างท้ายรถ เดินดุ่มๆเข้าไปในตลาด มองหาแม่ค้าที่หน้าตาแบบว่าใจดีๆหน่อย ฉัน – เอา...ไหมค่ะ หนูมาจากโรงงานเอง ราคา...เองค่ะ แม่ค้า – ไม่เอาจ๊ะ เพิ่งซื้อไป ฉัน – ขอบคุณค่ะ..พลางเดินต่อไป ได้ยินเสียงเรียก ... – หนูๆเท่าไร ฉัน – 30 บาทค่ะ แม่ค้าอีกคน – เอาอันนึง (แล้วก็ทำท่าแอบๆหยิบเงิน แอบๆเอาของไป เหมือนกลัวใครเห็น) อารามดีใจที่ขายได้ รีบวิ่งกลับไปที่รถ ไปเอามาเพิ่ม คราวนี้เอามาเยอะขึ้น ให้น้องสาวช่วยแบกมาด้วย ฉัน+น้อง – เอา ...ไหมค่ะ เงียบ.....สักพักมีแม่ค้าคนนึง กวักมือเรียกมาไกลๆ แม่ค้าคนนั้น – หนูๆ ตลาดนี้เค้ามีคนคุมนะ แล้วไอ้นี่นะ..(มือชี้มาที่ของ) เค้าก้อขายอยู่ เค้าบังคับว่า ถ้าใครจะเช่าที่ในนี้ ต้องมาซื้อเค้า ห้ามซื้อคนนอก แง่ว..สายตามองตามไปที่มือแม่ค้าคนนั้นชี้ เห็นมีคนดำๆตัวใหญ่ๆกำลังขายของวุ่นอยู่ที่แผงแบบว่าทำเลดีสุดๆ ทองเต็มตัว แต่หน้าดุดัน สงสัยคงยังไม่ทันเห็นเรามาเดินขาย จากนั้น ฉันและน้องก็รีบเผ่นออกมาไม่คิดชีวิต ใจก็นึกว่า หวิดไปแล้วเรา เพิ่งรู้นะเนี่ย ตลาดมันมีคนคุมด้วยสิ เมื่อการขับรถไปตระเวนขายของไม่ดีอย่างที่คิดไว้ ก็เริ่มคิดแผนการใหม่ว่า จะทำยังงัยดี ใจหนึ่งก็เบื่อ ทำไมตูต้องมาทำแบบนี้นะ ทำไมไม่ไปเดินสยาม ทำไมไม่ไปนั่งยืดผมในร้านสุดฮิต (ตอนนี้ไม่ฮิตแล้ว โดนด่าเยอะ) ทำไม..ทำไม ว่าแล้วก็พลางเดินไปร้านค้าแถวบ้านหาซื้อน้ำกิน เพราะหิวและร้อน ตอนกำลังจ่ายเงิน ตาก็เลือบไปเห็นสินค้าที่เหมือนกับที่บ้านผลิต แต่คนละยี่ห้อ ปากก็พูดเล่นๆว่า พี่ซื้อหนูไหม หนูมีขายถูกๆเอง  ด้วยความที่พี่เค้าเห็นเราเป็นลูกค้าประจำมานาน ก็เลยตกลง บอกให้ไปเอามา เราก็ดีใจนะ รีบวิ่งกลับไปที่บ้านไปเอาของมาส่ง ในใจก็นึกได้ว่า เอ๊ะ ทำไม เราไม่ลองเปิดตลาดจากแถวบ้านๆที่เราพอจะรู้จักหน้าแม่ค้าก่อนนะ ทำไมต้องขับรถไปไกลๆ ว่าแล้วก็นึกขึ้นได้ว่า วันเสาร์ที่จะถึงนี้ มีตลาดนัดใกลบ้านนี่นา ไปเดินประจำทุกเสาร์ ลองไปดูดีกว่า แก้ไขเมื่อ 21 พ.ค. 51 15:26:45 แก้ไขเมื่อ 21 พ.ค. 51 15:01:16 จากคุณ : ขอความจริงใจจากคนรัก - [ 21 พ.ค. 51 14:48:44 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สนุกดีคะ อ่านแล้วรู้สึกได้ถึงอารมณ์คนเขียน อยากรู้ว่าต่อไปไปขายที่ไหนหรือตกลงกับคนคุมยังไงอะคะ น่าสงสารนะ ชีวิตผกผัน รีบมาเล่าตอนต่อไปเร็วๆนะ อยากอ่านๆ จากคุณ : p&e - [ 21 พ.ค. 51 15:37:36 A:58.136.81.154 X: TicketID:173048 ]

ความคิดเห็นที่ 3 รออ่านอยู่นะค่ะ เนื้อเรื่องน่าติดตามค่ะ อยากรู้จังว่าขายอยู่แถวไหน เผื่อมีโอกาสจะได้ไปอุดหนุนกันบ้าง เป็นกำลังใจให้นะค่ะ ในการดำเนินชีวิต จากคุณ : นกแต้วแร้ว (รอวันที่ฟ้าเปลี่ยนสี) - [ 21 พ.ค. 51 16:04:08 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อารมณ์คนเขียนท่าทางจะมันส์นะครับเนี่ย รออ่านตอนต่อไปครับ จากคุณ : รอยยิ้ม ณ ริมเล - [ 21 พ.ค. 51 16:18:25 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะค่ะ จากคุณ : ผู้แต่ง (ขอความจริงใจจากคนรัก) - [ 21 พ.ค. 51 16:26:08 ]

