ความคิดเห็นที่ 1 คำตอบสั้นที่เป็นข้อสังเกตในตัวของชายหนุ่มสะกิดให้หญิงสาวนึกถึงเรื่องที่เขาเล่าให้ฟังระหว่างการเดินทางมาที่นี่... พ่อของหมออินเคยคิดอยากตายเพื่อให้คนข้างหลังไม่ต้องลำบาก หากแต่ลูกสาวของท่านทัดทานไว้ และขอให้ท่านอยู่ต่อเพื่อให้เธอได้ดูแลท่านบ้าง “นายคิดว่า ก่อนหน้านี้ น้าคำเคยคิดที่จะฆ่าตัวตายงั้นหรือ” “เดาว่าเป็นอย่างงั้น...” เขาแก้ “เพราะคำว่าขอให้อยู่ มันมีนัยเหมือนกับว่า ก่อนหน้านี้ฝ่ายหนึ่งจะไม่อยู่แล้ว หรือไม่อยากอยู่แล้ว อีกฝ่ายเลยต้องขอร้องให้อยู่ต่อไป ” “เท่าที่ฟังมาจากอิน อ่านจากหนังสือกับเห็นในรายการทีวี คนที่ตกอยู่ในสภาพคล้าย ๆ กันนี้หลายคนช็อคที่ตัวเองกลายเป็นคนพิการ ทำอะไรแทบไม่ได้ รู้สึกว่าคุณค่าในตัวเองหมดไป พออยู่เฉย ๆ ก็เลยคิดมาก มีบางวูบที่คิดฆ่าตัวตายเพื่อหนีจากสภาพที่เป็นอยู่ บางคนแค่คิด บางคนแค่พูด แต่บางคนก็ลงมือทำ” “ตอนที่อยู่อุตรดิตถ์ มีคดีที่ผู้ชายคนหนึ่งเป็นอัมพาตตั้งแต่ช่วงเอวลงไป ร่างกายท่อนล่างขยับไม่ได้และไม่มีความรู้สึกถูกมีดแทงที่ท้องหลายแผล แผลฉกรรจ์ที่สุดยาวเกือบครึ่งฟุต นั่งจมกองเลือดอยู่บนรถเข็นในบ้าน ตอนแรกภรรยากับลูกคิดว่าขโมยเข้าบ้านแล้วทำร้ายเขาจนตายระหว่างที่เธอกับลูกออกไปธนาคารโดยให้เขาอยู่บ้านคนเดียว แต่มันแปลกตรงที่ประตูหน้าต่างปิดมิดชิด ไม่มีร่องรอยการรื้อค้น ไม่มีของมีค่าที่หายไป และที่แปลกมากอีกอย่างก็คือ ที่ตัวผู้ตายไม่มีร่องรอยการต่อสู้ในบริเวณอื่นของร่างกายเลย มีแต่ที่ท้องเท่านั้น...” เขาเว้นจังหวะเล็กน้อย รอฟังว่ารุ่นพี่และเพื่อนจะมีความเห็นอย่างไรหรือไม่ แต่ดูเหมือนว่าคนฟังของเขาอยากรู้บทสรุปของเรื่องจากปากเขาให้จบมากกว่า “ถ้าเป็นกรณีถูกฆ่าโดยคนอื่น ก็มีคำถามว่า ทำไมคนร้ายไม่เลือกแทงเขาที่อื่นที่อยู่เหนือเอวขึ้นไป ซึ่งเป็นจุดที่หวังผลได้มากกว่าและลงมือได้มากกว่า เช่น อกหรือคอ” เขาเล่าต่อ “และถ้าเขาถูกคนอื่นทำร้าย ก็น่าจะมีเวลาอีกมากพอสมควรที่เขาจะพยายามห้ามเลือด หรือโทรศัพท์เรียกให้คนมาช่วย แต่เขาก็ไม่ได้ทำแบบนั้น มีมือขวาข้างเดียวเท่านั้นที่เปื้อนเลือด แนวการแทงและกรีดเกิดขึ้นจากขวาไปซ้าย และมีดเปื้อนเลือดตกอยู่บนพื้นทางขวามือ ใต้มือของเขาพอดี...” “ฆ่าตัวตาย...” ชลทิชาพึมพำ รู้สึกว่าเสียงของตัวเองแห้งหายจนแทบไม่ล่วงพ้นลำคอ และเสียวปลาบจนต้องเอามือกุมท้อง เมื่อจินตนาการถึงภาพของชายพิการที่ใช้มีดแทงท้องตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า เพราะเป็นส่วนที่ไม่มีความรู้สึก ไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดใด แล้วปล่อยให้เลือดไหลออกจากร่างจนเสียชีวิต “ใช่ เขาฉวยโอกาสช่วงที่ไม่มีใครอยู่บ้านฆ่าตัวตาย” ประณตรับ “ตอนแรกภรรยากับลูกของเขาไม่เชื่อว่าเขาจะฆ่าตัวตาย เพราะเขาไม่เคยพูดเรื่องนี้กับใครในบ้าน เลยไม่มีใครสังเกตว่า เขามีแนวโน้มจะฆ่าตัวตาย จนกระทั่งเราเจอบันทึกเขียนถึงแผนการที่จะฆ่าตัวตายที่เขาซ่อนไว้นั่นละ คดีนี้ถึงได้ปิดลงที่เรื่องฆ่าตัวตาย” “ภรรยากับลูกของเขาเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นมาก และโทษตัวเองว่ามีส่วนที่ทำให้เขาตาย เพราะไม่รู้จักสังเกต และไม่ควรทิ้งเขาให้อยู่คนเดียวเลย แม้จะเป็นเวลาแค่สองชั่วโมงเท่านั้น” แม้น้ำเสียงของเจ้าของเรื่องจะราบเรียบ หากคนที่นั่งอยู่ข้างคนขับอย่างวินิจก็สามารถสังเกตเห็นอารมณ์สะท้อนใจของเขาผ่านกิริยาเม้มริมฝีปากแน่นกับแววตาวูบไหวชั่วแวบ อย่างไรก็ตาม เรื่องของนายตำรวจหนุ่มไม่ได้เป็นเพียงเรื่องเศร้าหรือเรื่องที่เล่าเป็นอุทธาหรณ์ในการดูแลเอาใจใส่คนในครอบครัวแต่อย่างเดียว หากข้อเท็จจริงบางอย่างในนั้นสอดคล้องกับคดีที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่น้อย “ณตคิดว่าที่ยอดดูแลน้าคำไม่ให้คลาดสายตานี่เป็นเพราะว่าน้าคำเคยพยายามฆ่าตัวตาย หรือเคยพูดอะไรแบบนั้นมาก่อนใช่ไหม” ทนายความสาวถาม “ก็มีความเป็นไปได้” “แล้วครั้งนี้ เป็นไปได้ไหมว่า น้าคำจะฉวยโอกาสที่ยอดไม่อยู่ฆ่าตัวตาย” เธอซักต่อ มีเสียงอืมยาว ๆ หนหนึ่งมาจากคนที่เบาะหน้า “ฉันยังไม่อยากสรุปพฤติการณ์การตายตอนนี้น่ะ... อยากหาคำตอบบางเรื่องให้แน่ใจอีกหน่อย” เธอเลิกคิ้ว ชะโงกหน้ามาหาเขาที่ด้านหน้า “อย่างเช่น...” “อย่างเช่น เหตุผลที่สภาพศพของน้าคำออกมาเป็นแบบนั้น เรื่องรอยถลอกที่คอของน้าคำและแผลที่ปลายนิ้วมือข้างซ้ายเกิดขึ้นเพราะอะไร ผ้าสีขาวแถบยาวที่ตกอยู่บนหลังของศพคือผ้าที่ใช้สำหรับทำอะไร มาจากไหน สาเหตุตายที่แท้จริงว่านอกจากขาดอากาศหายใจ มันมีความเป็นไปได้อย่างอื่นอีกหรือเปล่า” ประโยคสุดท้ายของเขาทำให้ชลทิชาและวินิจหันมองหน้ากัน ส่วนประณตทำเพียงแต่ยิ้มอีกตามเคย “เพราะอย่างนี้ ผมเลยยังไม่อยากสรุป จนกว่าจะได้ไปดูที่เกิดเหตุจริง และคุยกับหมอศิโรตม์ที่เป็นคนชันสูตรศพคนแรกดูก่อน...” เขาทอดเสียงเหมือนจะกล่าวบางอย่างต่อ หากจู่ ๆ ก็ชลอความเร็วรถลง มองบ้านไม้หลังใหญ่หลังหนึ่งที่ปรากฏอยู่ด้านหลังสวนลำไยอย่างสนใจ “นี่บ้านใครครับ พี่วินิจ” ปลัดองค์การบริหารส่วนตำบลหันไปมองตามทิศทางที่อีกฝ่ายกำลังจับจ้องอยู่ “บ้านของพี่หล้า... เพื่อนบ้านที่คอยไปมาหาสู่ และอุปถัมป์ครอบครัวของน้าคำที่พี่เล่าให้ฟังไงล่ะ” “พ้นจากเขตรั้วลวดหนามกั้นเขตสวนของพี่หล้าไปจนสุดถนนก็ถึงบ้านของน้าคำกับยอดแล้ว” ที่สุดถนนตามที่เขาชี้บอก สิ่งแรกที่ปรากฏต่อสายตาของประณตและชลทิชา คือ รั้วที่ประกอบขึ้นจากแผงไม้ไผ่ผูกติดกันอย่างง่าย ๆ และเอนโย้เสียจนน่ากลัวว่าถ้าใช้มือแตะลงไปจะหลุดพังลงมาทั้งแผง เช่นเดียวกับตัวเรือนไม้ซึ่งประกอบขึ้นอย่างง่าย ๆ จากเสาไม้ ฝาขัดแตะ และหลังคาสังกะสีที่ทรุดโทรมจนไม่น่าจะคุ้มฟ้าฝนได้สักเท่าใดเลย หากเมื่อลงจากรถเข้าไปดูใกล้ ๆ ก็พบว่า รั้วบางจุดเพิ่งได้รับการซ่อมแซมเมื่อไม่นานมานี้ และก้าวพ้นประตูรั้วเข้าไปภายในเขตบ้าน หญิงสาวก็กลับต้องประหลาดใจ สภาพภายในบ้านเรียบร้อยกว่าที่มองเห็นจากนอกรั้วมากเหลือเกิน แม้สิ่งปลูกสร้างตรงหน้าไม่น่าจะเรียกได้ว่าเป็น ‘บ้าน’ ทว่าบรรยากาศของความเป็น ‘บ้าน’ กลับอบอวลให้สัมผัสได้ในทุกตารางนิ้วที่ย่างผ่าน ไม่ว่าจะเป็นแปลงผักสวนครัวที่ได้รับการดูแลอย่างดีที่ริมรั้ว ต้นไม้และพืชผลต่าง ๆ ที่ปลูกอยู่รอบพื้นที่ซึ่งทอดกิ่งคลุมเหนือหลังคา รวมไปถึงเสื้อผ้าที่ยังคงค้างอยู่บนเชือกราวตากที่แม้จะเก่าหมองด้วยการใช้งานและกาลเวลา หากแต่สะอาดสะอ้านและหอมจาง ๆ ด้วยกลิ่นของไอแดด สิ่งต่าง ๆ ทั้งหลายเหล่านี้บ่งบอกถึงความใส่ใจของบุคคลที่อาศัยอยู่ใน ‘บ้าน’ ได้ดีเหลือเกิน ชลทิชาละสายตาจากการมองสำรวจบริเวณบ้าน จะเอ่ยปากพูดกับเพื่อนสนิทที่ยืนอยู่ด้วยกัน แต่กลับพบว่า เขาเดินหายไปจากจุดที่ยืนอยู่อย่างเงียบ ๆ โดยเธอไม่รู้ตัว และเมื่อมองหา เธอก็พบว่า เขาหยุดยืนอยู่ที่บันไดขึ้นเรือน ที่ตีนบันไดไม้ที่ตอกติดกับชานเรือนมี ‘ควัก’ หรือ ‘กระทง’ ทำจากใบตองใส่อาหารและดอกไม้ และธูปที่มอดไหม้เหลือแต่ก้านปักอยู่บนพื้นดิน... สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่ใช้ในการ ‘ถอน’ หรือ เรียกวิญญาณของผู้ตายมิให้ผูกติดอยู่กับสถานที่ที่ตนเสียชีวิต โดยบุคคลที่จะทำพิธีนี้นอกจาก ‘ปู่จารย์’ หรือ ‘พ่ออาจารย์’ ซึ่งเป็นผู้มีความรู้ทางพิธีกรรมทางศาสนาทำนองเดียวกับมัคทายกของคนทางภาคกลางแล้ว คนที่ต้องตระเตรียมสิ่งของดังกล่าวแลต้องร่วมพิธีด้วยก็คือ คู่สมรส ลูกหลาน หรือญาติพี่น้องของผู้ตายนั่นเอง แต่เท่าที่เธอได้รับรู้มาจากวินิจ ครอบครัวนี้มีญาติพี่น้องไม่กี่คน ต่างคนก็กระจัดกระจายกันไปตามที่ต่าง ๆ และตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นยังไม่มีใครแจ้งให้พี่สาวทั้งสองของยอดทราบเลย นอกจากนี้ ตัวชายหนุ่มเองก็ถูกนำตัวไปฝากยังสถานีตำรวจตั้งแต่เมื่อค่ำวานนี้ การจัดการงานศพเป็นเรื่องสำคัญและเป็นเรื่องใหญ่พอสมควรทีเดียว ในเมื่อยอดยังอยู่ในการควบคุมของตำรวจ แล้วใครกันที่เป็นคนจัดการเรื่องทั้งหมดแทนเขา “พี่วินิจพอจะทราบไหมครับว่า ใครมาทำพิธีถอนแทนยอด” ประณตถาม เงยหน้าขึ้นจากกระทงและก้านธูปซึ่งอยู่ตรงปลายเท้าของตน “พี่หล้าข้างบ้านนี่แหละ...” รุ่นพี่ต่างชมรมของเขาให้คำตอบ “แกไปตามปู่จารย์มาทำพิธีให้ แล้วยังเป็นเจ้าภาพงานสวดพระอภิธรรมคืนแรกกับช่วยค่ากัณฑ์เทศน์ให้ด้วย ส่วนค่าโลงกับน้ำแข็งแช่ศพ พี่ก็ขอเรี่ยไรเอาจากพวกที่ทำงาน อบต. ตำรวจ อนามัยพวกนี้ บวกกับงบประมาณที่ตั้งไว้สำหรับสาธารณกุศลบางส่วน” “พี่หล้านี่ใจดีจังนะครับ ทั้งที่ไม่ใช่ญาติโยมอะไรกันเลย” นายตำรวจหนุ่มเปรย “ก่อนหน้านี้แกก็ช่วยซื้อที่ดินจากน้าคำไปหลายไร่หลังน้าคำประสบอุบัติเหตุใหม่ ๆ ต้องใช้เงินรักษาเยอะ น้าคำก็เลยมีเงินต่อชีวิตต่อไปอีกหน่อย เหลือที่ดินตรงนี้อีกเกือบไร่ไว้เป็นที่อยู่อาศัยของน้าคำ” วินิจบอก “ถ้าจะพูดไปแล้ว ที่ดินตรงนี้นี่สวยทีเดียว เพราะติดลำน้ำธรรมชาติพอดี ถ้าได้ไป แล้วขยับขยายเป็นโฮมสเตย์อย่างที่ทางการเขามาขายความคิดละก็จะเป็นโฮมสเตย์ที่บรรยากาศดีมากเลยละ”   “อ้อ...” ชายหนุ่มพยักหน้าช้า ๆ เป็นทำนองว่าเข้าใจแล้ว หากทนายความสาวสังเกตเห็นว่า ดวงตาหลังเลนส์กระจกของเขามีแววครุ่นคิดเกิดขึ้น ทว่าความรู้สึกดังกล่าวปรากฏอยู่ไม่นานนัก “เดี๋ยวเราขึ้นไปดูบนบ้านกันดีกว่าครับ” ประณตกล่าว เขาส่งแฟ้มคดีที่เขาถืออยู่ให้เธอช่วยถือชั่วคราว นำถุงมือยางในกระเป๋าเสื้อเชิ้ตออกมาเตรียมจะสวม เพื่อป้องกันการสัมผัสวัตถุพยานจนเกิดความเสียหายต่อรูปคดี และเป็นการป้องกันการสัมผัสสิ่งที่อาจไม่ปลอดภัยกับตนเองไปในเวลาเดียวกัน หากไม่ทันที่เขาจะก้าวขึ้นบันไดขั้นแรกก็มีเหตุให้เขารวมถึงชลทิชาและวินิจที่อยู่ ณ ที่นั้นด้วยต้องหันหลังกลับไปยังต้นทางของเสียง “พวกคุณมาทำอะไรที่นี่ ไม่รู้หรือไงว่านี่เป็นที่เกิดเหตุ” ************************************** (จบตอนที่ 3) ******************************************* ขอบคุณทุกท่านที่กรุณาสละเวลามาอ่านนะคะ หากมีข้อเสนอแนะอย่างไรก็บอกกล่าวกันได้ ยินดีรับไว้ และไปปรับปรุงด้วยความขอบคุณยิ่งค่ะ ^ ^ แล้วก็มาคุยกันเช่นเคยค่ะ กิฟท์ (waidhaya) : อาจจะโหดไปนิด แต่เวิร์กนิ อิอิ คุณ scottie: ตำรวจที่รู้จักแต่ละคนไม่เข้าข่ายหน้าใส ๆ เลยสักคนค่ะ ^ ^" คุณปฤษณะ: ง่า... ลองถามคุณ scottie ดูละกันนะคะ คุณโยเกิตมะนาว : มาแล้วค่ะ ไม่ช้านะคะ แต่มาตอนดึก ๆ คุณ tiki_ทิกิ : ขอบคุณค่ะ สงสัยถ้าเป็นละครจริง ๆ คงฉายได้แต่ที่ทีวีไทยช่องเดียว ถ้าเอาไปฉายช่องอื่นนี่เรตติ้งคงตกกราวรูด แหะ ๆ คุณโยษิตา : นอกจากไม่ค่อยมีให้อ่าน อีกทางหนึ่งก็ไม่ค่อยมีคนอ่านด้วยแหละค่ะ ^ ^" ขอบคุณที่แวะมาอ่านนะคะ ขอบคุณสำหรับการติดตามอีกครั้งค่ะ  :) แก้ไขเมื่อ 22 พ.