ความคิดเห็นที่ 6 รอติดตามครับ มาต่อเร็วๆนะ เดินเรื่องสนุกดีครับผม อยากรู้ จากคุณ : เบนนี่ทักกี้ - [ 21 พ.ค. 51 16:30:17 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตอนที่ 3 –  จุดเริ่มต้นในตลาดนัด และแล้ววันเสาร์ก็มาถึง เราเดินถือของที่ขะขายไปพร้อมกับการจ่ายตลาด พอไปถึงร้านที่พอจะรู้จัก ก็เสนอขายของ มีการซื้อบ้างไม่ซื้อบ้าง แต่ก็ถือว่าประสบความสำเร็จในระดับหนึ่ง พอสักพัก (ก้อประมาณ 1-2 เดือน) ของเริ่มติดมากขึ้น แม่ค้าซื้อกันเยอะขึ้น การเดินถือไป เดินไปเดินมาเพื่อเอาของในรถชักจะไม่ไหว จึงได้เริ่มคิดแผนการอำนวยความสะดวกตัวเองและน้องมากขึ้น โดยการเอารถเข็นใส่ตะกร้า และเอาของใส่มาทีเดียวเยอะๆ แล้วไปเข็นขายในตลาด จุดนี้เอง ทำให้เรารู้ถึงสัจธรรมอย่างหนึ่งของแม่ค้า เรื่องสำคัญมากๆของแม่ค้าทุกคน คืออะไร รู้ไหมค่ะ ใครไม่เคยขายของในตลาดจะไม่รู้ อะไรที่สำคัญสำหรับแม่ค้ายิ่งกว่าทอง ไม่ใช่สามี ไม่ใช่ลูกค้า (ไม่มีหรอกค่ะ ลูกค้าคือพระเจ้า) แม่ค้าส่วนใหญ่ 80 % รวยๆทั้งนั้น ออกรถกันเงินสด  แต่ทำเงียบๆ ซึ่งเป็นเทคกะนิคของการขายอย่างหนึ่ง ทำจนๆเข้าไว้ แล้วจะขายออกเอง (จะพูดถึงต่อไป) เฉลยค่ะ...ที่ ..ที่คะ...ที่ขายของ เป็นเช่นดังยิ่งกว่าทองคำ 99.99 ถึงขนาดใครล้ำที่ใครไป เพียงแค่1 มม. แทบจะฟันกันให้ตายไปข้างหนึ่ง เมื่อเราเริ่มเข็นรถไปขายของ คนหลายคนเริ่มสนใจ คนซื้อของเดินไปเดินมา แรกๆก็มองผ่านๆ แต่เมื่อมีคนหนึ่งมาซื้อ สองคนมาซื้อ สามคนสี่คนมามุง ที่เหลือๆจะมามุงกันอัตโนมัติแบบว่า มีอะไรกันเหรอ มีอะไรกัน.. น่าจะเคยๆเห็นบ้างที่มุงๆตามตลาด ก็ใช้เทคนิคนี้ละค่ะ บางคนจ้างคนมามุงก็มี ครั้งหนึ่ง..คนมุงกันมากขึ้นเรื่อยๆ จนรถเข็นเราไปบังหน้าร้านเจ๊ขายผักคนหนึ่ง เจ๊แกโวยวายใหญ่ (ทั้งๆที่เรายืนขายบนถนน )ว่าไปบังหน้าร้าน ลูกค้าเข้าร้านไม่ได้ เราก็ต้องรีบหลบรถเข็นไป ทำหน้าไร้เดียงสา แบบว่าหนูไม่รู้ค่ะ ขอโทษนะค่ะ ในใจก็นึกว่า อีเจ๊นี่ งกจริงๆ ลูกค้าไม่เข้าร้าน ยังมาโทษ ปกติก้อไม่เห็นคนจะเข้าร้านเท่าไร (เริ่มติดๆนิสัยแม่ค้าแล้ว) ทีนี้ พอเกิดปัญหามากๆเข้า การขายของโดยใช้รถเข็น เข็นเข้าไปก็ไม่ดี เพราะบางทีก็เข็นไปๆมาๆ มันก็ไม่สะดวก ไหนจะบังหน้าร้านเจ๊ๆทั้งหลาย (ที่ใจดำ) และไหนจะเข็นหลบรถที่เข้าออก จึงเริ่มคิดแผนการหาหลักแหล่งลงที่ดีกว่านี้ หลายคนอาจจะเริ่มสงสัยว่า แล้วเรื่องเรียนละ ไปถึงไหนแล้ว ขอบอกว่า ตอนที่กำลังเริ่มหาหลักแหล่งอยู่นี่ กำลังเรียนป.โทอยู่ค่ะ ต่อที่เดิม จากที่จบตรี เนื่องจากเกรดถึง จึงสามารถต่อโทสาขาเดิมได้ทันที จริงๆสาเหตุส่วนหนึ่งมาจากจบตรี เจอกับพิษเศรษฐกิจไม่ดี กับกำลังไม่อยากหาอาชีพอื่น นอกจากช่วยพ่อปล่อยของ เปิดตลาด เลยเรียนต่ออะค่ะ ตอนนั้นยังเอ๊าะนะค่ะ สำหรับคนจบตรี จากคุณ : ขอความจริงใจจากคนรัก - [ 21 พ.ค. 51 16:40:29 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาโพสแล้วเหรอ สนุกดีคะ ไม่เป็นอันทำงานเลย เอาแต่ติดตามเรื่อง อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆคะ คนเขียนเริ่มวิญญาณแม่ค้าเข้าสิงจริงๆด้วย จากคุณ : p&e - [ 21 พ.ค. 51 16:46:44 A:58.136.81.154 X: TicketID:173048 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ช่วงนี้ขายด้วยรถเข็นไม่ดีอย่างที่บอก เพราะต้องหลบหลายสิ่งที่น่ากลัวในตลาด หน้าตาบริสุทธิ์ และดวงตาใสซื่อ บวกกับความไฮนิดๆ ใช้ไม่ได้ในการขอความเห็นใจจากแม่ค้าด้วยกัน ย้ำเลยว่าไม่มีทาง ความรู้ที่ใช้มาตอนเรียนนอกจากไม่ช่วยแล้ว ยังไม่สามารถมาอวดอ้างได้ในตลาด ความน่าสงสารและความจนเท่านั้นที่แม่ค้าจะมองเห็นมา ประสบการณ์หนึ่งที่ทำให้รู้ว่า แม่ค้าช่างเห็นใจและขี้อิจฉาอย่างยิ่งยวด คือ มีอยู่วันหนึ่ง หลังจากที่ยังหาหลักแหล่งไม่ได้ เมื่อของในรถเข็นหมด เราจึงเดินไปเอาของที่รถเรา และวันนั้น ช่างบังเอิญอย่างมากที่เราเอารถเก๋งมา ขอย้ำ รถเก๋งที่ว่าไม่ใช่ปอร์เช่ หรือรถราคาเป็นล้านนะ แค่รถเล็กๆเครื่อง 1400-1500 แต่บังเอิญอย่างที่สอง คือมีแม่ค้าคนหนึ่ง ซึ่งเป็นลูกค้ามาหลายงวด และซื้อเพราะความสงสาร (เพราะเค้าเคยบอกว่า สงสาร ช่วยซื้อเด็กๆ 2 คน มาขาย ตากแดดกัน) เดินมาเห็นรถเราเข้าพอดี จากสายตาที่เค้ามองมา ภาพที่เรากำลังเอาของออกมาจากรถคันน้อยๆ ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นรถเก๋ง (สำหรับแม่ค้า รถเก๋งก็คือรถเก๋ง เหมือนๆกัน คือ แพงมากถึงมากที่สุด ต้องรวยถึงซื้อได้) ขอตั้งชื่อว่าป้าลำใยนะค่ะ (เพราะเค้าขายน้ำลำใย) ป้าลำใย ทำหน้าตกใจสุดขีด ปานกับว่าเรากำลังงัดรถเราเอง แล้วก้อมองเราจนเหลียวหลัง แล้วก้อทำปากขมุบขมิบอะไร ในใจเราตอนนั้น..ไม่ได้คิดไรเลย...เพราะเรายังไม่เข้าถึงสัจธรรมของแม่ค้าดีพอ... ป้าลำใย..ทำพิษ.... เสาร์ต่อมา...เราเอาของมาขายตามปกติ ทุกอย่างปกติมาก..ผิดอย่างเดียว คือ ป้าลำใยและแผงข้างเคียงไม่ซื้อ ด้วยสาเหตุที่ว่า “มีแล้ว..ยังมีอยู่..ซื้อแล้ว” ตอนนั้นเราก็ไม่ได้เอะใจอะไร คิดว่าของมันเกิดกันได้ แต่ความจริงกลับเปิดเผยเมื่อเราเดินผ่านหลังแผงของป้า (ที่เคยแสนดี) ได้ยินเค้าพูดกะแผงข้างๆประมาณว่า “รวยแล้ว อย่าไปอุดหนุนเลย” ตอนนั้น เราถึงบางอ้อว่า เอาเข้าแล้ว มีรถมันรวยตรงไหน รถยังผ่อนไม่หมดนะป้า ที่มาขายของนี่ก้อเอาเงินไปผ่อนรถนะ ไม่ใช่มาหาที่โชว์รถ เฮ้อ...คิดได้งัยละเนี่ย...และตั้งแต่นั้นมาบรรดาป้าๆที่ขายของแผงใกล้ป้าลำใยรวมถึงป้าลำใยที่แสนใจดีคนนั้น ที่เคยตักย้ำลำใยให้เนื้อเยอะคนนั้น ..ก้อเลิกซื้อของๆเราเลย ด้วยไม่มีสาเหตุ (แต่เรารู้สาเหตุ) และนับแต่นั้น ไม่เคยมีแม่ค้าคนไหน ได้เห็นรถเก๋งเล็กๆของเราอีกเลย ถ้าจำเป็นต้องเอาไปจริงๆ ก็เอาไปจอดไกลๆ ไปซ่อน รีบลงจากรถอย่างเร็วประหนึ่งติดเราเค้ามาไม่ใช่ของหนูนะป้า...และหนูก็เลิกซื้อน้ำป้าเหมือนกันค่ะ ตอนนี้อาจารย์ที่ปรึกษาเราเริ่มบ่นเรื่องที่เราทำวิทยานิพนธ์ส่งช้า อาจทำให้เราต้องเสียเวลาเรียนนาน แต่ทำงัยได้ละ ไม่มีเวลาไปหาข้อมูลเลย ตอนนี้มองหาแต่ที่จะหย่อยก้นขายของในตลาด จะบอกว่า หัวข้อวิทยานิพนธ์ยังไม่ผ่านเลยอะ จากคุณ : ขอความจริงใจจากคนรัก - [ 21 พ.ค. 51 17:12:48 ]

ความคิดเห็นที่ 10 รอติดตามตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : บุปผาหยกไร้ใจ - [ 21 พ.ค. 51 17:39:59 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เขียนได้สนุกดี  มองเห็นภาพแม่ค้าในตลาดเลย จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 21 พ.ค. 51 23:07:50 ]

ความคิดเห็นที่ 12 รออ่านต่อครับ จากคุณ : ปฤษณะ - [ 21 พ.ค. 51 23:15:42 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มองอีกมุม ถึงจะเป็นรถผ่อน แต่เขาอาจขายของเพื่อมีกินไปวันๆ ก็ไม่น่าแปลกใจที่เขาจะรู้สึกว่าไม่น่าอุดหนุนอีก จากคุณ : scottie - [ 22 พ.ค. 51 00:01:28 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ดีใจมากเลยค่ะที่มีคนติดตามอ่าน ขอบคุณทุกความคิดเห็น และเรื่องที่เล่าเป็นประสบการณ์ที่เจอมาจริงๆ แต่รายละเอียดหลายอย่างอาจไม่ได้เขียนลงลึกเกินไป แต่กับป้าคนนั้นแบบว่ารวยนะค่ะ นอกจากขายน้ำแล้ว ยังปล่อยกู้อีกค่ะ แต่หลายคนก้อหลายมุมมองดีค่ะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ขอความจริงใจจากคนรัก - [ 22 พ.ค. 51 08:27:46 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตอนที่ 4  พี่แตงโมแสนดี และ ลุงขายไก่แกล้งเซ่อ การดำเนินหาแผงลงหลักแหล่งยังคงดำเนินต่อไป แล้ววันหนึ่ง ที่ที่ใช้จอดรถเข็น (หรือจุดพักรถ) ประจำ ซึ่งแน่นอนว่าไม่ได้ไปขวางแผงแม่ค้าคนไหนๆ ซึ่งถึงแม้จะมีทำเลที่ไม่ดีนัก เพราะมีกองขยะอยู่ด้านหลัง (เป็นที่ทิ้งขยะ) และมีเล้าไก่ ของลุงที่ขายไก่ชนมาตั้งไว้อยู่ข้างๆ กลิ่นขยะอ่อนๆ ยามที่มันปะทะสายลมหลังฝนตก บวกกับเสียงไก่ที่มันขันทั้งวี่ทั้งวัน ทำให้ตรงจุดนี้ เป็นรูโหว่ กลายเป็นที่สำหรับไว้ให้เราได้พักรถเข็นได้ ฉันและน้อง มานั่งคิดกันว่า ลองทำฟอร์มจอดรถเข็นมันตรงนี้เลยละกันนะ สะดวกดีไม่ต้องเข็นไปๆมาๆ เผื่อมีคนเดินไปมามาแวะซื้อได้ด้วย และฝันก้อเป็นจริง เราจอดรถ (เข็น) ประจำตรงนั้นได้สองถึงสามอาทิตย์ โดยไม่มีใครสนใจ ขายของ ส่งของสะดวกขึ้น และเมื่อย่างเข้าสัปดาห์ที่ 4 ฝันร้ายก็มาเยือน เจ๊ขายแตงโมหน้าตาสะสวย ที่ตั้งแผงตั้งโน่นน..ห่างไปประมาณ 20 แผง เดินมาหาเรา พร้อมกับบอกว่า “หนูๆ ที่ตรงนี้นะที่ของพี่ ปกติแฟนพี่จะมาตั้งแผงขายแตงโมอีกแผง พี่จ่ายค่าหัวเตียงไปสองแสน แล้วก้อเสียเช่าต่างหาก พอดี หน้านี้แตงโมน้อย เลยยึบเหลือแผงเดียว ถ้าน้องจะตั้งรถตรงนี้ พี่เก็บค่าเช่าถูกๆนะวันละร้อยละกัน ” ฉัน – เอ่อ..ลดให้หน่อยได้ไหมค่ะ เพราะมาขายแปบเดียวเอง” พี่แตงโม - งั้นน้องต้องไปตกลงกับลุงขายไก่ที่เอาไก่ชนมาวางนะว่าให้เค้าช่วยออกได้ไหม เพราะตรงนั้นก้อเขตที่พี่เหมือนกัน นั่นงัย ตั้งแต่เสาไฟฟ้าต้นนี้ไปถึงเส้นนั้น  (พลางชี้มือวาดจากเสาไฟฟ้าต้นข้างหลังเรา ไปจบกับรอยปูนเล็กๆบนฟุตบาทที่เหมือนมีใครเอามีดไปขูดๆ ให้มันมีรอยนิดๆ ฉัน – ขอหนูไปคุยกับลุงก่อนนะค่ะ แล้วฉันก็เดินไปหาลุงขายไก่ชนที่กำลังตะโกนโหวกเหวกขายไก่ชน ให้กับพวกผู้ชายที่มาจอดรถมอเตอร์ไซด์รอเมียจ่ายกับข้าวในตลาด (ซึ่งมีเรื่องจะเมาท์ถึงคนพวกนี้ต่อไปต่อไป) ลุง – ตัวนั้นสี่แสน ตัวนี่สามแสนห้า (จริงๆคือ 400 กับ 350 แต่ลุงคนนี้ชอบพูดเป็นหลักแสน จนป่านนี้ก้อไม่รู้ทำไม) ฉัน – ลุงค่ะ ลุง เจ๊ที่ขายแตงโมบอกว่าจะขอเก็บค่าที่ร้อยนึง เค้าให้หนูมาเอากะลุง หนูช่วยออกให้ลุง 50 ดีไหมค่ะ แบ่งกันนะค่ะ (ใครจะว่าฉันเลวก้อช่าง แต่บอกได้ว่าการใช้ชีวิตในตลาด ต้องทันเล่ห์คน ต้องฉลาดออกแกมโกงหน่อยๆ ถึงจะเอาตัวรอด) ลุง (ทำหน้าดุๆ) – นี่ กะแล้วต้องมีปัญหา มาตั้งไก่ตรงนี้เป็นสิบปี ไม่เคยเสียค่าที่ พอหนูมาตั้งก็มาทำความเดือดร้อนให้เลย ฉัน (คิดในใจ) – อะไร อะลุง ตั้งมาเป็นสิบปีไม่จ่ายค่าที่ โกงนี่นา 50 บาท โวยวายจังวุ้ย ฉัน (พูด) – ตายแล้ว เหรอค่ะลุง (ทำหน้าใสซื่อสุดๆ) งั้นเดียวหนูจ่ายให้เองดีกว่าค่ะ ลุง  - เอ่อ.. เดี๋ยวลุงช่วยออก 20 แล้วกันแล้วรีบขวักแบงค์ 20 เก่าๆยื่นมาให้ คงด้วยความกลัวความลับจะเผยว่าไม่เคยจ่ายค่าที่ เลยจ่ายค่าปิดปากมา 20 จากนั้นมา เราก็จะจ่ายเงินให้เจ๊ขายแตงโม 100 ทุกครั้งที่เจ๊เดินมาทวง ส่วน 20 บาท เราก็เอาบ้างไม่เอาบ้าง เพราะส่วนใหญ่ พอตั้งท่าจะเดินไปเอา ลุงแกก็หลับทุกที แล้วเวลาก็ผ่านไปสองสามเดือนวันดีคืนดีเจ๊แตงโมก็หายไป จะด้วยเหตุผลที่เราไม่รู้ แต่ได้ยินพวกแม่ค้านินทากันว่าหนีหนี้เจ้าของตลาดไป เจ๊แกชอบเล่น เล่นทุกอย่าง ขายได้เท่าไรเล่นหมด เล่นกันทั้งผัวทั้งเมีย ยืมเงินจากหลายแผงไป ดีนะ..ไม่มายืมเรา ผ่านไปอีกอาทิตย์ หลังจากที่เจ๊แตงโมหายสาบสูญไป วันหนึ่งก็มีเจ๊อีกคนตัวอ้วนๆ เดินมาหา แล้วบอกว่า “เราเคยจ่ายค่าตลาดหรือยัง” จากคุณ : ขอความจริงใจจากคนรัก - [ 22 พ.ค. 51 10:20:00 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เหลือบตาไปมอง เสียงมาจากเจ๊ขายไข่จอมจุ้นนั่นเอง เจ๊คนนี้เราสังเกตมาหลายทีแล้ว จะวุ่นวาย จุ้นจ้านกับทุกๆคนที่เดินเฉียด เข็นรถเฉียด หรือแผงข้างๆเคียงเฉียดๆ ประมาณว่า ตะโกนด่าขอทานที่คลานไปคลานมาหน้าร้านว่า อย่าบังหน้าร้านมั่ง คอยเดินไปเดินมาถามรถเข็นขายของพวกขายขนมปังปิ้ง ขายผลไม้บ้างว่าจ่ายค่าตลาด ค่าที่หรือยัง คอยทำหน้าที่เก็บเงินคนพวกนั้นประหนึ่งเหมือนว่า เป็นลูกน้องเจ้าของตลาด ปากก็บอกว่าเจ้าของตลาดฝากมา จริงเท็จไม่รู้ แต่ก็อาศัยเสียงโวยวาย หน้าตาเอาเรื่องและหุ่นล่ำบึกเข้าข่มและได้เงินไปทุกครั้ง 50 บาทบ้าง 100 บาทบ้างว่ากันไป เจ๊แกเหล่ๆเรามาหลายรอบแล้ว ตั้งกะยังหาที่ลงไม่ได้ อ้อ เราลืมบอกไปว่า ณ ตอนนี้ เราตั้งเป็นโต๊ะเล็กๆ วางของขายตรงนั้นแล้ว (ตรงที่ด้านหลังเป็นที่ทิ้งขยะ บวกกับมีไก่ชน) พูดถึงเจ๊กันต่อ เจ๊เหล่มา เราก็หลบตา ทำยุ่งๆเข้าไว้ แล้วก็ประจวบว่าวันนั้น เจ๊เดินมาถามว่า “เราเคยจ่ายค่าตลาดหรือยัง” ฉัน – ค่าตลาด อ๋อ ค่าที่จ่ายให้พี่คนที่ขายแตงโม ทุกอาทิตย์นะค่ะ เจ๊ไข่  - ไม่ใช่ๆ ค่าตลาด ไม่ใช่ค่าที่ เป็นค่าเก็บขยะ ค่าถนน ค่าทำความสะอาดตลาด ฉัน (คิด) – ค่าเก็บขยะไรวุ้ย ขยะข้างหลังเหม็นจะตาย แมงวันฟุ้งเชียว ไม่เห็นเคยมีคนเก็บ ค่าถนนไรอะ งง (แต่ก้อแกล้งตีหน้าน่าเอ็นดูสุดๆ) ฉัน  - เท่าไรเหรอค่ะเจ๊ เจ๊ไข่ – 100 ฉัน – โห แต่หนูมาตั้งแปบเดียวเอง เดี๋ยวเที่ยงก็กลับแล้ว เจ๊ไข่ – ไม่รู้สิ เจ้าของตลาด (ขาใหญ่) เค้าฝากบอกมาว่า 100 ฉัน – ค่ะๆ (รีบควักจ่ายให้ ในใจก็คิดว่าทำบุญไปละกัน เจ๊แตงโมก็หายไปแล้ว ถือสะว่านี่เป็นค่าที่ ค่าตลาด ค่านั่นนี่โน่นไป 100 ก้อ 100) หลังจากนั้น เจ๊ไข่ก็จะตะโกนมาทุกครั้งเพื่อทวงเงิน 100 และบางครั้งฉันต้องรีบวิ่งเอาไปให้ก่อนแกจะแหกปากออกมาอย่างกับว่า ฉันติดหนี้แกมานานนับปี ใจหนึ่งก็รำคาญ เบื่อที่ต้องมานั่งสู้รบตบมือแบบนี้ ใจหนึ่งก็เสียดายลูกค้าที่เริ่มติดสินค้า วันใดที่ฉันเลิกขายก็จะต้องมีคนอื่นมาเสียบแน่นอน ใจหนึ่งก็หวาดผวา ตูจะต้องมาเสียค่าอะไรอีกไหมเนี่ย ความน่ากลัวของเจ๊ไข่ ยังไม่หมดแค่นี้ แล้วเราจะมาพูดกันต่อเมื่อแกได้มาแผลงฤทธิ์อีกครั้ง โหดกว่าเดิม งี่เง่ากว่าเดิม จากคุณ : ขอความจริงใจจากคนรัก - [ 22 พ.ค. 51 11:26:08 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มารอตอนต่อไปเจ้าค่ะ ^ ^ จากคุณ : แค่ก้อนหินที่อยากบินได้ - [ 22 พ.ค. 51 15:24:48 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ... แก้ไขเมื่อ 22 พ.ค. 51 18:26:35 จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 22 พ.ค. 51 16:12:16 ]