ค. 51 17:08:41 แก้ไขเมื่อ 22 พ.ค. 51 02:08:23 แก้ไขเมื่อ 22 พ.ค. 51 02:06:31 แก้ไขเมื่อ 22 พ.ค. 51 02:03:40 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 22 พ.ค. 51 02:02:49 ]

ความคิดเห็นที่ 2 พี่หล้าหรือเปล่าครับที่ถาม จากคุณ : ปฤษณะ - [ 22 พ.ค. 51 02:27:28 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จะเป็น Conspiracy Theory ไปหรือเปล่า ถ้าหากฉันจะคิดว่าฉันสงสัยในตัวพี่หล้าขึ้นมาตงิดๆ อ่ะ? จากคุณ : waidhaya - [ 22 พ.ค. 51 02:46:33 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านค่ะ ....ไม่เข้าใจบางเรื่อง เลยต้องไปอ่าน 2 ตอนแรกก่อนค่ะ จากคุณ : teansri - [ 22 พ.ค. 51 03:30:08 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ลุ้นๆ อ่านแล้วเหมือนเจอะไรเลยนะคะ เรื่องจิตใจคนนี่เข้าใจยากค่ะ ต้องสังเกตดีๆ จากคุณ : โยเกิตมะนาว - [ 22 พ.ค. 51 16:52:28 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ดำเนินเรื่องได้ชวนติดตามค่ะ ขอบคุณค่ะ ต่อให้เรทติ้งตก ก็ยังน่าดูกว่าที่ร้องกรี๊ด ๆ กันลั่นจอ ตอนนี้ แหละค่ะ แหะ แหะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 22 พ.ค. 51 21:04:06 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อะฮ้า .. ที่สวย รอมานาน ยุๆ เข้าหน่อย ไม่ต้องลงมือเอง เดี๋ยวก็ได้สิ่งที่รอ เดาถูกปล่าวหว่า .. จากคุณ : scottie - [ 22 พ.ค. 51 21:23:44 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านครบสามตอนรวด อิอิ น่าติดตามมากค่ะ เก่งจังเลยค่ะเขียนนิยายแนวสืบสวนได้ด้วยอ่ะ เรานะอ่านได้อย่างเดียว แต่เขียนไม่ได้ เพราะไม่มีความรู้มากพอ แหะๆ กำลังลุ้นเลยอ่ะค่ะ แล้วก็กำลังสงสัยตั้งหลายอย่าง ตอนที่ 4 มาเร็วๆนะคร๊า ^^ แก้ไขเมื่อ 24 พ.ค. 51 00:13:08 จากคุณ : บุปผาหยกไร้ใจ - [ 23 พ.ค. 51 22:50:28 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ที่สวย ชวนคิดจริงๆ ด้วยครับ ลุ้นๆๆ ต่อ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 24 พ.ค. 51 17:05:23 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มารออ่านตอน 4 ครับ สนุกดีนะ จากคุณ : Archarn Chan - [ 3 มิ.ย. 51 09:18:52 ]