ความคิดเห็นที่ 19 น่าชื่นชมมากครับ ช่วยที่บ้านทำงาน ต้องผจญภัยด้วย เก่งจริงๆ  เล่าได้สนุก มากๆ ด้วย คำว่า "ไง" สะกดแบบนี้ครับ  ยังไง, ได้ไง, ทำไง, นั่นไง ครับ ถ้ามาลงต่อกระทู้นี้ที่เดียว ผมกดลบกระทู้นู้นนะครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 22 พ.ค. 51 17:17:46 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เข้ามาอ่านด้วยค้าบ แง๊วววว จากคุณ : ข้าวโพดแมวติสต์แตก - [ 22 พ.ค. 51 18:26:01 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เข้ามามุงแม่ค้าด้วยคนค่ะ จากคุณ : teansri - [ 22 พ.ค. 51 22:00:55 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เมื่อไหร่จะมีตอนต่อไปคะ ลงเร็วๆนะ จากคุณ : p&e - [ 22 พ.ค. 51 22:13:12 A:58.8.197.183 X: TicketID:173048 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ตอนที่ 5 ปลาหมึกเสียงแหบจอมโวยวายและผัวของเค้า การเดินขายของในตลาด ทำให้รู้ว่า ความสัมพันธ์ในตลาดของบรรดาแม่ค้า บางครั้งก็เหนียวแน่น บางครั้งก็เปราะบาง ใครได้ของดี ใครรักใครชอบใครจะทำอะไรตามๆกันไปหมด แต่สิ่งที่ขาดไม่ได้ คือ เวลาที่เกิดเสียงดังอะไร ทุกๆคนจะต้องเสาะหาสาเหตุว่าอะไรๆ ต้นเสียงคืออะไร มีเรื่องอะไร ใครตีกับใคร ตีกันหรือยัง อยู่ตรงไหนจะวิ่งไปดู เจ๊ขายปลาหมึก จัดได้ว่าเป็นลูกค้าที่ดีที่อุดหนุนเรามาตลอด จากที่เริ่มต้นด้วยความสงสาร ช่วยกันอุดหนุนเด็กๆที่มาขายของ เราก็คิดว่าเจ๊เป็นลูกค้าที่ดีคนหนึ่งนะ เพราะ จนทุกวันนี้ (ขณะที่กำลังนั่งเขียนอยู่นี่) เจ๊แกก็ยังเป็นลูกค้าเราอยู่ จะมีบางครั้ง หรืออย่างน้อยเดือนละ 1 ครั้งที่เจ๊แกจะเหมือนคนที่ชอบหาเรื่อง เมื่อรับของเราไปแล้ว ก็จะโวยวายว่าของเราไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ เสียงเจ๊แก บอกได้เลยว่าค่อนข้างแหบ แต่ก็เป็นแหบเสน่ห์ เพราะทุกครั้งที่แกโวยวาย เสียงแทบจะดังจากหัวตลาดไปยันท้ายตลาด แม่ค้าทุกคนที่ดูเหมือนว่าง (ถึงมือขายของอยู่แต่ตากับปากก็ว่าง) จะหันมามองเป็นตาเดียวว่ามีอะไรกันเหรอ มีอะไรกัน ทางแก้หรือหยุดการแหกปากของเจ๊ คือ เราต้องรีบเอาของใหม่ แบบว่าแถม อุดปากเจ๊ไว้ แล้วบอกว่า หนูแถมให้ละกันนะ ชดเชยของที่เสีย แล้วใช้หน้าตาที่ใสซื่อ (อีกแล้ว) ประหนึ่งว่า ของเสียหนูไม่รู้ เดี๋ยวจะไปว่าคนผลิตให้ หนูใจกว้างนะ เจ๊หุบปากเหอะนะ นะ นะ คนมองกันใหญ่แล้ว ใจหนึ่งก็คิดว่า ของเสียที่จะคืนก็ไม่เห็น แต่ก็ต้องซื้อใจเจ๊ไว้ ครั้งนี้เจ๊แกบอกของเสีย พอได้ของแถมไป เจ๊ชักติดใจ ครั้งต่อไปก็บอกมีของเสียอีกบ้าง ของเจ้าอื่นขายถูกกว่าบ้าง แน่ะ ชักมันส์นะเจ๊ เราก็ เอ้า ลดให้นะเจ๊ พิเศษสุดๆ อย่าบอกแผงข้างๆนะ ขายเจ๊ถูกกว่าเค้าตั้งเยอะ เจ๊พิเศษสุดๆ เจ๊ก็บอก อุ๊ย ฉันไม่บอกใครหรอก เค้ารู้ก็ไม่ว่ามั้ง ฉันซื้อเยอะ ความที่เจ๊ขี้โวยวาย แม้เสียงจะแหบก็พยายามโวยวายให้ได้ของฟรี หนูก็แถม หนูก็ทน ทางแก้หรือวิธีหลีกเลี่ยงการโวยวายของเจ๊ คือ เวลาที่จะไปเก็บเงิน (เราส่งของก่อนแล้วค่อยเก็บเงินทีหลัง) เราจะอาศัยจังหวะพุ่งเข้าไปตอนที่เจ๊แกกำลังขายของวุ่นๆอยู่ ก็เดินไปเก็บกับผัวของแกแทน ผัวแกจ่ายง่าย จ่ายไว ไม่เรื่องมาก เสียอย่างเดียวชอบให้แบงค์ใหญ่ (แบบว่าพวกแม่ค้าชอบแตกเงินย่อย) เมื่อเรารู้ไต๋ทั้งผัวและเมีย เราก็จะเตรียมเงินทอนแบบว่าให้พอดีไว้ก่อนจะเดินไปถึงแผงเจ๊ปลาหมึก พอคยเริ่มมุงแผงเจ๊ ก็จะมีเราที่แฝงตัวเข้าไปหลังร้านเพื่อหาผัวแก พร้อมกับส่งเงินทอนอย่างเร็ว และรีบพุ่งออกมา จะยังงัยก็ตาม เราก็ยังถือว่าเจ๊เป็นลูกค่าที่น่ารัก แม้บางครั้งจะน่าเบื่อไปบ้าง แต่ก็ยังไม่น่าเบื่อเท่า..เจ๊ขายผักที่ชอบผู้ชาย... คนที่เดินตลาดจะรู้ว่าแม่ค้าส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง เชื่อไหมว่าถ้าคนที่เอาของไปขายแม่ค้าเป็นผู้ชาย ยิ่งเอ๊าะๆใสๆสุภาพๆขาวๆ จะขายดีกว่าการเอาผู้หญิงไปขายเยอะเลย กรณีศึกษาเจ๊ขายผักเป็นตัวอย่างที่ดีที่จะพูดถึงต่อไป เจ๊ขายผักที่ชอบผู้ชาย เจ๊ขายผัก เป็นลูกค้าที่ไม่ใช่ขาประจำของฉัน แกซื้อบ้างไม่ซื้อบ้างแล้วแต่อารมณ์ แรกๆฉันก้อคิดอย่างนั้น แต่ความจริงก็เฉลยเมื่อวันหนึ่ง ฉันเข้าไปถามแกว่าเอาของฉันไหมค่ะเจ๊ (ดัดเสียงให้น่าเอ็นดูนิดๆ) เจ๊ – ไม่เอาหรอก ยังมีอยู่ ขายไม่ดี เหลือเยอะแยะ ฉัน  - ไม่เป็นไรค่ะ แล้วฉันก็เดินต่อไปถามแผงอื่น คล้อยหลังไป ขณะที่ฉันกำลังเอาของไปส่งแผงใกล้ๆกับเจ๊ผัก ก็ประจวบเหมาะเห็นคนขายของอีกคนซึ่งเป็นผู้ชายหน้าตาดี ลืมบอกไปว่า ที่ตลาดนี้ ฉันมีคู่แข่งอีกคนที่ขายสินค้าเหมือนกัน คือผู้ชายคนนี้แหละ แต่อาศัยที่ฉันตื่นเช้า แต่เค้าตื่นสาย ทำให้แม่ค้าส่วนใหญ่เบื่อที่จะรอเค้าเลยมาอุดหนุนฉันกันแทน ยกเว้นแต่เจ๊ผักนี่แหละ ตาของฉันมองไป เห็นเจ๊กำลังสั่งของกับผู้ชายคนนั้น ต่อจากนี้จะขอตั้งชื่อ ชายคนนั้นว่า ช. แล้วกัน  ชายช.จดออเดอร์ยิกๆ ฉันก็ เอ..งง..ทำไมไม่สั่งฉันละ แปลกแฮะ ตอนแรกฉันคิดว่า อาจเป็นเพราะเค้าขายถูกกว่า หรือของเค้าดีกว่า แต่ไม่ใช่เลย ฉันได้ลองไปแอบสืบๆมา โอ้โห... ช. ขายโคตรแพงเลย เอากำไนรสุดๆ.. สงสัยบวกค่าความหล่อกับความโง่ของแม่ค้า ของก็งั้นๆ ไม่ได้ดีเด่อะไร ในที่สุด ฉันก็ตัดสินใจ ให้ผู้ชายคนหนึ่ง (ซึ่งคนๆนี้ขณะนี้เค้าเป็นคู่ชีวิตของฉัน) ขอเรียกว่า ผ. ฉันได้ส่ง ผ. ไปถามออเดอร์กับเจ๊ผัก สรุปค่ะ..เจ๊แกสั่ง และสั่งทุกครั้งที่ ผ.ของฉันไปถาม และไม่สั่งทุกครั้งที่ตัวฉันเองไปถาม งงค่ะ หลังจากนั้นมา ผ. ของฉันและช. คนนั้น ก็สลับกันไปมาว่าเจ๊ผักจะพึงประสงค์สั่งใคร ฮิฮิ แต่โดยมากผ.จะชนะค่ะ เพราะพูดเก่งกว่า สุภาพกว่า..อืม เจ๊แกบ้าผู้ชายนี่เอง แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 51 10:30:49 แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 51 09:21:10 แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 51 09:14:33 จากคุณ : ขอความจริงใจจากคนรัก (ขอความจริงใจจากคนรัก) - [ 23 พ.ค. 51 09:03:53 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ตอนที่ 6 –  พี่มอเตอร์ไซด์ขาเสียบ เคยพูดมาแล้วว่าที่ขายของของบรรดาแม่ค้านั้นเป็นดั่งทองคำ  หากมีการล้ำที่มานิดเดียวแทบจะต้องฆ่ากันตาย กรณีนี้เคยมีให้เห็นบ่อยๆ บางครั้งทะเลาะกันเสียงลั่นด้วยที่แต่ไม่ถึงเซ็นต์ ยิ่งที่ทำเลทองพวกหัวมุมหรือทางเข้าตลาด อย่าได้ไปเจ๋อยืนหรือจอดรถแถวนั้นเชียว จะโดนด่าแบบว่าขุดรากถอนโคนจนนับญาติไม่ถูก ฉัน เคยเจอครั้งหนึ่งเจ๊ขายหอยกะเจ๊ขายขนม แผ่นแผงเจ๊ขนมเกยไปบนแผงเจ๊หอยประมาณ 1 ซม.ได้มั้ง เถียงกันใหญ่เขตใครๆ ของฉันตรงนั้ถึงตรงนี้ ตรงนี้ถึงตรงนั้น โอ้แม่เจ้า เจ๊หอยด่าสะ คนมุงเพียบทั้งแม่ค้าทั้งคนซื้อ เสียงเชียร์เอาเลยๆ สุดท้ายเจ๊ขนมก็ยอมเขยิบไป เพราะอายุน้อยกว่า (เท่าที่เราคิด) ประสบการณ์การด่าน้อยกว่า เรื่องเลยจบ บรรดาคนมุงต่างเดินจากไปพร้อมกับบ่นว่า ทำไมไม่ตีกันวะ อ่อนนี่หว่า ??!!เซ็ง.. แต่บัดนี้ เจ๊ขนมกะเจ๊หอยก็ไม่เคยคุยกันอีกเลย ต่างคนต่างขาย ที่ของฉันก็เหมือนกัน ถึงแม้ว่ามันไมใช่ทำเลทองคำ หรือหัวมุมที่ทุกคนใฝ่ฝัน แต่มันก็ช่างเป็นที่ที่ดึงดูดให้บรรดาพวกผัวๆที่มาส่งเมียๆจ่ายตลาด ชอบมาจอดรถดีนัก ไม่ใช่ว่าฉันตืดหรือหวงที่อะไรมากมายหรอกนะ แต่ที่อันน้อยนิดของฉัน ความกว้างแค่รอบอกรอบเอว ขอให้คุณพี่ทั้งหลายอย่ามาเบียดเบียนฉันเลย ตรงนี้มันไม่เห็นน่าจะพิศมัยตรงไหน มันก็ไอ้หน้าที่เก็บขยะดีๆนี่เอง ก็เพราะเป็นไอ้ที่หน้าที่เก็บขยะนี่แหละ จึงทำให้คนชอบนึกว่า เป็นที่ว่าง (แค่ประมาณ 1.5 ม.) จึงทำให้มีมอเตอร์ไซด์ของคุณพี่ทั้งหลายแหล่มาเสียบเป็นประจำ คุณพี่ที่พูดจารู้เรื่องก็ดีไป ฉัน – จอดไม่ได้นะค่ะ..ตรงนี้ขายของค่ะ พี่ 1 – (ไม่พูด) เอารถออก ไปจอดที่อื่น หรือไปจอดที่จอดรถของตลาด (ซึ่งมันก็มีแต่ไกล) ฉัน -  จอดไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวจะตั้งรถเข็น พี่ 2 – จอดแปปเดียวครับ เดี๋ยวก็ไปแล้ว บางคนก็แปบจริงๆ บางคนก็แปบแบบว่าแปบชั่วโมง จนทนไม่ไหวต้องเข็นรถ (มัน) ไปจอดที่อื่น แต่ก็ยังไม่ร้ายเท่า ฉัน – พี่จอดไม่ได้ค่ะ ที่ขายของค่ะ พี่ 3  - อะไรวะ ..จะจอดใครจะทำไม ..มาซื้อของ..จะให้จอดไหน ที่สาธารณะ ฉัน – พอดีตรงนี้ที่เช่าพี่ เช่าเสียเงิน ไม่ใช่ที่ว่าง ถ้าจอดไปจอดตรงนั้นดีกว่าค่ะ พี่ 3 – (ทำหน้าไม่พอใจสุดๆ และทำไม่สน) ไปซื้อของตรงนี้ กลับมารถเป็นไร สวยแน่ ฉัน -  (ไรวะ..แต่ก็เงียบๆ เพราะยังต้องรักษาภาพเด็กแสนดีของแม่ค้าไว้ ทำท่าเหมือนนางเอกโดนรังแก) ดูสิลุง..บอกจอดไม่ได้ ยังไม่เชื่ออีก พลางฉันก็หันไปหาพวกลุงขายดอกไม้ข้างๆ ลุง – เออ. ช่างมันเหอะ รถมันหายจะสมน้ำหน้า... ฉัน – (คิดในใจ) (อืม..เพี้ยงขอให้รถมาเชี่ยวกระจกไปสักข้างเหอะ ไม่ใครก็ได้ข่วยมาขโมยมันไปเลย) บางคนยิ่งแล้วใหญ่ จอดแล้วบอกว่าฝากรถด้วยนะน้อง เฮ้ย ตูไม่ได้รับฝากรถนะเฟ้ย มีป้ายตรงไหนฟะ ดูให้เฉยๆ ดูว่ามาจอด เตรียมจะไล่พี่นะแหละ ไม่ได้เฝ้านะยะ จากนั้นมา ฉันก็ต้องใช้วิทยายุทธ์ในการป้องกันที่แสนเหม็นของฉัน ด้วยการแผดเสียงดัง วุ้ยๆโว้ยๆ กับผ.ของฉันบ้างเป็นระยะ (แต่จริงๆไม่มีอะไร รักกันจะตาย..) เพื่อให้รู้ว่าแม่ค้าดุนิดๆนะ หรือไม่ก็ทำเป็นเข็นรถไปๆมาๆ แถวๆนั้น เอียงบ้าง เหมือนเข็นไม่เก่งเวลาเห็นมีรถเตรียมจะเสียบ ประหนึ่งว่า ถ้าอยากจอดรถอาจมีแผลนะพี่ ไม่รู้การมาขายของในตลาดทำให้ฉันโหดขึ้น หรือจริยธรรมน้อยลงหรือเปล่า แต่อย่างน้อยมันก็สอนให้ฉันรู้จักคนหลายประเภทมากขึ้น พี่ๆที่คิดจะพาเมียๆมาจ่ายตลาด กรุณาไปจอดที่จอดที่เค้าจัดไว้ให้นะค่ะ มีทุกตลาดแหละค่ะ อาจไกลหน่อย แต่มันก็ไม่ทับที่คนอื่นเค้า แค่นี้แม่ค้าเค้าก็จะฆ่ากันตายแล้ว อย่าให้ต้องมารบกับลูกค้าเพิ่มเลย ไม่มีที่ฟรีในตลาดสดหรอกค่ะ จำไว้เลย เสียเงินทั้งนั้น.... จากคุณ : ขอความจริงใจจากคนรัก - [ 23 พ.ค. 51 11:13:37 ]

ความคิดเห็นที่ 25 โถ... น่าเหนื่อยใจแทนจริงๆ นะครับ ^^ ป.ล. รถเฉี่ยว ใช้ ฉ.ฉิ่ง ครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 23 พ.ค. 51 16:36:04 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ขอบคุณคุณพีทคุงมากค่ะ ขอบคุณที่ติดตามอ่าน จากคุณ : ขอความจริงใจจากคนรัก (ขอความจริงใจจากคนรัก) - [ 23 พ.ค. 51 17:01:04 ]

ความคิดเห็นที่ 27 รอตอนต่อไปค่ะ ต้องจินตนาการว่าแม่ค้า ป.โท ขายอะไรในตลาดนะ ^^ จากคุณ : Latte - [ 23 พ.ค. 51 19:12:58 A:125.24.199.102 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 ช่วงนี้ฝนตกบ่อย ๆ ถ้าฝนตกจะทำยังไงครับ  หรือว่ารอให้ฝนหายก่อน? จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 23 พ.ค. 51 19:38:08 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ได้รู้จักชีวิตแม่ค้ามากขึ้นเลยค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ ^^ จากคุณ : blvan - [ 23 พ.ค. 51 22:33:08 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เข้ามาติดตาม แง๊วววว จากคุณ : ข้าวโพดแมวติสต์แตก - [ 24 พ.ค. 51 12:39:50 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ตอบคุณเซโก้ ความเห็นที่28 ค่ะ ถ้าฝนตกปรอยๆก็จะใส่หมวกแล้วเดินส่งเอาค่ะ แต่ถ้าตกหนักมากๆต้องรอให้หยุดก่อนค่ะ เพราะแม่ค้าคนอื่นก็จะวุ่นวานกับกางร่มเหมือนกัน อ้อลืมไป ของดเล่า 2 วันนะค่ะ เพราะต้องไปขายของ นี่ก็เพิ่งกลับจากตลาดมา เหนื่อยมากๆ มีฝนปรอยๆด้วย มีเรื่องเด็ดๆอีกเยอะเลยค่ะ ครั้งหน้าว่าจะถ่ายรูปมาประกอบเรื่องด้วย :> แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 51 13:26:42 จากคุณ : ขอความจริงใจจากคนรัก (ขอความจริงใจจากคนรัก) - [ 25 พ.ค. 51 13:20:25 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ดีคะ อยากเห็นรูปประกอบ จะได้เห็นภาพขึ้นอีกเยอะ จะติดตามตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : p&e - [ 25 พ.ค. 51 18:23:19 A:58.8.196.134 X: TicketID:173048 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ตามมาอ่านหลายครั้งแล้ว ติดหนึบๆ เลยค่ะ เขียนได้เห็นภาพมาก จากคุณ : สายลมฤดูร้อน - [ 26 พ.ค. 51 16:01:58 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ตอนที่ 7 – ป้าจิ้งหรีดจอมขอ ช่วงเทศกาลปีใหม่ มาทีไร เราต้องปวดหัวทุกที ปวดหัวไปกับความเรื่องมากของบรรดาแม่ค้าที่มีมาหลากหลายในการขอของขวัญ เนื่องจากของที่เราเอาไปขายเอากำไรน้อย เพราะไหนจะต้องเสียค่าที่ ไหนจะเสียค่าน้ำมันรถที่นับวันขึ้นเอาๆ ไหนจะต้องมาคืนของเสีย(ที่บางทีไม่รู้มีจริงไหมของยายปลาหมึก ตอนที่6) ทำให้เรารู้สึกเซ็งเล็กน้อยเมื่อต้องมานั่งเตรียมซื้อของขวัญแจกแม่ค้าปีใหม่อีก อยากให้รู้ไว้ว่า แม่ค้าในตลาด ต่างคาดหวังจากคนที่ไปส่งของถึงของขวัญปีใหม่ตั้งแต่เดือนตุลาคม บางคนถามว่าปีนี้ให้อะไร ปีนี้ให้อะไร คำตอบที่ออกจากปากจะมีผลอย่างมากต่องการซื้อขายอีกสองสามเดือนก่อนถึงปีใหม่ ถ้าคุณบอกว่าไม่มี มันคือจบ เป็นนังงกประจำตลาด ถ้าคุณบอกว่ามีค่ะ นั่นคือคุยกันต่อได้ แล้วคุณก็จะได้รับคำตอบว่า ปีนี้จะให้อะไรเหรอ ถ้าคำตอบที่ได้เป็นของกระจอก คุณก็ต้องลุ้นว่า แม่ค้าจะอุดหนุนคุณต่อหรือไม่ แต่ถ้าคำตอบที่ออกมา เป็นประเภททีวี ตู้เย็น พนันได้เลยว่า แม่ค้าคนนั้นคงใจจดใจจ่อเฝ้ารอแต่จะซื้อสินค้าคุณ รวมถึงช่วงระยะเวลาก่อนถึงปีใหม่ แม่ค้าคนนั้นคงซื้อง่ายจ่ายเร็วอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน ปีใหม่ของฉัน โดยมากจะให้ปฏิทินลูกค้า เนื่องจากลูกค้าในตลาดมีเยอะ (ถ้าให้ทีวีคงเจ๊ง) เพราะปฏิทินเป็นของมีประโยชน์ ได้ใช้งานทั้งปี และยังมีใบ้หวยที่แม่ค้าชอบอีกด้วย บางคนพอใจแค่ปฏิทิน แต่อาจจะขอหลายๆใบ (เราก็พอรับได้) แต่บางคนอย่างเช่น ป้าจิ้งหรีดนี่สิ แกช่างเรื่องมาก เรื่องเยอะ ขอนั่นนู่นนี่โน่นได้ทุกเทศกาล ป้าจิ้งหรีด แกขายของหลายอย่าง เมนูหลักๆของแก คือ หมูป่าและปลาไหล แต่ที่ฉันตั้งชื่อให้แกว่าป้าจิ้งหรีดเพราะแกมีขายตัวแมงดากับจิ้งหรีดแห้ง และมันดูเด่นกว่าร้านอื่นๆ เพราะปลาไหลร้านอื่นก็มีขาย เพื่อไม่ให้สับสน ฉันจึงตั้งชื่อแม่ค้าตามเมนูขายของที่ไม่ซ้ำกัน กลับมาเรื่องป้าจิ้งหรีดของเราต่อ จริงๆ ป้าจิ้งหรีด แกจัดว่าเป็นลูกค้าที่น่ารัก จ่ายเงินง่ายและเร็วในบางครั้ง แต่ทุกครั้งที่จ่ายแกจะมีประโยคแถมท้ายทุกครั้ง เช่น เมื่อปีใหม่ที่ผ่านมา ฉันให้ปฎิทินแกไป 3 ใบ พอแกได้แกก็บอกว่า ผ้ากันเปื้อนเก่าแล้ว อยากได้ผ้ากันเปื้อนใหม่ ฉันก็คิด ซื้อเองสิป้า ขืนฉันลองซื้อให้ป้าสิ แผงอื่นๆจะเอาบ้าง ฉันก็ตาย แต่ฉันก็ไม่ได้พูดอะไร ป้าคงรู้ว่าพูดกับฉันไม่ได้ผล จึงเปลี่ยนไปพูดกับผ.ของฉันแทนแล้วป้าจิ้งหรีดช่างคิดก็ประสบความสำเร็จ ด้วยความที่ผู้ชายมักจะหน้าบาง เมื่อเจอป้าพูด ผ.ของฉันรีบจัดการซื้อให้ป้า (แถมยังแอบมาบอกทีหลังนะ มิน่าป้าดูเงียบๆไปพักนึง) แต่ป้าชักมัน หลังจากที่ได้ผ้ากันเปื้อนใหม่ลายหมีสีแดง มาใส่โชว์โก้หรูให้ฉันรู้สึกเซ็งทุกครั้งที่เห็นแล้ว วันหนึ่งที่ฝนตกปรอยๆ ป้าเปรยๆกับผ.ของฉันว่า น่าจะมีเสื้อกันฝนเนอะ ผ.ฉันมาบอกฉัน ฉันโวยวายทันทีว่าห้ามซื้อเด็ดขาด ผ.ฉันกลัวเสียหน้าที่รับปาก บอกว่าหักเงินเค้าก็ได้ ฉันก็บอกเงินเค้าไหน เงินเค้ามันก็รวมกระเป๋าเดียวกับฉัน ก็เงินตูนั่นแหละฟุ้ย ฉันสั่งห้ามเด็ดขาด ห้ามแอบซื้อ หนอย ชักได้ใจ คราวนี้ปล่อยหมัดตรงมาที่ผ.เลยนะ รู้ละสิว่าบอกฉัน ฉันก็ทำทะลุหูขวา ฉันบอกผ.ว่า นี่ถ้าป้าบอกว่าอยากได้รถ ได้บ้าน ต้องรีบไปดาวน์ให้มันไหมเนี่ย แล้วก็สาธยายให้ผ.ของฉันตาสว่างว่าป้านิสัยแย่แค่ไหน ซื้อครั้งละไม่กี่สิบ ขอของแพงกว่ากำไรตูอีก ไม่ได้มาขายของการกุศลนะยะ แล้วครั้งนี้รู้สึกจะได้ผล ผ.เงียบไปเหมือนเข้าใจว่าอย่าไปตามใจป้ามาก ส่วนป้าก็เงียบไป ไม่ขอไรเพิ่มอีก นอกจากจ่ายเงินช้าขึ้น และนอนหลับทุกครั้งที่ฉันเดินไปเก็บเงิน จากคุณ : ขอความจริงใจจากคนรัก (ขอความจริงใจจากคนรัก) - [ 26 พ.ค. 51 16:26:42 ]

ความคิดเห็นที่ 35 แวะมาอ่านค่ะ...อ่านแล้วทำให้รู้ว่า ชาตินี้ทั้งชาติ ก็คงไม่มีปัญญาไปเป็นแม่ค้าได้..เพราะว่า ไม่มีสามารถจะไปสู้รบปรบมือกับใคร ที่สำคัญ ถ้าขายของไม่ได้ คงนั่งร้องแน่ๆเลยล่ะ....เก่งจริงๆ จากคุณ : teansri - [ 27 พ.ค. 51 04:09:03 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ป้าจิ้งหรีด แก้ไขเมื่อ 27 พ.ค. 51 09:51:22 จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 27 พ.ค. 51 09:50:15 ]

ความคิดเห็นที่ 37 นอนหลับทุกครั้งที่ไปเก็บเงิน... จ๊ากกกก... ฮ่าๆๆ ผมต่อแถวคุณเทียนสีด้วยครับ ถ้าขายของ คงล่มจมแน่เลย จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 27 พ.ค. 51 20:13:12 ]

ความคิดเห็นที่ 38 เข้ามารับคุณพีทคุง ไปเข้าก๊วนคนค้าขายไม่เป็น...และที่มากกว่านั้น ทำอย่างอื่นก็ไม่เป็นด้วย ได้อยู่อาชีพเดียว...โชคดีนะ..ที่สมองยังไม่ฝ่อซะทีเดียว..อิอิ จากคุณ : teansri - [ 27 พ.ค. 51 22:09:24 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ตอนที่ 8 – การกลับมาของเจ๊ไข่ จากตอนที่ 4 ที่พูดถึงเจ๊ขายไข่จอมจุ้น ที่แสนจะจุ้นๆไปทุกเรื่องของความเป็นไปในตลาด และทำหน้าที่สอดส่องดูแลทุกข์สุขของบรรดาแม่ค้าละแวกนั้น แต่ขอโทษ..คงจะดูแลแค่สุข ใครมีความสุขเกินหน้าเกินตาเป็นไม่ได้ แกต้องรีบยื่นหน้าเข้าไปสำรวจและจัดการกำจัดความสุขนั้นไม่ให้มีเกินหน้าเกินตาแก ความสุขของแม่ค้าในตลาดจะมีอะไร ถ้าไม่ใช่การที่ลูกค้ามาซื้อของเยอะๆ ขายของดี ประเภทหยิบไม่ทันนี่แหละ สุขสุดยอด วันดีคืนดี จากที่ฉันเริ่มชินกับตลาดจนอยู่ตัว เจ๊ไข่ก็เดินนวยนาดมาที่แผงของฉัน แล้วก็พูดว่า “หนูๆ คนเก็บค่าที่ เค้าฝากมาบอกว่า จะขอขึ้นค่าที่เป็น 200 นะ” ฉัน “ ทำไมละเจ๊” เจ๊ไข่ “ ไม่รู้ เค้าบอกจะเก็บไปปรับปรุงตลาด” ..ปรับปรุงตลาด...เคยได้ยินว่าตลาดนี้จะปรับปรุงหลายทีแล้ว ไม่เห็นทำสักที...ห้องน้ำก็เน่าแฉะ ฝนตกทีไร น้ำท่วมตลาดไปครึ่ง ต้องใส่รองเท้าบู๊ทเดินส่งของ เจ๊ไข่ “ทุกแผงก็โดนกันหมดนะ โดนขึ้นสองเท่าทุกแผง ไม่เชื่อลองไปถามใครก็ได้” ฉันก็เฉยๆนะไม่ได้ตอบรับอะไร ใจหนึ่งก็คิดว่า ฉันถามแน่ ไม่ต้องท้า เดี๋ยวจะลองถามหลายๆแผงดู ปรากฏว่าการขอขึ้นค่าที่มีข่าวอยู่จริง แต่มันเป็นข่าวคราวปากต่อปาก ประมาณว่า ได้ยินมานะ เห็นคนบอกจะรวมตัวกันไปคุยเรื่องนี้นะ พูดกันไป พูดกันไป แต่ก็ไม่มีข้อสรุป แต่ข้อสรุปสำหรับฉันก็คือ การต้องจ่ายให้เจ๊ไข่ เพื่อผ่านต่อไปยังเจ้าของตลาด เพิ่มขึ้นเป็นเงิน 200 บาท โดยที่ฉันไม่สามารถออกสิทธิ์ออกเสียงอะไรได้ จะด้วยสาเหตุอะไรก็ไม่สามารถอธิบายเป็นเหตุผลได้ แต่หากได้อยู่และขายของในตลาดนี้ถึงจะเข้าใจ ยังไง ยังไง ฉันก็สังหรณ์ใจว่า 200 บาทของฉัน มันน่าจะเป็นค่าที่ของฉัน รวมกับของเจ๊ไข่ เพราะเจ๊ไข่แกดูแปลกๆไป พูดเพราะขึ้น และดูมีพิรุธมากๆ ที่รับเงิน ครั้งหนึ่ง ฉันได้เจอคนเก็บเงินค่าที่ในตลาด ที่จะใส่ทองเต็มตัว ตัวใหญ่ ใส่แว่นดำและหน้าตาเหมือนพวกนักเลง (เค้าว่ากันว่าเป็นลูกน้อง...) ฉันปรี่เข้าไปถามถึงค่าที่ แต่ไม่ถามตรงๆว่าของฉัน 200 จริงหรือไม่ (เพราะรู้ว้าเค้าสนิทกับเจ๊ไข่) ฉันแกล้งถามไปว่า ให้หนูจ่ายที่พี่เลยไหม (เพราะฉันคิดในใจว่า ทำไมตูต้องไปฝากผ่านเจ๊ไข่ ในเมื่อก็เจอคนๆนี้อยู่บ่อยๆปกติคนเก็บเงินจะมาตอนบ่ายๆ แต่หลังๆเค้ามาเร็วขึ้น เนื่องจากเที่ยงๆก็มีพวกไม่ยอมจ่ายค่าที่ รีบเก็บแผงหนี เหมือนเก็บหนีเทศกิจ ) เค้ากลับตอบว่า ให้เจ๊ไข่เหมือนเดิม เป็นคำตอบที่น่าฉงนมาก แต่ก็อย่างที่บอก เราไม่สามารถพูด หรือถามอะไรมากไปกว่านี้ได้ เพราะหากพูดอะไรผิดไป ที่ของเราก็มีคนพร้อมจะมาแทนเสมอ การทำตัวน่ารักและเงียบ จะทำให้เราขายของอยู่ได้นานและนานกว่าคนที่เรื่องมาก และพูดมาก จากคุณ : ขอความจริงใจจากคนรัก (ขอความจริงใจจากคนรัก) - [ 28 พ.ค. 51 13:33:40 ]

ความคิดเห็นที่ 40 สัจธรรมจริง ๆ เรื่องเส้นสาย เจ้าที่ ศาลเตี้ย มีอยู่ทุกยุคทุกสมัย งานนี้ รู้หลบเป็นปีก รู้หลีกเป็นใช้ได้  เอ๊ะ...เขียนแปลก ๆ   จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 28 พ.ค. 51 18:26:14 ]

ความคิดเห็นที่ 41 เถอะนะครับ ที่ของเขา เราก็ต้องยอมไปอย่างที่ว่า... คุณเทียนสี เราอาชีพเดียวกันเปล่าครับ ของผมกินกับนอน อิๆๆ คุณโก้ นึกว่า รู้หลบเป็นปีก รู้หลีกเป็นน่อง(ไก่) ซะอีก โฮ่ๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 28 พ.ค. 51 20:23:26 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ดีใจมากค่ะ ที่มีคนติดตามอ่านและให้ความเห็น แก้ไขเมื่อ 29 พ.ค. 51 10:47:48 จากคุณ : ขอความจริงใจจากคนรัก (ขอความจริงใจจากคนรัก) - [ 29 พ.ค. 51 10:47:34 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ยาวเหมือนกันนะคะ ยังอ่านไม่จบ แอบอู้งานมาอ่าน ไว้เดี๋ยวกลับบ้านแล้วจะตามอ่านต่อ เรื่องอ่านแล้วน่าติดตามดีค่ะ จากคุณ : pandajoice - [ 29 พ.ค. 51 16:23:49 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ตอนที่ 9 ข้อดีของการเป็นแม่ค้า จากที่พูดๆมาไม่ใช่ว่าการเป็นแม่ค้า ไม่มีอะไรดีเลย เพราะต้องรบรากับแม่ค้าอื่นๆ ซึ่งจริงๆแล้วมันก็ไม่ได้ถึงขนาดนั้น ข้อดีของการเป็นแม่ค้าในตลาดสด น่ามีอยู่หลายอย่าง อย่างหนึ่งที่เห็นได้ชัด คือ ซื้อของได้ถูกและดีกว่าชาวบ้าน หรือคนจ่ายตลาด ถ้าใช้ชีวิตในตลาดสด หรือตลาดนัดนานๆ จะทำให้รู้ทริกของการซื้อของ รวมทั้งรู้ว่าร้านไหนขายอะไรดีๆ ควรซื้ออะไรจากร้านไหน เพราะอะไรนะเหรอ เพราะมันเห็นทุกกระบวนการ ตั้งแต่ยกของ ลงของ จนกระทั่งตั้งแผงและเก็บแผง บางร้านเราเห็นเลยว่าโอ้โห ของมันตกลงมาตกลงบนพื้น เจ็แกยังโกยกลับไปบนแผงได้ ทั้งๆที่ตอนลงพื้นมันลงไปอยู่ในน้ำเน่านะนั่น อย่างทริกการซื้อผัก เป็นต้น หลายคนที่ไปเดินในตลาด จะเห็นมีแผงขายผักอยู่เป็นจำนวนมาก แล้วจะเห็นว่ามีการวางผักแบบว่าจานละ 10 บาทๆ อยู่ บางร้านก็ไม่ได้มีวางให้หยิบชั่งเอา บางร้านก็ตะโกนบอก 3 อย่าง 10 บาทรวมได้ๆ ผักร้านที่วางเป็นจานๆ เราอาจสงสัยว่า ทำไมถูกจัง 10 บาทเอง อยากจะบอกว่า ขายเป็นจานแม่ค้าได้กำไรมากกว่าขายเป็นกิโลอีก เนื่องจากไม่ได้ชั่ง แต่ใช้วิธีกะๆเอา และโดยมากจะกะเอาน้อยๆนะ นอกจากนั้นยังเอาผักที่กำลังเน่าไว้ล่างๆของจาน เพื่อขายรวมๆกัน ส่วนร้านที่ชั่งเป็นกิโล เราจะได้ของดีเพราะเราเลือกได้ (ไม่ได้ถูกบังคับให้ซื้อบนจาน) แต่ข้อเสียของการชั่งกิโล คือ ค่อนข้างมั่ว ใครซื้อร้านมั่วน้อยก็โชคดีไป ใครซื้อร้านมั่วมากก็เป็นเรื่องธรรมดา ถ้าอยากลองเช็คดู พอแม่ค้าชั่งกิโลแล้วลองถามกลับสิว่า โลละเท่าไร และนี่มันกี่กิโล ถ้าลองคำนวณแล้วจะรู้ว่ามั่วๆและปัดขึ้นโดยส่วนมาก สังเกตได้จากร้านที่ตาชั่งของแม่ค้าจะมีด้านเดียว เพราะโดยปกติตาชั่งจะมีสองด้าน ถ้ามีด้านเดียว แบบว่าอีกด้านเสีย เตรียมตัวได้เลยว่าโดนโกงแน่ๆ ข้อดีของการเป็นแม่ค้า คือนอกจากแม่ค้าจะไม่โกงแม่ค้าด้วยกันแล้ว (เพราะอาจโดนด่าครั้งหน้า เนื่องจากต้องเห็นหน้ากันตลอด ถ้าไม่ยกแผงหนีไปก่อน) แม่ค้าด้วยกัน ยังให้ของดีแก่กัน ด้วยสาเหตุที่บอก นอกจากนั้น แม่ค้ายังคิดราคาพิเศษให้ ลดแลกแจกแถม เพราะเห็นเราใส่ผ้ากันเปื้อน (เลยรู้ว่าเป็นแม่ค้า) ตัวอย่าง เห็นได้จาก วันก่อนได้ไปซื้อพริก มีวางเป็นจานๆละ 10 บาท ระหว่างที่กำลังเล็งๆว่าเอาจานไหนดี ก็คิดได้ว่า ทำพริกน้ำปลาถ้วยเดียว ซื้อพริก 10 บาทเยอะไป ที่เหลือก็ต้องไปเน่าคาตู้เย็นอีก เลยพุดไปว่า ซื้อพริก 5 บาทพอป้า ป้าใจดี หันไปหยิบพริกใหม่ๆใส่ถุง 2 กำมือใหญ่ เราก็เฮ้ย ป้าเอา 5 บาทนะ เดี๋ยวกินไม่หมด ป้าก็ตอบรับ อืม 5 บาท เออ..ดีแฮะ ได้เยอะว่า 2 จานรวมกันอีก มะนาวก็เหมือนกัน ตอนนี้ขายลูกละ 1 บาท ถ้าเราไปซื้อ บอกป้า มะนาว10 บาท ก็จะได้มะนาวมาเกือบ 20 ลูกทุกครั้ง เคยได้ยินว่าพวกผักกำไรเยอะ เยอะไม่เยอะเห็นทุกครั้งเจ๊แกจะมาปอกผัก แล้วเอาเปลือกมาทิ้งถมน้ำเน่า ก็คือ เอาผักมาทำทางเดินให้คนข้ามน้ำเน่าไปหาแผงแกได้เลยละกัน อย่างอื่นที่ได้กำไรเยอะไม่แพ้ผัก และกำไรแบบเห็นๆแบบเนื้อๆ เห็นจะเป็น ทุเรียน ในตลาดจะมีบังคนนึงขายทุเรียนอยู่ ทุเรียนของบังจะไม่เหมือนเจ้าอิ่น ของเค้าจะคัดและเนื้อดี และยังใจปล้ำ ถ้าเนื้อไม่โดนใจคนซื้อ ก็จะทิ้งทันที ไม่บังคับให้เอาไปเหมือนเจ้าอื่นๆ ในปนึ่งปี บังจะมาขายของ 1 ครั้ง ในหน้าทุเรียน พอหมดหน้าก็จะหายสาบสูญไป (ได้ยินว่านอนอยู่บ้านเฉยๆ)แต่ทุกครั้งที่ก่อนจะหมดหน้าทุเรียน บังจะถอยรถป้ายแดงใหม่ตลอด คนในตลาดลือกันว่า ขายทุเรียนกำไรดีมากจนออกป้ายแดงได้ ทุเรียน จึงเป็นอีกทางเลือกหนึ่งที่ฉันจะทำต่อไปถ้าของที่ฉันขายไปไม่รอด (ฉันคิด) แต่ปีนี้ บังหายไป ไม่มาขายทุเรียนเหมือนเคย อาจเป็นเพราะตอนนี้ในตลาดแม่ค้าทุกคนแห่กันมาขายทุเรียน (สงสัยเห็นบังออกป้ายแดง) จากขายกระเทียมก็เป็นขายทุเรียน จากขายกุ้งก็มาขายทุเรียน แต่ละทุเรียน ต่างก็แข่งกันลดราคา พอร้านหนึ่งติด กิโลละ 35 ร้านถัดมาก็ขึ้นป้าย 30 คนซื้อก็ชอบ คนซื้อก็สบาย ยิ่งนานวัน ยิ่งซื้อถูก ยิ่งเดินยิ่งถูก แต่หารู้ไหมว่า ตาชั่งของคนขายทุเรียนนี่แหละ มั่วกว่าอย่างอื่นเยอะ จากคุณ : จขกท (ขอความจริงใจจากคนรัก) - [ 5 มิ.ย. 51 13:11:58 ]

ความคิดเห็นที่ 45 มิน่าล่ะ แม่บ้านส่วนใหญ่ถึงต่อราคาเก่ง ทีแท้รู้กลของแม่ค้านี่เอง บางรายต่อกันจนหน้าดำหน้าแดงเลย เห็นแล้วบางที อยากซื้อนวมให้คนละอันจัง   จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 6 มิ.ย. 51 09:13:32 ]

ความคิดเห็นที่ 46 เข้ามาตามอ่าน ให้กำลังใจจขกทนะครับ จากคุณ : OH-hoคุง - [ 17 มิ.ย. 51 15:12:44 ]

ความคิดเห็นที่ 47 เพิ่งหลงทางมาเจอห้องนี้ค่ะ เลยได้อ่านเรื่องของคุณตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนปัจจุบัน เขียนได้สนุกน่าติดตามดีค่ะ มาให้กำลังใจนะคะ แล้วจะแวะมาอ่านตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : coast girl - [ 22 มิ.ย. 51 10:50:47 A:139.168.1.19 X: TicketID:163162 ]